Project Gutenberg's La Divina Comèdia, Complete, by Dante Alighieri This eBook is for the use of anyone anywhere in the United States and most other parts of the world at no cost and with almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give it away or re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included with this eBook or online at www.gutenberg.org. If you are not located in the United States, you'll have to check the laws of the country where you are located before using this ebook. ** This is a COPYRIGHTED Project Gutenberg eBook, Details Below ** ** Please follow the copyright guidelines in this file. ** Title: La Divina Comèdia, Complete Author: Dante Alighieri Translator: Ermes Culòs Release Date: May 28, 2019 [EBook #16190] Language: Friulian Character set encoding: ISO-8859-1 *** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK LA DIVINA COMÈDIA, COMPLETE ***
CONTENTS
(Ermes Culòs, Ashcroft, June [2006])Preàmbul
Friulian is the language of my childhood, the language I spoke with my parents and brothers and friends in my hometown in the northeastern region of Italy known as Friuli. It is still my preferred language of conversation with my brothers and Friulian-speaking with friends. What’s Friulian? Maybe the best way to describe it is by imagining what England was like, say, a hundred years or so after the Normans invaded it & settled in for the long haul. In doing so they pretty much changed the cultural and linguisticic landscape of England. In pre-Norman times, the English were quite contènt to do their rough & tumble business in the old “Saxon” language; but with the coming of the Normans, the old Saxon was just not good enough for the conquering overlords. It needed something more to enable them to take care of their educational, religious, social and commercial needs. And so you had a situation where the ruling classes spoke a sort of Frenchified Saxon (which was to become the English of today), while the workers, the peasants—you know, the lower sort—went on speaking Saxon. And so those rude folks kept on raising and butchering pigs and cattle for their masters; but they never ever served pig or cow steak for them. No—their masters insisted on being treated with luscious chunks of pork or beef (boef). That, in more ways than one, has been the case in Friuli. Italian has been—and continues to be—the educational, commercial and administrative language of the region, while Friulian has traditionally been the language spoken by the common folk, mainly in the rural areas. Time was when speaking Friulan in a public, “polite” setting, would give away your “peasant” origin, and that wouldn’t do. But let’s not think that this sort of linguistic snobbery is a peculiarity of Italian only. Every language has its Professor Higgins & Eliza Doolittle. Friulian itself is not squeaky clean when it comes to that. My Dante itself may, by some purists, be seen as a Friulian aberration, since it does not conform to what is generally regarded as the “classical” Friulian, the Friulian spoken in such strongholds as Udine or San Daniele del Friuli.
My Friulian translation of Dante, then, is, in part at least, a reaction to that sort of thing. Could Friulian—the lowly, peasant Friulian, particularly the Friulian used in the fields and alleys and bars of Pasolini’s Casarsa—cope with the supreme sophistication of Dante’s language and concepts? The readers will, of course, judge for themselves. Certainly they will get at least a sense of what would have happened if Dante’s muse had been weaned on the banks of the Tagliamento instead of the Arno.
Chista tradusiòn a è stada fata par divièrsis rašòns. Ta li mès ùltimis vìšitis a San Zuan i’ai notàt che i zòvins a no ùšin cuaši maj il furlàn cuant ca discòrin fra di lòu. Cuaši sempri a si esprìmin in taliàn—encja cuant ca cjacarèjn cuj so genitòus. Che chistu al sedi in ducju i sens un ben o un mal a è roba discutìbil. A somèa, però, che sta ušansa daj zòvins a stà segnalànt un mandi a la lenga furlàna. Cuant che scju zòvins a saràn encja lòu pàris e màris, cuaši sensaltri a ghi parlaràn taliàn ai so fioj, cul rišultàt che paj fioj di che generasiòn lì il furlàn al sarà na curiošitàt e basta; sensaltri a nol sarà pì che lenga viva ca ušàvin i so nònus. Cussì chista tradusiòn a è un me pìsul contribùt a la prešervasiòn da la lenga daj nustri vècjus.
I me fioj, nasùs in Canada, a cognòsin amondi puc il furlàn. Una dì, forsi, a saràn tentàs di parlà il furlàn si no altri par capì sè cal à scrìt so pari. A pòl dasi encja che il me lavoru a ju incuriošarà a leši Dante—ca no sarès tant na bruta roba.
A mi par di capì che La Divina Comèdia a è stada zà tradušuda in furlàn, però in tal furlàn clásic, di Ùdin, di San Danèj. Da sé ch’i saj jò, li òperis di Dante a no sòn maj stàdis tradušùdis (par complèt) tal furlàn di San Zuan di Cjašarsa—cal sarès il me furlàn, la lenga daj me vècjus, daj me fràdis, da li me memòris da frut. Par traduši Dante a no mi ocorarès altra rašòn che chista.
Pasolini, in ta un daj so scrìs, al à sugerìt che par tant valòu culturàl cal vèdi, il furlàn al resta pur sempri la lenga dal contadìn; a me mòut di capìlu, na lenga che, encja se coma spièli a fà ben jodi se cal è un furlàn, a resta pur sempri na lenga semplicjòta, adatada a la vita da paešùt, cu la so parlada daj cjamps, da li stàlis, da la plasa, dal bar, da la marìnda e sèna, da li nòsis, daj funeraj, e daj odòus e rumòus da li sèris di estàt. Una lenga, duncja, sensa nisuna pretèša di podej tirasi sù da la cjera e rivà a esprìmi valòus culturaj pì als e astràs.
E che lì, che di jodi se Dante al varès podùt ušà il furlàn coma il so “dolce stil novo” invensi dal toscàn—che lì a è stada na roba ca mi’a incuriošìt tant e ca mi a pocàt un bièl puc a fà stu còmpit.Guida a la pronuncja dai vocàbuj ušàs in ta chista tradusiòn
Vocàls:
Li vocals a vàn pronuncjàdis coma chès dal taliàn. Il acènt vièrt ( ` ) al è ušàt par indicà la sìlaba ca risèif ’l acènt naturàl da la peràula o pur par indicà significàs diferèns da la peràula, coma par ešempli “nòta” e “notà.” Par rašòns di semplicitàt a no sòn ušàs altri acèns (coma chèl sieràt o chèl dopli). Coma tal cašu di “nòta” e “notà,” la distinsiòn di significàt a è rinduda asaj ben dal acènt vièrt.
Consonàntis:
1. La i-lùngja ( j ) a è ušada par indicà il sun da la “j” in peràulis coma “jò” e “cjàša.” 2. La “z” a è sempri dolsa, coma ta li peràulis “zìn” e “zìmul.” 3. La “s” a è cuaši sempri dura, coma in ta li peràulis “stala,” “strapàs” e “mestri.” Ogni tant a ritèn il sun dols, coma tal taliàn; par ešempli “sdrondenà, “sbati,” e “slungjà.” Cuant che la “s” in miès di dos vocàls a è dolsa, a vèn indicada cul sen diacrìtic “?”, coma in ta scju ešèmplis chì: “cauša,” “mulišìn,” “Cjašarsa.” 4. La “c” o la “g” seguida da la i-lùngja a ghi conferìs a la “c” o a la “g” il sun mol coma ta li peràulis “dincj” e “grancj” o pùr “dongja” e “stangja.” 5. La tradusiòn a no fà distinsiòn fra la “c” dura e la “q.”Ešigènsis di rima:
La tradusiòn a mantèn il pì pusìbul la tersa rima dal originàl, encja se ogni tant a rìmin doma li ùltimis dos lèteris di na riga (o adiritùra l’ùltima e basta), càšus ca susèdin raramìnt in Dante.
La tradusiòn a si atèn pur a la endecasìlaba dal originàl. Purtròp, rìghis di dèis o dòdis sìlabis, na volta chì, na volta lì, a sbrìsin jù. A è da notà, però, che encja Dante ogni tant al uša cualchi sìlaba in pì o in mancu.Riconosimìnt:
Ta la me tradusiòn a mi’a tant asistìt La Divina Commedia, Testo Critico della Società Dantesca Italiana, riveduto, col commento Scartazziniano rifatto da Giuseppe Vandelli. A mi’a pur judàt la version eletrònica Mediasoft da La Divina Commedia. Par mancjànsa di un vocabolari dal furlàn di San Zuan di Cjašarsa, i’ai ušàt il Vocabolario della Lingua Friulana di Maria Tore Barbina, ca mi è stàt amondi ùtil, coma che ogni tant a mi è stàt ùtil pur Il Nuovo Pirona. A standardišà la me ortografìa a mi à pur judàt tant me fradi Tony. Edizione riveduta aprile 2019.
A metàt strada dal nustri lambicà
mi soj cjatàt in ta un bosc cussì1 scur
che’l troj just i no podevi pì cjatà.
A contalu di nòuf a è pròpit dur:
stu post salvadi al sgrifava par dut
che al pensàighi al fà di nòuf timòur!
Che colp amàr! Murì al era puc pì brut!
Ma par tratà dal ben ch’i vevi cjatàt
i parlarài dal altri ch’i vevi jodùt.
I no saj pròpit coma ch’i eri entràt:
cul grant sùn che’n chel momènt i vevi,
la strada justa i vevi bandonàt.
Necuàrt che’n riva in sù i zevi
pròpit là ca finiva la valada—
se tremarola’n tal còu ch’i sintevi—
in alt jodùt i vevi la so spalada
vistida belzà dai ràis dal planeta
cal mena i àltris dres pa la so strada.
Mancu poura alora—maladeta—
sintùt i vevi che'n tal còu a lunc duràt
mi veva'n che nòt di dolòu, puareta.
E coma chèl che cuj so sfuàrs da mat
al è rivàt da l’onda a la riva
al vuarda di nòuf il perìcul scjampàt,
cussì jo cu la mìns ca mi buliva
voltàt davòu mi eri a vuardà il pàs
che maj, ma maj, lasàt al à zent viva.
Dopo èsimi ripošàt dal strapàs
mi eri metùt a zì’n sù pa la riva,
fašìnt che’l piè fer sempri’l fòs il pì bas.
Jòt tu, in ta la culìna, viva,
na lins tant svelta e lišeruta
cu’ na pièl macjada ca la vistiva
davànt di me dut ta’un colp ’si buta
e tant intrìc a mi dà, sta trapela
che'n davòu e tant mi poca la trojuta!
In ta sta matìna amondi biela
al zeva sù’l soreli cun che stèlis
che cun luj a èrin cuant che’l amòu divìn al veva
par prin movùt dùtis che ròbis bièlis;
cussì che i vevi rašòn di sperà
da la linsa dal pèl pituràt e lìs
cul timp e’l dòls da la stagjòn cal era;
ma ben i no savèis se poura che fàt
mi veva'l jodi un leòn che da la siera
ben cuntra di me si veva slancjàt
cul cjavòn alt e na fàn rabiòša
che l’aria stesa, po, a veva tremàt.
E na lupa par sigùr bramoša
par via da la so gran magresa
—a cuj volèvia fàighila peloša?—
a mi a mi era di tanta gravesa
cul teròu cal vegneva fòu dai so vuj
che vìa luj il sperà da l’altesa!
E coma chèl che da fà si dà doma par luj,
cuant cal riva il momènt cal pièrt su dut
al stenta alòr di cròdighi ai so puòrs vuj;
cussì i eri restàt jò’n ta chel trojùt
parsè che’l nemàl mi pocava sensa pàs
fin là che d'jodi'l soreli i no vevi pì podùt.
Intànt ch’i mi ruvinavi là a bàs
davànt daj vuj no mi èria capitàt
chèl che scoltàt puc i vìn tai timps pasàs.
Cuant che davànt di me si veva mostràt
“Mišerere di me,” ghi vevi sigàt,
“se sotu tu, ombrena o omp fàt?”
E luj cussì: “Omp no; omp i soj zà stàt,
e i mès a èrin dùcjus doj lombàrs;
tant il un2 che ’l altri bon mantovàn’l è stàt.
Nasùt sub Julio, encja se un puc tars,
vivùt i'ai a Roma sot il bon Augùst
tal timp dai dìus dal dut fals e bušiàrs.
I soj stàt poèta e cjantàt i'ai dal just
fi d’Anchiše, vegnùt uchì da Troja,
dop’che’l Iliòn brušà jodùt oh al veva cun disgust.
Ma tu, di vignì chì parsè’i àtu voja?
Parsè’i no scjàlitu la culinuta
che di dut sè ca è di bon n’invoja?”
“Sotu tu chel Virgìlio, font maj suta,
che dal bièl parlà maj no ti sòs sidìn?”
ghi vevi rispundùt cun la front basuta.
“O! dai altri poètas onòu e rimpìn,
i speri cal zòvi’l grant leši e amòu
ca mi’an fàt zì’n sercia dal to lumìn.
Ti sòs tu il me mestri e autòu;
chèl ti sòs che da chèl i’ai cjòlt
il stil bièl che cussì tant mi’a fàt onòu.
Jòt che lupa che fàt fà mi’a un ziravòlt:
liberèimi di ic, tu ch’i ti sàs tant,
che ic cussì tant lasàt mi'a stravòlt.”
“Cambia strada prima da zì ’ndavànt,”
al veva dita, vìnt jodùt li me làgrimis,
“se stu brut bosc ti vùs lasà scjampànt,
che la bèstia che par chè ti plànzis
a no lasa nisùn pasà par sta via.
A lu copa e basta—cussì a lu ’mpedìs.
A è tant colma di cativèria
che maj vuèita a no è di brama—
sempri a si stonfarès, sta bruta tròja!
Cun tancju nemaj a fà da putana
e pì ’ncjamò a saràn fin che’l Veltri3
a la farà ben crepà, sta rufiana.
Chistu nol mangiarà nè cjera nè peltri,
ma cognosensa, amòu e gran virtùt,
e luj al vivarà tra feltri e feltri.
Sta puora Italia a varà alòr salùt
che par chè a è muarta la Camiluta
ferida cun Euriàl, Turn e Nišùt.
Chistu a la scorsarà da cjaša e viluta,
fin ca la varà’n tal Infièr ributada,
’ndà che’nradišad’a è l’invìdia bruta.
Jò pal to ben i ghi l’ai zà pensada;
tenti davòu di me; stami visìn;
i zarìn fòu di chì par l’eterna strada,
indulà che i disperàs a sìghin,
e si lamèntin li ànimis vècis
che dùtis la seconda muàrt a bràmin;
t ’jodaràs, po, chès ca sòn contèntis
tal gran fòuc, parsè ca spèrin di zì lì,
un bièl dì, fra li ànimis beàdis.
Dopo, se cun lòu i ti volaràs zì,
ti zaràs cun ànima ben pì degna:
e cun ic ti lasarài al me partì;
chel imperatòu che lasù al regna
par ch’jò’i soj stàt ribèl al so alt comànt,
par chel post, jòt, a mi stima ànima ’ndegna.
Chì’l stà chèl che di dùt al è comandànt,
chì al è il so post e la so sitàt:
beàt chèl che chì al clàma ’ndavànt!”
“Ti implori di nòuf, poeta laudàt,
par chel diu che tu no ti’às cognosùt,
fà’n mòut ch’i scjampi stu mal disgrasiàt,
mènimi’n ta chel post ch’i ti’as jodùt,
ch’i vuej jodi la puarta di San Pièri
e chej ch’al jodi a ti’àn tant displašùt.”
Movùt si veva, e jò stàt dongja ghi'eri.
Il dì al steva finìnt, e’l imbrunì
al cioleva i nemaj ca sòn in cjera
da li fadìis sos, e doma jò uchì
mi preparavi par scombati che guera
tant dal cjaminà e pì da la pietàt
che'n dut jodi i faraj com’ca era.
Judàimi, Mùšis; e ’Nzèn4, tenti alsàt.
O mìns che scrìt ti'as chel ch’i’ài jodùt,
jodi uchì si farà la to nobilitàt.
I ài tacàt: “Poèta, vuàrdimi dùt,
jòt se di virtùt in d’ai asaj, e còu,
prin di vèimi’n tal pas pì alt metùt.
Tu ti dìs che di Silvio il genitòu,5
encjamò corutìbil, al imortàl
sècul zùt al è, cun cjàr e pièl par fòu.
Però, se’l aversari di ogni màl
stàt bon cun luj al è pensànt al alt efièt
che da luj vegnùt al sarès, e'l cuj e'l cual,
no ghi par un gran màl al omp di intelèt,
che luj al era di Roma e dal impèr
dal grant empìreo par pari elèt:
e chè, po, a volej diši dut il vèr,
stabilid'a è stada coma il post sant
’ndà cal vìf il sucesòu dal grant Pièr.
Par chist’ andada che tu ti ghi dàs vànt,
al veva cjatàt fòu ròbis che a vinsi judàt
lu vèvin, fin pal Papa, pì’ndavànt;
il Vas6 d’elesiòn si era pur inoltràt
par partàighi cunfuàrt a chej puòrs fedej
che di podej salvasi a vèvin speràt.
Ma jò parsè’i vègniu? No’n d’eše di miej?
I no soj jò Enèa, e nència Pauli;
ca cròdin ch’i lu mèriti, a'n d'eše, po, di chej?
A è par chistu che se jò’i mi lasi zì lì
dal dut mat i pòl vignì considerát:
tu ch’i ti sàs, dìs tu, ch'i no rivi jò fin lì.”
E coma chèl che pì nol vòu il bramàt,
e nòuf pensèis a ghi càmbin propòšit,
che sè che prin al era, dut al è cambiàt;
cussì i’ài fàt jò’n ta chel post scurìt,
parsè che'n tal pensej bandonàt i'ai l'impreša,
che pròpit bruta a mi'era dal prinsìpit.
“Se jò i ài ben capìt la to inteša,”
rispundùt mi à la bun’ ombrena,
“ti sòs un bièl puc pauròus, no zova scuša;
e sta poura tanti vòltis il omp a frena
e gh’impedìs di creà ròbis bièlis;
cussì a fàn li bèstis cuant ca àn ombrena.
Par che da stu timòu lìbar ti sèdis,
i dišarài di te dut chèl ch’i saj
da cuant ch'i'ai par prin jodùt i to pensèis.
Lì i'eri cun chej che pì’n alt no zaràn maj,
e una, beàda fra li beàdis,
clamàt mi'a, e jò dìt ghi'ai, ‘Dìšmi, daj.’
Ghi lušèvin i vuj pì da li stèlis,
e scuminsiàt a veva, dolsa e buna,
cun vòus da ànzul’n ta li peràulis:
‘O tu buna ànima mantovana,
famoša encjamò’n tal mont e'n sù,
e fin che’l mont al dura e si lontana,
il me bon compaj, e no par cašu,
’n ta chel rivòn dešèrt tant al è’mpedìt
dal cjaminà che dal timòu al vòu zì jù.
Poura i'ai cal sedi cussì’nsiminìt
ch’jò tars al judalu mi sedi levada,
coma ch'i ài di luj lasù capìt.
Adès mòviti: cun peràula ornada
e cun sè che pì a zova par tègnilu sù,
jùdilu, ch’jò mi sìnti consolada.
Beatrìs jò i soj, ch’i ti prej da ca sù;
i vèn dal post ’ndulà ch’i vorès tornà;
parlà mi fà’l amòu cal è pi’n sù.
Cuant ch’i torni cul me signòu a tabajà,
di te i mi lodaraj tant spès cun luj.’
Tašùt a veva: e pront jò a favelà.
‘O fiòla di virtùt, unica par cuj
la nùstra rasa a’ncolma pì di dùt
chel cjèl che tant mancu grancj’ al à i sìrcui.
Tant mi plàs il òrdin ch’i ài risevùt,
che’l ubidì, se belzà’l fòs, al sarès tàrs:
dìs pur il to volej; al sarà sintùt.
Ma dìšmi parsè che riguàrt no ti’as cuj muàrs
di vignì ca jù’n tal scur di stu centri
da chel grant post, ’ndulà che di tornà ti àrs.’
‘Volìnt tu cul savej zì tant in dentri,
i ti dìs sùbit,’ ghi veva rispundùt,
‘parsè ch’i no’ai poura di stu post ch’i èntri.
Si à di tèmi doma di chèl, di dut
chèl, cal podarès a àltris fàighi mal;
d’altri no, ca n’ocòr cal sedi temùt.
Jò’i soj fata, par gràsia di Diu, tal,
che tocjada i no vèn da la vustra mišèria,
e par chèl stu grant fòuc no mi è letàl.
Fèmina gentìl7 a stà lasù’n pensej e sèria
par chist’impedimìnt che par me ti vàs,
che dal judiši ver lasù cori no si pòl via.
Chìsta a ghi’a fàt sen a Lùsia8, pì’n bàs
e ghi’a dita: —Al à di te’l to fedèl
amondi bišugna; chistu adès ti lu sàs.
Lùsia, che cuntra a è di ogni crudèl,
vegnuda a è li ’ndulà ch’i’eri jò,
beàda, sintada cun l’antìca Rachèl.
Dìt a veva: Beatrìs, lode di Dio,
no jùditu chèl che tant ben ti à volùt,
che par te al bas e volgàr ghi à dìt adìo?
No sìntitu il so planzi penòus e crut?
No jòditu la muàrt ch’al stà combatìnt
ta che curìnt che’l mar nol à maj vinsùt?
Tal mont cussì svelta no è maj stada zènt
a fà’l so còmut o di vej un so perìcul scjampàt,
coma me, che dopo un momènt
i soj vegnuda jù dal me post beàt,
fidada duta dal to onèst parlà
cal onora te e chej cal àn scoltàt.’
Dopo di vèjmi fàt dut stu rašonà,
si’a voltàt cuj vuj lušìns di làgrimis,
chè sensa tontonà svèlt mi soj movùt
e’i soj vegnùt da te, lì ch’i ti èris;
scorsà fàt i vevi che troja ch’i ti vèvis temùt,
che sbrisà fàt ti veva da li rìvis jùstis.
Duncja se eše? Parsè rèstitu fer e mut?
Parsè i’atu cussì tanti pòuris?
Sù, dati coragiu, no butati jù dal dut!
Vuarda che tre fèminis benedètis
a si cùrin di te lasù’n tal cjeli,
e’l me favelà ti promèt ròbis bièlis.”
Coma i florùs che di nòt il gèli
a ju’ngrišignìs, e cun la prima lus
a si vièrzin duciu dres’n tal so steli;
cussì cun me, che di virtùt i’eri mùs,
a colp sintùt mi eri plen di coragiu;
e dìt i'ai, com’un che dùbis no’n d’à maj vùs:
“O se buna chè che judàt mi'a ca jù,
e tu pur che ubidìt ti’as sùbit
a sè che dìt ti à, cun tant ben di lasù!
Dešideri metùt ti mi'as tal còu e spìrit,
cussì che pì ’ndavànt i vuej zì cun te:
tornàt i soj pròpit tal prin propòšit!
Và, ch’un volej besòu ni unìs, te e me:
tu duce, tu maestro e tu paròn.”
Cussì ghi’ai dita, e dopo ca si’a movùt,
entràt i soj’n ta chel alt e vert stradòn.
PAR ME A SI VÀ LÀ DA LA VAL DISGRASIADA,
PAR ME A SI VÀ LÀ DAL ETERNO DOLÒU,
PAR ME A SI VÀ LÀ DA LA ZENT PIERDUDA.
IL JÙST AL À MOVÙT IL ME GRANT FATÒU:
I SOJ DA LA FUARSA DIVINA STÀT FÀT,
DAL DUT SAVEJ E GRANT, E DAL PRIN AMÒU.
NUJA DAVÀNT DI ME AL È MAJ STÀT CREÀT,
FÒU CHE CHÈL CHE COMA ME’L È SEMPRI CHÌ.
DUT’L SPERÀ BANDONA NA VOLTA ENTRÀT.
Sti peràulis, scùris coma ’l imbrunì,
jodùt I vevi scrìtis insima d’un puartòn;
e jò: “Mestri, jùdimilis a capì.”
E lùj a mi, coma un che dut al sà e benòn,
“Chì a è miej bandonà ogni suspièt;
chì a’è miej ca mori ogni bruta rašòn.
I sìn tal post rivàs ca nol è maj cujèt.
T’jodaràs zent che di mal an d’à par dut
e che pierdùt a à il ben dal intelèt.”
E avìnt la so man ta la me metùt,
cun muša ridìnt, ca mi’a dàt cunfuàrt,
cun luj’n ta li ròbis segrètis i soj zùt.
Uchì làgnis, suspìrs, e planzi fuàrt
si sintèvin ta l’aria sensa stèlis,
che jò dal me lagrimà mi soj necuàrt.
Lènghis divièrsis e strambolotàdis,
colps di ràbia e peràulis di dolòu,
vòus sù, vòus jù, cul sbati di mans judàdis,
a fèvin un mulinà di rumòu
cal era sempri lì’n ta l’aria scura:
coma'l scombati di vint e savolòn, òu!
Alòr jò, pecjadòu, cun gran primura
dit i'ai: “Mestri, sè ca è ch’i sìnt?
E cuj soni chej ca l’àn cussì dura?”
E luj a mi: “Chistu grant vilimìnt
a l’àn li ànimis puarètis di chej
che fàt no àn nè mal nè ben, vivìnt.
Misturàdis a sòn cun chel scjap intej
di chej anzùi ca no si sòn ribelàs,
ma nencja stàs ’ghi sòn a Diu fedej.
, il Alt i’u à fòu butàs;
nencja dal profònt infièr no sòn volùs;
e cussì, po, nisuna gloria paj danàs.”
E jò: “Mestri, sè ca àn chej uchì vegnùs
che sempri si lamèntin e cussì tant fuàrt?”
E luj a mi: “Ti lu dìs s’i ti lu vùs.
A no'an chìscjus speransa da la muàrt;
la so vita svuàrba a è tant basa,
ca ’nvidièjn dut sè ca no ghi fà part.
Fama di lòu il mont a no ghi’n lasa;
tant Bontàt che Gjustìsia ’jù trata mal:
lasànju lì ca sòn; vuarda e pasa.”
E jò, rivuardànt, jodùt i’ai un segnàl
che zirànt cussì tant svelt al zeva
che al jòdilu ben al pareva mal;
e davòu na fila lungia’l veva
di zent, che jò i no varès maj crodùt
che cussì tanta la muàrt disfada a‘n veva.
Dopo ch’i vevi qualchidùn cognosùt,
necuàrt mi'eri da l’ombrena di chèl
che par viltàt fàt al veva’l grant rifiùt.9
Capìt i vevi pròpit a volu che chèl
scjap che chì i'jodevi a èrin i pauròus
rifiutàs dai amìs e dai nemìs dal cjèl.
Scjù puòrs disgrasiàs maj vivùt a vèvin;
dùcjus nùs a èrin, e becàs par dut
da èspis e da moscjòns a vegnèvin.
Rigàdis di sanc ghi vèvin li mùšis rindùt;
ai so piè s’implombava’l pantàn di làgrimis
e’l vegneva da vièrs schifòus lecàt dut.
Vìnt sùbit dopo notàt altri tròis,
e zent jodùt ta la riva d’un grant flun;
dìt i vevi: “Mestri, a’è miej ch’i ti còntis
cuj ca sòn chej là e parsè che ognidùn
al pàr tant pront di zì ta che altra banda:
lus an d’è pucja e i no’n cognòs nencja un.”
E luj a mi: “Dut ti sarà avonda
clar cuant ch’i fermarìn i nustri pàs
là dal Acherònt, ta la so banda.
Alora cuj me vuj vergognòus e bàs,
temìnt che’l me tabajà puc ghi plašès
fin’n riva dal flun dìt mi'eri: Tàs.
Alora’n ta’un barcjòn cuj’ i jòdiu adès?
Un vecjàt10 dut blanc dal pelàn stravècju,
cal sigava: “Guaj a vuàltris, spirs maladès!
No rivarèis maj i poscj’ als a jòdiu:
i vuèi menavi’n ta che altra riva,
’ndà che’n cjàlt o’n frèit, il scur al vèn sempri jù.
E tu ch’i ti sòs chì, ànima viva,
và via da scjù chì, ca sòn dùcjùs muàrs.”
Ma jodùt ch’i no lasavi la riva,
dìt al al veva: “Par altra via o puàrs
par pasà'n spiàgja ti rivaràs, no chì:
una barcjuta, jòt, ti menarà pì tars.”
E’l me capo a luj: “Caròn, stà fer lì:
al vòu cussì ’ndulà che dut si pòl vej
e sè ca si vòu; nòsta domandà di pì.”
E èco che fers 'èrin stàs chej cragnòus pej
dal barcjadòu di che lìvida palùt,
cuj vuj coma bòris ròsis, puc biej.
Ma scju spirs, ognidùn dal dut nut,
s’impalidìvin e batèvin i dincj’
apena ca sintèvin il parlà crut:
a bestemàvin Diu, pari, mari e parìncj’,
la zent e’l post e’l timp e’i gragnej
da la so siminsa—e via cuj dincj’.
Sul pì tars, tegnìnsi stres insièmit, chej,
frignànt fuàrt, èco ca zèvin tal salvadi rivòn
cal cjoj sù chej che di Diu no vòlin savej.
Cuj vuj in bora, chel demòni, Caròn,
a ghi fà un sen e dùcjus al cjoj sù;
par chej ca vàn plan, al è'l remo bastòn.
Coma che d’autùn li fuèis a còlin jù
una dopo l’altra, fin che da li bràghis
dùtis in cjera a còlin jù da la sù,
cussì a era cun che brùtis simìnsis
di Adàm, che dal rivòn si butàvin,
un’a’una, com’chel usièl ch’i ti clàmis.
E jù che’n ta l’onda scura a zèvin,
ma prima ’ncjamò di rivà par di là,
chì di cà àltris tàntis a vegnèvin.
“Cjàr’l me bon zòvin,” dìt al veva'l me mestri ulà,
“chej ca vàn a murì’n ta l’ira di Diu,
dùcjus da ogni paìs a vègnin cà;
indà che prons a sòn di trapasà chel flun la jù,
spronàs—e coma!—da la gjustìsia dal’Alt;
cussì che, timòu o no, no si pòl, po, fermàju.
Par chì, maj nisùn al pasa sensa tuàrt;
però, se Caròn di te si lagna,
zà ti sàs il parsè dal so lamìnt fuàrt.”
A la fin di chistu, sta scura cjampagna
tremàt a veva tant fuàrt che pal spavìnt
il sudòu la front encjamò mi bagna.
Lagrimànt a veva la cjera soflàt fuàrt un vint,
e di un un colòu ros lampà i vevi jodùt,
che cjòlt mi veva a colp ogni sintimìnt;
e jù che’nsiminìt a cjaf in jù i'eri zùt.
Ròt dut ta'un colp si era chel sun profònt
da’un rumoràt ch'i vevi alòr sintùt,
com’un ch’a colp sveàt al torna tal mont.
E’n zìru i vevi il vuli ripošàt movùt;
sù i'eri a colp levàt e'i vevi atòr vuardàt
par cognosi’l post ’ndulà ch’i’eri vegnùt.
I vevi’ntivàt di èsimi'n tal orli cjatàt
di che valada dal buròn doloròus
che sensa fin al risèif un lamìnt scunfinàt.
Scùr e profònt al era stu buròn nulòus,
tant che par cuant ch’i vuardavi tal font,
nuja'i no jodevi ca nol fòs dal dut pietòus.
“Adès vèn, ch’i zìn jù’n ta stu svuàrp di mont,”
tacàt al veva il poeta, palidùt:
“jò prin i saraj e tu ti saràs secònt.”
E jò, che’l so colòu i vevi ben jodùt,
dìt ghi vevi: “Coma’i faràju, s'i ti pènsis
che coragju ti’as da dami in dut?”
E luj: “Il grant patì di che persònis
ca sòn ca jù mi fàn tant impalidì
dal dolòu che tu poura ti lu stìmis.
Zìn, ch’i vìn tanta strada da fà’n ta stu dì.”
Cussì dišìnt partìt al era e menàt
mi vevaal prin sìrcul cal ’mbràsa chel abìs lì.
Ta chel post chì, da chèl ch'i vèvin scoltàt,
no'l era tant il planzi ma'l suspirà
che tremà’l feva dut par l’eternitàt.
Chistu al era’un patì sensa turtura
par cussì tàncjus di lòu da no crodi:
frùs, fèminis e òmis a’n d’era na vura.
Il bon Mestri a mi: “No vutu di
chej spìris lì ch’i ti conti cuj ca sòn?
Prima di zì ’ndavànt i vuej fati jodi
che lòu maj pecjàt no'an, ma'i mèris ca àn
no bàstin, parsè che maj no’an vùt batièšin,
cal parta a chel crodi cal è par te tant bon.
Vìnt lòu vivùt davànt dal Cristianèšin,
Diu no’an vùt ocašiòn di adorà;
e un di chìscjus i soj jò medèšin.
Par difiès cussì, e no par mal operà,
i sìn pierdùs, e dom’ di chistu ufindùs:
che dut i dešideràn, sensa nisùn sperà.”
Fàt tant mal mi vèvin i pensèis apena sintùs—
ma cuancju di lòu dal pì grant valòu
jodùt i vevi, e dùcjus in ta chel limbo tegnùs!
“Còntimi, Mestri, còntimi, signòu,”
par volej èsi sigùr (i vevi scuminsiàt)
di che buna fede ca vìns ogni eròu:
“fòu da stu post chì, cal vedi meritàt
o no, no eše maj nisùn stàt beàt?”
Capìt a volu il me significàt,
al veva dita: “Dut nòu i eri'n ta stu stàt
cuant ch’jodùt i vevi un grant omp e potènt,
cun un clar sen di vitòria coronàt.11
Cun luj al era il pari da la zent,
il fi Abèl e l’ànima di Noè,
e di Mošè, legista e ubidiènt;
il vecju Abramo e Davìt il re,
Israèl cun so pari e cuj so fioj,
e Rachèl che tant al voleva vej cun sè:
chìscjus e àltris . èrin da Luj;
e ti’as di savej che prima di lòu
nisùn si salvava, s’a no’èrin ànzui.”
Al parlava ma’i no stèvin in davòu;
scjavasànt il bosc i paràvin via,
stu bosc plen di spìris d’ogni colòu.
No èrin ’ncjamò tant lontàns zùs vìa
dal post dal sun, cuant ch’i’ai jodùt un fòuc
che’l scur di chel mont al scorsava via!
I’èrin encjamò un puc lontàns dal lòuc
ma mi veva dut ta’un colp parùt di jodi
se zent in gamba ca vegneva da stu lòuc.
“O tu che siènsa e àrt bon ti sòs da godi,
cuj sonu chìscjus ca’an cussì tant rispièt?
Che coma i àltris no sòn si pòl ben crodi.”
E luj: “Di cussì tant onòu a sòn sogèt,
e cussì ben lasù di te a sòn tratàs,
che’l cjèl’ju gràsia e’n davànt ju mèt.”
Intànt na vòus sintùt i vevi uchì a bàs:
“Fèjghi tant onòu a stu grant poèta:
al’tòrna’l spirt di chèl ca ni veva uchì lasàs.”
Cun la vòus adès di nòuf cujèta,
cuatri spìris jodùt i vevi vignì uchì,
cu la muša nè trista nè contenta.
Il me bon mestri tacàt al veva cussì:
“Vuarda chel là, cu la spada'n ta la man,
che cjaminànt al stà davànt di chej tre lì.
Chistu al è Omero, poeta sovràn,
’l altri’l è Oràsio, satìric, cal vèn;
Ovidio’l vèn ters e par ultin Lucàn.
Però coma che ogni un al convèn
tal nòn cal à sunàt cu’na vòus besola,12
a mi fàn onòu, e di stu chì a fàn ben.”
Jodùt cussì i vevi duta la biela scuèla
di chel siòr cal à cussì alt il cjànt,
che pì’n alt daj àltris com’aquila’l svuàla.
Stàs ca èrin un puc insièmit, rašonànt,
vièrs me si èrin voltàs e fàt mi vèvin bon sen,
e’l me mestri ridùt mi veva, e tant.
Pì onòu encjamò fàt mi vèvin—oh in plen!—
e consideràt mi vèvin un da la so schiera,
cussì che sest i eri tra chel grant inzèn.13
Zùs cussì i èrin fin là da la lumiera,
parlànt di ròbis che’l taši’l è bièl,
pròpit coma’l parlà ’ndulà cal era.
Rivàs i èrin al piè di un nòbil cjascjèl,
circondàt sièt vòltis da grandi mùris,
e difindùt dut atòr da un rìvul bièl14.
Chistu i vìn nu pasàt coma cjèris dùris;
cuj grancj poès i soj entràt par sièt puàrtis
ca ni’àn partàt ta un pràt di èrbis vèrdis.
Uchì a era plen di zent cun mùšis gràvis,
che di grant autoritàt a parèvin;
tant puc a parlàvin, ma cun vòus dòlsis.
Cussì, tiràs un puc in bànda i si èrin,
in ta un post vièrt, luminòus e alt,
che jodi dùcjus cuàncjus i podèvin.
Pròpit li’n davànt, in ta chel bièl vert di smàlt,
li grandi ànimis a mi vèvin mostràt,
che di vej jodùt i’ài ‘ncjamò tant riguàrt.
Elèctra cun tancju compàis i vevi notàt,
che fra chej cognosùt i vevi Ètor e Enèa,
e Sešar dut armàt cul vuli 'nflamàt.
Jodùt i vevi Camila e Pantasilèa
da l’altra banda, e encja il re latìn
cal era lì cun so fia Lavinèa.
Jodùt i vevi il Brut, scorsadòu diTarcuìn,
Lucrèsia, Gjùlia, Màrsia e Cornèlia;
e’n banda, besòu, jodùt i vevi Saladìn.
Dopo ch’un puc alsàt i vevi li sèis par aria,
Jodùt’i vevi'l mèstri di chej ca sàn15
sintàt cuj grancj'da la filošofia.
Dùcjus lu mìrin, dùcjus onòu ghi fàn:
uchì jodùt pur i vevi Socrate e Plàton
che davànt daj àltris sempri visìn ghi stàn;
Democrito che’l mont a cašu al pòn,
Diogene, Anasagora, e Tal,
Empedocle, Eraclito e Zenòn;
E jodùt i vevi'l bon risevitòu dal cuàl—
di Diòscoris i parli—e pur Orfèo,
Tulio, Lino, e chel Seneca moràl;
Euclide’l geometra e Tolmèo,
Ipocrate, Avicena e Galièn,
Averòis e’l so timòn, Aristotèo.
I no pòs jò diši di dùcjus in plen
parsè ch’i’ài encjamò tant da contà,
e’i fàs, no’l contà, ogni tant a vàn a sen.
Intànt, daj sèis ch’i èrin, in doj i sìn cà:
e’l duca, cal sà, mi’à menàt via di là,
fòu da la calma, là ca si sìnt tremà;
là che nuja, po, no si pòl pì luminà.
Cussì, zìnt jù, il prin sìrcul i vevi lasàt
e jù’n tal secònt, che mancu spàsiu al à,
ma di dolòus e lamìns tant pì colmàt.
Mìnos—orìbil!—a si sìnt rugnà:
al vuarda li còlpis’n ta chist’entrada,
e’l lasa’l codòn ca si rangj’ a gjustisià.
I dìs che cuant che ànima mal nasuda,
a ghi vèn davànt, dut’a si confesa;
luj, che di pecjadòus s’intìnt avonda,
a la mèt’n tal infièr com’che ben al sà:
a si rodolèa la coda atorotòr,
secònt cuant jù ca varès da zì a stà.
Sempri tàntis di lòu a ghi stàn intòr;
un’a’una a vàn al so judìsi;
a dìšin e jòdin, e dopo jù’n tal fòr.
“O, sòtu chì tal post daj dolòus tu, sì?”
dìt mi veva Mìnos al vèimi ulì jodùt,
pal momènt bandonànt il so ufìsi,
“Atènt dal entrà e no fidati di dut:
cròt puc a la grandesa da l’entrada!…”
E’l me siòr a luj: “Parsè sìghitu, brut?
Nosta ’mpedì’l destìn da la so strada:
al à volùt cussì ’ndulà ca si pòl
sè ca si vòu; pì di tant no domandà.”
A chistu punt il penòus lagnasi nol’
àju tacàt a sìnti! Ulà i eri vegnùt
che’l grant planzi pierdi mi feva’l contròl.
Rivàt’i eri ’ndulà che’l luši’l era mut,
e’un rugnì si sinteva da temporàl
cuant che'l mar al è da vins contràris sbatùt.
Maj si straca sta bufera infernàl,
ma i spirs a malmena e strisina,
a ju svolta e sbàt coma che fà al sà’l mal.
Cuant ca rìvin davànt da la ruvina,
a sìntin tant sigà, planzi e lamìns,
e bestemà fuàrt la virtùt divina.
Capìt i vevi che’a sta sorta di turmìns
danàs a èrin i pecjadòus carnaj,
ch’al apetìt a sotomètin la mìns.
E com’che l’àlis a pàrtin i sturniej
fis coma nùlis cuant cal fà’l grant frèit,
cussì chel vìnt i spirs mal nasùs, chej,
jù sbalotèa chì, lì, sù, jù, pròpit tant;
nisuna speransa’a ghi dà maj cunfuàrt,
no di finì, ma d’un sufrì mancu grant.
E coma i grù che’n alt a cjàntin da muàrt,
fasìnt’n ta l’aria na riga lungja,
cussì jodùt i'ai vignì, strisinànt tuàrt,
ch’ombrènis che’l vint’l partava dongja.
Par chistu dìt i vevi: “Cuj sonu, Mestri,
chej che l’aria nera cussì tant ju stangja?”
“La prima di lòu che tu i ti’as estri
di cognosi,” rispundùt mi vev'alora,
“a era regina di lènghis—un mostri!
Ai vìsis dal cuàrp butada, sta siora,
i plašèis libidinòus a veva fàt lècit,
par scušà chej che per chej ic a era siora.
Semiràmis a era, e d’ic a è stàt scrìt,
che suseguìt a veva Nino, dopo vèjlu spošàt:
a regnava cjèris che’l Sultàn al à par dirìt.
L’altra a è chè ca si veva par amòu copàt,16
rompìnt fede cu la siniša dal so omp;
dopo a vèn Cleopatra, spirt ’mpasionàt.
E Èlina pur t’jòdis, che par un omp
tant timp coròt a à; e t’jòdis il grant Achìl
che fin’n fin par amòu al à lotàt, puòr omp.
I t’jòs Paride, Tristàn,” e pì di mil
òmbris mostrànt e nominànt mi'era zùt,
ch’amòu scurtàt’l vivi ghi veva'n mòut sìmil.
Dopo che'l me bon insegnànt i vevi sintùt
nomà che siòris antìchis e’i so siòrs,
e pietàt sintùt e'i sintimìns cuaši pierdùt,
scuminsiàt i vevi, “Poeta, dami la vòus
par parlà cun chej doj che ’nsièmit a vàn
e lišerùs a somèin ’n ta stu vint estròus.”
E luj a mi: “Ti’u jodaràs cuant ca saràn
pì visìns; alora tu ti’u’mploraràs
pal amòu ca ju mòuf, e lòu a vegnaràn.”
Alòr’ apena che’l vint visìns ju veva menàs,
clamàs i'u vevi: “O ànimis afanàdis,
parlàini pur, se à àltris no ghi displàs.”
Coma colòmbis da voja clamàdis,
àlis alsàdis e’n tal dols nit fèrmis,
a vègnin par l’aria dal volej partàdis;
cussì lòu, li zens di Didòn lasàdis,
a nù vegnùdis a èrin par l’aria tonfa,
cussì fuàrt che stàdis a èrin d'afièt clamàdis.
“O tu ànima dal cussì tant bon fà,
che višitànt ti vàs par stu vint scur
nù, che’l mont tinzùt di sànc i vìn timp fà,
se’l re dal universo no ni fòs dur,
di còu lu prearèsin di dati pas,
a ti che’l nustri grant mal ti fà’un dòu pur.
Di chèl che scoltà e che parlà vi plàs,
nu’i scoltarìn e’i vi parlarìn a vuàltris
mentri che’l vint, com’cal è cal fà, al tàs.
Jò, scoltàit, i soj nasuda’n ta li bàndis
dongja il mar ’ndulà che’l Po al vèn jù
par mètisì’n pas cuj so tributàris.
’L amòu, che tal còu bon si taca sùbit sù,
su chistu chì dal bièl aspièt si veva pojàt
e cjòlt mi'era stàt; il coma nol vòu zì jù.
’L amòu che’l amànt al vòu sempri riamàt,
dàt mi veva di chistu un plašej cussì fuàrt
che, coma ch’i t’jòs, no mi’à ’ncjamò lasàt.
’L amòu menàt ni veva a la stesa muàrt:
maladèt chèl che la vita ni’a robàt.”
Sti peràulis di lòu tocjàt mi vèvin fuàrt.
Puòr’ànimis, i vevi pensàt, sè ca àn pasàt!
Sbasàt i vevi'l cjàf, e tegnùt tant bas,
fin che’l poeta “Sè atu?” mi veva domandàt.
Rispundùt ghi vevi cussì: “O sè sfurtunàs!
Cuancju pensèis dols, cuancju dešidèris,
che menàt a àn scju chì’n tal doloròus pàs!”
A lòu ziràt, movùt da chisti ròbis,
tacàt i vevi: “Francesca, il to sufrì grant
e lagrimà tant dòu mi fàn, tu ti lu capìs.
Ma dìšmi, al timp dal dols suspirà e tant,
a sè e coma vi àja ’l amòu concedùt
di savej chèl ch’i stèvis dešiderànt?”
E ic a mi: “No’è nuja di pì brut
che’l recuardasi daj momèns pi biej
’n ta la mišèria; e chistu’l to mestri lu sà dut.
Ma se la prima radìs ti vòus savej
dal nustri amòu, se pròpit ti lu vòus,
alora planzìnt contàtilu i vuej.
I stèvin na dì lešìnt chel toc gustòus
di Lanselòt e’l amòu cal sinteva:
besoj i èrin e par nuja sospetòus.
Pì di na volta i vuj ni voltava
chel leši, e palidùs i restàvin;
ma doma un momènt ni ruvinava.
Cuant ch’i lešèvin com’che’l ridi amàt
al vegneva tant busàt da tal amànt,
chistu che di me no si’a maj distacàt,
la bocja’mi’à busàt e’l à tremàt tant.
Galeòt al era’l lìbri e’l so autòu:
da chel dì lešùt i no vèvin pì ’ndavànt.”
Mentri che un daj spirs al contava di còu,
Chel altri al planzeva, cussì che di pietàt
mi soj sintùt mancjà, coma un cal mòu.
E jù’i eri zùt, coma un cuàrp muàrt colàt.
Al tornà da la mìns, che sierada si’era via
pa da la grant pietàt daj doj cugnàs,
che plen lasàt mi vèvin di malincunìa,
turmìns nòufs e tancju altri spirs tormentàs
i’mi jòt atòr: che uchì i mi movi,
o ch’i mi vòlti ulà, par dut i jòt danàs.
I’soj’n tal ters sìrcul, ’ndulà che’l plovi
eterno al è, maladèt, frèit e tant grèif;
chì dut al è sempri’l stes; maj nuja ca zovi.
Tampiesta grosa, aga sporcja, e nèif
a si discàrga in ta chist’ària nera
e’a marsìs la cjera che dut chistu a risèif.
Cerberus, crudèl e orìbil fiera,
al zeva cainànt cu li so tre gòlis
su zent impantanada che chì a era.
Vuj ’nflamàs, barbòn grisignòus e grìs,
pansòn sglonf e òngulis lùngis,
al sgrifa, al spela e’l sventra i spìris.
La plòja ju fà sigà coma càgnis:
si ripara ognidùn'n tal altri cjantòn
e sempri si stuàrzin, chisti carògnis.
Cuant ch’ jodùt ni veva, Cerberus, stu vieròn,
li bòcis vierzùt al veva e li sgrìnfis mostràt;
dut il cuàrp si moveva di stu bestiòn.
Il me duca al veva li so mans sbasàt,
e cul puj plen di fangu fàt si veva’ndavànt
e’n ta li gòlis afamàdis lu veva casàt.
Coma un cjàn che bramànt al vèn bajànt
e si cujèta cuant che alc nenfra'i dincj’ ghi vèn metùt
e par divoralu tant da fà si dà, lotànt,
cussì a fèvin chès, dal aspièt sporc e brut,
di Cèrberus, il demòni; ogni so bajà un repetòn,
che ogni danàt sort al voleva èsi dal dut.
I zèvin su l’òmbris che sbatùdis a sòn
da stu scrosòn di ploja, e’i piè i pojàvin
su li vanitàs17 che vera zent no sòn.
Distiràdis par cjera dùtis’a èrin,
fòu che una che svelta si veva sintàt
cuant ch’jodùt a veva che davànt ghi zèvin.
“O tu che’n ta stu infìèr ti sòs entràt,”
dìt mi veva, “dìs cuj ch’i soj, s'i ti lu sàs:
stàt ti sòs tu, prin che jò’i fòs disfàt, fàt.”18
E jò a ic: “Il tant dolòu ch’i ti às,
forsi da la me mins a ti tira fòu:
i càmbius tos, purtròp, in mins no mi sòn restàs.
Ma dìšmi cuj ch’i ti sòs che stu dolòu
ti às e chista tant granda pena
che, se no la pì granda, a fà tant dòu.”
E luj a mi: “La to sitàt, che tant a è plena
d’ invidia che zà fòu a vèn daj òrlis,
tegnùt mi veva in ta na vita serena.
Vuàltris sitadìns Cjaco i mi clamàvis:
par via di che stupida di gola
i’soj’n ta la plòja, com'che tu ti jòdis.
E jo, puorànima, no soj besola;
sti àltris a sufrìsin il stes afàn
pa la stesa colpa,” e dìt nol vev' altra peràula.
Ghi vevi rispundùt: “Cjaco, il to malàn
mi’è pešànt, e al lagrimà m’invida;
ma dìšmi, si ti lu sàs, ’a sè ca vegnaràn
ducju chej da sta sitàt dividuda;
s’an d’è di drès; e dìšmi la rašòn
che di tant malvolej a è batuda.”
E luj a mi: “Dopo ’na lùngja tensiòn,
a vegnaràn al sanc, e la part salvàdia,
che altra fòu a butarà cun violensa e pasiòn.
Pì’ndavànt a susedarà che chist’a si sesti via
entri tre àis, e ca zedi a vinsi l’altra
par fuarsa di chèl, po, ca la sà lungja.
Par un bièl puc i cjàfs als a tegnarà,
pocànt chej àltris amondi in jù,
coma, po, che di diplàšighi a vès na vura.
Di drès a'n d’è doj, ca sòn puc scoltàs sù:
supiàrbia, invìdia e’varìsia ’sòn
li tre falìscjs che rovàns i còus ni tègnin, a nu.”
Dìt alora'l veva sè che fàt mi veva compasiòn;
e jò a luj: “Di pì i vuej ch'i ti m’insègnis:
di pì parlà alora fami un regàl bon.
Farinàta e’l Teghiàl, zent ch’èrin dègnis,
Jàcu Rusticùs, ‘Rigo e’l Moscja
e daj àltris ch’al ben fà s’inzegnàvin19, dìs
’ndulà ca sòn, che d’jòdiu i vuej riscjà;
che jò i’ai pròpit tanta voja di savej
s’a sòn la sù o se ’l infièr ju pescja.”
E luj: “Lòu a sòn nenfra l’ànimis dal neri p’intej:
divièrsis còlpis ju tira vièrs il font:
s’i ti vàs p’in jù, ti jodaràs ben chej.
Ma cuant che lasù ti saràs in tal dols dal mont,
i speri ch’i ti mi metaràs in mìns di àltris:
basta; di dìšiti di pì i no soj pì pront.”
Da chì, di sbiègu mi deva ocjàdis;
mi sbircjava, e dop’un puc al veva i vuj sbasàt,
e’l rest, cun che altr’ ànimis infangàdis.
E’l duca a mi: “Pì nol vegnarà sveàt
fòu che dal sun da l’angèlica tromba,
cuant ca vegnarà la nemiga potestàt:
ognùn al riodarà la so puora tomba,
sù’l cjolarà la so cjàr e figura,
e’l sintarà chèl che sempri’l rimbomba.”
Scjavasàt i vèvin sta sporcja mistura
di ombrènis e plòja, zìnt amondi plan,
tocjànt un puc da la vita futura:
fin ch’jò dìt i vevi: “Mestri, scjù turmìns ca’an,
a cresarànu dopo la gran sentensa
o pì pìsul al doventaraja dopo ogni so afàn?”
E luj a mi: “Tòrna ta la to siensa,
ca vòu, cuant che pì a è la roba perfeta,
che pì si sint’l ben, ma encja’l mal s’intensa.20
Par che lòu—ognidùn di sta zinìa maladeta—
in vera perfesiòn maj pì no zaràn,
di là pì che di cà chistu ognùn si speta.”
Atòr di che strada zùs i èrin man a man,
parlànt tant di pì di chèl ch’jò i’ài dita;
e rivàs i èrin indulà ca è pì malàn:
e Pluto, il grant nemìc, a è chì cal stà.
“Papè Satàn, papè Satàn, alepì!”21
al à tacàt Pluto cu la so vòus ràuca;
e chel omp gentìl che tant al sà, e pì,
par dami cunfuàrt dìt mi veva: “Vèn cà,
no vej poura, che par tant che luj’l provi,
di lasà sta riva no ni tegnarà.”
Alora, voltàt vièrs chèl dal sglonf lavri,
dìt ghi veva: “Lupo maladèt, tàs sù:
cu la to ràbia rošeèiti pur par dentri.
A no è sensa rašòn ch’i zìn chì jù:
Cussì’l è volùt’n tal alt, ’ndà che Michèl
vendicàt si'a par che ribeliòn la sù.”
Coma vèlis sglonfàdis da’un vint puc bièl
a còlin spleasàdis a bas dal àrbul,
cussì colada a era’n cjera sta bèstia crudèl.
E rivàs i èrin tal orli dal cuàrt sìrcul
entrànt sempri pì ta la riva dulìnt
ca ’nsàca dut’l mal dal mont, grant e pìsul.
Ahi, gjustìsia di Diu! Cuj tègnia’n mint
i nòufs patimìns e dolòus ch’i’ài jodùt?
Parsè cjastiani cussì? diši i intint.
Coma ca fà l’onda ulà’n ta chel stret brut22
’ndà ca si ròmp cun chè ca vèn dal altri mar,
cussì a convèn ch’uchì la zent si tegni lontanùt.
Che chì a era pì zent dal sòlit a era clar;
da na banda e da l’altra, sigànt fuàrt,
remenànt pèis cun un sfuàrs grant e clar,23
a si sbatèvin intòr, e sintìnt tuàrt,
ognidùn si zirava e voltava ’ndavòu,
sigànt: “Parsè cussì tirchio?” e “Parsè no, stuàrt!”
A si ziràvin lì ca era puc lušòu,
dapardùt par na banda e basta,
e via cul sigà plomp di dolòu;
alòr’a si voltàvin, sensa sosta,
pal so miès sìrcul ta che altra gjostra.
E jò, cul còu cal steva mal e basta,
dìt i vevi: “Mestri, fami 'na mostra
da la zent ca è uchì: soni dùcjus clèrics
chej tonsuràs a la nustra sinistra?”
E luj a mi: “Dùcjus’ stàs a èrin stràbics
di mìns cussì tant in ta la so vita,
che spèšis bùnis maj fàt no vèvin24, scjù lambìcs.
A vègnin zà ben bajàs,” al à dita,
“cuant ca rìvin in taj doj puns dal sìrcul
indulà che colpa contrària a ju smista.
A èrin, chìscjus, prèdis, che di tèt pelòus sul
cjàf no'n vèvin, coma pur pàpis e cardinài,
che crumìros a èrin, grant e pìsul.
E jò: “Mestri, fra chìscjus, ognidùn tramaj,
i varès jò da cognosi qualchidùn
di chej che 'nfangàs si sòn di scju mài.”
E luj: “Pensèis strans ti às, ogni un:
pa la vita ’gnoranta ca ju’a tant sporcjàs,
scurs doventàs adès a sòn, ognidùn.
A pararàn via par sempri a fà fracàs:
chìscjus25 fòu a vegnaràn dal sepulcri
cul puj sieràt, e’i àltrìs cuj cjàfs spelàs.
Il mal dà e il mal tegni il mont pulcri
a ghi’à cjòlt, e menàs’n ta sta barufa:
sèdin se ca sèdin, jò’i no ju ’mpulcri.26
Adès ti jòs, fiòl me, ca no fàn mufa
i bens metùs in man da la Furtuna,
che di lotà par chej la zent maj si stufa;
pars’che dut il oru cal è sot la luna,
e cal è zà stàt, a’chist’ànimis stràchis
a no ghi zovarès, nencja, po, a una.”
“Maestri,” dìt ghi vevi, adès ti mi dìšis:
“Chìsta Furtuna che tu ti’as minsonàt,
sè ca è, che’i bens dal mont’a à’n ta li sgrìnfis?”
E luj: “Puori creatùris, cuant stonàt
ch’i vèis—cuanta gnoransa—e chist vi ufìnt!
Adès capìs ben il me significàt.
Chèl che dut’l savej al à sempri prešìnt,
i cjèlos fàt al à e ghi’a dàt la guida,
cussì ch’ogni part’n t’ogni part a và risplendìnt,
e la lus par dut compaj al fida;
cussì cu li ròbis bièlis d’ogni dì:
al vòu ca vegni ogniduna in tal mòut spartida
che ulì sempri ferma no resti, di dì’n dì;
ma che da zent a zent e sanc a sanc
sensa ’l impedimìnt dal omp a zedi.
Pars’che la zent a và’n sù e’n jù, flanc a flanc,
seguìnt da la Furtuna il judìsi,
che platàt al è com’na bišàta’n tal fanc.
A no è contrast fra ic e’l vustri cognosi:
chìsta a prejòt, a gjùdica, e a proseguìs
a regnà; pur altri dìus a fàn cussì.
Li so permutasiòns a no àn pàušis:
la necesitàt cori ’la fà a fuàrt,
cussì spes zens a'n d'è ca si mùtin, e tàntis.
Chìsta a è chè ca risèif sempri tant tuàrt
encja da chej ca varèsin da plaudìla;
a ghi dàn colpa, lòu, cun vòus ca à dal stuàrt;
Ma ic a è cuj beàs; colpa non d’è ulà:
cun l’altri prin’ creatùris contenta,
a si la gòt a zirà la so rodela.
Adès zìn jù là che di pietàt an d’è tanta;
zà a cola ogni stela che’n sù a zeva
cuant ch’jò movùt mi'eri, e al è’l pì stà vietàt.”
Zùs i’èrin atòr dal sìrcul; ulì si jodeva
na fontana ca boleva e colava
in ta un fosàl che da lì’l vegneva.
Ulì na vura l’aga scura a rugnava
e nu, zìnt davòu di che onda cjalinòša,
jù i èrin zùs, pa’un troj che’n banda’l menava.
Styx si clama sta zona paludoša;
uchì a còr sta puora roja, vegnìnt jù
al piè di sta riva griša e pietoša.
E jò, che da chì i vuardavi fis la jù,
jodùt i vevi zent ’nfangada’n ta chel pantàn:
nus e cul mušu che dùcjus a tegnèvin in jù.
Chìscjus si malmenàvin cu la man
e cul cjàf e cul pet e encja cuj piè,
e a si sbranàvin cuj dincj’, plan a plan.
Alora’l bon mestri: “Fiòl me bon, chì a è
l’ànima di ognidùn vinsùt da l’ira;
i’vuej pur che tu ti vègnis a crodi che
sot da l’aga a è zent ca suspira
e ca fà bulì chist’aga fin parzora
coma che’l vuli a ti dìs, là cal zira.
Dal fangu a dìšin:”Vilìs i’èrin na vura
’n ta l’aria dolsa che’l soreli al ’legrìs,
rošeàs dentri da rabia e malora.
Adès i sìn chì malcontèns’n ta scju fàngus grìs.
Chist’ ìn27 a lu sgorgolèin scju puòrs brùs
che’n peràula clara no ti’u sìntìs.”
‘Cussì da stu cragnòus di post via i’sìn zùs.
Tegnìnsi tra la riva secja e’l miès,
e vuardànt chej ca vèvin in ta sta melma il singlùs,
dongja di na tor i stèvin rivànt adès.
Jò’i dìs, zìnt ’ndenànt, che amondi prima
ch’i rivàsin al piè di che alta tòr
i nustri vuj a èrin zà zùs insima,
’nta che do flamùtis ch’i ghi vèvin jodùt ’ntòr
e n’altra che da lontàn ni feva sen:
se fadìja a cjòlighi'l vuli d’intòr!
Jò, vièrs il mar voltàt cul còu dut plen,
dìt i vevi: “Chistu sè’l dìšia, e sè cal rispùnt
chel altri fòuc, e cuj’l eše ca lu mantèn?”
E luj a mi: “In ta l’onda sporcja belzà tant
ti pòdis tu jodi chèl ca si speta,
se’l fangu fumòus no lu plata a stu punt.”
Na cuarda no’a maj pocàt da sè saèta,
ca corès via par l’aria finuta
com’ch’jò’i’ai jodùt ‘na nàf pisuluta
vignì par aga vièrs nu, sta navuta,
governada da doma un galeòt,
cal sigava: “Ti sòs chì, ànima bruta!”
“Flegiàs, Flegiàs, nosta fà tant’l simiòt,”
dit al veva il me siòr, “in ta sta grota:
ti ni’as doma pasànt’n ta chistu cašòt.”
Coma chèl che’l grant ingàn al scolta,
ca ghi’è stàt fàt, e al è dopo malcontènt,
cussì Flegiàs: rabia’n d’aveva, e tanta.28
Il me duca al era alòr montàt in barcja, atènt
che jò dopo di luj i ghi zès dentri;
che plena’a era alòr cun me prešènt.
Dentri i sìn entràs, cun me al centri,
e seànt a zeva la prua antica
’n ta l’aga tant di pì che se vùt a vès altri.
Cuant ch'i pasàvin la palùt muarta par cà,
davànt di me metùt si'era un infangàt a plen
che dìt al veva: “Prin da l’ora, se fatu cà?”
E jò a luj: “Jò’i no resti, encja si vèn;
e tu cuj sotu, ch’i ti sòs cussì brut?”
E luj: “I soj un che dal planzi no si tèn.”
E jò a luj: “Cul planzi e pur cul lut,
spìrit maladèt ti sòs’n ta scju ledàns.
Ti cognòs, encja s'i ti sòs spòrc par dut.”
Alòr’l schifòus pojàt'l veva sul lèn li mans,
ma’l Mestri, necuarzùt, jù a lu veva pocàt,
dišìnt: “Còr jù di chì cun chej altri cjàns!”
Sùbit dopo, il cuèl a mi veva 'mbrasàt,
e busàt pur, dišìnt: “Ti sòs plen di sdegnu;
beàda ic29 che par te a si à ’ncintàt!
Chel lì tal mont stàt plen di orgòliu;
bontàt non d’è ca imbielisi 'l so recuàrt:
par chèl stu danàt tant furiòus al è ca jù.
An d’è tàncjus lasù adès ca fàn riguàrt,
che chì fasìnt a stàn doma pursitès,
lasànt di sè stes un pensà brut e fuàrt.”
E jò: “Mestri, sè ch’i mi la godarès
a jòdilu a tufasi’n ta sta melma,
prin di bandonà stu lac nualtri’ stes.”
E luj a mi: “Pì’n davànt ca si rema
e ca si jòt, e pì ti saràs pasùt:
gòditi pur, po, chista granda brama.”
Sùbit dopo i vevi il grant turmìnt jodùt
che fàt a veva di luj chista cragnòša zent.
che Diu ’ncjamò i làudi e ringrasi dut!
Dùcjus a sigàvin: “A Filìp Arzènt!”
E stu puòr disgrasiàt di spirt fiorentìn
sè stes si rošeàva, chel sacramènt.
Altri no vi dìs, dopo che chì lasàt lu vèvin;
ma’n ta l’orèlis sintùt i vevi un rumòu che
costrèt mi veva a vuardà fìs là ch’i zèvin.
Il bon mestri dìt al veva: “Adès, fiòl me,
si visina la sitàt dal nòn di Dit,
cu la so zent sèria, che sì tanta’n d’è.”
E jò: “Mestri, li so moschèis, si’ai capìt,
là in ta la val i pòl zà ben jodi;
ròsis coma il fòuc a sòn, i soj pròpit
sigùr.” E luj mi veva dìt: “Ben ti pòdis crodi
che ’l eterno brušà li mostra ròsis,
coma che’n ta st’infièr ti pòsis ben jòdi.
Nu pur rivàs i èrin dentri da li fòsis
ca circòndin che cjera sconsolada:
dut di fièr a pareva ca fòsin fàtis.
Dopo vèighi atòr fàt na granda zirada,
rivàs i èrin’ndulà che chèl dal timòn
“Vegnèit fòu,” sigàt al veva , “che chì a è l’entrada.”
Jodùs i'n vevi jò pì di mil tal puartòn,
plovùs dal cjèl, che rabiòus’a dišèvin:
“Stu chì nol somèa muàrt; par sè rašòn
al eše cà ’ndulà che dùcjus muàrs i sìn?”
E il me bon mestri ghi veva fàt sen
di volèighi parlà, sensa me visìn.
Alora calàt a vèvin l'àlis dal so disdèn,
e dìt a vèvin: “Vèn tu, besòu, sensa chèl
ca si’a ’zardàt di entrà’n ta stu terèn.
Cal torni besòu, chel màt, se di fà chèl
al sà e bon al è; che tu chì ti restaràs
che’n ta stu troj scur compagnàt ti'as stu strambèl.”
Pensa ben, letòu, a cuant che jò’i mi disperàs
al sun di che peràulis maladètis,
che poura i vevi di restà fra’i danàs.
“Bon’l me duce, che pì di vòltis
sièt ti mi’as tegnùt tant cont e liberàt
da gran’ dificultàs, c’an d’era tàntis,
nosta lasami,” i ài dìt, “cussì disfàt;
e se’l pasà pì’n davànt a ni è proibìt,
tornàn ’ndavòu pal troj che chì ni’a menàt.”
E chel siòr che fin chì mi veva ’sistìt,
dìt mi veva: “Nosta temi, che il nustri pas
nisùn cjòinilu al pòl: da Tal, po, ni è dàt.
Ma stami atènt, e’l spìrit strac ch’i ti às,
tenlu sù e nudrìs’lu di bon sperà
che jò no ti lasarài’n ta stu mont bàs.”
Cussì’l và, e besòu lì i soj cal era
il me dols pari, e jò’i resti’n forsi,
che’l si e’l no’n tal cjàf mi fèvin guera.
Masa lontàn i eri par ch’i lu sintesi,
ma luj ulà cun lòu tant a lunc nol era stàt:
e dentri ognidùn al era svelt tornàt a mètisi.
I nustri ’versàris li puàrtis ghi vèvin sieràt
in muša al me siòr, che fòu al era restàt,
e vièrs me vegnùt al era cun pas moderàt.
Cuj vuj par cjera e li sèis che mostràt
no vèvin baldansa dìt al veva suspirànt:
“Fòu da sti puori cjàšis mi’an sieràt.”
E a mi: “Tu, parsè ch’i mi rabièi tant,
nosta vej poura, che jò’i vìns sta prova,
che lòu dentri a lòtin tant, ma tant.
Sta so tracotànsa no è miga nova;
belzà a l’àn ušada’n ta puarta pì nota30,
ch’encja ’dès, sensa cjadenàs a zova.31
Insima di ic ti jòdis la scrita muarta:32
e zà da chì di ic al vèn jù pa la riva,
pasànt par chej sìrcui sensa na scorta,
un tal che par luj dut vièrt ’ni vegneva.
Chel colòu vil che di fòu mi veva tocjàt
jodìnt il me duca tornà indavòu,
pitòst dentri di sè si veva ritiràt.
Si'era a colp fermàt, com’un cal sìnt rumòu,
parsè che’l vuli nol mena tant ’ndavànt
in ta’un scùr e caligu d'un cussì gros spesòu.
“E pur a nu ni tòcja vinsi lotànt,”
tacàt al veva, “si no...Tal33 si veva ufrìt:
Oh, ch’altri al rivàs i vorès cussì tant!”
Ben jodùt i vevi com’cal veva platàt sùbit
il scuminsià cun altri cal veva dita,
ma divièrs di chèl che prima’l veva dìt;
ma la poura nol veva podùt evità,
parsè ch’jò’i ghi devi a la peràula rota
pì pèis si no a chès cal veva dopo dita.
“In tal font di chista conca puareta,
no vègnia maj jù nisùn dal prin scjalìn
che par pena di sperà pì no ghi speta?”
Cussì ghi vevi domandàt; e luj: “Mo i jodìn,”
al veva dìt: “a no càpita spes che un di nu
al cjamìni là ’ndulà che nu i zìn.
N’altra volta, a è pur ver, i soj vegnùt chì jù,
cativàt da la Eritòn, che strìa,
che’n taj cuàrps a riclama i spirs da lasù.
Da puc mi’eri da la cjàr liberàt via,
che ic mi veva fàt entrà dentri di chel mur,
par mètighi un spirt dal sercli di Giudèia.
Chèl al è il post pì bas e il pì scur,
e’l pì lontàn dal cjèl che dut al zira:
i’saj ben com’cal còr; però stà ben sigùr.
chista palùt, che tanta spusa a suspira,
a circonda sta doloroša sitàt
’ndà ch’i no entrarìn pì sens’ira.”
Di pì al veva dìt, ma in mins no mi’è restàt,
parsè che’l vuli a si’era zà voltàt
e che tòr da la pica’n bora vuardàt,
’nda ca si èrin alsàdis, ròbis da mat,
tre ’nfernàl’ fùriis di sanc macjàdis;
che forma feminìl a vèvin, e’l àt;
’nglusàdis a’èrin d’ìdris bièlis vèrdis
cun madràs invensi di cjaviej, e sbis,
ca sbušigàvin ta che frons tant fièris.
E luj, che ben al cognoseva sti sèrvis
di che regina che tant’a lagrimèa,34
“Vuarda,” dit al veva, “sti bèlvis d’Erìnis.
Chist’a sinistra’è la Megerèa;
chè che a destra a plàns a è Alèt;
tal miès,” al veva finìt, “a è Tesifonèa.”
Cun l’òngulis a si sgrifàvin il pet;
a sbatevìn li mans e a bestemàvin il alt
che par timòu mi eri strinzùt al poèt.
“Meduša’ a vèn ben, e’i lu farìn di smalt,”
a dišèvin sti strìis vuardànt in bas:
“maladèt chel Tesèo, e’l so asàlt.”
“Vòltiti’n davòu e tèn i vuj sieràs;
che se’l Gorgon si mostràs e tu ti lu jodès,
tornà no si pod’rès pì’n taj nustri pas.”35
Cussì dìt al veva il maestro; e luj stes
mi veva ziràt, e bastàt no ghi vèvin li me mans,
ma’nglusàt al veva cun li so mans li mès.
O vuàltris ch’i vèis ulà i intelès sans,
miràit la dutrina ca s’infonda
sot il vel daj vers ch’i stèis lešìnt e strans.
Zà’l vegneva sù par sta sporcja d’onda
un grant fracàs di suns, plen di spavìnt,
che tremà al feva ogni sponda;
nol era stàt fàt d’altri che da un vint
scjaldinòus, par via di contrari pasiòns,
cal ferìs il bosc e, zìnt cussì fašìnt,
bràghis al romp e sbàt via cun scju soflòns;
cuant’àriis ca si dà, zìnt via polvaròus,
fašìnt scjampà bèstis e pastòus daj mons.
I vuj mi veva vierzùt e dìt: “Adès ti vòus
indresà i vuj vièrs che splum’ antica
par la via, là che’l fun al è pì sindiòus.”
Coma rànis cuant ca jòdin madràs cà
o là, da l’aga a sparìsin dùtis
e’n ta la cjera a si vàn a platà;
jodùt alòr’ i’ai tant’ànimis distrùtis
scjampà via di front di un che cul pas
il Styx al scjavasava a gjàmbis sùtis.
D’intòr dal cjàf a si sclariva chel gras
di calìgu cu la man cal menava spes ’ndavànt;
altri a no’n d’era ca lu disturbàs.
Da la sù, si sà, al era vegnùt stu sant;
voltàt mi eri al mestri, ca mi veva fàt sen
ch’i stes cujèt e ch’i mi inchinàs tant.
Ahi cuant ca mi pareva plen di disdèn!
A la puarta al vèn; e cun che bacheta
a la vièrs, coma ca no vès vùt ritèn.
“O casàs dal bon cjèl, zent maladeta,”
al veva luj dìt in ta l’orìbil entrada,
“’ndulà’i cjolèišu sta’ rogansa bruta?
Parsè puntà cuntra chèl che’l alt al manda,
il fin dal cual nol pòl maj vignì fermàt,
e che’a vòltis pì dolòu ’ncjamò vi dà?
Cuntra'l destìn no eše 'nvàn che un il cjaf al sbàt?
Chel Cèrber vustri, ch’ognùn’l recuarda,
al è ’ncjamò’n barba e'n gola ben spelàt.”
Si veva dopo voltàt vièrs la strada lorda,
sensa fani motu, ma dut someànt
a un’omp che ben altri ròbis al vuarda
che chèl di che zent ca ghi stà lì davànt;
e nu i piè movùt i vèvin vièrs la cjera,
sintìnsi sigùrs dopo chel parlà sant.
Lì i èrin entràs sensa rabia o guera;
e jò, ch’i vevi pròpit tanta gola
di jodi sè che sta fortesa a siera,
apena entràt, vuardàt i vevi cà e là;
e a ogni man jodùt i vevi un grant prat
che nè dolòu nè grant turmìnt al veva ulà.
Coma che al Arli da’un Rodàn stagnàt,
e coma a Pola, visìn dal Cjarnàr,
lì che da l’Italia a tèn il cunfìn bagnàt,
dut al è doventàt un grant sepulcràr,
cussì a era chì’n ta dùtis li bàndis,
doma che chì dut a era tant pi amàr;
di tòmbis e flàmis’n d’era tàntis,
e ogni tomba li flàmis a brušàvin,
cussì che’l fièr al era mol e pront paj fàbris.
Ducju i so cujèrtis a si vierzèvin
e a mandàvin fòu pietòus lamìns,
che da puarès e ufindùs a parèvin.
E jò: “Maestri, cuj a soni che zèns
che, soteràdis dentri di che tòmbis,
a si pòl sinti ca sòn di dolòu plen’s?”
E luj a mi: “Chì’a sòn i erešiàrchis
cuj so disèpuj di ogni stamp, e ben
pì ch’i ti cròdis a sòn li tòmbis càrghis.
Chì sìmil cun sìmil soteràt al vèn,
e i monumìns a sòn pì e mancu cjals.”
Di zì a man destra a mi veva dopo fàt sen;
e pasàs i èrin tra i martìrs e i murs als.
A zì par un troj segrèt a si era 'des metùt,
tra i murs da la cjera e i sepùlcris,
il me mestri, e jò davòu ghi eri zùt.
“O màsima virtùt, che par scjù sèrclis gris
ti mi mènis,” dìt ghi vevi, “com’ ca ti plàs
pàrla e sodisfa i me dešidèris.
Chej che’n ta sti tòmbis a sòn distiràs,
si podarèsia jòdiu? A sòn zà alsàs
ducju i cujèrtis, e da nisùn badàs.”
E luj a mi: “A saràn dùcjus sieràs
cuant che da Josefàt36 chì’a tornaràn
cun chej cuàrps che la sù a sòn stàs lasàs.
Il so simiteri da sti bàndis a’an
chej che cun Epicuro a sòn butàs,
che ànima e cuarp muàrs al stes timp a fàn.37
Però a la domanda ch’i ti mi fàs,
chì dentri ti saràs sùbit sodisfàt,
coma pur il dešideri ch’i ti mi tàs.”
E jò: “Bon’l me duca, i tèn spostàt
da te il còu me doma par diši puc,
e tu a chist’ ti mi’as ben preparàt.”
“O, tu, Toscàn che par la sitàt dal fòuc
vìf i ti vàs cul parlà cussì onèst,
resta pur còmut uchì’n tal nustri lòuc.
Dal to mòut di tabajà a si capìs prest
in ta cual nòbil paìs ch’i ti sòs nasùt,
che a chèl forsi ghi soj stàt masa molèst.”
Stu sun al era sùbit ben clar fòu vegnùt
da na tomba, ma jò’i mi eri visinàt
pauròus al me duce, e lì mi eri tegnùt.
E luj a mi’à dìt: “Stà fer; se àtu fàt?
Jòt là che Farinata’ si’a alsàt sù:
ti lu jodaràs dut adès cal è levàt.”
Jò’i lu vevi zà cuj me vuj fisàt sù;
e luj si levava cul pet e cu la front
coma se cul infièr a la vès tant sù.
E svelt cu li so mans il duca, e pront,
tra li tòmbis pocàt mi veva vièrs di luj
dišìnt: “Di sè ch’i ti ghi dìs, tèn ben cont.
Rivàt a’piè da la so tomba, i so vuj
fisàt mi vèvin, e dopo, un bièl puc sdegnòus,
domandàt mi veva: “I to parincj’ a soni cuj?”
Jò ch’i eri di ubidì dut bramòus
nuja no ghi vevi platàt ma dut vierzùt;
alora li sèis al veva alsàt e la vòus;
“Cuanta rogansa cuntra di me ca’an vùt,”
al veva dìt, “e cuntra i mès e la me part;
cussì che do vòltis ju’ai mandàs fòu dal dut.”
“Butàs fòu sì, ma a sòn tornàs da ogni part,”
ghi’ai dìt, “l’una e l’altra volta;
ma i vùstris a no’an ben capìt che art.”
A chistu punt, da la tomba discujèrta
jodi si veva fàt di n’altri spirt la muša:38
in zenoglòn al era, visìn di n’ombrena pì alta.
In ziru al veva vuardàt, cun l’aria curioša
d’un cal voleva jodi si’eri besòu;
e dopo vej cunsumàt il curiošà,
planzìnt al veva dita: “Se tal tant neri dolòu
di sta prešòn ti vàs par altesa di inzèn,
me fì ’ndulà cal è? L’àtu lasàt fòu?”
E jò a luj: “ Dut di besòu i no vèn:
chèl cal speta là, par chì a mi mena,
che forsi’l vustri Guido’l veva’n disdèn.”
Sè cal diševa e la so granda pena
mi vèvin zà’l nòn di stu chì sugerìt;
ma la risposta, po, a era cussì plena.
Levàt sù a colp, al veva sigàt: “Sè àtu dìt?
Dìs sù! Al à vùt? Nol eše pì’n vita?
Il dols lumìn daj so vuj nol vèn pì ferìt?”
Cuant che rindùt si veva cont dal ešità
che jò fàt i vevi prin di rispùndighi,
colàt al era lì che par sempri al resta.39
Ma chel altri dal còu grant, sul sè ch’i ghi
vevi dita restàt al era, cul stes aspièt,
sensa motu, roba da no cròdighi;
e al era sùbit tornàt’n ta chel prin sogèt,
“Se lòu a sòn bòis,” al veva dìt, “di tornà,
chèl a mi da pì turmìnt di chistu lièt.
Un sincuanta vòltis s’jodarà ’mpijà
la muša di che siora che chì a regna,40
e'i ti savaràs cuant pèis cal à’l tornà.
E se maj il mont dols a ti impegna,
dìšmi: Parsè sonu sempri cussì spietàs
cuntra i mès in ta ogni so lagna?”
Alòr’ jò a luj: “Il turmìnt e’l grant fracàs
ca’a fàt l’Arbia di ros colorada,
pròpit cussì a fàn fà’n taj nustri palàs.”
Vìnt scjasàt’l cjàf e dàt na suspirada,
“Uchì no soj stàt doma jò,” al veva dìt;
“cun rašòn cuj àltris i soj zùt in strada.
Ma doma jò’i soj stàt, là cal à sufrìt
ognidùn pal mal da la puora Firensa,
chèl che tant al à lotàt pal so dirìt.”
“Pal ripošà da la vustra siminsa,”
i lu vevi preàt, “liberàimi da chel dùbit
cal tèn duta ’ngropada la me siènsa.
I sìnt ch’i sèis bon d’jodi, si’ai ben capìt,
sè che’l timp’l varà cun luj’n davànt
ma il prešìnt no lu cognosèis sùbit.”
“Nu’i jodìn, com’chèl che di lustri no’n dà tant,
li ròbis,” al à dìt, “ca ni sòn lontànis;
che tant ’ncjamò’l risplìnt’l duce pì grant.
Pì ca si visìnin o ca sòn, pì’a sòn vànis
pal nustri ’ntelèt, e s’altri nol vèn,
nuja’i savìn da li ròbis umànis.
Però ti pòs capì ch’i no vìn ’l inzèn
di podej cognosi pì lontàn di chel punt
cuant che il futùr sieràt ni è’n plen.”
Alora, coma par colpa me compùnt,
dìt ghi vevi: “Dišèighi duncja a chel colàt
che’l so frùt al èncjamò cuj vifs, apùnt;
e se puc fà al rispundi mut i soj stàt,
fèighi savej ch’i lu’ai fàt belzà pensànt
tal mòut sbaliàt ch’i mi vèis puc fà spiegàt.”
E zà’l me mestri mi zeva clamànt;
che jò’i ghi vevi preàt al spìrit pì a man
cal dišès cun cuj cal era lì’n davànt.
Dìt mi veva: “I soj chì, lì che pì di mil a stàn:
che dentri al è il secònt Federic,
e’l Cardinal; i àltris ulì i’u lasàn.”
Si veva pojàt jù, e jò vièrs l’antìc
poeta i vevi voltàt i pas, ripensànt
a chel parlà ca mi era parùt nemìc.
Movùt si veva; e dopo, cussì seguitànt
mi veva dìt: “Parsè sotu cussì stupidìt?”
E jò i ghi vevi ben rispundùt, zìnt indavànt.
“Tèn cont di sè che la to mins a’a capìt
cuntra di te,” chel sàviu mi’à comandàt.
“Adès speta chì,” al à dìt levànt il dèit:
“Cuant che’n front dal dols raj ti saràs rivàt
di chè41 che’l vuli bièl a à cal jòt dut,
da ic ti savaràs ’ndà ch’i ti sòs aviàt.”
Un puc dopo’l piè a sinistra al veva metùt:
lasàt’l mur i vèvin e’i èrin zùs vièrs il miès
par un troj cal zeva’n ta na val ch’jodùt
i vèvin che da butà fòu mi feva 'dès.
In tal orli di un rivòn alt e salvadi,
plen in ziru di grandi pièris spacàdis,
scjàps pì crudej i èrin rivàs a jodi;
e chì’n ta che orìbilis soflàdis
da la pusa che’l buròn sù al buta,
jodùt i vèvin da visìn tra’ i cujèrtis
chèl d’un grant sepulcri cun sù sta scrita
chì: “Anastaši papa jò’i protès,
giavàt da Fotin da la via dreta.”
“Prima di zì jù, da spetà ni convegnarès
par abituà un ninìn’l nustri nas
al brut odòu; dopo da 'mpuartani no varès.”42
Cussì’l mestri; e jò: “I sarìn compensàs,”
ghi vevi dìt, “sercjànt che’l timp ’nol finisi
pierdùt.” E luj: “Coma me pensàt ti’as.”
“Fiòl me, nenfra scju claps a sòn da notasi,”
di nòuf al veva tacàt, “tre sirculùs
che pì stres a si fàn cul pì sprofondasi.
A sòn dùcjus plens di spirs maladès e brus;
ma par che uchì ti basti doma la vista,
capìs parsè che a ristrìnzisi a sòn zùs.
Ogni malìsia che òdiu’n cjèl a cjata,43
a à coma fin l’ingjùria, e ogni fin tal,
par fuarsa o imbroj, zent mal a fà stà.
Ma pars’che ’l imbroj al è dal’omp un mal,
a Diu tant ghi displàs, che par chèl sot
i’mbrojòns a stàn patìnt dolòu fatàl.
Daj violèns’l prin sìrcul al è plen, i cròt;
ma pars’che violèns si’è vièrs tre persònis,44
in tre ziròns al è dividùt, cussì i lu jòt.
A si pòl a Diu, a sè, e ai àltris
fàighi violensa; a lòu, i dìs, e a ròbis sòs,
coma ch’i ti capiràs da sè ch’i dìs.
Muàrt violenta e ferì pì ca si pòs
al pròsin si ghi dà, e’n tal so vej
ruvìnis, incèndios e un robà al ingròs;
cussì i sasìns o chej ca sòn crudej,
chej ca guàstin o ca fàn preda, tormentàs
tal prin ziròn a vegnaràn chej.
Da sè stes a pòsin i òmis vignì copàs
o danegjà’i so bens; ma’n tal secònt
ziru nol vàl’l pentìsi di scjù danàs,
no ’mpuàrta coma ca si prìvin dal mont,
o a zùjn di scomèsis e a pièrdin sè ca’an,
o’a plànzin là che’l spirt al varès d’èsighi gjocònt.45
Zì cuntra di Diu a si pòl e fasi dan,
o maledilu o pur negalu cul còu,
dišìnt: di bontàt so tal mont i sercjàn invàn;
ma al sigilèa il ziròn minòu
cul so sen tant Sodoma che Caorsa,46
e chèl cal bestema Diu dentri e fòu.
’L imbrojà, cal beca ogn’una cosiensa,
’l omp usà’l pòl’n ta chèl ch’in luj si fida
coma’n ta chèl che di fidasi nol àusa.
Chista maniera di trufà a juda
a copà’l vìncul dal amòu naturàl;
duncja’n tal sìrcul secònt a si ’nnida
l’ipocrišia, il lusingà, encja’l
robà, magìis, falsitàs, rufianà,
simonìa, baratà e altri mal.
Altri manièris ’l amòu a fàn ruvinà:
chel naturàl e chèl che’n pì si zonta,47
cal crèa che fede speciàl e buna;
par ultin, tal sìrcul minòu, là cal stà
il centri dal’univèrs e Dit pur,
ognùn cal tradìs sempri ardìnt al resta.”
E jò: “Mestri, amondi clar e sigùr
Al è’l to rašonà, e ben ti fàs clar
stu buròn e il pòpul cal tèn tant dur.
Ma dismi: chej di chel fàngu paludàr,
malmenàs dal vint e che la ploja pur a sbàt
ca s’incùntrin cun parlà tant amàr,
parsè no dentri’n ta la rovana sitàt
a vègnini, se Diu’l vòu, cussì punìs?
e s'a nol vòu, parsè’l àja ognidùn li butàt?
E luj a mi: “Il devià tant a mi stupìs,”
dìt al veva, “dal to inzèn di là cal era;
che la to mins a è’n t’altri, ben lu capìs.
Àtu ben prešìnt che sesiòn intera
’ndulà che la to Etica a trata
di che tre ròbis48 ch’al Alt ’ghi fàn guera:
incontinensa, malìsia, e mata
bestialitàt? E com’che l’incontinensa
Diu mancu a ufìnt e mancu colpa’a parta?
S'i ti consìderis ben sta sentensa,
e s'i ti tèns in mins cuj ca sòn chej
che lasù di fòu a fàn penitensa,
t’jòdis che scju traditòus volentej
a làsin, e parsè che cun puc fastidi
la divin’vendeta’ a uša i so marcej.”
“O soreli ch’i ti sànis ogni mal jodi,
ti mi contèntis tant cuant ch’i ti risòlvis,
com’cuant che, no savìnt, dubità i podi.
Encjamò’n davòu i vuej ch’i ti tòrnis,”
dìt i vevi, “là ’ndulà che ušùria’a ufìnt,
secònt te, la divin’ bontàt, e’l grop ti dìsfis.”
“La filošofia,” mi veva dìt, “se ben s’intìnt,
a no deriva doma da una part,
com’che la natura a cjòi la so curìnt,
ma dal intelèt divìn e da la so art;
e se ben che la to Fišica i ti jòs,
al’inìsi ti notaràs, sensa tuàrt,
che la vustr’art, la natura, cuant ca pòs,
a seguìs, com’che’l mestri al fà’l student;
a Diu la vustr’art a è com’che gnesa ghi fòs.
Da chisti dos, se tu i ti’as prešènt
la Gèneši dal prinsìpit, a convièn
ca è miej tacà a vivi e a ’vansà la zent;
e parsè ch’ušùria altra via’a tèn,
tant natura che chè ca ghi stà davòu
a dispresa, e’n t’altri a spera in ben49.
Ma vègnimi davòu, che di chì i’ai gust zì fòu;
che i Pes a slìtin sù’n tal orišònt,
e l’Orsa di stà sù cul Coru a vòu,
e al scjalìn là’n davànt ghi fìn front.
Al era’l post alpìn ’ndà che zì jù pal rivòn
si podeva e, par altri che lì al era,50
ognidùn al era par poura plen di causiòn.
Com’che’n tal flanc na frana intera
che di cà di Trent ’l Adige a veva sbatùt,
o par taramòt o par mal sostèn di cjera,
che d’insima dal mont, ’ndà ca si veva movùt,
fin a bas a era la rocja fracasada,
che da lasù cualsìasi'l sarès vegnùt;
cussì’l buròn cu la so bruta strada;
e’n tal orli di chel turmìnt di rocja
l’orìbil bèstia51 di Creta’era pojada,
che concepìda’era stada da la fals’vacja;
e cuant che jodùt ni veva, se stesa si veva muardùt,
com’chèl che dentri al à la rabia’n clòcja.
Il me sàviu ghi veva sigàt a chel brut:
“Cròjtu tu che chì’l sedi’l duce d’Atèn,52
chèl che tal mont la muàrt ti’a dàt e uchì metùt?
Via di chì, bèstia: che chèl che chì’l vèn
nol e stàt maestràt da la to sòu53
ma’l vèn par jodi’l vustri sufrì’n plen.”
Coma chel toru cal vèn lasàt zì fòu
al stes timp ca ghi’è stàt dàt il colp mortàl,
saltùs al fà ma nol sà sè cal vòu,
cussì’l Minotàur jodùt i vevi, cul stes mal;
ma chèl, atènt, sigàt al veva: “Còr tal pas:
intànt cal è in furia, a è miej tacà’l cal.”
Alòr paj pieròns tacàt i vèvin a zì’n bas,
stìnt atèns, parsè che spes si movèvin
cuant che pèis nòufs ghi vegnèvin ’ntòr pojàs.54
“Pènsitu tu,” dìt al veva 'ntànt che’n jù i zèvin,
“forsi a sta ruvìna ca’a da vuardiàn
l’ira che domàt i'ai di chel mostru Cretìn?
Capìs chistu: cuant che, belzà a è cualchi àn,
che vegnùt i eri jò’n ta stu bas infièr,
sti ròcis no vèvin encjamò fàt stu dan;
ma sigùr a è che puc prima (chistu’l è pur ver)
cal vegnès chel tal55 che na granda preda
ghi veva cjòlt a Dit in ta chel sìrcul primièr,
da dut atòr la val sporcja e fonda,
tremàt a veva ch’jò pensàt i vevi che’l univèrs
al sintès amòu, che par chèl an d’è che avonda
a cròdin che al càos il mont spes ghi và vièrs;
e a chistu punt chista rocja vecja
a è rodolada jù a è in sens invièrs.
Ma vuarda la jù a val, ca s’jòt encja
chel grant flun di sanc che’n chèl al bulìs
chèl che di ušà violensa al altri si macja.”
O voja svuàrba e fùriis màtis
che tant ’ni spironejn’n ta sta vita curta,
e’n ta l’altra ogni danàt tant al surfrìs!
’Na gran fòsa jodùt i’ai bigulota56
coma chè che dut’l plan a imbràsa
second sè che dìt a veva la me scorta;
e tra ic e’l piè dal rivòn, na fasa
di centàurs a filava, di frècis armàs
com’che’n tal mont a ušàvin zì a cjasa.
Jodìnt ch’i vegnèvin jù, si sòn fermàs
e da la so fila’n tre fòu a sòn vegnùs
cun àrcos e frècis belzà preparàs;
e da lontàn’l prin sigàt al veva: “’N ta stu bus,
par cual sufrì i vegnèišu jù da lasù?
Dišèit a colp o’i vi còpi, intindùs?”
Il mestri dìt ghi veva: “Ghi rispundìn nù
a Chiròn, che dongja i jodìn luj stes:
mal ti’a zùt la voja che lasù spes a vèn sù.”
Dopo mi veva tocjàt e dita: “Chèl al è Nès,
che muàrt al è pa la bièla Deianìra57
e di sè vendicàt si’a da sè stes.
E chèl di miès, che al pet a si mira,
il grant Chiròn al è, che nudrìt al veva Achìl;
chel altri al è Fol, che stàt al era plen d’ira.
Atòr da la fòsa a vàn a mil a mil,
saetànt li ànimis vagabòndis
ca tèntin di bandonà 'l orìbil ašìl.”
Visinàs si èrin a li fièris snèlis:58
Chiròn cjòlt’l veva na frècia, e cul so cul
la barba’l spartiva da li mosèlis.
Liberàt’l bocjòn dal barbòus ostàcul,
dìt ghi veva ai so compàis: “Vi sèišu necuàrs
che sè che chèl davòu’l tòcja al mòuf’n ta stu sìrcul?
Cussì no pòsin fà i piè dai muàrs.”59
E’l me bon duca, che zà zùt ghi'era dret,
lì che omp e nemàl unìs a èrin fuàrs,
rispundùt al veva: “Al è ben vìf, e’a stu puarèt
mostràighi a mi convièn la val scura:
necesitàt chì ni custrìns, no’l dilèt.”
Lasàt ’l alelùia par nustra cura,
tal60 consegnàt mi'a chistu còmpit nòuf:
a nol è lari, nè jò ànima lara.
Ma par che virtùt pa la cual i mòuf
par chista strada salvàdia i me pas,
dani un daj tòs, che adès no si mòuf,
ca ni guidi al di là daj poscj’ sanganàs
e cal pàrti stu chì fin là insima,
ca nol e spirt e svualà nol pòl cuj so bras.”
A si veva Chiròn voltàt vièrs chej di prima
e a Nes ghi veva dìt: “Volta e guìdiu
e protèšiu se n’altri scjàp vi ferma.”
Cussì, ben compagnàs si èrin movùs la jù
lunc ’l orli dal lac cal boleva dut ros,
e i bulìs a sigàvin O Diu!
A èrin sot fin ta li sèis’n ta stu pastròs;
e’l grant Centàur al veva dìt: “Chej a sòn tiràns,
che’n tal sanc e’n tal vej fàt a àn li sòs.
Chì a si lamèntin daj so crudej dàns;
chì al è Lesandro e Dionìšio’l fièr,
che a Sicilia dàt ghi'a tàncju brus àns.61
E che front ca’a il so pèl cussì ner,
al è Asolìn; e chel’altri cal è blont,
al è Ubìs daj Èstis che, com’ca è pròpit ver,
distudàt 'l è stàt dal fiàstri sù tal mont.”
Alòr mi soj voltàt al Poet, cal à dìt:
“Chistu adès’ti’è prin e jo ti soj secònt.”62
Puc pì’n davànt’l Centàur si veva 'nserìt
in ta’na zent che fin’n ta la so gola
a pareva che fòu a vegnès da stu lìcuit.
’N’òmbra mostràt ni veva in banda, besola,
dišìnt: “Chel là al à 'mpiràt in tal templi di Diu
chel còu che’l Tamìs ’ncjamò nol mola.”
Dopo, zent che fòu dal flun, i jodevi la jù,
il cjàf e dut il so pet a tegneva,
e di lòu, tàncjus rivàt i eri a cognòsiu.
Cussì, puc a puc, pì bas a si feva
chel sanc, cussì cal scuetava doma i piè;
alòr encja nu visìns dal pas ’si zeva.
“Com’che da sta part pusìbil jodi ti’è
chel bulì che sempri al và calànt,”
dìt al veva il Centàur, “ti’as pur di crodi che
da st’altra, puc a puc, si stà visinànt
il so font, indulà che , tènlu ben prešìnt,
che infàm di tirània a gemìs tant.
La divin’ gjustìsia cà a và spunzìnt
chel Àtila che’l mont tant al à flagelàt,
coma Pir e Sest; e a và in eterno molzìnt
il lagrimà, che’l bulì a ghi’a molàt,
a Rinier da Cornet, a Rinier il Mat,
che a li stràdis tanta guera ghi’àn fàt.”63
Dìt chistu, voltàt si veva e’l splàs ripasàt.
Nès a nol era ’ncjamò par di là rivàt
che nuàltris entràs i èrin’n ta un bosc
che da nencja un troj al era segnàt.
Fuèis vèrdis no’n d’èrin, ma di colòu fosc;
nencja bràghis lìsis, ma gropolòšis;
milùs no’n d’era, ma bachètis cun tos’c:
a no àn brùsis cussì spinòšis e dènsis
chej nemaj salvàdis che’n òdiu a àn
tra Cecina e Cornet64 che cjèris cultivàdis.
Chì li bruti Àrpis65 il so nit a fàn
ca vèvin scorsàt da li Strofàdis i Trojàns
cul avìs ca veva da rivàighi ’un grant dan.
Cun l’àlis làrgis e mùšis e cuej umàns,
sgrìnfis taj piè, e pànsis plumòšis,
a si lamèntin in ta chej àrbuj strans.
E’l bon mestri: “Prin che pì’n dentri ti zèdis,
capìs che adès ti sòs tal secònt ziròn,”
tacàt al veva a dismi: “e lì ti rèstis
fin ch’i ti rìvis tal’orìbil savolòn:66
però stà ’tènt; lì ti jodaràs ròbis
che pešu di sè ca si crodarès a sòn.”
Dapardùt a pareva ca vegnèsin làgnis,
ma i no jodèvin nisùn ca li feva;
fèr i eri restàt, cu l’idèis cunfundùdis.
Ch’jò’i vès crodùt i cròt che luj’l crodeva67
che li vòus a vegnèvin fòu da sti bràghis
da zent che da nuàltris si platava.
Ma’l mestri al veva dita: “Se tu ti spàchis
una da li frascjùtis che lì a stàn,
i pensèis tos a vegnaràn dùcjus sclarìs.”
Alòr un puc ’ndavànt slungjàt i vevi la man,
e cjòlt da un grant àrbul na braguta;
e’l tronc sigàt68 al veva: “Parsè stu dan?”
Cuant che’nsanganada a era sta frascjuta,
dìt al veva di nòuf, “Parsè ch’i ti mi spàchis?
Dal to spirt la pietàt a eše dut’ suta?
I sìn stàs òmis, e adès i sìn plàntis:
la to man pì buna stada a sarès
encja si fòsin stàs ànimis di sbìsis.”
Coma che se un stec vert da brušà ti vès
ta na banda, l’altra lagrimà t’jodarès
e’l alsasi dal vint cjulà ’la farès,
cussì da la stecja rota in tal momènt stes
sanc e peràulis fòu a ’sghisàvin; e ic jù
mi era zuda; e jò fer, com’che vùt poura i vès.
“Se luj’l vès crodùt prima di colà jù,”
il me sàviu al veva dìt, “puòr’ànima,
chèl che contàt i ài tal me libri lasù,
a no ti varès la man pojàt insima;
ma mi’è fadìja capì coma ch’i ghi’ai fàt
fà roba me par me dura, e no doma.
Ma ’nvènsi di fàighi tegni’l to venc curàt,
dìsghi di te, che’l to onòu’l rinfrèscj'
in ta chel mont lasù cuant cal sarà tornàt.”
E’l tronc: “Il to dols diši ben lu pescj';
i no pòs taši; i speri ca no vi peši,
parsè ch’un puc a rašònà m’invìscj’.
I soj pròpit chèl che li do clafs i vevi
dal còu di Federic, e li’ai dopràdis
sierànt lì, vjerzìnt là, com’ch’i volevi,
e’l segrèt ghi’ài cjòlt a cuaši ducju i òmis:
fede ghi’ài partàt al gloriòus ufìsi,
cussì tant ch’àn sufrìt i me pols e durmìdìs.69
La trojuta70 che maj da chel ospìsi
di Sešar a veva movùt i vuj putàns,
muàrt comùn, e daj palàs dai grancj’ vìsi,
a veva’nflamàt cuntra di me dùcju i spirs malsàns;
che ’nflamàs a vèvin tant inflamàt Augùst,
che i me miej onòus cambiàs si èrin in malàns.
Il spìrit me, par via di un spresànt gust,
crodìnt che’l murì mi cjolès dal disdèn,
ingjùst a mi veva fàt cuntra di me just.71
Par li radìs nòvis di chistu puòr len,
vi zuri che disleàl no ghi soj maj stàt
al me siòr, che d’onòu al era cussì plen.
Cuant che un di vu’n tal mont’l sarà tornàt,
che cunfuàrt ghi dedi a la memoria me, ca sìnt
encjamò il colp che l’invìdia ghi’a dàt.”
Tašùt al veva, e dopo: “Al stà tašìnt,”
dìt mi vea il poeta; “nosta pièrdi il momènt;
ma pàrlighi se cussì ti’as in mint.”
Alòr jò a luj: “I sarès pì contènt
s'i ti ghi domandàs tu se ch’jo’i vorès;
jo’i no pòl: masa pietàt i sìnt al momènt!”
Cussì al veva di nòuf tacàt: “Se’l omp al fès
di so volontàt sè ch’i ti ghi domàndis,
spìrit incarceràt, gust a si varès
s'i ti dišès com’che l’ànima s’unìs
a chiscju lencs; e dìšini, s'i ti pòs,
se spirs da àrbuj cussì a sòn maj partìs.”
Fuàrt alòr soflàt al veva’l tronc, com’ch’i t’jòs,
e convertìt chel vint in ta sti peràulis:
“Contavi i pòs sè che ben i cognòs.
Cuant ca partìsin l’ànimis feròcis
d’indulà che stàdis a sòn disradišàdis,
tal sìrcul siètim da Minos a sòn mandàdis.
A còlin tal bosc, e no’n ta bàndis sielzùdis;
ma là ’ndulà che furtuna ’li distira,
a bùtin coma blava’n ta li sèdulis.
Da frosc ogn’una a doventa planta salvàdia e dura:
l’Àrpis, che dopo’a si màngin li so fuèis,
a càušin dolòu che fòu a làsin na vura.
Coma l’àltris i zàrin ta li nustri sàlmis,
ma nencj’una a podarà rivistìla;
che vej li ròbis a no è just ch’i vìn distrušùdis.
Chì li strasinarìn, e dentri ta la
selva a saràn i nustri cuàrps ’mpicjàs,
ognùn tal àrbul da la s’ombrena crudela.”72
Nuàltris i’èrin encjamò al tronc leàs,
crodìnt che Pieri altri al volès dìšini,
cuant che surprindùs da’un grant rumòu i’èrin stàs,
coma chèl ch’in maniera sìmil vignì
al sìnt’l cinghiàl e la cjàsa dal so post,
e al sìnt da li bèstis e fràscjs’l grugnì.
A stu punt, da la me sinistra, pitòst
nus e scravagnàs, doj a scjampàvin fuàrt,
e’l bosc dut a distrušèvin, puòr post.
Chel davànt al veva dìt: “Vèn chì, vèn chì, O Muàrt!”
E’l altri, ca pareva che masa’l tardàs,
al sigava: “Lan, mancu svèltis in gran part
li to gjàmbis no èrin’n tal gjostrà dal Topàs.”
E cuant che forsi pì no ghi la podeva,
luj e un barùt a si èrin ingropàs.
Par davòu di luj il bosc s’impleniva
di càgnis nèris, bramòšis e, corìnt,
com’ levrièris che un, cjasànt, al molava.
Ta chèl cal’era colàt jù metùt ghi vèvin il dint,
e sbranàt lu vèvin un toc a la volta,
e via strisinàt a vèvin ogni so toc dulìnt.
Alora cjapàt par man mi veva la me scorta
e partàt là di chel bar cal planzeva
invàn pal sanc di ogni ramasa rota.
“O Jàcu da Sant’Andrèa,” al diševa,
“sè ti àja zovàt ušami da ripàr?
Colpa me se la vita to puc di bon a veva?”
Cuant che’l mestri ghi era li visìn, clar
ghi veva dìt: “Cuj èritu che par sti ferìdis
ti sòflis cul sanc stu cjacarà penòus? Dìs clar.”
Alòr luj: “O ànimis che rivàdis
i sèis a jodi la strage imoràl
da li me fràscjs da me stes sbregàdis,
cjolèilis sù da chel bar cal stà tant mal.
Jò’i soj da la sitàt che cul Batista73
cambiàt a à il prin paròn, e chel tal
cu la so art sempri la farà trista,
e s’a no fòs parsè che tal Punt Vecju
di luj a resta ’ncjamò un puc in vista,
chej sitadìns che rifàta a l’àn dal jù
su la siniša d’Àtila vansada,
invàn par rifala si varèsin dàt sù.
E la me cjaša i vevi'n in fòrcja74 cambiada.”
Sicom’che l’amòu dal me post di nàsita
mi veva'l còu strenzùt, cjapàt sù i vevi li ramàsis
e'ndavòu tornàdis a chèl in fin di vita.
Sùbit rivàs i èrin là ca si spartìs
il secònt ziròn dal ters, e indulà
che dal Just s’jòdin li orìbilis ròdis.
Par ben mostrà li ròbis ca èrin là,
i dišaraj ch’i èrin rivàs ta un grant prat
ch’erba verda non d’aveva, nencja zala.
Dal bosc doloròus al è’l prat atòr ghirlandàt
coma che’l bosc al è dal grant fosàt:
chì’n tal’orli dal splàs i vèvin i pas fermàt.
Par dut a era savolòn sut e ’mpacàt
e’l post ghi someàva tant a chèl che
sot daj piè di Catòn al era stàt pestàt.75
O vendeta di Diu, cuant timòu che
vignì ti ghi fàs a ognùn cal lès
chèl che dut manifèst stàt a mi è!
Tanti ànimis nùdis jodùt i vevi, e chès
in mòut mišeràbil a planzèvin
e ognùn a pareva che’l stes sufrì ’nol vès.
Cers di lòu su la schena si distiràvin;
altra zent si sintava dut’atenta,
e àltris pur sempri a si movèvin.
La zent che’nziru a zeva a era tanta,
e mancu chè che sdrajada a era al turmìnt,
ma pešu di dut a stèvin chej da la lengata.
Cun colà lent, su dut’l savolòn presìnt
a plovèvin fàldis infogàdis,
coma di nèif in ta li àlpis sensa vint.
Com’che Lesàndri in ta che bàndis cjàldis
da l’India jodùt al veva ’nsima daj so fans76
fin in cjera flàmis colà sàldis;
che par pestasà metùs ’si èrin, visìns e lontàns,
luj e li so schièris, par che’l vapòu
si distudàs prin ch’a caušà’l zès altri dans;
cussì’l vegneva jù ’l eterno calòu;
e’l savolòn al impijàva com’la lescja
sot ’l asalìn, e’l radoplava’l dolòu.
Sensa maj ripošà a’era l’intrescja
da li puòri mans, che chej fòucs pì visìns
via a scjasàvin—che arsùra frescja.
Scuminsjàt i vevi: “Maestro, tu ch’i ti vìns
duti li ròbis, fòu che ognùn demoni fuàrt
ch’jodùt i vìn al entrà e che’ncjamò ni sòn in mins,
cuj’l eše chel grant ca par ca no si vedi necuàrt
dal fòuc, sdrajàt com’cal è e cul vuardà brut,
ca no si rìnt nencj’a la ploja, che tant a àrt?”
E chel stes che cont si veva ben rindùt
ch’jò ghi domandavi al me duca di luj,
al vevafreysty sigàt: “Vìf e muàrt: il stes i soj in dut.
Se Gjove al straca’l so fàbri77 da cuj
tant infastidìt cjòlt ghi veva la saèta
che a la fin da bàtimi a veva, e pì di un puj;
o se luj’l stufa’i àltris un’a la volta
a Monzibièl ta la fušina nera,
sigànt ‘Bon Vulcan, ajùta, ajùta!’,
cussì com’che fàt al veva’n ta la lota di Flegra,78
e me cal saèti cun granda fuarsa
a nol podarès vej vendeta ’legra.”
Alòr il me duce parlàt al veva cun fuarsa,
tant ch’jò no lu vevi maj cussì fuàrt sintùt:
“O Capànio, pa la rašòn ca no s’indolsa
la to ’rogansa, i ti sòs tu punìt:
nisùn martiri, fòu da la to rabia,
al tegnarà’l to teròu di dolòu ’mplenìt.”
Dopo, cun me, pì serèn, al veva paràt via
dišìnt: “chel lì al è stàt un daj sièt regnàns
che Tebe judàt a àn; e’l a vùt, e ’l para via,
a veju Diu’n’disdèn, ca lu cròt cauša daj so dans;
ma, coma che jò’i ghi’ai dìt, i so dispiès
a no sòn par luj nencja un puc malàns.
Adès stami davòu, e i no volarès
ch'i ti metès i piè’n tal savolòn ardìnt;
ma dentri tal bosc tèn i piè strès.”
Tašìnt i èrin rivàs ulà cal zeva surgìnt
un rìvil picinìn da la foresta;
tant ros al era che di butà fòu i sintevi muvimìnt.
Com’che dal Bulicàm79 a vèn fòu ’na rojuta
che dopo li pecjadòris si spartìvin,
cussì’n tal savolòn a zeva ic duta.
Il so font e li dos bàndis a èrin
fàtis di piera, coma pur i màrgins;
par chèl necuàrt mi’eri che pal pas i zèvin.
“Fra dut chèl ch’i’ai volùt ch’i ti tegnès a mins,
dopo che nu’i sìn entràs pa la puarta
che ducju a pòsin pasà o zighi visìns,
’na roba ca no à notàt la to vista,
e ca varès da vej, al è stu rìvul chì,
che sù di sè’l distuda ogni flamuta.”
Sti peràulis dìtis li veva’l duce a mi;
alòr jò preàt lu vevinca m’ingrandìsi’l past,
che la voja’l era zà zùt a ’ngrandimi.
“In miès dal mar si pòs cjatà un post guàst,”
al veva alòr dita, “ca si clama Creta,
ca veva un re cal tegneva’l mont cast.
Ulà a è na montagna dal dut bondanta
di aga e di fràscjs, cul non d’Ida;
com’na roba vecja a è adès dešerta.
Rhea a la sielzuda com’na cuna fida
par il so frutùt, e par platalu dut
s’al planzeva, a deva na sigada.
In tal mont un grant vecju’l è stàt jodùt
cal tèn li spàlis voltàdis vièrs’l Egjt,
e Roma’l jòt, ’ndà che’l sperà al à metùt.
Il so cjàf al è di oru fin finìt,
e di pur arzènt a sòn i so bras e pet,
e di ram fin lì che’l cuàrp a si divìt;
da li’n jù dut’l è fàt di fièr sclet,
al di fòu dal piè destri cal è di madòn;
e’l stà’n ta chèl pì che’n ta 'l altri dret.
Duti li pars, fòu che ’l oru, ròtis a sòn
da na fesùra ca gota làgrimis
ch'l sclap a làsin cul zì da la stagjòn.
E zìnt ju a sbùšin li altri ròcis
fašìnt ’l Àcheront, il Styx, e ’l Flegetonta;80
e dopo a vàn jù cun che altri gòtis,
e’n fin a rìvin là che pì no si dismonta:
a fàn pur Cocit; e sè ca sedi che posa,
pì tars t’jodaràs, però chì no si conta.”
E jò a luj: “Se sta pìsula fosa
a deriva da lasù tal nustri mont,
parsè i jodinu ch'encja in ta stu post si'ngrosa?”
E luj a mì: “Tu ti sàs che’l post81 al è rotònt;
e se pur a è ver ch’i ti sòs vegnùt jù tant
pa la sinistra, zìnt la jù vièrs il font,
no ti’as encjamò il sìrcul ziràt dut cuant:
duncja, s’a vèn fòu cualchicjusa di nòuf,
nosta maraveàti pì di chel tant.”
E jò di nòuf: “Mestri, ’ndulà ca si mòuf
Flegetònt e Lete pur? che dal un i ti tàs,
e ’l altri’l vèn fàt, ti dìs, cuant che chì a plòuf?”
“Ta duti li to domàndis ti mi plàs,”
al veva rispundùt, ma’l bulì da l’aga rosa
da risolvini a veva una ch’i ti mi fàs.
Lete t’jodaràs, ma fòu di sta fosa,
’ndulà ca vàn l’ànimis a lavasi
cuant che pentìt si’a ogn’ànima colpoša.”
E ’nfìn: “Belzà a è ora di lontanasi
dal bosc; stà atènt davòu di vegnimi:
i òrlis a no sòn ’nfogàs; lì tegnìnsi,
parsè che lì a no è nuja ca s’inflami.
Adès si movìn par un daj durs màrzins;
e’l fun da la ròja fer’n alt’l stà e tant,
che dal fòuc al salva aga e àrzins.82
Coma i Flamèncs tra Brugia e Gujsènt,
temìnt il mar alt che vièrs lòu si buta,
a fàn ripàr par che’l mar nol vegni ’ndavànt;
e com’ca fàn pur i Padovàns lunc’l Brenta
par difìndi li so vìlis e cjascjej,
prin’che’l cjàlt a sìntin Cjarnia e Carinta83;
in maniera sìmil a èrin fàs chej,
encja se no pròpit cussì als e grancj’,
ma èrin lo stes dal so mestri’l volej.
I si èrin zà tant lontanàs da scjù poscj’
che scjù àrbui no varès pì d’jodi podùt,
nencja se’i boscs a fòsin stàs tant pì grancj’,
cuant che na fila d’ànimis i vèvin jodùt
ca vegnèvin lunc ’l àrzin, e ognuna
mi fisava coma cuant ca si scurìs dut
un al vuarda ’n altri sot na nova luna;
e cussì vièrs di nu li sèis a spisàvin
com’cal fà’l vecju sartòu cun vista puc buna.
Da tal famèa cjalàt cussì da visìn,
cognosùt da un i eri stàt, ca mi veva tiràt
la mània e sigàt: “Ben si cognosìn!”84
E jò, cuant che a mi’l bras al veva slungjàt,
fìs vuardàt lu vevi tal so brustulìt di aspièt,
cussì che ’mpedìt no ghi veva'l so mušu brušàt
di cognòsilu, po, al me intelèt;
e sbasànt la me man vièrs la muša,
rispundùt ghi vevi: “Sèišu chì vu, Siòr Brunèt?”
E luj: “O’l me bon fiòl, al pòsia ausà
un puc di timp cun te il Brunèt Latìn
di stà, s’i ghi dìn timp ai àltris di avansà?”
E jò dìt ghi vevi: “Stèimi pur visìn;
e s’i volèis che cun vu i mi sinti,
và ben, se ben’l và cun chèl dal me cjamìn.”
“Fiòl me,” al veva dìt, “se alc un di scju chì’l vòu disti,
e’l resta fer, par sent àis al stà dopo sdrajàt
e i so bras dal fòuc no’l pòsin pì asìsti.
Ma và pur indavànt: jò ti staraj al lat;
daj me compàis i tornaraj dopo jù,
che ognidùn al plans da eterno danàt.
Di zì jù’n strada i no vevi’l coràgju
par stà cun luj, ma’l cjàf bas i tegnevi
com’un cal riverìs chej ca sòn pì’n sù.
Al veva tacàt: “Sè cal è cal destini
di fati vignì chì prin dal ùltin sen?
e dìs di chèl ch’jodi ti fà par indlà zì”
“Lasù’n alt, ulà cal è ogni dì serèn,”
ghi vevi rispundùt, “ta na val mi soj pierdùt,
prin ca vès la me etàt tocjàt il plen.
Dom’alièj di matina’l è chist susedùt:
chistu si’a fàt jodi, tornànt jò ulà,
e a cjàša di nòuf mi partarà par stu post tant brut.”
E luj a mì: “Seguìs pur la to stela
e maj ti sbaliaràs di rivà tal gloriòus puàrt,
se ben mi soj necuàrt ta la vita biela;
e se jò’i no fòs cussì da timp muàrt,
jodìnt che’l cjèl a ti’è stàt cussì benèvul,
ghi varès dàt a la to òpera cunfuàrt.
Ma chistu ingràt e malìn di pòpul
che da Fiešul al è vegnùt jù’n timp antìc,
e cal tèn encjamò dal mont il perìcul,
si farà par te, pal to ben fà, nemìc:
e a è rašòn, che par scjù schers crudej
a no convièn pròpit fà frutà dols il fìc.
Da timps antìcs a vegnèvin clamàs svuarbej;
sta zent a è avàra, invidiòša’e ’rogànta:
da l’ušànsis sòs di tègniti a è miej.
La to furtuna tant onòu ti planta
che na part e l’altra di te a varàn fàn,85
ma l’erba dal bec a sarà distanta.
Cal fedi strage il bestiàn fiešolàn
di sè stes, e ca nol toci la planta
che forsi ’ncjamò fòu a vèn dal so ledàn,
che’n chèl a rivìf la siminsa santa
di chej romàns ca èrin restàs cuant
che stàt fàt’l era’l nit di malìsia tanta.”
“Se’l me volej’l fòs stàt tant pì ’mportànt,”
rispundùt ghi vevi, “vu ’ncjamò no sarèsis
da l’umana natura lasàt dibant;86
che’n mins encjamò mi’è fisa e m’intristìs
la cjara e buna imagin’ paterna
di vu cuant che’n tal mont cul zì da l’òris
m’insegnàvis com’che ’l omp a si’eterna:
e cuant ch’i podaraj, mentri ch’i vif,
il nòn vustri i vuej falu lasù tornà.
Sè ch’i mi contàis tal me cjàf i lu scrìf,
e cont lu tegnaraj par spiegà cun altri test
a ic87, se là i rivaraj, par intìf.
I vuej doma ca sedi ben manifèst,
che sè la cosiènsa no mi impedìs,
la Furtuna i confrontaraj, cun alc di sest.
A no sòn nòvis par me sti capàris:
ca ziri pur Furtuna la so roda
com’ca vòu, e i contadìns li so sàpis.”
Il me mestri alora in ta la banda
destra a si veva ’ndavòu voltàt a vuardami;
e dìt al veva: “Ben scoltada se ben notada.”
Ma lo stes a cjacarà i zaraj a mètimi
cun Ser Brunèt, par cjatà fòu cuj ca sòn
i compàis sos pì famous, com'ch'i stimi.
E luj: “Savej di cualchidùn al è bon;
di chej àltris a sarès di taši tant miej,
ch’i vìn puc timp, e ròbis da diši tàntis a sòn.
Che dùcjus a èrin clèrics ti varès di savej
e leteràs grancj’ e di fama granda,
e dal stes sporc pecjàt tal mont a èrin chej.
Prisiàn tacàt ghi stà a che zent lorda,
cun Checo d’Acors pur; encja d' jòdilu,
se di un tal schifo voja ti'n vès vuda,
chèl ti varès podùt, encja se trasmutàt lu
vèvin (dal servo daj serfs) dal Arno al
Bachiliòn, la che’l so malàn zùt al era a lasalu.
I dišarès di pì, ma’l contalu sensa fal
masa lunc al sarès, parsè che jò’i jòt
fun nòuf ca si leva sù dal savolòn da la val.
A riva zent cu la cual no pòl stàighi sot:
ti racomandi tant il me Tešòu,88
che’n ta chèl encjamò i vìf, pur uchì sot.”
Alòr a si veva voltàt com’un coridòu
cal còr a Verona 89cul colòu dut vert
paj cjàmps, e al somèa di dùcju lòu
chèl cal vìns, e sens’altri no chèl cal pièrt.
Rivàt zà i eri indulà ca murmurava
l’aga ca colava’n tal altri sìrcul,
pròpit com’un vespàr cal sbušinava,
cuant che tre òmbris jodùt al veva'l me vul
vignì fòu da’un scjàp cal pasava
sot di che dura plòja ca no bàt maj màncul.
Vièrs nu a vegnev’ognuna e a sigava:
“Fèrmiti tu che dal vistìt ti somèis
un che dal nustri puòr paìs90 al riva.”
Puòr me, se plàis ca vèvin parfìn ta li sèis,
nòvis e vècis, da flàmis caušàdis!
Encjamò mal i mi sìnt al pensàlis.
Si veva fermàt il mestri a li so sigàdis;
vièrs me voltàt si veva e dita: “Speta.
A scjù chì bišugna ušàighi cortešìis.
E s’a no fòs par chel fòuc cal saèta,
ca è natura dal post, jò’i dišarès
che miej a è par te che par lòu di fà svelta.”
Esìnt nu lì fèrs, di nòuf tacàt a vèvin chej puarès
il vers antìc91; e cuant ca èrin da nu rivàs,
chej tre na roda fàt a vèvin di sè stes.92
Com’ca fàn i campiòns, nus e sudàs,
cuant ca studièjn com’otegni vantàgju,
prin’che al bàtisi a vegnìn impegnàs;
cussì zirànt, ognidùn in sù e’n jù
mi vuardava, cussì che par na banda’l cuèl
si stuarzeva ma ai piè no ghi zeva davòu.
E “Se’l mal di stu post mol ma tant crudèl
dispièt a mi fà e al nustri preà,”
al veva un tacàt, “e al brušamìnt da la pièl,
ca posi la nustra fama’l to spirt pleà
par dìšini cuj ch’i ti sòs che cuj piè vifs
ognùn a ti jòt cussì sigùr ’l infièr freà.
Chistu, che li so tràcis i me piè a pèstin restìfs,
e che dut nut e spelàt al è’n strada,
grant al è stàt pì di chèl che crodi t’intìv’s:
Nevòut al è stàt da la buna Gualdrada;
a si clamava Guido Guera, e’n vita
tant fàt al veva cul cjaf e cu la spada.
’L altri davòu di me’l savolòn al pesta:
Luj al è Teghiàr Aldobrànt, e la so vòus
tal mont a sarès da godi e basta.
E jò, ch’i soj metùt cun lòu’n ta sta cròus
i’eri Jàcu Rusticùs, e, tenti di mins ben vièrt,
la me fèmina dàt mi veva ducju i malàns.”93
Se jò’i fòs stàt’ ndà che dut a è di fòuc cujèrt,
nenfra di lòu di sot i mi sarès butàt,
e'l me siòr al varès sufrìt, chèl al è cèrt;
ma parsè ch’jò i mi sarès cuèt e brušàt,
la poura vinsùt a veva la me buna voja
che d’imbrasàju mi veva ’ngološàt.
I vevi alòr tacàt: “Dolòu, no malìsia,
la vustra condisiòn dentri a mi’a fisàt,
tant che tant’ghi volarà par zì via,
apena che stu me siòr mi’a contàt
peràulis che par chès pensàt i vevi
che sè ch’i sèis, cussì vi vevi pensàt.
Di là daj vùstris i soj, e’i scoltavi
sempri l’òpera vustra e’i biej nòns
che cun tant gust i sintevi e contavi.
’L amàr i lasi e’ai milùs i vaj che prons
prometùs mi sòn stàs dal me duca onèst;
ma jù’n tal miès i’ai prin da zì, paj rivòns.”
“Ca conduši par tant timp cun chistu bon sest
l’ànima’l to cuàrp,” luj dita'l veva di nòuf,
“e dopo ca luši pur la to fama cul rest,
ma dìs se ’l onèst e bon vivi si mòuf
’ncjamò’n ta la nustra sitàt com’na volta,
o se zùt al è’l soreli e’nvensi a plòuf;
che Gulièlmo Borsej, ca si lamenta
cun nu da puc e al è là cuj compàis,
asaj cul so diši a ni tormenta.”
“La zent nova e ducju chej so guadàis
e vìsis a sòn a dismišura generàs,
Firènse, in te, cussì che zà ti sìns li plàis.”
Cussì i’ai sigàt, cun muša e vuj alsàs;
e’i tre, che capìt a vèvin chistu coma risposta,
vuardàs si èrin com’davànt dal ver ’mpipinotàs.
“Sè ch’altri vòltis cussì puc ti costa,”
a vèvin rispundùt, “il sodisfà dùcjus,
beàt tu se cussì ti pòsis parlà a pusta!
Cussì, s’i ti scjàmpis da scju poscj’ tant brus
e a jodi ti tòrnis li bieli stèlis
e diši ti podaràs: ‘I sìn zùs,’
fà che di nu a la zent ti pàrlis.”
A stu punt ròt a vèvin la roda, e’al scjampà
àlis a parèvin li gjàmbis sos snèlis.
Un frosc d’erba i no varès podùt gjavà
prima che cussì svels sparìs a fòsin;
alòr il mestri’l troj just volùt al veva cjapà.
Ghi eri zùt davòu, e puc ’ndavànt i èrin
che zà’i sintèvin il rumòu da l’aga,
ch’al parlà apena i si sintèvin.
Coma chel flun che pur sempri al vaga
ben prin dal Monviso, vièrs il levànt,
a sinistra dal Apenìn, fašìnt na riga
ca si clama Agacujèta in sù, tant
prin che jù a val al zèdi’n tal bas lièt,
e a Forlì cun chel nòn nol và pì ’ndavànt,
ulà al rimbomba ’nsima di San Benedèt
dal’Alp, par colà ’n ta na cascata
che a fà la part di pì di mil a si mèt;
cussì, in front di ’na riva dut rota,
sintùt i vèvin il fracàs di che aga tinzuda,
che èco alòr rumòu e orèla ’n lota.
Jò’i vevi ’ntòr ’na cuarda rodolada
e cun ic i vevi pì vòltis pensàt
la lonsa di cjapà da la pièl macjada.
Dopo vej dut chel torzeamìnt molàt
coma che’l duce mi veva comandàt
data ghi la vevi ta un grop dut invilusàt.
Alòr luj si veva voltàt vièrs il destri lat
e un bièl puc pì lontàn da la sponda
stu arnèis al veva ’n ta stu profònt casàt.
“E pur alc di nòuf al à pròpit da dà,”
i mi diševi a me stes, “al nòuf sen
che’l mestri cul vuli al zarà a secondà.”
Ahi cuant ai òmis stà atèns a ghi convièn
visìn di chej ca no jòdin doma l’òpera,
ma jodi’a vòlin sè che’l pensej’l ritèn.”
E mi veva dìt: “Adès chì sù al vegnarà
chèl ch’i speti e che’l to pensej’l insumièa:
a è alora miej che a tè a si fedi mostrà.”
Sempri a chel ver cal à muša di bušìa
’l omp al à da tègnisi pì cal pòl dal diši
par che bušiàr a nol zedi a someà;
ma paj vèrs di sta—chistu i no pòl taši—
comèdia, i ti zuri, cjàr letòu,
che lòu a no zaràn par tant timp a luši,94
se jodùt no’ai par l’àjar plen’di dolòu
vignì nodànt na figura in sù
ca deva maravèa al còu sigùr,
cussì com’cal torna’n sù chèl cal và jù
a molà l’àncora ca s’ingròpa
o ta’un scoj o altri che’l mar al siera sù,
e’n sù al torna, cun’un grant colp di talpa.
“Èco la bèstia cu la coda spisa
ca pasa montàgnis, ca ròmp murs e àrmis;
èco chè che par dut il mont a spusa!”
Cussì tacàt al veva il me duca a contàmilis;
e fàt sen ghi veva di vignì’n tal orli,
lì che’l màrmul ch’adès i’ ušàn al finìs.
Cun cjaf e pet che sporcja figura di imbroj lì
vegnuda fòu a era; ma oh cuant puc gust
d'jòdila ca era; ma la coda lasada a la veva dentri lì.
La so muša a era muša di omp just,
tant buna a ghi someàva la pièl,
e d’un sarpìnt gros dut il rest dal fust;
do gjàmbis pelòšis a veva fin sot il cuèl;
schena, pet, e dùtis dos li bàndis
di grops e risòs cujèrtis ’èrin, dut puc bièl:
cun pì colòu e cussì ben tesùdis
Tartars o Turcs maj fàt’no’an tal’ tèlis,
nè maj no'n d'à la Aràcne ideàdis.
Com’che a vòltis i jodìn li bàrcis,
ca sòn un puc’n ta l’aga e’un puc par cjera,
e coma ulà tra cjòchis sgjvìgnis todèscjs95
il bìvar ’si tèn pront pa la so guera96,
cussì la bruta bèstia a si pojava
sul orli di piera che’l savolòn al siera.
In ta l’aria duta la so coda a zuisava,
strinzìnt in sù la velenoša fòrcja
che com’un scorpiòn la so punta ’armava.
Il duc dìt al veva: “Tacàn a la largja
a fà un puc di strada vièrs che bruta
e trista bèstia che ulà s’imbancja.”
Ma jù’i èrin zùs vièrs la destra tetuta
e in tal orli i vèvin fàt un dèis pas
par scansà’l savolòn e la flamuta.97
E cuant che ulì di ic i èrin rivàs,
pì lontàn jodùt i vèvin in tal savolòn
cèrs che visìn dal buròn a èrin sintàs.
Uchì il mestri: “Sicom’che tant benòn,
e a font, i ti cognòs chistu sìrcul,”
a mi’a dìt, “và, e jòt la so condisiòn.
Và pur a rašonà cun lòu, ma ’n pìsul:
in tal fratìmp i parlaraj cun chista,
ch’ušà’i volìn li so spàlis da èrcul.”
Cussì ’ncjamò ’n sù par l’estrema cresta
di chel siètim sercli pròpit dut besòu
i eri zùt, ’ndà che che puora zent a stà.
Fòu daj so vuj al scopiàva’l so dolòu;
di cà, di là, si judàvin cu li mans
tant da chel savolòn cjàlt che dal vapòu:
pròpit coma che d’estàt a fàn i cjàns
cun ghigna o cun sata cuant che muardùs
a sòn da puls, da mòscjs o da tavàns.
Cuant ch’in muša di cèrs i mes 'èrin zùs,
indulà che’l fòuc doloròus al cola,
cognosùt no vevi nisùn, ma lì a èrin dùcjus
cu na borsuta jù dal cuèl, a pìndula,
ca veva un cert sen e un cert colòu,
ch’ognùn al someàva di gòdila.
E cuant che jò, vuardànt, mi eri metùt cun lòu,
ta na borsa zala jodùt i vevi un blu98
che di mòut e muša’l veva di leòn, òu.
Dopo, parànt via stu post a vuardalu,
jodùt in d'avevi n’altra coma’l sanc rosa
cu n’àucja blancja pì dal butiru.
E un che cu na scrofa blu e grosa
segnàt al veva il so sachetùt blanc,
dìt mi veva: “Se fatu tu ’n ta sta fosa?
Và via; e parsè ch’encjamò ti zira’l sanc,
ti’as di savej che’l me visìn Vitaliàn
a sinistra si sintarà dal me flanc.
Cun chiscju florentìns i soj padovàn:
tanti vòltis l’orèlis mi’an intronàt
sigànt: ‘cal vègni pur ’l cavalièr sovràn,
cal varà borsa cun tre cjavròns menàt!’”
Chì fàt sl veva na bocjàta e butàt fòu
la lenga com’un nemàl ca si tèn’l nas lecàt.
E jò, temìnt d’infastidì’l me signòu,
che da puc di stà puc mi veva višàt,
da che puor’ànimis tornàt i eri’ndavòu.
Cjatàt i vevi che’l me duca’l era montàt
belzà tal schenòn di chel crudèl nemàl,
e dìt mi veva: “Adès tenti fuàrt e’ncoràt.
Ormaj cussì i zìn jù ’n ta stu fosàl:
monta davànt, che jò’i vuej èsi’n tal miès,
cussì che la coda no podarà fà dal mal.”
Coma chèl ch’intòr al sìnt il brividès
da la cuartana, cun l’òngulis blàncis,
e che dom’a vuardà’l vert al tremarès;
tal i’eri jò al sinti che peràulis;
ma la vergogna mi li veva ben sunàdis,
che’n front dal paròn al serf ghi da pì fuàrsis.
I mi eri cussì sestàt su che spalàtis:
Mut i eri restàt cuant che diši i volevi,
ma i no vevi podùt: “Fà ch’i ti m’imbràsis.”
Luj belzà mi veva judàt cuant che mal i stevi,
e pì’ncjamò; apena ch’i eri montàt,
mi veva tant judàt che dur mi tegnevi;
e dita'l veva: “Geriòn, mòuf il cuarpàt:
che’i zìrus a sèdin larcs e il zì jù puc:
pensa al pèis nòuf ca ti’è stàt cargàt.”
Com’che la navuta a vèn fòu dal so lòuc
puc par puc prima da lasà il so puàrt,
e dopo che’n dut si sinteva tal so zòuc,
là cal era’l pet, il so codòn stuàrt
al veva, e com’na bišata si veva movùt,
e cu li sgrìnfis l’aria movùt al veva fuàrt.99
Pì poura di cussì i no cròt cal vès vùt
Fetòn cuant che bandonàt al veva i frens,
e’l cjèl, com’ch’i savìn, si veva cuèt cuaši dut;
e nencja’l puòr Icar cuant che’i rognòns
si veva sintùt splumà da la cjalda cjera,
cul sigà dal pari, “Brut vivi ti tèns!”
O se poura! Di fòu altri no era
che aria’n t'ogni banda, e dut platada
a era ogni vista fòu che la bèstia ’ntera.
Jodinla che ic plan planìn a è lì ca noda:
a zira e a và jù, ma jò’i no mi necuàrs
fòu che dal vint sot la muša, e la soflada.
A destra’i sintevi zà chej rumòus fuàrs
che sot’l feva’l svuatarà da li àghis
che’i me vuj d’jodi la jù no èrin avàrs.
Ma poura vùt i vevi di sbrisà jù da li bàndis,
’ndà ch' jodùt i vevi fòucs, e planzi i vevi sintùt;
che jò tremànt strenzùt i vevi di nòuf li gjàmbis.
Alòr jodùt i vevi sè ch’i no vevi prin podùt,
il zì jù e il zirà par chej grancj' maj
che plan plan si fèvin visìn dapardùt.
Com’l falcòn che stàt al è su l’àlis asaj,
che sensa jodi nè lescja nè usièl,
diši ghi fà al falconièr, “Ventu jù, tramaj!”,
e al vèn jù, strac, ma ben pur sempri snel,
fašìnt sent ròdis e lontàn si depòn
dal so mestri, spresànt e plen di fièl;
cussì ni veva metùt jù’n tal font Geriòn,
ulì’n tal piè di che parèit di rocja
e, discargàt chèl cal veva tal schenòn,
svignada si la veva, coma da’un arco na frecja.
Al è un post ca si clama Malbòls in tal infièr
dut di piera e colòu tra fièr e cjalìn,
coma chel sìrcul ca ghi stà dut atòr.
In tal miès di stu cjamp di malignitàt plen
a si jòt un pos na vura larc e profònt,
e di stu post i vuej adès spiegà’l dišèn.
Chel sercli ca s’jòt par dut cussì rotònt
tra il pos e il piè di chel rivòn dur,
al tèn dividùt di dèis valàdis il font.
Coma là ’ndulà che par vuardà ’l mur
pì e pì fòsis a circòndin i cjascjej,
il post ’ndà ca sòn a s’jòt ben di sigùr,
la stesa figura chì a fašèvin chej;
e com’dal entrà di tàlis fortèsis
fin a la riva di fòu a s’jòdin pontišej,
cussì da che parèit di piera daj scòis
s’jodeva ca zèvin sovr’àrzins e fosàs
fin tal pos, ’ndà ca èrin troncàs e unìs.
In ta stu post, da la gran schena scjasàs
di Geriòn si èrin cjatàs, e’l poèta
a sinistra’l era zùt, seguìt daj me pas.
A man destra a era ’ncjamò zent puareta,
nòufs turmìns par lòu e tancju frustadòus,100
che ’n plen a colmàvin la prin’ bušata.
Tal pì bas a èrin nus i pecjadòus:
dal miès in cà ’ni vegnèvin incuntri,
di là, cun nu, ma pì svèls cjaminadòus,101
com’che’i Romans’ cuj so pelegrìns dentri
in tal àn dal Giubilèo, sù e jù pal punt
a veva la zent di pasà un mòut scaltri,
che da na banda dùcjus a pùntin, apùnt,
vièrs’l cjascjèl102 e a vàn a San Pieri;
in ta che altra, vièrs la culina ca ghi stà’n front.
Di cà, di là, insima di chel clap neri
jodùt i vevi diàus cornùs cun gràndi vìscjs
ca ju frustàvin davòu visìn di lì ch’i’eri.
Ahi, com’che a lòu ghi fèvin vignì li plàis
cu li primi legnàdis! E lì nisùn
li secòndis al spetava nè li tèrsis.
Mentri ch’i zevi, i me vuj cun chej di un
scuntràs ’si èrin, e jò dìt ghi vevi sùbit:
“Di jodi stu chì, po, i no soj a dišùn”;
cussì ch’jò di parlàighi mi sintevi’n dèbit:
e’l me dols duca cun me si era fermàt,
e permetùt mi veva di stàighi un puc ’nsièmit.
E di platasi crodùt al veva chel danàt
sbasànt la muša, ma ghi veva ben puc zovàt
ch’i ghi vevi dìt: “Tu che’l vuli ’n cjera ti’as butàt,
se i to lineamìns no ti’as falsàt,
Venedìc ti sòs tu, di Cjašanemìs;
ma’n ta stu bròut picànt se ti àja menàt?”
E luj a mi: “Puc volentej i lu dìs;
ma mi cunvìns la to clara favela,,
ca mi recuarda ben i me vècjus dìs.
Jò’i soj stàt chèl che la Ghisobièla
i’ai menàt a fàighi voja al marchèis,
ca diši se ca vòu la sporcja novela.
E’i no soj’l ùnic chì ch’i plàns Bolognèis;
ànsi, al è chistu post tant plen,
che chej poscj’ a dovèntin sempri pì vuèis103
ulà che la zent a dìs ‘sipa’ tra Savena e Ren;
e se di chist ti vòus vej testimoni,
tèn ben a mins il nustri tiràt di sen.”104
Sul diši chistu al era stàt viscjàt da un demòni
cu la scoria, ca ghi veva pur dita, “Via,
rufiàn! Fèminis chì non d’è da trufani.”
Di nòuf i eri zùt cul duce’n compagnìa;
puc a puc, dopo cualchi pas, i rivàvin
là ’ndulà ch’un scoj mi feva da via.
Plan planìn chèl lu vìn ušàt com’scjalìn;
e ziràs a destra sù par la schegja,
lasàt i vèvin chej ch’in eterno a ziràvin.
Cuant ch’i èrin là ’nsima da la bolgja
di sot par dàighi pas a chej puòrs sbatùs,
il duc al veva dìt: “Ferma, e fàighi slungjà
il vuli sù di te a chiscju àltris mal nasùs,
che di lòu no ti ghi’as ’ncjamò jodùt la muša
sicoma che par là ch’i zìn nu a mo sòn vegnùs.”
Da chì i vuardàvin chej che sensa pauša
a vegnèvin vièrs di nu da l’altra banda;
svels a zèvin, e la viscja ghi era cauša.
E’l bon mestri, sensa’l me domandà,
mi veva dìt: “Da n’ocjada a chel grant cal vèn
e’l pàr che par dolòu lagrima pì nol à:
se aspièt da re ch’encjamò al ritèn!
Chèl al è’l Gjàson che cul sen e cul còu
il montòn ai Còlcis ghi veva cjòlt ben.
Pasàt al era par l’išula di Len, besòu,
dopo che l’ardìdis fèminis spietàdis
dàt la muàrt ai so màscjus ghi vèvin, òu.
Chì cun sen e cun peràulis ornàdis,
Isifìl al veva ’nganàt, che zovenuta
che prin a veva duti li àltris ’nganàdis.
Chì lasada la veva, plena, besoluta;
chista colpa a stu martìr lu condana;
e encja di Medea si fà vendeta.
Cun luj’l và chèl che coma luj’l ingana:105
ca basti stu chì di chista prima val
savej e di chej ch’in sè a intana.”
Zà i’èrin ulà ’ndulà che sta streta cal
cul àrzin secònt a và a’ncrošasi,
e a fà di chèl un’altri arc—da schenàl.
Da chì i vèvin sintùt zent lamentasi
in tal altri bus, zent che sempri a sborfa
mentri ca si mèt besola a menasi.106
Cujèrtis a èrin li rìvis di mufa
fata dal flat di sot ca s’impasta,
e che cuj vuj e cul nas al feva barufa.
Il font al è uchì tant scur ca nol basta
par nija par jodi sensa montà ’nsima
dal arc, ’ndulà che’nsima dal scoj al stà.
Chì i érin vegnùs; e jù’n ta la fosa colma
jodùt i vevi zent tufada’n ta un ledàn
vegnùt da ceso umàn, cuj saja maj coma.
Mentri che la jù i provavi a jodi lontàn,
jodùt i'n vevi un cul cjàf cussì sporc di merda
che se làic al era, o predi, doma lòu lu sàn.107
Mi veva chèl sigàt: “Sè zent ch’i sèis ingorda!
Parsè vuardà me pì che chej àltris brus?”
E jò a luj: “Parsè che—ben mi riguarda—
ti’ai na volta jodùt cuj cjaviej sus
e Alèsiu Intermenei da Luca ti sòs:
e ti m’interèsis pì daj àltris, dùcjus.”
E luj alòr si veva dàt’n ta la sucja un colp gros:
“Ca jù mi’an implombàt plen di chej lechès
che maj sasiàt mi vèvin prin di stu pos.”108
Sùbit dopo il duca: “Jò’i pocarès,”
mi veva dita, “ i vuj un puc pì’n davànt,
cussì che la muša miej jodi ti podarès
di che sporcja sdrondina ca stà gratànt
il cjàf so cun l'òngulis smerdojòšis
che prin a cola jù e dopo’n piè si stà voltànt.
Tàide a è, la putana che dìtis
cussì ghi li veva al so druid, “I’àju gràsis
gràndis da te?” “Ànsi, maraveòšis!”
E ca sèdin chì li nustri ocjàdis sàsis.
O Simon magu109, o disgrasiàs di compàis
che li ròbis di Diu, che di bontàt
a’an di èsi spošis e invensi i adulteràis
par oru e arzènt, cal è un orìbil pecjàt;
adès a è miej ch’i vi suni la tromba
dal momènt ch’i sèis dentri tal ters fosàt.
Zà i’èrin, insima di che altra tomba,
zùs in sù di chel scoj pròpit in ta la part
che tal bièl miès da la bolgja a plomba.
O grant savej, cuant granda ca è che art
ch’i ti mòstris’n tal cjèl, in cjera e pal mont;
e’l just che par dut ti fàs, com’cal è fuàrt!
jodùt jò’i vevi 'n ta li rìvis e’n tal font
la piera lìvida ’mplenida di bus
dùcjus larcs compàis e ognùn rotònt.
Pì grancj’ no èrin chej apena jodùs
di chej dentri dal me bièl San Zuan,110
che da batiešatòus ušàs a sòn zùs;
un di chej, zà al è cualchi bièl àn,
i l’ai ròt pars’che dentri un a si ’nnegava:
e ca tàšin li cjàcaris, ca fàn doma dan.
Da la bocja di ognùn, fòu ghi vegneva
di’un pecjadòu il piè111 e da li gjàmbis
fin tal gros, e’l rest dentri a ghi steva.
Li plàntis ghi èrin a dùcjus impijàdis;
e li zuntùris a dèvin colps cussì sclès,
che ròt a varèsin vencs e cuàrdis fuàrtis.
Com’che’l flameà là cal è un grisignès
a si mòuf in sù e jù pa la scusa,
cussì lì daj talòns ai dèicj’ al era’l stes.
“Cuj’l eše chèl, mestri, che rabia nol lasa
e cal svuisèa tant pì daj so compàis,”
ghi vevi dìt, “e che pì’l supa sù la flama rosa?”
E luj a mi: “S'i ti vòus che’n ta chej scòis
ti parti ca sòn taj rivòns pì’n jù ’mpostàs,
da luj ti savaràs di luj e da li so plàis.”
E jò: “Par me a và dut ben sè ca ti plàs:
tu ti sòs’l siòr me e jò’i ghi staj visìn
al to volej, e’i ti sàs sè ca si tàs.”
I èrin alora rivàs in tal cuàrt àrzin:
voltàs si vèvin, e a man sanca’l pas i vèvin metùt
fin che ulà in tal bušaròt stret i’èrin.
Il bon mestri dal flanc so nol veva volùt
ch’i mi liberàs, e cussì rivàs i èrin tal post rot
di chèl che cuj piè al veva sempri planzùt.”
“O cuj sotu che chèl di sù ti tèn sot,
ànima puareta, coma pàl plantada,”
i vevi tacàt a diši; “s'i ti pòs, fà’un mot.”
Com’un frari i’eri che confesiòn ghi dà
a un cjan di sasìn, che apena ’mbušàt,
“Và ’ndavòu,” ghi dìs, par tegni’l murì’n banda.112
“Sòtu zà chì dut dret,” al veva chèl sigàt,
“sòtu zà chì dut dret, tu, Bonifasi?
Da divièrs àis il scrìt bušiàr 'l è stàt.
Sòtu tu belzà di chel posiedi sasi
che par chèl no ti’as vùt poura di inganà
la biela siora113 par dopo fàighi strasi?”
Di stuc esìnt restàt, la me mins lontana
dal capì sè ca ghi’era stàt rispundùt;
cuaši scuarnàt, altri fàt no vevi che il mona.
Alòr Virgìlio dìt mi veva, cal veva jodùt:
“Cussì dìs: ‘No soj chèl, no soj chèl ch’i ti cròs”;
e jò dìt i vevi com’ca mi veva imponùt.
Il spirt alòr dut stuarzùt al veva i piè sòs;
ma dopo, e cuaši planzìnt e suspirànt’
mi veva dìt: “Duncja, se vùtu da chèl ch’i t’jòs?
Se di savej cuj ch’i soj ti sòs calàt tant,
e vegnùt jù par sti rìvis di corsa,
ti dišaraj ch’i’ai pur vistìt il grant mant;
e ’l è tant ver ch’i soj stàt fi da l’orsa,114
plen di voja di avansà i orsàs;
la sù a àn, e jò’i soj chì in borsa.
Sot’l me cjàf a sòn zà’i àltris stàs strisinàs,
che prin di me a sòn vegnùs simonegjànt,
e’n ta li fesùris da la piera platàs.
Ma
La jù’i colaraj encja jò dut ta’un colp cuant
che chì’l sarà chèl ch’i pensavi che tu ti fòs.
cuant che puc fà vegnùt ti mi sòs davànt.
Ma pì al è zà’l timp che jò’i me piè i scòs
e che cussì mi cjati cul cul in sù
che luj’l restarà plantàt cuj so piè ros:
che dopo di luj’l vegnarà un schifòus chì jù,
da la Fransa, un pastòu tant sensa lès,
tal ca è miej che luj stes e me’l cujèrzi sù.
Un nòuf Gjasòn’l sarà, di cuj a si lès
taj Macabej; e coma ca ghi’è mol stàt
il so re, cussì a luj chèl che re al è’n Fransa adès.”
Jò’i no saj chì se jò’i eri stàt masa mat,
cuant che rispundùt ghi vevi in chistu metri:
“Alòr diš’mi: cuàncju bes al àja domandàt
il Nustri Signòu prin’che a San Pieri
li clafs di lasù ghi vès slungjàt via?
‘Vègnimi davòu,’ ghi’a dìt, dut lì, ti siguri.
Nè Pièr nè’i àltris a ghi’an cjòlt a Matia
oru e arzènt, cuant cal è stàt sielzùt
pal post di chèl che’l Signòu al veva tradìt via.
Ma stà ben chì, ch’i ti vèns punìt dut;
e vuarda pur la moneda mal cjolta
ch’àrdi ti’a fàt cuant che cuntra Carli ti sòs zùt.
E s’a no fòs pars’chè ’ncjamò mi vieta
la riverènsa da li clafs gràndis
che tu ti vèvis’n ta la biela vita,
i’ušarès peràulis tant pì dùris:
chè la vustr’avarìsia’l mont mal a fà stà,
pestànt zens bùnis e alsànt ches trìstis.115
Di vu’ pastòus necuàrt si’a’l Vangelista,
cuant che chè116 ca è sintada ’nsima da l’àghis
cuj re’a putanava, a luj ghi’era’n vista;
che nasùd’ a era cun sièt cjàfs, lu savèis,
e che asistid’ a era daj dèis cuàrs
fin che ’l omp so sielzùt al varès stràdis virtuòšis.
Di oru e d’arzènt Diu’i vèis fàt, stuàrs:
puc a vi sepàra dal’ idolatri
fòu che luj un, e vuàltris ni preàis sentenàrs!
Ah, Tinùt, di cuant mal ch’i ti sòs stàt mari,117
no la to conversiòn, ma l’ereditàt
che da te al à cjòlt il prin siòr pari!”
E mentri sti nòtis gh’vevi cussì cjantàt,
o che rabia o cosiensa lu muardès,
cu li dos gjàmbis al veva scalsetàt.
Jò’i cròt che al me duca a ghi plašès,
pars’che contènt sempri atènt’l steva,
il sun di dut sè ch’i vevi dita adès.
A stu punt, cuj bras a tracuèl stret mi veva:
e dopo ch’i’eri stàt dut stret tal so pet,
di jù ch’i’èrin al era tornàt ulà che’n sù’l zeva.
E no si stracava di tègnimi tant stret;
cussì partàt mi veva fin tal colm dal arc
che dal cuàrt al cuìnt àrzin al parta dret.
Chì, plan planìn al veva pojàt jù ’l so car’c,
plan planìn parsè che’l post sporc al èra e dur
che nencja par cjàvris nol sarès stàt parc.
Da chì n’altra val jodùt i vevi la jù’n tal scur.
Di castigu nòuf mi convièn fà daj vers
e dàighi materiàl al vincjèšin cjànt
da la prima cansòn, ca è chè daj somèrs.
Jò i mi eri zà disponùt dut cuant
a rivuardà la jù tal discujèrt font,
che di planzi tormentàt si steva bagnànt;
e jodùt zent i vevi’n ta chel valòn rotònt
vignì, tašìnt e tant lagrimànt, al pas
ca fàn li orasiòns in ta chistu mont.
Com’che’l me jodi jù’ghi zeva sempri pì’n bas,
stran a era jodi com’cal era stravoltàt
ognùn da la barba al pet, cal è pì’n bas;
che vièrs i rognòns il cjàf al era ziràt
e di vignì ’ndavòu ghi convegneva,
chè di zì ’ndavànt nol podeva’l puòr danàt.
Paràliši a podarà èsi ch’ognùn’l veva
par stravoltasi pròpit cussì dal dut;
ma i no cròt che di stu mal cussì’l steva.
Se Diu a ti lasa, bon letòu, fà frut
da la to lesiòn, pènsighi ben tu stes
com’che fàt i vevi a tègnimi in muša sut,
cuant che la figura di nuàltris puarès
cussì stuarta jodùt i vevi che’l planzi daj vuj
li culàtis a ghi bagnava pròpit tal miès.
Cuant ch’i planzevi, pojàt in t’un daj spiguj
di chel scoj dur, cussì che la me scorta
“Sotu’ncjamò tant stùpit?” dìt mi veva luj.
“Chì a vìf la pietàt cuant ch’è ben muarta:118
cuj’l pòsia èsi pì disgrasiàt di chèl
cal dìs ch’al divìn judisi di vej pietàt no ghi’mpuarta?
Alsa’l cjàf, àlsilu, e jòt chèl che par chèl
si’a vierzùt ai vuj dai tebàns la cjera;
par chèl ghi sigàvin dùcjus: ‘Anfiarèl,
’ndà i vatu? Parsè làsitu la guera?’
e a no restava che zì’n jù’n ta li vàlis
fin a Minos, ch’ognùn’l brinca, la fiera.
Vuarda ben cal à fàt pet da li spàlis:
parsè ch’jodi ’l à volùt masa ’ndavànt,
’ndavòu al jòt e par lì ghi vàn li gjàmbis.119
Jòitu Tirešias, che 'l aspièt al à cambiàt tant
cuant che da mascju ’n fèmina’l è doventàt,
e ogni toc dal cuàrp si veva cambiàt, dut cuant;
e prima, e dopo, di bati ghi veva tocjàt
cu la vìscja’i doj sarpìns involusàs
par che la forma di mascju ghi fòs tornàt.
Arònt si schena’n pansa di Tirešias,120
chèl, che taj mons di Luni, ’ndà cal svangja
il Cararèis, che’i cjàmps di sot ’l tèn cultivàs,
al à vùt in taj màrbui blancs, la spelòncja
par cjaša, d’indulà che’d’jodi li stèlis
e’l mar d’ostrusiòn a'n d’aveva pucja.
E che là ca si stà cujerzìnt li tètis,
che tu no’t jòdis, cu li strèsis disfàdis,
e a à di là dùtis li pars pelòšis,
Manto a è, ca è zuda’n ta tanti cjèris;
e stabilìt si’a’n fin ulà ch’jò i soj nasùt;
e a mi plàs duncja che’un puc ti mi scòltis.
Dop’che so pari fòu di vita'l era zùt,
e serva vegnuda a era la sitàt di Bac,
chista pal mont par tant timp a’a vivùt.
La sù ta la biel’Italia al è un lac,
ai piè da l’Alp ca sjera l’Alemagna,
insima di Tiràl, e cal à’n nòn Benac.
Da pì di mil fontànis, i cròt, si bagna
tra Garda, Val Camonica e’l Penìn,
da l’aga che tal lac lasù si stagna.
Al è un post la’n’tal miès indulà che’l Trentìn
pastòu e chèl di Brèsia e’l Veronèis,
segnà’l podarès, s’al fès chel stes cjamìn.
Peschièr al è lì, bièl e fuàrt arnèis
par fà front ai Bresiàns o Bergamàscui
cuj rivòns intòr che’n jù ghi vàn lišèis.
Chì a càpita che dut sè ca vèn daj rìvui
e che’n ta’l grin dal Benac pì nol stà,
flun si fà la jù’n ta chej biej vers pàscui.
Apèn’che l’aga a cori di nòuf si presta,
no pì Benac ma clamàt al vèn Mincju
fin a Governàl, ’ndà ch’in tal Po si svuèjta.
Puc al à corùt prin di cjatasi’n val la jù,
indà ca si slargja e s’impaluda;
e d’estàt a intiva a sbasasi tant pì'n jù.
Pasànt par uchì, la vèrgin cruda
jodùt a veva cjera’n tal miès dal pantàn,
sensa coltivasiòn e, di zent, nuda.
Lì, par scjampà d’ogni consorsi umàn,
cuj so serfs a fà la maga si veva fermàt; ì'n jù
lì a veva vivùt e lì i so vuès a stàn.
I òmis, che pus in ziru si varès cjatàt
si èrin dopo riunìs’n ta chel post, fuàrt
par via dal pantàn par dut cumulàt.
La sitàt fondàt a vèvin su chel vuesàn muàrt;
e par chè che’l post par prin a veva sielzùt,
Mantua l’an clamada, e sensa tuàrt.
Il nùmar da la so zent al era zà cresùt
prima che’l cjastronà dal Casalodi
da Pinemònt ingàn al vès risevùt.
Però stà ’tènt che se maj ti vès da jodi
un che da la me cjera altri ti contàs,
bušiàr’l sarès; il ver tu ti’as di crodi.”
E jò: “I rašònamìns ch’i ti mi fàs
a sòn cussì juscj’ e’i ghi cròt cussì tant
che i àltris a sarèsin cjarbòns distudàs.
Ma dišmi da la zent ca và’n davànt,
s'i t’jòs cualchidùn di mèrit’n ta la fila;
lì al è’l me pensej; il rest nol è ’mportànt.”
Alòr dìt al veva: “Chèl che da la mosela
la barba jù ghi và’n ta li spàlis scùris,
stàt al era—cuant che volùt a vèvin la Grecja svueitala,
lasànt’n davòu dom’chej pa li cùnis—
oràcul, e’l via dàt al veva cun Calcànt,
a Aulid, di molà via li cuàrdis.
Eurìpilo al veva’n nòn, e cussì cjantànt
a và ta’un punt la me alta tragèdia:
chist ti sàs, che’l libri121 ti lu cognòs dut cuant.
Chel’altri che ’n cuàrp al è puc e nuja,
Michel Scot al è stàt, cal era, tegnìn in mint,
in gamba cun chel so magic imbrojà.
Jòt là Guido Bonàt; e jòt pur Asdìnt,
che di podej tornà al spac e’al coràn
al vorès, ma masa tars pentìnt.
Jòt che puòris che gušièla lasàt a àn
e’l tesi e’l filà, par doventà ’nduvìnis;
fà striamìns a volèvin, com'che i màgus a fàn.
Ma paràn via; che zà a sòn visìnis
daj doj emisfèros, e a tòcin l’onda
sot di Sìvilia, Caìn e li spìnis122;
e belzà stanòt la luna ’era tonda:
recuàrditi benòn com ’ca ti’a zovàt
na volta ’n ta che selva profonda.”
Cussì luj, mentri che' davànt i vèvin paràt.
Cussì di punt in punt, di altri tabajànt
che’l me drama di cjantà no si cura,
i èrin rivàs; e i si cjatàvin tal pì alt cuant
ch’i si vèvin fermàs par jodi l’altra fesura
di Malbòls indulà che ognidùn invàn al plàns;
e a era, miràbil d’jodi, dut scura.
Coma che’n tal arsenàl daj venesiàns
la pecja tichignòša d’unvièr a bòl
par spalmà, da li nafs ca spàndin, i legnàns—
che di navigà no pòsin; ma chèl cal pòl,
a si fà na naf nova; n’altri al comeda
li brèis di chès che viagjàt a àn, da pol a pol;
un al inclàuda a popa, e un in banda;
un rèmos al fà e n’altri sù al fà cuàrdis
o al tersaròu o artinòu tacòns ghi dà;123
cussì, no par fòuc, ma par mans divìnis,
la jù a boleva na malteca densa
ca inviscjava dùtis dos li rìvis.
Jò’i la jodevi, ma’i la jodevi sensa
jodi altri che bòlis che’l bulì’l feva;
dut’si sglonfava, e dopo a era di nòuf lisa.
Mentri che’l me vuli jù al jodeva,
il me duca, dišìnt “Stà ’tènt, stà ’tènt!”,
a sè tiràt mi veva, lì che luj al steva.
Mi eri alòr voltàt coma chèl cal è contènt
di jodi chèl ca sarès miej cal scjampàs
ma che’l timòu dal momènt ghi cjoj ’l intènt,
tant che, par jodi, nol è bon di fà’un pas;
e par davòu di me jodùt i vevi un diàu ner’
che su’n scoj corìnt al vegneva dal bas.
Ahi cuant cal era in tal aspièt fièr!
e cuant che’n tal fà’l pareva ’nsidiòus
cun l’àlis spleàdis e cul piè lišèr!
Il so schenòn, alt al era e musculòus,
e jù al pocava un pecjadòu cuj so flancs,
e pa li cragnòlis al tegneva'l cragnòus.
D’insima’l punt dìt al veva: “O Malbràncs,
chì al è un daj ansiàns di Santa Zita!
Metèilu sot vuàltris ch’i no sèis maj stracs,
ch’i vuej zì di nòuf’n ta maniera dreta
là che ogni omp baratadòu al è, fòu che Bontùr;
un no al è un sì, basta bes ’n sacheta.”
Ta la Bolgja butàt lu veva, e pal scoj dur
voltàt si veva; e maj al era stàt mastìn molàt
cussì svelt a còrighi al lari davòu.
Chèl tufàt si veva e dut stuàrt sù al era tornàt;
ma’i demònis che dal punt a vèvin un tet,
sigàt a vèvin: “Chì’l Sant Volt nol vèn tratàt:
chì no si noda miga coma’n tal Serclèt!
Ma s'i no ti vòus da nu vignì sgrifàt,
nosta fà ’nsima di sta melma un tet.”
Dopo vèilu cun tancju rimpìns rimpinàt,
dìt ghi vèvin: “Cujèrt a è miej che chì ti bàlis;
para pur via a baratà, uchì platàt!”124
A è cussì che li còghis a li ’sistèntis
’ghi fàn tufà ’n miès da la cjaldera
la cjàr, par ca no galegi, cuj fièrs a pùntis.
Il bon mestri “Par ca no somej vera
ch’i ti sòs uchì,” mi veva dìt, “và a platati
pì ch’i ti pòdis davòu di na piera;
e se n’ofèša mi vegnès a bati,
nosta vej poura, che jò’i ai dut a punt;
in t’altri timps i’ai dovùt cussì combati.”
Ta’un tic e tac zùt al era di là dal punt;
e com’cal era rivàt’n ta la riva sesta,
un còu bon da vej vùt al veva, e di vèilu chì apùnt.
Cun chel furòu e grant menà di sata
ca ghi còrin i cjàns davòu dal singarèl,
che sùbit al domanda s'al pòl uchì fà sosta,
cussì a èrin vegnùs fòu chej di sot dal puntišèl
e cuntra di luj mostràt a vèvin ducju i so rimpìns,
ma luj sigàt al veva: “Nisùn’l sedi crudèl!
Prin di vignì becàt daj vustri rimpìns,
a scoltami cal vegni un di vu’ndavànt;
rimpinàimi dopo se cussì i vèis in mins.”
Dùcjus a vèvin sigàt: “Malacoda, và’n davànt!”;
un alòr si veva movùt, e’i àltris fers a èrin restàs;
e a luj ghi era zùt, dišìnt; “Ghi zòvia tant?”
“Jòdimi chì, Malacoda; miga ti crodaràs
ch’i sedi vegnùt,” al veva dìt’l me mestri,
“sigùr ch’i mi varèsis’mpedìt il pas,
sensa’l volej divìn e’l destìn destri?
Lasàit ch’i zedi, che’n tal cjèl a è volùt
ch’jodi ghi fedi a’un’altri stu cjamìn silvestri.”
Alora’l so fà rogànt tant jù ghi era zùt,
che’l so rimpìn ai piè ghi era colàt,
e ai àltris ghi veva dìt: “Ca nol vegni spunzùt.”
E’l duca a mi: “O tu che sintàt
cussì cujèt ti sòs taj scòis dal punt,
torna pur, che chì ’n pas ti saràs lasàt.”
Mi eri a colp movùt e a luj congjùnt;
ma’i diàus si èrin dùcjus fàs indavànt,
che temùt i vevi che d’acòrdu a fòsin a stu punt:
in ta stu mòut i vevi jò zà jodùt ogni fant
cal vegneva fòu dopo'l pàt di Cjavrona,
se stes jodìnt fra’l nemìc, ch’an d’era tant.
I vevi jò visinàt duta la me persona
dongja dal me duca, e’i vuj no ghi cjolevi
da la ’parènsa so, ca no era buna.
Sbasànt i rimpìns, “A tocjalu i provi,”
un ghi veva dìt a 'n altri, “in tal so schenòn ?”
e rispundùt ghi vèvin: “Sì, falu ben movi!”
Ma chel demòni che cul me bon paròn
al discoreva, a si era a colp voltàt
dišìnt: “Calma, calma, Scarmiliòn!”
A nu ni veva dopo dìt: “Roba da mat
il sorpasà stu scoj, parsè ca si jòt un fracàs
par dut, e fin il sest arc al è spacàt.
E se di parà via ’ndavànt vi plàs,
i varèsis da zì sù par chista creta;
visìn a ghi è n’altri scoj cal parta a un pas.
Alièj, sinc òris prin di st’ora puareta,
ben mil e dušìnta e sesànta sèis
àis a sòn che sta strada a è ca sì sgreta.125
I mandi via par là chiscju me compàis
par jodi se nisùn di lòu fòu si scjàsa:
zèit cun lòu che sans e salfs i restarèis.126
“Vèn avànt, Alichìn, e Pestabrusa,”
al veva tacàt a diši, “e tu pur Cjagnàs;
e che’i dèis al guìdi il Barbarìsa.
Encja Lìbicos cal vègni e Draghignàs,
Coma pur Siriàt palotàt e Sgrifacjàn,
Farfarèl e’nfìn Rubicànt daj mas.
Zèighi atorotòr di chel bulìnt di ledàn:
tegnèit cont di chìscjus fin tal’altri scoj,
che dut ’ntej al pasa ’nsima d’ògni fosàn.”
“Oh, mestri, puòr me, se jòdiu chì ch’i soj?”
i vevi dìt. “Daj, paràn via sensa scorta,
se tu ti sàs zì; a è miej ch’i zìni besoj.
Se tu ti sòs necuàrt, com’ben’altra volta,
no jòditu ca stàn i so dincj’ crustànt,
e di minàcis ’an plen la muša bruta?”
E luj a mi: “Nost’èsi pauròus cussì tant:
lasa ca ’ncrùstin i dincj’ tant ca vòlin,
cussì a fàn paj puarès ca si stàn lesànt.”
Par ’l àrzin di sinistra adès’i zèvin;
ma’ntànt si tegneva ognidùn di lenga strèt:
dal duca so dùcjus un sen a spetàvin;
e luj alòr cul so cul trombetàt al veva, e sclet.127
Jodùt i’ai jò soldàs in marcja metùs
prons par combati e par fà di sè mostra;
encja scjampànt indavòu i’u’ai jodùs;
drapej i’ai pur jodùt’n ’ta la banda vustra,
o Aretìns, e encja’l zì daj cavalerìs
e’l combati daj turnamìns, e’l gjostrà;
a sun di tròmbis o di cjampànis,
cun tambùrs e cun segnaj di cjascjej,
e cun ròbis forèstis e nostrànis;
ma maj, pròpit maj, cun un mulinà cussì intej,
jodùt i’ai cavalièrs mòvisi o pedòns,
nè pur nàfs ca jù nè stèlis in taj cjej.
Nu’i zèvin ’ndavànt cuj dèis demòns:
O che nòbil compagnìa! Ma cuj sans
in glišia e in taverna cuj cjochetòns.
Ma là da la pèula a era la me mins,
par capìghi da la bolgia dut’l inzèn
e com’che dentri a vegnèvin cuètis li zens.
Com’che i delfìns, cuant ca ghi mandin un sen
ai marinàrs cul arc da la so schena,
che di salvasi dal velièr si prepàrin ben,
cussì, mo, par lišerìsi da la pena,
cèrs daj pecjadòus jodi a fèvin il gobòn,
e sùbit lu platàvin com’la balena.
E com’tal orli da l’aga a sòn
ta’un fosàl li rànis cul mušu di fòu,
cussì che’i piè a si plàtin e’l pansòn,
cussì’l steva par dut ogni pecjadòu;
ma cuant ca si visinava Barbarìsa,
a colp a sparìvin sot dal bulišòu.128
Un i’ai jodùt—o se schifo e spìsa!—
cal spetava lì, com’cuant che un al incùntra
na rana ca stà e n’altra ca sclapìsa;
e Sgrifacjàn, ca ghi era zùt cuntra,
ingancjàt lu veva paj so tichignòus di cjaviej
e tiràt sù, cal someàva na lodra.
Il nòn di dùcjus zà’i savevi di savej,
cussì ben notàs i’u vevi cuant ca Erin stàs elès;
ma’i nòns ca si dèvin forsi no èrin chej.
“O Rubicòn, jodìn com’ch’i ti ghi mès
intòr li sgrìnfis par gjavàighi la pièl!”
a sigàvin ducju ’nsièmit i maladès.
E jò: “Mestri, prova, s'i ti pòl fà chèl,
cjatà fòu cuj cal è chel puòr disgrasiàt
ch’ai so ’versàris al è par lasàighi la pièl.”
Il me duca a chèl si veva visinàt
domandànt d’indulà cal era, e chèl:
“Tal regnu di Navara i soj stàt latàt.
Me mari dàt mi vev’a’un siòr par ch’i servìs chèl,
ic, che generàt mi veva da’un farabùt,
che distruzùt si’veva e lasàt nencja un pel.
Pì tars, serf dal bon re Tebàlt i eri zùt:
là i mi eri metùt a fà’l baratadòu;
e adès, par chèl, chì ch’i soj, ta stu cjaldùt.”
E Ciriàt, che da la bocja’l veva fòu
da li bàndis do palòtis com’i pursìs,
sìntis a ghi li veva ben fàtis par davòu.
Tra li gjatàtis èco ca vèn la surìs;
ma Barbarìsa cuj so bras lu veva sieràt,
dìšìnt: “Stèit’n là mentri ch’i lu’nforcìs.”
E al me mestri la muša ghi veva voltàt:
“Domanda pur,” al veva dìt, “se pì ti vùs savej
di luj, prin che daj àltris al vegni disfàt.”
Duncja’l duc: “Dìs sù: daj àltris i varès miej
savej se cualchidùn di lòu al è latìn129
sot sta pece.” E chèl: “Puc fà i eri cun chej
ca vèvin tra di lòu un di là visìn:
magari jò ’ncjamò cussì cujerzùt!
ch’i no temarès nè òngula nè rimpìn.”
E Libicòs, “Ma vutu vej pròpit dut?”
al veva dìt; e cjapàt ghi veva'l bras cul rimpìn,
che, tirànt, sbregàt via ghi'n veva un tocùt.
Encja Draghignàs volùt al veva da’un colp di rimpìn
la jù’n ta li gjàmbis; ma’l so decuriòn
si veva voltàt atorotòr cun brut murbìn.
Cuant ca era un puc calada la tensiòn,
a chè, che la ferida si veva sbircjàt,
domandàt ghi veva il duca: “Atensiòn!
Cuj’l eše chèl che, ti dìs, da puòr disgrasiàt
ti’as lasàt par vignì’n ta sta riva?”
“Al era il frari Gomita,” al veva tacàt,
“chèl di Galura, che tancju ’mbròis al veva,
e vìnt vùt i nemìs dal so siòr in man,
ben tratàs, i'u veva ch’ognùn si la godeva.
Si veva fàt dà i so bes e lasàs fòu di man,130
com’che luj al dìs; e’n taj altri còmpis encja
al era stàt baratòu, ma grant, po, e sovràn.
Al pratica cun stu siòr Michel Zancja
di Logador; e di contà di Sardegna
e da li so lènghis, stràca’n sìntin pucja.
Ma puòr me, jodèišu ’l altri cal grugna:
vi dišarès di pì, ma poura i’ai che chèl
si prepari a gratami la rogna.”
E Barbarìs stes, voltàt a Farfarèl,
che’i vuj al stralunava, pront par bati,
ghi veva dìt: “Via di chì tristàt d’usièl.”131
“Se vuàltris i volèis jodi o sinti,”
tacàt al veva chel danàt, ca nol era feso,
“Toscàns o Lombàrs, jò ju faraj vignì;
ma ca stèdin i Malebràncs encjamò ’n ceso,
par no vej di temi da li so vendètis;
e jò, sintàt coma ch’i soj chì, po,
par un ch’i soj, i farài vignì tant’ànimis brùtis
cuant ch’i fiscjaraj, com’cal è nustri ušu
di fà cuant che cualchidun’l mèt li sàtis.”
Sintùt chist, Cagnàs alsàt al veva'l mušu
e scjasànt il cjàf al veva dìt: “Sìnt se malìsia
che par butasi jù al à pensàt sù!”132
Alòr luj, cal era plen di furbìsia,
al veva rispundùt: “Malisiòus i soj, sigùr;
s'i pòs ghi faj ben ai mès cualchi malagràsia.”
Al contrari daj àltris, Alechìn dur
nol era stàt, ma ghi veva dìt: “Se tu jù ti vàs,
galopànt i no ti vèn in davòur,
ma svualànt parzora da la pece ti mi sintaràs:
lasàn il orli, e’l rivàl coma scut,
par jodi se pì di nu ti valaràs.”
O bon letòu, èco chì n’altri zogùt:
ognùn dal àrzin i vuj al veva voltàt;
e il prin di dùcjus, Cagnàs, il pì crut.
Il Navarèis il so timp al veva ben ušàt:
fisàt al eva i piè’n cjera e tic e tac
al era saltàt e da Barbarìsa si veva molàt.
Colpa ognidùn sintùt al veva di stu distàc
ma pì chèl che caušàt al veva'l difièt;
però si veva movùt e sigàt: “Ti’ai, viliàc!”
Ma puc ghi veva zovàt: che li àlis al suspièt
no ghi la vèvin fata: chèl sparìt al era là di sot,
e’Lechìn’n’davòu al veva svualàt, alsànt il pet:
pròpit cussì a fà la rasa di bòt:
cuant che’l falc si visina, jù a si tufa,
e luj, zìnt’n sù, a si sìnt com’un pipinòt.
Pestabrùsa, dut rabiòus da la trufa,
davòu ghi era zùt svualànt, e al era ’nvaghìt
che chèl al vivès, par vej na barufa.
Sicoma che’l baratòu al era sparìt,
mostràt ghi veva li sgrìnfis al so compaj
e’nsima dal bušaròt si vèvin asalìt.
Ma ’l altri al era falc pì scaltri che maj
e dopo vèjlu ben sgrifàt, ducju doj
plombàs a èrin in ta chel bulìnt di staj.
Il cjalt a colp spartìt al veva i doj;
ma di tornà’n alt no ghi la fèvin, nencja volìnt;
cun l'àlis tichignòšis restàs a èrin besoj.
Barbarisa alòr, cuj altri sièt dulìnt,
cuatri an veva fàs svualà’n ta l’altra riva
cun ducju i gàncjus, e svelt fašìnt,
di cà e di là ognidùn tal so post al zeva:
i rimpìns a slungjàvin vièrs chej impecjàs,
che ognidùn la cjàr sot la pièl zà cuèt al veva;
e cussì i’u vèvìn lasàs, ducju ’mpacjàs133.
Sidinùs, besoj, e sensa compagnìa
i zèvin, un davànt e 'l altri dopo,
coma che'n tal zì i fràris a pàrin via.
Mi veva partàt ta la fiaba di Isopo
il pensej daj tramàis ca barufàvin,
chè ca conta da la rana e surìs, po;
che tant com’”cumò” e “adès” a si somèjn
i uns e’i àltris, s’a si tèn ben da mins
com’che d’acòrdu a vàn prinsìpit e fin.
E com’ch’un pensej al nàs d’àltris visìns,
cussì da chel pensej 'n altri al era vegnùt,
che doplàt mi veva’l timòu taj sintimìns.
Jò lu jodevi cussì: “Tegnìnt cont di dut,
par cauša nustra scjù chì sòn stàs befàs,
tant ch’adès a stàn pasànt un momènt brut.
Se mal’ intensiòn e rabia ’sòn spošàs
lòu mi coraràn indavòu pì crudej
daj cjàns ch’al lièvri davòu ghi còrin, ’famàs.”
Zà si stèvin indresànt i me cjaviej
da la poura, e vuardànt sempri ’ndavòu,
i vevi dìt: “Maestri, no eše pròpit miej
ch’ti ni plàtis ducju doj? Jò i’ai timòu
daj Malbràncs; davòu a mi stàn vegnìnt:
a mi par che di rivà chì ’ncjamò puc ghi vòu.”
E luj: “Se un spièli i fòs dut lušìnt,
la to imàgin di fòu no tegnarès
prin di chè che dentri a ti da turmìnt.
A sòn apena rivàs i to pensèis taj mès,
cun chej stes timòus daj mès e’l stes aspièt,
cussì che par ducju doj’l me consej’l è’l stes.
S’a nol è’l rivòn a destra masa dret
d’impedìni ta l’altra bolgia di zì jù,
i scjamparìn di st’imàgin di cjàsa134, i scomèt.”
No vèvin nencja tacàt a zì in jù
cuant che no tant lontàn, cun l’àlis tiràdis
par vìgnj a cjòini, rivàs i èrin a jòdiu.
Il me duc mi veva sùbit cjapàt sù, jò’i dìs,
com’che la mari, sveàda dal rumòu,
visìn jodìnt li flàmis impiàdis,
a cjoj sù’l fì e’a cor, sensa jodi’n davòu,
avìnt amondi pì di luj che di sè cura,
tralasànt par chèl di metisi majuta 'ntòr, òu ;135
e jù d’insima da la riva dura
a pansa ’n sù al era zùt jù da che creta
che una da li bàndis dal fosàt ’a siera.
Ta’un canàl no’a maj aga corùt svelta
cussì par fà cori roda di mulìn
cuant che ic pì visìn da li pàlis a stà,
com’il me mestri cuant ch’jù dal orli i zèvin,
cun me che ben stret mi veva al so pet,
coma ch’i fòs fì so, no doma un compajn.
Apena che’i so piè tocjàt a vèvin il lièt
dal sest bušaròt, belzà a èrin lòu lasù
tal orli, sensa, po, podej fani dispièt;
che volùt a veva la providensa dal pì’n sù
fàju minìstros da la fosa cuìnta,
ma’l podej zì via di lì ghi veva cjòlt sù.136
La jù’i vèvin cjatàt zent lustra, e tanta,137
che plan planìn a zeva atòr cuj so pas,
planzìnt, straca tant, e sensa grinta.
Mantelìnis a vèvin cun capùcjos bas
di front dai vuj, fàs dùcjus secònt il taj
di Clugnì, ’ndà che daj fràris a èrin ušàs.
“Ndoràs a èrin di fòu, e lùstris pì che maj,138
ma dentri dùtis di plomp, pešànt, mo, e tant,
com’i condanàs di Fed’rìc e’i so guaj.
Oh se fadìja’l etèrno partà di stu mant!
Nu’i vèvin ’ncjamò paràt via a man sanca,
insièmit cun lòu, il so planzi scoltànt;
ma pal grant pèis, che zent lì, ch’era straca,
a zeva’n davànt cussì plan che compàis
nòufs i cjatàvin ca zèvin pì svels ucà.
Par chèl jò al duca: “Di scju puòrs tramàis
a’n d’ese di chej ca si cognòs di fàt o nòn?
Si’n jòdia cualchidùn ta scju viavàis?”
E un che’l toscàn’l cognoseva benòn,
“Stèit fers lì ch’i sèis,” di davòu ni veva sigàt,
“vuàltris ch’i corèis’n tal scur di stu buròn!
Forsi i varèis sè ca vi’a ’nteresàt.”
Alòr il duca voltàt si veva e dìt: “Fèr,
e dopo và ’ndavànt, tu, cul so pas ralentàt.”
Apena fermàt, doj premuròns—chistu al è ver—
jodùt i vevi che’n spìrit èsi cun me a volèvin;
ma plan, che chì a era stret e’l pèis coma fièr.
Cul vuli di travièrs, cuant che chì a èrin,
fìs mi vuardàvin, sensa fà peràula;
voltàs si’èrin dopo a sè stes e si dišèvin:
“Stu chì al par vìf da com’cal mòuf la gola,
e s’a sòn muàrs, cuj ghi dàja’l privilègju
di zì lìbars dal gran pèis da la stola?”
Dopo a mi: “O Toscàn ch’al colègju
di chej puòrs d’ipòcritis ti sòs vegnùt,
di dìšni cuj ch’i ti sòs no vèjlu’n disprègju.”
E jò a lou: “Nasùt i soj e cresùt
ta la gran’ sitàt dal bièl Arno’n riva
e’i soj chì cun chel cuàrp ch’i’ai sempri vùt.
Ma vuàltris cuj sèišu, che tant lušignànt
il dolòu vi còr jù pa li mosèlis?
Se pena i vèišu ca à un lušòu cussì grant?”
E un dìt al veva: “Sti mantelìnis zàlis
a sòn fàtis di plomp tant gros che’i pèis
sos a fàn tant cjulà li so balànsis.
Fràris Godìns i sìn stàs, e bolognèis;
chistu Loderingo e jò Catalan
i’èrin clamàs, e a Firense ni vèis
elešùs, ’ndà che prin sielzùt dom’ùn an d’àn
par tegni la so pas, e'i sìn stàs taj
che’i efiès là dal Gordingo139 ’ncjamò a stàn.”
Jò i vevi tacàt: “O fràris, i vustri maj…”;
No vevi dìt di pì, ch’al vuli un mi era vegnùt
cal era'n cjera ’in cròus metùt cun tre paj.
Cuant che jodùt ni veva a si ers dut cuntuarzùt,
in ta la barba cun grancj’ suspìrs soflànt,
e’l frari Catalàn, ca si era necuarzùt,
mi veva dìt: “Chel conflit ch’i ti stàs oservànt
al veva consiliàt i Farišèos cavera miej
pal pòpul un omp ai martìrs mandà ’ndavànt.
A travièrs al è—e nùt—di stu troj intej,
com’ch’i ti jòs; e a è just cal sinti
d’ognùn cal pasa’l gran pèis cal à da vej.
Cussì a è volùt ch’encja so misièr al stenti
ta sta fòsa, e’i àltris dal consìlio:140
grant dàn paj Ebrèos; chist’in mins tènti.”
Alòr maraveàt al era stàt Virgìlio
di chèl cal era dut distiràt in cròus
e pestasàt ta stu eterno ešìlio.
Ghi veva alora 'ndirisàt al frari sta vòus:
“Vi displašarèsia, podìnt, di dìšni
se’n davànt a destra’n’dè post pì spasiòus
par podej fòu—nuàltris doj—zìghini,
sensa vej da costrìnzi i ànzui nèris
di vignì fòu da stu font a butani.”
Al veva duncja rispundùt: “Pì ch’i no ti spèris
a si visina un scoj che dal grant sìrcul
al taca e al cujèrs dùtis li bòlgis,
fòu che chista; chì’l para via’l pericul:
ma’i podèis ben zì sù par chista frana141
che’nsima’l rivòn a fà un puc di rincùl.”
Il duca, penseròus, al era jù di vena;
ma dopo: “Bušiàr al è stàt’n ta sta fogna
chèl che’i pecjadòus par ca’l rimpina.”142
E’l frari: “Contà i’ai sintùt a Bologna
daj vìsis di stu diau, che fra chej i’ai sintùt
cal è pari dal fals, sta gran carògna.”
Alora il duc a cjaminà si veva metùt,
cun encjamò’n muša un sen di rabia;
e jò pur daj ’ncargàs via’i soj zùt,
seguìnt dal me bon duc la segnada via.
Là ’ndulà che’l àn al è’ncjamò zovenùt
cuj ràis dal soreli dal’Acuàri tempràs
e zà li nòs dì èsi compàgnis dal dì’an volùt,
cuant che’n taj cjàmps a sòn da la bruša lasàs
i sens lušìns da la so biela sòu blancja,
ma ai ràis cjàls a vègnin sùbit platàs;
chel pastòu che roba par li piòris ghi mancja,
al leva sù, al vuarda, e’l jòt ducju i pras
ca lùšin blancs; a si bat’l cjàf, e duncja
in cjaša’l torna; al scjàsa rabiòus i bras,
com’un puòr diàu ca nol sà pròpit se fà;
dopo al torna fòu e’l sperà ghi rinàs
jodìnt che il mont a si vòu dut rifà,
lì par lì; e al cjoj sù la scoria,
e li so piòris vièrs il pàscul zì a li fà.
Plen di poura i’eri cuant che dal duc l’aria
jodùt i vevi che la so front’a turbava,
ma’l serèn stu mal al scorsava sùbit via;
chè, cuant che nu al punt guàst si rivava,
il me duca vièrs di me a si'era voltàt
cul bièl fà che al piè dal mont’zà’l mostrava.
I bras al veva vierzùt, e dopo vej pensàt
un puc sul miej mòut di podej frontà
la frana, in sù cuj so bras mi veva pocàt.
E coma chèl cal fà ma encja atènt al stà,
e’l pensa sempri sul se fà pì 'ndavànt,
cussì, cuant ch’i èrin rivàs’n ta la cresta
d’un scoj, zà’l vuli’l veva’n ta’un clap pì’ndavànt
e dìt mi veva: “Tenti ben dur’n ta che piera lì,
ma stà ’tènt ca no sedi una ca stà sbrisànt.”
No si podeva zì cun tant di cjapièl ulì,
che nu alora, luj lišej, e jò pocàt,
sù’i scalàvin, cun man e piè, che parèit lì.
S’a no fòs che dal rivòn lì ch’i’eri ’mpostàt
pì dal’altri’l orli al era a man,
no saj luj, ma jò, po, i sarès lì restàt.
Ma parsè che’l Malbòls vièrs chel ledàn
da la cort pì'n bas al và sempri’n riva’n jù,
li rìvis d’ogni un daj fosàs a àn
un àrzin cal và’n sù e un cal và’n jù:
ma’i èrin lo stes plan plan rivàs ta la punta
’ndà che l’ùltima piera a steva par colà jù.
Di tirà flat i fevi fadìa, e tànta,
che cuant ch’i eri sù i no la podevi pì,
ànsi sintàt mi eri apena’n cresta.
“Àlsiti sù, poltròn; no ti pòs stà chì,”
mi veva dìt il mestri; “che sintàs in pluma
no si otèn fama, nè stànt tal jèt di dì;
e cuj che sensa d’ic la vita’l cunsuma,
amondi puc di sè’n ta la vita’l lasa,
coma fun in aria o in aga la spluma.
Leva sù: vìns’l ’vilimìnt ca ti sbasa
cun chel spirt ch’ogni batàlia al vìns,
se il cuàrp pešànt a no lu sclisa.
Da scalà ti’as encjamò tancju scjalìns;
no basta da scju chì èsi partìt:
daj, mostra’l to mèrit, s'i ti mi ’ntìns.”
Alòr mi soj levàt e mostràt furnìt
di lena miej di chèl ch’i mi sintès,
e dìt i vevi: “Và, che jò i soj fuàrt e ardìt.”
I vìn tacàt a zì sù par chel scoj stes
cal era stret, ’ncrepàt e malmetùt
e rìpit tant pì di chèl di puc di prin d’adès.
Zìnt sù’i parlavi par no someà fiacùt,
cuant che dal’altri bus i vevi sintùt ’na vòus
che di fà peràulis a varès puc podùt.
Sè cal veva dìt no vevi capìt nencja dal colm rocjòus
di chel arc che punt ghi fà chì al fosàt:
in mòtu al era e scura la so vòus.
Ma’i vuj vifs—encja s’in jù i’eri voltàt—
a no podèvin rivà’n font, pal grant scur;
alora jò: “Tu ti sas, Mestri, sè ca tocja vej fàt
par rivà’n ta l’altr’ àrzin e zì jù dal mur;
pars’che, com’ch’jò i sìnt ma i no capìs,
cussì la jù i jòt ma cognosi a mi’è dur.”
“Diši i podarès,” al veva dìt. “ma nuja’i ti dìs
che’l fà; parsè che la onesta domanda
si’a da seguì cul fà e no cun cjacaràdis.”
Nuàltris i èrin zùs jù dal punt par che banda
’ndulà ca si unìs cul otàf àrzin;
da chì la bolgia i la vìn ben joduda;
e jù jodùt i vevi ca si’ntorgolàvin
sarpìns orìbils di dùtis li sòrtis
che al recuardaju’ncjamò mi tormèntin.
Nisùn pì vant, Libia, pa li to dùnis!
che se di jàcui, fàres, e calìdros
ti prodùšis, e àltris coma li cèncris,143
nè si tancju nemaj ’mpestàs e lùdros
ti’as maj mostràt, nencja’n duta l’Etiopia
o adiritura insima dal Mar Ros.
’N tà stu sbušighès di sbis fàighi spìa
si podeva a la’mpaurida zent nuda,
sensa’l sperà d’un bus o ’litropìa144:
daj madràs ghi era stada ogni man leàda;
par davòu gh’imbušàvin cjàf e coda,
e par davànt a èrin duta na’ngropada.
Èco che a un cal era da sta banda
intòr ghi veva svuisàt un sarpìnt e muardùt
là che la cadopa a è cul cuèl unida.
Il scrivi na “i” tant svelt no’ai maj jodùt
com’che chèl si’a’mpijàt e brušàt, e dut
in siniša colànt a si’a ridušùt;
e cuant ch’in cjera a si era cussì distrušùt,
il pòlvar si'era metùt a rifasi da sè
e chèl di prima ’l era tornàt dut par dut:145
par chej che di dut a sàn, cussì a è
che la fènis a mòu e dopo a rinàs
cuant ch’a la fin dal cuint sècul visina a è:
nè d’èrba nè blava in vita ’no pàs
ma doma di gòtis d’incèns e d’amòma,
e nard e mìra a ghi sòn’l ùltin imbràs.
E com’chèl cal cola, e nol sà coma,
par fuarsa d’un brut spirt che’n cjera lu tira,
o di cualch’altri malàn che’l omp al doma,
cuant ca si alsa e intòr si mira,
dut stupidìt da chel grant patimìnt
cal veva sufrìt, vuardànt al suspira;
cussì’l pecjadòu dal so 'nsiminimìnt.
O potènsa di Diu, cuant ca è severa,
che cussì’a slavinèa cuant ca stà punìnt!
Il duca ghi veva ’lòr domandàt cuj cal era;
e chèl: “I soj plombàt da la Toscana
puc timp fà’n ta sta salvadia di galera.
La vita bestiàl mi’a plašùt, no l’umana,
parsè che mul i soj stàt; e’i soj Vani Fus,
bèstia, e Pistòja mi’era na tant degna tana.”
E jò al duca: “Ca no si la svìgni da stu bus!
Domàndighi par se colpa cal è ca jù;
che jò’i lu ai jodùt com’omp di sanc e rabiòus.”
Il Fus chistu al era ben rivàt a capilu
e vièrs di me’l cjàf e’l so spirt al vev' alsàt
e plen di vergogna si podèva jòdilu;
dopo al veva dìt: “Pì mi displàs ch’ti mi’as cjatàt
in ta che mišeria ’ndà ch’i ti mi jòs
che cuant che da l’altra vita i’soj stàt troncàt.
Negà chèl ch’i ti mi domàndis i no pòs:
chì jù i soj metùt parsè che jò’i soj stàt
ta la sacristìa lari di mòbui e cros,
e di chistu 'n altri’l è stàt acušàt.
Ma par che tu di sta vista no ti gòdis,
se maj chiscju poscj’ scurs ti varàs lasàt,
di sè ch’i ti viši i vuej ch’i ti scòltis:
Pistoja daj Nèris a vèn dimagrida:
dopo a rinova Firense zent e ušànsis.
Vapòu Marte’l tira fòu di Val Magrada
cal è di nulòns scurs inglusàt;
e’n ta na violenta burascjada
insìma dal Cjàmp Picèn’l combati’l vegnarà fàt;
alòr luj a colp’l caligu al scorsarà
cussì che ogni Blanc al vegnarà ferìt.
E’i ti l’ai dìt pars’che displašej ti farà.146
Il lari, a la fin da li so peràulis,
li mans mostràt al veva cun dùtis dos li fìghis,
sigànt: “Ciò, Diu, èco chì li to mišùris!”
E sùbit mi’èrin li sbìsis amìghis,
parsè che una il cuèl a ghi veva 'nsiarpàt
com’par dišghi: ‘Nuja pì i ti dìšis’;
un'altra ghi era zuda atòr daj bras, e leàt
inta’un grop cjàf e coda là ’ndavànt,
cussì ca nol varès maj pì nuja scjasàt.
Ahi, Pistòja, parsè no statu pensànt
d’insinišìti e di fà colà i to murs,
chè dom’pal mal la to siminsa a và ’ndavànt?
In ta stu 'nfièr, ta nisùn daj so sìrcui scurs,
nol è maj stàt cuntra Diu spirt cussì rogànt,147
nencja chèl colàt a Tebe, jù daj murs.
E par sempri mut al era zùt via scjampànt,
e jò jodùt i vevi un sentàuri dut rabiòus
che “’Ndà cal è’l crùt?” al vegneva clamànt.
I no cròt che Marema cussì tancju schifòus
di madràs vùt a vès coma luj’n ta la schena—
fin lì che omp al par—di ducju’i colòus.
Davòu da la cadopa, in ta la schena,
cu l’àlis vièrtis, pojàt al era un dragòn;
e chèl al brùša ognùn che’l cašu lì lu mena.
Dìt al veva'l mestri me: “Chistu al è Cacòn
che sot la pica dal Mont Aventìn
pì vòltis un lac di sanc fàt al veva, il bestiòn.
A nol và cuj so fràdis148 pal stes cjamìn,
pa la trufa che 'l imbrojòn al veva fàt
di che gran mandria che vùt al veva visìn;
alora il so fà da furfànt si era fermàt
sot li menàdis di Èrcul, che forsi
sent ghi’n eva dàtis, ma doma dèis ghi vèvin bastàt.”149
Luj’l parlava; chel altri ’lu jodeva zì;
dut ta un colp tre spirs a èrin lì capitàs,
che nè jò nè luj necuarzùs si èrin, lì par lì,
fin che sigàt a vèvin: “Coma’i sèišu chì fra’i danàs?”:
alora’l nustri parlà i vèvin smetùt,
e vièrs di lòu atèns ’si èrin voltàs.
Jò’i no ju cognosevi; ma a era susedùt,
coma ca era tanti altri vòltis capitàt,
che prin na roba, dopo n’altra i vëvin sintùt.
E cussì: “Cjànfa ’ndulà cal è restàt?”
Jò alora, par che’l duca’l stès atènt,
il me dèit da barba a nas i vevi pojàt.
Adès tu, letòu, di crodi stà ben atènt,
che chès ch’i conti, a no sòn maravèis,
ch’jò stes ch’i li ài jodùdis li cròt a stènt.
Mentri ch’jò a lòu ghi alsavi li sèis,
un grant sarpìnt cun sèis piè si veva butàt
intòr d’un di lòu, e svelt com’i pensèis
cuj piè di miès la pansa ghi veva ’ntorgolàt
e cun chej davànt i bras ghi veva cjapàt;
li mosèlis pur a ghi veva dopo ben becàt;
i piè di davòu ta li cuèsis al veva slungjàt
e la so coda tal miès ghi veva metùt,
e davòu la schena di nòuf distiràt.
L’èdera sù par un àrbul i no’ai maj jodùt
ca si rimpìna com’st’orìbil fiera
che’n tal cuàrp da l’altra si veva ’ncjastràt par dut.
I doj cuàrps si èrin dopo unìs com’se cjera
cjalda a fòsin stàs, misturànt il so colòu,
tant ca nol pareva pì, nencjùn, chèl cal era,
coma ca si forma davànt dal brušòu
da la cjarta un colòu cal è tant scur
ma ca nol è neri, encja se’l blanc al mòu.
I’àltris lu vuardàvin, ognùn puc sigùr
e sigànt: “Ejlà, coma ch’i ti stàs cambiànt!
Jòitu ch’i no ti sòs pì doj, nè un pur.”
Zà a stèvin i doj cjàfs dom’un doventànt;
a someàvin, chìscjus, do figùris miscjàdis
in ta na muša; e no pì dos da chì ’ndavànt.
Doj bras si èrin fàs da cuatri menàdis;
cuèsis cu li gjàmbis, e pansa e pet,
in ròbis maj jodùdis si èrin cambiàdis.150
Anulàt’l era ogni inisiàl aspièt:
nè doj nè un st’imàgin sformada
a pareva; e plan si veva movùt’n ta stu stret.
Com’che la sbisa sot da la scoria granda
daj dìs cjaniculàrs, zìnt’n ta na nova brusa
a và scjavasànt la strada’n ta na lampada,
cussì’l pareva, vegnìnt vièrs la pansa
daj altri doj, un madrasàt impijàt,
lìvit e scur, com’na barba griša;
e’n tal bugnìgul, là che par prin’l vèn supàt
il nustri alimìnt, un di lòu si veva ’mpiràt
e davànt di luj al era sùbit dopo colàt.
Chel impiràt, sidìn, al veva doma vuardàt;
ànsi, cùj piè fermàs, al sbadajàva,
coma che sun o fièvra lu vès tacàt.
Luj’l sarpìnt, e’l sarpìnt luj’l vuardava;
un pa la plaja e l’altri pa la bocja
fun a soflàvin e’l fun si scuntrava.
Cal taši ormaj Lucàn ulà cal tocja
daj puòrs diàus di Sabèl e di Nasìdio,
e che ben al sinti sè ca ghi và dongja.
Cal taši di Cadmo e d’Aretus’ Ovìdio;
che se chèl in madràs e l’altra in font
poetànt al convertìs i no lu ’nvidièj jò;
che maj, ma maj, do natùris front a front
al à tramutàt, cussì che li dos fòrmis
a cambiàsi di sostansa’ghi’an fàt front.
Insièmit tegnùt si vèvin a sti règulis,
che il sarpìnt la coda al veva 'nforcjàt
e’l ferìt strenzùt al veva ben ben li tàlpis.
Li gjàmbis pur cu li cuèsis si vèvin tocjàt
e’ncolàt cussì che dop’un puc la zuntura
zuntura a no varès pì someàt.
La coda rota a cjoleva la figura
ca si pierdeva’n tal’omp, e la so pièl
si feva mola, e chè dal’omp dura.
I bras, jòt ben, si ritiràvin sot il cuèl,
e i doj piè dal madràs, che curs a èrin,
tant si slungjàvin cuant che chej a zèvin sot pièl.
I piè davòu a s’intorgolàvin
doventànt il coso che 'l omp al plata,
mentri che dal so, puòr omp, in doj si fèvin.
Intànt che al un e al altri si cambiava la fumata
in colòu nòuf, e ghi feva vignì’l pel sù
par chì, e par lì ghi deva na lisaduta,
un a si era levàt e’l altri al era colàt jù,
ma sensa distudà chej triscj’ di fanaj
che sot di chej ducju doj’a cambiàvin mušu.
Chèl dret tiràt si veva vièrs li tèmpis asaj,
e di duta che roba che là a era zuda,
l’orèlis si vèvin formàt, che vùt nol veva maj.
E da la matèria pì’n davòu restada,
cun pucja in muša un nas si veva formàt
e cul rest na bocja d’omp ghi era formada.
Chèl pojàt, il mušu ’ndavànt al veva slungjàt
e li orèlis ritiràt dentri dal cjaf,
com’che da’un lacaj a vèn cussì spes fàt;
e la lenga, ch’unida a era, e claf
di tant trabascjà, sclapada si era; e chè a fòrcja
’n’tal altri sierada si era; e’l fun fer, da sclaf.
L’ànima, che doventada ’era bèstia,
a scjampava subulànt par il fosàt,
e’ndavòu ghi và’l altri, cal spuda e’l tabàja.
Ma èco cal veva li spàlis nòvis voltàt,
dišìnt al ters: “I vuej che Buoso151 al zedi
e ca si strisìni ben in ta stu bušàt.”
Cussì la zinìa di sta bolgia jodi
mutà e tramutà podùt i vevi, e ca
mi scuši’l nòuf se sempri sclet i no pòl èsi.
Cunfùs i me vuj mi era capitàt cà
ca fòsin un bièl puc, e’l me spìrit pur;
lo stes i'u vevi ben jodùs zì via di cà;
fra lòu al era Pùcjo Sciancàt, par sigùr,
e luj al era ’l unic da li tre figùris
la forma di prima a tègnisi dur:
chel altri’l era chèl152 che tu, Gaville, ti plànzis.
Gòt, Firense, para via a dati vànt,
bàt pur par mar e par cjera li to àlis,
che’n tal infièr al è’l to nòn ca si spant!153
Ca jù i’ai cjatàt sinc daj to grancj’ làris,
sitadìns tos, par me vergogna granda,
e tu in grant onòu no ti ti àlsis.
Ma se’l ver a s’insumièa’n matinada,
tu ti vegnaràs a provà fra puc timp
la maldisiòn, e pì, da Prat augurada.154
Se cussì zà’a fòs, al sarès il so timp:
ca susedi pur, che cussì ghi tocja!
Pì mal i staraj cul zì ’ndavànt dal timp.
I èrin partìs, e sù par chej tocs di rocja
che prin a zì jù a ni vèvin judàt
al era zùt il duca, che fàt mi veva da clocja;155
e proseguìnt par chel solitari trat,
tra che schègis e che pùntis dal scoj,
sensa la man il piè ’si varès blocàt.
Sè mal che sintùt i vevi, e encja ’dès ch’i soj
chì i sìnt cuant che’n mins mi vèn chèl ch’i’ai jodùt,
che’n ta dut il me inzèn i no mi poj,156
ca no si diši che chì a mancjava virtùt;
cussì che, se stela buna, o encja miej,
mi veva dàt dal ben, i no vorès’n me ’nvìdia vej vùt.
Cuant che’i contadìns si ripòšin taj pajòj
in taj dìs che chèl che il mont al sclarìs
a si tèn mancu platàt ai nustri vuj,
e com’ca scambièjn post muscjns e mòscjs,
tanti lušìgnis a s’jòdin jù ’n valada
’ndà che’l daràt al è e li vendèmis;
di altritanti flàmis a era pur ’luminada
l’otava bolgia, com’che jò mi eri necuàrt
da là ca s’jodeva la part pì fonda.
E coma chèl che cuj òrs vendicàt’l veva’l tuàrt
jodùt al veva’l cjàr di Elìja al partì,
cuant che’i cjavaj in sù si èrin butàs fuàrt,
che zighi davòu cuj vuj nol podeva pì,
fòu che d’jodi la flamuta besola
com’na nuluta, ch’in sù al jodeva zì;
cussì a si mòuf ognuna pa la gola
dal fosàt, che nisuna a mòstra’l platàt;
ogni flama a tèn un pecjadòu e no lu mola.
D’insima’l punt in jù’i vuardavi, pleàt,
che s'i no mi vès ta’un clap tegnùt dur,
jù’i sarès colàt sensa vignì pocàt.
E’l duca, ch’jò i stevi atènt si veva necuàrt luj pur,
mi veva dìt: “A sòn spirs dentri li flàmis;
ognùn s’inglusa di chèl cal àrt sigùr.”
“Mestri me,” rispundùt ghi vevi, “sè ch’ti mi dìšis
mi fà stà pì sigùr; ma zà’i vevi crodùt
che cussì a fòs; ma i’ai pur gust ch’i ti mi còntis.
Cuj eše’n tal fòuc cal è cussì dividùt,
lasù, cal par’l flamà da la foghera
’ndà ch’Entòcli cul fradi157 al era stàt metùt?”
E luj a mi: “Là dentri a si martìra
’l Ulìs e Diomèt, e cussì ’nsièmit
a vàn a la vendeta com’a l’ira;
in tà la flama si sinteva’l planzi, fit,
da la vuàita dal cjavàl cal era puarta
di ’ndà che chèl che fondàt al veva Roma al era partìt.
Al era’l planzi, dentri, da l’art che, muarta,
Deldàmia ’ncjamò a sufrìs par Achìl,
e pur dal Paladi’l dolòu a si parta.”
“Se dentri di chel sfavilà ghi’e pusìbil
parlà,” i vevi dìt, “Mestri, jò’i ti vuej preà
e preà di nòuf che’l me preà’l vali par mil,
che dut par nuja nol sedi’l me preà
che che ’ncuarnada di flama chì a vegni:
jòdiu i vorès cussì tant ch’in jù ti m’jòs pleà.”
E luj a mi: “Il to preà i vuej tegni
in granda stima, e ben i lu scolti;
ma fà che la to lenga ’si ritegni.
Lasa ch’i parli jò, che jò’i ti parti
sè ch’i ti vòus; che lòu no volarèsin
forsi—parsè che grècs a èrin—scoltati.
Dopo che la flama vegnuda ni’era visìn
’ndà ch’al me duc ghi pareva just il lòuc,
cussì ghi veva dìt’a lòu che lì a scoltàvin:
“O vuàltris ch’i sèis in doj dentri d’un fòuc,
s’jò i’ai di vu’n vita alc meretàt,
se da vuàltris meretàt i’ai tant o puc,
cuant ch’i’ai’n tal mont li àltis rìghis creàt,
stèit fers li; ma ’l un di vu’ cal diši cà
’ndulà che, pierdùt, al è muàrt e soteràt.”
Il cuàr pì alt da la flama antica
tacàt al veva a mòvisi bruntulànt
coma chè che’l vìnt lu scjasàs in là e’n cà;
alora la punta’n cà e’n là zirànt,
nencja ca fòs stada na lenga ca parlàs,
com’na curìnt la vòus a veva fòu sgorgàt: “Cuant
ch’i’ai lasàt Circe, che cun chel so làs
mi veva par pì d’un àn dongja Gaeta tegnùt leàt,
prima che cussì Enea ’la clamàs,
nè’l ben ch’i volevi al fì, nè la pietàt
pal me pari vecju, nè’l dovùt amòu
che a Penelope podùt i varès vèighi dàt,
mi veva dentri podùt vìnsi chel ardòu
ch’i vevi di doventà dal mont espèrt,
e daj vìsis dal omp e di ogni so valòu;
ma’i mi eri dret butàt'n tal mar alt e vièrt
cun na navuta e cun che compagnia
pìsula ca no mi veva maj lasàt dešèrt.
Da spiàgja a spiàgja i’eri zùt, fin in Spagna,
fin in Maròc, e in Sardegna encja,
e’n ta l’ìšulis che’l stes mar al bagna.
Jò e’i compàis i’èrin zent straca e vecja
par cuant che rivàs i èrin ta chel post stret
indulà che Èrcul i sens lasàt al veva'n rocja
par che’l omp nol zès pì’n là dal stret:
da la man destra lasàt i vevi Sivìl;
e da che altra belzà bandonàt Set.
‘O fràdis,’ dìt ghi vevi, ‘che par sent mil
perìcuj i sèis rivàs fin a sta fin dal mònt,
in ta sta vèa, ca ni è fina com’un fil,
daj sèns ch’encjamò ni rèstin ta stu mont,
no stèit diši di no a l’esperiensa
di chel mont sensa zent, di là dal tramònt.
Consideràit ben la vustra siminsa:
fàs no sèis stàs par vivi da salvàdis
ma par zì’n sercja di virtùt e cognosensa.’158
Cun stu discòrs stàdis ghi èrin ben ingusàdis
ai compàis li rašòns par parà ’ndavànt,
che par fermàju i varès fàt grandi fadìis;
e voltàt la nustra popa vièrs’l levànt,
i rèmos àlis a doventàvin p ar stu mat di svuàl;
plan plan a man sanca i zèvin voltànt.
Belzà dùtis li stèlis dal polo austràl
a jodeva la nòt, e’l nustri al era tant bas
che jù al steva’n compagnìa dal scuàl.
Sinc vòltis a èrin stàs impijàs e sieràs
chej lumìns ca èrin sot da la luna,
dopo ch’i vèvin scjavasàt chel grant pas,
cuant ch’jodùt i vèvin, encjamò lontana,
na montagna 159scura e alta tant
che cussì maj no’n vevi joduda nisuna.
La vista dàt ni veva ’legrìa, fin cuant
ca veva da stu nòuf post ’na bufera tacàt
ca veva ben batùt la prua là’n davànt.
Naf e aga tre vòltis zì ’n ziru a veva fàt:
a la cuarta la popa zuda a era’n sù
e la prua’n jù, com’ca era destinàt,160
fin che’l mar sù di nu ni veva sieràt jù.
La flama ’era zà ’ndresada e cujèta,
dopo’l so parlà, e via da nu’ a zeva
cu la licensa dal me bon poèta,
cuant che n’altra che davòu ghi steva
i vuj mi veva fàt voltà’n ta la so punta
da ’ndulà ch’un sùn confùs al vegneva.
Coma’l nemàl siciliàn, cun dentri’l lamentà
di chèl—e par prin cun chèl al mugnava—
che al falu, trist al era stàt, cussì si conta;161
cu la vòus dal aflìt al bovolava
tant che, encja s’al era dut fàt di ramp,
lo stes a pareva che na vura al sufriva;
cussì, sensa vej nè bus nè altra via di scjàmp
da cuant che’n tal fòuc, in ta’un sclopetà da mas
si convertiva’l so puòr parlà, lamp a lamp.
Ma dopo cal veva tacàt il so viàs
vièrs la punta, e dàt ghi veva chel guìs
a la lenga cuant che'n sù’l zeva dal bas,
diši i vèvin sintùt: “O tu ch’i ti sìntis
la me vòus e che’l to parlà al è lombàrt,
e’i ti’as dìt: ‘Istra ten va; di più non t’adìš’ ’,162
parsè ch’jò’i soj chì forsi un puc’n ritàrt
nòsta zì, ma tabàja pur cun me un puc:
t'jòdis ca no mi displàs a mi, e jò’i àrt!
Se tu i ti sòs’n ta stu mont svuàrp da puc
colàt da la sù—da che biela cjera
latina da’ndà che la colpa i’ai, puòr cuc—
dìšmi se’i romagnòi ’an pàs o guera;
ch’jò’i’eri di che montàgnis fra Urbìn
e’l pas ca si vièrs al Tevere, a plera.”
Jò’i vuardavi in jù, atènt e sidìn,
cuant che’l me duc'a mi’a’n tal flanc tocjàt
dišìnt, “Tabàja tu, che chistu al è latìn.”
E jò che di diši i’eri preparàt,
sens’ešità scuminsiàt i vevi a parlà:
“O spirt, ca pàr ch’i ti sèdis la jù platàt,
la Romagna a no è, nè maj no era, ulà,
sensa guera in tal còu daj so tiràns;
ma al momènt no si jòt ulà nisùn lotà.
Ravèna a è com’ca è stada da tancju àins:
’l àcuila da Polenta là a si cova,
cussì ch’encja Cervia’a cujèrs cuj so plumìns.
Sta cjera163, che zà fàt a veva la so lungja prova,
e daj fransèis un mar ros di sanc, miga puc,
sot ramàsis vèrdis a si tegneva.
E’l mastìn vecju e il nòuf da Verùc,
che tant mal a vèvin Montagna governàt,
a si’u jòt là ca grugnìsin, e pì di un puc.
Là di Lamòn e Santera, ogni sitàt
guidada ’è dal leonùt dal nit blanc,
cal cambia banda da unvièr a estàt.
E chè ca vèn dal Savio bagnada di flanc,
cussì com’ca si cjata tra plan e mont,
tal stes mòut a vìf, sot tiràn e stàt franc.
M’adès cuj sòtu? Dìšnilu ch’i lu tegnìn cont:
nost’èsi dur pì che cualc’altri’l è stàt,
se’l to nòn al mont al riva’a fàighi front.”
Dopo che’l fòuc al veva’un bièl puc rugnàt
tal so mòut, la so punta fina ’l veva movùt
di cà, di là, e’n fin a chistu ghi veva dàt flat:
“Se jò’i crodès da rispùndighi in dut
a cualchidùn che maj'l tornàs tal mont,
di flameà sta flama a no varès pì volùt;
ma sicoma che pròpit maj da stu font
nol è maj tornàt vif nisùn, s'i sìnt just,
sensa timòu d’infàmia di disti i soj prònt164.
Omp di guera i soj stàt, e dopo frari cun gust,
crodìnt di fà, cussì sinturàt, penitensa;
e dut a sarès susedùt ta stu mòut just,
s’a no fòs pal grant predi165—che schifènsa!—
ca mi’a rimetùt’n ta li primi còlpis;
e coma e parsè, èco la sostànsa.
Mentri ch’jò i eri forma cul sanc’n ta li vènis
che dàt mi veva me mari, il me fà
nol era da leòn, ma da vòlpis.
La furbìsia, la scaltrèsa e’l imbrojà
ben mi zèvin e tant i ušavi la so àrt,
che fin’n fìn dal mont al era dut’un fà.
Cuant ch’i mi eri jodùt rivà’n ta che part
da la me etàt ’ndà ch’ognùn’l dovarès
calà li vèlis e zì ’ndavànt mancu fuàrt,
il plašej di prin schifo mi fev'adès;
dut pentìt, al mont dìt ghi vevi i me adìos;
ah puòr bašovàl! e zovàt a varès.
Chel principe là daj nòufs Farišèos,
stìnt fašìnt guera dongja dal Lateràn,
e nè cuntra Saracèns nè Gjudèos,
parsè ch’ ognùn daj so nemìs al era Cristiàn,
e nisùn al era stàt Acri a vìnsi,
nè mercjadànt al era stàt là dal Soldàn;
nè i òrdins sàcris nè pur ’l alt ufìsi
ghi vèvin fàt da guida, nè in mè il cordòn
che fràris pì màgris a vèvin par strìnzisi.
Ma com’ Costantìn vùt al veva Silvèstri’l bon
dentri di Siràt par vuarìlu da la lèvra,
cussì chistu volùt al veva ch’i lu judàs benòn
par vuarìlu da la so granda fièvra:
volùt al veva ch’i lu consiliàs, ma'i vevi tašùt
pars'che ogni so peràula stramba a era.
E dìt al veva di nòuf: ‘Nosta sospetà dut;
jò’i ti asòlf, e tu’nsègnimi coma fà
par che’l Penestrìn al zedi jù dal dut.
Il cjèl jò’i pòl ben vièrzi e sierà,
coma ch’i ti sàs; però a sòn dos li clafs
che’l me antecesòu nol à volùt curà.’
Alora pocàt mi vèvin i argumìns gràfs
là ’ndulà che’l taši al sarès stàt pešu,
e dìt i vevi, ‘Pari me, pars’che asolusiòn ti mi dàs
da chel pecjàt ch’adès mi fà colà’n jù,
il prometi al lunc ma il mantegni puc fuàrt
ti farà trionfà tal to alt di la sù.’
Francèsc si veva fàt avànt, dopo ch’i’eri muàrt,
par me; ma un di chej cjalinòus di cherubìns
al veva dìt: ‘Làsilu chì166. A no mi fà tuàrt.
Al à da zì la jù, fra i me meschìns
par chel consej da ludro cal veva spartìt,
che da chè’n cà ghi sìn stàs sempri visìns;
che asòlvi no si pòs chèl ca no si’a pentìt,
nè pentìsi e volej al stes timp si pòs,
che stu contradì a nol vèn consentìt.’
Oh puòr me! Pì svelt sveàsi nisùn’l pòs
coma cuant che’ngrimpàt mi veva e dìt: ‘Forsi
no ti pensàvis che jò’un lòic167 i fòs’!
A Minos mi veva partàt, che la coda a voltasi
atòr dal cuàrp si veva metùt vot vòltis,
e dopo che là’l era zùt a muàrdisi,
dìt al veva: ‘Stu chì al stà ben là cuj làris’;
a è par chèl che jò ’ndà ch’i t’jòs i soj pierdùt,
e vistìt cussì i sufrìs sti pènis.”
Cuant che’l so diši al veva cussì finìt dut,
la flama, cun grant dolòu, a era partida,
stuarzìnt e sbatìnt il so spis di cuarùt.
Nu i èrin zùs’ndavànt, jò e la me guida,
sù pal scoj fin insima dal’altri arc
di chel fosàt ’ndà che di fìo a’n pàijn avonda
ducju chej che dišunìnt a cjàpin sù tant càr’c.
Cuj podarèsia maj cun peràulis sclètis
diši di chel sanc e di che plàis in plen
ch'i vevi adès jodùt, encja contànt pì vòltis?
A no’è nisuna lenga cun chel inzèn
ch’judà al posi’l nustri discòrs, e la mins
jodi a fà di dut chel comprendi lì puc sen.
Se chej a fòsin encjamò dùcjus visìns
che zà in ta la sfurtunada cjera
da la Pulia a vèvin vùt cussì tancju sufrimìns
par via daj Trojàns e da la lungja guera
che di anej a vèvin 'mplenìt doj biej zèis,
com’cal dìs Livio, che partàt ai sbàlius nol era,
cun chè ch’an d’aveva lasàs pus intèis
par vej contrastàt Berto il Guiscàr;
e l’altra che lasàt a à ’ncjamò vuès’n ta li contèis
di Ceperòn, là ’ndulà cal è stàt bušiàr
ognùn puliešìn, e là da Tajacòs,
’ndulà che sens’ àrmis vinsùt al veva’l vecju Alàr;
e par cuant che ferìdis fòndis o vuès ros168
s’jodeva—dut chistu nencja’l vèn visìn
al oròu di sta nona bolgja là che dut al è sòs.
Caretej no’n dè che tant par dòvis a spàndin
com’un h'i vevi cun schifo jodùt, dut sbregàt
da la barba fin là che corèis ’si tìrin:
i bugjej tra li gjàmbis ghi vèvin colàt;
còu e polmòns s’jodèvin, e chel puòr sac
cal fà merda di chèl ca si’a mangjàt.169
D’jodi dut di chistu’i no eri ’ncjamò strac
cuant che luj mi veva vuardàt, e vierzùt si veva'l pet,
dišìnt: “Jòitu ch’i mi vièrs coma un sac?
Jòt ben cuant strupiàt cal è Maomèt!
Davànt di me al è Ali cal và planzìnt,
ròt in muša da la barba al cjufèt.170
E ducju i àltris che chì ti vàs jodìnt,
seminadòus di scàndul e di scisma,
vìfs a èrin, m’adès, sclapàs, a stàn puc godìnt.
Un diàu al è cà davòu ca ni sistema,
crudèl cal è, cul taj da la so spada,
e ducju di nòuf al sbugjela cu la so lama
cuant ca rifàn che doloroša strada;
no prin, però, che zìnt atòr, com’ch’i dìs,
ogni ferida si sedi zà sierada.171
Ma tu cuj sòtu che dal scoj i ti vuàrdis,
puc sigùr, forsi, di zì a la pena
che Minos segnàt ti’a pa li to acùšis?”
“Muàrt nol è ’ncjamò, nè colpa ’lu mena,”
rispundùt al veva'l mestri, “a tormentalu;
ma par dàighi n’esperiènsa pì plena,
a mi, ch’i soj muàrt, mi convièn menalu
pal infièr ca jù, di zìru in zìr,
e ver al è com’ch’jò ti staj dišìnlu.”
Cuant che sintùt lu vèvin, pì di sent ca zèvin’n zìr
si èrin fermàs tal fosàl a vuardami
par maravèa, dismintiànt il martìr.
“Dìšghi duncj’adès a Fra Dulcìn ca si àrmi—
tu che’l soreli t’jodaràs forsi di nòuf fra puc,
se pì ca nol vòu vignì sùbit a cjatami—
ben di vìvars172, che se’l timp al siera stu lòuc
la vitòria no ghi zèdi al Novarèis,
che sinò nol vinsarès sensa’un grant truc.”
Un piè a lu veva zà alsàt di pèis
Maomèt cuant che dìt mi veva sta peràula;
dìt chist, vìa cal era zùt cu li so idèis.
’N altri, che un bus al veva’n ta la gola
e troncàt il nas fin pròpit sot li sèis,
e nol veva altri che un’orèla,
restàt lì a jodi chisti maravèis
cuj àltris, prin d’àltris vierzùt al veva la cana,
rosa di sanc ca ghi colava di sot li sèis,
e dìt al veva: “O tu, che colpa no ti condana,
e ch’i’ai jodùt in ta cjera latina,
se’l grant someà a no mi’ngàna,
recuàrda Pieri da la Midišina,
se maj ti tòrnis a jodi chel bièl plan
che da Versèl a Marcabò s’inclina.
E fàighi savej a chej doj pì miej di Fan,
al Siòr Guido e encja al Angjolèl,
che se’l jodi ’ndavànt chì no si lu fà’nvàn,
a vegnaràn butàs fòu dal so vasèl
e mašenàs visìn di Catòlica
pal tradimìnt di un tiràn tant crudèl.
Tra l’ìsula di Cipro e di Majorca,
nol à maj un cussì grant delìt jodùt Netùn
nè da pirata nè da zent argolca.173
Chel traditòu che pur al jòt dom’ cun’ un ,
e al tèn la cjera che un tal chì di me
di jòdila al vorès èsi stàt dišùn,
a ju farà zì al parlamìnt cun sè;
dopo al farà di mòut che al vint di Folàra
preà ghi zovarà puc, e si sà’l parsè.”
E jò a luj: “Mòstrimi a la clàra—
s'i ti vòus che lasù di te i fedi scuela—
cuj cal è chèl da la siera amara.”
Alòr’ al veva pojàt la man ta la mosèla
d’un so compaj e la bocja ghi veva vierzùt,
sigànt: “Èco chì chèl, e nol favela.
Chistu, ešiliàt, il dubità ghi veva cjòlt dut
a Sešar, afermànt che chèl ben furnìt,
ešitànt, dàns al era sempri a pièrdi zùt.”
Oh puòr diàu, cuant cal someàva spaurìt
cu la lenga ta la goša tajada,
Curio, che al diši’l era stàt cussì ardìt!
E un ch’al veva l' un’e l’altra man troncada,
alsànt i zumpìns pa l’aria fuscada,
cussì che’l sanc ghi veva la muša sporcjada,
sigàt al veva: “Encja il Moscja recuarda,
cal à dìt—òsti!—, ‘Cjàf a à la roba fata,’174
che mala siminsa pa la zent tosca a è stada.”
Alòr jò: “La to ràsa pur a è muarta”;
luj, puarèt, cun pì dolòu sul so dolòu,
zùt al era, cu’na malinconìa mata.
Jò a vuardà’l scjàp i eri restàt ’ndavòu,
e jodùt i vevi roba ch’i varès poura
sensa pì prova a contala besòu;
s’a no fòs che la cosiènsa mi sigura,
che compagna ca rìnt l’omp sigùr di sè,
sot la corasa di sìntisi pura.
Jodùt i vevi com’ch’encjamò’l fòs’n front di me
un cuàrp sensa cjàf ch’avànt al zeva
com’i’altri puòrs disgrasiàs davànt di me;
e’l cjàf troncàt paj cjaviej al tegneva,
pindulànt da la man com’un lampiòn;
e chèl mi vuardava e “Puòr mè!” al diševa.175
E a sè stes si feva lustri benòn,176
e a èrin doj in un e un in doj:
e coma maj, ben al sà chèl dal lamp e tòn.
Cuant che sùbit sot al era dal nustri scoj,
a ni vev’ alsàt il bras cul so cjàf, dut,
par che’l so parlà’i sintèsin ducju doj.
E dìt al veva: “Adès t’jòs stu patimìnt brut
tu che, rispirànt, ti vàs jodìnt i muàrs:
vuarda s'i ti’n cjàtis n’altri cussì crut.
E pars’che tu che nòvis ti mi pàrtis, sensa cuàrs,177
ti’as di savej ch’jò’i soj Bertran dal Bornio, chèl
ca ghi’a dàt al Re zòvin chej crus cunfuàrs.
Jò’i’ai fàt pari e fì doventà’l un dal altri ribèl:
pì no ghi’a fàt Achitofèl a Absalon
e David cun chel becotà da crudèl.178
Di zent ben unida i’ai fàt divišiòn;
par chèl che’l me puòr sarvièl al è stàt spartìt
dal so prinsìpit, stu tronc, che prin ghi era paròn.
Da chì’l me cuntrapatì179, com’ch’i vèis capìt.
Al jodi che zent e che plàis stranìsimis
a si vèvin i me vuj cussì tant'ncjocàs,
ca èrin di làgrimis doventàs cunètis;
ma Virgìlio a mi veva dìt: “Sè ch’i ti fàs?
parsè ghi vani i to vuj ’ncjamò dongja
là che scjù puòrs spirs a sòn cussì mal cunsàs?
Cussì no ti’as fàt’n ta nisun’altra bolgja:
se tu ti cròs di rivà a contàlis,
sta val par pì di vincj mìis a para via!
La luna a è belzà sot di nuàltris:
a ni resta puc dal timp a nu concedùt,
e altri’n d’è da jodi che tu no t’jòdis.”
“Se tu ti vès,” i ghi vevi sùbit rispundùt,
“’tindùt a la rašòn che par chè jò’i vuardavi,
forsi di stà pì a lunc ti mi varès permetùt.”
Intànt’l zeva—e jò davòu ghi stevi—
il duca; jò zà’i ghi fevi risposta:
“La dentri di sta cava,” i zontavi,
“’ndulà ch’jò’i vevi i vuj fisàs a pusta,
i cròt che un spirt dal me sanc al planzi
la colpa che la jù cussì tant a costa.”
“No dati,” al e a tacàt il mestri a diši,
“tant pensej par luj d’adès in davànt:
’tìndighi a altri e lasa che luj al pàusi:
ch’jò’i lu’ai jodùt al piè dal pontùt, cuant
che cul so dèit fuàrt a ti minacjava
e Geri dal Bièl al zeva nominànt.
Intànt sè che dut’l to timp al ocupava,
al era in tìndighi a chèl d’Altafuàrt,
e’n là no ti vuardàvis, e luj’l partiva.”
“O bon il me duca, che violenta muàrt
ca no è’ncjamò vendicada,” ghi vevi dìt,
“dal parìnt che’l dišonòu fàt ghi veva tuàrt,
lu’a rindùt disdegnòus180; e’l è partìt
sensa parlami, com’che jò’i la pensi:
e chèl par luj di simpatìa mi’a’mplenìt.”
Cussì i parlàvin fin lì ca tocja èsi
par prin podej dal scoj l’altra val jodi,
s’a fòs pì lustri, fin in font, o cuaši.
Cuant ch'i èrin tal ùltin clàustri rivàs a zì
di Malbòls, cussì che chej bràfs di fràris
jòdiu dùcjus i podèvin pròpit lì,
di lamìns i vevi sintùt divièrsis frecjàdis,
ca vèvin di pietàt li pùntis infieràt;
ch’jò cu li mans mi eri sieràt l’orèlis.
Cuant dolòu al vegnarèsia coletàt
se da Valdichiàna a vegnèsin d’estàt,
cun ducj’i maj di Sardegna e dal Maremàt
e’n ta na fòsa’l fòs il dut insembràt?
Cussì a era chì, cun che gran pusa
di zent ca si marsiva zà da un bièl tràt.
Zùs i èrin pal ùltin àrzin, sensa pauša,
lunc il scoj lunc, sempri a la sinìstra,
fin là ch’jodùt i vevi daj lamìns la cauša:
là a era, vièrs il font, là cal minìstra
chel siòr dal alt ’l infalìbil gjustìsia,
punìnt i falsadòus che li al regìstra.
Pì malincònic cuj al crodarèsia
ca fòs stàt in Egina181 cun ducju’i malàs
cuant ca era’n aria tanta malìsia
che’i nemaj taj pàscuj a èrin dùcjus colàs,
encja i vièrs, e dopo li zens antìchis,
secònt chej poès ca ni còntin scjù fàs,
coma li furmìis si èrin rinovàdis;
chì a era d’jodi’n ta che valada scura,
l’ànimis languì chì e là ’ngrumàdis.
’N ta spàlis o pansa ’diritùra
daj àltris ’èrin pojàs, e chèl a gjàt
plan plan al zeva ta la viùta puora.
E nu, pas a pas, sidìns i vèvin cjaminàt,
vuardànt atòr e scoltànt chej disgrasiàs
nisùn daj cuaj’l varès podùt stà’ndresàt.
Doj in d'avevi jodùs un sul altri pojàs,
com’che li padèlis si mètin a sujà,
dùcjus da cjàf a piè di rògnis macjàs;
e’i no vevi maj jodùt un cussì fuàrt stringhià
da nisùn frutùt spetàt dal so paròn,
o che la strìnghia’l menava par falu sveà,
com’che ognùn si menava svelt’l spisòn
da l’òngulis intòr pa la gran ràbia
dal spisà che maj ju farà stà pì benòn;
li rògnis cun l’òngulis a gratavin via
com’cal fà’l curtìs dal cogu cu li scàis
di pès gràndis pì di na scàja.
“O tu che cun i to dèicj’ i ti ti dismàis,”182
al veva tacàt a dìšghi’l duca a un di lòur
“e che ogni tant ti fàs di lòu tanàis,
dìšni se cualchi latìn al è’n tal dolòur
di stu post, e che n'ongula ti bastàs
in etèrno a fà chistu lavòur.”
“Latìns183 i sìn, che tu t’jòs cussì guastàs,
ducju dòj,” al veva rispundùt planzìnt;
“ma cuj sotu che sta domanda ti ni fàs?”
E’l duca: “Jò’i soj un che jù’l stà vegnìnt
cun chistu vif chì, da scoj a scoj,
e di mostràighi ’l infièr a luj i intìnt.”
Alòr si èrin a colp separàs, chej doj,
e tremànt ognùn si veva vièrs me voltàt,
e àltris pur: i doj no èrin besoj.
Il me bon mestri si era vièrs di me premuràt,
dišìnt: “Dìšghi pur a lòu sè ch’i ti vòus.”
Vìnlu luj volùt, cussì i vevi alòr tacàt:
“Se’l vustri pensà—di chist i soj curiòus—
nol resta tal prin mont da l’umana mìns,
ma al vif sù encja dopo da la so cròus,
dišèimi cuj ch’i sèis e di cuali zèns:
la vustra sporcja e fastidiòša pena
di fami jodi ca no vi crej brus sintimìns.”
“Jò i’eri d’Àrès, e Arbul da Siena,”
dìt al veva un, “fàt meti mi veva'n tal fòuc;
ma chèl pal cual i soj muàrt chì no mi mena.
A’è vera però che dìt ghi vevi par zòuc:
‘Jò’i soj bon di stà’n aria com’na pluma;
e chèl—curiòus dal nòuf amondi puc—
volùt al veva ch’i ghi mostràs l’art, e doma
pars’chè jò no lu vevi fàt Dèdal, a mi veva fàt
brušà da un ca lu tegneva par fì; ma
ta l’ùltima bolgia da li dèis i soj stàt,
pa l’alchimìa che tal mont i vevi ušàt,
da Minos, ca nol pòl sbalià, butàt.184”
E jò al poèt ghi vevi dìt: “Sta vanitàt
si cjàtia’n t’àltra zent che la Saneša?
Sens'altri no'n ta che fransèša, in veretàt!”
Alòr chel altri levròus alsàt al veva la muša
e rispundùt: “Al di fòu di Strìsa
cal veva savùt benòn coma fà la so speša,
e Nicolò che la costoša ušansa
dal garòful al veva luj par prin scuprìt
in tal ort ’ndà che sùbit a cjàpa la siminsa;
e pur di chel scjàp cal veva pièrdut da stupit
la vigna e’l gran bosc cun Cjaša d’Ašiàn
e’l so udìsi’l veva mostràt ’l Imbarlumìt.
Ma par ch’i ti savèdis cuj ca ti’a dàt na man
cuntra’i Sanèis, ingusa vièrs me’l to vuli,
cussì che chèl ca ti rispùnt no t’jòdis invàn:
ch’jò i soj’l spirt di Capòc t’jodaràs ben sì,
ch’jò i’ai falsàt metaj cun l’alchimìa:
e ti’as da recuardati, s'i t’jòs ben chì,
com’ch’jò i eri pròpit ’na buna sìmia.185
Taj timps che Gjunòn a era rabiada
par via di Semèl cuntra’l sanc Tebàn,
roba altri vòltis da ic mostrada,
cussì tant mat al era doventàt Atamàn,186
che jodìnt la fèmina cuj so doj fis
zì ’ndavànt insièmit cun un di lòu par man,
al veva sigàt: “I vuej cjapà cu li rètis
la leonesa e’i so leonùs al pàs,”
e fòu al veva dopo metùt li crudèl’ sgrìnfis:
Learco al eva cjapàt, un daj puòrs frus disgrasiàs,
e’n alt alsàt, a lu veva sbatùt cuntr’un mur;
e ic e’l altri si èrin dopo ’nnegàs.”
E cuant che la furtuna voltàt si veva vièrs’l bas scur,
da l’altesa daj Trojàns, che dut a ausava,
cussì ch’insièmit cul regnu’l era colàt il re pur,
la puora Ècuba, vilida e sclava,
dopo ch’jodùt a veva Palisena187 muarta,
e dal so Polidoru’n ta la riva
dal mar la puareta si'era necuarta,
fòu di sè, dal dut, a veva bajàt com’un cjàn;188
cussì tant ca si’era di dolòu la so mins stuàrta.
Nè da Tebe nè da chistu post Trojàn
nisùn al à maj jodùt fùriis cussì crùdis
ca becàvin no bèstis ma chèl cal era umàn,
com’che do òmbris, pàlidis e nùdis,
che muardìnt a corèvin ta la maniera
dal pursìt che dal pursitàr ti mòlis.
Una ’ngancjàt a veva Capòc, e ghi’era
cuj dincj’ ta la cadòpa, cussi che, tirànt,
ghi feva gratà la pansa in cjera.
E’l Aretìn, che restàt al era tremànt,
mi veva dita: “Chel spirt là al è Gjani Schichi,
che, rabiòus, al stà i’àltris cussì cunsànt.”
“Ah!” ghi vevi dìt, “se chel altri a no ti mèt uchì
i dincj’ intòr, no ti faràs fadìja
a dìšni cuj cal è, prin cal sparìsi di chì.”
E luj a mi: “Chist’è l’ànima vecja
di Mira, l’infàma dal pari doventada
compagna, fòu dal amòu sensa macja.
A pecjà cul pari cussì a era vegnuda,
falsificànt in sè la forma di n’altra,189
com’che ausàt al veva chel là190—ca s’jòt par strada—
par guadagnasi dal cjarùt la siora,191
in sè falsificà il Buoso Donàt,
e fašìnt dal testamìnt ’na camora.”
Dopo che’i doj rabiòus mi vèvin pasàt,
che jò i’u vevi ben di vuli tegnùt,
i evi alora i’altri malnasùs vuardàt.
Un i'n vevi jodùt cal someàva un liùt,
com’che s’al fòs stàt dal bas da la pansa
troncàt dal rest che’l omp al à biforcùt.
La bruta idropišìa, che puc benòn
a sesta che pars che’l umòu al convertìs,
cussì che’l mušu a nol rispùnt al pansòn,
a ghi feva tegni ben vièrs i làvris
coma cal fà il tìšic, che pa la sèit
un vièrs la barba e’l altri’n sù al invertìs.
“O vuàltris che di pena i sèis al vuèit
in ta stu mont di dolòu, e’l parsè i nu lu saj,”
dìt ni veva a nu, “vuardàit e tindèit
al mestri Adam e a ducju i so maj;
tant in daj vùt da vif di chèl ch’i’ai volùt,
e adès doma brama par un pu’ di aga i’ai.
Pa li vèrdis culìnis ogni rivulùt
dal Cešentìn cal và jù in tal Arno
e frèsc e mol al fà’l so canalùt,
a mi’è sempri vif in taj vuj, in eterno,
e l’imàgin so sempri pì mi sùja
chel mal ca mi scarnìs, magàri cussì no.
A mi tormenta la dura gjustìsia,
ca cjoj ocašiòn d’ndulà ch’i’ai pecjàt192
e mi fà suspirà di malinconìa.
Là a è Romèna, là ’ndulà ch’i’ai falsàt
la lega cul sen di San Zuan Batìsta193;
e par chel lasù il cuàrp mi’an brušàt.
ma se jo’i jodès chì l’ànima trista
di Guido, di Sandro o di so fradi,
par Font Branda i no darès la vista.194
Un al è zà dèntri, s’a si pòl crodi
che òmbris ca vàn atòr rabiòšis;
ma no zova, che chì, leàt, mi’è puc da jodi.
Si vès li me gjàmbis asaj bùnis
par mòvimi in sent’àis un tant cussì,
jò’i li varès zà tal troj metùdis,
in sèrcja di luj fra sta scrofòna di zent chì,
cun dut il so ziru di ùndis mìis
e miès, o mancu, di travièrs ca pòl vèighi.
La colpa a’è so s'i soj cun tal famèis:
a mi’an lòu costrèt a bati i florìns
ca vèvin tre caràs di porcarìis.”
E jò a luj: “Chej doj puòrs diàus a nu visìns,
ca trèmin coma mans bagnàdis d’unvièr,
cuj soni ch’a destra a stàn daj to cunfìns?
“Chì i ju’ai cjatàs e chì a sòn, com’cal è ver,”
al veva dìt,”cuant che plovùt i soj’n ta sta cava chì,
e’i no cròt che maj pì a lasaràn st’infièr.
Chista a è la falsa che acušàt a veva Bepi;195
chel’altri al è’l fals Sinòn grec da Troja:196
pa la mala fièvra a spùsin cussì.”
E un di lòu dìt al veva “Porco boja”
par èsi stàt nominàt’n ta’un mòut cussì dur,
e dal pansòn ghi veva batùt la dura cròdia.
Chè fàt a ti veva un sùn coma un tambùr;
e Mastr’Adàmo ghi veva batùt il mušu
cul so bras, cal era altritànt sigùr,
dišìnghi: “Encja s’a mi’è stàt cjòlt’l ušu
da li me puori gjàmbis, ch’i no pòl movi,
a mi resta’l bras par dati casòs in sù.”
Alòr luj al veva dìt: “Cuant ca ti’an fàt zì
vièrs il fòuc, cussì svèlt no ti lu vèvis:
ma prima, par fà’i bes fals, alora sì.”
E l’idròpic: “Di chist’l ver ti dìšis:
ma nencja tu’l ver no ti’as testimoniàt
a Troja, ulà che diši’l just i ti dovèvis.”
“Se jò’i’ai dìt’l fals, e tu i bes ti’as falsàt,”
al veva dita Sinòn, “i soj chì par un fal,
e tu par pì di d’ogn’altri diaulàt!”
“Recuàrditi, fals zuradòu, dal cjavàl,”
al veva rispundùt chèl da la pansa sglonfa;
“ben ti stà s’ognùn lu sà par mont e val!”
“A tì tant pešu se la sèit sclapà ti fà
la lenga,” al veva dìt’l grec, e l’aga marsa
che tal pansòn davànt daj vuj ti stonfa.”
Alòr’l banchej: “Ca si sbreghi che strasa
di bocja to pal to mal, com’ca dovarès;
che se jò’i’ai sèit e ’l umòu m’ingrosa,
tu ti’as bocja sècja e pì dolòus daj mès;
e par zì a lecà’l spièli di Narcìs
amondi puc tontonà ti bastarès.”197
Jò i eri lì ch’i ju scoltavi dut fìs,
cuant che’l mestri mi veva dìt: “Adès jòt chì, fantàt!
a mi bastarès puc par molàtilis!”
Cuant ch’i lu vevi sintùt parlami secjàt,
vièrs di luj mi eri voltàt dut vergognòus,
che stu momènt in mins vif mi’è restàt.
Coma chèl ca s’insumièa da la so cròus,
tal so sùn al volarès insumiàsi
che chèl cal è a nol è, e doma di chèl cal è bramòus;
no podìnt parlà, i eri restàt jò cussì,
che volìnt scušami, i mi scušavi
lo stès sensa che jò mi necuarzesi.
“Che difièt pì grant mancu vergogna ti lavi
di chèl ch’i ti’as vùt tu, i saj,” luj al veva dìt;
ma adès basta fà làgrimis plovi:
ma pensa ch’i soj sempri cun te, e sùbit,
s’a capitàs che la furtuna ti metès.
in banda di cjacaròns, cul stes èšit;
che sìnti scju chì voja basa a sarès.198
La stesa lenga prin’ mi veva muardùt,
che fàt inrosà mi veva la me muša blancja,
e dopo midišina mi veva'ntòr metùt:
cussì sintùt i vevi ca feva la lancja
d’Achìl, che par so pari stada ’era rašòn
prin di bruta e dopo di buna mancja.199
La schena ghi vèvin voltàt al brut valòn,
sù pa la riva ca lu siera ’torotòr,
scjavasànt sidìns sidìns stu post puc bon.
Nè dì a era nè nòt uchì atòr,
cussì che’l me vuli’l jodeva puc ’ndavànt;
ma ’mòndi fuàrt i vevi sintùt sunà un cuàr,
fuàrt, sigùr, encja pì dal tòn pì grant,
che vièrs di luj avìnt brincàt la me atensiòn,
al veva guidàt i me vuj’n ta’un post pì avànt.
Dopo la gran sconfìta di che asiòn
ch’al Grant Carli costàt ghi veva la santa gèsta,
sunàt nol veva’l Orlànt cun pì terìbil pasiòn.
In davànt i’eri zùt un puc e basta
che d’jodi mi veva parùt tanti tors àltis;
alòr jò: “Mestri, dìs, se cjera ’eše chista?”
E luj a mi: “I cròt che tu’i ti vuàrdis
in ta sti tènebris masa a la lungja,
stimànt cussì d’jodi sè ch’i no t’jòdis.
T’jodaràs ben, se tu là ti ghi vàs dongja
cuant che il sens a s’ingana da lontàn;
ma fà pì svèlt, che dut fra puc si rangja.”
Alora cun bièl fà mi veva cjapàt par man,
e dìt al veva: “Prin ch’i rivani pì’n davànt,
par che’l fàt no ti pari masa stran,
pensa che ulà nisùn al è tòr ma gigànt;
dùcjus a sòn tal pòs, da la riva dut atòr,
dal bugnìgul in jù, e gjàmbis altritànt.”
Coma cuant che’l calìgu si sclarìs d’intòr,
il vuli puc a puc ghi dà figura
a chel cal platava’l vapòu atorotòr.
Cussì sbušànt che aria densa e scura,
pì e pì rivànt vièrs da la sponda,
mi veva lasàt l’ilušiòn e cresùt la poura;
ma com’che su la muràlia tonda
Monteregiòn di tòris si corona,
cussì’l rivòn che’l abìs al circònda
al era toregjàt da mièša la persona
di chej gigàns orìbils, che dal alt
Gjove ’ncjamò’l minacja cuant ca tona.
E’n ta la muša di un zà ’fèvin i me vuj un salt,
e’n ta spàlis e pet e pansa’n gran part,
e’n taj doj bras ca pindulàvin dal alt.
La natura, sigùr, cuant che lasàt a veva l’art
di fà nemaj cussì, fàt ben a veva, si sà,
a cjòighi guerièrs coma chistu a Mart.
E se ic ’lefàns e balènis di fà
no si pentìs, chèl cal vuarda di sutìl,
ca è just cussì al và sùbit a cjatà;
’l omp, dopodùt, al è di pensà tant àbil,
e di fà dal mal al è purtròp partàt,
che’l lagnasi al doventa masa sutìl.
Il so mušu lunc e gros al era fàt,
coma la pigna di San Pièri a Roma,
e’l rest al someàva proporsionàt;
cussì che la riva ca era perišoma200
dal miès in jù, a’n mostrava cussì tant
in sù, che zighi taj cjaviej insima
fin par tre di Frìšia ’sarès stàt un vant;
jò pur ghi’n jodevi un trenta cuàrtis
dal post pì’n jù d’indà che’l omp si tàca’l mant.
“Raphèl mai amecche zabi almis,”
la bocja crudèl a sigà ’veva tacàt
cussì, e no cun orasiòns pì dòlsis.
E’l me duca a luj: “Òu, puòr disgrasiàt,
tenti pur il cuàr e cun chèl sfòghiti
cuant ch’i ti vèns da cuàlchi pasiòn ’nsuriàt!
Il coràn ti l’as lì’n tal cuèl—pàlpiti—
cal tèn leàt, ànima cunfuša,
chel cuàr che’n tal to grant pet ti pòs sìnti.”
E dopo a mi: “Luj stes a si acuša;
chistu’l è Nembròt, e pal so mal pensà
nencj’una di che lènghis’n tal mont si uša.
Lasànlu stà e invàn no stìn parlà,
ch’ogni tabajà par luj al è dibànt,
coma'l so paj àltris, che nisùn capì’l sà.”
Alòr i vèvin paràt via a zì ’ndavànt,
e di lì a un puc, a sinistra sempri,
chel altri ’vìn cjatàt, pì salvadi e grant.
Par tegnilu leàt, cuj cal fòs stàt’l mestri
i no pòs diši, ma ghi tegneva pleàt
e leàt di front un bras e davòu’l destri
na cjadena ca lu tegneva ’ntorgolàt
dal cuèl in jù, di mòut che tal discujèrt
a lu veva almancu sinc vòltis ziràt.
“Stu rogànt al veva volùt meti al vièrt
la so potensa cuntra Gjove il grant,”
al veva dìt’l me duc, “e par chèl al à stu grant mèrt.
Fiàl al è’l so nòn, e’l veva fàt cussì tant
cuant che i gigàns ai Dìus ghi vèvin fàt timòu:
i bras cal veva menàt ju varà sempri dibànt.”
E jò a luj: “Podìnt, mi colarès il còu
di dàighi dal smišuràt Briàreus
ai me vuj ocašiòn di podej jòdilu lòu.”
Alòr al veva dita: “Ti jodaràs Ànteus
dongja di chì, cal parla e lìbar al è molàt,
ca ni menarà’n tal font di chistu bus.
Chèl ch’jodi ti vòus, che pì’n là al è postàt,
al è leàt e fàt coma chistu, tal e cual,
doma che di muša’l mostra pì crudeltàt.”
No è maj stàt teremòt tant infernàl
che na tòr al scjasàs cussì a fuàrt,
com’che pront al era stàt a scjasasi Fiàl.
Alòr i vevi jò temùt pì che maj la muàrt,
e n’ocoreva altri che la poura,
se cjadènis jodùt no ghi vès ta ogni part.
Pì’ndavànt encjamò i èrin zùs alora,
fin a Ànteus, che ben cuaranta piè,
sensa’l cjàf, fòu al era da la gran fesura.
“Oh tu che ta la furtunada val ca è
chè che tanta Gloria dàt ghi vev’ a Sipiòn
cuant che batùt ’l veva il grant Anibale,
ti’as par preda partàt leòn dopo leòn,
e che se stàt ti fòsis’n ta l’àlta guera
daj to fràdis, si’a ’ncjamò l’impresiòn
che vinsùt a varèsin i fìis da la cjera;
la jù mètini e ca no ti vegni schif,
indulà che’l gran frèit Còcit al siera.
No fani zì nè a Tìsio nè a Tif:
chist al pòl dà chèl che chì a si brama;
ma adès àlsiti, nosta fà il restìf.
Tal mont ti pòs encjamò rindi fama,
che luj al è vif e a lunc al vivarà
se a sè prin dal timp Gràsia no lu clama.”
Dìt cussì al veva’l mestri; e chèl, cun primura,
slungjànt li mans, sù’l duca al veva cjapàt
’ndà ch’Èrcul strenzùt na volta stàt al era.
Virgìlio, cuant cal steva par èsi alsàt,
dìt mi veva: “Vèn chì svèlt ch’i ti cjapi sù,”
e me e luj in fàs ni veva’ngrimpàt, dìt e fàt.
Com’che cuant che la Gar’senda201 a s’jòt’n sù
dal di sot’nclinada, cuant che na nula
ghi pasa ’nsima, a par ch’intòr ti coli jù;
cussì mi era someàt Ànteus ulà,
cuant ch’i lu vevi jodùt sbasasi; e alora
i vevi doma chè, po, di svignàmila.
Ma atènt e lišerùt, in tal font cal divora
Lusìfar e Gjuda, a ni veva pojàt jù;
e, cussì’nclinàt, nol era stàt lì na vora,
ma com’ àrbul in nàf a si veva levàt sù.
S’jò i vès li rìmis dùris e ròtis
com’ca sarès just par chistu bušaròt
’nda ca spùntin li altri ròcis e dùtis,
il miej dal me pensej i sclisarès fòu, jòt,
tant pì benòn; ma sicòma ch’i no li’ai,
i dìs sù, ma cul timòu cal vèn di nòt;202
che coma roba da puc nisùn’l tratarès maj
chè di descrivi il font dal’univèrs,
nencja cun lenga ca clama pari e mari:
ma ca jòdin che fèminis203 il me vers
che tant judàt a vèvin Anfiòn a sierà Tebe,
chè dal fàt il diši nol sedi divièrs.
Oh pì d’ogn’altra mal creàda plebe
ch’i ti sòs tal post ’ndà che’l parlà’l è dur;
miej cjàvris èsi chì o bèstis dal bè!
Cuant che rivàs i èrin in font dal pos scur,
sot i piè dal gigànt, m’asài pì bas,
e’i paravi via a vuardà’l grant mur,
i vevi sintùt dìšimi: “Vuarda i to pàs;
stà ’tènt di no zì a pestà cuj to piè
i cjàfs di chiscju puòrs fràdis disgrasiàs.”
Alòr, voltàt, jodùt i vevi davànt di me,
e sot i piè, un lac cussì tant gelàt
che veri’l pareva, e no aga, par me!
Sens’altri a no si’a maj’n ta stu mòut velàt
d’unvièr il cors dal Danubio’n Austria,
nè là sot dal frèit cjèl Rus il Tanàt,
com’ca era chì, che se il Tambernìchia
ghi fòs colàt sù, o pur Pierapàna,204
nencja’n tal orli al varès cricàt via.
E com’che a grasulà si mèt la rana
cul mušùt fòu da l’aga, cuant ch’al suspirà
daj cjàmps si mèt di nòuf la contadina;
lìvids, fin là che rosòu si mostra,
a’èrin scju spirs ca patìvin tal glas,
i dincj’ batìnt com’da la cicogna’l tra-tra.
La muša’n jù’l tegneva ognùn daj danàs:
da la bocja’l frèit e daj vuj il còu pešànt,
s’jodeva tra lòu’l sufrì di scju disgrasiàs.
Dopo che atòr i vevi ben vuardàt dut cuant,
vuardàt i vevi’n jù, lì ca èrin doj cussì stres
che i so cjaviej, jòt tu, si zèvin miscjànt.
“Contàimi, vuàltris ch’i stèis strinzìnt i pès,”
i vevi dìt, “cuj ch’i sèis.” Lòu ziràt a vèvin i cuej;
e dopo vej vièrs me voltàt i vuj stes,
i so vuj, che prin’a èrin dentri mulišej,
gotàt a vèvin taj làvris, e’l frèit al veva’ndurìt
li làgrimis, che’i vuj sieràs si vèvin coma spuartej:
stàngja di fièr no’a maj len a len unit
cussì fuàrt; che lòu coma doj cjavròns
si vèvin ben strucàt, da rabia ognidùn ’nguerìt.
E un che pierdùt al veva i orelòns
pal gran frèit cu la muša voltada’n jù
al veva dìt: “Parsè ti fìs’tu taj lastròns
ch’i sìn205? Se savej ti vus cuj ca sòn chiscju,
la val ’ndà che’l Bišensio s’inclìna,
di Berto’l pari al era, e daj fioj ca sòn ch’jù.206
A sòn fioj d’un cuàrp; e di dut’la Caìjna
ti pòs zì’n sercja sensa cjatà ombra
che pì a mèriti di finì’n gelatina;
no chèl cal à vùt il pet rot, e l’ombra
pur, da’un colp par man d’Arturo, chel re grant;
no Fogasa; e no chistu ca m’ingòmbra
tant cul cjàf ch’jò’i no pòl jodi pì’ndavànt
e cal era clamàt Sàsol Mascheròn;
se tosc ti sòs ti sàs di cuj ch’i staj parlànt.207
Di fami parlà par no dati pì ocašiòn,
ti’as di savej ch’i’eri Cjamešòn daj Màs;
e Carlìn i spèti cal discolpi’l me nòn.”
Dopo, mil mùšus jodùt i vevi sblancjàs
dal gran frèit; ch’al pensà mi fà’ncja’dès schifès,
e mi lu farà sempri’n ta poscj’ gelàs.
E mentri ch’i paràvin via vièrs il miès,
’ndulà ch’ogni gravesa si raduna,
e che, s'i stes, pal frèit sempri i tremarès,
ca sedi par volej o càšu o furtuna
i no savarès, ma fra’i cjàfs cjaminànt
di sti mùšis cul piè i'n d'avevi batud’una.
E ic planzìnt: “Parsè mi statu scalsànt?
se tu no ti vèns par fà cresi la vendeta
dal Montvièrt, parsè mi statu molestànt?”
E jò: “Mestri me, mi postu chì spetà
ch’jò’i vorès cjòimi un dùbit su chistu chì;
ti mi faràs dopo zì pì a la svelta.”
Il duca si era fermàt, e jò a dìšghi
i eri zùt a chèl ch’encjamò’l bestemava:
“Cuj sotu ch’ai àltris ti vàs a cridàighi?”
“E tu cuj sòtu che’l to piè’l scalsava
tal Antenòr,” al veva dìt, “il mušu d’altri
che, se vif ti fòs, tant mancu a bastava?”
“Cjàr a pòl èsiti che vif i soj chì dentri,”
rispundùt ghi vevi, “s’i ti ti spètis fama,
ch’jò, fra’i àltris, il to nòn pur i entri.”
E luj a mi: “Dal contrari i’ai brama;
và via, e no dami pi fastidi,
che pucja gola mi fà se ch’ti fàs là ’nsima!”
Alòr pa la cadopa i lu vevi strèt amondi
e dìt ghi vevi: “Dìs sùbit il to nòn
o nencj’un cjavièl ti podaràs pi godi.”
E luj: “Gjàvimi pur i cjaviej, cjastròn;
tant no ti dìs cuj chi soj, nè mostràtilu i vuej;
pèstimi pur mil vòltis, encja un miliòn!”
Jò ghi vevi zà’n man ’ngrimpàt i cjaviej
e cun gust ghi’u tiravi da la sucja,
e luj cuj vuj’n jù’l bajàva com’un levriej,
cuant che n’altri’l veva sigàt: “Se ca’è, Bocja?
no ti bàstia’l scrocà da li gràmulis?
ocòria’l bajà? Se dal diàu ti tòcija?”
“Ormaj,” i vevi dìt, “n’ocòr che tu ti pàrlis,
tristàt d’un traditòu, che dal to dišonòu
i farài ben còri altri cjàcaris.”
“Via!”al veva dìt, “e dìs pur s’a ti và a còu;
ma no taši, s’i ti tòrnis fra’i toscs,
di che lengata chì, cuant ch’i ti vàs fòu.
Luj chì al è cal plans i bes daj Francèscs:
‘Jodut i’ai,’ ti dišaràs, ‘chèl da Duera
là ’ndulà che i pecjadòus a stàn frèscs.’
Se domandàt ti fòs cuj altri ca era,
da na banda ti’as chèl di Becaria,
che a chèl Firènse ghi’a seàt la gorziera.
Giani daj Soldanièrs al è chèl là via,
insièmit cun Ganolòn e Tebaldèl,
che di nòt di Faènsa ’l à vièrt la via.”
I vèvin belzà ’bandonàt chel strambèl
cuant ch’jò’n ta’un bus i vevi jodùt doj inglasàs
tant che’l cjàf dal un ghi feva al altri cjapièl;208
e com’che i panès par fàn a vègnin mangjàs,
cussì cuj dincj’ chèl sù chèl jù al veva tacàt
’ndulà che sarvièl e cadòpa a sòn zontàs:
’ntà stu mòut Tideo’l veva rošeàt
li tèmplis di Menalìp par disdèn,
com’che chistu al feva cul cjàf dal danàt.
“O tu ch’i ti mòstris cun un cussì bestiàl sen
il to òdiu vièrs chèl ch’i ti stàs mangjànt,
dìšimi il parsè,” ghi vevi dìt, “di stu dišèn,
che se cun rašòn di luj ti ti stàs lagnànt,
ben savìnt cuj ch’i sèis e il so pecjàt,
tal mont lasù i podaraj zì di te contànt,
se la me lenga no si varà ’ntànt secjàt.
Alsàt al veva la bocja dal crudèl past
chel pecjadòu, netànt via i cjaviej
dal cjàf cal veva par davòu rindùt guàst.
Alora: “Ti vùs ca mi torni dut intej
chel dolòu disperàt che com’na smuàrsa
il còu mi strìns, encja prin di contà, dom’tal pensej.
Ma se’l me diši al à di èsi siminsa
ca ghi rindi mal al traditòu da me rošeàt,210
t’jodaràs coma che’l contà’l lagrimà nol scansa.
Cuj ch’i ti sòs i no saj, nè coma capitàt
ca jù ti sòs; ma mi par che fiorentìn
ti’as di èsi dal coma ch’i ti mi’as parlàt.
Ti’as di savej ch’i soj il Cont Ugolìn,
e stu chì al è il arcivèscul Rugeri:
adès ti dìs parsè ch’i ghi soj visìn.
Par efièt—dopo che fidàt di luj mi eri—
daj so brus pensèis i soj stàt cjapàt
e i soj dopo muàrt; chist nol è misteri;211
però a savej no ti pòs èsi rivàt—
i dìs, com’che la me muàrt a è stada cruda—
a sinti, ma èco l’ofeša ca mi’a fàt.
Un bus pisulùt dentri da la Muda,212
che par me a vòu diši doma che fàn,
ca dovarès tegni altra zent sierada,
a mi veva belzà mostràt, encja se invàn,
lùnis prin cuant ch’i vevi vùt chel sùn brut
che dal vignì sbregàt mi veva il velàn.213
Chistu a mi’era siòr e mestri parùt,
che lupo e lupùs al cjasava’n tal mont
che Luca e Piša'l separa dal dut.
Cun càgnis màgris, bramòšis fin in font,
i Gualàndos cuj Sismòns e cuj Lanfràncs,
al veva metùt là ’ndavànt e in front.
Dopo amondi puc a mi parèvin stracs
il pari e fioj214, e cuj so dincj’ gusàs
mi pareva d’jòdiu muàrdighi i flancs.
Sveàt bunora, cuj me vuj stralunàs,
sintùt i vevi’n tal sun i me fioj planzi
uchì cun me, ca volèvin che pan ghi pasàs.
Crudèl ti sòs se’l còu no ti ti sìns strinzi,
pensànt a sè che’l me còu al sinteva;
s’i no ti plàns, sè maj ti faraja planzi?
A èrin sveàs; l’ora si visinava
al mangjà che di sòlit ni partàvin,
ma pal so sun ognùn al dubitava;
i vevi sintùt che di sot a’nclaudàvin
la puarta da l’orìbil tor, e vuardàt
taj vuj i vevi un par un i me fioj, sidìn.
I no vevi planzùt, ma dentri mi eri ’mpieràt:
lòu sì a planzèvin; e’l me Anselmùt
al veva dìt: “Parsè, pari, mi tentu cussì fisàt?”
Nè par chistu i vevi lagrimàt nè rispundùt
durànt chèl dì nè durànt la nòt dopo
fin che’l mont il soreli al veva di nòuf jodùt.
Apena ch’un raj di lus entràt al era lì, po,
’n ta stu post di dolòu, e jo’i vevi jodùt
’n ta li cuatri mùšis daj fioj la me, com’la so,
li me mans pal dolòu i mi eri muardùt;
e lòu pensànt ch’i fès chistu pa la fàn
di mangjà, a èrin levàs sù, ogni frut,
e dìt a vèvin: ‘Pari, par nu mancu mal e dan
a sarès s’i ti mangjàs di nu; tu ti ni’as vistìt
cun sta puora cjàr, e nu ti la tornàn.’
Calmàt mi eri par tègnighi sù’l spìrit;
chel dì e chel altri i èrin restàs dùcjus mus;
magàri ch’ognùn di nu al fòs sparìt!
Cuant che nuàltris i èrin al cuàrt dì vegnùs,
Gaddo ai me piè jù si era butàt
e dìt al veva: “Parsè no jùditu i to frus?”
E lì al era muàrt e—orìbil realtàt!—
i àltris tre a èrin pur colàs, un par un,
tra’l cuìnt dì e’l sest; chè jò i mi eri dàt,
belzà svuàrp, a colàighi insima d’ognùn,
e par doj dìs clamàs i’u vevi dopo ca èrin muàrs:
pì tars, pì che’l dolòu, podùt al veva’l dišùn.”
Chistu finit di diši, cuj vuj stuàrs,
i dincj’sos di nòuf il cranio a rošeàvin
tal dur dal vuès, coma chej d’un cjàn, fuàrs.
Ahi, Pisa, grant insùlt d’ogni sitadìn
dal bièl paìs indulà che’l sì al suna,
se i to visìns encjamò no ti punìsin,
ca si mòvin Cjavraja e Gorgona
e ca sièrin pur dal Arno la bocja
e ca ’nnèghin ogn’ànima Pišana!
Chè se’l Cont’Ugolìn fama’l veva encja
di èsi stàt traditòu daj to cjascjej,
a ocorèvia meti’n cròus ogni bocja?
A èrin ognidùn inocèns scju pivej,
O nova Tebe, Uguicjòn e’l Brigàt
e’i altri doj—ma belzà i savìn di chej.
Pì ’ndavànt i sìn zùs, ’ndulà che st’inglasàt
di post rùvit un’altri pòpul al fasa,
no in jù voltàt, ma dut cuant riversàt.
Il planzi stes, lì, planzi no ju lasa,
e’l dolòu che paj vuj nol pòl vignì fòu,
dentri’l torna ’ndà che tant pì s’ingrosa;
e’un grop a fàn sti làgrimis di dolòu,
e, doventànt coma un vel di cristàl,
sot li sèis s’ingrùmin cun tant pì mal di còu.
E encja s’a è pur ver che, com’un caj, pal
tant frèit al veva ogni me sintimìnt
smetùt di fami sìnti, o ben o mal,
lo stes mi pareva di sinti un puc di vìnt:
par chèl jò: “Mestri, e chistu cuj lu mòvia?
Vapòu ca jù nol varès miga di èsi prešìnt?”
E luj a mi: “Adès i zìn là via
’ndà cal varà’l to vuli la risposta
e’l jodarà la rašòn di stu soflà di aria.”
E un daj danàs da la frèida crosta
a mi veva sigàt: “O ànimis crudèlis,
tant che dàt a vi è l’ùltima posta,
cjolèimi daj vuj sti làmis dùris,
e ca si sbrochi’l dolòu che’l còu mi sglònfa,
prin che di nòuf s’inglàsin li me làgrimis.
Alòr jò a luj: “Chist i podarès fà,
ma dišmi di te, e s’jò’i no ti asìst,
in fin dal glas i vaj, sensa tant da fà.”
“Jò’i soj’l frari Alberìgo,” al veva dìt chist;
“jò’i soj chèl di chel òrt dal mal
che chì dàtul par fic mi’e dàt, com’ca è just.”
“Oh! Sotu belzà muàrt?” ghi vevi dìt a stu tal.
E luj a mi: Com’cal fà a stà’l cuàrp me
la sù’n tal mont i no pòs savej’n ta sta val.
A à il gran vantàgju sta Tolomè,
ch’amondi spès l’ànima chì a cola
prin che’l via ghi vegni dàt d’Atropošè.215
E par che tu ti zèdis a cjòimila
sùbit daj vuj sta lastra di làgrimis,
ti dìs ch’apena ca tradìs l’ànima ulà,
com’ch’i’ai fàt jò, il cuàrp ghi’è cjòlt, com’ch’i dìs,
da un demòni, che dopo ghi la governa
com’cal vòu pal rest, po, da li zornàdis.
Intànt ic a sufrìs chì’n ta sta tana;
e forsi a jòdin encjamò’l so cuàrp la sù
da l’òmbra che chì gèlida a s’intana.
Tu ti’as di savej, s’i ti vèns adès ca jù:
luj ’l è’l sior Branc d’Oria, e pì àis a sòn
belzà pasàs che chì ’l è stàt sieràt sù.”
“Cròitu,” ghi vevi dìt, “ch’i sedi un semplicjòn?
Muàrt nol è miga’ncjamò d’Oria il Branc?
Tal mangjà, bevi e durmì al stà benòn.”
“Ta chel fosàt la sù,” al veva dìt, “dal Malbranc,
là ’ndulà ca bol la tichignoša pès,
rivàt a nol era’ncjamò Michel Zanc,
che chistu’l à lasàt’n ta la so cjàr e vuès
che un diàu, e un daj so nevòus, il dan
dal tradimìnt insièmit cun luj al fès.
Ma’dès a è miej ch’i ti mi dèdis na man;
vièrzimi i vuj.” E jò no ghi’u vevi vierzùs;
e gentìl i eri stàt a èsighi vilàn.
Ahi, Genovèis216, ch’i sèis daj vùstris ùšus
cussì divièrs, e plens di ogni magagna,
parsè no sèišu vuàltris’n tal mont spierdùs?
Che cul pèšu spìrit da la Romagna
un tal in daj cjatàt che pal so malfà
il so spirt in tal Còcit zà si bagna,
e la sù’l so cuàrp al và’ndavànt cul so da fà.
“Vexilla regis prodeunt inferni217
vièrs di nuàltris; però davànt, po, mira,”
al veva dìt il mestri, “s’i ti lu pòs disèrni.”
Coma cuant che un caligu fis al tira,
o che nòt tal nustri emisferi a vèn,
alc da lontàn al pàr un mulìn che’l vint al zira,
na roba cussì mi veva parùt tal scur plen;
riparàt mi’eri dal vint, ca mi feva dut tremà,
davòu dal duc; d’altri ripàr no’era sen.
Zà i’eri—e cun timòu lu faj rimà—
là ’ndulà che dal dut cujèrtis a èrin l’òmbris,
che stecs a someàvin cul glas insima.
In piè an d’era e distiràdis àltris;
chista a veva’l cjàf in sù, e l’altra i piè;
n’altra, com’un’arco a pleava cjàf e gjàmbis.
Cuant che zùt al era asaj ’ndavànt, cun me,
plašej al veva vùt il mestri di mostrami
chèl che bièl d’jodi al era stàt in sè.
Si veva spostàt un puc, volìnt ch’i stes fer lì,
e dìt al veva: “Èco Dìt218, e èco il post
’ndà ca convièn tanta fuarsa ritegni.
Com’che gelàt mi eri e doventàt pitòst
fiàc, no domandà, letòu, ch’i no ti lu dìs,
e dišilu i no podarès, nencj’a gran cost.
Muàrt no soj, ma nencja vif, s’i ti lu cròdis:
pensa ben tu, s’i ti’as un puc di inzèn,
com’ch’i eri, di chist e chèl sensa radìs.219
’L imperatòu di chistu doloròus di règn,
dal pet in sù al vegneva fòu dal glas;
e jò pì coma un gigànt mi ritèn
che’i gigàns stes a sòn visìn daj so bras:
imagina cuant grancj’ ca sòn in dut
chej altri poscj’ dal cuàrp che luj’l tèn platàs.
Se luj ’l era stàt cussì bièl com’cal è adès brut,
e cuntra’l so fatòu al vev’ alsàt li sèis,
luj stes al era la cauša d’ogni lut.
Oh cuant ca mi èrin parùdis maravèis
che tre mùšis ch’i ghi vevi’n tal cjàf jodùt!
Che davànt a veva dut ròsis li so plèis;
Davòu altri dos i vevi jodùt,
metuda ogn’una’n miès da la so spala,
unìdis lì che un gjàl la cresta’l varès vùt:
la destra ’era lì, fra blancja e zala;
la sinistra ’era coma chej nèris
ca vègnin da’ndulà che’l Nil si’avala.220
Sot d’ogn’una’ èrin àlis gràndis
che ben ghi conferìvin a’un tal usièl:
coma vèlis a èrin, ma pì grandiòšis.
No cun plùmis ma coma chès di pipistrèl
a èrin fàtis, e chès al svintulava
cussì che tre vìns a turbinàvin da chèl.
E par chèl dut Cocit s’ingelava.221
Cun sèis vuj al planzeva, e par tre bàrbis
ghi gotava’l planzi e’l sanc da la bava.222
Cuj dintàs d’ognuna da li so bòcis
un pecjadòu al era cal rošeàva
cussì che’n tre a sufrìvin sti brùtis pènis.
Davànt di chèl il muardi nuja’l pareva
visìn dal sgrifà, ch’a vòltis la schena
duta svistida di pièl a restava.
“Che ànima là cu la pì granda pena,”
al veva dìt il mestri, “al è Gjuda Scariòt;
dentri al à’l cjàf, e fòu li gjàmbis al mena.
Daj altri doj ca àn il cjàf par di sot,
chèl cal pindulèa dal ghignu neri al è Brut—
jòt coma ca si stuàrs e coma cal tas223—jòt!
Chel altri al è Càssius, cal pàr ben metùt.
Ma a si fà nòt, e a nuàltris adès
ni tocja partì, che dut i vìn jodùt.
Atòr dal cuèl al eva volùt che’i bras ghi metès;
tal post just al veva spetàt a gjàmbis fèrmis
fin che’l diàu asaj li àlis al vierzès;
e, rimpinàt ta li velutàdis cuèstis,
a zì’n jù al veva a colp tacàt, mans strètis
tal pelàn fis e’n ta li gelàdis cròstis.
Cuant che rivàs i èrin là che li cuèsis
a tàchin, lì che’i flancs a s’ingròsin,
il duca, cun baticòu e grandi fadìjs,
voltàt al veva’l cjàf lì che li gjàmbis a èrin;
a si veva ’ngrimpàt pal pel com’un cal scala,224
che’n infièr mi pareva ch’i tornàsin.
“Tenti dur, però, che par chista scjala,”
dìt al veva’l mestri, che strac al someàva,
“da dut stu mal a è miej svignàsila.”
Zùt fòu par na sfeša che’l mur al veva,
al veva volùt che tal orli mi sintàs;
e sùbit dopo vièrs me si voltava.
Jò’i’ai crodùt d’jodi, cuj vuj alsàs,
Lusìfar coma ch’i lu vevi lasàt;
ma’i piè—e gjàmbis—al veva’n sù voltàs;
Se jò insiminìt i eri lì restàt,
la zent ignoranta che ben ghi pensi
a sè post cal era ch’i vevi apena pasàt.
Al veva dìt il mestri: “In piè a tocja alsasi:
la strada a è lùngja e’l cjaminà al è brut,
e’l soreli belzà cjàlt al taca a fasi.”
Sala da palàs a no era—i vevi ben jodùt—
lì ch’i èrin, ma na grota naturàl
cun pavimìnt gropolòus e scur par dut.
“Prima ch’jò’i bandoni stu abìs dal mal,
mestri me,” i vevi dìt cuant ch’i eri di nòuf ’ndresàt,
“cjòimi dal eròu ca mi tèn’n ta sta val:
indà al eše stu glas? e stu chì voltàt
cul cùl in sù? e’n cussì puc timp com’al àja fàt
a èsisi’l sorèli da sera a prin dì ziràt?”
E luj a mi: “Pènsitu di èsi restàt
encjamò di là dal miès, ’ndà che ’ngrimpàt
mi eri ta che bruta ruja ca tèn’l mont sbušàt?
Par là ti èris cuant ch’i eri dismontàt;
e na volta voltàt, tu’l post ti vèvis pasàt
’ndà ch’un pèis al vèn da ogni banda tiràt.
E i ti sòs adès sot di chel emisfèr rivàt
cal è al opòst dal post cal è dut secjàt,225
chel stes tal colm dal cual al è stàt copàt
chèl cal à vùt di nasi e vivi sensa pecjàt:
tu ti’as i piè’n ta stu post picinìn
cal sarès da la Gjudèca226 il altri lat.
Là a è sera cuant che chì al è matìn:
e chistu, ca ni’a fàt scjala cul so pel,
’ncjastràt al è ’ncjamò lì com’cal era prin.227
Da sta banda chì al era colàt jù dal cjèl;
e la cjera, che prin fòu di chì a era,
par poura di luj a veva fàt dal mar un vel,
e vegnuda a era’n tal nustri emisfèr; sta cjera
par scjampàighi via, chel vuèit chì ghi veva lasàt
ca s’jòt di cà, e zuda a era parzora.”
Al è la jù un lòuc da Belzebù lontanàt
tant com’ca’è lungja sta caverna,
cal tèn al jodi, ma no al sinti, sieràt
un rìvul che jù al và’n font di sta tana
pal bus di na rocja che luj al veva sbušàt
a mo’di madràs, e puc s’inclina.
Jò’e il duca par chel cjamìn platàt
i èrin entràs par tornà’n tal clar dal mont;
e sensa curasi di vej ben ripošàt,
i vèvin cjaminàt sù, luj prin e jo secònt,
fin cuant ch’jodùt i vèvin tanti ròbis bièlis
ca sòn la sù’n tal cjèl, par un bus rotònt;
e fòu tornàs i èrin a jodi li stèlis.
Par zì’n tà miej àghis sù’a vàn li vèlis
uchì’n ta la navuta dal me inzèn,
che’n davòu’a lasa òndis tant crudèlis.
I vuej adès cjantà di chel secònt règn
indulà ca si purga’l spìrit umàn
e di zì sù’n tal cjèl al doventa dègn.
Ma uchì, santi Mùšis, dèimi na man:
vustri i soj; elevàit la me cansòn;
e Calliope a no mi scoltarà invàn,
ma ghi darà al me cjantà chel sun bon
che li puòri Chèchis, cuant ca lu vèvin sintùt,
a vèvin disperàt pròpit a colp dal perdòn.228
Com’d’un presiòus zefìr il colòu dolsùt229
ca s’jodeva in ta chel serèn aspièt
dal aria, pùr, visìn e lontàn, par dut,
ai me vuj a ghi veva di nòuf donàt dilèt
apena vegnùt fòu da l’aria muarta230
che urtàt a veva tant i vuj mes e’l pèt.
Il bièl planeta231 ch’a volej ben ni parta
dut al feva ridi là’n tal orient,
e’l velava i Pes ca ghi fèvin scorta.
A destra il me vuli voltàt si veva, lent,
vièrs ’l altri polo, ’ndà che cuatri stèlis
a èrin, jodùdis prin dom’da la prima zènt.232
Godi al pareva’l cjèl da li so flàmis:
oh vèdul mont lasù’n tal nort, puarèt tant
da no podej mirà sti ròbis bièlis!
Straviàt chì ch’i vevi i vuj par un istànt,
par dàighi al altri polo na ocjada,
indulà che zà sparìt al era’l cjàr grant,233
jodùt i vevi un vecju besòu, in banda,
dal aspièt degnu di vignì tant onoràt,
com’che tant rispièt il fì al pari a’i dà.
Na barba lungja d’un blanc misturàt
coma la so cjavielada al veva,
e chista e chè al veva’n tal pèt ’nsembràt.234
Da li cuatri lus sàntis al ornava
ogni raj la so muša di tal lustri
che’l soreli di vej’n front mi pareva.235
“Cuj sèišu vuàltris che par chel flun neri
i sèis scjampàs da la prešòn eterna?”
al veva tacàt, dut luminòus, stu pari.
“Cuj vi’aja guidàt, o fàt da lanterna,
in tal vignì fòu da la profonda nòt
che la val infernàl sempri a’mbruna?236
In ta la lès dal abìs a eše dut rot?
o cambiàdis sònu’n cjèl li règulis
che’n ta li me crètis, danàs, i vi jòt?”237
Il duca alòr mi veva tiràt pa li mànis,
e cun peràulis e cun mans e cun mòtus238
par rispièt mi veva fàt sbasà cjàf e gjàmbis.
E a luj ghi vevi dìt: “Besoj no sìn vegnùs:
dal cjèl vegnuda, na fèmina mi veva preàt
chistu d’judà ulà ca si pòl zì pierdùs.
Ma se’l to volej al è che pì miej spiegàt
i vèdin la nustra condisiòn vera,
alòr nol pòl il to dal me èsi negàt.239
Chistu nol à maj jodùt l’ùltima sera;240
ma vìnt vùt puc judiši, ’ghi è zùt visìn,
cussì visìn che cuaši lì al era.
Coma belzà dìt, mandàt i eri stàt tal so cjamìn
par salvalu241; e a no er’altra strada
che chè par indulà che nu zùs i sìn.
Jodi ghi’ai fàt duta la zent danada;
e adès i vorès mostràighi chej spìris
ca si pùrghin chì, in ta la to contrada.
Com’che chì i sìn rivàs a sòn ròbis lùngis;
ma jù a vèn dal’alt na virtùt che judàt mi à
fin chì, che chì luj a t’jòt e’l scolta sè ch’i ti dìs.242
I speri ca ti plaši che chì al è, ’ndà
che’n sercja al và di libertàt243 tant cjàra,
com’cal sà chèl che par ic la vita’l dà.244
Tu, po, no ti l’às cjatada amara
a Utica la muàrt, ’ndà ch’i ti’as lasàt
la vestàja245 che’l grant dì a sarà tant clara.
No vìn ’l etèrno decrèt par nuja violàt;
chè chistu’l vif, e Mìnos me nol lèa;
dal Limbo’i vèn, ’ndà che plens di cjastitàt
a sòn di Marsia i vuj ch’encjamò ti prèa,
o pet sant, che to pur adès ti la tègnis:
par amòu so, mòstrini buna plèa.
Làsini zì paj sièt ziròns ch’i ti règnis:
a ic di te il bièl fà ghi contaraj,
se d’èsi minsonàt la jù ti dègnis.”
“Di jodi Marsia vùt tant plašej i’ai
mentri ch’i’eri par di là,” alòr al veva dita;
“da me sè c’a volùt, a à vùt; un no, maj.
Adès che par di là dal mal flùn246 si cjàta,
mòvimi a no pòl ic pì, par che lès
che, dopo vegnùt jò fòu, a’è stada fata.
Ma se chè dal cjèl247 a ti mòuf e protès,
com’ch’i ti dìšis, n’ocòrin cumplimìns:
mi basta savej che ic chist’a vorès.248
Duncja, và, ma’ntòr di chistu—tèn in mins—
mètighi un vènc lìs249, e la muša làvighi
da la cragna ’ngrumada’n ta chej brus cjamìns;
ca no zàrès ben, cuj vuj velàs, zìghi
davànt—cu la vista nulada—dal prin
ministro250, sensa’l miej di tè mostràighi.
Atòr di st’išuluta, da l’aga visìn,
la jù ’ndulà che tant fuàrt a sbàt l’onda,
a si pòl cjatà vèncs tal pantàn mulišìn;
nisun’altra ramasa’n ta sta sponda,
s’a s’indurìs, par lunc a pòl vej vita,
se a li sbatùdis a no si seconda.251
Na volta prons252, no stèit tornà par chista;253
zèit cul soreli, cal è cuaši spuntàt;
lasù a è la riva pì lišeruta.”
Cussì al era sparìt, e jò sù’i eri levàt
sidinùt; e’i me pas si èrin ritiràs
lì dal me duca, e’i vuj a luj i vevi alsàt.
Luj cussì al veva tacàt: “Seguìs i me pas:
voltansi ’ndavòu, che di cà a s’inclina
sta planùra vièrs ’l orli dal mar, là a bàs.”
Il cricà dal dì al scorsava la matina
che ’ndavànt’a scjampava, cussì che da lontàn
jodùt i vevi ogn’onduta picinina.
Movùs si èrin par chel terèn dešèrt e plan
com’omp cal sèrcja di nòuf la so strada,
che fin ca no la jòt ghi par di zì invàn.
Cuant ch’i èrin rivàs ’ndà che la rušada
cul soreli a barufava, e in part,
pal frescùt, dur a tegneva la so sblancjada,
li do mans’n ta l’erbuta, i mi eri necuàrt,
cul so fà amondi dols al veva pojàt:
e alòr jò, rindùt cont da la so art,
plen di làgrimis la me muša ghi vevi mostràt:
e luj uchì ai vuj ghi veva di nòuf vièrt
chel colòu che ’l infièr al veva platàt.254
Di lì a’un puc rivàs i èrin tal post dešèrt
che maj jodùt al veva l’àghis sos navigàdis
da omp che di tornà’l fòs dopo stàt espèrt.255
Il vènc atòr mi veva metùt, com’d’altri volùt:256
Se maravèa! che chel ùmil àrbul
da luj sielzùt, ti feva rinasi dal dut,
apena che cun stu vènc ti fèvis un sìrcul.
Al era zà’l soreli al orišònt rivàt,
chèl che cul sercli meridiàn al cujèrs
Gjerušalèm cul so punt pì elevàt;
e la nòt, che plan a plan ghi zeva vièrs,
fòu a vegneva dal Gange cu li Balànsis257
che di man ghi còlin cuant ca si fà tars;
cussì che li mosèlis, blàncis e ròsis,
lì che jò’i eri da la clar’Aurora
pa la bièl’etàt a doventàvin zàlis.258
E’n ta stu mar lì i èrin nu, a chist’ora,
coma zent ca pensa al so cjaminà,
cul cuàrp fer, ma cul spirt ca si mòuf bunora.
E jòt tu, coma che prest di matìna
Marte un puc fuscàt a si jòt rosùt,
la jù amònt da l’estensiòn marina,
jodùt i vevi, e d’jodi pur lu speravi dut,259
un lumìn che tant svèlt’l vegneva pal mar
che nencja svualànt al varès podùt.
Dopo vejghi straviàt al mestri’l vuli par vej pì clar
il pensej sul lustri ch’jodùt i vevi,
alòr pì’l luševa260, com’na flama dal fogolàr.
Da ogni banda che vuardànt lu stevi,
un sàju sè di blanc, e a luj di sot,
un’altri plan plan vignì fòu i’jodevi.
Encjamò nol veva’l me mestri fàt mòt
fin che’i blancs puc distàns a parèvin àlis:
vìnt il timonej ben cognosùt, i cròt,
al veva sigàt: “Sù, i vuej che’i zenoj ti càlis:
èco ’l ànzul di Diu: unìs li mans:
da chì’n sù ti’n jodaràs di sti ròbis.
Jòt ben ca nol vòu ušà strumìns umàns,
cussì ca nol uša nè rèmos nè vèl
ma l’àlis sos par zì’n ta poscj’ tant lontàns.
Jòt com’che drètis li tèn vièrs il cjèl,
e’l mòuf l’aria cun sti etèrnis plùmis
ca no cambièjn com’cal fà’l mortàl pel.”
E pì visìn cal vegneva vièrs nuàltris,
st’usièl divìn cussì clar al luševa
che’l vuli nol rivava a vuardalu fìs,
ma jù sbasàt lu vevi; e èco a riva
cal riva cu’ na navuta lišera
che l’aga cuaši cuaši a no tocjava.
A popa’l celestiàl pilota261 al era,
che beàt al pareva ’ntòr vej scrìt;
e pì di sent spìris cun luj a'n d’era.
‘In exito Israel de Aegìt’262
ducju’ insièmit a cjantàvin cu’ na vòus
cun chèl che’n ta chel salm a vèn dopo scrìt.
Dopo vèighi fàt il sen da la santa cròus,
dùcjus in ta la spiàgja si èrin butàs:
luj al era zùt, com’tal vignì, svèlt e silensiòus.
Chel scjàp di spirs, puarès, ulì restàs,
tòntos, atorotòr par dut a vuardàvin,
com’un che sercjà’l vòu dut sè ca è’n taj plàs.
Par ogni banda, dal dì a saetàvin
i ràis dal soreli, che cu li so saètis
dal miès dal cjèl’l cjavròn263 via a scorsàvin,
cuant che cun muša alsada sti ànimis
ni vèvin domandàt, “Mostràini
coma zì’n ta la montagna, s'i savèis.”
E Virgìlio al veva rispundùt, “Vuardàini,
di stu post nuàltris i no vìn pràtica;
coma vuàltris, pelegrìns i sìn, crodèini.
Un puc prin di vuàltris i sìn rivàs cà
par n’altri tròj, tant dur e dirocàt
c’adès ni sarà fàsil zì sù par cà.”
I spirs che necuàrs si’èrin, dut un tràt,
che dal me tirà flat i’eri’ncjamò vif,
palidùs si èrin fàs, ognidùn maraveàt.
E coma’l mesagèr cal parta ’l ulìf
zent al clama par sinti ròbis nòvis,
e tal pocà ognidùn si mostra ben atìf,
cussì davànt di me si èrin metùdis
che ànimis furtunàdis a fisami tant,
par puc dismintiànt di zì a fasi bièlis.
Una in d'avevi joduda vignì ’ndavànt
par imbrasami cun grant sen di afièt
ca mi veva sùbit movùt a fà altritànt.
Oh òmbris vuèitis fòu che in tal aspièt!
tre vòltis a imbrasala i vevi provàt,
ma’nvàn; vuèitis a tornàvin li mans al pèt!
Maravèa’n muša i vevi da vej mostràt,
pars’che ic suridìnt ’ndavòu si veva movùt;
e jò, par stàighi visìn, pì dongja mi eri fàt.
Cun tant riguàrt ch’i smetès a veva ’nsistùt:
capìt cuj ca era, i la vevi preàda tant
di cjacarami par qualchi minùt.
A veva dìt: “Com’che ben ti vevi volùt e tant
tal cuàrp mortàl, pur ben ti vuej sleàda:
chì i smèt; ma tu parsè vatu’ndavànt?”264
“Caro’l me Casela, par tornà’n strada
’ndà ch’adès i soj265, stu viàs i ti mi jòdis fà,”
ghi vevi dìt, “ma la to ora parsè tant rinviàda?”266
E luj: “Cun nisùn i’ai vùt di barufà,
ma chel stes267 cal cjoj chèl e cuant ca ghi plàs,
’ndavòu mi’a lasàt pì vòltis, cun biel fà,
che’l volej divìn e’l so d’un stamp a sòn fàs:
ver al è che par tre mèis al à partàt
chej ca’an volùt entrà, in santa pàs.268
Alora jò, ch’i eri vièrs il mar voltàt,
’ndà che l’aga dal Tèvar a s’insala,
cun gran bontàt da luj cjòlt sù i eri stàt.
Vièrs che fòs ’l veva luj adès ’ndresàt l’ala;
e a è chì che sempri al vèn cjòlt sù
chèl che jù vièrs’l Acherònt nol cala.”269
E jò, “Se lès nova ’no ti’a robàt sù
nè memoria nè’l ušu dal to bièl cjànt
che li me vòis na volta’l cuietava jù,
di consolà ti displašarèsia tant
il me spìrit che cu la me persona
plen di afàn al è stàt vegnìnt in davànt!”
“Amor che ne la mente mi ragiona,”
al veva tacàt cun vòus tant biel’e dolsa
che dentri ’ncjamò i la sìnt che ben mi suna.
Jò e’l me mestri e la zent che fìsa
ghi steva ’ntòr, a parèvin dùcjus tant contèns,
com’che altri no fòs ca tocjàs la mins stesa.270
Nuàltris i èrin dùcjus fìs e atèns
al so cjantà; ma èco’l vecju onèst271
cal vegneva sigànt: “Spirs, parsè cussì tant lens?
No stèit èsi negligèns; sèit zent di sest,
zèit zvèls tal mont a cjòivi la scusa272
ca v’impedìs di vej Diu manifèst.”
Coma che blava e altra siminsa
a becotejn i colòmps’n ta la verdura,
cujès, tegnìnt la plumarola lìsa,
s’alc a càpita ca ghi fedi poura,
dut ta’un colp, èco, a smètin di mangjà,
chè altri a’an cal scuèit pì’ncjamò la so cura;
cussì jodùt i vevi che frescja marmaja
lasà la cansòn e zì vièrs la riva
coma zent che, puc savìnt sè fà, a si sparpàja:
e coma lòu encja nu svels via di lì si zeva.
Mentri ch’ognùn di scju spirs al scjampava,
e a si spierdeva in ta sta cjampagna,
ma vièrs’l mont ’ndà che’l just al spùns273 al zeva,
jò di strìnzimi al mestri i vevi vùt bišugna:
e sensa di luj ’ndà i sarèšiu zùt?
coma’i varèsiu scalàt sta montagna?
A mi par che luj rimuàrs al vès sintùt:
O cosiènsa dignitoša e clara,
se amàr ca ti’è il fal pì pisulùt!
Cuant che’i so piè lasàt a vèvin la primura
che il decoru al fà sempri calà,
la me mins ch’era prin plena di poura,
si veva calmàt e, com’usièl cal taca a svualà,
il me vuli’n alt al era zùt’n ta chel mont
che sù’n tal cjèl pì alt d’àltris jodi si fà.
Davòu’l sflameàva’l soreli, rotònt,
ma rot al era davànt da la me figura
che ai so ràis gh’impedìva di zì’n front.
Jò’i mi eri voltàt in banda par poura
di èsi stàt bandonàt, cuant ch'i vevi jodùt
besòu davànt di me la cjera scura;274
E’l me cunfuàrt: “Parsè difìditu di dut?”
voltàt vièrs me a dìšmi al veva tacàt:
“di crodi che cun te’i soj ti varès podùt.
A è zà sera là cal è soteràt
il me cuàrp cul cual i fevi ombrena:
Napoli a lu’a, da Brindisi partàt.
S’adès davànt di me nuja si ombrena ,
nosta maraveàti pì che daj cjèlos
’ndà che sens’intrìc raj’n t’altri raj al mena.275
A sufrì turmìns cjàls, o chej daj gèlos,
cuàrps coma il me la virtùt a dispòn,
ma’a no vòu ch’i savèdin li vìis sos.276
Mat al è chèl cal cròt che la nustra rašòn
a rivi a capì l’infinita via
d’un’unitàt in tre—e capì benòn.277
Contentàisi, umana zent, dal quia;278
che s'i vèsis pudùt jodi pròpit dut,
parsè a varèsia parturìt Maria?279
E la voja’i jodarèsis, sensa frut,
di chej ca varèsin’l dešideri calmàt
che’n eterno’nvènsi a ghi era dàt par lut:
d’Aristòtil e Platòn i dìs, in fàt,
e d’àltris pur”; e chì al veva sbasàt la front,
e nuja pì ’l veva dìt, restànt turbàt.
Rivàs i èrin intànt al piè dal mont:
uchì la parèit a zeva sù cussì dreta
che di scalala no vèvin nencja fàt cont.
Tra Lericj’ e Turbia280, la pì dešerta
e salvàdia riva a è na scjala
ben còmuda in paragòn di chista.
“Cuj sàja ’dès pa’ndà che’l rìpid al cala,”
al veva dìt il me mestri, fermànt il pas,
“di mòut cal posi zì sù chel sens’ala?”281
E mentri che luj, penseròus, cul cjàf bas,
pa’ndà zì al era cal meditava,
e’i me vuj atòr dal mur a èrin voltàs,
da sinistra jodùt i vevi zent ca vegneva,
spirs che vièrs nu i piè a movèvin,
ma planìn, che cuaši fer ognùn’l pareva.
“Mestri,” i vevi dìt, “lasa che’i to vuj si àlsin:
chì ca sòn chej che consej a ni daràn
s'i no ti lu cjàtis in te medèšin.”
Alòr’n alt al veva vuardàt, e sens' afàn
al veva dìt: “Zìn par là, ca vègnin a plèn;
il to sperà, fiòl me, a nol è invàn.”
Chel grup di lòu al era ’ncjamò lontàn,
dopo che nu i vèvin fàt un miàr di pàs,
sì e nò com’un clap tiràt da na man,
cuant che di front ’la rocja’si èrin pojàs
dal grant rivòn, e lì a èrin stàs fers e stres
coma se plèns di dùbis a fòsin stàs.282
“O bunànimis, o spirs belzà elès,”
Virgìlio al veva scuminsiàt, “par che pas
che, i cròt, ognùn di vuàltris al vorès,
dišèini’ndà che cjatà i podìn un pàs
ca ni permeti di zì sempri pì’n sù;
che chèl che pì ’l sà pì ’l pièrdi timp ghi displàs.”
Com’agnèlis che pì no sòn sieràdis sù,
fòu, besòlis o’n grups, a vègnin plan plan,
e àltris’n davòu a rèstin cul vuli’n jù;
e com’ca fà la prima li àltris a fàn,
e ghi vàn dongja se ic a si ferma,
cujètis, sensa un bè, e’l parsè ’nol sàn;
cussì jodùt i vevi jò vignì la prima
ànima di che mandria furtunada,
timiduta, ma dal mòvisi calma.
Cuant che i prins jodùt a vèvin dividuda
la lus in cjera a la me destra,
e l’ombrena fin a la ròcja zuda,
spostàs si èrin di lì che l’ombrena a era,
e’i altri spirs che’n davòu a vegnèvin,
puc savìnt, il stes a vèvin fàt, vuardànt in cjera.
“Jò’i vuej che dùcjus chì a savèdin
che chistu chì ’l è cuàrp umàn ch’i jodèis;
i ràis dal soreli a è par chèl che jù no rìvin.283
N’ocòrin maravèis, ma da crodi i vèis
ca no è sensa virtùt che dal cjèl a vèn
che stu chì’l provi a scalà sti parèis.”
Cussì’l mestri; e lòu, vìnt capìt dut ben,
“Tornàit in davòu,” a vèvin dìt; “zèini’n davànt,”
cu la schena da li mans fašìnt pur sen.
E un di lòu al veva tacàt: “Tu là ’ndavànt,
cuj ch’i ti sòs no’l saj, ma vuàrdimi’n muša:
mi’àtu maj jodùt prin di chistu istànt?”
Vièrs luj voltàt, ghi vevi dàt n’ocjada fisa:
biòndu al era e di gentìl aspièt
ma na sèa’l veva da’un colp diviša.284
Cuant ch’i ghi vevi fàt sen di no, a stu puarèt,285
di vèjlu maj jodùt, “Jòt chì,” al veva dìt,
e na plàja ’mi veva mostràt in tal so pet.
Suridìnt al veva dopo dìt: “Jò’i soj Manfrèit,
nevòut da la imperatrìs Costansa;
ti prej che, cuant ch’i ti sòs di chì partìt,286
i ti zèdis da me fìa, mari—pensa—
dal onòu di Sicilia e Aragona,
e dìšghi che dal sperà’i no soj sensa.287
Dopo che ferìt i eri stàt di persona
da doj colps mortaj, i mi eri bandonàt
planzìnt a chèl che volentej al perdona.
Orìbil al er’ognùn daj me pecjàs stàt;
ma bras tant grancj a à la ’nfinida bontàt,
ca risèif di nòuf chèl che da ic si veva voltàt.
Se il pastòu di Cošensa, che cjasàt
mi veva seguìnt di Papa Clement ’l òrdin,
e mi vès in Diu bon ben oservàt,288
i vuès dal me cuàrp ’ncjamò a sarèsin
visìn di Benevìnt, in cjàf dal so punt,
protešùs daj claps ca lu soteràvin.289
Adès ju bagna la plòja e ju mòuf il vint
dal di fòu dal cunfin, cuaši lunc il Vert,
’ndà che sensa lus i'u veva partàs avànt.290
Un cussì maladèt pròpit dut nol pièrt,
ca nol posi tornà al etèrno amòu,
mentri ch’al sperà ’ghi resta un puc di vert.291
Ver’al è che un che fòu di gràsia’l mòu
da la Santa Glìšia, s’a la fin ’si pentìs,
al è costrèt a stà di stà riva al di fòu292
trenta vòltis pì dal timp sensa gràsis,
prin da pentisi, sè pì che’l decrèt
scurtàt a nol vegni da buni prejèris.293
Jòt tu se contènt ti pòs fami e cujèt,
dišìnghi a la me puora Costansa
com’ch’i ti mi’as jodùt e di stu divièt;294
che chì par gràsia daj vifs tant si’avànsa.
Cuant che par dilèt o encja par dolòr
che na virtùt nustra a comprènt,
l’ànima cussì ben a ic si fà intòr,
ca pàr che altri no podarès vej che chel intènt;
e chistu al è cuntra chel sbàliu cal cròt
che’n nu n’ànima a à su n’altra’l comànt.295
A susèit che cuant che alc si sìnt o jòt
che fuàrt al tegni l’ànima ’ndafarada,
il timp al scòr e’l omp nol fà nisùn mot;
chè su na roba a’è la so mins pojada
mentri che altri a à la so mins intera:
l’una’è libera e l’altra leàda.296
Di chist i vevi jò vùt esperiensa vera
cuant ch'i vevi sintùt chel spìrit e amiràt;
che ben sincuanta gràdos zùt sù al era
il soreli, e jò i no lu vevi notàt,
cuant che rivàs i èrin ’ndà che ducju chej spìris
ni vèvin sigàt, “Chì ’l è chèl ch’i vèis domandàt.”297
Bus pì larcs al stropa spes ta li vìs
cun menàdis e ramàsis spinòšis
il contadìn cuant che l’ùa a si scurìs,
di chel trojùt par indulà che partìs
i’èrin, nuàltris doj, cun me davòu, besoj,
cuant che chej spirs da nu a èrin sparìs.
Fin sù a Sanleo o jù par chel scoj
di Nol o sù a Bismantov’e Cacum298
si pòl zì cuj piè, ma àlis a vòlin’n ta stu troj;299
cun l’àlis, i dìs, slancjàdis e cul plum300
tant bramòus, davòu di chèl che fin chì condòt301
mi veva e mi deva di sperà un barlùm.
Sù i zèvin dentri di chel rivòn rot,
tegnìnt i flancs pocàs cuntra la parèit,
ušànt piè e mans’n ta li ròcis di sot.
Dopo che’i nustri flancs tocjàt a vèvin il vuèit302
insima dal muròn dret, tal mancu ’nclinàt,
“Mestri me, se strada i cjapànu?” i vevi dìt.
E luj: “Si và’n sù da lì ch’i ti’as sostàt:
tenti visìn; pur pì’n sù i zìn ta stu mont,
fin che cualchidùn cal sà i varìn scuntràt.”
Par jodi fin’n sù, masa alt al era’l mont,
e’l zì’n sù al era cussì tant inclinàt
ca someàva d’èsi’n miès d’un cuadrant.303
Strac i’eri cuant che jò cussì i vevi tacàt:
“O bon pari, vòltiti, e chì mira
cuant che, pal pas to, indavòu i ’soj restàt.”304
“Fiòl me,” al veva dìt, “fin chì li gjàmbis tira,”
e mostràt mi veva un puc pì’n sù un pajòu picinìn
che da che banda lì dut intòr al zira.
Li so peràulis, che sempri un bon sburt a dèvin,
sfuarsàt mi vèvin di zighi a gjat davòu
fin che’l troj livèl i me piè cjatàt a vèvin.
Lì i si èrin sintàs in ta stu pajòu,
e par là ch’i èrin vegnùs, dal oriènt voltàs,
che’l vuardà tant ben mi feva al còu.305
Prin di dut i vuj i vevi puntàt vièrs il bas;
dopo, voltàs vièrs ’l est, mi maraveàvi
che da sinistra i vegnèvin luminàs.306
Il poet si’a ben necuàrt ch’jò i stevi
mirànt il cjàr da la lus coma un balùc
che tra nu e l’acuilòn i jodevi.
Alòr luj a mi: “Se Castor e Poluc
dal gran spièli compagnìa ’tegnèsin,
che lus al parta, sù e jù307, in ta ogni lòuc,
un puc rosùt il Zodiac ’jodarèsin
encjamò visìn da li Òrsis rotà
se fòu al vegnès dal so vecju cjamìn.
Èco, a’è cussì: s’i ti lu vùs pensà,
tenti ben atènt; imagina Siòn
che cun stu crèt in ta la cjera al stà,308
sì che ducju doj a àn un ùnic orišòn
e divièrs emisfèrs; ’ndà che la strada
tant mal manovrada ’era stada da Fetòn,
t’jodaràs com’che da chistu a sarès ušada
par zì da chì a Gjerušalèm stesa,
se il to intelèt ben ghi stà a bada.309
“Mestri me, maj prin,”ghi vevi dìt sensa pàuša,
“d’jodi no’ai podùt sè ch’jòt clar adès,
là ’ndulà che d’inzèn i parevi sensa,
che’l miès sìrcul che pì alt di ducj’ al stà
ca si clama Ecuatòu’n ta na cert’art,
e che sempri tra’unvièr e soreli al resta,310
pa la rašòn ch’i ti’as dìt, ma da sta part
vièrs’l setentriòn al và, cuant che’i Ebrèos
a lu jodèvin là che il cjàlt al è pì fuàrt311,
ma tant contènt i sarès se bon i fòs
di savej cuant’n sù ch’i zìn; che’n sù’l và’l mont
cussì alt che’l me vuli zì tant alt nol pòs.”
E luj a mi: “Cussì a’è cun stu mont:
che al inìsi, a bas, al è sempri dur;
ma pì’n sù che l’omp al và, pì al vèn tegnùt cont.312
E cuant che’l zì ti vèn pì dols e sigùr,
cussì che’l zì’n sù ti cjataràs amondi lišej,
com’che seguìnt la curìnt a và na nàf pur,
alora ti saràs al fin di stu troj:
uchì di ripošà ’l afàn al speta.
Basta; di chistu amondi sigùr i soj.”
La so vòus si’er’apena fata cujèta
che n’altra i vèvin sintùt, ca veva à dìt: “Encja prin
di rivà ti’as di stu post na voja mata!”
Al sinti sta vòus sùbit ziràs si vèvin,
e a man sanca jodùt i vèvin un pieròn,
che di chèl nè luj nè jò prin necuàrs si’èrin.
Là’i èrin zùs, ’ndà che zent i vèvin jodùt benòn
ta l’ombrena davòu dal clap sintada
e ognùn al someàva un grant poltròn.
E un, strac, tal miès di che zent sdrajada,
sintàt al era, cuj bras atòr daj zenoj
e cu la muša’n taj so bras sbasada.
“O bon’l me siòr,”ghi vevi dìt, “jòitu ch’i soj
ch’jòt chèl ca si mostra cussì tant svojàt
che luj e’un mus fràdis a sarèsin ducju doj?”
Alora voltàt si veva vièrs me e vuardàt,
movìnt la muša un puc sù pa la cuèsa,
e dìt al veva: “Và sù tu, che àris ti ti sòs dàt!”
I lu vevi alora cognosùt, e la straca stesa
che’l flat mi feva tirà ’pen’apena
no mi veva'mpedìt di zì da luj, chist si sà;
na volta lì, al vev' alsàt il cjàf apena,
dišìnt: “Àtu jodùt com’che’l Fetòn
da la spala sinistra’l cjàr al mena?”
Il diši striminzìt e’l fà da poltròn
cal veva a mi vèvin fàt un puc ridusà.
Dopo i vevi tacàt: “Bielaga, ti sòs benòn
e’i soj contènt; ma dišmi cualchicjusa:
parsè pròpit chì? Spètitu na scorta?
O àtu encja chì la to vecja ušansa?313
E luj: “O frari, zì pì’n sù no’mpuarta,
chè a pajà’l figo no mi lasarès
’l ànzul di Diu sintàt ta la puarta.
A ocòr prin che’l cjèl mi fedi zirà adès
fòu di chè, a a lunc, com’ch’i’ai fàt in vita,
’ndà che dom’in fin i’ai tiràt suspìrs dres,314
se pì che na bun’orasiòn no vegnès dita
par me da’un gran bon còu che’in gràsia al è:
n’altra puc a val, se’l cjèl nencja a la scolta.”315
E il poeta, belzà davànt di me,
al diševa: “Zìn via; che zà da’un toc
alt al è’l soreli, e là da la riva al è
belzà cal cujèrs la nòt cul so piè’l Maròc.
Jò i eri belzà da che òmbris partìt
e davòu ghi zevi a li tràcis dal me duca
cuant che dongja di me, alsànt il so dèit,
un al veva sigàt: “Jòt, a nol pàr luši ucà
il raj a sinistra di chèl par di sot316
e coma vìf a somèa cal sedi cà!”
Vièrs il sun di sta vòus i me vuj i vevi mòt
e jodùt i vevi ca ocjàvin cun maravèa
me, doma me, e’l lumìn cal era rot.
“Parsè’l zìria’l to spirt coma na fuèa,”317
al veva dìt il mestri, “che’l zì ti ralèntis?
Se cèntria sè che sta zent a cjacarèa?”
Vèn cun me, e ca pàrlin pur scju spìris:
stà ben fer com’na tor ca no ghi cola
maj la pica, nencja’n ta grandi bufèris;
chè sempri ’l omp cal à'un pensej ca ghi svuala
sovr’altri pensej da sè’l lontana’l sèn
pars’che’l podej di un chèl dal altri’l mola.”
Se podèviu jò diši sino “I vèn”?
Cussì i vevi dìt, di che tinta tant cujerzùt
che a vòltis a rìnt ’l omp di perdòn dèn.318
E intànt a travièrs la riva i vévin jodùt
un puc davànt di nu zent ca vegneva
cjantànt, vers a vers, il Miserere, dut.319
Cuant ca si èrin necuàrs ca nol lasava
il me cuàrp trapasà i ràis dal soreli,
a colp il sàlm in un lunc Oh si mutava;320
e doj di lòu, coma mesagèrs di lì,
vièrs di nu corìnt ni vèvin domandàt:
“Parsè i sèišu chì? Alsàit il veli.321
E’l me mestri: “A chej che chì vi’an mandàt
i podèis ben tornà par ripuartàighi
che’l cuàrp di stu chì di cjàr vera al è fàt.
Se par jodi l’ombra so a sòn fers chì,
com’ca pàr, alora a sàn zà asaj:
ch’onòu ghi fèdin, che a lòu al pòl ben zìghi.”322
Vapòus impijàs cussì svels i no’ai maj
jodùt rompi’l serèn da la prima nòt,
nè’l nul d’avòst cuant che’l dì al cala ormaj,323
che di tornà chej premuròus fàt a vèvin mòt;
rivàs là, cuj àltris vièrs nu ognùn si veva voltàt,
com’un flun che fòu dal’àrzin al vèn a diròt.
“Na sgaravana di lòu chì si vèvin aviàt
par preàti,” al veva dìt il poeta:
“ma và pur, e zìnt tèn ognùn ben scoltàt.”
“O ànima ch’i ti vàs par stà contenta324
cuj piè, mans e cjàf da la to nàsita,”
a vegnèvin implorànt, “il pas ralenta.
Àtu maj jodùt nisùn di nu’n vita
che di luj di là nòvis ti pòsis contà?
Stà fer chì; daj, slungja la to vìšita!325
Muàrt par fuarsa ognùn di nu chì al stà
e fin a l’ùltima ora pecjadòu:
uchì la lus dal cjèl ni’a fàt voltà,
cussì che, pentìs e dut perdonànt, fòu
di vita i sìn vegnùs, cun Diu in pas,
che’l dešideri d’jòdilu tant ni’è’n tal còu.”
E jò: “par cuant ch’i vi tegni oservàs,
i no cognòs nisùn; ma s'i sèis contèns
che alc i fedi, spirs che ben nasùs i sèis stàs,326
dišèit pur, e jò lu faraj pal ben imèns
che davòu daj piè di una tal guida
da mont a mont in sercja a vàn i me sens.”
E un di lòu tacàt: “Ognùn si fida
dal to bon udisi sensa zuralu,
se al to volej fàt no ghi vèn sfida.327
E jò, ch’i soj chì’n front a domandalu,
i ti prej che se maj chel post t’jodaràs
fra Romagna e chèl di Carli d’Angjolu,328
che’n tal preà cortèis par me’i ti saràs
a Fan329, di mòut che ben par me a prearàn,
che al pì prest i me pecjàs ’saràn purgàs.
Ferìt a muàrt i eri stàt, là’n tal Padovàn;
il sanc i vevi pierdùt, ca mi veva ospitàt;
tal grin d’Antenori mi era stàt fàt stu dàn,
ulà che sigùr i crodevi d’èsi stàt:
chel d’Èste al era’n colpa, ca mi odiàva
tant pì di chèl ca si varès spetàt.330
Ma se jò’i fòs scjampàt par là ca si zeva
vièrs Mira, da Oriac, là ca mi vèvin cjapàt,
ulà ’ncjamò i sarès, ulà ca si rispirava.331
Ta la palùt i vevi corùt dut infangàt,
e da li èrbis intorgolàt jù’i eri zùt
e’n cjera li me vènis a vèvin un lac formàt.”
Alòr n’altri: “Se’l to dešideri, dut,
ti otèns ca ti tira lasù’n tal mont,
par pietàt fà ch’encja’l me’l vèdi frùt!332
Da Montefeltro i’eri e’i soj Boncont:
nè Gjovàna333 nè altri di me si cura;
par chèl jò cun chìscjus basa i tèn la front!”
E jò: “Ma se mal o brut’aventùra
a ti aja tiràt tant fòu dal Campaldìn334
che maj savùt si à da la to sepultura?”
“Oh,” rispundùt al veva luj, “jù dal Cašentìn
si pasa n’aga ca si clama l’Archiàn,
che’nsima ’l Ermo335 al nàs tal Apenìn.
Là ’ndulà che’l so nòn al doventa van,336
rivàt i eri jò cun’un bus ta la gola,
che a piè i scjampavi e'i’nsanganavi'l plan.
Chì i vevi pierdùt la vista e la peràula,
ca finiva cul nòn di Maria; e chì
i eri colàt, lasànt la me cjàr besola.
Se ca’è ver i dìs; il stes ai vifs dìsghi:
il ànzul dal Alt cjòlt mi veva, e chèl dal infièr
al sigava: “Parsè mi cjòitu stu chì?
Cun te ti pàrtis ’l etèrno di stu cuàrp fer337
che par na lagrimuta mi’è stàt robàt;
ma altri i faraj cul toc che chì ’l è fer!”
Ben ti sàs com’ che’n ta l’aria’l vèn adunàt
chel ùmit vapòu che aga’l doventa
cuant che’n sù’l và’ndà che dal frèit’l vèn cambiàt.
Alòr chel mal volej che malìsia tanta
al à’n tal cjàf, movùt al veva'l fun e’l vint
par naturàl virtùt so, tant puc santa.338
Cussì la val, cul dì cal zeva finìnt,
da Pratomàn al grant zòuc si veva cujerzùt
di caligu, cul nul ’mparzora bulìnt,
chè l’aria plena a plovi si veva metùt:
l’aga a colava e’n taj fosaj a zeva;
bèvila nol podeva’l terèn dal dut;
e com’che’n taj rìvuj pì grancj’ jù a vegneva,
a coreva vièrs’l flun real339, ràpida,
cun fracàs; fermala nisùn al podeva.
Al sbocà dal grant flun la me cjàr frèjda
scuntrad'a la veva l’Archiàn furiòus e butada
tal Arno e la cròus tal pet disfada
che fàt i vevi a lota finida:
pal font e rìvis mi menava l’onda
fin che cujèrt mi veva cu la so preda.”340
“Sìnt, cuant ch’i ti saràs tal mont tornàt, ’ndà
che la straca dal viàs ti sarà zuda via,”
la ters’ànima a veva dìt dopo la seconda,
“recuàrditi di me ch’i soj la Pia:
Siena fàt mi veva, e disfàt la Marèma:341
ben lu sà chèl che anelada342 pri’a
mi veva e spošada cu la so gjema.
Cuant ca si finìs il zòuc da la zara,343
chèl cal pièrt al resta doloràt,
rišujànt i colps344, e dulìnt al impara:
duta la zent a và cul pì furtunàt
che’n davànt al và, e un davòu ghi vèn,
cun n’altri cal vòu che alc ghi vegni dàt:
parànt via, chistu e chèl al scolta ben,
chèl che la so man al tòcja, pì nol sburta;
cussì si para da chej ca ghi fàn sen.345
Jò pur da ducju chej spirs i stevi in vuàita,
la muša vièrs lòu cà e là voltànt,
e alc prometìnt i la fevi curta.
Chì ’l Aretìn a si veva fàt ’ndavànt
che dal crudèl Ghin dal Tac vùt al veva la muàrt,
e ’l altri che a’nnegasi ’l era zùt scjampànt.346
Cun mans spuàrtis chì’l preàva pur, in part,
Federico Novèl e chèl di Piša
cal veva fàt someà’l bon Marzuc fuàrt.347
Jodùt i vevi'l Cont Ors e chel spirt di cjàša
so gjavàt fòu348 par fastidi o invìdia,
secònt luj, no par colpa so o cauša;
e chì’l sufrìs, chistu Pièr da la Brocja,
mentri ca’è ’ncjamò cà chè daj Brabàns,349
che però a pòl èsi ’ncjamò pì sporcja.
Na volta restàt lìbar da ducju cuans
chej spirs che preàt a vèvin che àltris a preàsin
di mòut che lòu a podèsin prest doventà sans.
Tacàt alòr i vevi, “A pàr ca mi nèghin,
O lus me, certi peràulis dal to test350
che decrès dal cjèl il preà a plèjn;
e dom’di chistu a prèjn chej di stu post:
invàn al eše alòr dut chèl ch’ognùn’l spera,
o no mi eše’l to diši ben manifèst?”
E luj “La me peràula a è clara;
e a no è inùtil la so speransa,
se ben la zent a lès la me scritura;
che’l tant alt judìsi a no si sbasa
cuant ch’un fòuc d’amòu al fà’n ta un istànt
chèl cal sodisfa chèl che chì s’incjaša;351
E là ch’jò’i stevi stu punt considerànt,
il preà ’nol comedava il difièt,
pars’che a Diu’no ghi si fev’avànt.352
Ma s’encjamò dùbis ti’as o alt suspièt,
no fermati, che ic ben a ti lu dìs
cu la lus ca è fra il ver e ’l intelèt:
no saj s'i t’intìns; i dìs di Beatrìs:
ti la jodaràs la sù, insima’l crèt,
lasù di stu mont, suridìnt e felìs.”
E jò: “Messèr, fami zì sù svelt e dret,
che zà’i no mi stràchi pì coma prima;
zà’i ti jòs se ombrena cal fà il crèt.”
“I paràn via provànt a zì’nsima,
e vuej,” al veva dìt, “i farìn sè ch’i podìn;
ma la roba na forma a à che di ic no ti’as adès stima.
Ma davànt di èsi lasù, t’jodaràs prin
chèl ca si plata davòu da la culina,
cussì che’i so ràis da tè ròs no vègnin.353
Ma jòitu là che ànima sidina354
che vièrs di nu besoluta a vuarda?
Chè a n’insegnarà la via pì visina.”
A ic i èrin zùs: o ànima lombarda,
com’ch’i ti stèvis lì, supiarba e spresànt,
cun tanta dignitàt tal vuli, vuarda!
Ic no ni zeva nuja domandànt,
ma zì ni lasava e oservava dut
com’un leòn cuant ca si stà ripošànt.
Par preàla, Virgìlio visìn ghi era zùt,
volìnt da ic savej la via pì dreta;
chè a la so domanda ’no veva rispundùt,
ma dal nustri paìs e da la vita
domandàt ni veva; e’l bon duce al veva tacàt:
“Mantova…,” ma doma chist al veva dita
che chèl vièrs di luj a colp avànt si veva fàt,
dišìnt: “O Mantovàn, jò’i soj Sordèl
dal to paìs,” e ’l un al veva ’l altri ’mbrasàt.
Ahi serva Italia, di dolòu ostèl,
naf sensa timonej in ta na gran tampièsta,
siora no di provincja ma di bordèl!
Che bun’ànima ’era stada oh cussì svelta
al sinti’l sun tant dols da la so cjera
di fàighi chì al so paešàn fiesta;
e adès da tè no sòn sensa guera
i vifs, che ’l un ’l altri si stàn rošeànt
par chèl che’un mur o un fosàl al siera.
Puor’ Italia, vuàrditi atòr e’ndavànt,
vuarda i to mars, e vuarda pur’l to sèn;
par poscj’ ca gòdin pas ti vuardaràs dibànt.
Se àja zovàt ca ti scurtàs il fren
il Justiniàn se la sela ’è vuèjta?
Sensa chèl355 i no varèsin di vergogna’l plen.
Ah zent ch’i ti dovarès èsi devota
e lasà ca si sinti Sešar’n sela,
se ben ti capìs sè che’l Signòu al nota,356
ma jòt com’che la bèstia si ribela
pars’che daj spiròns a no vèn corešuda357
e la rèdina no ti sàs ušala.358
O Berto todèsc359, no l’àtu joduda
sta puor’Italia doventada salvàdia?
No postu tu domà sta bèstia cruda?
Ca coli pur dal’ alt la vera gjustìsia
sul to sanc360, e ca sedi nova e clara,
cussì che’l sucesòu to gòdila 'l pòdia!
Tant tu che to pari i vèis fàt gara
par dàighi profìt a chej todèscs di distrès,
curànt puc dal ort e dal impèr la cjera.361
Vèn a jodi i Montècs e i Capulès,
Monàldos e Filipèscs, omp sensa cura:
chej mal ridušùs e chìscjus pur, puarès.
Vèn, crudèl, vèn, e jòt se vita dura
ca’an i to siòrs, e cura i so malàns;
e t’jodaràs Santaflou362, com’ca è scura!
Vèn pur a jodi la to Roma ca plans,
puora vedula363, e di nòt a clama:
“Sešar, parsè sinu cussì tant distàns?”
Vèn a jodi cuant che la zent si ama!
E se nisùn ti mòuf a vej di nu pietàt,
vergògniti almancu da la to fama.
E s’a mi permèt, Gjove, la to divinitàt,
tu che par nu ti sòs stàt crucifìs,
al eše’l to vuli just a àltris voltàt?364
O eše preparasiòn che dal abìs
dal to savej ti fàs par fani dal ben,
encja se’l coma nisùn di nu’l capìs?
In ta ogni sitàt d’Italia a è dut plen
di tiràns, e un Marcèl al doventa
ogni vilàn ch’a fà da partišàn al vèn.
O Firense, ti pòs ben stà contenta
di chista digresiòn ca no ti tocja365,
par gràsia da la to zent, ca no stenta.366
Tàncjus’an gjustisia’n còu, ma sta frècja
tars a vèn fòu par no rivà sensa pensej al arc;
ma’l to pòpul a l’à doma in bocja.367
Tàncjus a rifiùtin il comùn incàrc368
ma’l to pòpul al è pront a rispundi,
di volontàt so, e’l siga: “Dèimi’l carc!”
Contenta ti sòs, ch’i ti’as di se godi:
tu siora, tu’n pàs, e tu cun judiši!369
Se jò’i dìs il just, ’l efièt si pòs ben jodi.
Atene e Lacedemona370, che cussì
civìlis a èrin che fàt a vèvin l’antìchi lègis,
al bon vivi li dos fàt a vèvin sen di sì;
mentri tu ti zèvis tant pa li sutìlis371
ta li to dispošisiòns ch’a miès novembri
no si’a’ncjamò sè ch’in otobri ti fìlis.
Cuanti di che vòltis in ta st’ùltin cuadri,372
lès, moneda, ufìsi e costùm
mutàt i ti às e rinovàt menbri!373
E se ben ti ti recuàrdis e ti jòs un barlùm,
in te t’jodaràs na puora malada
ca no cjatà pì ripošu nencja’n tal plum,
e puc ghi zova ogni so zirada.374
Dopo che sti bieli fièstis a ni veva fàt
cun pì e pì gust tre o cuatri vòltis,
“Cuj sèìšu,” al veva dìt Sordèl, ’ndavòu tiràt.
“Prin che’n ta stu mont a fòsin vegnùdis
l’ànimis dègnis da zì sù da Diu,
soteràt i eri stàt par mans Otaviànis.375
Jò’i soj Virgìlio e se colpa i vèviu
altri che’l cjèl i’ai pierdùt par no vej vùt fede?”
cussì chej doj; e jo lì a scoltàju.
Com’chèl che’n front di sè al jòt ch’an d’è
roba ca lu fà plen di maravèis,
che crodi al stenta, e’l dìs: ‘A è…a no è.’
Cussì’l pareva luj; e dopo jù li sèis,
e cul fà ùmil al era tornàt vièrs di luj
e’ntòr di nòuf ghi veva butàt i bras intèis.376
“O Gloria dal Latìn,” al veva dìt, “par cuj
sè ca pòs la nustra lenga al à mostràt,
o eterno valòu di ’ndà ch’i’ai prin vièrt i vuj,
cual mèrit o gràsia ti àja chì menàt?
S’jò’i soj di sinti li to peràulis degnu’n dut,
dìšmi’n ta cual clàustri dal infièr ch’i ti sòs stàt.”377
“No par fà ma par no vej fàt no’ai podùt
jodi ’l alt soreli che tu ti dešìderis
e che purtròp i’ai masa tars cognosùt.
Al è un post378 la jù no brut par martìris
ma doma pal scur, ’ndà che i lamìns
a somèjn suspìrs e no sigà di malòris.
Lì i’eri jò cun chej ’nocèns di ninìns
ch’èrin stàs muardùs daj dincj’ da la muàrt prin
che’l prin pecjàt’l vès molàt i so rimpìns;379
Chì i soj cun chej che vistìs no si’èrin
cu li tre virtùs sàntis, e sensa vìsi
li àltris380 cognosùt e seguìt a vèvin.
Ma se tu ti sàs e pòs, un indìsi
dani che pì svels a ni fedi rivà
’ndà che’l purgatori ver al à’l inìsi.”
Al veva dìt: “I saj ben par’ndà ca si và,
e lècit mi’è di zì’n sù e zirà atòr;
fin ch’i pòs i pòl guidati, s’a ti và.
Ma jòt coma cal cala’l dì cà atòr
e di zì lasù di nòt a no si pòs;381
alòr vuardàn di un bièl post chì atòr.
Un puc’n là’n d’è ànimis ch’i no ti jòs:
s'i ti vòus i pòl menati là di lòu;
gust d’jòdilis a varàn i sintimìns tòs.”
“Ma coma?” al veva dìt Virgìlio, “s’un al vòu
zì sù di nòt, al vegnaràja ’mpedìt
d’àltris, o nol podaràja da besòu?”
E’l bon Sordèl ’n cjera ’l veva rusàt’l dèit,
dišìnt, “Jòt, nencja sta pìsula riga
no ti pasarès dopo che’l soreli ’l è partìt:
e di altri ’mpedimìnt non d’è miga
che’l scur da la nòt par zì pì in sù:382
chèl amondi a la voja gh’intrìga.
Cun chel lì si podarès ben tornà in jù,
al piè dal mont, timp pierdìnt zìnt ’torotòr
mentri che’l orišònt il dì al tèn sièràt sù.”383
Uchì, un puc maraveàt, il me siòr
al veva dìt: “Pàrtini pur là ch’i ti ni’as contàt
ch’encja spetànt si pòl vej plašej, alòr.
Da lì i si vèvin da puc distansiàt
cuant ch’un intaji vevi notàt tal mont lì visìn,
com’che’n taj nustri mons daj buròns a vèn fàt.
“Ulà,” chel spirt al veva dìt, “zì i volìn,
’ndà che’l flanc dal mont al fà un grin;
e pròpit lì il nòuf dì i spetarìn.”
Ta’un troj d’un plan inclinàt i cjaminàvin,
che tal flanc da la val a ni menava
e là’n tal miès di sta conca i zèvin.
Blanc, ros, oru e arzènt si jodeva;
blu scur, tìntis di avòriu e len lustràt,
e smeràlt fresc intòr si godeva;
da l’erba e daj flòus dentri di chel prat
ducju chej àltris colòus sbladìs a èrin,
com’ che dal grant il pìsul al è superàt.
Erba e flòus no doma coloràs a vegnèvin
da la natura, ma di mil odòus
a’n feva un besòu, che tant lu gustàvin.
‘Salve regina’ in tal vert e’n taj flòus
ànimis sintàdis cjantà i vevi jodùt
che dal di fòu no si sinteva la vòus.
“Prin che’l soreli’l zedi a’nnidasi dal dut,”
al veva dìt il mantovàn, che chì ni veva partàt,
“fra chìscjus no vorèis ch’jò vi guidàs dal dut.
Di stu scjalìn pì ben il aspièt e ’l àt
di ognidùn i cognosarèis vuàltris
cuant che lòu la jù i varèis višitàt.
Mòtus al fà chèl sintàt pì alt daj àltris
di no vej fàt sè che fà’l varès dovùt,
e cul rest nol cjantava cansòns sàcris.384
Rodolf imperatòu al era, che podùt
sanà’l varès che plàis d’un’Italia muarta,
che n’altri385 par risanà al à fàt di dut.
’L altri ca pàr che cunfuàrt ghi parta386
al regnava’n taj poscj ’ndà che l’aga a nàs
che Molda’n Elba e Elba’n mar a parta:387
Otacheri al era che coma frut in bras
al era miej di Vincislàu, chel barbùt
di so fi, di vìsis plen, ròbis da mas.
E chèl cal stà cjacarànt—i dìs di Našùt—
cun chel là che di bonari al à’l aspièt388
scjampànt e sfigurànt ’l gìlio, a murì ’l è zùt.
Vuardàit là coma ca si bàt il pet!
Dèit n’ocjada encja al altri, cal à fàt
da la so man, cun tant di suspìrs, un lièt.
Pari e misièr a sòn dal fransèis malàt:389
la vita so a sàn ca è sporcja e visiàda;
par chèl ch’ognùn si sìnt tant disturbàt.
Chèl cussì ben tresàt e ca si’ncuarda,
cjantànt, cun chèl cal à’l našòn cussì grant,
d’ogni virtùt’l veva plena la cuarda390
e se dopo di luj re’l fòs stàt pì avànt
chel zòvin che davòu di luj al era sintàt,
alòr da vas a vas391 a sarès zùt ben dut cuant;
chist diši no si pòs daj fràdis dal fantàt;
Jacu e Federìc: ognùn al era re,
ma nisùn al era coma'l pari dotàt.392
Ca rispùnti di nòuf amondi rara a è
la probitàt umana, e cussì’l vòu
chèl ca la dà393, che da luj da ’nvocà a è.
Encja al Našòn il me pensej’l và, e nol mòu
cun chel altri, Pieri, che cun luj’l cjànta,
che Pulia e Provensa zà a sìntin dolòu.394
Tant mancu di so siminsa a vàl stà planta,
Com’che pì di Beatrìs e Margh’rita
Costansa dal so omp ’ncjamò si vanta.395
Jodèit il re da la buna vita
sintàt là besòu, Rico d’Inghiltera:
a la so siminsa sì ca ghi và dreta.
Chèl che fra chìscjus ’si sbasa fin in cjera,
e’l vuarda’n sù, al è Gulielmo Marchèis,
che par chèl Alesandria e la so guera
planši a fàn Monferàt e’l Canavèis.
A era zà l’ora ca volta’l pensej
daj navigàns e gh’intenerìs il còu
tal dì che saludàt a àn i so amìs miej;
e che ogni nòuf pelegrìn di amòu
a spuns, se’l scjampanà al sìnt da lontàn,
ca pàr che’l dì al planzi cal è cal mòu;
cuant che jò a sinti i provavi invàn,
e a vuardà mi eri metùt un’alma
che’n piè di èsi scoltada sen a feva cu na man.
Chì rivada, alsàt a veva ogni palma,
e metùt si veva a fisà vièrs’ l Oriènte
com’par diš’ghi al Alt, ‘Altri no mi calma.’396
Cun granda devosiòn ‘Te lucis ante’
a veva suspiràt e cun tant dòlsis nòtis
che sùbit estašiàt mi veva stu ante.397
Li àltris pur, tant dòlsis e devòtis,
compagnada la vèvin cun suns tant biej,
e cuj vuj alsàs’n ta li ròdis pì àltis.398
’Ngusà chì, letòu, i vuj al ver a è miej,
che’l vel al è adès cussì tant sutìl,
che fàsil al è’l trapasà di alc cussì lišej.399
Jò'i vevi jodùt dut chel ešèrcit gentìl
sùbit dopo, sidinùt, vuardà in sù
coma cal stes spetànt, pàlit e ùmil;
e jodùt i vevi dal alt vignì fòu e’n jù
doj ànzui cun do spàdis infogàdis
ma cu li so pùntis rotondàdis sù.400
Vèrdis coma fueùtis apena vierzùdis
a vèvin li blùšis, che da vèrdis plùmis
davòu movùdis a èrin e svintulàdis.401
Un sùbit sù di nu al veva pojàt l’àlis
e’l altri’n tal altri orli ju ’l era zùt,
cussì che la zent’n tal miès t’jodèvis.
Il cjàf biòndu’n lòu i vevi ben jodùt;
ma’n ta la muša’l vuli si smariva
com’che un si cunfùnt ulà ca è tanta virtùt.
“Ognùn dal grin di Maria chì’l riva,”
al veva dìt Sordèl, “par proteši chista val
dal sarpìnt che fra puc uchì al riva.”
Alòr jò, plen di timòu d’jodi stu tal,
voltàt mi eri atòr e dongja tiràt
dal me duce, tremànt d’jodi ’l rivàl.
E Sordèl, “Stu avalamìnt ni’a partàt
tra sti grand’òmbris; a lòu ghi parlarìn:
a si la godaràn di vèivi scuntràt.”
Tre pas a mi vèvin partàt jù un puchitìn,
fin sot, e un i vevi jodùt ca mi mirava
com’che di cognòsimi’l vès vùt murbìn.402
Par adès l'aria belzà si 'nnerava
ma no gh'impediva a alc fra i so vuj e i mes
di sclarì sè che prin a platava.403
Vièrs me si veva fàt, e jò vièrs luj i vevi fàt’l stes:
Gjudice Nin gentìl, cuant ca mi veva plašùt
di jodi ch’i no ti èris cuj danàs stes!
Il bièl saludà i no lu vèvin sigùr tašùt;
domandàt al veva dopo: “Cuant sotu partìt
da l’àghis lontànis404 e’n ta stu mont vegnùt?”
“Oh, par dentri di chej poscj’ triscj’,” ghi vevi dìt,
“i soj vuej vegnùt, e’i soj’n prima vita,
prin che, cussì zìnt’ndavànt, da l’altra i vedi dirìt.”
E vìnt ben sintùt sè ch’i vevi dita,
luj e Sordèl un puc’ndavòu si èrin tiràs,
coma zent restada un tantìn ’nsiminida.
Un al mestri e’l altri a un daj sintàs
si veva voltàt, sigànt: “Su, vèn chì, Coràt!
Cual cal è’l volej di Diu adès t’jodaràs.”
E alòr a mi: “Ti’as di èsighi tant grat
a chèl che dal alt cussì ben al plata
il so prin parsè, che lì nol è maj cjatàt,
cuant ch’i ti saràs aldilà da l’ondata
diš’ghi ca prej par me la me Gjovana
ulà ’ndà ch’ai’nocèns risposta ghi’è data.
Di volèimi ben, i cròt, so mari no è pì buna
dopo che bandonàt a veva li fàsis blàncis
ca è miej ch’encjamò a brami, puora fèmina!405
Par via di ic cussì ben si capìs
cuant che'n fèmina’l fòuc dal amòu al dura,
se’l vuli no lu ’mpìja, o li palpàdis.406
No ghi farà na tant biela sepultura
la vìpera che’l milanèis al mèt avànt
com’cal varès fàt il gjàl di Galura.”407
Cussì luj al diševa, segnàt dut cuant,
tal so aspièt, da chel just risintimìnt
ch’un bièl puc dentri’l so còu al zeva ’nflamànt.
I me vuj, golòus, a stèvin tal cjèl corìnt
fin là che li stèlis a sòn pì tàrdis408,
com’na roda che visìn dal miès i stìn jodìnt.
E’l duca: “Fiòl, lasù sè ch’i ti vuàrdis?”
e jò a luj: “Là di che tre flamùtis409
ca fàn ardi dut il polo’n ta sti bàndis.”
Alòr luj a mi: “Che cuatri stelùtis
ch’i t’jodèvis stamatìna a sòn la jù
e là ca èrin chès a sòn zùdis chìstis.”
Luj’l parlava, e Sordèl al veva dìt: “Jòjtu
là il nustri ’versari’”?410 E via'l veva paràt
alsànt il dèit chè luj’l podès jòdilu.
In ta che banda che nuja a tèn riparàt
stu pìsul post valàt, al era chel madràs,
forsi, ch’a Eva’l mangjà amàr ghi veva dàt.411
Tra l’erba e flòus al vegneva, strisànt bas
ogni tant il cjàf, o la schèna voltànt
e lecànt coma nemaj ca si tegnin lisàs.
Jodùt no vevi, nè’i pòl diši pì di tant,
com’che chej ànzui dal cjèl si èrin movùs,
ma movùs si èrin, un al altri, là’n davànt.
Ca sbatèvin li so verd’àlis i'u vevi sintùs:
il sarpìnt svignà via i ànzui a vèvin fàt,
e’n taj so poscj’ sùbit tornànt a èrin zùs.412
Il spirt ca si vev’al Gjudice partàt
al so clamà, durànt dut cuant chel asàlt,
d’intòr di me nol veva i so vuj gjavàt.
“Se’n ta la flama ca ti parta in alt
ti cjàtis tal volej tanta sera,
cuant ca bastarès par zì’n tal pì alt smalt,”
tacàt al veva, “se na nuvitàt vera
da la Val di Magra, o di lì visìn
ti sàs, dìšmila, ch’jò’i vèn da che cjera.
Là i vegnevi clamàt Corad Malspìn;
i no soj chel antìc, ma da luj ’soj vegnùt:
ai mès ghi’ai dàt ’l amòu che chì’l vèn pì fin.”413
“Oh,” ghi vevi dita, “jo’i no soj maj zùt
taj vustri paìs, ma ’ndà’l eše il post
che’n Europa cognosùt nol è dal dut?
La fama ch’onòu ghi dà al vustri post
fuàrt a clama i vustri siòrs e contrada
che pì che’i visìns i lontàns a la sàn pitòst;414
e’i vi zùri che, se sù’i vaj di strada,
la vustr’onorada zent no sufrirà na vura
pal valòu da la so borsa e spada.415
Dirìt’a otèn dal ušu e natura
che, encja se’l mont un cjàf trist stuàrt’l tèn,
dreta a stà’n ta’un mont cal fà tanta poura.”416
E luj: “Adès và, che’l soreli a pojàsi nol vèn
par ben sièt vòltis tal lièt che il montòn
cuj so cuatri piè’l cujèrs e dur al tèn,417
di mòut che la to tanta biela opiniòn
tal miès dal to cjàf ti vègni ’nclaudada
da clàus pì gros che stòris d’àltris a sòn,
se la corsa dal just418 a no vèn fermada.
La concubina419 di chel Titòn antìc
zà’n tal barcòn dal oriènt s’imblancjava,
al difòu daj bras dal so amàt amìc;
di gèmis la so front dut’a luševa,
metùdis jù’n figura dal freit nemàl420
che cu la coda al sbateculava;
e la nòt ca zeva sù a pas normàl
doj’n d’aveva fàs tal post’ndà ch’i èrin
e’l ters zà’l calava e al zeva a val;421
cuant che jò, che li pars d’Adàm mi formàvin,422
vinsùt dal sun, in ta l’èrba mi eri sdrajàt,
ulà ’ndà che dùcjus sinc i si sintàvin.423
A prin dì, cuant che’l matutìn anuncjàt
tant bunoruta al vèn da la sišiluta,
che d’antìchi làgnis a tèn forsi recuardàt,424
e cuant che la nustra mins singaruta,
pì da la cjàr che dal pensej movuda,
’nta višiòns ca àn alc di divìn si buta,
’n tal sun mi veva parùt d’jodi, suspinduda
in alt, un’àcuila cun plùmis doràdis,
che par calà pront ’a era la so alada;
e mi pareva di èsi ulà ch’èrin stàdis
da Ganimèd bandonàdis li zens sòs
cuant che rapìt stàt al era’n ta zònis àltis.425
Jò’i pensavi: “Forsi chista a à rašòns sos
par èsi chì, e forsi’n ta n’altri lòuc
no vòu partani cun che sgrìnfis sos.”
Ma parùt mi veva che dopo èsi zud’atòr un puc,
com’un lamp, terìbil, jù a si lancjàs
e che mè a mi partàs sù vièrs il fòuc.426
Chì a pareva che jò—e ic pur—i ardès;
e cussì cjalt al era’l fòuc ch’i vevi ’maginàt,
che tramàt al veva che’l me sun si rompès.
E com’che Achìl stes si veva sveàt,
vuardànt in ziru cuj vuj spalancàs,
sensa savej indà cal era capitàt,
dopo che la mari cul frut ’ndurmidìt’n bras
da Chiron a Schir lu veva trafugàt,427
da’ndà che dopo i grecs a cjòilu èrin stàs,
cussì sveàt mi eri jò, ma’l sun scjampàt
mi era dal cjàf, e restàt i eri dut smuàrt
com’omp che, spaurìt, al stà lì dut ’nglasàt.
In banda i vevi doma’l me cunfuàrt428,
e zà’l era alt il soreli pì di do òris,
e vièrs il mar i vevi jò voltàt il sguàrt.
Il me siòr mi veva dìt: “N’ocòr ch’i ti tèmis;
dati coragju daj, ch’i stìn belzà rivànt:
no calà, ma ingruma li to fuàrsis.
Il purgatori al è là ch’i stìn vuardànt:
jòt là’l sbals ca lu circonda ’torotòr;
par là a si entra, par chel sclap là ’ndavànt.
Bunoruta, al cricà di stu dì, alòr,
cuant che’l me spirt al durmiva via
su’i flòus che chel post429 la jù a’n d’à dut atòr,
’na siora a era vegnuda, che dìt a veva: ‘I soj Lùsia:
lasàit ch’i cjòli stu chì cal stà durmìnt;
judalu’i vuej cal posi parà via.’
Sordèl cun l’altri gran fòrmis restàt esìnt,
ic a ti’a cjòlt sù, e cul vignì dal dì
sù a è vegnuda, cun me davòu seguìnt.
Pojàt a ti’a uchì, ma prin mi’an fàt jodi
i so vuj—cussì biej—ch’entrada vierta430;
ic e’l sun alòr a sòn zùs431, chist ti’as da crodi.”
Com’un omp che di dùbis nol à pì scorta
e cal cambia in cunfuàrt la so poura
dop’che la veritàt ghi vèn scujèrta,
cussi jò; e com’che pì serèn na vura
il duca me mi veva jodùt, sù par chel sbals
si veva movùt, cun me davòu, vièrs l’altùra.
Letòu, tu ti jòs ben com’che’n ta poscj’ pì als
i meni’l me sogèt, ma se cun pì art
lu’mplenìs, no maraveàti di stu sbals.
Si èrin visinàs, e rivàs ta na part
da’ndà che chèl che prin mi pareva rot
coma che un grant sclap un mur al tèn viàrt,432
ma jodùt i vevi na puarta cun tre scjalìns sot,
di colòus divièrs, che a ic a partàvin,
e un puartej ch’encjamò nol feva mot.
Com’che’i me vuj pì e pì si vierzèvin,
sintàt tal scjalìn pì alt plen d’un lušòu stran
al era un che vuardalu’n muša ’no podèvin;
na spada433 nuda’l veva in man
ca rifleteva i ràis vièrs nuàltris,
che jò spes il cjàf i alsavi, ma invàn.
“Dišèit sùbit sù: se volèišu vuàltris?”
Cussì al veva scuminsiàt, “Cuj ca vi parta?
Vuardàit che’l zì sù al è dur: chist al è un avìs.”
“Na siora dal cjèl, di chist esperta,”
dìt ghi veva’l me mestri, “puc pì’ndavànt
a ni’a dìt: ‘Zèit sù: là ca è la puarta’.”
“Che ic ben vi guidi a vignì indavànt,”
cun bièl fà il puartej al veva di nòuf tacàt:
“alòr fèivi avànt, s'i lu volèis cussì tant.”
E su’i èrin zùs; e’n tal prin scjalìn434 rivàt,
di màrmul blanc, cussì net e lìmpit,
jo’i mi eri coma’n ta’un spièli vuardàt.
Il secònt al era tinzùt pì che scurìt,
di na piera gropološa, e sècja,
e da tancju sclaps in lunc e’n larc sculpìt.
Il ters, che in alt na grangròsa macja
d’un rosàstri flameànt mi pareva,
com’che da un taj il sanc al scor e’l macja.
In ta stu scjalìn i so piè al tegneva
’l ànzul di Diu, in ta l’entrada sintàt,
che na piera di diamànt435 a someàva.
Sù par chìscju tre scjalìns a mi veva tiràt
volentej ’l duca me, dišìnt, “Domanda,
umil, daj to’mpedimìns di èsi liberàt.”436
Ai so piè butàt mi eri, devòt avonda:
di lasàmi entrà i lu vevi ’mploràt
ma’n tal pet tre vòltis mi veva prin dàt na batuda.437
Sièt P in ta la front alòr mi veva segnàt
cu la punta da la spada e “Lava ben
sti plàis,” al veva dìt, “cuant che dentri ti sòs pasàt.”438
Siniša suta o encja sut terèn
il stes colòu a vèvin dal so vistìt, e lent
da sot di stu vistìt do clafs439 al otèn.
Una a era di oru e l’altra d’arzènt:
prin cu la blancja e dopo cu la zala
sen ghi veva fàt a la puarta che fàt mi veva contènt.
“Se na claf un nol è bon da ušala,440
e stuarta a và’n ta la sieradùra,”
luj ni veva dìt, “a no si entra alòr’n ta sta sala.
Una’è pì buna, ma na vura par l’altra
a ocòr l’art e’l inzèn prin ca si vièrzi,
pars’che par sdifà’l grop tant si lavora.441
Da Pieri i l’ai vuda, ca mi’a dita d’èsi
pì pront a vèila vièrta che sierada,
basta che la zent ai me piè si sbasi.”
Dopo vej la puarta sacra sburtada,
al veva dìt: “Entràit, ma tegnèivi ben necuàrs
che fòu’l torna chèl che’ndavòu al vuarda.”442
E cuant che fòu’n ta chej càncars dut stuàrs
i spìguj a tègnin di sta puarta sacra,
che di metàl a sòn e a sùnin cussì fuàrs,
che tant no’a rugnàt nè mostràt si à amara
la Tàrpea, cuant che cjòlt ghi’era stàt il bon
Metèl, ca era par chèl restada magra.443
Jò’i mi eri voltàt, atènt, vièrs il prin tòn
e ‘Te Deum laudamus’ mi pareva
di sinti, un mist di sun dols e cansòn.
Na imàgin sìmil a mi rindeva
chèl ch’i sintevi, com’ca susèit a vòltis
cuant che un a cjantà cul òrgano al và;
che sì e no a s’intìndin li peràuli
Entràs i’èrin tal sojàr da la puarta
che pal mal amòu puc a era ušada,
ch’ jodi’a feva dreta la via stuàrta,444
dal sun sintùt i vevi ca vegneva sierada;
e s’jò’i me vuj i vès vièrs di ic voltàt,
se scuša par stu fal a sarèsia bastada?
Sù’i zèvin pa’un trojùt ’n ta la rocja ’ntajàt,
che da na banda a l’altra si moveva,
com’onda che a colp a crès dopo vej calàt.
“Chì a’è miej sta ’tèns indulà ca si và,”
il me duca al veva tacàt, “e tègnisi
tacàs al mur o cà o là che’n dentri’l và.”
Plan plan i vèvin cussì dovùt alsasi,
tant che prin la fetuta da la luna
rivad’a era tal so lièt par pojàsi,
che nu fòu dal sclap vegnùs i èrin a la buna:
ma cuant che fòu i èrin rivàs, lìbars e vièrs,
indulà che’l mont indavòu si raduna,
jò amondi stràc e ducju doj incèrs
par ndulà zì, si èrin fermàs’n ta chel plan
solitari pì che stràdis taj dešèrs.
Dal orli dal straplòmp, cal è puc lontàn,
al piè di che alta riva ca và’n sù,
tre vòltis mišurà si pòs’l cuàrp umàn.
Tant’n cà che’n là’l me vuli’l vuardava’n sù,
tal flanc di destra e’n ta chèl di sinistra,
e cussì a era par duta sta curnìs ca sù.445
Lasù’i vèvin encjamò fers i piè’n cjera
cuant ch’ jodùt i vevi che riva dut atòr,
che ripida’n salita a no era,
ma’era’nvènsi di màrmul càndit e siòr
d’intàis cussì ben ornàs che nè Policlèt
nè Natura di miej a'n d’àn atorotòr.
’L ànzul che’n cjera ’l era vegnùt cul decrèt
da la pas par cussì tant timp lagrimada,446
che’l cjèl a vierzeva dal so lunc divièt,
davànt ni’era in forma rafigurada
ta’un intaj cal veva di gràsia tanta
da someà na imàgin di vòus dotada.
Zuràt si varès che ‘Ave!’ ’l veva dita,
pars’che chì l’imàgin pur di chè s’jodeva
che dal grant amòu la claf ghi’era stada data;
e dal fà chista ca dišès a pareva,
‘Ecce ancilla Dei,’ in ta la maniera
ch’un stamp la cera a tèn e tegneva.
“Nòsta fisati dom’ta na figura,”
al veva dìt il me bon mestri, e'i lu vevi sintùt
da che banda ’ndà che’l so còu al era.
Par chèl ziràt i vevi jò i vuj, ca vèvin jodùt
davòu di Maria, da ’ndà cal parlava
chèl che fin uchì a mi veva movùt,447
un’altra storia che la rocja a contava;
par chèl, pasàt Virgìlio, dongja ghi’eri zùt adès
par che’l me sguàrt d’jòdila ben’l voleva.
Al era intajàt lì’n tal màrmul stes
il cjàr, da nemaj tiràt, cun l’arca santa,
ca si tèm coma alc che fàt al vèn sensa permès.448
Lì in front a era zent, e duta cuanta,
spartida in sièt còrus, a doj daj me sens449
dìšghi a pareva, “Èco, sta zent’a cjanta.”
In chista maniera, al fun dal’insèns
che imaginàt al era, i vuj e’l nas
dal sì e dal no di discòrs ’èrin plens.
’Ndavànt ghi zeva di stu benedèt vàs,
balànt miès disvistìt, ’l ùmil salmista,450
e pì e mancu re al era adès stu pajàs.451
Di front di David, in plena vista
ta’un barcòn di un palàs, Micòl a vuardava
coma na fèmina dolorada ma trista.452
Movùt mi eri lì che’l vuli mi tirava,
lì ch’jodi i podevi n’altra storia
che di davòu di Micòl a si luminava.
Figurada chì a era l’alta Gloria
dal grant Romàn453 cal veva cussì tant valòu
che sistìt al veva Gregorio a la gran’ vitòria.
I staj contànt di Trajan, ’l imperatòu;
e na veduluta a era lì al fren454
duta plena di làgrimis e di dolòu.
Dut intòr il post pestasàt al era e plen
di cavalièrs, e’n tal oru l’àcuilis
sora di lòu il vint al moveva cun vaevèn.455
La puareta, in ta stu bacàn d’imàginis,
“Vendichèimi, siòr,” diši a pareva,
“pal me frutùt muàrt; t’jòs li me làgrimis.”
“Adès speta,” luj rispùndighi’l someàva,
“fin ch’jò i tòrni.” E alora ic: “Siòr me,”
com’una che tant dolòu a sufriva,
“e s’i no tornàis?” E luj: “Chèl par me
t’judarà.” E ic: “S’altri a fàn dal ben
sè ti zòvia, se il to ušàt a nol è?”456
Alora luj: “Dati cunfuàrt; ben mi convièn
fà’l da fà, e nisùn, prin, di chì mi gjava;
cussì’l vòu’l just, e la pietàt mi ritèn.”
Chèl ca nol à maj jodùt roba nova457
al à produšùt stu višìbil parlà,
cal pàr stran pars’che par nu al è roba nova.
Mentri ch’jò mi la godevi a cjalà
li tanti figùris di asiòns ùmilis,
e’l gust che’l so fabri’l veva d’jòdilis là,
“Èco, par cà; ma di mòvisi cuant lèntis
sti ànimis,” murmurànt’l zeva’l poeta:
“scju chì ni faràn jodi l’altri scjàlis.”
I me vuj, che sta roba a miràvin duta,
par jodi nuvitàs, che tant ghi plašèvin,
vièrs di luj voltàs si èrin, a la svelta.
I no vuej però, letòu, ca ti màncin
i to bòis propòšis par zì a sinti
com’che Diu’l vòu che i dèbis a si pàjn.
In tal coma da la pena puc fèrmiti:
pensa a sè ca seguìs, pensa che al pešu
dut’l mal cul grant judìsi al zarà a smeti.”
Jò i vevi tacàt: “Mestri, sè ch’jò i jòt che’n sù
al vèn vièrs di nu, a no somèjn ànimis,
e’i no saj sè che’n tal jodi a mi vèn sù.”
E luj a mi: “Li condisiòns tant gràvis
dal so turmìnt a bas li fàn stà’n cjera,
par chèl i me vuj sigùrs no’èrin stàs d’jòdilis.
Ma vuarda fis ulà: adès ti pària vera
d’jodi sè che di sot di chej claps a vèn?
Jodi belzà ti pòs com’ca fàn guera.”
Puòrs cristiàns, che di supiàrbia’n vèis a plen
e che’i vuj da la mins pur svuàrps ju vèis, e tant,
muj i sèis di zì là ca no vi convièn,
che di èsi cavalèis i no zèis maj pensànt,
nasùs par formà l’angjèlica pavèa
che sens’onòu e bès vièrs il just a và svualànt!
E’ntànt che’l vustri spirt in alt’l svualasèa,
besteùtis i sèis in stat imperfèt,
com’un vièr cal è’ncjamò ca s’impavèa.458
Coma par sostegni un solàr o tet,
impleàda ogni tant na figura
a si jòt ca unìs i zenòj al pet,
ca fà di sè—che ver nol è—na pena vera
nasi’n ta chèl ca la jòt; e cussì fàs
chej i vevi jò jodùt, cuant ch’jodùs i'u vevi cun cura.
Ver al è che pì o mancu a èrin contràs
secònt ca vèvin pì o mancu’n schena;
e chèl che pì pasiènsa’l veva’n taj so às,459
planzìnt diši’l pareva: “Oh, basta pena!”
“O pari nustri, che la sù’n alt ti stàs,
par nuja limitàt, ma pì par amòu
che paj prin efiès460 che lasù i ti'as,
cal sedi laudàt’l nòn to e’l to valòu
da ogni creatura, che cussì tant ben
a và di dišghi gràsis al to bon vapòu.461
Ca vegni pur vièrs di nu la pas dal to règn
che fin a chè zì i no podìn par intej,
se dongja no ni vèn, nencja cun dut il nustri ’nzèn.
Coma che i to ànzui dut il so volej
a te a sacrifichèjn, cjantànt ošana,
ca fèdin pur cussì i òmis volentej.
Coma ogni dì dani encja vuej la mana,
che sensa di chè’n ta stu dešèrt àrit
’n davòu’l và chèl che di zì ’ndavànt si afana.
E coma che nu il mal ch’i vìn sufrìt
a dùcjus ghi perdonàn, tu pur perdona
par bontàt, sensa vuardà’l nustri mèrit.
La nustra virtùt, ca no’è tant buna,
nosta pruvinà cul vecju aversari,
ma cjòighila da luj che tant lu spirona.
Ma, signòu bon, chist’ ùltin dešideri
no lu vìn par nuàltris, ca no ni ocòr,
ma par chej ca ghi sarà necesari.”462
Bòis augùrs par lòu e par nu dut atòr
preànt scju chì a zèvin sot chel pèis grant
che ogni tant’n ta’un brut sun ni vèn intòr.
Sufrìnt turmìnt, cuj pì cuj mancu463, indavànt
a zèvin, e’n sù, fin ta la prima curnìs,
il cjalìn dal mont uchì plan plan purgànt.
Se di là sempri ben da nu si dišès,
di là par nu di diši e fà ben a pòdin—
no?—chej ch’an al volej ’na buna radìs.464
Il so judà ben li pècis ni làvin,
chès partàdis chì, cussì che purs e lišèis
in ta li ròdis stelàdis zì fòu i podìn.465
“Se gjustìsia e pietàt vi cjòlin il pèis
cussì ch’i podèdis ben movi l’ala,
e zì’n sù secònt i vustri dešidèris,
mostràini par cuala man vièrs la scjala
pì curta ca è la strada, e s’a è pì d’un pas,
cual al eše che mancu rìpit al scala?
Chè chistu che cun me’l vèn, davòu d’un pas,
cargu da la cjàr d’Adàm ca lu vistìs,
di zì’n sù a malavoja’l cala’l pas.”
Li so peràulis, tornàdis a chìstis
che chèl che jò’i seguivi dìt al veva,
no si sà da cuj ch’èrin stàdis dìtis;
ma dìt al è stàt: “A destra pa la riva
cun nu vegnèit, e i cjatarèis il pas
che scalà al pòl encja persona viva.
E se d’jodi’n sù stu scoj no mi limitàs,
che’l me fà da gran bacàn al doma
e il me cjàf mi fà tegni amondi bàs,
chistu ch’encjamò’l vif, e nisùn lu clama,
par jodi s'i lu cognòs lu vuardarès
e par fàighi dòu dal pèis ch’i vìn ’nsima.
Latìn466 i’eri e fi d’un gran tosc i sarès;
Gulielmo Aldobrandesc me pari al era;
se cognosùt lu vèis, i no savarès.
Il sanc antìc e la nobiltàt intera
daj me grancj’ mi vèvin fàt cussì rogànt
che, maj pensànt a nustra mari cjera,
dispièt mi feva ogni omp cussì tant
ch’a murì i eri zùt; coma, i Sanèis lu sàn
e lu sà a Compagnàtic ogni fant.
Jò’i soj Ombèrt; e no a me besòu dan
mi’a la rogansa fàt, ma i me parìncj’ pur
da ic a sòn stàs inviscjàs’n tal malàn.
E chì mi tocja alòr partà stu pèis dur,
par ic, cussì par che Diu’l resti sodisfàt,
si no da vif, da muàrt i lu parti par sigùr.”
Intànt ch’i scoltavi i vevi'l cjàf’n jù sbasàt;
e un di lòu, no chistu cal parlava,
si veva stuarzùt sot’l pèis ca lu tegneva pleàt,
e jodùt mi veva, e, cognosùt, mi clamava,
tegnìnt i vuj cun tanta fadìja fis
sul me cjàf bas che cun lòu si moveva.
“Oh!” ghi vevi alòr dìt, “no sòtu Oderìs,
’l onòu di Gubio e ’l onòu di che art
che ‘luminà'467 clamada a è a Parìs?”
“Fradi,” al veva dìt, “a rìdin468 in pì gran part
li tèlis pituràdis da Franc Bolognèis:
’l onòu ’l è adès dut so, e me in part.
I no cròt ch’i sarès stàt cussì cortèis
mentri ch’i vivevi, pal me volej grant
da l’ecelensa ch’era’n taj me pensèis.469
Il fìo un uchì al paja par èsi cussì rogànt;
e chì ’ncjamò’i no sarès s’a no fòs stàt
che, podìnt pecjà, a Diu i vevi vuardàt’avànt.470
Oh se sbosa ca è l’umana podestàt!
Cuant puc che’l vert’n tal pì bièl al dura,
s’a nol riva’n ta la grosolana etàt.471
Crodùt’l veva Cimabue’n ta la pitura
di èsi’l miej, ma ’dès il Gjòt al è pì’n alt
e la fama di chèl a’è in jù, pì scura.
Cussì ’l un al altri Guido a ghi’a cjòlt
la gloria da la lenga; e forsi al è rivàt
chèl ch’ai doj fòu dal nit ghi farà fà un salt.472
La fama dal mont no è altri che’l flat
dal vint, cal tira prin chì e dopo là,
e, cambiànt banda, cun altri non al vèn clamàt.473
Se vòus i varatu’n pì s'i ti rìvis a’nvecjà
la to cjàr (che s'i ti fòs muàrt
prin che i zogàtuj i ti vès lasàt stà)
pì di mil àis, ca sòn na pì curta part
dal spàsiu eterno, che’l movi da li sèis
al sìrcul che pì tars’n tal cjèl’l vèn tuàrt.474
Di chèl cal cjamìna cussì a plan, com’ch’jodèis,
che un timp lu plaudeva la Toscana duta;
adès a Siena di luj apena’un mùrmur i sintèis,
indà che siòr al era cuant che distruta
stada a era la rabia di Firense, ca era
nòbil indà che adès a è puta.
La vustra fama a è com’erba’n cjera
che’l colòu a cambia, e chèl475 a la sbladìs,
cussì che fòu a vèn bruta e secja da la cjera.”
E jò: “Dišìnt cussì ti m’incoràgis
a èsi ùmil e a disglonfà’l me malàn:476
ma cuj al eše chèl cun cuj ti parlàvis?”
“Chèl,” al veva dìt , “al è Provensàn Salvàn;
e chì al è pars’che prešuntuòus al era stàt
di partà duta Siena’n ta la so man.
Cussì al era e cussì’l và, maj ripošàt,
dopo cal è muàrt: cu la stesa moneda
al pàja chèl che par di là’l veva mas’ausàt.”
E jò: “Se chel spìrit cal speta’n banda,
prin di pentisi in tal orli da la vita,
ca jù’l stà e nol vèn’n ta sta falda,477
se’l bon preà cunfuàrt a no ghi parta,
prin cal pasi altritànt timp cal à vivùt,
com’eše che chì concedùt ghi’e stàt di stà?”
“Cuant cal era plen di Gloria cujerzùt,”
al veva dìt, “dut lìbar in tal Cjamp di Siena,
copànt la so vergogna, a si veva metùt;
e lì, par tirà’un so compaj fòu di pena
cal sufriva’n ta na prešòn di Carli,
a tremà si veva ridušùt par ogni vena.478
Pì i no dìs, e scur i saj ch’i parli;
ma no pasarà tant timp, che’i to visìns
ti lu faràn ben capì479; ma lasàn lì.
Chist’òpera cjòlt ghi veva chej cunfìns.480
Di pari pas, coma nemaj ca vàn al zòuf,
jò’i zevi cun che ànima cargada
fin che pal bon mestri a restava alc di nòuf;
e al veva dìt alòr: “Làsiu e fà pì strada,
che chì a piè o’n careta ’si si rangja;
chèl cal pòl, besòu si juda avonda.
Indresàt mi eri, coma chèl che dongja
a mi steva, encja se il me pensej
bas e ùmil a Oderìs ghi ’era dongja.
Movùt mi’eri, e’i ghi zevi davòu volentej
ai pas dal me maestri, e jò e luj
svels i zèvin cul pas na vura lišej;
e luj dìt mi veva: “Volta pur in jù’i to vuj:
ben ti farà, e sinti tant pì sigùr,
d’jodi sè che sot daj piè ti às, cuj to vuj.”
Par che’l recuardasi di lòu nol resti’n tal scur,
li làstris insima daj puòrs soteràs
sèns a àn di chèl ca èrin prin da zì’n tal dur,481
’ndà che tanti vòltis si resta turbàs
da li spunzùdis ca dàn li memòris,
ma doma’i pì pìus a vègnin ben spironàs;
cussì mi èrin lì parùdis482, ma pì bièlis
secònt i dišèns tal troj ritràs, e figuràs
che'n ta stu mont in sù'l zeva pa li bàndis.
Jodùt i vevi chèl che fra ducju i creàs
il pì nòbil al era stàt483, colà jù dal cjèl
chì in banda saetànt fin a bas.
Jodùt i vevi Briàreus, che da’un folc dal cjèl
impiràt, distiràt al era’n ta st’altra part,
in cjera, cun dut il pèis dal mortàl gjèl.
Jodùt i vevi Timbrèus, Pallade e Mart,
encjamò armàs, dal pari so dùcjus atòr,
ca miràvin i tocs484 daj Gigàns, ognùn muàrt.
Jodùt i vevi Nembròt485, ai piè da la gran tòr,
na vura spierdùt, che chej’l vuardava
che rogàns coma luj stàs a èrin a Senror.486
O Niobe, che’l to sguàrt il sufrì al mostrava,
com’ch’jodevi ben segnàt’n ta la strada,
tra sièt e sièt fioj, ch’ognùn ghi mancjava.487
O Saul, coma che’n ta la to stesa spada488
muàrt i ti parèvis chì a Gelboè,
che dopo no veva sintùt pì ploja nè rušada!
O mata d’Aragna, cussì jò’i jodevi tè
zà mieša ragna, dulìnt ’n ta li pesòtis
dal lavoru che tant puc zovàt ti veva e ti’è.489
O Roboàm490, ca no par ch’i ti minàcis
chì’l to dišèn, ma cun to grant spavìnt,
un cjàr lu parta’n alt, e nisùn lu seguìs.
Al parava via a mostrà il dur pavimìnt
com’ch’Almeòn a so mari ghi veva fàt tant
cjàr pajà’l maldestinàt adornamìnt.491
Al mostrava com’che’i fìs si èrin fàs avànt
e butàs su Senacherib dentri’l templi,
e com’che muàrt lu vèvin lasàt lì, da chel istànt.492
Al mostrava’l cadàvar e’l macèl, lì,
fàt da Tamiri, cuant ch’a Cir ghi veva dìt:
“Sanc ti bramàvis, cussì bèif chel sanc chì.”493
Al mostrava com’cal scjampava, stupidìt,
ogn’Asiriàn, dopo la muàrt di Olofèrnis,
encja’l cuàrp, smembràt, lì cal era stàt culpìt.494
Troja al feva jodi'n sinìša e cavèrnis:
O Iliòn, cuant ca ti mostràvin bas’ e vil
sot daj nustri piè chist’ imàginis!
Cuj di pinèl al eše stàt mestri o di stil
da podej piturà st’ òmbris e lìnis
ch’amirà a farèsin un inzèn sutìl?
Muàrs i muàrs e vifs a parèvin i vifs, i vi dìs:
miej di me nol jodeva chèl che’l ver al veva jodùt,
fin ch’i tegnevi in bas il cjàf e spàlis.495
Insupiarbìvi pur, vuàltris dapardùt,
fioj di Eva, e no stèit zì a cjàf bas,
sinò i zèis a jodi’l vustri cjamìn brut!496
Atòr dal mont i si èrin zà inoltràs
e’l soreli al era zà tant pì’n alt zùt,
che’l me pensej soracàric no lu stimàs.
Chèl cal veva'l sguàrt sempri ’ndavànt tindùt
al veva cussì tacàt: “Il cjàf tèn alsàt;
no ti’as pì timp di zì cussì spierdùt.
Jòt chel ànzul là cal è dut preparàt
par vignì vièrs di nu; jòt là ca torna
la tersa zòvina497 dopo vej il dì judàt.
Di riverènsa dut il so fà ’l adorna
ca par che dilèt ’l vedi d’inviàni sù;
pensa che chistu dì maj pì a nol torna!”
Ben ušàt i’eri al so mòut di dìšmi sù
di no zì a pièrdi timp, cussì che di chèl
pì n’ocoreva ch’i lu vuardàs dal bas’n sù.498
Vièrs di nu al vegneva chel ànzul bièl,
dut di blanc vistìt, e’n muša ti gh'jodèvis
com’che a prin dì a trema la steluta dal cjèl.
I bras al veva prin vierzùt, e dopo li àlis:
e dìt al veva: “Vegnèit: i scjalìns a sòn visìn:
a è fàsil ormaj zì sù par chisti scjàlis.
A stu invìt amondi pus a vègnin:
O umana zent, par zì’n sù nasuda,
parsè còlitu jù cul prin vintulìn?
Menàt ni veva 'ndà che la rocja a era tajada:
chì mi veva batùt li àlis’n ta la front,
prometìnt ch’i varès vùt buna strada.
Com’ ch’a man destra, par zì sù’n ta chel mont
indulà ca è la glišia ca dòmina
la ben guidada ’nsima dal Robacònt,499
a vèn rota un puc la granda rivona
par via da scjalìns fàs’n taj timps pasàs
cuant che a fà’i cons la zent ’era pì buna;500
Il grant rivòn’l vèn cussì mancu dret che a bas
’ndà che rìpid al cola dal altri ziròn;
chì e lì si vegneva lo stes dal alt mur rusàs.501
Voltàs ch’i’èrin par zì’n sù, chista cansòn,
‘Beati pauperes spiritu!’ i vèvin sintùt
cun vòus che dòlsis a cjantàvin e benòn.
Ahi cuant diferèns ca èrin scju sbocs in dut
di chej da l’infièr! Uchì bieli cansòns
ni compagnàvin, e là a si lagnàvin di dut.
Ormaj i montàvin sù paj scjalìns sans,
e tant pì lišej d’èsi mi pareva
sinò’n taj plans che zà a parèvin lontàns.
Alòr jò: “Mestri, dìs, chel pèis ch’intòr mi steva
si’aja gjavàt da me, che cuaši no sìnt
pì la fadìa che prin stracà mi feva?”
E luj: “Cuant che’i P ch’encjamò ti stàs sintìnt
in ta la to front, encja se debulùs,
a no ti saràn pì par nuja prešìnt,
a ti saràn i piè dal bon volej tant vinsùs,
che no dom’no fadìa no sintaràn,
ma plašej a varàn d’èsi’n motu tegnùs.”
Alora i vevi fàt jò coma chej ca vàn
cun alc’n tal cjàf sensa savej ca lu’an
fin che sèns d’àltris sospetà a ju fàn;
cussì che par èsi sigùrs si jùdin cu la man,
ca sercja e cjàta, e a fà’l còmpit
che di sòlit a sòn i vuj ca lu fàn.
E ušànt da la man destra ogni dèit,
doma sèis da li lèteris i vevi sintùt
in ta la front che chèl da li clafs’l veva scrìt:
e chè jodìnt, il me duca ’l veva suridùt.
Rivàs i’èrin insima da la scjala,
’ndà che pa la seconda volta a si sèa
il mont che parànt in sù al dismala:502
ulì streta na curnìs a si lèa
intòr di stu pajòu, coma la prima;
doma che’l so arco pì svelt si plèa.503
Sen ulì a no’n d’è e nencj’ ànima;
nut e crut chì al era il zì dapardùt,
cul colòu daj claps ch’i ghi zèvin insima.
“Se par domandà, stu post i vìn sielzùt,”
al rašonava’l poeta, “i’ai poura
ch’a lunc i restarìn chì ch’i si vìn metùt.”
Fisàt al veva dopo i vuj là che’l soreli al era;
ušànt la so destra coma il centri,
al veva ’lòr ziràt la so banda sinistra.
“O lus buna, cun fede in tè i èntri
che pal cjamìn just tu i ti ni guìdis,”
al veva dìt, “secònt il to volej, chì dentri.
Lus ti ghi dàs al mont, e’i ti lu scjàldis:
s’a no è nisùn’altra rašòn ca conta,
che a nu ni sèdin sempri i to ràis guìdis.”504
Cuant che par di cà un miàr si conta,
altritànt par di là nu’i’èrin zà zùs,
svels, parsè che la voja ni’era pronta;
e ca svualàvin vièrs di nu i'u vèvin sintùs,
ma no jodùs, chej spirs ca ni zèvin invidànt
di godi encja nu dal banc dal amòu i frus.
La prima vòus ca ni ers pasada svualànt,
‘vinum non habent,’ asaj fuàrt a veva dìt,
e’l stes i la vèvin sintuda diši pì’n davànt.
E prin ca no si sintès pì stu spìrit,
che via’l zeva, ’n’altri ‘I soj Orestis’
al era pasàt sigànt, e via cal era partìt.
“Oh,” i vevi dìt, “pari, se vòus a soni chìstis?”
E com’ch’jò’i domandavi, èco il ters
cal diševa: ‘Amàit i vustri versàris.’
E’l bon mestri: “Chist’è na vìscja che vièrs
la colpa da l’invidia a sbàt, ma al vèn
dal’amòu’l coràn che sta scòria’l cujèrs.
Dal rumòu contrari al vou èsi fren:
ti lu sintaràs i cròt, par me avìs,
prin che dal pas dal perdòn t’jòdis il sen.
Ma tèn il to vuli in ta chist’aria ben fis,
e da chì ’ndavànt zent sintada t’jodaràs
che dùcjus a’an vièrs la rocja li schènis.”
Pì che maj i me vuj si èrin spalancàs;
e’n davànt jodùt i vevi òmbris cun mantej
ca èrin coma na piera coloràs.505
Un puc pì’ndavànt si èrin visinàs a chej,
che sintùt i vevi sigà: ‘Maria, prèa par nu!’
e ‘Michel’ e ‘Pieri’ e ‘Ognisànt daj cjej.’
No cròt ch’encjamò a sedi’n cjera, ca sù,
omp cussì dur, da no èsi stàt tocjàt
dal dolòu par chèl ch'i vevi dopo jodùt la jù;
che apena ch’i eri visìn di lòu rivàt,
e ogni so sèst ni'era stàt di lòu ben clar,
làgrimis di dolòu mi vèvin daj vuj colàt.
Vistìs a parèvin cun stras da pesotàr,
un tegnìnt 'l altri sù cu li so spàlis,
cul mur che a dùcjus ghi feva da schena:
cussì chej svuàrps che di ròbis an d’àn pùcis,
ai perdòns506 si’u jòt che d’èsi judàs a domàndin
e l’un cal sbasa’l cjàf su di n’altri t’jòdis,
chè a la pietàt d’àltris si dispònin
e no doma pal sun da li peràulis
ma pur pa la vista che tant a bràmin.
E com’che’l soreli no ghi zova a zens svuàrbis
cussì pur cun st’òmbris chì, che di lòu i dìs,
il cjèl nol vòu che la so lus507 ju tegni benedìs;
ma’a dùcjus un fil di fièr ghi sbuša li sèis
e ghi li cùs, com’che a un salvadi
si fà par cal stèdi calmùt cun l’àlis.
Zìnt avànt, mi pareva d’ufìndi,
vuardànt i àltris sens’ èsi jodùt:
dal me bon consej i vevi alòr volut dipindi.
Luj a volo capìt al veva il me sguàrt mut;
a nol veva però spetàt la me domanda,
ma dìt al veva: “Cjacara pur, ma clàr e curtùt.”
Virgìlio a mi vegneva da che banda
da la curnìs ’ndà che colà ti pòdis
pars’che ’ncoronada no era la sponda;
a man sanca i jodevi che ànimis
devòtis che pa’ l’orìbil cušidura
làgrimis ghi colàvin ta li mosèlis.
Voltàt mi eri a lòu e “O zent sigura,”
i vevi scuminsiàt, “di jodi chel alt lumìn,508
che, besòu, il vustri dešideri’l cura,
cussì che li pècis par gràsia si nètin
da la vustra cosiènsa, cussì che clar
il flus da la vustra mins par ic i jòdìn,
dišèimi, che stu plašej a mi’è cjàr,
se chì cun vu a è ànima latina;509
che forsi ghi zarà ben se jodi si fà’n clar.”510
“O fradi, ogn’una’ a è sitadina
di na sitàt vera, ma tu t’intìns
s’a vivès in ta l' Italia pelegrina.”511
Chistu, a mi par, vegnùt mi veva a mins
zìnt pì dongja d’indà che la vòus a vegneva,
’ndà che miej a sintèvin i me muvimìns.512
Jodùt chì i vevi pur un’ombra ca spetava,
dal aspièt; e se un’l volès diši ‘Coma?’,
la barba com’un svuàrp in sù a levava.
“Spirt,” i vevi dìt, “che par zì’n sù i ti sàs domà,
se tu’i ti sòs chèl ca mi’a rispundùt,
dišmi dal post o di coma ch'i ti ti fàs nomà.”
“Jò’i eridi Siena,” e com’ch’i ti’as jodùt
cun st’àltris i neti chì la me mal vita,
preànt cun làgrimis chèl che fà al pòl dut.
Sàvia i no eri, encja se Sapia’n vita
mi clamàvin; i’eri daj dans daj àltris,
pì che da la me furtuna, contenta.
E par ch’jò bušiara i sedi no ti cròdis,
scolta si’eri mata coma ch’i ti dìs,
belzà cuant ch’in jù al zeva ’l arc daj me àis.
Zùs a èrin i me sitadìns vièrs Còlis513
e lì visìn rivàs a èrin cuj so nemìs,
e pal volej di Diu’i diševi prejèris.514
In rota li me zens zùdis a èrin, amàris
in tal so scjampà; e jò jodìnt la cjasa,
un gust tant grant i vevi a jòdilis,
che alsàt i vevi cun tant disprès la me muša
sigànt a Diu, ‘Di te no’ai poura!’,
com’il pùor mierli ch’in plen unvièr vignì fòu al àusa.515
Pas i vevi volùt fà cun Diu na vura
visìn da la fin; ma ’ncjamò a sarès
la me penitensa amondi dura
s’a no fòs che a preà par me si vès
Pier Petinàr ta li so santi orasiòns,
che gran caritàt vùt a vèvin paj pecjàs mès.
Ma cuj sotu che da li nustri condisiòns
ti vàs domandànt e ch’i ti’as i vuj vièrs,
com ch’i cròt, e rispirànt ti das rašòns?”516
“I vuj,” i vevi dìt, “mi vegnaràn encja a mi cjòls,
ma par puc timp, chè ninìna a è l’ofeša
ca’an fàt par èsisi cun invidia rivòls.
Tant pì granda a è la poura ca’a belzà
l’ànima me dal turmìnt cal è la sot,517
che zà’l cargu di la jù a mi peša.”
E ic: “Cuj duncja ti àja partàt da sot
ca sù da nu se di tornà ti pènsis?”
e jò: “Chist cal è cun me e nol fà mot.
Vif i soj; e domàndis ti pòl fàmilis,
spìrit elèt, se tu ti vòus ch’i fedi
alc par te’n ta li mortàl contràdis.”
“Oh, chist’è pì nova che maj sintùt i vedi,”
a veva dìt; “gran sèn a’è che Diu ben ti vòu;
dal to preà’i zarài alòr a godi.
Jò pur ti prej, par chèl che pì ti’as in còu,
che se maj ti mès piè’n ta la Toscana,
ai mès dìšghi che par me n’òcòr vej dòu.518
Tu ti’u jodaràs tra che zent vana
che a Talamòn a spera, e a pièrt
pì speransa si no di cjatà Diana;519
ma pì’l pierdarà ogni capitàn espèrt.”520
“Chistu cuj ’l eše ch’atòr dal nustri mont al zira
prin che la muàrt di svualà ghi vedi dàt
e’i vuj al vièrs cuant cal vòu e al siera?”
“Cuj, i no saj; ma’i saj che besòu nol è rivàt:
domàndighilu tu che pì ti ghi sòs visìn
e par cal parli dàighi un bon benrivàt.”
E doj spirs, il prin al altri fašìnt un inchìn,
di me a parlàvin lì a man dreta;
cul mušu alsàt, par dìšmi, dal bas ca èrin,
e un dìt al veva: “O ànima che duta
’nsièmit cul to cuàrp pur vièrs il cjèl ti vàs,
consòlini, dìšni, che tant n’impuarta:
da’ndà i ventu e cuj sotu, ch’i ti ni fàs
cussì tant maraveà da la to gràsia,
coma chèl che maj si pensarès cal capitàs?”
E jò: “Par mieša Toscana’l scòr via
un flun picinìn521 cal nàs a Falterona,
e sent mìis di percòrs a no lu sàsia.
Da che bàndis là i meni sta persona:
dìšvi cuj ch’i soj a sarès cjacarà ’nvàn
che’l me nòn encjamò tant nol suna.”
“Se’n tal to’ntindimìnt i me pensèis a vàn,
com’ca varèsin,” al vev' alòr minsonàt
chèl di prin, “in tal Arno i to pensèis a stàn.”
Chel altri dìt ghi veva: “Parsè al àja platàt
stu chì il nòn dal flun che par là al scòr,
com’che ’l omp al fà cun chèl ca lu tèn disgustàt?”
E’l spirt che da rispundi’l veva, alòr
cussì si veva sdebitàt: “No saj, ma ben dègn
da murì al è’l nòn da la val minsonàt dal siòr;
chè che di là a tàca, ’ndà cal è dut plen
chel mont alpìn522 che troncàt al è da Pelòu
che’n ta pus poscj’ al pasa pì’n là dal sen,
fin’ndà che par ristoru si dà’n davòu
dut chèl che ’l alt cjèl dal mar al supa sù
par dàighi ai fluns chèl523 che dopo al và cun lòu.
La virtùt a vèn com’na sìngara bandonada sù
da dùcjus, coma madràs, o par malora
dal post, o pal vìsi che lì al sgarfa sù:
cussi a è che cambiàt a àn la so natura
chej ca vìvin chì’n ta sti puor valàdis
ch’ognùn, streàt, al par cambiàt in piòra.524
Tra pursitàs, ca mèritin pì glàndulis
che altri da mangjà, pa la zent pì adàt,
par prin tal so puòr fosàl al scaturìs.
Vegnìnt jù, i botulùs525 al tèn insuriàt,
ca cainèjn pì che dal so stamp si dišarès,
e da lòu cun disprès il cjàf ’l tèn voltàt.
E jù cal vèn; e pì sglonf ca si fà luj stes,
tant pì’l cjata che’i cjàns si fàn lùpos
stu puòr flun cal pasa par scju poscj’ maladès.
E zìnt jù’n ta gòlis scùris dopo ti lu jòs
’ndà cal scuntra vòlpis cussì ’mbrojònis526
che timòu no’an che n’altri ’nganàlis al pòs.
No’mpuarta se n’altri al sìnt527, ch’jò lo stes i dìs,
e’a chistu528 ben ghi zarà, se’n mins al tèn
sè cal disgropa’l spirt di ròbis vèris.
Jo’i jòt to nevòut che pì avànt ben al vèn,
cjasadòu di chej lùpos529 ta la riva
dal nòbil flun, ch’a ju’mpaurìs a plen.
Al vènt la so cjàr cuant ca è ’ncjamò viva;
e da bèstia salvàdia fòu I’u neta:
tàncjus di vita e me d’onòu al priva.
Sanganàt’l vèn fòu da sta puora foresta;530
e tal la lasa che nencja fra mil àis
com’ ca era prin di nòuf a doventa.”
Com’ch’al sinti contà di penòus detàis
al tèn platàt la muša chèl cal scolta,
da’ndà che vignì a pòsin dal mal i scàis,
cussì jodùt i vevi l’altr’ànima, ch’atenta
a scoltava, malincunìnsi duta
pensànt a chèl che ’l altri’l veva dita.
Dal un il diši e dal altri la vista
di savej i so nòns a mi vèvin fàt curiòus,
e domanda ghi vevi fàt cun prejèris mista;
par chèl il spirt che prin mi veva dàt vòus
di nòuf tacàt al veva: “Ti vòus ch’i mi meti
a fati sè che tu a fami no ti vòus.
Ma da che Diu’l vòu che’n tè si riflèti
tant la so gràsia, i no vuej èsi pignòu;
ch’i soj Guido dal Duce i pòl ben dìšti.
D’invidia’l veva’l me sanc cussì tant brušòu,
che se jodùt i vès omp fasi contènt,
lìvit i sarès doventàt di colòu.
Di me siminsa sta pàja’i cjoj, a stent:531
o puòrs umàns, parsè’i metèišu’l còu
ta chèl che spartì no si pòl cun altra zent?
Chistu al è Rinièr, chistu al è stima e onòu
di chej siòrs di Calboli, nisùn daj cuaj
si’è fàt dopo erèit dal so valòu.
E no doma’l sanc si’è dut svueitàt ormaj
tra’l Po e il mont e il mar e il Ren
dal ben dal ver e dal vivi’l viavaj;532
pars’chè dentri di scju cunfìns a’è dut plen
di zentàja trista, cussì che masa tars
a’è par dàighi na svolta vièrs il ben.
’Ndà al ese’l bon Lisio e Rigo Manars?
Pier Traversar e Guido di Carpigna?
O Romagnoj colàs di nòuf fra’i bastàrs!
Un Fabri cuant’l tornaràja a Bologna?
cuant a Faensa un Bernardìn di Fosc,
butulùt cussì gentìl di cjampagna?533
No maraveàti se jo’i plans, Tosc,
cuant ca mi vèn in mins Guido dal Prata
cun chèl d’Às, a nu visìns, coma da l’erba un frosc,534
Fedric Tignous e compagnìa, duta
la cjasa Traversara e’i Anastèis
(da l’una e l’altra la zent a è muarta),
zòvins e zòvinis, afàns e plašèis
invojàs dal fà gentìl e dal amòu
’ndà che durs a sòn i còus e no pì lišèis.535
Parsè no scjàmpitu tu, Bretinòu,
dop’che la to famèa zuda a è via,
e tant’altra zent, par no pièrdi onòu?
Ben al fà Bencjavàl che pì nol fìa536;
e mal’l fà Castrocjàr, e pezu Coni,
che còns cussì a fià a pàrin via.
Ben a faràn i Pagàns dop’che’l demòni537
so al sarà zùt; ma no però che pur
di lòu luj a nol resti testimoni.
O tu Ugolìn daj Fantolìns, sigùr
al è’l to nòn, sicoma che pì no si speta
che un al posi falu, degenerànt, scùr.538
Ma làsimi, Tosc; ch’adès a mi dileta
pì il mètimi a planzi che’l parlà,
che’l rašonà patì mi fà, e basta.”
Ben i savèvin che che bunànimis là
a mi sintèvin zì’ndavànt; ma, tašìnt,
capì mi fèvin che jùscj’ i zèvin par là.
Besoj restàs tal nustri procedimìnt,
un fòlc cal sclàpa l’aria a i veva someàt
na vòus che cuntra nu saetàt a veva, dišìnt:
“Se cualchidùn mi cjàta i vèn copàt”;539
e scjampàt al era coma’l tòn cal svanìs,
ch’atòr di sè a colp al vèn il nul sbregàt.
La vòus mi vev’apèna lasàt li orèlis
che n’altra i vèvin sintùt cun un rumoràt,
che parùt ni veva di tonà sti peràulis:
“Aglàuro i soj che clap i’eri doventàt,”
e alòr, par visinasi al poeta,
a destra mi eri, e no davànt, spostàt.
L’aria a era belzà par dut sidinuta;
e luj mi veva dìt: “Stis chì a sòn li rèdinis
che ’l omp a varèsin da tegni’n ta strada dreta.
Ma la lèscja cul amp vuàltris i cjolèis
cussì che ’l antìc ’versàri a sè vi tira;
e’l fren puc vi zova, o li clamàdis.
Il cjèl vi clama e’ntòr vi zira,
e li so bielèsis vi mostra etèrnis,
e’l vustri sguàrt vièrs cjera al punta e’l mira;
par chèl chel che dut al jòt a vi punìs.”
Cuant che al finì da l’ora tersa
e al tacà dal dì a s’jòt la sfera
che sempri, com’cal fà un frut, a schersa,540
altritànt a someàva che vièrs la sera
in tal so cors al soreli a ghi mancjàs;
il tramònt là, e chì miešanòt a era.541
E’i ràis ni ferìvin tal miès dal nàs542
pars’che par nu si’era cussì ziràt il mont
che vièrs il tramònt i èrin dres puntàs,
cuant che na gran’ presiòn culpìt mi veva la front
cun’un splendòu pì’ntèns di chèl di prima:
di stùc i eri lì che prin no ghi fevi cont;
par chèl li me mans alsàt i vevi 'nsima
da li me sèis, par fami un pu’ di ombrena
che il lušòu intèns un puc a lima.
Com’ che da l’aga o dal spièli al torna
un raj di lus in ta che altra banda
zìnt in sù coma’n ta n’altalèna
tant cuant cal era zùt’n jù , e si disbanda
dal colà di na piera il stes trat,
com’ch’esperiensa e art jodi a fàn avonda;
cussì da lus rifletuda, i eri stàt –
che chì ’ndavànt a era—sùbit culpìt,
che di svià la me vista a vev’a colp provàt.
“Dols pari me, sè cal è chel lì,” ghi vevi dìt,
“che ben parà i vuj no mi lasa
e par chì a somèa cal vegni spedìt?”
“Di stu’mbarlumì no stupiditi masa,”
rispundùt mi veva. “Da la famèa dal cjèl
a’nvidani a zì’n sù un ànzul si sbasa.
Puc a mancja che a jodi dut stu bièl
no pì pèis a ti darà ma tant plašej
cuant che ben disponùt ti saràs a chèl.”
Rivàs ch’i’èrin lì dal benedèt mesagej,
cun biela vòus al veva luj dìt: “Entràit pur;
in ta sta scjalinada’l zì al è pì lišej.”
Partìs da lì, cul zì cal era puc dur,
‘Beati misericordes!’ i vèvin sintùt
cjantà davòu e ‘Gòt tu ch’i ti vìns sigùr!’
Jò e’l me mestri in ta stu post nut543
sù’i zèvin, e jò i pensavi, zìnt ’ndavànt,
se’l so diši zovami al varès podùt;
Cussì voltàt mi eri a luj, domandànt:
“Se’l volèvia diši’l spirt di Romagna,
cun chèl ‘no si pòs’ e ‘spartì’ minsonànt?”544
E luj: “Da la so pì granda magagna
al cognòs il dan; e n’ocòr stupidisi
s’àltris al 'vertìs545 par ca sedi mancu lagna.
Pars’che i vustri dešidèris a puntasi
a vàn ’ndà che mancu a sòn se àltris ju gòdin,
l’invidia vi parta un grant afanasi.
Ma se ’l amòu pal pì alt sìrcul divìn
al pocàs vièrs ’l alt il dešideri vustri,
a chel timòu lì ghi metarès fìn;
chè, par tàncjus che lì a dìšin ‘nustri’,
encjamò di pì al và a vej ognidùn
e pì a àrt la caritàt’n ta chel clàustri.”
“Di èsi contènt i soj pì a dišùn,”
i vevi dìt, “che se prin i vès dal dut tašùt,
e di dùbis in daj adès pì di un.
Com’a pòsia èsi ch’un ben spartìt dal dut
in pì poseditòus al fedi pì siòrs
di sè, sinò se da pus’l fòs posedùt?”
E luj a mi: “Èco che di nòuf ti còrs
cu la to mins’n ta li ròbis terènis,
e da la lus vera ti làsis’l percòrs.
’L infinìt ben da li sfèris celèstis,
da là cal è, davòu cussì ghi còr al amòu
com’che a un cuàrp lustri ghi còlin i ràis.
Tant a si dà in tal cjatà dal ardòu;
chè, par tant che caritàt si espandi,
in ic pì’ncjamò al crès ’l eterno valòu.
E pì zent che lasù a s’intindi546,
e pì che di amà si pòl, e pì si àma,
e coma spièli un al altri’l và’a rindi.
E se’l me rašònà a no ti disfama,547
t’jodaràs Beatrìs, e ic par sigùr
ti cjolarà chist’e ogn’altra brama.
Ca ti vègnin sùbit sieràdis, prova pur,
coma li primi dos, li altri sinc plàis,
ca si sièrin doma cul pentimìnt pur.”548
Pront i’eri da diši, ‘Tu ti mi sodìsfis!’
cuant che rivàs i èrin tal’altri ziròn,
cussì che taši mi vèvin fàt li lus bramòšis.549
Lì parùt mi veva che'n ta na višion
estatica a colp i’eri stàt tiràt,
e ta’un templi zent jodùt i vevi'n ta’un cjantòn;
e na siora sul entrà a mi veva vuardàt
e cul fà dols di mari550 dìt mi veva: “Fiòl me,
parsè i’atu tu cussì vièrs di nu fàt?
Èco, sufrìnt, jò e to pari pur cun me
ti zèvin sercjànt.” E com’ca veva tašùt
a colp sparida a era di davànt di me.
Di lì a’un puc, un’altra551 i vevi jodùt
cun l’aga che daj vuj a cola pal lambicà
cal è al grant disprès par 'n altri dovùt,
e dìt a veva: “Se di stà sitàt il siòr ti sòs cà,
che pal so nòn i dèos tant’an barufàt,
e da’ndà che la siènsa si spant cà e là,
vendichèiti di chej bras ca’an ausàt
d’imbrasà nustra fia, o Pišistràt.”
E’l messèr benèvul e dols si veva mostràt
tal rispùndighi, cun bièl fà temperàt:
“Se maj ghi farinu a chèl ca ni odièa
se chèl che ben ni vòu al vèn da me condanàt?”
Zent i vevi dopo jodùt (ch’ardeva di rabia)
cun claps un zovinùt552 copà, sigànt
fuàrt chistu a chèl: “Còpa sta canàja!”
E luj si sbasava, cu la muàrt che tant
lu gravava, sempri’n jù, vièrs la cjera,
ma puàrtis dal cjèl al feva daj so vuj, colànt
e preànt al alt Siòr, in tanta guera,
cal perdonàs ogni so persecutòu,
cul dols fà cal liberèa pietàt vera.
Cuant che la me ànima tornada 'era fòu
da li ròbis ca sòn fòu di che vèris,
ricognosùt i vevi ogni me—no fals553—eròu.
Il me duce, ca mi deva ocjàdis
Coma chès ca si dàn a’un ca si stà sveànt,
al veva dìt: “Se àtu che cuaši ti còlis
e mièša lega o pì ti sòs fàt avànt
cuj vuj velàs e cu li gjàmbis mòlis
coma un che’l vin o’l sun al stà pleànt?”
“O bon pari me, se tu ti mi scòltis
jò’i ti conti,” ghi vevi dìt, “sè che jò i’ai jodùt
cuant che li gjàmbis mi sòn stàdis cjòltis.”
E luj: “Se sent màscaris ti vès metùt
in ta la to muša, lo stes no ti platarès
nisùn daj to pensèis, nencj’ un pisulùt.
Jodùt sè ch’i ti’as jodùt no ti varàs
sensa tegni’l còu vièrt a l’àghis da la pas
che difùšis a vègnin dal Creatòu stes.
No ti’ai miga domandàt sè ch’i ti às
coma chèl che doma par di fòu al vuarda
cuant che’l cuàrp, svanìt, colàt al è a bas;
ma par pocà’l to piè ti’ai fàt stà domanda:
cussì si ghi fà a chej che di musetàt a sòn plens
par ca si rimètin’n ta la so strada.”
Avànt i zèvin tal colà dal dì, atèns
d’jodi fin là che’i vuj si slungjàvin
cuntra’i ràis dal tramònt ca èrin di lus plens.
E èco che puc a puc un fun i jodèvin
che vièrs di nu’l vegneva, com’da la nòt ’l scur;
e da chèl zighi’n banda i no podèvin:
chistu i vuj ni veva sieràt, e l’aria pur.
Un scur d’infièr e na nòt duta privada
di planès e, sot di un puarèt di cjèl,
cun nulàtis ca la vèvin incjalinada,
no ghi vèvin maj fàt a la mušu me un tal vel
coma chel fun che chì ni veva cujerzùt,
nè cussì fuàrt becàt a mi veva vuj e pièl;
che’l vuli nol era stàt bon di stà vierzùt;
par chèl la scorta me, buna e fidada,
la spala mi veva ufrìt par èsimi d’ajùt.
Cussì, com’ch’un svuàrp al seguìs la so guida
par no pièrdisi o’ntòr zì a sbati
di alc ca lu seci o lasi muàrt’n strada,
tirànt’l flat, i pas’ndavànt i zevi a meti,
ben scoltànt il me duce cal diševa:
“Di me stà atènt di no separati.”
I sintevi vòus, e’a mì mi pareva
ch’ogniduna a preàs par pàs e pietàt
’l Ànzul di Diu che’i pecjàs cjoj’l podeva.
‘Agnus Dei’—cussì’l so preà al tacava’n fàt;
insièmit a cjantàvin e’l stes fà a vèvin:
spirt di concòrdia a vèvin ben raprešentàt.554
“A soni spirs, maestri, chej ca cjàntin?”
ghi vevi dìt. E luj: “Sì, il ver ti capìs,
e’l grop da la rabia a sòn ca dislèin.”
“Tu, cuj sotu che’l nustri fun ti sclarìsis
e di nuàltris ti stàs tu cjacarànt
e il timp encjamò’n mèis ti divìdis?”
Cussì una da li vòus si veva fàt ’ndavànt;
alòr il me mestri al veva dìt: “Rispùnt tu,
domandànt se par chì si và’n sù e’ndavànt.”
E jò: “O creatura, che pura lasù
tornà ti vòus e biela pal to fatòu,
maravèis i ti conti se cun me’i ti vèns tu.”
“Fin ca mi’è lècit i ti vèn davòu,”
al veva dìt, “e se d’jòdisi’l fun no ni lasa,
lo stes si sintarìn, sensa zighi fòu.”555
Alora i vevi scuminsiàt: “Cun che fasa
che disfada a vèn da la muàrt i vaj’n sù,
e chì i soj vegnùt pa l’infernàl matasa.556
E se Diu ’n ta la so gràsia mi’a cjòlt sù,
tant da volej che jò’i jodi’l so palàs,
roba ch’al dì di vuej fòu a è di ušu,
prin da murì se èritu là a bàs?557
Dìšmilu, e se just i staj zìnt dišmi,
cussì ch’i vegnini dal to parlà guidàs.”
“Lombàrt i eri, e Marco i mi clami:
i capìvi’l mont, e a chèl ben ghi volevi,
che a nisùn pì ghi’mpuarta, mi pàr a mi.558
Par zì’n sù, zì dret i cròt ca ti zovi.”
Cussì al veva dìt, e zontàt: “I vuej preàti
che di preà par me lasù alc a ti movi.”
E jò a luj: “I pòl ben sigurati
di fà sè ch’i ti vòus, ma jò’i staj scopiànt
d’un dùbit dentri ch’in clar i’ai da meti.
Prin al era pìsul559; adès si stà radoplànt
cun chèl ch’i ti mi stàs dišìnt, ca mi rìnt cert
uchì e’n t’altri post ’ndà ch’i lu vaj mišurànt.
A è vera che’l mont al è dal dut dešèrt
di ogni virtùt, com’che tu ti còntis,
e di ogni malìsia plen e cujèrt;
ma, ti prej, la cauša i vuej ch’i ti mi mòstris,
ch’jò’i la jodi e che par me àltris pur:
ca mèt un in tal cjèl, e chì’n jù àltris.”560
Pal dolòu cal sinteva, un suspìr dur
al veva prin lasàt fòu; e'l veva dopo dìt: “Fradi,
svuàrp al è ’l mont e tu pur ti vèns da chel scur.561
Vuàltris vifs ogni cauša i zèis a jodi
la sù’n tal cjèl, com’che se pròpit dut
par necesitàt a vès da susedi.
Se cussì’l fòs, in vu’l sarès distrùt
il podej di èsi lìbars, e just nol sarès
pal ben di godi e pal mal di vej lùt.562
Il cjèl ghi da inisi ai vustri afiès;
i no dìs dùcjus, ma encja s'i lu dišès,
in ben e in mal di na lus i vèis posès
e di un lìbar volej; che, se encja fàt al vès
fadìja in ta li primi lòtis cul cjèl,
adès, se ben si nudrìs, dut al vìns luj stes.563
A un podej pì grant564 e miej di chèl dal cjèl
sot lìbars vi metèis, e chèl al crèa
in vu la mins, ca no è sot l’inflùs dal cjèl.
Duncja, se’l mont al è coròt, com’ca somèa,
in vu a è la cauša e’n vu ca si vuàrdi;
e èco chì com’che chist si displèa.
A la lasa fòu, luj ca la pòl godi
prin ca sedi565; com’ca fòs na frututa
plena di matièris tal so planzi e ridi,
l’ànima puareta e ’gnorantuta,
ma che, cun motu dal nustri bon fatòu,
volentej ’ndavòu a torna, contentuta.
D’ogni pìsul ben a sìnt prin il savòu;
uchì a s’ingana, e davòu di luj ghi còr,
se guida o fren566 no ghi svìa stu amòu.
Par chèl a tocjava mètighi la lès intòr;
par chèl a tocjava vej un re cal jodès
da la sitàt vera567 almancu la tor.
Li lès a sòn, ma cuj a regulèja chès?
Nisùn, pars’che’l pastòu cal è là ’ndavànt
rumià’l pòl, ma forcùt a nol à’l piè adès;568
par chèl la zent, che la so guida intànt
a jòt rangjàsi dom’dal ben che ic tant ghi tèn,
di chèl si pasuda, nuj’altri mangjànt.569
Ben t’jòs che’l mancjà di un cal guidi ben
al à caušàt chista corusiòn dal mont;
e no’l mars vustri naturàl, che di chèl no s’jòt sen.
A ušava Roma, ch’era mari dal bièl mont,
doj sorèlis570 vej, che l’un’e l’altra strada
jodi a fèvin, di Diu e dal mont.
Un al à chel altri distudàt; e èco la spada
cul pastoràl571, e metùs un cun ’l altri ’nsièmit
doma mal a pòl zì, cun st’uniòn fuarsada;
cussì unìs, un a nol vèn dal altri ’ntimorìt:
se cròdimi no ti vòus, vuarda la spiga
ch’ogn’erba a si cognòs dal so profit.572
Tal stat’ndà ch’Adige e Po fàn riga,573
a si ušava valòu e bièl fà cjatà:
prin che’l Federìc rabiòus574 al metès briga!
Pasànt par lì ognùn sigùr al pòl stà
che di vergognasi no ghi ocòr adès
di vej di rašonà cuj bòis o cun lòu restà.575
Tre vècjus chì a somearèsin lou stes
di èsi crìtics da la nova etàt, e tart
a pàr che Diu a miej vita zì a ju fès:
Corado da Palàs e il bon Gheràrt
e Guido da Cjascjèl, che miej si clama,
a la franseša, il bonari Lombart.
A s’jòt duncja che la glišia di Roma,
par volej cjoj sù’n sè i doj regimìns,
jù a cola, ’nfangànt sè e sè ca à’nsima.576
“O Marc,” i vevi dìt, “ti fàs biej rašonamìns;
adès jòt pars’che da l’ereditàt
i fioj di Levi a sòn restàs ešèns.577
Ma cual Gheràrt al eše chèl cal è restàt—
sàviu recuàrt—i ti dìs, da la zent ca era,
coma par cridà che salvàdia di etàt?”
“O’l to parlà m’ingana o na vura
a mi tenta,” al veva dìt, “che’l to parlà toscàn
al dìs che puc ti sàs dal bon Gheràrt, vera?
Miga’i saj se par altri nòn clamàt lu’an,
se da Gaja, so fìa, il nòn no cjòlin.
Zèit cun Diu, che i me piè pì ’ndavànt no vàn.
Jòitu chej ràis che pal fun a si jòdin
belzà luminà? A è miej che via i zedi—
’l ànzul al è lì—i saj ben cal è visìn.”
Cussì ’ndavòu al era tornàt, e adìo’l me scuèdi.
Se maj in montagna, letòu, ti’a cujerzùt
il calìgu, che ’l jòdi tant ti era dur,
com’che pa la pièl al è pa’un farc in tal bušùt,578
e notàt ti’as com’che’l vapòu ùmit e scur
a sclarisi’l scumìnsa, e la sfera
dal soreli dentri ghi èntra cun raj pur,
alòr la to imaginasiòn lišera
benòn a jodarà com’che jò’i vevi notàt
il soreli che pront par zì jù al era.
Cussì, unìnt il me al pas tant fidàt
dal me mestri, fòu i’eri da li nùlis
in taj ràis zà muàrs tal pì bas dal inclinàt.
O imaginasiòn ch’i ti ni discjòlis
cussì tant dal di fòu, che un di nuja si necuàrs
nencja se intòr a sùnin, po, mil tròmbis,
cuj ti mòvia se i sens no ti dàn un sfuàrs?
A ti mòuf la lus che’n tal cjèl s’infòrma,
par sè579 o par motìfs ca sòn lasù ben clars.
Di che tristàta ca’a cambiàt forma
tal usièl che pì di dut si la gòt580 a cjantà
jodùt i vevi'n tal me 'mmaginà la forma.
E chì la me mins tant ristrinzùt si veva
dentri di sè, da no straviàsi via
di chèl che, fòu, a zeva spes a capità.
E èco plovi’n ta l’alta fantašia
un581 tal'n cròus metùt, rabiòus e trist, fer
in tal vivi e’n tal murì, e cussì sia.
Atòr di luj a èrin il grant Assuèr,
Èster, spoša so, e il just Màrdocot
che’n tal diši e’l fà al era onèst e ver.
E sùbit dopo che st’imàgin si veva ròt
su se stesa, coma na bufuluta
cuant che da l’aga fòu a vèn dal disòt,
sù’n mins mi'era vegnuda na fantasuta582
che, planzìnt fuàrt, a diševa: “O regina,
àtu par rabia fàt na fin cussì bruta?
Ti ti’as copàt par no pièrdi Lavina?
Pierdùt ti mi’as me, ch’adès i soj’n lut
par te, mari, prin’che par altra ruvìna.”
Com’cal và a ròmpisi’l sun cuant che dut
ta’un colp la lus a sbàt’n taj vuj sieràs,
che, urtàs, si strènzin prin di vièrzisi dal dut,
cussì’l me imaginà colàt al era a bas
cuant che’l lušòu mi veva la muša urtàt
tant pì’ntèns di chèl ch’i sìn abituàs.
Par jodi ’ndà ch’i eri mi eri alòr ziràt
cuant che na vòus583 dìt mi veva: “Par chì a si monta,”
ca mi veva da ogni altri intènt straviàt;
e che fàt a veva la me voja tant pronta
di cjatà sùbit fòu chèl cal parlava
che provàt dut i varès par podèjlu frontà.
Ma com’ch’al soreli’l nustri jodi jù al và
e par masa lus jodi a no si fà,
cussì la me virtùt584 uchì mi mancjava.
“Stu chì al è’l spirt divìn, che mostrànt ni stà
la via da cjapà, sensa preàlu,
e‘n tal so stes lustri platàt al resta.
A nu cussì’l fà, com'che un al varès di falu;585
chè chèl che’l bišugnu al jòt e’l preà al speta,
da trìst il bonfà al và belzà a negalu.
Adès fìnghi onòu a stu’nvìt; basta sostà;
provàn a zì’n sù prin ca si scurisi,
che dopo no si pòl, se’l dì no si volta.”
Cussì’l me duce; e’n motu a mètisi
i vèvin tacàt, cjaminànt vièrs na scjala;
e prin che’l piè tal prin scjalìn’i metesi,
’ntòr sintùt i vevi un mòvisi di àla
cal svintulava dols e’l diševa: “Beàs
i pacìfics, che ràbia a no’n d’àn malèvula.”
A si’èrin sù di nu belzà tant alsàs
i ùltins ràis che da la nòt a sòn seguìs,
da parej che na stela chì e lì a s’impijàs.
“Parsè, virtùt me, sòtu ch’i ti sparìs?”
dentri i mi diševi, ca mi pareva
cal calava’l podej da li me gjàmbis.
Rivàs i’èrin ’ndà che pì’n sù no zeva
la scjala, e lì i èrin restàs fisàs
coma naf che ta na spiàgja a finiva.
I vevi jò spetàt un puc, lì ch’i èrin rivàs,
par sinti se alc a era’n tal nòuf ziròn;
dopo dìt i vevi, cuj vuj al mestri voltàs:
“Bon pari me, dìšmi, cual tuàrt o pasiòn
si pùrghia chì’n tal ziru ’ndulà ch’i sìn?
I piè a sòn fers, ma dami la to spiegasiòn.”
E luj a mi: “’L amòu pal ben, i jodarìn,
che’l cul al tira’n davòu, uchì a si rimèt;
uchì svels a zaràn chej che plan si movèvin.
Ma par ch’i ti capìsis pì al complèt,
scolta ben sè ch’i dìs, ch’i ti restaràs,
cul frutàn586 ch’i ti daj, tant mancu puarèt.
“Nè’l creatòu nè maj nisùn daj creàs,”
al veva tacàt, “fiòl me, al è stàt sensa amòu,
naturàl o volùt587, e tu ti lu sàs.
Chel naturàl al è sempri sensa eròu,
ma chel altri’l pòl sbalià, o par un brut ogèt
o par vej masa o masa puc vigòu.
Mentri che chèl al è al prin ben588 dirèt,
e in taj secòns589 sè stes al mišura,
a nol pòl luj tal mal cjatàighi dilèt;
ma cuant che al mal a si zira, o cun pì cura,
e mancu dal dovùt al còr vièrs il ben,
alòr cuntr’il creatòu al và na vura.
Ti capiràs da chist che ’l amòu al vèn
a èsi’n vu siminsa d’ogni virtùt
e d’ogni asiòn che pena a merita’n plen.
Adès, parsè che l’amòu da la salùt
dal so sogèt590 a nol pòl separasi,
dal’òdiu vièrs se stes al è ognùn protešùt;
e parsè ca no podarà maj dasi
ch’un in se’l sedi, dal prin591 separàt,
che chèl al odièj a nol vegnarà maj a èsi.
A resta che, se chistu i’ai ben stimàt,
il mal ca si àma al è dal pròsin, e stu
amòu, in tre592, tal vustri fangu al è formàt.
Al è chèl cal spera d’jodi’l so visìn zì jù
par podej zì’n sù, e par chistu’l brama
che chèl al vegni dal so alt butàt jù:593
e chèl che onòu, gràsia, podej e fama
di pièrdi al tèm e d’jodi n’altri zì’n sù,
e mal si sìnt e’l contrari al àma;594
e chèl al è, ch’ufindùt, si la cjapa sù
da doventà di vendeta tant golòus
che cul volèighi mal ai àltris si tèn sustàt sù.
Chì sot cussì chiscju tre divièrs amòus
i planzìn: m’adès pur dal altri i intìnt
che vièrs il ben al còr, ma amondi estròus.
Ognùn, magàri cunfùs, un ben al sìnt
ca ghi cujeta’l spirt e che atiràt lu tèn;
e ognidùn par rivàighi visìn al cuntìnt.
E se tiràs da stu amòu i sintèis un sen,
e se otègnilu i volèis, alòr sta curnìs,
dop’che ben pentìs i sèis, a vi farà dal ben.
An d’è n’altri ben595, che di contentesa nol implenìs:
a nol parta a la contentesa, nè a la buna
esensa, di ogni bon frut e radìs.
Stu amòu ch’a chistu un masa a si bandòna,
insìma di nu’n ta tre sìrcui’l vèn planzùt;
ma coma che'n tre pars a si rašona
i tàs, che’l to pensej stes al zedi lì, dut.”
Uchì’l so rašonà’l veva terminàt
il me grant mestri, e atènt al vuardava
se jò’n muša i parevi sodisfàt;
e jò, che sèit encjamò mi spunzeva,
sidìn di fòu, dentri i diševi: “Forsi
il masa domandàighi no mi zova.”
Ma’l bon pari al era zùt a necuàrzisi
dal tìmit volej, ca no si vierzeva,
e cjacarànt, coràgju mi veva dàt ch’i parlasi.
Alòr jò: “Mestri, tant pì vif’l me jodi’l và
cu la to lus, che jò’i jòt amondi ben
sè che la to rašòn a mostrami a và.
Però, dols pari me, di preàti i tèn
di mostrami chel amòu ch’i ti ghi’mpartìs
al bon operà e chèl ca nol và ben.”
“Impìa pur,” al veva dìt, “li lùcis fuàrtis
dal intelèt, e ca ti sedi manifèst
il sbàliu daj svuàrps ca si fàn mèstris.596
Il spirt, che fàt al è stàt par amà imprèst,597
al è in motu vièrs dut chèl ca ghi plàs,
e’l plašej dal podej al àt zì lu fà prest.
A la vustra comprensiòn daj bens creàs
a ghi vèn l’idea, che dentri a vi displèa,
cussì che’l spìrit vustri’l vèn cjapàt’n ta’un làs;598
e se’ntrapulàt vièrs di ic si plèa,
chel pleàsi al è amòu, e naturàl,
che pal plašej dal nòuf in vu si lèa.
E com’che’l fòuc che’n alt si mòuf’n ta la val,
e par natura so sempri pì’n alt al và
vièrs il post ’ndà che pì al dura, sensa fal,599
cussì’l spirt vièrs’l dešideri al và,
e coma spirt si mòuf, e maj si ferma
fin che ’l ogèt amàt contènt lu fà.
Adès ti pòs ben jodi la malaforma
che la veretàt a à pa la zent ca intìnt
che lodèvul al è dut sè che un al àma,
sicom’che chèl di amà al è un sintimìnt
cal par sempri bon; ma na buna sera
sempri ben no sigilèa, nencja, po, volìnt.
“Il me ’nzèn e li to peràulis, ogniduna,”
rispundùt ghi vevi, “’l amòu mi’an rivelàt,
ma’l me dùbit pur pì fuàrt che maj al suna;
chè se ’l amòu dal di fòu a mi vèn dàt,
e al spìrit a ghi và sùbit cuntra,
o dret o stuàrt, nol pòl èsi laudàt.”
E luj a mi: “Sè che rašòn a mostra
diši i ti lu pòs; da lì’n là ti speta
Beatrìs, che di fede a è op’ra.
Ogni forma sostansiàl, ca è distìnta
da la matèria e cun ic a è unida,
dentri a à na virtùt che so a’è duta,
che sensa operà no vèn sintuda,
e maj si la jòt al di fòu dal so efièt,
com’ch’un àrbul s’jòt cal vif da la fueàda.600
Però da indulà cal vèn il concèt
da li primi nòvis, no savìnt, lu tàs,
coma pur da li prim’inclinasiòns ’l afièt601
che vuàltris i vèis, com’che naturàl pa li às
ghi’è di fà’l mièl; e di sta prima volontàt
diši no si pòs che ben o mal a meretàs.602
Adès, par tegni ogn’altr’impùls a chistu pojàt,603
pur naturàl al è’l motu da la virtùt
ca si òpera par tegni dut sestàt.604
Chistu al è’l prinsìpit da’ndà ca si cjoj dut’
la rašòn di sè chi meretàis, secònt
’l amòu ca risèif, cal sedi bon o brut.
Chej che rašonànt a sòn zùs fin in font,
ben savùt a àn di sta naturàl libertàt;
ma moralitàt a ghi’an lasàt al mont.
Suponìn, duncja, che par necesitàt
al nasi ogni amòu che dentri vi s’impìa,
di dàighi fren o no il podej vi’è dàt.
Beatrìs sta nòbil virtùt a’ntìnt voja
libera605 di èsi, ma però vuarda
di vèila’n mins s’a parlati si mèt via.”
La luna, cussì a mièšanòt tarda,
parej ni feva li stèlis pì ràris,
fata com’na mascjèla ben lustrada;
a coreva cuntra’l cjèl par che stràdis
dal soreli ’nflamàdis cuant che chèl da Roma
tra Sars e Cors zì jù lu jodevi coma ducju i dìs.606
E chel spirt gentìl par cuj a à pì fama
Pietola che la sitàt mantovana
tant dal me pèis cjòlt mi veva d’insima;
ch’jò che la rašòn i’vevi a la buna
’nsima da li me domàndis pojada,
i’eri lì insiminìt, coma un mona.
Ma sta gran sumièra i la vevi a colp pierduda
apen’ che serta zent jodùt i vevi dopo,
davòu da li nustri spàlis zà voltada.
E com’ Ismèn ch’jodùt al veva, e Asopo,
visìn di luj, di nòt che furia e cašìn,
che’i Tebàns a fèvin par invocà Baco,
cussì par chel ziròn i so pas a slungjàvin,
chej che ch’jodùt i vevi che, vegnìnt
pocàs dal bon volej e just amòu, a stèvin.
Ta’un lamp uchì a èrin, pars’chè curìnt
dut’si moveva che marmàja magna
e doj di lòu sigànt a vegnèvin, planzìnt:
“Maria svelta a è zuda’n ta la montagna;
e Sešar, par sotometi Ilerdi,607
un sburt dàt ghi veva a Marsilia, zìnt in Spagna.”608
“Svels, svels, che’l timp a no bišugna pièrdi
par puc amòu,” a sigàvin i’àltris davòu,
“che par fà dal ben la gràsia a rinverdini a zedi.”
“O zent, ch’adès il vustri tant grant calòu
vi darà compèns, forsi, par vej spetàt
cussì a lunc che ben al fès il vustri còu,
stu chì cal vìf, ca è pura veretàt,
sù’l vòu zì, se’l soreli lus ghi ridà;
ma dišèini ’ndà che’l pas al è situàt.”
Chistu a veva dita la me guida,
e un di chej spirs al veva rispundùt: “Vèn
davòu di me e t’jodaràs la strada.
Voja di mòvisi nu’n d’avìn a plen,
che sostà i no podìn; ma’a nu perdona
s’a ti pàr ch’i corini via par disdèn.609
Abàt i’eri di San Zen a Verona
sot l’impero di chel bon Barbarosa
che Milan cun dolòu ’ncjamò’l minsòna.
E un tal610 al à zà’l piè in ta la fosa
che fra puc al planzarà chel monastej
e mal si sintarà di vej vùt potensa;
pars’che so fì, cul cuarp malàt par intej,
e mins pešu ’ncjamò, e tant mal nasùt,
pastòu lu’a fàt d’un post cal mèreta miej.”
No saj se pì al veva dìt o s’al veva tašùt
pars’che zà’un bièl puc ni veva sorpasàt;
ma chist i vevi capìt, che di tegni mi veva plašùt.
E chèl ch’in dut e par dut mi veva judàt
al veva dìt: “Vòltiti: chej doj là vuarda ben
com’ ca stàn rošeànt la musetàt.611
“Prin,” di scoltà ghi fèvin a dùcjus sen,
“muars a sòn chej paj cuaj il mar si’a vierzùt,612
che’l Gjordàn i so erès al jodès ben;
e chej che par fadìja no’an volùt
cun chèl che di Anchìs frùt al era stàt,
di na vita sensa Gloria a’an godùt.”613
Dop’che da nu si vèvin tant distacàt
che òmbris, da no podej pì jòdilis,
dentri a mi era un nòuf pensej penetràt.
E nasi èco altri idèis divièrsis;
da un’a l’altra cussì stupidìt i zevi
che i vuj plan plan mi colàvin, imbacuchìs,
e’i pensèis’n sun tramutànt i stevi.
In ta l’ora ca nol pòl il calòu dal dì
intiepidì di pì il frèit da la luna,
dal Satùrn vinsùt e dal terèn encjamò di pì;
cuant ch’i Geomàns614 la so Gran Furtuna
in tal orient a jòdin amondi bunoruta,
alsasi’n sù’n ta l’aria ’ncjamò bruna;
tal sun jodùt i vevi na fèmina barbota,
stralocjada di vuli e sturpiada,
cun sgrìnfis par mans e di siera bruta.
I la vuardavi, e com che’l soreli al scjàlda
li pars dal cuarp che la nòt a’ntirišìva,
cussì dal me sguàrt ghi vegneva molada
la lenga, e dopo dut s’indresava
in ta puc timp, e la muša tant pàlida,
com’che’l volej’l vòu, ghi la colorava.
Dopo ch’a ben parlà si’era rimetuda,
a cjantà tacàt a veva, che cun pena
si sarès la me atensiòn da ic movuda.615
“Jò’i soj,” a cjantava, “na dolsa sirena
che i marinàrs là’n tal mar i discjoj;
che tant di dà plašej i soj plena!
Dal so cjamìn Ulìs straviàt i’ai
al me cjànt; e chèl che a me al vèn
a è rar cal zedi, cussì tant plašej ch’i ghi daj.”
Il so bièl cjànt si sinteva ’ncjamò ben
cuant che jodùt i vevi na fèmina santa616
visìn di me che l’àltra a cunfundeva a plen.
“O Virgìlio, Virgìlio, cuj ca è chista?”
dìt i vevi cridànt, e luj’l vegneva
tegnìnt i vuj puntàs su che onesta.
Cjapànt l’altra, davànt a la vierzeva,
la pansa mostrànt dentri li còtulis sbregàdis,
fòu lasànt un tànf ch’a colp mi sveàva.
Movùt i vevi i vuj, e’l bon mestri, “Tre vòltis
zà ti’ai clamàt,” al veva dìt. “Leva sù e vèn:
cjatanghi’l bus pa’ndà ch’entrà ti pòdis.”
Levàt sù’i eri, e'n tal alt dì belzà al era plen
ognùn daj ziròns di chistu sant mont;
e via ’ndavànt, che’i ràis davòu i sintèvin ben.
Ghi zevi davòu, e’i partavi la me front
coma chèl che di pensej al à tant colma
che jodi a lu fà com’un miès arc di punt617;
cuant che “Vegnèit, par chì si và insima”
i vevi sintùt diši, cun bon fà e dolsùt
che chì di nu618 maj si sìnt na tal calma.
Coma chès d’un cignu’l veva li àlis vierzùt;
cun chès zì’n sù ni feva chèl dal parlà
dols ch’entri scju muròns i vèvin sintùt.
Li plùmis si veva metùt a movi e svintulà,
‘Qui lugent’ afermànt di èsi beàs,
ca varàn l’ànimis siòris da consolà.
“Se àtu che vièrs il bas vuardànt ti stàs?”
la me guida a dìšmi a veva tacàt,
dop’ch’i si èrin dal ànzul alc distacàs.
E jò: “Cun tant dùbit i mi sìnt atiràt
da na nova visiòn: a ic a mi plèa,
e’l me pensej nol vòu stàighi separàt.”
“Àtu jodùt,” al veva dìt, “che vecja strèa619
che par chè ’nsìma di nu si si lamenta;
jodùt ti’as pur com’che ’l omp da ic si slèa.
Ma basta; e adès sù a la svelta:
punta i to vuj’n ta dut chel splendòu che zirànt
cu li grandi ròdis ’l eterno re al stà.”
Coma che'l falcòn, i so piè par prin mirànt,
a si volta vièrs’l clamà e a si slungja
par voja dal past che ulà lu stà tirànt;
cussì jò; e cussì dongja di che rocja
rota par fàighi strada a chèl cal và’n sù
i eri zùt fin che a zì atòr un si rangja.620
Cuant che’n tal cuint ziròn mi eri cjatàt sù,
zent i vevi jodùt che’n ta chèl a planzè’a
pojada in cjera e voltada’n jù.
‘Adhesit pavimento anima mea’
i'u sintevi diši cun suspìrs cussì als
che la peràula apena s’intendè’a.
O elès di Diu, ch’i sufrìs chej scals
che gjustìsia e speransa vi rìnt mancu durs,
metèini’n ta la strada dal altri sbals.”621
“Se vuàltris i sèis dal stà pojàs lìbars,622
e’i volèis al pì prest cjatà la strada,
tegnèivi sempri a la destra daj murs.”623
La prejera dal poeta a era cussì stada
rispunduda puc pì’ndavànt di nu, ch’alòr
jodùt i vevi jò chèl di chista parlada;
e’i vuj mès voltàt i vevi ai vuj dal me siòr:
e alòr luj consentìt al veva cun bon sen
al volej che daj me vuj ghi era zùt intòr.
Podìnt duncja fà ušu dal me inzèn,
mi eri visinàt a che creatùra
che puc prin i vevi sintùt cussì ben,
dišìnt: “Spirt che’n tal to planzi’l madura
chèl che sensa di chèl a Diu no si torna624,
smèt un puc par me la to gran cura.625
Cuj èritu e parsè ch’i vèis la schena
voltada’n sù, dìšmi, e se alc ti vòlis
di là di’ndà che’l zì vivìnt mi mena.”
E luj a mi: “Pars’che li nustri schènis
al volti a sè’l cjèl, ti lu savaràs, ma prin
Scias quod ego i eri un daj Pièris.626
Tra Siestri e Chiaveri scori si sìntin
li àghis di’un bièl flun, e dal so nòn
il nòn dal me sanc al à’l pì alt scjalìn.627
Par un mèis e puc pì i’ai capìt benòn
il pèis dal gran mant se chèl un dal fangu tègnilu’l vòu,
ch’ogn’altri carc na pluma’l somèa’n paragòn.
La me conversiòn, na volta fàt pastòu
di Roma, a è vegnuda ma’mondi tars;
cussì, pars’che lì no si cujetava’l còu,
sùbit scuvrìt i vevi la vita daj bušiàrs:
pì’n sù che vita lì a no partava;
par chistu alòr si’a’mpiàt ’l amòu, se pur tars.
Fin lì, puora e lontana a steva
da Diu l’ànima me, dut’tirada:
adès, coma ch’i t’jòs, uchì punida a và.
Oh avarìsia, uchì i ti vèns mostrada:
tal purgasi da l’ànimis pentìdis;
e na pì amàr pena uchì no’è maj stada.
E com’che’n alt no zèvin i vuj nùstris
maj, fìs com’ca èrin doma’n taj bens terèns,
a vuardà ’n cjera a sòn cussì dal just punìs.
’L èsi avàrs tant tegnùt ni’a i juscj’ bens
di amà, che’l fà nustri nol zovava,
e par chèl gjustìsia chì fers ni tèn e strens;
cun mans e piè leàs di chì no si và,
e chì, fin che al just siòr ben ghi zarà,
a pansa in jù i restàn, fin ca ghi và.”
’Nzenoglàt mi’eri e’i volevi parlà;
ma apena tacàt, luj si veva necuàrt,
scoltànt, dal riverì ch’i stevi par fà.
“Parsè,” al veva dìt, “ti tentu cussì bas e stuàrt?”
E jò a luj: “Pa la vustra dignitàt
in cosiènsa mi soj ’nclinàt, svelt e fuàrt.”
“’Ndrèsa li gjàmbis, frari, tenti alsàt!”
a veva rispundùt. “No sbalià: serf i soj un
coma te e i àltris d’un’unica potestàt.
Se maj i ti’as chel sant evangelic sun
cal à dita ‘Neque nubent,’ intindùt,
t’jòs che’l me rašonà cun chèl al è dut un.628
Ma para via: no stà pì chì dal dut,
chè’l to stà puc còmut ghi fà al me planzi,
cal madura chèl ch’i ti vèvis zà jodùt.629
Na gnèsa i’ai di là, Alagia, che cussì
buna a è, ma ca pòl vignì vuastada
daj nùstris, e’n trista a zèdi a cambiàsi;
e ic a è l’unica ca mi’è restada.”
Cuntr’un miej volej630, il volej mal al pugna;
chè, cuntra’l me volej, par fàighi plašej,
trat fòu da l’aga i vevi puc sglonfa la spugna.
Mi eri movùt, e’l me duce pur par chej
poscj’ che visinùs a èrin da la rocja,
com’che plan si và’n taj merlès, poscj’ d' usiej;
chè la zent che gota par gota a sbìcja
paj vuj il mal che dut il mont al òcupa
’ngrumàd’ a era fin lontàn da la rocja.631
Che maladeta ti sèdis, vecja lupa,632
chì pì d’ogn’altra bèstia633 ti’as preda
pal abìs da la to fàn che maj si stropa!
O cjèl, che cul zirà da la so roda
a si cròt ca zedi dut chì jù a tramutasi,
cuant a saràja ic da chèl634 fòu butada?
Avànt i zèvin, atèns tal mòvisi
e jò sempri atènt ai spirs, ch’i sintevi
planzi da fà tant dòu—e lagnasi;
par cašu ‘Maria me!’ sintùt i vevi
sigà davànt di nu’n ta chel lamìnt grant,
com’na fèmina cuant che dal part a sint’l movi;
proseguìnt cun “Puareta ti’èris tant,
com’che ben jodi si pòl dal ospisi;635
’ndà che jù ti’as metùt il to cargu sant.”
E'i vevi dopo pur sintùt: “O bon Fabrisi,
ch’i ti’as preferìt mišeria e virtùt
al doventà un grant siòr dut plen di visi.”636
Sti peràulis mi vèvin cussì tant plašùt,
che ’ndavànt mi eri tiràt par miej cognosi
chel spìrit ch’i vevi apena sintùt.
Encjamò’l contava dal còu bon che cussì
Nicolò mostràt’l veva vièrs li frùtis
par ch’ogn’una ’l onòu a mantegnesi.637
“O ànima che tant ben ti favèlis,
cuj èritu,” i vevi dìt, “e parsè besola
tu i pàrtitu in mins sti bieli làudis?
Ripajada a sarà la to peràula
se jò i torni a finì chel cjaminà curt
di che vita che vièrs la fin a svuàla.”
E luj: “Ti dišaraj, ma no pal cunfuàrt
ch’jò mi spèti par di là, ma pa la tanta
gràsia ca ti luminèa prin da la muàrt.
Jò’i soj stàt radìs di che bruta planta
ca scurìs duta la cristiana cjera
cussì che di rar un bon racòlt a buta.
Ma se Lil, Gand e altri poscj’ di Fiandra
a podèsin, sùbit a sarès vendeta;
e cussì i lu prej, chèl638 cal jòt sè ca è vera.
Di là clamàt i’eri Ugo Cjapeta:
da me nasùt al è ogni Filip e Gigi,
che scju dìs a tègnin la Fransa dreta.
I eri fi di un becjàr di Parigi:
cuant ch’i regnàns antìcs a èrin vegnùs a mancjà,
fòu che chèl fàt frari, ’l ùltin Carolìngi,
in man me’l fren i eri vegnùt a cjatà
dal governo dal stat, e tanta potènsa
i vevi—e tancju amìs pur—ucà,
che da la corona vedula la fuarsa
zuda ghi sarès al fì me, dal cual
inisi’an vùt i vuès sàcris di sta cjaša.639
Fin al dì che la gran dote provensàl
al me sanc a no ghi veva cjòlt la vergogna,
al valeva puc640, ma nol feva dal mal.
Tacada a era lì641 cun fuarsa e fà da cagna
la so rapìna; e dopo, par amenda,
Pontì al veva cjòlt, e Normandì e Gascogna.
In Italia Carlo, par no stà’n banda,
prin al veva fàt vìtima di Coradìn,
e dopo al veva mandàt la sù Tomàs, par amènda.642
Un dì pì avànt i’jòt, puc pì di chì ch’i sìn,
che fòu’l tira n’altri Carlo da la Fransa,
par che miej cognosùs luj e’i sòs a vègnin.
Fòu al vèn sens’arma, fòu che cun che stesa
che gjostràt’l veva Gjuda643, e ch’al punta
cussì ch’a Firense scopià ghi fà la pansa.
Da chist, no cjera ma vergogna tanta
al guadagnarà, par se stes tant pì graf
cuant pì lišej chistu grant dan al conta.
’L altri644, belzà tiràt fòu da la so naf,
jò’i jòt che so fia’l vènt, fašìnt marcjàt
com’cal fà’l pirata cun ogni so sclaf.
O avarìsia, se altri ti eše restàt
di fà dop’di vej il me sanc a te ’tiràt,
che nencja’l so èsi a nol tèn curàt?
Par che mancu’l somej’l mal futùr e pasàt,
i jòt in Alagna645 entrà’l floudilìs
e’n tal so vicjàr Crist vignì caturàt.
Di nòuf i jòt ca ghi fàn tontonàdis;
i jòt che di nòuf a ùšin ’l ašèit e la fièl,
e murì lu fàn fra i grancj’—ma vifs—làris.646
I jòt il nòuf Pilàt cussì tant crudèl,
da chistu tant puc sasiàt, sensa decrèt
tal Tèmpli partà i làris, stu Filìp Bièl.647
O Siòr me, cuant i varàju il dilèt
di jodi la vendeta che, platada,648
a dulsìs la to fota’n tal to segrèt?
Se ch’jò’i diševi di ic, che spošada
cul spìrit sant, che stesa ca ti’a fàt
vignì a mi par cualsìasi domanda,
tant al è’l rispundi a chèl ch’i vìn preàt
durànt il dì; ma apena ca si fà nòt,
un sùn contrari al vèn da nu alsàt.649
Di nòuf ’dišìn di Pigmàlion, chèl simiòt
traditòu e lari e paricida
che’mpasudìt si veva cul oru di Sichòt;650
e la mišèria di chel tiràt di Mida
che patìt al veva pa la so domanda ’ngòrda,
che ridi a fà cuant ca è ben pensada.
Dal mat d’Acàn, po, ognùn si recuàrda
da la so trufa, sì che da la ira
di Gjosuè’l sìnt encjamò la muarduda.
E dopo acušàn cul so omp Safìra;
laudàn i scals cal à vùt Eliodoru;
e in’infàmia dut stu mont al zira
Polinèstor che copàt ’l à Polidoru:
taj ùltins timps a si sìnt sigà: ‘Hej, Cras,
dìšni, ch’i ti lu sàs, di sè’l saja ’l oru?’
Ogni tant un al parla alt e 'l altri bas
secònt l’afesiòn che a zì ni spirona,
prin amondi fuàrt e dop’a pas pì bas:
però al ben che al dì si ghi rašòna,
i no eri ’l ùnic jò, ma uchì visìn
no si feva sinti altra persona…”
Nu’i èrin zà partìs da stu Capetìn651
e’i si sbrigàvin di zì sempri pì’ndavànt
èncja s’a no era fàsil in ta stu stret cjamìn,
cuant ch’jò i vevi sintùt, com’alc cal và colànt,
tremà’l mont; e alòr un frèit i vevi sintùt
com’un che a la muàrt si stà visinànt:
a è vera che cussì fuàrt Del652 nol scjasava dut
prin che Latona’n ic ghi fašès il nit
e’a parturì i doj vuj dal cjèl si vès metùt.
Un grant sigà al era dopo di lì par dùt partìt,
tal, che’l me mestri si veva vièrs di me voltàt,
dišìnt: “Ti sòs cun me: no sìntiti vilìt.”
“Gloria in excelsis Deo,”653mi veva someàt
che dùcjus a dišèvin, da chèl che di capì,
a stent, da dut chel cjantà mi’era dàt.
Fers i stèvin nuàltris lì a sinti,
com’i pastòus ca vèvin par prin sintùt chel cjànt,
fin che chèl e li scòsis zùdis a èrin a finì.
Di nòuf alòr avànt pal nustri cjamìn sant,
vuardànt li òmbris distiràdis in cjera,
ca si stèvin belzà di nòuf lamentànt.
’L ignorà no mi veva maj cun tanta guera
fàt vignì cussì tanta voja di savej;
se la memoria mi resta vera
che alora’n tal pensej mi pareva di vej;
e di domandà i’eri masa ansiòus,
e lì d’jodi alc da besòu i no vevi’l podej:
cussì i zevi’ndavànt tìmit e penseròus.
Che sèit naturàl che maj si sàsia,
fòu che cun l’aga che cun chè la fruta
samaritàna654 domandàt a veva la gràsia,
mi muardeva, e’ndavòu a la svelta,
’ntrigàt daj spirs, i zevi al me duca,
patìnt pur jò da la justa vendeta.
E pròpit com’cal descrìf il Luca,
Crist jodùt al era stàt da doj in strada,
dop’che dal sepulcri tornàt al era ucà,655
èco n’ombrena, davòu di nu vegnuda,
cul piè atenta di no pestà i distiràs;
parlàt ni veva, prin di vèila ben joduda,
e dìt ni veva: “Fràdis, che Diu vi dedi pas.”
Nu’i si èrin voltàs a colp, e Virgìlio
un daj sens ghi veva fàt a chistu adatàs.656
Dopo al veva tacàt: “Tal beàt concilio
ca ti meti che cort granda e justa
che metùt mi à’n tal etern’ ešìlio.”
“Ma coma!” a colp al veva dita,
“Se di zì sù’i vèis par Diu puc mèrit,
cuj vi àja pa la so scjala fàt da scorta?”
E’l me mestri: “Se ben ti’as i sèns capìt
che chistu al parta e ’l ànzul al segnala,657
cal zarà sù cuj bòis ti capiràs sùbit.
Ma pars’che chè che dì e nòt a fila658
di filà par luj no veva’ncjamò finìt,
e Clot a’nsìst di fà par dùcjus la fila,
la so ànima, sòu dal me e dal to spìrit,
in sù a no podeva vignì besola
che coma nu no podeva vej chistu659 capìt.
Alora i eri stàt jò tràt fòu da la gran gola
dal infièr par guidalu, e pur pì’n sù,
fin ca podarà menalu la me scuèla.
Ma dìšmi, s'i ti sàs, parsè cal scjasava sù
puc fà stu mont, e parsè a una vòus
dùcjus’an parùt sigà da chì in jù.”
Cussì parlànt, di sè ch’i eri dešideròus
al veva ben capìt, che doma cul nòuf sperà
si veva fàt la me sèit na pì pìsula cròus.
Chèl al veva tacàt: “Maj a no sarà
che sens’òrdin a sedi la religion
da la montagna660, o che pì no s’ušarà.
Chì’l timp lìbar al è d’alterasiòn:
di chèl che’l cjèl da sè in sè al risèif
chì a si pòl cjatà—e no di altri—rašòn.
Par chèl nè ploja nè tampiesta nè nèif
nè calìgu nè rušada pì’n sù a cola
’n ta sta scjala di tre scjalìns, nencja par intìf:
nè nulòn nè nuluta si jòt ca cala,
nè tons nè lamps, nè la fia di Traumànt,661
che’n tal aldilà’l stes post spes a mola:
il vapòu sec a no si alsa pì’ndavànt
dal pì alt daj tre scjalìns ch’i’ai minsonàt,
’ndà che’l vicari di Pieri ghi fà da sant.
Cal tremi un puc pì’n jù a pòl èsi veretàt;
ma par che'l vint che'n cjera a si plata,
i no saj parsè ma chì sù maj al à tremàt.
Chì a trema cuant che n’ànima neta
a si sìnt, cuant ca và’n sù o ca si mòuf
par zì’n sù, e a siga ben contenta.
Al prova’l so stat pur il so volej nòuf,
chè, dut lìbar adès di cambià convènt,
l’ànima al surprìnt, e’ntòr di plašej ghi plòuf.662
Prin a vorès, ma a no lasa’l talènt
che la gjustìsia dal alt, cuntra che voja
ca veva di pecjà, a mèt al tormènt.663
E jò che’n ta stu post i vevi patìt via
sincsènt àis e pì, pur adès i vevi sintùt
na voja di zì’n alt, na libera voja:
ma scju bòis spirs, e’l teremòt, ti’as sintùt
che par chista montagna a vàn laudànt
il Signòu, che svels jù fedi zì’n sù, par dut.”
Cussì ni veva contàt; ma’a si la steva tant
godìnt dal bevi com’ca era granda la sèit,
ch’encja jò stu bevi mi lu stevi tant gustànt.
E’l me sàviu duce: “Ormaj i jòt la rèit
che chì vi lèa sù e com’ca vi mola,
il parsè dal tremà e dal godi la sèit.664
Ma dìšmi, par plašej, cuj èritu ulà,
e parsè par tancju sècuj distiràt
chì sotu stàt? Dìs, e la rašòn dàmila.”
“Tal timp lontàn cuant che’l bon Tito, judàt
dal grant re, vendicàt’l veva li ferìdis
ca sbicjàvin’l sanc da Gjuda baratàt,
cul nòn cal crès onoràt’n ta li memòris,665
i’eri jò di là,” rispundùt al veva chel spirt,
“cun fede no’ncjamò, ma òperis famòšis.
Cussì dols al era’l me poètic spirt,
che, tološàn666, a sè tiràt mi veva Roma,
’ndà che la me front meretàt a veva’l mirt.
Là ’ncjamò la zent Stasio a mi clama:
di Tebe cjantàt i’ai, com’pur dal grant Achìl;
ma colàt i soj sot la secònda cjama.667
Sul me ardòu li falìscjs tal me curtìl668
a colàvin e a scjaldàvin, da la dura flama,669
che dut atòr a luminèjn, pì di mil;
da l’Eneide i dìs, che da vera mama
mi’a tant nudrìt cuant ch’i stevi poetànt:
sensa di ic, scrìt no varès nuja di fama.
E par èsi stàt vif ulà pròpit cuant
che Virgìlio al scriveva, i varès dàt
un àn pì di sè ca mi tocja’n ta stu bant.”670
Vièrs me sti peràulis Virgìlio al veva voltàt
cun muša che “Tas” a diševa, tašìnt;
ma miga dut a pòl fà la volontàt,
ch’al ridi e planzi fàsil ghi’è’l zì seguìnt
la pasiòn da ’ndà che ’l un e ’l altri al vèn,
che’i pì onèscj’ a stent si tègnin, pur volìnt.671
E jò i vevi suridùt, com’un cal fà’un sen;
e tašùt al veva'l spirt, e n’ocjada i veva dàt
in taj vuj ’ndulà che’l ver a si lès pì ben;
e “Se’n ben un grant sfuàrs672 ti tèn alsàt,”
al veva dìt, “parsè pròpit’n ta stu momènt
i’atu suridùt, com’ch’jò i’ai ben notàt?”
Jò chì da na banda a l’altra voltàt mi eri a stent:
‘Tas,’ dìt mi veva chista; che altra cun primura
a voleva ch’i dišès; e’l me mestri, atènt,
il me suspìr al sinteva, e “Nosta vej poura,”
a mi dìs, “di parlà, ma còntighi pur
sè cal vòu savej cu la pì granda cura.”
Alòr jò: “Maravèiti, maravèiti pur,
spirt antìc, di vèjmi a ridi notàt;
ma èco n’altra maravèa, par sigùr.
Chistu che’n alt al tèn il me vuli guidàt,
al è chel Virgìlio che l’ispirasiòn
di cjantà daj òmis e daj dèos ti’a dàt.
Se’l me ridi’l pareva vej altra rašòn,
chè a no era vera; cròt invensi
che chèl al era che di luj ti’as dàt espresiòn.”
Zà ai piè lu jodevi inclinasi
dal me mestri, ma luj al veva dìt: “Fradi,
jò e te i sìn spirs; a n’ocòr sbasasi.”
E chèl in tal alsasi: “Ben ti pòs jodi
il grant amòu che a te mi scjalda
cuant che di sè ch’i sìn pì no mi recuardi,
e’i trati na ombra coma roba solida.”
’L ànzul al era zà davòu di nu restàt,
chèl che par chèl tal sest ziròn entràs i’èrin,
dopo vèjmi da la front n’altri P673 netàt;
e di che di vej gjustìsia a volèvin
dìt ni veva ca èrin beàs, e li so vòus674
doma cun sitiunt uchì a finìvin.
E jò, mancu che’n altri poscj’ gravòus
i zevi, e’ai spirs svels ghi stevi davòu
cun’un pas ca no mi’era par nuja penòus,
cuant che Virgìlio ’l veva scuminsiàt: “’L amòu,
impiàt da virtùt, altri al à sempri ’mpiàt,
se la so flama mostràt si’a par di fòu;
e dal momènt che chì jù al è capitàt,
di fàt, tal limbo dal infièr, Gjovenàl,
che sen da la to afesiòn mi’è stàt dàt,
il me benvolej par te al è stàt tal
che maj al era stàt cun maj’ncuntrada persona,
che curt mi somearà’l scalà stu rivàl.675
Ma dìšmi, e d’amìc ti mi’as di perdonà
s'i mi faj lìbar di molà’un puc il fren,
e tu coma compaj cun me rašona:
com’eše ca si’a’nserìt in tal to sèn
l’avarìsia, tal miès di cussì tant sintimìnt
che di chèl un omp coma te al era plen?”
A Stasio ghi veva sbrisàt da ridi sintìnt
sti peràulis, ma dopo al veva rispundùt:
“Ogni mot dal to amòu contènt mi rìnt.
Spes a susèdin ròbis, un puc di dut,
ca ni fàn dubità ca sèdin vèris
pars’che la vera rašòn i no vìn jodùt.
Tu ti cròdis—chistu a s’jòt da li to domàndis—
ch’jò’i sedi stàt tiràt676 ta l’altra vita,
forsi parsè ch’i’eri’n ta che bàndis.677
Tèn in mins che l’avarìsia distanta
da me pur masa a era, e sta dismišùra
par sècuj pajà cjara mi l’an fata.
E s’a no fòs ch’jò cjatàt i vevi la me cura
cuant che capìt i vevi se che dìt ti vèvis,
secjàt da sta nustra puora natura,
‘Parsè no sostegnèišu, o santi bràmis
dal oru, il apetìt di scju puòrs mortaj?’,
zirànt i sintarès che gran sburtàdis.678
Alora i mi eri necuàrt, pì di maj,
dal me grant spindi, e i mi eri pentìt
alòr di chistu e di ducju i altri maj.679
Cuàncjus ca si cjataràn cul cjuf sparìt680
par gnoransa di no vej savùt stà pecja
netà, pentìs, in vita o’n tal so lìmit.681
E a è pur ver che la colpa ca fà zì via
par dreta opošisiòn n’altri pecjàt,
insièmit cun chèl uchì’l so vert a secja:682
alora, s’jò’i mi eri tra che zent cjatàt
ca plans l’avarìsia, par vignì purgàt
dal so ešàt contrari a mi veva tocjàt.”683
“Adès, cuant che da li crudèl àrmis ti’as cjantàt,
e di che puora disgrasiada d’Jocàsta,”
al veva dìt chèl cal veva i pastoràls684 cjantàt,
com’ca s’jòt da chèl che Clio685 a tasta,
tiràt no ti veva ’ncjamò tra zens fedèlis
la fede, che sensa di chè’l bon fà nol basta.686
Cussì esìnt, cual soreli o cjandèlis
a ti vèvini stenebràt cussì che dopo alsàt
ti vèvis davòu dal pescjadòu li vèlis?”
E chèl a luj: “Tu par prin ti mi vèvis inviàt
a Parnàs a bevi’n ta li so gròtis,
e par prin a Diu ti mi vèvis luminàt.
Ti vèvis fàt coma chèl cal và’n ta li nòs scùris,
che’l lumìn cal tèn davòu no ghi zova,
ma dopo di luj’l lasa zens ben studiàdis,
cuant che dìt ti vèvis: ‘Il sècul si rinova;
a torna gjustìsia e’l prin timp umàn,
e dal cjèl a vèn jù na rasa nova.’687
Tu688 ti mi’as fàt poeta, e tu cristiàn:
ma par che miej ti jòdis il me ritràt,
a coloralu i slungjaraj la man.
Il mont intej al era zà plen doventàt
da la cristianitàt, ben semenada
da dut chel discori su l’eternitàt;
e la peràula, zà minsonada,
d’acòrdu a zeva cuj nòufs predicjadòus;
che a lòu ghi vevi la me atensiòn prestada.
A pàrimi a èrin prest vegnùs sens da la cròus,
che cuant che Domisiàn i'u veva perseguitàs,
sensa’l me planzi no èrin stàs i so dolòus;
e mentri che di là i vevi ’ncjamò i me pas,
judàs i'u vevi, e li so ušànsis jùstis
fàt a vèvin che ogn’altra seta i dispresàs.
E prin ch’jò’i menàs i Grecs in ta l’àghis689
di Tebe, poetànt, i eri stàt batiešàt;
ma, pauròus, platàt i vevi li me nov’idèis,
e paganèšin par lunc timp i vevi mostràt;
e par stu pìsul timòu il cuàrt sìrcul
a mi’a par pì di cuatrisènt àis serclàt.
Tu duncja che vierzùt i ti mi’as il vul
che sieràt al era stàt al ben ch’i’ai contàt,
mentri che sù’i zìn vièrs il pròsin sìrcul,
dìšmi’ndà che l’antìc Terensio’l vèn cjatàt,
Cecilio, Plauto e Vario, s’i ti lu sàs:
dìšmi ’ndà ca sòn se ognidùn al è danàt.”
“Scju chì e Persio e jò e àltris rivàs,”
al veva dìt il duca me, “cun chel Grec i sìn690
da li Mùšis miej nudrìs d’altri so latàs,
ta’un sìrcul da la scura prešòn, tal prin:
tanti vòltis i rašonàn di chel mont691
’ndà che li nustri nànis sempri a vìvin.
Euripide al è cun nu, e Antifònt,
Simonide, Agaton e àltris pur,
grecs che cul oràr a ornàvin la front.
Chì da la to zent692 a si pòl jodi pur,
com’Antigone, Delfilia e Argja,
e che puareta di Ismene693, ic pur.
A s’jòt encja chè ca à mostràt Angja:
chì a è la fia di Tirèsia e Tètis
e cu li so sòus a è pur Deidània.”
Chì a vèvin i poès tašùt, sti me guìdis,
di nòuf atèntis a vuardà atorotòr,
lìbars di zì pì’n sù e da parètis;694
li prin’cuatr’òris dal dì a èrin alòr
zà’n davòu, e la cuinta a era al timòn,
alt alsànt la punta ruvìnt, com’un fòr,
cuant che’l me duca: “I cròt ch’i fìni benòn
a zì a destra, voltànt li spàlis al mont,
e com'al sòlit zìnt atòr dal ziròn.”
Cussì dal ušu pasàt i vèvin fàt cont,
e seguìt i vèvin il cors cun mancu suspièt,
segnalàt dal spirt ca ni tegneva cont.
Lòu a zèvin davànt e jò ghi stevi dret
davòu e’i scoltavi atènt i so discòrs,
che pa la me art di poetà mi dèvin dilèt.
Ma dut t’un colp al veva rot scju biej discòrs
un àrbul che cjatàt i vèvin in miès la strada,
cun milùs bòis, dal odorà amondi dols;
e com’che a un pin’n alt ghi và la butada
da braga a ramàs, cussì a chèl in jù,
par che nisùn ghi fès na scalada.
Da’ndà che’l nustri zì al era sieràt sù,
da na rocja’n alt’a gotava’un licòu clar
che’n ta li fuèis al zeva a spàndisi sù.
Movùs si vèvin i doj poès vièrs il moràr695
cuant che na vòus dal dentri da li fràscjs
sigàt a veva: “Stu mangjà vi sarà tant cjàr.”696
Dopo a veva dìt: “Pì ghi pensava a li nòsis
Maria, ca fòsin bùnis e’ntèris,
che a la so bocja, ca rispùnt adès par vuàltris.697
E li antìchis romànis contèntis
a èrin aga di bevi; e Danièl
mangjàt nol veva maj alc che ròbis vèris.698
Ta l’etàt dal oru, cuant che dut a era bièl,
gustòšis a èrin par la fàn li glàndis
e pa la sèit ogni rìvul al era mièl.
Mangjànt doma milùs e cavalètis,
il Batìsta a si veva nudrìt in tal dešèrt:
par chèl luj al era grant e plen di glòris,699
tant d’èsi cul mant d’Evangelìst cujèrt.
Mentri che’i vuj in ta li fràscjs vèrdis
i ziravi, coma cal fà di sòlit
chèl che cjasànt usièj al pièrt òris,
coma’un bon pari’l me duca “Fiòl me,” mi veva dìt,
“vèn avànt, che’l timp ca ni’e stàt 'segnàt
ušalu a ni tòcja cun pì mèrit.”
Il sguàrt, e’l me pas pur, i vevi a colp voltàt
vièrs i mèstris, che cussì ben a discorèvin
che sensa sfuàrs mi tegnevi a lòu tacàt.
Ma èco che planzi e cjantà sintùt i vèvin
‘Labia mea, Domine’ in maniera
tal che dilèt e dolòu fuart i sintèvin.
“O dols pari me, i sìntiu roba vera?”
tacàt i vevi jò. E luj: “Ànimis ca stàn
forsi provànt di zì fòu da stu post ca ju siera.”700
Alòr com’che’i pelegrìns penseròus a fàn,
pasànt par strada zent ca no cognòsin,
ch’a lòu si vòltin ma sempri avànt a vàn,
cussì di par davòu svels a vègnin
tàncjus spìrs che mirànt, ni sorpasàvin:
silensiòus e devòs a ni miràvin.
I vuj scurs e’nfosàs dùcjus a vèvin,
cu la muša cussì magra e pàlida
che doma pièl e vuès a someàvin:
i no cròt che cun scusa cussì tirada
tant sèc Erisitòn701 al fòs stàt fàt,
cuant che’l dišùn al temeva, a la granda.
“Èco,” jò mi’eri a pensà sofermàt,
“la zent ca è zuda a pièrdi Gjerušalèm,
cuant che Maria di bec al fì ghi veva dàt!”
I bus daj vuj anej a parèvin, di gjèmis sensa sen:
chèl che’n tal mušu daj òmis al lès “om,”
chì al varà tant ben cognosùt la “em.”
Cuj al crodarèsia che ’l odòu d’un pom
tant podej al vès e brama’l generàs,
e chèl d’un’aga pur, sensa savej com’?702
Zà’i pensavi al parsè ca èrin afamàs,
pa la rašòn ch’encjamò no s’jodeva
da la pièl scajoša e cuàrps secjàs,
cuant che dal pì font dal cjàf al voltava
i vuj vièrs me un spirt, fisànt me par dut
e sigànt fuàrt: “Ma jòt cuj ch’i jòt. Ma và!”
Di muša maj lu varès ricognosùt,
ma maj, e pur da la so vòus i vevi ben capìt
cuj cal era, ma no dal so aspièt brut.
Chista falìscja703 a mi veva rimpijàt sùbit
la cognosensa di stu cjàf dut cambiàt,
e la muša di Farèis i vevi percepìt.
“No badàighi, và, al aspièt dut secjàt,”
al veva preàt, “che la pièl cussì m’imbrutìs;
magri magri, purtròp, i soj doventàt.
Ma dìšmi di te e di chej doj spìris
ca mi par ca ti stàn fašìnt di scorta:
sù, conta pur, che jò’i soj dut orèlis.”
“La to muša, che dolùt mi veva zà muarta,
i plans encj’adès cun altritànt dolòu,”
rispundùt ghi vevi, “tal jòdila cussì stuarta.
Ma, Diu bon, dìšmi sè ca vi sfuèa fòu:
no fami diši intànt ch’i mi maravej,
che mal al pòl diši chèl che altri al à’n tal còu.”
Alora luj a mi: “Dal divìn volej
jù a vèn virtùt’n ta l’aga e’n ta la planta
ch’jodùt ti’as davòu, che par chèl pì no soj intej.
Duta chista zent che planzìnt a cjanta
par vej vùt gola fòu d’ogni mišura,
chì’n fan e’n sèit si rifà di nòuf santa.
Di mangjà e bevi ni fà voja pura
’l odòu che fòu’l vèn dal frut e dal sclapìs
che’ntà stu len si spànt pa la verdura.
E no doma na volta, in ta sta curnìs
zirànt, si rinfrèscja la nustra pena:
èco che’nvensi di godimìnt, pena’i dìs,
che che voja a chej àrbuj ni mena
che menàt al veva Crist a diši: ‘Eli,’
cuant che liberàt ni veva cu la so vena.”704
E jò alòr a luj: “Forèis, da chel dì
cuant ch’i ti’as cambiàt mont a miej vita,
nencja sincuant’àis no sòn pasàs fin chì.
Se di pecjà a chel punt da la to vita
pì no ti podèvis, prin di che ora
cuant ch’il bon dolòu a Diu ni riconeta,
coma sotu belzà rivàt chì parzora?
i ti crodevi’ncjamò la jù di sot
indà che’l timp cul timp a si ristora.”705
Alòr luj a mi: “Cussì svelt a mi’a mòt
a cjoj e bevi’l dols amàr daj martìrs
la so Nela cun chel so planzi devòt.
Cul so tant preà e cuj so suspìrs
cjòlt a mi’a dal plan indà ca si speta706
e judàt mi à a sorpasà i àltris zìr’s.
Diu tant pì al gusta e dileta
la me veduluta—oh’l ben ch’i ghi’ai volùt!—
cuant pì il so ben lu fà ic besoluta;
chè la Barbagja di Sardegna a è’n dut
pì plena di fèminis onèstis
che la Barbagja d’indà ch’jò’i soj vegnùt.707
O bon fradi, cussì a sòn li ròbis!
Il timp da vignì ’lu jòt belzà tant ben
ca no saràn sti òris chì tant antìchis,
cuant che dal pulpit tonà si sintarà ben
cuntra chel scàndul da li florentìnis
che li tètis fòu jodi a fàn dal so sen.
Cuàlis bàrbaris maj, o saracènis,
a èrini che par fàlis zì cujèrtis
a ocorèvin les di spirt o les civìlis?708
Ma se sigùris a fòsin li svergognàdis
di chèl che’l cjèl al stà zà par lòu preparànt,
par sigà a varèsin zà li bòcis vièrtis;
che se’l jodi’ndavànt no mi stà ’nganànt,
prin a patì a zaràn che a meti sù pel
chej ch’adès consolàs a sòn ninanainànt.709
O fradi, ti tentu platàt? Dìšmi chèl.
Jòitu che no doma jò, ma pur chista zent
ti stà mirànt, ulà ch’al soreli ti ghi fàs vel.”710
Alòr jò a luj: “S'i no ti jòdis a stent
sè ch’i ti èris par me e jò par te,
chel pensej’l darà puc gust’n ta stu momènt.
Di sta vita cjòlt mi’a chèl che di me
ti jòs pì’ndavànt, l’altra dì, cuant che rotonda711
la sòu di chèl si’a mostrada’n front di me,”
e’l soreli i vevi mostràt. “Chèl pa la profonda
nòt mi’a menàt di chej ca sòn pròpit muàrs
cun chista cjàr vera che luj’l seconda.712
Da la jù mi’an tiràt sù i so cunfuàrs,
vegnìnt’n sù e atòr da la montagna
ch’a’ndresa vuàltris che’l mont al à fàt stuàrs.
Chist’ànima dìt a à ca vòu èsimi compagna
fin ch’i rivaraj là ca’è Beatrìs,
indà che ic stesa mi sarà compagna.
Virgìlio al è chistu che cussì mi dìs,”
e’l me dèit a lu veva 'ndicàt, “e chel altri al è chel spirt
che par chèl puc fà scjasàt a à ogni curnìs
di stu mont, cal vòu che da chì al zedi, chel spirt.713
Nè’l diši il zì, nè’l diši’l diši al feva
ralentà; ma, discurìnt, i zèvin fuàrt,
com’na naf che cun bon vint davòu a zeva;
e ogni spìrit, someànt do vòltis muàrt,
cuj so vuj ’nfosàs si maraveàva
cuant che dal me vivi si veva necuàrt.
E jò, cul me parlà ch’avànt al parava,
i vevi dìt: “Tal zì sù chista714 forsi a tarda
pì che s’a no fòs par chèl che cun me al và.
Ma dìšmi, s’i ti lu sàs, ’ndà ca è Picarda;
dìšmi se’n ta sta zent a’n d’è cualchiduna
di mèrit che cussì fìsa mi vuarda.”
“Me sòu, che tra ’l èsi biela e buna
no saj cual che pì a fòs, a’è zà ca gòt
là’n tal alt Olimpo la so corona.”
Cussì al veva tacàt, e dopo: “Chì i no sìn sot
divièt di nominà i spirs, che dut svanìt
pal dišùn al è’l nustri lineamìnt, che pì no s’jòt.
“Chist,” a luj puntànt il dèit, “al è Bonunìt,715
Bonunìt da Luca; e che muša là,
che pièl e vuès a è pì di chè d’altri spìrit,
taj so bras716 la Glišia Santa al veva vùt ulà:
dal Tors al era, e al purgava par dišùn
li bišàtis al vin che tant ghi vèvin fàt gola.”717
Tàncjus àltris mi veva nominàt, un a un;
e d’èsi nomàs dùcjus contèns a parèvin,
e malcontèns i no’n d'avevi jodùs, nencja un.
Jodùt i vevi che a vuèit, par fan, i dincj’ ghi zèvin
d’Ubaldìn da la Pila e Boniofasiu
che tàncjus a luj, da bon pastòu a zèvin.718
Jodùt i vevi il siòr marchèis che pì spàsiu
al veva vùt di bevi a Forlì, sens’èsi maj sut,
e tal al era da no sìntisi sàsiu.
Ma com’cal fà chèl cal jòt, stimànt in dut
pì chist che àltris, cussì jò a chel di Luca,
che tant curiòus di me mi veva parùt.
Luj’l borbotava; a mi pàr ‘Gentuca’
di vej sintùt, ulà719 cal patìva’l turmìnt
da la gjustìsia, che tant ju frèa720 ucà.
“O spirt,” i vevi dìt, “ch’i ti pàrs tiràt a simìnt
di parlà cun me, fati pur intindi,
ch’i zini cul to diši ducju doj godìnt.”
“Na zovinuta jodi ti podaràs chistu dì,”
al veva scuminsiàt, “ca ti farà godi
la me sitàt, encj’ se pì d’un ’la cridi.
Via ti zaràs cun chistu antijodi:
se'l me murmurà ti vès metùt in eròu,
ròbis vèris il just ti farà jodi.
Ma dìšmi se jò’i jòt pròpit chèl che fòu
al à tràt li rìmis nòvis ca vàn cussì tacànt:
‘Fèminis ch’i sèis partàdis al amòu’.”721
E jò a luj: “Jò’i soj fàt cussì, che cuant
ch’Amòu m’ispìra, i noti; e s'i sìnt
che dentri mi parla, fòu i vaj contànt.”
“O fradi,” al veva dìt, “adès i jòt ’l impedimìnt
che’l Nodàr e Guiton e me al veva tegnùt
lontàn dal nòuf stil e bièl722 che jò’i sìnt!
Ben i jòt li vustri pènis, coma che’n dut,
davòu da l’ispiratòu723, a stàn strètis;
che cu li nùstris no’era maj susedùt;
e se un al vòu zì pì a li lùngis,
altri no ghi jòt dal un o dal altri stil”;
e, sodisfàt, nol veva dìt altri peràulis.
Com’i usièj che d’unvièr a stàn lunc il Nil,
in ta l’aria ogni tant a somèjn na schiera,
ma dopo un davòu l’altri svels a svuàlin a fil;
cussì duta la zent che lì a era,
voltànt il cjàf, slungjàt a veva’l pas,
tant par magrèsa e volej lišera.
E com’un che di trotà no gh’impuartàs,
zì’l lasarès i compàis, restànt in davòu
a spetà che’l grant tirà flàt a si sfogàs,
cussì i'u veva lasàs ca pasàsin ducju lòu
Forèis, e davòu di me al era vegnùt,
dišìnt: “Di nòuf cuant si jodarìnu, o signòu?”
“No saj cuant ch’i vivaraj,” ghi vevi rispundùt;
ma sens’altri no tornaraj cussì tant prest
che a la riva’i no saraj zà cun volej vegnùt;724
e chel post indà ch’i vivevi, dal rest,
di dì in dì sempri pì a si spolpa
e a fà na bruta fin al pàr dispòst.”
“Adès và,” al veva dìt, “che chèl che pì al è'n colpa,
jò’i jòt pa la coda d’una bèstia tràt
vièrs la val ’ndà che maj nisùn si scolpa.
Sta bèstia a pas sempri pì ’celeràt
a và, e ghi dà na tal sacagnada
da lasà chistu puòr diàu725 dal dut masacràt.
Sti ròdis726 no’an tant pì di na voltada,”
e alsàt al veva i vuj al cjèl, “prin d’èsiti clar’
sè che da me no pòl pì èsi mostrada.
Ma tu resta pur chì; che’l timp al è cjàr
in ta chistu post, che jò i’n pièrt masa
cjaminànt cun te, cussì, pari a par.”
Com’che galopànt a vòltis al vèn tal vièrt
un cavalièr, la prima linea saltànt,
e ’ndavànt al và par fasi ’l onòu dal prin urt,
cussì da nu’l era zùt, cun pas altritànt grant;
e jò i vevi paràt via a zì cun chej doj
ca èrin zùs il mont cussì tant ’luminànt.
E cuant che’ndavòu ni veva lasàt besoj,
tant che a stent a jòdilu’i rivàvin,
com’ch’a stent i seguìvi dal so diši’l troj,
vèrdis e plènis li ramàsis a parèvin
di n’altri milusàr, e no tant lontàn,
pars’che i me vuj pròpit adès lu jodèvin.
Sot vi’era zent ch’alsava ’l una e l’altra man,
e ca sigava no saj sè vièrs li fràscjs,
coma frutùs cuant che alc a bràmin invàn,
e ca prejn, e il preàt nuja ’nol dìs,
ma par fàighi vignì la voja pì granda
al tèn alt sè ca bràmin e a vuàrdin fìs.
Dopo, scjasànt li spàlis727, via a era zuda;
e nu visìn dal grant àrbul i èrin vegnùs,
che al tant lagrimà e preà’l scoltà nol dà.
“No stèit miga zìghi masa visinùs:
pì’n sù ’l è un len zà stàt muardùt da Eva,
e leàns tra chist’e chèl an d’è pì d’un pus.”
Tra li fràscjs cualchidùn cussì’l diševa;
par chèl Virgìlio e Stasio e jò, stres,
pa la banda ghi èrin zùs che’n sù a zeva.
“Recuardàivi,” al diševa, “daj maladès
ta li nùlis formàs, che ben incjocàs
cuntra Teseo’an lotàt, cuj dopli pès;728
e daj ebrèos al bevi tant partàs
che Gideòn no ju’a volùs coma compàis
cuant che vièrs Madiàn’l è zùt jù fin a bas.”
Dongja di un daj òrlis cuj me compàis
mi eri tegnùt, sintìnt còlpis di gola
seguìdis da puòrs disgrasiàs di guadàis.729
Vìnsi dopo slungjàs’n ta sta strada e besola,
mil pas e pì ni vèvin menàt pì'ndavànt,
ognùn contemplànt, sensa fà peràula.
“Vuàltris tre, a se’i pensàišu cussì tant?”
a colp dìt a veva na vòus, ch’jò mi eri scjasàt
com’ vigelàn cuant che 'mpaurìnt si stà e tant.
Par jodi cuj cal era stàt, il cjàf i vevi alsàt;
e maj pì veri si’a jodùt’n ta na fornàs,
nè metàl, che pì lušìnt e ros’l fòs stàt,
com’un ch’jodùt i vevi cal diševa: “S’a vi plàs
zì pì’n sù, uchì a si fà la svòlta;
par chì al và chèl cal vòu zì vièrs la pas.”
’L aspièt so la vista mi veva cjolta;
ch’jò ’ndavòu mi eri voltàt ai me mèstris
com’un cal và secònt di chèl cal scolta.
E coma, anuncjànt li primi lùcis,
l’ariuta di maj a si mòuf, dolsuta,
dut’ plena di profùn di flòus e d’èrbis;
cussì parùt mi veva ca mi tocjàs n’ariuta
ta la front, e sintùt i vevi fin la pluma730
ca’mplenìva d’odòu d’ambrošia l’ariuta.
E na vòus dìt a veva: “Beàt chèl che flama
di gràsia tant a ’lùmina, che ’l amòu dal gust
masa bramòus il pet no ghi cunsuma,
ma al sìnt voja doma cuant che’l gust al è just.
A era l’ora lisa par zì sù pal scjalòn;
che’l soreli ghi veva’l sìrcul meridiàn
lasàt al Toru e la nòt al Scorpiòn:731
Alora, com’ca fàn chej ch’a pindulà no stàn,
ma a vàn via drès, sedi sè ca sedi,
se bišugna di un pìsul sburt a’an,
entràs cussì i èrin ta’un post stret amondi
un davòu dal altri, zìnt sù pa la scjala
ca ni separava, streta da jodi.
E com’il cicognùt cal alsa l’àla
par voja di svualà, ma a nol tenta
di bandonà’l nìt, e jù a la cala,
cussì i’eri jò, cun voja basa e alta
di fà domàndis, rivànt parfìn al àt
cal fà chèl che par diši a si susta.732
Encja se’l zì al era svelt, a nol veva lasàt
di diši’l bon pari me, ma dìt al veva: “Duncja,
scata ’l arco dal diši, ch’i ti’as ben tiràt.”
Alòr par sigùr i vevi vierzùt la bocja
e tacàt cussì: “Com’si pòsia dimagrì
là ’ndulà che nudrisi a no tocja?”733
“S'i ti vès in mins coma che Maleagri
si’a cunsumàt al brušasi d’un stecùt,
a no ti sarès,” al veva dìt, “stu pensej cussì magri;734
e s'i ti pènsis che, a ogni vustri motu pisulùt
a svuìsa pur tal spièli la vustr’imàgin,
sè che dur al pàr al doventa fasilùt.
Ma par ch’i to pensèis a si cujètin,
èco chì Stàsiu; e jò i lu clami e prej
che luj’l vuarìsi li plàis ca ti dòlin.
“Se jò l’eterna vista ghi liberej,”
al veva rispundùt Stàsiu, “che davànt di te
ti mi discòlpis di fà il to volej.”
Al veva dopo tacàt: “Se ch’adès ti sìns da me,
fiòl, che ben la to mins a vuarda e risèif,
clar ti farà sè ch’adès misteri ti’è.
Il sanc pì perfèt nisun maj lu bèif
da li vènis plènis di sèit, ma’l resta,
coma bon mangjà cjòlt da tàula, par nuja grèif,
cal cjoj dal còu e’n ta ogni banda al parta
dal cuàrp il ben ca la forma, coma chèl
che par fà chè al scor’n ta ogni venuta.735
Digerìt di nòuf, jù’l và ’ndà che pì bièl
al è ’l taši che’l diši, e di lì sclapisànt
tal sanc d’altri ’l và’n ta’un naturàl vasèl.736
Ulì ’nsièmit si vàn ducju doj coletànt,
un dispòst a patì e’l altri a fà737
par via dal còu stes da’ndà cal vèn ’ndavànt;
e, lì rivàt, al taca a operà,
prin indurìnt, e vita dopo dant al và
a sè che dal so stes èsi ’l và a formà.
Fata ànima, la virtùt atìva
coma chè di na planta, ma’n alc diferènt’,
che chista a è’n motu e chè zà a è a riva,
tant dopo’a fà che zà a si mòuf e’a sìnt
com’il func marìn; e da lì a và
il so grant podej in òrgans convertìnt.738
Adès si slargja, fiòl, e adès a slungjasi a và
la virtùt ca vèn dal còu dal generànt,
e forma a duti li pars dal cuàrp ghi dà.739
Ma com’che d’animàl in èsi parlànt
al cambi encjamò no t’jòs: chist’è na cuestiòn
che’n chè pì sàvius di te sbaliàt a àn tant,
fin a zì a pensà ca no’era union
fra l’ànima e’l pusìbul intelèt,
chè’ndà cal steva no s’jodeva benòn.
A la veretàt ca vèn, vièrs il to pèt:
ti’as di savej, duncja, ch’apena che'n tal fet740
l’articulà dal sarvièl al è perfèt,
vièrs luj si volta’l prin motòu cun afièt
par sta granda art da la natura e ghi sofla
dentri un nòuf spìrit, di virtùt complèt,
che sè che d’atìf al cjàta chì, a ghi cola
’n tal so èsi, formànt n’ànima sola
ca vìf e a sìnt e riflèt da besola.741
E se strana a ti par la me peràula,
vuarda com’che’l cjalt dal soreli si fà vin
cuant ca s’unìs al most che da la vit al cola.
Cuant che Lachèsis ušàt a à dut’l so lin,
da la cjàr si libera e di so virtùt
cun ic a parta ’l umàn e il divìn:742
ogn’altri potensiàl743 al resta dut mut;
memoria, ’nteligensa e volontàt
tant pì atìvis a dovèntin in dut.
Besola a cola, sensa vèisi fermàt,
da maravèa, vièrs una da li rìvis:
la so via chì par prin ghi vèn mostràt.
Apena rivada lì’n ta che bàndis,
la fuarsa’nformativa a si sparnìs atòr
com’ca feva cu li pars dal cuàrp vìvis:
e coma l’aria cuant ca ghi vèn ploja ’ntòr,
e’un raj dal soreli’n sè a si riflèt,
di tancju colòus a s’implenìs alòr;
cussì l’ariuta visìn chì a si mèt
in che forma che ic a generèa
cun so virtùt l’alma che chì a veva ’l jèt;744
e com’la flamuta, ca ghi somèa,
che par dut ghi và davòu dal so fogùt,
cussì’l spirt il so nòuf cuàrp al seguitèa.
Par via che coma’l so spirt stu cuàrp al par’n dut,
ombra al è clamàt; e stu spirt al mòuf pur
ogni sensasiòn, e’l jodi prin di dut.
I parlàn e’i ridìn par chist, di sigùr;
e par chist i vìn làgrimis e suspìrs
che vegnìnt sù ti pòl vej sintùt tu pur.
Mentri che’i dešidèris ni lèjn taj so delìrs,
e’i altri efiès pur, l’ombra a si và formànt;
la rašòn a è chista che tu ti amìris.”
A la prin voltada i stèvin rivànt
a chistu punt, tegnìnsi a man destra,
ben atèns ai rìscjus ch’i zèvin schivànt.
Chistu rivòn il fòuc in fòu al balestra
e la curnìs a sofla tant flat in sù
che fuàrt al rimanda’l fòuc a sinistra;
par nu a era miej par pì di fòu zì’n sù,
un davòu dal altri, e jò’i temevi’l fòuc
uchì, e lì pòura i vevi di cola jù.
Al diševa’l me duca: “Par chistu lòuc
ai vuj a’è miej tègnighi ben stret il fren,
che par fà’un sbàliu a bastarès tant puc.”
‘Summae Deus clementiae’ pròpit tal sen
dal grant àrdi sintùt i vevi ca stèvin cjantànt,
e di voltami di voja i eri plen;
spirs si movèvin ta chistu post flameànt;
che jò’i vuardavi lòu tant com’i me pàs,
spartìnt’l jodi a chiscju e a chej, zìnt ’ndavànt.
Sùbit prin che chel cjantà al terminàs,
alt a sigàvin: ‘Virum non cognosc’;745
e a cjantà di nòuf a tacàvin, bàs.
Finìt chistu, di nòuf a sigàvin: “Tal bosc
a era Diana, e Elìs a’a cjasàt
che di Vènere a veva sintùt il tos’c.”746
E di nòuf cjantà; e dopo vèjlu fermàt,
via cun fèminis e òmis ch’èrin stàs cascj’
com’ca vèvin virtùt e matrimoni detàt.
Stu fà’i cròt ca ghi basti’n ta scju poscj’
par dut il timp che il fòuc a ju bruša:
e cussì chista cura e chiscju pascj’
a vuarì la so plàja ghi saràn cauša.
I èrin tal orli alòr, un dopo ’l altri,
ch’avànt i zèvin, e spes il bon mestri
mi diševa: “Jòt: uchì no si pòl cori.”
Mi bateva’l soreli’n tal flanc destri,
che belzà i so ràis dut il ocidènt
a sblancjàvin sù, dut l’aspièt celestri;
e jò’i fevi, cu l’ombrena me, pì ruvìnt
someà la flama; e’a stu pìsul sen
jodùt i vevi tanti òmbris mètighi mint.
Par sta rašòn a si vèvin metùt, jò’i cròt ben,
a cjacarà di me, scuminsiànt cussì
a diši: “Stu chì di èsi spirt nol à sen.”
Un pus a vèvin dopo provàt a slungjasi
vièrs di me, sempri cu na vura di riguàrt
di stà lì ’ndà ca podèvin scuetasi.747
“O tu ch’i ti vàs, no par èsi pì tart,
ma forsi par rispièt, davòu daj àltris,
rispùndimi, che’n sèit e in fòuc i àrt.
E’i no vuej che dom’a mi ’ti rispùndis;
che dùcjus chìscjus a’an encjamò pì sèit
di chej da l’India o da li Etiòpis.748
Dìšimi com’ch’i ti fàs di te parèit
al soreli, coma s’encjamò cjapàt
no ti fòs da la muàrt in ta la so rèit.”
Cussì un di lòu; e jò zà manifestàt
mi sarès, se jò’i no fòs stàt atènt
a sè ca susedeva, altra nuvitàt;
parsè che’n tal bièl miès dal cjamìn ruvìnt
jodùt i vevi altra zent vignì vièrs chista;
e a bocja vièrta jò’i miravi sta zent.
D’ogni banda si visinava svelta
ogn’ombra; si busàvin, un’a una,
svèltis, godìnt di sta pìsula fiesta:
cussì li furmìs a fàn, ogni una,
cuant che muš’a muša’n fila si cjàtin
par scuprì—cuj sàja maj?—il fil da la furtuna.
Cuant che stis chì da l’altra a si làsin,
prin’encjamò di vej fàt un pas, alora
dùtis a sigasà a colp si mètin:
la zent nova: “Sodoma e Gomora”;
e che altra: “Pasife’n vacja a entra
cussì che lì’l scjaldinòus di toru’l sbora.”749
Dopo, coma grù ch’ai Mons Rifs a vàn cuntra
cuant che àltris vièrs i savolòns a svuàlin,
i prins il cjalt, i àltris il gèl schivànt cun cura,
scju spirs in part a vàn, in part a vègnin;
e, coma prima, lagrimànt a cjantà si mètin
e di sigà’i so ešèmplis puc a spètin;
e di nòuf coma prima a me, si visìnin
chej stes ca mi vèvin pì’n davòu preàt,
e dùcjus prons di scoltà a someàvin.
E jò’l so volej ’vìnt do vòltis notàt,
i vevi tacàt: “O ànimis ben sigùris
di dàighi, prin o dopo, pas al vustri stàt,
no sòn restàdis crùdis nè madùris
di là li pars dal me cuàrp, ma chì ca sòn
cul so sanc e cun dùtis li zuntùris.
Par no restà svuàrp sù’i vaj par stu rivòn:
na siora a è lasù ca mi da gràsia
di pasà, mortàl, ogni vustri ziròn.750
Ma se la vustra granda voja sàsia
a stà par fasi, cussì che’l cjèl vi òspiti,
che d’amòu plen al è e tant grant si spàsia,
dišèimi, che sui me scrìs i vi noti,
cuj ch’i sèis e cuj ca’è che marmàja
che davòu dal vustri pardavòu i noti?”
Pì marveàt a nol resta par nuja
il cjargnèl, mentri cal vuarda sidinùt,
cuant che, rùstic, fòu al vèn da la Cjàrnia,
che st’òmbris si vèvin mostràt, vinlu jodùt;
m’apèn’che la maravèa si veva calmàt,
che puc a dura’n taj còus grancj’, dopodùt,751
“Beàt tu che di scju nustri poscj’” tacàt
al veva chèl che prin mi si’era fàt visìn,
“par miej murì ti vùs vej un prin contàt!
Li ànimis che cun nu no vègnin,
ufindùt si vèvin di sè che Sešar, trionfànt,
regina al sinteva ca lu clamàvin:752
Par chèl da nu a vàn ‘Sodoma” sigànt,
e besoj si crìdin, com’che sintùt ti’as,
e cul vergognasi ’l àrdi a vàn judànt.753
Nu’i vìn pecjàt da ermafrodìtas;
ma par no vej l’umana lès oservàt,
e davòu daj apetìs bestiaj butàs,
par vergogna nustra in nu’a vèn notàt,
cuant ch’i si lasàn, il nòn da la tròja754
che’mbestialìt si veva cuant ca si veva’nvacjàt.
Di sè ch’in nu a è brut ti sàs na scàja:
s’adès par nòn cuj ch’i sìn ti vùs savej,
di contà a no è timp, e jò’i saj puc e nuja.
Di savej di me èco’l to desidej:
Guido Guinišèl755 i soj; e zà purgàt
par vej ben di pentìmi vùt il volej. ”
Coma cuant cal steva Licurgo doloràt,
a corèvin i so fioj vièrs la mari,
cussì i vevi fàt jò, ma’i no’eri tant slancjàt,756
cuant che sintùt i vevi nominà’l pari
me757 e daj àltris che tant miej di me scrìt
a vèvin rìmis d’amòu che dòlsis a fèvin scori;
e, mut, sintìnt nuja e nuja vìnt dìt,
tegnìnt luj di vuli un bièl toc i eri zùt,
stànt atènt di no vignì dal fòuc lambìt.
Dopo che di vuardalu i’eri pasùt,
mi eri ufrìt di stà ai so servìsis
cun’un fà ch’ognùn al varès ben crodùt.
E luj a mi: “Il sen che tu ti làsis
in me, da chèl ch’i sìnt, clar al è cussì tant
che nencja Letè pì a no cjòl nè scurìs.
Ma s’a è pur vèr sè ch’i ti’as dìt pì avànt,
dìšmi par cuala rašòn ch’i ti mòstris,
tal diši e vuardà, afièt par me, e tant.”
E jò a luj: “Li vùstris rìmis dòlsis,
che, par cuant cal durarà ’l ušu di vuej,
a daràn sempri tant gust a lèšilis.”
“O fradi, “al veva dìt, “mostrati i vuej,”
e al spìrit davànt il dèit al veva puntàt,
“chèl che daj fàbris dal parlà di vuej al era’l miej.758
In rìmis d’amòu e romànsos superàt
al veva i àltris, e lasa dìšghi ai stùpis759
che chèl di Lemošìn al era pì ’vansàt.
No’al vèr ma’al sinti diši a sòn dut orèlis,
e cussì a fèrmin la so opiniòn
prin d’jodi d’art o rašòn li règulis.
Cussì tàncjus na volta fàt a vèvin di Guitòn,
da vòus a vòus pasànt dom’a luj’l mèrit,
fin che àltris cun art’an scrìt, e pì benòn.760
Se’l privilègju ti’è adès stàt conferìt
e permetùt di zì lasù tal clàustri
’ndà che abàt di dùcjus Crist al è par dirìt,
par me dìs pur ulà un paternostri
o tant almancu ca basti ta stu mont,
’ndà che’l zì’a pecjà a nol è pì nustri.”
Dopo, forsi par fàighi post a’un secònt
che visìn ghi’era, sparìt al era'n tal fòuc,
com’che’n ta l’aga al fà un pes, zìnt a font.
A chèl alora visinàt mi eri un puc761,
dišìnghi ch’al so nòn, com’a chèl d’un re,
preparànt i stevi un gran bièl lòuc.
E alòr a diši si veva metùt, su che tre:
“Tan m’abellis vostre corte deman,
qu’ieu no me puesc ni voill a vos cobrire.
Ieu sui Arnaut, que plor e vau cantan;
consiros vei la passada folor,
e vej jausen lo joi qu’esper, denan.
Ara vos prec, per aquella valor
que vos guida al som de l’escalina,
sovenha vos a temps de ma dolor!”762
Infìn platàt si veva'n ta la flama visina.
Cussì coma cuant che i prins ràis al vibra
ulà ’ndà che’l so fatòu il sanc al veva spandùt,
colànt jù’l Èbro sot da l’altra Libra,
e’l Gange, par di là, dal misdì cjalt tegnùt,
cussì al steva’l soreli; e’l dì duncja’l zeva,
cuant che, contènt, ’l ànzul di Diu ni veva parùt.763
Fòu da la flama al era ’n ta la riva
e ‘Beati mundo corde!’764 al cjantava
cun vòus ca era, pì da la nustra, viva.
E dopo “Ànimis sàntis, pì no si và
se prin dentri di stu fòuc i no sèis zùs
e scoltàt i vèis’l cjànt che d’aldilà ’l riva,”
cussì mi veva dìt cuant che visìns si’èrin metùs;
alòr jò’i eri doventàt, cuant ch’i lu vevi sintùt,
com’chej che’n fosa a vègnin deponùs.765
Cun mans unìdis indavànt i eri zùt,
il fòuc vuardànt e imaginànt tant fuàrt
cuàrps umàns che àrdi i vevi zà jodùt.766
Vièrs me li me scòrtis voltàt a vèvin ’l sguàrt;
“Fiòl me,”Virgìlio a stu punt mi veva dìt,
“uchì cjatà si pòl turmìnt, no muàrt!”
“Recuàrda ben, recuàrda ben,” al veva pur dìt,
“se fin sul Geriòn san e salf ti’ai guidàt,
pì dongja di Diu àtu adès di stà vilìt?
Cròdimi che se’n tal còu ti vegnès lasàt
di sta flama par mil àis e encja pì,
nencja un cjavièl nol vegnarès brušàt.
E s’i ti cròdis che jò’n ingàn ti meti,
tèn ta la to man ’l orli dal to vistìt
e visìn di ic và pur a mètiti.
A è ora di smètila di èsi ’mpaurìt:
zìriti par chì; vèn dentri e stà sigur!”
Ma jò, pauròus, i stevi ulì, stechìt.
Cuant ch’jodùt al veva ch’i stevi fer e dur,
un puc turbàt mi veva dìt: “Fiòl me, adès jòt:
tra te e Beatrìs al è chistu mur.”
Com’ch’al nòn di Tisbe767 Piram al veva dibòt,
murìnt, i vuj vierzùt, e di nòuf jodùt,
alòr che rosàstri’l moràr si veva fàt, com’ca s’jòt;
cussì, doventàt lì a colp pì molùt,
al bon duca mi eri voltàt, chel nòn sintìnt
che’n mins di sbušigami nol veva maj smetùt.
Scjasàt il cjàf al veva alora, e dìt: “Ma sìnt!
i restànu pròpit chì?”; e’a colp ridùt
al veva com’un frutùt ch’un frut’l stà godìnt.
E’n tal fòuc davànt di me si veva ’lòr metùt,
preànt Stasio di tègnisi sùbit davòu,
che prin ni veva par un toc dividùt.768
Apen’entràt mi sarès butàt di còu
in ta’un veri bulìnt par rinfrescjami,
cussì intèns al era di stu fòuc il brušòu.
Alora’l me bon pari, par cunfuàrt dami,
di ic, di Beatrìs, al discoreva,
dišìnt: “I so vuj zà’i jòt, a mi pàr a mi.”
Guidàs i’èrin da na vòus ca cjantava
di là; e di sìntila fašìnt il miej,
fòu i èrin rivàs indà ca si montava.769
‘Venite, benedicti Patris mei,’
sintùt si veva dentri di na lus che lì a era
cussì fuarta che vinsùt a veva’l me volej.
“Jù’l và’l soreli,” al veva dìt, “e a vèn la sera:
paràit via, ma studiàit il vustri pas,
fin che’l tramònt a vi scurìs la cjera.”
Sù dres i zèvin par un pas’n ta la rocja
par là che l’ombrena me i ràis mi cjoleva
in front dal soreli cal era zà ’bas.
Ognùn di nu pus scjalìns montàt’l veva
cuant che’l distudasi da la me ombra
dìt ni veva che’l soreli pojàt’l steva.770
E prin ch’in ogni banda da la cjera
’l orizònt si vès fàt dut di’un aspièt,
e la nòt nera ’fòs par dut là ca era,
ognùn di nu d’un scjalìn’l veva fàt lièt;
pars’chè la natura dal post infiacàt
ni veva la fuarsa di zì’n sù e’l dilèt.
Com’che rumiànt a stèvin cun trancuilitàt
li cjavris, ca èrin di murbìn cussì plènis
la sù’n pica prin di vèisi pasudàt,
pal grant cjalt, in ta l’ombrena sidìnis,
sot vuli dal pastòu sul bastòn pojàt
che tant ghi zova pur par custodìlis.
E com’l mandriàn che fòu’l stà spes sveàt
cu li so piòris la nòt trancuìl pasànt,
sigùr ca no si varès il lupo visinàt;
cussì i stèvin nuàltris tre ripošànt,
jò coma cjavra e lòu coma pastòu,
tra sti parèis che vièrs ’l alt si alsàvin tant.
Da lì, asaj puc s’jodeva dal di fòu;
ma’l bastava chel puc par che li stèlis
i jodèsin pì gràndis e clàris là di fòu.
Cussì, rumiànt e mirànt che ròbis bièlis,
cucàt mi veva'l s sùn, il sùn che spes, com’ch’intìnt,
prin ca càpitin, zà’l cognos li nòvis.
In ta l’ora, i cròt, cuant che dal Oriènt
il prin raj’l vèn ta stu mont da Citerea,771
che dal fòuc d’amòu a par sempri ardìnt,
zòvina e biela tal sun mi pare’a
na fèmina d’jodi ta’un prat bièl e grant
che flòus sù’a cjoleva e cjantànt a diše’a:
“Di savej i vèis, se’l me nòn i zèis domandànt,
ch’jò’i soj Lia772, e atòr i staj movìnt
li manùtis che’l cjàf mi stàn coronànt.
Par pari bon mi staj metìnt st’ornamìnt;
me sòu Rachel, però, maj no bandòna
il so spièli, ma lì dut’l dì si atìnt.773
Di mirà i so biej vuj ic a è sempri buna,
com’ch’i soj jò d’ornami cu li mans;
contèntis i sìn, cul jodi e’l fà, ognuna.”
Chej splendòus ch’al prin dì si fàn cussì ’bondàns,
che’i pelegrìns tant contèns da jodi a sòn,
cuant che, tornànt, a si cjàtin puc lontàns,
il scur scjampà a fàn774 da ogni cjantòn,
e’l me sùn pur, e par chèl mi eri levàt,
e prin di me chej che grancj’mèstris mes a sòn.
“Chel milùs dols che par tanti bràghis sercjàt
sempri al vèn par cura daj mortaj,
vuej’l tegnarà i to dešidèris sodisfàt.”
Nisùn a no’a maj risevùt miej regaj
di chèl che da Virgìlio i vevi sintùt,
che tant plašej mi vèva fàt, pì che maj.
Na granda voja mi vev’alòr vegnùt
di cjatàmi la sù che cun ogni pas
di cjapà svuàl mi pareva, com' un usielùt.
Dopo vèisi sù pa la scjala butàs
e rivàs ch’i èrin tal ultin scjalìn,
Virgìlio, cuj so vuj ta’i me vuj fisàs,
al veva dìt: “Fiòl me, li flàmis che sempri a brùšin
e l’àltris775 jodùt ti’as, e adès’n ta che part
ti sòs ’ndà che li me facoltàs si fèrmin.
Fin chì ti’ai menàt cun inzèn e cun art;
adès seguìs il to plašej: luj ti condùs.776
Fòu ti sòs dal zì rìpid, stret e stuàrt.
Jòt il soreli che’n front a ti fà lus;
jòt st’erba frèscja, i flòus e i àrbuj
che la cjera di besola a prodùs.
Fin che, contènt, a no rìvin i biej vuj777
che, lagrimànt, a te vignì mi’an fàt,
uchì tenti sintàt o và pur fra di chej.778
Nè vòus me nè motu pì ti sarà dàt:
adès san, dret e lìbar al è’l to volej:
e just no sarès cjòighi sta libertàt:
par chèl tè su tè i coroni e’i mitrièj.779
Dešideròus di esplorà dentri e fòu
la foresta divina, densa e viva,
che dal nòuf dì ghi magnificava'l splendòu,
sensa pì spetà i vevi lasàt la riva,
scjavasànt pras, e plan plan cjaminànt
su cjera che di profùn dut a’mpleniva.
N’ariuta tant dolsa che maj mutànt
a si zeva i sintevi’n ta la front
che, delicada, a mi zeva rinfrescjànt;
li fràscjs a trimulàvin par dut stu mont
e a si pleàvin pal vint’n ta che banda
’ndà che la prim’ombrena’l tira’l bon mont;780
ma la so plèa no era tant granda
che’i usielùs ca èrin’n ta li pùntis
dal cjantà a si tiràsin in banda;
ma li primi òris dùtis contèntis,
a risevèvin dentri li fuèis, cjantànt,
e compagnànt cussì, e ben, li so rìmis,
com’che da li ramàsis si pòl zì scoltànt
in ta la pineta da la spiàgja di Clas781
il siròc ch’Eulo stes al trasforma’n cjànt.
Zà mi vèvin plan plan menàt i me pas
cussì tant dentri dal bosc antìc che fadìa
i fevi a jodi pa’ndà ch’i èrin entràs;
ma èco ch’a colp fermàt mi veva na ròja,
che a man sanca, cu li so ondulùtis,
l’erbuta’n ta la riva’a pleàva via.
Duti l’àghis ca sòn di cà pì nètis
a somèa ch’impuritàs a vèdin,
no com’stu rìvul da l’àghis pùris,
che a scòri clàris via a paràvin
pur chì che sempri er’ombrena, che maj
raj di soreli e luna pasà a lasàvin.
Cuj piè fers e cuj vuj i zevi ormaj
aldilà da la rojuta par gustà
la bielesa variada di stu fresc maj;782
e là jodùt i vevi, com’che capità
a pòl, che a colp a ni fedi stravià
alc di stran che d’altri ni tèn da pensà,
na fèmina besoluta che via
a zeva cjantànt e sielzìnt flòu dopo flòu
ca coloràvin par dut la so via.
“Ah, biela zòvina, che ai ràis dal amòu
ti ti scjàldis, secònt duti li aparènsis,
che sempri ni còntin dal bati dal còu,
pòstu tirati pì visìn di sti àghis,”
a ic ghi vevi dìt, “uchì, in ta sta riva,
cussì ch’i posi scoltà sè ch’i ti cjàntis?
In mins ti mi partis d’indà ca zeva
Proserpina che volta che pierdùt
la mari ic, e chè la primaver’a veva.”783
Com’che piruetànt a fà’un zirùt
su se stesa na fèmina ca bala,
e’un piè prin dal altri apen’a tèn metùt,
cussì voltàt si veva, e’i florùs ca veva là
a mi ufriva, chej ros e chej zaj pur,
coma frututa che par pudòu i vuj a cala;
il me preà contènt a veva fàt par sigùr
cussì visìn vegnìnt che la so biela vòus
ben i sintevi, com pur il so sens pùr.
Apena rivada’n tal orli erbòus
che bagnàt al era da l’àghis dal bièl flun,
su me alsàt a veva i vuj, regàl presiòus:
maj tal splendòu nol è stàt jodùt da nisùn
vignì fòu daj vuj di Vènere, ch’Amòu784
culpida’l veva, fòu d’ogni so costùn.785
I la jodevi par di là ridi di còu
cuj pì biej flòus coloràs’n ta li mans,
chè uchì sensa siminsa’l crès ogni flòu.
Doma tre pas a ni tegneva’l flun lontàns;
ma l’Elespònt, ’ndà che Serse’l era pasàt,
che pur vuej’l frena li vanitàs daj umàns,786
da Leandro a nol era stàt tant odiàt
pal so sfrenàt nodà fra Sert e Abìt787
che chist788 da me par no vèisi alòr spalancàt.
“Nòufs i sèis, e forsi pars’che jò’i rìt,”
a veva tacàt, “in ta chistu post elèt
pa la natura umana coma nit;
maravèa’i vèis ma no sensa suspièt;
ma’l salm Delectasti789 lustri al pòl fà
par ben sclarìvi’l nul dal vustri intelèt.
E tu, davànt, che me i ti’as sintùt preà,
dìs sè altri ch’i ti vùs savej; che risposta
i dedi, s'a ocòr, al to domandà.”
“L’aga,” i vevi dìt, “e’l sun da la foresta
a mi fàn dubità ca sedi vera
sè che puc timp fà a mi era stàt dita.”790
“La rašòn ti contaraj alora,”
a veva dìt, “di sè che maraveànt ti ti stàs
e di sclarìti dut, po, i mi daraj cura.
Il pì grant ben, che doma chèl a chèl791 ghi plàs,
il omp al à fàt bon pal ben, e chistu lòuc
ghi’a dàt par cal podi stà sempri in pas.
Par colpa so chì al è stàt amondi puc;
par colpa so in planzi e in afàn
al à cambiàt’l ridi onèst e’l bièl zòuc.
Pars’che’l turbamìnt che sot di sè a fàn
i muvimìns da l’àghis e da la cjera,
che s’a pòdin davòu dal calòu a vàn,
al omp a no ghi fès nisuna guera,
chistu mont vièrs il cjèl si’a fàt tant avànt
che lìbar al è da’ndulà ca si siera.792
Adès parsè che atorotòr dut cuant
il vintulìn a si mòuf cul prin motu
se ’nteròt nol vèn da altri cal stà zirànt,
chì’n alt, ’ndà che dut vièrt ghi è a chistu
vint pùr, il so motu stes al fà svintulà
e sunà stu bosc, com’ch’jodi ti pòs tu;
e l’àrbul svintulàt cussì tant al pòl fà,
che cu la so virtùt l’aria al implenìs,
e chè, zirànt, dut atòr’l so ben a dà;
e l’altra cjera793, secònt i so mèris,
sòs e dal’alt, a concepìs, donànt
di divièrsis virtùs divièrsis plàntis.
Ocorarèsia maraveàsi tant
se, chistu savìnt, a s’jòt cualchi planta
ch’encja sensa siminsa’l so vert a fà, dut cuant?
Ti’as di savej che la cjampagna santa
’ndà ch’i ti sòs, d’ogni siminsa a è plena,
e’l frutàn ca’a’n sè, la di là no si conta.794
L’aga ch’i t’jòs a no vèn da na vena
rimplenida da vapòu dal frèit convertìt,
coma flun che nisulnasulànt al mena;
ma fòu a vèn da na fontana, tant pulìt,
e par volej di Diu tant s’implenìs
che par duti do li bàndis ben si divìt.
Fòu a vèn na virtùt da una di sti bàndis
ca cjoj la memòria d’ogni pecjàt;
che altra a parta’n mins ròbis ben fàtis.
Par chì al è’l Letè; mentri cal vèn clamàt
Eunoè chel altri gjèt; ma nol zova
se chì e là prima a nol vèn gustàt:795
Tant pì alt d’ogn’altri gust stu gust796 al và.
E encja s’a pòl belzà èsi sàsia
la to sèit sensa diši roba nova,
ti daraj n’altri corolari par gràsia;
se ch’i dìs i no cròt ca ti sedi mancu grat
se’n pì dal prometùt adès si spàsia.
Chej che’n taj timps antìcs a’an poetàt
l’etàt dal oru cun chel so grant bièl stà,
forsi dal Parnàs di stu post si vèvin’nsumiàt.
Chì l’umana radìs a era ’nocenta;
chì s’jòt sempri primavera e ogni frut;
nètar al è chistu, che ognùn797 al cjanta.”
Alora’n davòu i mi eri voltàt dut
vièrs i me poès, che cul so biel ridi
a mostràvin di vej chistu ben sintùt;
e lì di nòuf la biela fiòla a jodi.798
Cjantànt com’na fruta che’l so amòu no plata,
via a veva paràt cu li so peràulis:
‘Beati quorum tecta sunt peccata!’
E com’che nìnfis ca zèvin besòlis
’n ta l’ombrènis salvàdis, bramànt,
chistu sì chistu nò, di godi dal soreli i ràis,
alòr cuntra curìnt si veva movùt, cjaminànt
sù pa la riva; e jò ghi stevi a par,
cun pìsuj pasùs dongja di ic restànt.
I nustri pas no’èrin nencj’un sentenàr
cuant che li rìvis tal stes timp si vèvin voltàt,
cussì ch’i zevi par là che par prin si fà clar.
Encjamò un puc i vèvin cussì cjaminàt
cuant che sta fiola vièrs me si veva ziràt,
dišìnt: “Fradi, vuarda e tèn ben scoltàt.”
E un lušòu dut ta’un un colp al veva ’luminàt
par cà e par là la granda foresta,
tant ch’jò’i vevi sùbit al lampà pensàt.
Ma’l lampà, com’cal vèn al và a la svelta;
chèl ’nvènsi, durànt, pì e pì’l splendeva,
ch’jò’n tal pensej mi eri dìt: “Se ca’a chista?”
E na biela melodìa si sinteva
’n ta l’aria luminoša, e in ta chel
momènt sintùt i vevi di nòuf disprès par Eva.
Che là ’ndà ch’ubidìvin cjera e cjèl,
dom’la fèmina, apena’pen’ formada,
no veva podùt sufrì di restà sot d’un vel;799
sot dal cual, se devota a fòs restada,
i varès sti ròbis cussì tant bièlis
tant prin godùt e in ogni zornada.
Intànt che jò chisti prin bielèsis
dal eterno plašej i stevi godìnt,
e bramòus di provà altri delìsis,
davànt di nu, pròpit com’un fòuc ardìnt,
’nrošàda si era l’aria sot li fràscjs verdìs;
e’l cjànt dal sun dols i zèvin zà sintìnt.800
Se la fàn, O Vèrginis sacrosàntis,801
o’l frèit o li vèis802 i vevi maj patìt
par vuàltris, i vorès tant ch’adès m’judàdis.
In me al vorès ’l Elicòn803 zì, e sùbit,
e ca m’jùdi Urania pur cul so coru804
ròbis dùris da pensà e mèti’n scrìt.
Un puc pì ’ndavànt, sièt àrbuj di oru
tal someà a falsàvin il lunc trat
che tra nu al era e sti ròbis d’oru;
ma cuant ch’asaj visìn di lòu mi eri fàt,
chel ogèt comùn805, che’l sens al ingana,
nol pierdeva, pa la distansa, nisùn so àt,806
la virtùt ch’a la rašòn discòrs ghi mena,807
ca’èrin cjandelièrs a veva sùbit capìt,
com’che'n tal cjantà sintùt a veva ‘ošana.’
Flameànt’n alt al era stu afàr, ben definìt,
na vura pì clar che la luna’n tal serèn
da la miešanòt, plena, tal cjèl sclarìt.
Voltàt mi eri, d’amirasiòn esìnt plen,
al me bon Virgìlio, ca mi veva rispundùt
cun vuj che di maravèa ’vèvin pur sen.
Vièrs sti grandi ròbis al era ’lòr il me vuli zùt
che vièrs nu plan plan si visinàvin,
che pì fuàrt na spošuta si varès movùt.
Cridàt mi veva la fiòla808: “Parsè ca àrdin
i to vuj cussì tant vuardànt sti lùcis,
e d’jodi se ca vèn davòu a làsin?”
Zent i vevi alòr jodùt, com’a lòu guìdis,
vignimi dongja dut di blanc vistìdis,
un blanc cussì vif che di ca809 maj ti jòdis.
A man sanca a splendèvin li àghis810
ca mi rifletèvin e la me costa,
s’jò’i la vuardavi, com’ca fàn i spièlis.
Cuant ch’i’eri rivàt’n ta na punta justa
che doma’l flun a mi tegneva distànt,
par miej jodi ai me pas ghi vevi dàt sosta,
e jodùt i vevi flamùtis parà ’ndavànt,
che’n davòu a lasàvin strìchis coloràdis,
ch’a pinej tiràs ghi someàvin811 tant;
cussì che lì’n sù a restàvin distìntis
sièt lìstis812, che chej colòus a vèvin
che ’l arc a fàn dal soreli e di Delia i sèrclis.813
In davòu, sti strichis a si slungjàvin
pì dal me jodi 814; e chès’n ta li bàndis
no pì di dèis pas a li separàvin.
Sot un cussì bièl cjèl coma ch’jò i dìs,
a doj a doj vincjacuatri vecjòs
coronàs a vegnèvin di fleur di lis.815
Dùcjus a cjantàvin: “Benedeta816 ti sòs
tu ta li fìis di Adàm, e benedètis
ca sèdin par sempri li bielèsis tos!”
Dopo che i flòus e altri bieli erbùtis
dirimpèt di me’n ta che altra riva
lìbaris a èrin da che zens elètis,
cussì coma lus na lus’n cjèl a tèn viva,817
davòu di lòu a èrin cuatri nemaj818 rivàs
c’una frascja ch’ognùn a coronava.
Dùcjus a èrin cun sèis àlis dotàs;
plènis di vuj li plùmis; e’i vuj d’Argus,
se vìs a fòsin, compàis a sarèsin stàs.
A contà ben, letòu, coma chi'u vevi jodùs,
i no spìnt pì rìmis; altri da diši i’ai,
tant ch’adès di pì i no dìs, po, di chìscjus.
Ma lès Ezechièl, cal descrìf ben asaj
com’ch’jodùs ju’a da là che il frèit al vèn,
partànt cun lòu vint, nul e fòuc, pì che maj;
cussì, com’ch’jodùs ti’u’as’n tal so dišèn,
cussì, po, a èrin chì, fòu che li plùmis
che da Zuan819 a vègnin, lasànt il so sen.
In tal miès di chiscju cuatri t’jodèvis
un cjàr, su do ròdis, dal aspièt trionfàl,
che un grifòn820 lu tirava cu li so spàlis.
Cun àlis àltis, ’l un’e l’altra tal e cual,
tal miès al era fra li tre e tre lìstis;
pasànt, a chìstis no ghi feva dal mal.
Tant’n alt a zèvin da no podej jòdilis;
d’oru al era chel tant cal era usièl,
ma li altri pars blàncis a èrin, e ròsis.821
No che Roma a varès podùt cun un cjàr cussì bièl
fà contènt il Africàn o’l ver Augùst,
ma chèl dal sol puc al era visìn di chèl;
chèl dal soreli, che di svià Feto ’l veva vùt gust,
e brušàt al era stàt pal preà da la cjera
cuant che Gjove ’l era stàt misteriòus ma just.822
Tre fèminis atòr da la roda destra
a stèvin balànt; l’una di colòu ros
che dal fòuc puc diferenta a era;
l’altr’era coma se’n cjàr e vuès a fòs
duta cuanta d’un bièl smeràlt fata;
la tersa a pareva che nèif frescja a fòs;823
prin stàighi davòu da la blancja a parèvin, e basta;
ma dopo la rosa; e al cjànt di chista
l’àltris a balàvin, a plan chìstis e chès a la svelta.
Da la sinistra cuatri a fèvin fiesta,
vistìdis di porpora, seguìnt il fà
d’una di lòu: cun tre vuj tal cjàf, chista.824
Davòu di dut’l grup ch’jodùt i vèvin ucà,
èco chì doj vècjus variegàs taj vistìs
ma ducju doj onèscj’ e sèrius’n tal so fà.825
Un al era da la banda, secònt indìsis,
dal grant Ipocrate, che la natura
fàt a veva paj nemaj cun pì mèris;826
chel altri’l mostrava la contrària cura
cu’na spada cussì lustra e ’ngusada827
ch’encja di cà dal flun mi feva poura.
Dopo jodùs in d'avevi cuatri d’ùmil partada;
e davòu di dùcjus un vecju besòu
al vegneva, durmìnt, cun muša sveàda.828
E scju sièt829, ch’intòr a partàvin il stes colòu
daj vincjacuatri vècjus830, ma di gìlios
nol veva’l cjàf ’ncoronàt nisùn di lòu;
ma di ròšis sì e di altri flòus ròs:831
da’un puc pì lontàn un al varès zuràt
che daj vuj’n sù ognùn’n flàmis stàt’l fòs.
E cuant che’l cjàr mi’era dirimpèt rivàt,
sintùt a si veva un tòn, e che zens dègnis
il so zì avànt a vèvin a colp ralentàt,
e chì restàdis a èrin cun li prim’ insègnis.
Tal momènt che il setentriòn dal prin cjèl,832
che cognosùt maj nol à’l nasi nè’l tramònt,
nè altri nul che da la colpa il vel,
e che lì al tegneva ogni un pront
a fà’l so dovej, com’cal fà’l pì bas833
cun chèl che par zì’n puàrt si tèn tal timòn’n front,
fer al era restàt, che’i vècjus ulì rivàs
par prin tra’l grifòn e’l setentriòn stes,
al cjàr voltàs si èrin coma par vej pas;
e un di lòu, com’che’l cjèl mandàt lu vès,
‘Veni, sponsa, de Libano, al veva, cjantànt,
vošàt tre vòltis, e’i àltris fàt a vèvin il stes.
Coma che i beàs al ùltin invìt avànt
si faràn, e svèls, ognùn da la so caverna,
la cjàr so, rivistida, alelujànt;
chì pur in ta la carosa divìna
sent levàs si èrin, ad vocem tanti senis,
minìstros e mesagèrs di vita eterna.
Dùcjus a dišèvin: “Benedictus qui venis!”,
flòus sparpajànt insima e dut atòr,
“Manibus, oh, date lilia plenis!”
Tal scuminsià dal dì, jodùt i vevi alòr
la banda orientàl duta ’nrošada,
e’un bièl serèn al veva’l cjèl dut atòr;
e la muša dal Soreli a naseva ombrenada
cussì che, par èsi temprada daj vapòus,
a lunc i podevi tègnila joduda:834
cussì dal dentri di na nula di flòus
che da li mans angèlichis si alsava
e colava dentri e fòu, plena di colòus,
su un vel candìt e coronàt d’ulìva
comparìt mi veva na fèmina sot vert mant
vistida d’un colòu di flama viva.
E il me spìrit, che belzà cussì tant
timp pasàt al era ch’a la so prešensa
stàt al era, cun maravèa e tremànt
sensa che i me vuj a vèsin pì cognosensa,
pal mòvisi di na so misterioša virtùt,
d’antìc amòu835 sintùt i vevi la gran fuarsa.
Prin ch’a la vista scumbusulàt i fòs dut
da l’alta virtùt che zà mi veva trafìt
tant prin, cuant ch’encjamò i’eri frutùt,836
voltàt mi eri alòr a sinistra cul sòlit
fà di un fiolùt cal cor vièrs la mama
cuant che mal a si sìnt o cal è spaurìt,
par dìšghi a Virgìlio, “Nencj’un drama837
di sanc mi’è restàt ca nol stedi tremànt:
chìscjus a sòn i sens da la vecja flama.”
Ma Virgìlio nol era pì chì avànt;
lasàt mi veva, Virgìlio, dols pari;
Virgìlio, che pal me ben, ben ghi volevi tant;
nè dut chèl pierdùt da l’antìca mari838
zovàt’l veva’n muša di tègnimi sut,
ma èco li làgrimis di nòuf cori.
“Dante, parsè che Virgìlio al è zùt,
no planzi; di planzi a no è ’ncjamò ora;
che rašòn di planzi no ti’as ’ncjamò vùt.”
Com’amiràliu che in popa e’n prora
al vèn a jodi la zent cal ministra
’n ta altri nafs, e di fà ben a ju ’ncòra,
ta la banda dal cjàr, che di sinistra,
cuant ch’al sun dal me nòn mi eri voltàt,
che par necesitàt chì si registra,839
jodùt i vevi la fèmina che cun cjàf velàt
i vevi prin jodùt sot angèlica fiesta,
che cà dal flun vièrs me i vuj a veva levàt.
Se ben che’l vel cal colava dal cjàf di chista,
serclàt dut cun fuèis di Minerva,840
no la lasava someà manifèsta,
cun fà maestòus ic a si partava,
parànt via pròpit coma chèl cal dìs
ma’l parlà pì seriu’l tèn in risèrva:
“Stà atènt! Stà atènt ch’jò’i soj Beatrìs.
Com’ti sotu degnàt di vignì’n ta stu mont?
No savèvitu che’i òmis a sòn chì beàs?”
Jù mi era colàt il vuli’n ta la clara font;841
lì jodùt mi eri, e’l vuli a colp in ta l’erba
mi era zùt pa la vergogna ch’i vevi’n front.
Cussì la mari al fì ghi par supiàrba,
com’che parùt mi veva a mi; pars’che’l amàr
dal benvolej pròpit tant a ni turba.
Ic a veva tašùt; e’i ànzui d’insìma dal altàr
‘In te, Domine, speravi’ a cjantàvin,
ma cun ‘pedes meos’ tašùt a vèvin tal cjàr.
Cussì coma nèif’n taj trafs ch’encjamò a vìvin,
ta la schena d’Italia si congela,
che i vìns di Sclavònia842 chì a soflàvin,
e in se stesa a si pièrt dopo ca si disgèla,
basta che’l paìs ch’ombrena’l pièrt al rispiri,
da someà fòuc cal font la cjandèla;843
cussì sensa làgrimis e suspìrs i’eri
prin dal cjantà di chej che sempri a cjàntin
secònt li nòtis di chel eterno cori;844
ma li so nòtis, dòlsis com’ca èrin
dal so dòu par me a contàvin, com’se dìt
“Parsè, siora, sigàighi tant?” a vèsin,
il glas ca mi si’era ’ntòr dal còu ’ndurìt,
aga e spìrit si veva fàt e, cun dolòu
di vuli e bocja, fòu dal pet al era sparìt.
Ic, restànt encjamò ferma’n tal pajòu
dal cjàr, a duti li sostànsis pietòšis845
li peràulis a ghi veva voltàt e’l so còu:
“Sveàs i stèis vuàltris’n ta l’eterni lùcis
cussi che nè nòt nè sun nè altra ora
d’jodi sè che la jù al fà ’l omp v’impedìs;
cul me rispundi duncja’l varà pì cura
d’intimidimi chel là da li làgrimis
che colpa e dolòu a sèdin di na mišura.
No’è doma par òpera da li ròdis màgnis
ca’ndirìsin ogni siminsa al so fin,
secònt che li stèlis ghi sòn compàgnis,
ma pa li gràsis dal benvolej divìn
che vapòus tant als a àn che plovi lu fàn,
che nu846 i no podìn jodi da visìn,
chistu da zovenùt847 nol era lontàn
par nuja, vìnt volùt, dal podej vej fàt
ròbis cussì bièlis che gran virtùt a’an.
Ma’n alc di brut e salvadi’l vèn cambiàt
un cjamp mal semenàt e cultivàt
cuant che pì’n gamba’l sarès s’al fòs ben ušàt.
Par cualchi timp a tègnisi sù lu vevi judàt;
fašìnghi jodi i me vuj zovenùs,
a me i lu menavi, vièrs’l just voltàt.
Apèn ch’al entrà i scjalìns si èrin vierzùs
da la me second’etàt, e vita i vevi mutàt,
cjòlt si veva luj da me, e’i vuj sos su ben altri 'èrin zùs.
Cuant che da cjàr in spìrit i vevi cambiàt,
e bielesa e virtùt cresuda mi’era,
ben coma prima no mi veva pì vuardàt,
sielzìnt invensi strada ca no era vera,
lasànt che bùnis par imàginis fàlsis,
che na promesa maj no rìndin intera.
Zovàt a vèvin puc li me ’spirasiòns bùnis,
che’n taj suns ghi lasavi o metevi’n mins;
sti pròvis a èrin dùtis da luj ’gnoràdis!
Tant jù al era colàt848 che ducju i argumìns
su la so salùt tant mancu a vèvin judàt
che la pierduda zent mostràighi e’i so turmìns.
A è par chèl che’l cjamp daj muàrs i’ai višitàt
e a chèl che’n ta stu post a lu à guidàt
dut il me preà, planzìnt, ghi vevi partàt.
Il alt destìn di Diu’l vegnarès violàt
se da gustà al vès da mètisi l'àghis
dal Letè sensa vej prin ben dimostràt
chel pentimìnt che jodi a fàn li làgrimis.”
“O tu ch’i ti sòs di là di stu flun sant,”
’ndresànt il so parlà vièrs me, spuntìt,
ch’encja la lama’l veva ’ngusàt, e tant,
di nòuf a veva tacàt, e cussì a colp seguìt:
“Dìs, dìs: eše vera o no? a stà acuša
ti’as di dà la to confesiòn in mèrit.”
La me virtùt a era cussì tant cunfuša,
che movùt si veva la vòus, ma prin smetùt
a veva che da vignì fòu cjatàt a vès sfeša.849
“Se pènsitu tu?” a veva dìt dopo un minùt.
“Rispùndimi; che li bruti memòris
l’aga no ti’a’ncjamò cjòlt via dal dut.”
Poura e cunfušiòn, insièmit miscjàdis,
di diši un sì pìsul pìsul a mi vèvin fàt sustà,
ca si podeva capì doma vuardànt i làvris.
Com’ca si romp la balestra al scatà
par masa tensiòn da la cuarda e dal arc,
e, debula, l’asta ’l sen a và a urtà,
cussì ’i eri jò scopiàt sot di stu pešànt car’c,
sbicjànt fòu làgrimis e grancj’ suspìrs,
’mpedìnt a la vòus di sunà fuàrt al larc.
Alora ic a mi: “Pur savìnt i me dešìrs,
ca ti menàvin a volej ben al ben,
che altri bramànt, po, a si’è crumìrs,
sè cjadènis o fosàl cussì tant plen
i vèvitu cjatàt che, esìnt zùt pì avànt,
sieràt ti vèvin il sperà di chistu ben?
E sè di bon o di bièl cussì tant
in ta la front daj àltris si vèvia mostràt
da vèiti fàt cun lòu cjaminà ’ndavànt?”
Dopo di vej un suspìr amàr tiràt,
a stent par rispundi i vevi cjatàt la vòus
che’i me làvris cun fadìja a vèvin formàt.
Planzìnt i vevi dìt: “Daj bens dal mont i’eri golòus;
e lòu cun fals plašej voltàt mi vèvin i pas
cuant che lontanada850 vi èris daj nustri còus.”
E ic: “Se tu ti tašès o s'i ti negàs
sè ch’i ti confèsis, lo stes si savarès—
da chèl che dut al sà—ognùn daj to malfàs!
Ma ’lòr cuant che un al amèt da se stes
di vej pecjàt, ca sù ch’i sìn nuàltris
a’è com’ch’a smusà la lama’l gùa si metès.851
E dal momènt che tu ti ti vergògnis
daj to sbàlius, e pars’che n’altra volta
èsi pì fuàrt ti tocjarà par rešisti li sirènis,
pòja jù la rašòn dal planzi e scolta:
ben ti sintaràs com’ch’in altra banda
’ndirisati dovùt a veva la me cjàr muarta.
Nè natura nè art ti vèvin maj avonda
plašej ufrìt com’li pars dal me cuàrp, cussì bièlis,
ca èrin prešòn me, e a sòn adès ’n tà na buša fonda.
E s’a ti veva mancjàt il pì grant daj plašèis
cu la me muàrt, cuala maj roba mortàl
podèvia dopo tirati’n taj so dešidèis?
Ben ti varès dovùt, cun chel prin colp dal
mont da li ròbis fàlsis, levati sù
davòu di me, ch’i no eri pì tal e cual.852
N’ocoreva lasà li to plùmis in jù,
e spetà par pì plašèis, o da ninuta
o d’altri bens che puc ti podèvis gòdiu.853
’L usielùt pìsul doj o tre a'n speta;854
ma là davànt di chej usiej pì vècjus
invàn si slargja la rèit o si saèta.”
Coma i fioj, plens di vergogna e sidinùs,
cuj vuj in cjera sbasàs, ma pur scoltànt,
ricognosìnt ducju pentìs i so sbàlius,
cussì i’eri jò; e ic dìt a veva: “Cuant
che’l scoltà ti fà mal, alsa la barba,
e pì dolòu ’ncjamò ti sintaràs vuardànt.
Cun tant mancu rešistensa al sgoba
il nostràl855 vint un rori a sbati jù,
o’l vint cal vèn da la cjera di Jarba,
ch’jò al so comànt il cjàf i vevi alsàt sù;
e cuant che la me muša barba a veva clamàt,
ben capìt i vevi cuant che cun me a la veva sù.856
E'n tal momènt che la me muša si vev' alsàt,
ca vèvin smetùt li primi creatùris
di spandi flòus il me vuli al veva oservàt;
e li me lùcis, encjamò puc sigùris,
jodùt a vèvin Beatrìs che’l nemàl a vuardava,
ch’un èsi besòu al era’n do natùris.857
Di là dal flun e sot sè ca la velava,
pì biela a someàva d’un timp pasàt,
e tant miej da l’àltris, cuant ca era viva.
L’urtìja dal pentimìnt tant mi veva becàt
che di duti li ròbis che cjòlt mi vèvin
dal so amòu, par chès i vevi un òdiu mat.
Tancju displašèis il còu mi muardèvin
che, scunfìt, colàt jù i eri; e chist lu sà
chè che li cridàdis sòs liberàt mi vèvin.
E cuant che’l còu di fòu ridàt mi veva fuarsa,
la fiòla ch’i vevi ’ncuntràt besola
di’n sù mi veva dìt: “La me man nosta lasà!”
Tràt mi veva tal flun fin ta la gola;
lì mi trainava e avànt a zeva
su l’aga, lišera com’na gondula.
Visìn ch’i’eri da la beàda riva,
‘Asperges me’ sintùt i vevi cun sun cussì dolsùt,
che tant il recuardà che ’l descrivi puc’l zova.
I bras a veva la biela zòvina vierzùt;
sot’aga il cjàf mi veva tegnùt imbrasàt
’ndà che aga dal flun’nglutìt i vevi e bevùt.858
Alora fòu mi veva tiràt e mi veva ufrìt, bagnàt,
lì’n tal miès dal bal a li cuatri bièlis;
e dal bras d’ognuna859 cujerzùt i eri stàt.
“Nu’i sìn nìnfis chì, e’n cjèl i sìn stèlis:860
prin che Beatrìs a vegnès jù’n tal mont
’l òrdin a vèvin vùt di èsighi masàris.861
Ai so vuj ti partarìn; ma a chel gjocònt
luši cal è dentri, i to vuj a’ngusaràn
che tre862 la via, che jodi a pòsin pì a font.”
Cuaši cjantànt a vèvin scuminsiàt; e par man
tacàt sùbit a menami a vèvin davànt dal grifòn;
vièrs nu voltada, Beatrìs ghi’era a man;
e lòu dìt a vèvin: “Vuarda ben, vuarda benòn:
davànt daj smeràldos metùt ti vìn
da’ndà ch’Amòu zà ti veva fàt sinti pasiòn.”
Mil dešidèris, che pì di flàmis a scuetàvin,
fis a tegnèvin i mès ai so vuj lušìns
che sempri sul grifòn fisàs a stèvin.
Coma’l soreli’n tal spièli, no altrimìns,
il grifòn taj so vuj863 al zev’a spielasi,
mostrànt prin ’l un e dopo 'l altri daj so destìns.864
A no’èria, letòu, da maraveàsi
a jodi sta roba’n sè restà la stesa
e zì’n tal so ìdul a tramutasi?865
Plena di maravèa e contentesa
l’ànima me di chel mangjà a gustava
che pì’l sodìsfa, e pì a resta la fan la stesa.
Di sè mostrànt ’ntànt la pì alta prova,
in tal so fà, che àltris tre si èrin fàtis avànt,
e ognuna al so cjànt celèst a balava.
“Zira, O Beatrìs, zira’l to sguàrt sant,”
a cjantàvin, “a stu chì ca ti è fedèl
e che par jòditi al à fàt cussì tant!
La gràsia ti preàn di cjòiti il vel
da la to bocja, cussì che jodi’l posi ben
sè che platàt ti tèns d’encjamò pì bièl.”
O splendòu di lus che di sù sempri a vèn,
cuj palidùt si àja fàt sot l’ombrena
dal Parnàs o bevùt’n ta la so cisterna a plen
sensa vej di fuschìa la mins plena
tentànt di rìnditi com’ch’i ti’èris866
la’ndulà che armonia’l cjèl ti dona
cuant che’n tal clar da l’aria ti ti mostràvis?
A èrin i me vuj cussì atèns e fisàs
in tal disbramasi di dèis àis di sèit,867
che’i me altri sens a èrin dùcjus sieràs.
E lòu par chì e par là a vèvin parèit
e puc interès; e cussì’l sant ridi
a sè ju traèva cun l’antìca rèit!868
Alòr’ la muša costrèt mi vèvin a mòvi
vièrs la me sinistra che tre zòvinis,
che “Masa fìs!”869 i li sintevi diši;
ma la dispošisiòn d’jodi li ròbis
cun vuj apena’dès dal soreli ’mbarlumìs,
no mi lasava par nuja d' jòdilis.
Ma dopo che’n stu puc di nòuf i jodevi lùcis
(i dìs ‘stu puc’ doma par rispièt di chèl tant
che atràt mi veva cu li so pars splèndidis),
jodùt i vevi a man destra fasi avànt
la gloriòša procesiòn, ca tornava
cul soreli e li sièt flàmis870 davànt.
Com’che sot i scùdos par salvasi a và
na fila di soldàs, e a si zira cul sen871
e, davòu, dut’l rest dal regimìnt’l stes al fà;
cussì che milìsia dal celestiàl règn
ch’avànt a zeva, a ni veva duta trapasàt,
prima che il cjàr al ziràs il timòn.
Alòr al era'l grup di zòvinis ’ndavòu tornàt,
e’l grifòn al veva movùt il cjàr benedèt
sensa ca ghi vès nisuna pluma colàt.
La zòvina che tiràt mi veva’n tal Lèt
e jò e Stasio la roda i seguìvin
che a fà la so orbita mancu a ghi mèt.872
Stu alt bosc e vuèit cussì i torzeonàvin,
colpa di chè ch’al sarpìnt ghi veva crodùt;
e’i pas mišuràs dal cjànt angèlic i vèvin.
A ghi varès forsi tre tìrus volùt
di arco par rivà chì da’ndà ch’i èrin
partìs, cuant che Beatrìs a vignì jù si veva metùt.
‘Adàm’ i'u vevi dùcjus sintùs ca murmuràvin
dopo che ’torotòr d’un àrbul dut svistìt873
di fuèis e d’altri fràscjs metùs si’èrin.
Stu àrbul che di bràghis’l vèn pì ’mplenìt
pì alt cal và, tant alt al è e tant miràt
taj boscs da l’India ch’ognùn’l resta stupìt.
“Beàt tu, grifòn, ch’i no ti sòs tentàt
di becotà’n ta stu lèn cussì dols al gust,
che doma mal di pansa’l fà dopo vèjlu sercjàt.”874
Cussì, atorotòr di stu lèn robust,
a sigàvin i’àltris; e’l nemàl alàt:
“Cussì si mantèn la siminsa di dut’l just.”
E voltàt al timòn cal veva tiràt,
a lu veva tiràt al piè da la nuda frascja
e chèl a ic cun ic lu veva lasàt leàt.875
Cussì pur cu li nustri plàntis, cul miscjà
da la gran lus di lasù cun chè ca vèn
lušìnt davòu dal pès, che cuaši a tòcja,876
prin si fàn sglònfis, e dopo a otèn
ognuna il so colòu, prin che’l sol
i so cjavaj al tachi sot altri dišèn;877
fra ros’e viola, sens’altri pì ca pòl
metìnt fòu colòu, a si rinòva la planta
che prin’ a era sensa fueàn vert e mol.
Jò’i no lu vevi capìt, nè chì no si cjanta
il cjànt che la zent a zeva cjantànt,
nè podùt i vevi di scoltà la cansòn dut’ cuanta.
Se diši i podès com’ca si zèvin ’nsumiànt
i vuj crudej da la Siringa878 sintìnt,
i vuj che’l stà a lunc sveàs ghi vèvin costàt tant,
com’un pitòu che dal so mistej s’intìnt
encj’jò’i mostrarès com’ch’i mi eri 'ndurmidìt;
ma chistu ca lu pitùrin àltris, volìnt.
I pasi’nvènsi a cuant ch’i no’eri pì sturdìt,
e i dìs che un grant splendòu sbregàt mi veva il vel
dal sun e na vòus sintùt che dìt mi veva: “Leva sùbit!”
Com’che a jodi i flòus dal milusàr, chel
cal à ’l milùs cal fà i ànzui golòus,
e che par chèl sempri fiesta si fà’n tal cjèl,
Pieri e Zuan e Jacu, ducju timoròus
e vinsùs, a èrin tornàs a la peràula
che par rompi suns pì profòns a veva vòus,
e jodùt pì no vèvin chej ca ghi fèvin àla,
nè il Mošè nè il profèt Elia,
nè dal mestri la so cambiada stola;879
cussì i eri jò tornàt, e jodùt i vevi che pìa
ca mi vuardava e che di indirìs
a mi era prima stada lunc la roja.
Alòr jò dut timoròus: “’Ndà ca è Beatrìs?”
E ic: “Sot da li verdi fràscjs là’n banda
ti la jòs sintada’n ta la so radìs:
jòt la compagnìa ca la circonda:
i àltris dopo’l grifòn in alt a stàn zìnt
cu’na cansòn pì dolsa e profonda.”880
E se alc di nòuf ic a steva dišìnt,
jò’i no saj, ma’i saj che’n taj vuj zà mi’era
chè ca veva’n sè dut’l me’ntindimìnt.
Besòla ’era sintada’n ta sta cjera
coma vuardia lasada lì dal plaustri881
ch’al àrbul dal grifòn stàt leàt al era.
Ta’un sìrcul ghi fèvin di sè un claustri
li sièt nìnfis cun chej lumìns in man
che protešùs a sòn d’Acuilòn e d’Austri.882
“Uchì ti saràs par puc timp Silvàn;883
ti saràs cun me par sempri sitadìn
di che Roma ’ndulà che Crist al è romàn.
Però, par chej che’n tal mont mal a vìvin,
vuarda ben il cjàr, e chèl ch’i t’osèrvis,
na volta tornàt là, scrif sù, che chej lu lèšin.”
Cussì Beatrìs; e jò, dut orèlis,
i’eri ai so comandamìns dut devòt,
e com’da ic volùt, vuardàt i vevi sti ròbis.
Cal sedi maj colàt jù cussì svelt, no cròt,
un lamp di lasù dal nul scur, cuant ca plòuf
da chel cunfìn che sì tant al è remòt,
com’jò ’l usièl di Gjove jodùt i vevi fà’un tuf
jù pal àrbul, rompìnghi la so scusa,
ma encja tancju flòus e fueàn frèsc e nòuf;884
e urtànt il cjàr cun duta la so fuarsa;
che pleàt si veva com'na naf in buràscja,
che’n mar a sufrìs da l’onda ogni scosa.
Alòr dentri’l cjàr trionfàl, com’na frecja
jodùt i vevi na gran volp ca saltava,
e d’ogni bon past a pareva secja;885
ma li so còlpis spòrcis ghi mostrava
Beatrìs ch’a colp ghi veva fàt voltà coda
a sta bèstia’n pièl e vuès, che via a zeva.
A stu punt, pa’ndà ch’era prin vegnuda,
jodùt i vevi l’àcuila ca calava’n tal
cjàr, lasànt ulì duta la so plumada;886
e com’che fòu a vèn d’un ca si sìnt mal,
cussì na vòus dal cjèl diši si veva sintùt:
“O navuta me, sotu cargada cussì mal?”
Mi parev’alòr che la cjera si vès vierzùt
fra li do ròdis, e che fòu’l vegnès un dragòn887
cu la coda’l miès dal cjàr sbusànt sù dut;
e com’espa che’n davòu a tira’l spunzòn,
e la so troja di coda a se tirànt,
e part dal font, lontanàt si era cun mal’intensiòn.
Chèl restàt, com’che grama a fà ogni tant
inta buna cjera, di pluma, data
forsi cun chè di fà dal ben pì avànt,888
si veva cujerzùt di nòuf, com’che cujèrta
era stada l’un’e l’altra roda, e’l timòn, chel tant
che un rispìr al tèn la bocja vièrta.
Cussì trasformàt, stu edifìsi sant
cjàfs al veva butàt fòu par divièrs poscj’ e bus,
un par àngul e tre sul timòn là ’ndavànt:
scju tre coma nemaj a èrin cornùs,
ma i cuatri un cuàr sòu a vèvin par front:
mòstrus com’chistu mai no’èrin stàs jodùs.889
Sigura, cuaši com’rocja’n tal alt mont,
sintada ’nsima na gran putanasa890
jodùt i vevi che li sèis a smenasava un mont.
E coma pauròus di pièrdi sta bujàsa,
visìn di ic e dret al steva un gigànt;
e ogni tant ’la busava, sta sosa.891
Ma pars’che cun puc pudòu mi steva cjalànt,892
di tant in tant, chel pindulòn di maròus
da cjàf a piè la flagelava, e tant;
e dopo, plen di suspièt e dut rabiòus,
sleàt al veva’l mostri e pal bosc strisinàt,893
che jodi pì i no podevi i colòus
da la slondròna e dal nòuf nemalàt.
‘Deus, venerunt gentes,’ cussì alternant
adès tre, dopo cuatri894 sta dols salmodìa
li zòvinis a scuminsiàvin, lagrimànt;
e Beatrìs, plena di suspìrs e pìa,
chès a scoltava in maniera che puc
pì a la cròus si veva cambiàt Maria.
Ma dopo che l’altri vèrginis ghi vèvin dàt lòuc
a ic di diši, si veva levàt dreta’n piè
e rispundùt a veva, colorada coma’l fòuc:
‘Modicum, et non videbitis me;
et iterum, bieli sòus mès e dilètis,
modicum, et vos videbitis me.’895
Dopo, dùtis sièt davànt li veva metùdis,
e davòu di ic, doma cun sens, a veva metùt
me, la fiola, e chèl cal era cun nuàltris.896
Cussì a zeva, e’i no cròt ca vès podùt
dopo’l nonu’n cjera pojà’l so dècim pas
cuant che cuj so vuj’n taj vuj mi veva un lamp metùt;
e cun trancuilitàt, “Vèn avànt d’un pas”
mi veva dìt, “tant che s’jò a parlati mi mèt,
ben dispòst a scoltami ti saràs.”
E alòr, apèn’ch’i ghi’eri dirimpèt,
mi veva dìt: “Fradi, parsè ch’i no ti àusis
domàndis a fami? Domanda pur, e dret.”
Com’chej ch’ai superiòus ghi fàn riverènsis
cuant che cun lòu a stàn parlànt
e a cjatà no rìvin li peràulis,
cussì pur jò, ch’a parlà plan plan provànt,
i vevi tacàt: “Madona, di sè ch’i’ai bišugna
vu’i savèis, e di sè ca ghi zovarès897 tant.”
E ic a mi: “Dal timòu e vergogna
i vuej che tu ormaj ti ti lontànis,
par no pì parlà com’un ch’in sun si lagna.
Pensa che stu cjàr rot fin a li ròdis
dal sarpìnt, al era e nol è898; ma’l colpèvul
la divìn’ vendeta’l varà’n ta li spàlis.
No sarà sens’erèit par ogni sècul
l’àcuila che’n tal cjàr lasàt a veva li plùmis
che prin di preda lu vèvin fàt diàul;899
ch’jò di sigùr i’jòt, e’i conti sti ròbis,
ch’un timp ni partaràn stèlis visìnis,
d’ogni intòp e sbaramìnt sigùris,
che durànt chèl un sincsènt sinc e un dèis,900
da Diu mandàt, al coparà la lara
cul gigànt che cun ic al feva putanèis.
A pòl dasi che la me storia scura,
com’na Temi o Sfinx no ti persuàdi,
par via che la mins a stropa na vura;901
ma fra puc li ròbis a saràn li Najadi
ca risolvaràn chistu enigma fuàrt
sensa dan a blava o piòris fàighi chel dì.902
Com’che da me a sòn dìtis, tenti necuàrt,
cussì paj vifs sen ghi sòn sti peràulis
che’l vivi nol è che’un cori vièrs la muàrt.
E tèn pur in mins, cuant ch’i ti li scrìvis,
di no platà com’ch’jodùt ti’as la planta
che chì a è stada robada do vòltis.903
Chèl che di robala o di sclapala si vanta,
cun bestèma di fàt Diu al ufìnt,
che dom’par ušu sò creada ’la veva santa.
Par vèila muarduda, volìnt e sufrìnt
par sincmil àis e pì bramàt la prim’ànima
a veva chèl che’l bocòn’n sè ’l era zùt punìnt.904
Il to inzèn al durmìs s’a nol stima
che par rašòn specjàl a è di gran mèrit
sta planta e cussì sbatuda ’nsima.
E se cròstis no ghi vèsin impedìt
ai to pensèis di entrà’n ta la to mins,
ca vèvin paj so guscj’ coma li mòris di Piram sufrìt,905
par via di tàncjus vìsis visìns,
la gjustisia di Diu, tal interdèt,906
il just valòu dal àrbul ti varès’n mins.
Ma parsè che jò’i ti jòt’n tal intelèt
fàt di piera e, impietràt, coloràt
cussì ch’imbarlumì ti fà la lus dal me det,
i vuej lo stes, sinò scrìt, alora pituràt,
ch’i ti lu pàrtis dentri di te, coma chèl
cal torna cul bastòn cun pàlmis fasàt.”907
E jò: “Cussì coma sera da sigìl,
ca no cambia la figura stampada,
da un al è adès ben segnàt il me sarvièl.
Ma parsè cussì tant in alt elevada
a svuàlia la vustra cjara peràula,
che pì ca si prova, e mancu a vèn capida?”
“Par ch’i ti cognòsis,” a veva dìt, “che scuela
ch’i ti’as fàt, e com’che la so dutrina
a capì a riva la me peràula;908
e com’la vustra via da la divina
a’è tant lontana cuant ca è la distansa
da la cjera al cjèl che pì alt’l festina.”909
Alora jò: “Cun duta la creànsa,
da vu i no recuàrdi di vèjmi maj straviàt
e’i no sìnt nisùn rimuàrs di cosiènsa.”
“E se tu di chistu ti sòs dismintiàt,”
ridìnt mi veva rispundùt, “tèn chistu ben a mins,
che vuej stes l’aga dal Letè ti’as sercjàt;
e se’l fòuc al era com’cal dìs’l fun taj camìns,
dal to dismintià jodi si podarà
che alc di colpa’n d’era’n taj to straviamìns.
D’adès in sù nuda a s’jodarà
ogni me peràula, o chès ca bàstin
di èsi scujèrtis pa la to vista ’mpura.”
Pì luminòus e na vura pì planìn
si moveva’l soreli tal sercli di misdì,
che cà o là lu jodèvin, secònt là ch’i èrin,
cuant che fermàdis si èrin, com’che cussì
al fà chèl che’ndavànt ghi và a zent cal scorta
se nuvitàs al cjata uchì o ulì,
li sièt fèminis910 ta un’ombrena smuarta,
’ndà che sot fuèis vèrdis e bràghis nèris,
a scòrin che frèjdi ròis che l’Àlp a parta.
Davànt di lòu, l’Eufràte e il Tigris
fòu a parèvin sgorgà di na fontana,911
e lasasi plan planìn, coma amìs.
“O lus, o Gloria da la zent umana,
se aga a eše chista ca si displèa
da un prinsìpit e sè da sè a lontana?”
Stu preà cussì mi’è stàt rispundùt: “Prèa
Matelda di dìš’tilu.” E chì ’a veva rispundùt,
com’cal fà un che da colpa si dislèa,
la biela fèmina: “Ti’era stàt dìt dut
chistu belzà da me, e’i soj sigura
che l’aga dal Lèt platalu no veva volùt.”
E Beatrìs: “Forsi na pì gran cura,
che a la memòria spès virtùt ghi gjava,
ai so vuj si’a fàt la so mins dut scura.
Ma jòt ’l Eunoè che di là ’l deriva:
mènilu là, e coma che tu ti sàs,
rianimèa la so mins, ca durmìva.912
Coma bon cristiàn—e no coma i musàs—
al fà so la voja da la voja d’àltris,
apèn’ che i segnaj juscj’ a vègnin mandàs;
cussì, dopo vej li me mans cjapàdis,
movùt si veva la biela fèmina, e a Stàsiu
cun tant bon fà ghi veva dìt: “Luj pur tu seguìs.”
S’jò i vès, bon letòu, encjamò pì spàsiu
da scrivi, un puc i vorès pur cjanta
dal bon bevi che maj mi varès fàt sàsiu;
ma parsè che’i sfuèis ducju plèns a sòn belzà,
ordinàs par sta càntica seconda,
pì’n là no mi lasa’l fren da l’art913 pasà.
Cussì tornàt i eri da la sant’onda914
dut rifàt, coma vis sànis e nòvis
che di biej cjàfs a’n d’an pì che avonda,
pùr e pront par zì lasù da li stèlis.
La gloria di chèl che movi dut al fà,
lušìnt in tal univèrs a penetra
cun lus pì intensa uchì e mancu là.
Tal cjèl, ’ndà che pì da la so lus vi’èntra,
i eri jò, e contà li ròbis ch'i vevi jodùt
nol sà nè’l pòl chèl che jù’l vèn da parzora;
pars’che al so dešideri fašinsi visinùt,
il nustr’ intelèt a si sprofonda tant
che il recuardasi ’ndavòu al resta dut.
Ma almancu di chel tant di stu post sant
che podùt fà i vevi’n ta la me mins tešoru,
i faraj adès materiàl dal me cjànt.
O Apòl me bon, di st’ultin lavoru
da la to virtùt fà ch’i sedi un cussì grant vàs
da meretà ’l oràr, pal poèt dut oru.
Fin a stu punt la man ch’i’ai vùt dal Parnàs
mi’a bastàt, ma adès jùdimi pur tu
a contà cun onòu la storia daj beàs.
Tal me pet entra e ispìrimi tu
cussì coma cuant che Marsia sfoderàt
da la natura dal so cuàrp ti vèvis tu.915
O valòu divìn, s'i ti mi vèns prestàt
chel tant che l’imàgin finuta dal beàt regn
figurà i posi, che’n mins mi’a restàt,
rivà i ti m’jodaràs al to miej len916
e coronami alòr cun che fuèis
che la matèria’e tu i mi parèis degn.
Rari vòltis, pari, a vègnin cjòltis917
par segnà’l trionf d’un Sešar o poeta,
colpa e vergogna da l’umani vòis,918
che parturì plašèis’n ta la contenta
deitàt delfica’l dovarès il ramusèl
di Peneo919 cuant ch’a vignì godùt al parta.
Na faliscjuta a pòl tacà un bièl foghèl:
forsi davòu di me e cun pì biela vòus,
si prearà par che Cir al rispundi dal cjèl.920
Chì e là si fà alt, paj mortaj, luminòus,
il lampiòn di stu mont; ma pròpit par là
cuatri sèrclis al unìs con tre cròus,
cun percors pì bièl e cun tant miej stela,
fòu al vèn congjùnt, e la mondana cjera
com’cal vòu al tempra e sigila.
Fàt al veva di là matina e di cà sera
chel post, o cuaši, e dut al era là blanc
chel emisferi, e chì neri al era,
cuant che Beatrìs, a sinistra, tal flanc
so, jodùt i la vevi voltada vièrs il sol:
nencj’ àcuila maj fisàt lu veva cussì al lunc.
E pròpit coma ch’un secònt raj al pòl,
e’l vèn, dal prin, fòu, e di nòuf’l torna’n sù,
com’che sempri a la mari tornà’l vòu'l fiòl.
Cussì dal so àt, paj so vuj vegnìnt’n sù
in tal me imaginà, il me si veva pur fàt,
e i vuj, pì dal nustr’ušu i vevi puntàt in sù.921
Tant a è lècit là, che chì nol pòl èsi fàt
da li nustri virtùs, par gràsia dal lòuc922
che doma par l’omp al era stàt creàt.
Jò’i no l’ai sopuartàt a lunc, nè tant puc,
da no vej podùt jodi’l sfavilà ’ntòr
coma’l fièr cuant che ruvìnt al vèn fòu dal fòuc;
e a colp parùt mi'era che d’un dì il dì dut atòr
cresùt al fòs, com’ se chèl che fà’l pòl sti ròbis
n’altri soreli’l vès fàt zì atorotòr.
Beatrìs duta’n ta l’eterni ròdis
fisa cuj so vuj a steva; e pur jò
da la sù cjòlt, su ic i vevi li me lùcis.
Tal vuardala, cambià mi eri sintùt jò
com’che cambiàt si veva Glauc, tal gustà l’erba,923
coma àltris tal mar, pur luj in Dio.
Significà’l trašumanà per verba
no si pòl; ma ca basti sè che Glauc al veva fàt
par chèl che gràsia’al à di provà stà “erba.”
Se doma i’eri chèl ch’i ti mi vèvis creàt
di nòuf924, grant ben che il cjèl ti govèrnis,
tu ti lu sas, che la to lus mi’a’n alt partàt.
Cuant che li ròdis ca zìrin etèrnis,
par volej to, a mi’an a sè atiràt
cu l’armonia che tu ti minìstris,
mi vev’alòr parùt che’l cjèl dut cuant al era ’mpiàt
cu la flama di Febo, che ploja o flun
un lac cussì grant a no’a pròpit maj fàt.
La nuvitàt dal lustri e dal grant sùn
di savej la rašòn na voja’mpiàt
mi veva granda tant ca no la crodarès nisùn.
Alòr ic, che’l me al so còu a veva leàt,
par tegni calmàt il me spirt comovùt,
prin ch’alc i podès jò diši, a veva tacàt
cussì: “Tu stes i ti t’insiminìs dut
cun stu fals figurà, ch’jodi no ti pòs
sè ch’i t’jodarès se pì’udisi ti vès vùt.
Miga ti sòs in cjera, com’ch’i ti cròs;
ma na saèta, ca scjàmpa dal so post,925
coma te a no cò™r, che pì svelt cori fin là ti pòs.”
Se’l prin dùbit mi veva cjòlt, e di chist i vevi vùt gust,
dut suridìnt cu li so peraulùtis,
un’altri ghi veva sùbit cjapàt il so post,
e dìt ghi vevi: “Contènt i soj pa li ròbis
ch’i’ai amiràt; ma’dès mi staj marveànt
di com’che pì’n alt i vaj di scju cuàrps lišèis.”926
Alora ic, il so cjàf un puc scjasànt,
vièrs me a veva vuardàt cuj vuj impenserìs
di na mari di front dal fì delirànt,
e tacàt a veva: “Li ròbis, dùtis cuàntis,
tra di lòu òrdin a àn, e chist’a è forma
ch’al univèrs ghi dà qualitàs divìnis.
Chì a jòdin l’altri creatùris l’òlma
dal eterno valòu, che chèl stes al è’l fin
pal cual dut stu òrdin doventàt al è norma.
In ta stu ’nsièmit leàdis si tègnin
duti li natùris, se pur divièrsis,
stànt, cuj pì cuj mancu, al prinsìpit visìn;927
e’n ta divièrs puàrs si spartìsin dùtis
tal grant mar dal èsi, e a ognuna
a ghi’è dàt ’l istìnt di zì’n ta li so àghis.
Chist’istìnt al parta’l fòuc vièrs la luna;
chistu’n ta ogni nemàl al è motòu;
e dut in cjera al lèa e al raduna:928
e no doma li creatùris ca sòn fòu
dal intelèt di sta fuarsa a sòn sot,
ma encja chès ca’an intelèt e amòu.929
La providensa, che a dut chistu a prejòt,
cu la so lus a fà’l cjèl930 sempri cujèt,
’ndà che pì svelt si zira chèl che dut al à sot;931
e adès lì com’che par nu al è stàt decrèt,
a n’invìa la fuarsa di che cuarda
ca scata e’l bon a bàt’n ta sè ch’a a dirimpèt.932
Ma com’che na òpera a no vèn formada
sempri secònt la vera intensiòn da l’art,
parsè ch’a rispundi la matèria a è sorda;
cussì chistu percòrs al vèn spes stuàrt
da la creatura che’l podej a à
di zì chì o là, se ben che'l sen a à just e fuàrt.933
E com’ch’ogni tant si pòl jodi a colà
un folc da li nùlis, cussì ’l impùls prin,934
distràt da fals ben, in cjera’l và a plombà.
Basta maravèis, alòr, dal to cjamìn
vièrs il alt; pensa invensi al rivulùt
che dal di sù vignì jù a val i jodìn.935
Gran maravèa a sarès di vej te jodùt,
sensa ’mpedimìnt, la jù dut cuant sestàt,
com’na flama che zì’n sù no vès podùt.
E chì i vuj vièrs il cjèl a veva di nòuf voltàt.
O vuàltris che’n ta na barcjuta mi stèis atòr,
dešideròus di scoltà, e voja i vèis
di zì davòu da la me nàf, che cjantànt a còr,
tornàit pur a rijòdi li vustri rìvis:
che forsi dut, s’i vi metèis in onda,
restànt lontàn da me, i pierdarèsis.936
L'onda ch’i cjapi no’è maj stad’esplorada;
a mi’spira Minerva e Apòl mi guida
e l’Orsa li Mùšis mi tegnin mostrada.
Vuàltris pus che la mins i tegnèis alsada
par godi’n timp’l pan daj ànzui, dal cual
chì937 a si vif sensa maj vèjni avonda,
i podèis ben mètivi in tal alt dal sal938
cul bastimìnt vustri, davòu da la me agàr,
prima che l’aga a torni tal e cual.
Chej gloriòus che a Colchis ’èrin zùs pal mar,
mancu mar’veàs si vèvin, che vuàltris i sarèis,
cuant che Gjason jodùt a vèvin, bifòlc, ta l’agàr.939
La sèit ch’i vèvin sempri vùt in ta li nustr’idèis
in tal alt dal Empireo a ni partava
svelta, cuaši coma’l cjèl che la sù i jodèis.940
Jò’i vuardavi Beatrìs che’n sù a vuardava;
e forsi tal timp che na frecja si distàca
dal arco e a la so fin a riva,
mi eri jodùt vignì indà ca taca
che miràbil roba; ma chè ca era là941
ben jodìnt sè ca mi feva ’mbacucà,942
voltàt si veva vièrs di me, contenta e biela,
e mi veva dìt: “A Diu dìšghi ben gràsis,
ch’adès unìs ni’a cu la prima stela.”
A pareva che na nula la cujerzès,
duta solida e lustra e neta,
com’adamànt che cun lus dal soreli a ardi al zès.
Dentri di sè l’eterna margarita943
a mi veva risevùt, com’che l’aga a surbìs
un raj di lus e unida a resta.944
S’jò i’eri cuàrp, e chì a no si capìs
com’che na dimensiòn in ta n’altra a s’unìs,
ca à di èsi se cuàrp in cuàrp a s’inserìs,
alòr il me dešideri cjalt coma flàmis
al sarès d’jodi che esensa945 ca mostra
com’che Diu e ’l èsi nustri a sòn unìs.
Ulà sè ch’i crodìn par fede a s’jodarà,
sensa rašonalu, ma tant clar’l sarà chèl
coma chè ch’i acetàn che par prin a è vera.946
Alòr rispundùt i vevi: “Siora me, cussì fedèl
com’che pì i no pòl èsi, ringrasiàlu i vuej
che dal mont mortàl mi’a partàt in ta stu cjèl.
Ma dišèimi: alc jò’i volarès savej
daj sens scurs di stu cuàrp che la jù’n cjera
Caìn a còntin ca si pòl jodi’n chej.”
E ic cun bocja ridìnt: “Se sbaliàd’a era,”
a veva dìt, “l’opiniòn da la zent mortàl
bašada su sensasiòns, com’ca era,
nosta fà alòr la part dal bašovàl
e mar’veàti masa; chè ben ti sàs
che fra sens e rašòn curt al è ’l intervàl.
Ma dìšmi ’nvènsi sè che tu pensàt ti às.”
E jò: “Chej che ca sù diferèns mi pàrin,
in cuàrps pì rars o dens a sòn stàs creàs.”947
E ic: “T’jodaràs com’ca s’impantànin
tal fals li to idèis, se ben ti scòltis
com’che cul me rašonà a s’intorgulèin.948
L’otava sfera jodi vi fà lùcis
a plen, e chès o par coma o par cuant
lasù a vi mòstrin divièrsis mùšis.949
S’a la diversitàt a fòs dovùt dut cuant,
dùtis a varèsin la stesa virtùt
spartida, tant al pìsul lumìn che’al grant.
Divièrsis virtùs a’an alòr d’èsi frut
di prinsìpis formaj, e chej, fòu che un,950
a vegnarèsin, secònt te, ognùn distrùt.
Duncja, se dal rar sti màcis colòu fun
a sòn par dut o’n part secònt te caušàdis,
al sarès di so matèria cussì dišùn
stu planèt, o in tal mòut ca si spartìs
il gras e’l magri ta’un cuàrp, cussì chist
in sè’l cambiarès li pars dènsis e ràris.
Se dal rar si tratàs, al sarès manifest
in ta n’eclìs solar che trasparì a farès
la lus, com’che nisùn cuàrp rar al rešìst.
Ma chist nol è’l cašu, e alòr d’jodi a sarès
’l altri951, e s’jò chèl i zès a smuarsà,
il to parej falsificàt al vegnarès.
Se’l rar da na banda’o l’altra nol trapàsa,
alòr lì un punt di èsi al varès
che’l so opòst di zì oltri nol lasa;
e di lì si riflèt’l raj che lus ghi dà’ai planès,
cussì com’che colòu da veri’l vèn rifletùt,
che plomp al tèn platàt davòu di se stes.952
Ti dišaràs cal somèa pì scurùt
uchì il raj che in ta altri bàndis,
par via che di pì’n sot al vèn rifletùt,953
ma in chistu cašu fà’i podarèsis
un’sperimìnt, se provalu i volèsis,
che font al è dal flun da l’idèis vùstris.954
Tre spièlis ti ocòrin; doj ti’u pošisiònis
no tant lontàn; il ters, pì lontanùt
mètilu e pròpit in miès daj àltris.
Davànt di lòu, ma a li spàlis metùt,
fà ch’un lumìn al ilùmini i spièlis
cussì che’l so raj a te’l vegni rifletùt.
Se ben che la lus in tal miès da l’altri lùcis
da li àltris a è pì pìsula, t’jodaràs
che luminoša a’è coma li àltris.955
Adès, com’ch’al bati daj ràis infogàs
da la nèif al resta dut nut il sogèt,
esìnt il colòu so e’l frèit cul cjalt scjampàs,
alòr, cussì restàt tu’n tal to’ntelèt,
di lus tant viva ’mplenìti adès i vuej,
che stela lušìnt ti somearà dal aspièt.
Dentri di chel cjèl dal divìn benvolej956
atorotòr si zira un cuàrp957 che la virtùt
al à di vej il èsi di dut sè ca è di miej.
Chel cjèl958 ca ni tèn cun tancju vuj jodùt,
chel èsi al spartìs in divièrsi esènsis,
di luj distìntis, ma part dal so contenùt.
I àltris ziròns in vàriis diferènsis
li esènsis che dentri di sè a’an
paj so ušus a dispònin coma simìnsis.959
Scju òrgans dal mont zirànt cussì a vàn,
com’ch’jodi ti pòs, da scjalìn a scjalìn,
e di sù a cjòlin e di sot a fàn.
Vuarda ben tu ch’i ti stàs scoltànt sidìn
com’che a sè ch’i ti vus960 mi staj visinànt,
che dopo ti pòsis tu fà da lumìn.
Il motu e la virtùt d’ogni zìru961 sant,
coma che pal fabri a è l’art dal marcjèl,
i motòus als e beàs962 i'u stàn caušànt;
e’l cjèl963 che tanti lucjùtis a fàn bièl,
da la granda mins che movi’l fà e ’nforma964
l’imàgin al cjoj par ogni so lumìn bièl.
E coma che tal vustri pòlvar l’alma
ta li so divièrsis pars a si difònt
e ognuna di sti pars a ànima,
cussì la ’nteligènsa—di chist tèn cont—
a sparpaèa’l ben so’n ta li stèlis,
movìnt atòr da l’unitàt dal so mont.
L’angelica virtùt divièrsis lèghis
a fà cuj presiòus cuàrps965 che ic a ispìra
e taj cuaj, coma vita’n vuàltris, a s’unìs.
Pa la 'legra natura966 da’ndà ca spira,
la virtùt tal cuàrp misturada a lus
com’che la biela lus’n tal vuli a si mira.
Da chista a vèn chèl che da lus a lus
al somèa diferènt, no da fìs e ràr:
ic a è’l prinsìpit formàl ca prodùs
secònt il so bon volej, il scur e’l clar.
Chel soreli967 che prin scjaldàt mi veva il pet,
rivelàt mi veva la biela veretàt,968
provànt e riprovànt969, e’l so dols aspièt;
e jò, ch’i volevi tegni dimostràt
che corešùt i’eri e sigùr doventàt,970
par cussì dìšghi il cjàf i vevi alsàt;
ma na višiòn a mi si veva prešentàt,
ch’al jòdila tegnùt mi 'ngrimpava tant stret
che di confesàmi mi eri dismintiàt.
Coma ta un veri trasparènt e net
amondi, o’n t’àghis lìmpidis e cujètis,
ma no tant fòndis da no jòdighi’l lièt,
a s’jòdin li nustri mùšis spielàdis,
ma debulùtis, coma pèrlis’n blancja front
ch’un puc a vòu par rivà a jòdilis;
cussì, mùšis che tabajà ’volèvin un mont
jodùt i vevi, e’n tal sbàliu contrari i eri colàt
di chèl ch’amòu ’l veva ’mpiàt tra omp e font.971
Al momènt che jò i vevi lòu notàt,
ca fòsin figùris di spièli pensànt,
par jodi cuj ca èrin mi eri ziràt;
e jodùt no vevi nuja, e di nòuf ’ndavànt,
dret taj vuj da la me dolsa guida, i vevi vuardàt;
ic’a rideva, e’i vuj sans ghi ardèvin tant.
“Se ridi ti n’jòs, nosta èsi maraveàt,”
mi veva dìt: “al è’l to pensà da frutùt
che’n tal just il piè nol à ’ncjamò pojàt,
ma ’torotòr si zira, com'ch'i vevi jodùt:
chès ch’i t'jòdis a sòn veri sostànsis
e’a sòn chì pars’che’l so voto no vèvin finìt dut.972
Ma parla pur e cròdighi a chìstis;
che la lus dal alt che contèntis li tèn
chì a vòu che dùtis si tègnin fèrmis.”
E jò al spìrit cal pareva pì ben
dispòst di contà, voltàt mi eri, dišìnt,
com’omp che puntàt al è’n tal so dišèn973:
“O spirt ben creàt, che’i ràis ti stàs godìnt
da l’eterna vita, e’l ben so ti sìns
che prin di vèjlu gustàt a nol s’intìnt.
Gust i varès se adès ch’i sìn visìns
il nòn to ti mi dišès e da la to zènt.”
Alora ic, pronta e cuj vuj ridìns:
“La nustra caritàt no’a nisùn intènt
al just di sieràighi’l cancèl, com’la caritàt
di chè che com'che ic a è a vòu vej la so zent.974
Com’na vèrgin mùnia’l mont mi veva ospitàt,
e se la to mins sù e jù mi vuarda,
ch’jò i soj pì biela no ti tegnarà platàt,
ma a ricognosarà ch’jò i soj Picarda,
che, metuda chì cun scjù altri beàs,
beàda i soj’n ta la sfera pì tarda.975
I nustri afiès, ca vègnin inflamàs
doma in tal plašej dal spìrit sant,
gust a’an di èsi’n tal so òrdin formàs.
E stu destìn, che bas al par d’èsi tant,
dàt a ni’è stàt pars’che trascuràt i vìn
i nustri vòtos, o lasàs ju vìn dibànt.”
E jò a ic: “Cualchicjusa di divìn
luši a s’jòt dal vustri tant bièl aspièt
che cussì tant vi cambia da com’ch’i’èris prin;
e prin d’adès no mi’eri’mpensàt, puarèt
ch’i soj; m’adès m’juda sè ch’i ti mi dìs,
ch’al recuardàmi a mi parta dirèt.
Ma dišmi: vuàltris ch’i sèis chì contèntis,
no dešideràišu di zì’n ta un lòuc
pì alt ’ndà che pì visìn976 ghi sarèsis?”
Cuj altri spirs a veva prin ridùt un puc;
e mi veva dopo rispundùt cussì contenta
ca pareva àrdi d’amòu dal prin fòuc:977
“Fradi, di sè ch’i volìn a mi cujèta
la caritàt stesa, ca mi fà volej
doma sè ch’i vìn, che'l altri nol impuarta.
Se di zì pì’n alt i vèsin da volej,
puc d’acòrdu’l nustri dešideri’l zarès
cul volej di chèl che chì ni vòu vej;
e chistu chì ben d’jodi ti podarès
se di èsi'n caritàt a’è chì necesitàt,
e se la so natura di capì ti vès.
Ànsi, a ghi tòcja a stu èsi beàt
tègnisi dentri dal alt volej divìn
par che di doj volèis un sòu’l vegni formàt;
cussì che com’da scjalìn a scjalìn i stìn
in ta stu regnu, a dut il regnu ghi plàs
com’pur al re ch’al so volej ni tèn visìn.
In ta la so volontàt a è la nustra pàs:
ic a è chel mar che vièrs di chèl dut s’inclìna
’n tal mont, fin i ànzui da ic stàs creàs.”
Clar mi’era alòr com’che ducju i cjèj a èrin
paradìs, encja se pa la gran gràsia
dal Creatòu ducju compàis no la godèvin.
Ma com’ca capita ch’un mangjà al sàsia
e di un’altri a resta la gola,
che d’un si vòu e dal altri si ringràsia,
cussì fàt i vevi jò, cun fàt e cun peràula,
par capì da ic cual’ ca era la tela978
che’l tesi nol era ’ncjamò zùt a finila.
“Par vita buna e grant mèrit a è ulà,
pì’n sù,” mi veva dìt, “na fèmina979 che nòrmis
a’a dàt al mont par cuj sì si vistìs e vela,
che fin al murì, dì e nòt, cun chel nuvìs980
si stedi ch’ogni voto al aceta
se fàt al è cun amòu e bòis propòšis..
Par zìghi davòu, lasàt i vevi da zovinuta
il mont, e il so àbit981 i vevi vistìt
cul propòšit di vivi la so vita.
Ma alora òmis di puc bon propòšit
fòu mi vèvin tiràt da la dols’claušura.
Diu’l sà ben cuant che dopo i vevi patìt.
E chist’altri splendòu ch’a te si mostra
a la me destra indà cal stà ardìnt
di dut il luši da la sfera nustra,
sè che jò’i ti dìs di me, ic a s’intìnt:
mùnia a era, e ic pur a veva cussì pierdùt
il vel da chej982 che puc a’n vèvin di sintimìnt.
Di rimètila’n tal mont a vèvin podùt,
cuntra’l so volej e la bun’ušansa,
ma’l vel dal so còu jù nol è maj vegnùt.
Chista a è la lus da la gran Costansa
che pròpit dal secònt vint di Soave
dàt a veva la tersa e ùltima potensa.”983
Cussì mi veva parlàt e dopo tacàt a veva l’Ave
Maria a cjantà e cjantànt a era svanida
com’alc che’n t’aga scura ’nglutìt al è.
I me vuj che chel tant la vèvin seguida
che pusìbul ghi’era, a la fin
si vèvin ziràt vièrs l’imàgin’ lìmpida
di Beatrìs e lì fìs a restàvin;
ma chè cun’un lamp ferìt a veva'l me sguàrt
cussì ch’in alt i me vuj restà no podèvin;
par chèl di domandàighi i vevi fàt ritàrt.
Fra doj plàs, 'l un dal altri altritànt bon
e distànt, un omp lìbar al morarès
di fan prin che d’un al cjolès un bocòn;984
cussì’l starès un agnèl’n miès da li bràmis
di doj lùpos crudej, di ognùn temìnt;
e cussì’l starès un cjan tra do dàinis:985
par chèl, s’jò’i taševi, d’incolpami no intìnt,
nè di laudami; taši mi tocjava,
daj me dùbis tal stes mòut pocàt esìnt.
I taševi, ma’l dešideri me s’jodeva
’n ta la me siera, e’l me domandà cun chèl;
pì clar di cussì èsi nol podeva.
Fàt a veva Beatrìs com’che fàt’l veva Danièl,
da Nabucdònošor calmànt la colera
che rindùt lu veva cussì tant crudèl;986
e dìt a veva: “Ben i jòt com’ca ti tira
uchì e ulì ’l un e 'l altri dešideri,
che diši no ti pòs sè ch’ti preferìs na vura.
Tu ti rašònis: ‘Se'l volej bon al resta e lišeri,
la violènsa d’àltris par cuala rašòn
a ghi cjòlia mèrit al me dešideri?’
E di dubità ti somèa pur bon
il tornà da l’ànimis’n ta li stèlis,
secònt sè cal à dìt il Platòn.987
Tal to volej a pòchin sti domàndis
duti dos compàgnis; ma’i vuej par prin
tratà la pì sindiòsa di chist' idèis.988
Daj Serafìns, chèl che a Diu ghi’è pì visìn,
Mošè cal sedi o Samuel o chel Zuan,
il un o’l altri, o Maria, dišìn,
ta un’altri cjèl di sigùr a no stàn
che chiscju spìris che adès ti'as jodùt
che’n tal so èsi pì o mancu’l stes timp a’an;989
ma dùcjus a fàn bièl il prin zir par dut,
e ognùn al gòt, tal mòut so, il dols stà
’n ta stu post dal spirt eterno intìnzùt.
Chì a si pòsin jodi, no parsè che chista
a è la so sfera, ma coma un sen
dal pì bas di st’alta sfera celesta.990
Stu parlà ’ghi zòva pì al vustr’inzèn,
che doma di sè ca è sensìbil al capìs,
che’n sèguit al intelèt a si rìnt dègn.
La scritura cussì a l’inteletuàlis
vùstris si adàta, e piè e man
a Diu, altri intindìnt, ghi atribuìs;
e la Glišia Santa, cun aspièt umàn
Gabrièl e Michèl vi raprešenta,
e chel altri che Tubia rifàt al à san.
Chèl che Timeo991 da l’ànimis al conta
a nol è coma chèl che chì i jodìn,
encja s’al pàr cròdighi a sè cal conta.
Li ànimis ta li so stèlis a tòrnin,
al dìs, crodìnt d’èsi da chì distacàdis
cuant che natura i cuàrps a vòu ca ’nfòrmin.992
Ma forsi n’ocòr cussì capì sè cal dìs,
e a pòl ben dasi, encja s’a no pàr,
ch’intìndi nol voli ròbis ridìculis.
Se’nvènsi al intìnt laudà’l rotònt altàr993
cun mèrit o colpa, alora forsi
alc di just al riva a meti al ripàr.994
Mal capìt, stu prinsìpit a stuàrzi
al è zùt cuaši dut’l mont, cussì che Gjove pur,
e Mercùri e Mars nomàs sòn stàs cussì.
L’altr’idea che di chè no ti sòs sigùr
mancu velèn a’a, pars’che la malìsia
so asaj no è par rìnditi impùr.995
Se justa a no par la nustra gjustìsia
ai vuj daj mortaj, al è pur argumìnt
di fede e no di bruta erešìa.
Ma par cal posi’l vustri rašonamìnt
penetràighi ben in ta chista veretàt,
ti faraj contènt, com’ch’i ti stàs volìnt.
S’a si’a violènsa cuant che il violentàt
a nol juda par nuja chèl cal sfuarsa,
alòr un spirt cussì a nol vèn scušàt;
che’l volej, s’a nol vòu, no si smuàrsa,
ma’l fà, com’ca ghi’è naturàl di fà al fòuc,
encja se mil vòltis si gh’impòn fuarsa.996
Par chèl, se chèl a si plèa tant o puc,
la fuarsa’l juda, e chìstis cussì’an fàt,
che tornà a varèsin podùt’n tal sant lòuc.
Se’l volej pròpit intej al fòs stàt,
com’chèl di Sa’Lurìns’n ta la grilia metùt997
e di Musio ch’a la so man dur si veva mostràt,
e tornà’n claustri ’varèsin cussì podùt,
so vera cjaša, na volta liberàdis;998
ma’un volej cussì grant si lu’a di rar jodùt.
E sti peràulis, s'i ti li’as capìdis
benòn, il rašonamìnt a tègnin anulàt
ca ti varès turbàt ben altri vòltis.
Ma èco ch’i ti’as n’altra dificltàt
da afrontà, e besòu no ti rivarès
a svinculati: ti restarès prin stracàt.
Ta la to mins chist’i’ai jò lasàt imprès
che ànima beàda bušìis a no dìs
pars’che dongja a ghi stà a Diu stes;
e da Picarda dopo ti sintèvis
com’che Costànsa al vel ghi era stada fedèl,
cussì ca somearès che chì a mi contradìs.
Tanti vòltis, fradi me, a si fà chèl
che par scjampà’l perìcul, e a malavoja,
a si fà chèl, com’ch’i dìs, cal è puc bièl;
com’Almeòn che, se pur cun pucja voja,
preàt dal pari, so mari al veva copàt,
e mòstru si veva cussì fàt, cuntra voja.
Uchì i vuej ch’i ti tègnis ben pensàt
che violensa e volej a’nsembrasi a vàn
e sè cal ufìnt nol vèn sempri scušàt.
Il volej asolùt a si opòn al dan;
ma chel tant e basta a ghi cunsintìs
che sinò si varès pì ’ncjamò malàn.999
Duncja, cuant che Picarda di chèl a dìs,
dal volej asolùt, e no d’altri1000, a’ntìnt,
cussì che tant ic che jò i dišìn ròbis vèris.”
Dal sant flun chistu al era ’l ondulamìnt
cal sgorga da’ndà che dut’l ver al vèn;
cussì dut contènt mi veva fàt il so rašonamìnt.
“O divina, amada dal prin ben,”
alòr i vevi dìt, “che cul parlà m’inònda
e scjàlda tant che sempri pì vif mi tèn,
la me afesiòn a no è asaj fonda
par rivà a favi gràsia par gràsia;
chist lu farà chèl cal jòt e’l pòl avonda.
Ben i jòt che maj, ma maj, no si sàsia
’l intelèt nustri s’a nol vèn luminàt
da Diu, che sinò il ver maj, po, no si’a.
Tal ver divìn a si mèt1001, com’ nemàl ’ntanàt,
apèn ch’a luj s’unìs; e ghi resta unìt:
sinò se’l valarèsia’l dešideràt?
Al nàs par chèl, coma menàdis’n ta li vis,
al piè dal ver il dùbit; e a è natura
ca ni pòchi sempri pì’n alt vièrs li pìchis.
Stu chì m’invida, chistu mi sigura,
madona me, di domandavi cun rispièt,
di n’altra veretàt, ca mi’è scura.
Al pòsia ’l omp dà sodisfasiòn, puarèt,
ai vòtos mancjàs cul fà daj altri bens
ch’al Alt ghi somearèsin ognùn corèt?”
Beatrìs mi veva vuardàt cuj so vuj plens
di lušìgnis di amòu, cussì divìns,
che rindùt mi eri al so splendòu intèns:
calàs mi èrin i vuj, e scurida la mins.
“Se ’nformada ti mi jòs dal vif amòu
che di compaj in cjera no si jòt sen,
cussì che daj vuj tos i vìns dut il valòu,1002
nosta fati maravèis, che chist’ al vèn
dal jodi perfèt, cussì che un ben jodìnt,
il piè al mòuf vièrs il ben jodùt ben.
Ben i’jòt com’che zà al và risplendìnt
tal to intelèt il eterno luši
e, jodùt, dom’par chèl e sempri’l và ardìnt;
e, s’altri’l vustr’amòu al và’a seduši,
altri a nol è che di chèl na olma
mal capida che chì si la jòt straluši.1003
Savej ti vùs se’n altri mòut, e coma,
compensà si pòl pal mancjàt voto, tant
che di pari pas a zèdin il Alt e la vustr’alma.”
Cussi Beatrìs scuminsiàt a veva stu cjànt;
e com’un che’n tal dut diši si tèn butàt,
a veva continuàt cussì’l so discòrs sant:
“Il miej regàl che Diu, di so maestàt
creànt al à fàt e da la so bontàt
cussì ben si riflèt e tant al è apresàt,
al è stàt chèl di dàighi al volej libertàt;
che doma li creatùris inteligèntis,
il Signòu dùtis di chista al à dotàt.
‘Adès t’jodaràs, se tu ti mi seguìs,
’l alt valòu dal voto, se cussì al è fàt
che Diu’l cunsìnt cuant che tu ti cunsìntis;
chè, tal stabilì tra Diu e ’l omp il pat,
sacrifìsis si fàn di stu tešoru,
zà minsonàt, e si'u fàn cul stes àt.1004
Duncja, cun sè a si pòsia scambiàlu?
Se ben ti cròdis d’ušà chèl ch’i ti’as ufrìt,
dal mal cal vèn d’àltris, fà’un bon lavoru.
Che sè ch’i ti dìs al è just ti’as zà ben capìt;
ma la Glišia Santa a dà dispensa,
contrària, si pensarès, da sè ch’i’ai dìt;
chì alòr a è miej ch’i ti fèdis pauša
par dàighi timp al mangjà ch’i ti’as mangjàt
che d’un bon digerì nol resti sensa.
A chèl ch’i ti spieghi tenti ben sveàt,
e tègnilu cont; che a no è siensa
chè di vej alc capìt ma no conservàt.
Do ròbis a ocòrin par vej l’esensa
di stu sacrifisi1005: la prima ’è chista,
chè ca si fà1006; l’altra a è la promesa stesa.1007
Di st’ùltima maj si pòl diši “basta”
prin da la so fìn; e di chèl ti pòs
adès ben jodi di sè ca si trata:
par chèl necesari ghi’era ai Ebrèos
di ufrì, encja se chèl ca ufrìvin
permutà’l podeva, com’ch’al curìnt ti sòs.
Che altra, la matèria stesa, dišìn,
a si pòl forsi, cuj sàja, scambiala
cu n’altra, sensa che'n colpa i zèdin.
Ma che nisùn il cargu da la spala
di so volej’l cambi se prin voltada
no’è stada la claf blancja e la zala;1008
e ogni permutasiòn a è ’nvàlida
se la matèria vecja’n ta la nova
com’l cuatri’n tal sèis a no vèn tegnuda.1009
Ma s’alc i vìn che cul so valòu al và
dut scuilibrànt cualsìasi balansa,1010
altra matèria alòr’ puc a zova.
Il voto a nol è monada, se ben si pensa:
fedej bišugna èsi, tegnìnt ben badàt
di no fà com’ Jefta cu la so promesa;1011
ca sarès tant miej s’al vès dìt: ‘Mal i’ai fàt,’
che, mantegnìnt, fà pešu; e cussì cretìn
jodi ti pòs che’l gran duce daj Grecs al era stàt,
che planzi al veva fàt Ifgenia’n tal so aspièt ninìn1012
che planzi’al fàt di sè i triscj’ e i bòis
ch’a un cussì crudèl cult maj crodùt ghi vèvin.
Tal mòvisi, Cristiàns, sèrius d’èsi i vèis;
no stèit èsi coma na pluma’n ta ogni vint,
pars’che lavàs d’ogni aga i no vegnèis.
I vèis il nòuf e il vecju Testamìnt,
e’l pastòu da la Glišia ca vi guida:
vi basta chistu pal vustri salvamìnt.
S'i sintèis da la malvoja la clamada,
òmis a bišugna ch’i sèdis, no piòris,
che ’l Ebreo no vi fedi na riduda.1013
No stèit coma ’l agnèl fà cal lasa li tètis
di so mari1014 e, taj so saltùs dut atìf,
a la fin a si parta ’ntòr ròbis brùtis.”
Cussì Beatrìs a mi, com’ch’jò i scrìf;
dopo cun tant dešideri si veva voltàt
vièrs ’l alt indulà che’l mont al è pì vif.1015
Il so taši e’l so aspièt dut cambiàt,
la me granda voja a vèvin stupidìt
di vèighi ’ncjamò tanti domàndis fàt;
alòr, com’na frecja che’l sen a tèn culpìt
prin che’l spac al vedi di tremà smetùt,
che zà rivàs i’èrin tal secònt cjèl1016 i vevi capìt.
Beatrìs i vevi chì cussì contenta jodùt
che pì vièrs la lus di chel cjèl a zeva
e pì e pì’l luševa’l pianeta’n dut.
E se’n ridi la stela si cambiava,
cussì encja jò, che la me natura
a tramutà sempri a mi partava!
Com’ta na vasca di pès, calma e pura,
atiràs a sòn i pès a chèl cal vèn di fòu,
e vièrs chel pàscul a vàn cun primura,
cussì un miàr jodùt i'n vevi jò cun splendòu
vignì vièrs di me, e d’ognùn si sinteva:
“Eco chèl1017 che pì grant’l farà’l nustr’amòu.”
E pròpit com’ch’ognùn vièrs nu’l vegneva,
jodi’l feva’l spirt di contentèsa plen
in ta la lus clara che’n luj a splendeva.
Di chèl che chì a taca, letòu, pensa ben
coma ch’i ti ti sintarès tormentàt
se di zì avànt i no farès pì sen;
e t’jodarès tu com’che dešideràt
i vevi da lòu di sinti com’ca èrin,
cussì com’ch’ai me vuj si vèvin mostràt.
“Beàs chej che, com’te, i trònos a jòdin
dal triònf eterno par vej la gràsia
vuda prin che la milisia1018 a bandònin!
Dal lustri che par dut il cjèl si spàsia
impiàs nu’i sìn; e s'i ti dešìderis
di nu savej, ti dišarìn sè che chì si’a.”
Cussì a mi veva un di chej sans di spìris
dìt; e alòr Beatrìs: “Domanda pur,
e cròdighi com’a peràulis divìnis.”
“Ben jò i jòt com’ch’i ti t’inglùsis sigùr
tal luši che daj to vuj a ti vèn fòu
e che’nflamàt’l vèn dal to ridi pur;
la me mins, bunànima, savej a vòu
cuj ch’i ti sòs, e parsè che chì ti àrdis,
in ta la sfera che d’altri1019 a risèif’l lušòu.”
Sti peràulis ghi vevi dìt a la lus, e drètis,
che prin mi veva parlàt, e ic lušìnt
pì di prin si veva fàt, e tant, al sìntilis.
E com’il soreli ca si plata ridìnt
di masa lus, com’che’l cjalt’l tèn rošeàt
chel vel di vapòu ca lu stà cujerzìnt,
pal so grant gjoldi mi si tegneva platàt
dentri dal so raj luminòus il spìrit sant;
e cussì rispundùt mi veva, in sè dut sieràt,
in ta la maniera cal cjanta’l pròsin cjànt.1020
“Dop’che Costantìn l’acuila ’l veva voltàt
cuntra’l cors dal cjèl, che ic a veva seguìt
davòu dal antìc1021 cun Lavinia maridàt,
sent e sent’àis e pì, in tal lontàn lìmit
d’Europa ’l usièl di Diu si veva tegnùt
in ta l’altùris da’ndà cal era prin1022 partìt;
e da l’ombra da li plùmis sàcris, dut
il mont da lì ’l veva governàt, di man a man,
e plan plan ta la me man al era cussì vegnùt.
Sešar i soj stàt, e i soj Gjustiniàn,
che par volej dal Signòu, benevolènt,
li lègis i’ai ben rafinàt, di me man.1023
Ma prin ch’a l’òpera i stès lì atènt,
ch’una natura1024 Crist al vès, e no dos,
i crodevi, e di chist i’eri contènt;
ma alora’l benedèt Agapitos,
grandìsin pastòu, a la fe’ sincera
indresàt mi veva cu li peràulis sos.
Crodùt ghi vevi, e sè che so fede a era,
cussì clara joduda la vevi com’ch’i vevi sempri jodùt
ta na contradisiòn la falsa e la vera.1025
Apèn che cu la Glišia i piè i vevi movùt,
par gràsia so Diu a mi veva ispiràt
il grant còmpit1026, e dut’n luj mi eri metùt;
al me Belizàr li àrmis ghi vevi fidàt,
e chist’al cjèl stes a ghi veva plašùt1027 cussì tant,
ch’al lavoru1028 pì ’ncjamò mi eri butàt.
Par rispundi a la prin domanda1029, pì avànt
n’ocòr ch’i zedi; ma la so condisiòn
a mi custrìns di zìghi pì in davànt
par ch’i t’jòdis cun se sorta di rašòn
ca si mòuf cuntra chel sacrisant di sen1030
tant chèl ca lu fà so com’chèl ca lu opòn.1031
Jòt cuanta e cuala virtùt cal veva fàt degn
di riverensa; e'n tal momènt al veva tacàt
che Palànt al era muàrt par conferighi’l regn.
Tu ben ti sàs che’n Alba a si veva ‘ncjašàt
par trešinta àis e pì, fin che fin’n fin
dom’par luj i tre e i tre a vèvin lotàt;1032
cussì pur dal mal da li Sabìnis fin
al dolòu di Lucrèsia ben i ti sàs
com’che i sièt re vinsùt a vèvin dut il visìn.1033
Ti sàs pur sè cal veva fàt1034 cuant che’n taj bras
daj Romàns partàt al era stàt cuntra Pir e Bren
e cuntra comùns1035 e principalitàs;
e da chì’l vèn’l Torcuàt e’l Cuìns, cal otèn
daj cjavielàs’l nòn1036, e i Dècjus e i Fàbius,
famous, che di laudà volentej ghi tèn.
Par cjera ’sòn i Àrabos da luj stes metùs
che davòu dal Anibal a’an pasàt
chej valòns alpìns da l’àghis tos, Po, scorùs.
Sot di luj, da zovinùs, a vèvin trionfàt
Sipiòn e’l Pompèo; e là che nasùt
ti sòs, sot’l Fièšul1037, tant amàr al era stàt.
Alòr, al timp che dut’l cjèl al veva volùt
a so mòut rindi dut’l mont serèn,1038
Sešar al veva cjòlt e, Roma volìnt, tegnùt.
E chèl che fàt al veva dal Var fin al Ren,
jodùt a vèvin il Isàr e’l Er, coma pur’l Sena
e ogni val indà che ’l Rodàn al è plen.1039
E chèl che fàt al veva dopo’vej lasàt Ravena
e saltàt’l Rubicòn, di un svualà al era stàt
tal che nè bocja a pòl contà nè pena.
Dut armàt si veva dopo vièrs la Spagna voltàt
e, pasàt Duràs, Farsàlia ’l veva bastonàt,
cussì che fin tal Nil cjalt ’l dolòu al era rivàt.1040
Vièrs Antandri e’l Simoènt si era ’lòr aviàt,
jodìnt pur’l post ’ndà ch’Etore’si cuba1041
e tant dan al Tolomèo ghi veva dopo fàt.1042
Da là com’un folc si era butàt su Juba;
l’àlis al veva dopo spleàt, vièrs la Spagna zìnt,
par fà taši la pompeana Tuba.1043
Di sè che cul sen fàt al veva'l duce, tèn a mint,
Brutus cun Casio’n tal’Infièr al bàja,
Perugia e Modena lasànt lì, patìnt.
Cleopatra pur a veva planzùt, pì di na scàja,
e, da chèl scjampànt, da’un madràs velenòus
si veva fàt becà, murìnt cainànt da sta plàja.
Fin al Mar Ros chistu al veva sfueàt i colòus;1044
e’n dut’l mont al veva partàt tanta pas
che’l templi di Zan1045 al era restàt silensiòus.
Ma sè che stu sen—e di luj jò’i no tàs—
prin fàt’l veva, e di fà ghi restava pur
’n taj terèns ca èrin da luj dominàs,
in tal jodi al doventa puc e scur,
se’n man al Ters Sèšar1046 a si lu mira
cun vuli clar e afièt amondi pur;
che la granda gjustìsia ca m’ispìra,
concedùt ghi veva, par man di chèl minsonàt,1047
la gloria di vendicà la so ira.1048
E chì ti pòs ben tènti maraveàt:
pì tars cun Tito a fà vendeta al era zùt1049
da la vendeta dal tant antìc pecjàt.
E cuant che’l dint longobàrt al veva muardùt
la Glišia Santa, sot da li so àlis
a judala Carlo Magno si veva metùt.
Adès gjudichèa tu che figùris
ch’jò i’ai acušàt, e’i so fàj
che caušàt a àn duti li vustri malòris.
Il prin1050 di lòu al sen public i gìlios zaj
a contrapònin, e’l secònt ’l altri al sostèn,
cussì che cuj che’n tal just al è no si sà maj.
Ca fèdin i Ghibelìns, sot altri sen,
ca fèdin pur; parsè che’l mal sempri chèl
al seguìs che dal just pì lontàn si tèn;
e ca no lu bati stu Carlo novèl1051
cuj so Guelfs; ma che tant’l temi li sgrìnfis
ch’al pì grant leòn a ghi’an gjavàt il pel.
I fioj a’an belzà planzùt tanti vòltis
par colpa dal pari, ma no’è da crodi
che pal so gìlio Diu’l cambi plùmis!
Plena di spirs sta steluta si pòl jodi,
spirs bòis, ca si sòn tegnùs indafaràs
par che a onòu e fama davòu ghi stèdi:1052
e cuant che i dešidèris a vègnin chì pojàs,
dal just deviànt, a’è encja just che’i ràis
di amòu puc vièrs ’l alt a vègnin alsàs.
Ma cuant ch’i mišuràn i nustri guadàis
ai nustri mèris, lì a è contentèsa,
pars’ch’i savìn ch’ai mèris a sòn compàis.
Par chèl a è che'n nu la viva gjustìsia
tant ni dulsìs ’l afièt che maj no podìn,
ma pròpit maj, tramutalu’n malìsia.
Da pì vòus dòlsis nòtis uchì si sìntin;
cussì, divièrs scjalìns in nustra vita
bun’armonìa’n ta sti ròdis1053 a crèjn.
E ben dentri di chista margarita1054
a lùs la lus di Romeo, che di bièl
tant’n veva, ma puc gradìt e basta.1055
Ma i Provensaj che ’nflamàt a vèvin chel
omp, ridùt a vèvin1056, e mal al cjamìna
chèl che dan si fà criticànt d’àltris il bièl.
Cuatri fiòlis al veva, e ognuna regina,
Raimont Beringhier, dùtis maridàdis
da Romeo, persona ùmil e buna.
Puc dopo, il cont1057, movùt da cjàcaris,
il cont ghi veva domandàt a chist’omp sant
ca ghi veva tornàt sièt e sinc par dèis.1058
Alòr al era partìt stu vecju, lambicànt,
e se’l mont il grant còu cal veva al savès,
di com’che di dì’n dì’l zeva lemošinànt,
tant pì che maj a lu laudarès.
“Osanna, sanctus Deus sabaòth,
superillustrans caritate tua
felices ignes horum malacoth!”
Cussì al ritmo di stu cjànt chistu’a
si veva voltàt, cjantànt luj stes sta sostansa,
fašìnghi, a ducju doj i lumìns1059, copia:
e chist e chej, al sun di sta sostansa,
movìnsi svels com’il lušòu di falìscjs,
a èrin sùbit svanìs’n ta la distansa.
“Sù,” mi vevi dìt, “faighi pur li to domàndis!”
“Dìšghi,” mi diševi, “a la me madona
che la sèit’mi cjoj cul dols da li so gòtis.”
Ma che riverensa ca ghi feva corona
a dut me stes, cun chel Be e chel trìs,
colà mi feva’l cjàf, coma un mona.1060
Cussì stupidìt mi veva chì lasàt Beatrìs,
ca veva dopo tacàt, cun bocja tant suridìnt
che fàt contènt a varès encj’un omp in flàmis:
“Il me alt parej infalìbil esìnt,
com’che vendeta justa punida a vèn
cun gjustìsia, i vuej zì chì esponìnt;
i dislearaj’l grop che’n dùbit ti tèn;
tu scòltimi ben, che li me peràulis
grandi veretàs ti partaràn a sen.
Par vej “no” dìt al alt no da li stèlis
che frenalu a volèvin, ’l omp maj nasùt1061
al veva se stès danàt, e danàt ducju’i àltris;
l’umanitàt a veva dopo la salùt pierdùt
e par tancju sècuj a era restada’n grant eròu,1062
fin ch’al bon Diu vignì jù ghi veva plašùt
indà che la natura, dal so fàtòu
lontanada, a sè unìt al veva'n persona
doma cul àt dal so eterno amòu.
Adès alsa’l cjàf a chèl ca si rašòna.
Sta natura, al so fatòu unida,
creàda a era sincera e pura;
ma par fal so a era stada dopo butada
fòu dal paradìs, ma ic a era ca si veva sbandàt,
e fòu dal ver e da la vita a era restada.
Duncja, la pena che la cròus a ghi veva dàt,1063
s’a la so natura umana si mišura,
nisùn in mòut cussì just a veva maj becàt;
ma nisùn’ofèša stada a era cussì dura
se ben si pensa a chèl1064 ca la sufriva,
ch’in sè al veva cjòlt sù sta natura.
D’un àt do ròbis vignì fòu s’jodeva:
a Diu’e ai Ebrèos plašùt ghi veva na muàrt;
par chèl ’l mont al tremava e’l cjèl si vierzeva.1065
Ti jòs cussì ca no è nuja di stuàrt
cuant ca si dìs che na justa vendeta
vendicada ’e stada da magistràt1066 pì fuàrt.
Ma jò’i jòt adès che la to mins, streta
dal pensej, a disleà un grop a stà tentànt,
e di sleàlu cun granda voja a si speta.1067
Ti dìs1068: ‘Ben i capìs sè ch’i staj scoltànt;
ma’i no capìs la sièlta che Diu al à fàt
di salvàmi cun’un sacrifìsi cussì grant.’
Stu misteri, fradi, ghi resta platàt
ai vuj di dùcjus chej ca no’an ’l inzèn
cal vèn da la flama d’amòu maduràt.
Ma pa la rašòn stesa che chistu sen1069
tant al vèn oservàt ma puc a si capìs,
ti dìs jò pars’che pì d’àltris al era degn.
La divin’ bontàt che a l’invìdia ’ghi dìs
‘Và via!’, in sè ardìnt a sfavilèa,
mostrànt cussì li eterni bielèsis.
Chèl che’n ta stu mòut da ic si distilèa
dopo a nol à pì fin, ch’a no si mòuf
pì’l so sen cuant ca lu sigilèa.1070
Chèl che da ic sensa mediatòu al plòuf1071
lìbar al è, parsè ca no ghi stà sot
di chèl che’n tal mont creàt al è alc di nòuf.1072
Pì che a ic si visina, pì ic si la gòt;
e pì ch’al benvolej divìn, ch’a dut ghi da lus,
ghi somèa, e pì lušìnt a si lu jòt.
A pòl vantagjàsi di ducju scju frus1073
l’umana creatura; e se un al mancja,
alòr la nobiltàt so a si ridùs.
A piert la so libertàt cuant ca pecja
e tant mancu a ghi somèa al pì grant ben,
parsè che dal so lustri puc s’imblàncja;
e la so dignitàt maj pì a otèn
s’a no’mplenìs di nòuf il vuèit da la colpa,
cuntra’l mal gjòldi, cul sufrì just e plen.
Vustra natura, dut’ restada’n colpa
pa la pècja d’Adàm, da sti dignitàs,
com’dal Paradìs, fòu a era—orìbil colpa!
E maj pì—sìnt ben!—a varès di nòuf pàs
e a tornarès a vej chisti virtùs
sensa vej scjavasàt un di scju pas:
o che Diu stes, perdonànt, sti virtùs
ridàt ghi vès, o che ’l omp ducju i dirìs
sacrificàt al vès par vej di nòuf i bens pierdùs.
Punta’l vuli adès dentri dal abìs
dal consej divìn, e tèn’lu pì ch’i ti pòs,
in ta la sostansa dal me rašonà, dut fìs.
’L omp a nol podeva cu li fuàrsis sos
maj sodisfà, ùmil doventànt cussì tant
cul pentimìnt pal pecjàt che lasàt lu veva ros,
cuant che , dišubidìnt, zì sù'l voleva e tant;
e chistu al è’l parsè che ’l omp nol veva podùt
cu la so salvasiòn besòu zì ’ndavànt.
Diu duncja al à a so mòut dovùt
’l omp ripartà’n ta la so justa strada,
e ušà gjustìsia e pietàt al veva volùt.
ma pars’che l’òpera a è tant pì gradida
da chèl ca la fà, cuant che pì a mostra
la gran’ bontàt di’ndà ca è vegnuda,
il divìn benvolej, che’l mont al lustra,
di fasi avànt cun ogni so via
par ripartavi’n alt dàt si veva cura.
Nè tra l’ùltima nòt e’l dì ch’a dut ghi’a dàt via
un zighi davòu di tanti grandi ròbis
maj nol era stàt fàt, da’una o d’altra via.1074
Al podèvia Diu fà ròbis pì gràndis
che ufrì se stes par che ’l omp tornà’n alt’l podès
pì’ncjamò che dal so perdòn vièrzi l’àlis?1075
Ogn’altra via bastada no ghi sarès
a la gjustìsia se’l fiòl di Diu, puarèt,
sè umiliànt, incarnàt a no si vès.
A’mplenì’l to dešideri adès mi mèt
e’n davòu i torni un punt a mèti’n clar,
che jòdilu pur ti pòdis, bièl e net.
Tu ti dìs, ‘L’aga jò’i jòt, e’l fòuc pur mi pàr,
e l’aria e la cjera e li so mistùris
si coròmpin e a dùrin un timp avàr;1076
E sti ròbis a èrin pur lòu creatùris;
pars’che, se chèl che dìt al è stàt al era ver,
da corusiòn a vèvin d’èsi sigùris.’
I ànzui, fradi me, e stu post sincèr
’ndà ch’i ti sòs, si pòsin diši creàs,
cussì com’ca sòn, tal so èsi intèr;
ma i elemìns stàs da te nominàs
e che ròbis che gràsis a lòu si fàn,
da virtùt creàda a sòn informàs.1077
Creàd’è stada la matèria che lòu a’an;
creàd’è stada chè che dàt ghi’a li fòrmis
a li stèlis che atorotòr ghi vàn.
L’ànima d’ogni bèstia e da li plàntis
a vèn dal so podej al àt1078 tirada
dal raj e dal motu da li lùcis sàntis;
ma la vita vustra vi’è ispirada
dal pì alt Ben, chel stes ca la ’namora ”
di sè cussì che’n sè sempri a resta ’tirada.
E chì di argumentà n’ocòr na vura
par ben capì la vustra resuresiòn:
la vustra cjàr, pensa, fàta’è stada’n ta l’ora
cuant che i prins genitòus stàs fàs a sòn.
Na volta’l crodeva’l mont, cun perìcul,1079
che la biela Ciprina’l ruvìnt amòu1080
a difondès, zìnt atòr dal ters episìrcul;
pars’che no dom’a ic ghi fèvin ’l onòu
dal sacrifisi e dal grant venerà
li zens antìchis in tal antìc eròu;1081
ma ghi tegnèvin Diòn e Cupid d’onorà,
chista par mari e chist’altri par frut,
che Didòn’l veva fàt di Enea ’namorà;1082
e cun chista1083 i tachi e cun la so virtùt,
pa la cual il nòn ghi’an dàt a la stela
che'l soreli bunora o tars al mira dut.
No saj pròpit com’ch’i eri rivàt ulà;
ma d’èsighi dentri capìt i vevi dal fàt
che la madona me a era adès pì biela.
E com’che falìscja si jòt in ta alc d’inflamàt
e com’che fra tanti vòus a si sìnt na vòus
che fra dùtis cuàntis ben si tèn notàt,
jodùt i vevi pì lùcis’n ta stu post luminòus
mov’si ’nzìru, una pì una mancu corìnt,
secònt, i cròt, ’l interno so jodi presiòus.1084
Da nula frèida maj vegnùt jù al è un vint,
višibil o no, dal mov’si tant festìn,1085
che lent ghi’vès parùt’n tal so muvimìnt
a chèl che uchì ogni lumìn divìn
jodùt al vès vignìni ’ncuntra, lasànt
il zìru ’ndà cal stà ogni alt serafìn;
e fra chej ca èrin pì daj àltris ’ndavànt
‘Ošana’ si sinteva, cussì ch’in sèguit
di sinti di nòuf i vevi sempri volùt tant.
Vièrs me al era ’lòr vegnùt un di lòu sùbit
e cussì al veva tacàt: “Dùcjus si prestàn
a dati plašej, ognidùn al altri unìt.
Nu’n zìru’i zìn cuj Principàs1086 che’n cjèl a stàn
di un zìr e di un zirà e di dešidèris
che’n tal mont zà dìt ti’as, e a no ti’è stran:
‘Voi che’ntendendo il ters cjèl i movèis’1087
e’i sìn cussì plens d’amòu, che pal to plašej
na dolsa pas ghi dìn, po, a li to bràmis.”
Dopo che cun riverensa i me vuj a chej
da la madona me a si èrin ziràs
e d’ic sigùrs si èrin sintùs e tant miej,
a la lus ch’ufrìt si veva si èrin voltàs,
e alòr “Cuj sèišu1088 vu?” ghi veva domandàt
cun vòus rota da’un còu cal bateva da mas.
E cualicuanti fièstis jodùt i vevi che fàt
al veva pa la gran’ contentèsa, che pì sglonfa1089
encjamò fàt si veva cuant ch’jò ghi vevi parlàt!
Cussì a mi veva dìt: “Jù’n tal mont timp fà
puc timp i’ai godùt; ma se pì lunc’l fòs stàt
vùt no si varès’l mal ca no si pòl disfà.1090
Da te mi tèn la me ’legrèsa platàt
che d’intòr dut luminàt a mi siera
com’cavalej da la so seda fasàt.
Asaj ben volùt ti mi’as la jù’n cjera;
che se pì al lunc i fòs stàt, ti varès mostràt
dal me benvolej la pì biela siera.1091
Chel trat da la riva sinistra lavàt
dal Rodàn dopo ca s’unìs cul Sorga,
part da li me cjèris’l sarès doventàt,1092
cun che part da l’Ausonia1093 cussì carga
di poscj’ com’Gaeta, Bari e Catona
da ’ndà che’l Tront, e’l Vert, in mar al sgorga.
Zà mi luševa’n tal cjàf la corona
di che cjera dal Danubio tajada
dopo che li rìvis todèscjs al bandòna.
E la biela Trinacria, frušinada
tra Pachìn e Peloro, insima’l golf
che da Euro’l risèif la pì gran’ menada,1094
no da Tifeo ma doj vapòus di solf,1095
i so res a varès encjamò spetàt,
nasùs par me1096 da Carlo e da Ridolf.1097
se’l brut governà, che sempri ateràt
il pòpul sclaf al tèn, alòr nol varès
il sigà di Palermo—‘Morèit!’—caušàt.1098
E se me fradi fin d’adès chist al jodès,
da la crumira mišeria daj Catalàns,
par no ufìndiu, lontàn si tegnarès;1099
e a è miej ca si sbarasi daj so malàns,
o di chej d’àltris, cussì ch’a la so barcja
càrgus no si ghi meti masa pešàns.
luj, che di largjesa’n d’aveva pucja—
no coma’l pari—tant bišugna’l varès
di zent che’l ben daj àltris a no stòrcja.”1100
Sicòma che jò’i cròt che dut’l gjoldi stes
di sè che’l to parlà, o siòr me, m’implenìs,
là’ndà ch’ogni ben al tàca e finìs, adès
lu aprèsi jò com’che tu ti lu gòdis,
e pì’ncjamò i lu gòt; e chist pur mi’è cjàr,
che stu gjoldi in Diu stes ti lu mìris.
contènt com’ch’i ti mi’as fàt, rìndimi pur clar,
sicòm’ch’a dubità parlànt ti mi’as movùt,
com’che da mari dolsa’l pòl èsi un frut amàr.”
Chist’jò a luj; e luj a mi: “Se jò’n dut
ti mostri’l ver, a sè ch’i ti domàndis
vièrs il to vuli, e tègnilu ben vierzùt.
Il ben che dut il regn che tu ti scàlis
al volta e’l fà contènt, ghi dà pur virtùt
cu la so providensa a sti grandi stèlis.
E no sòn doma curàdis par dut
li natùris che la mins a àn perfeta,
ma dut il so èsi e la so salùt:
e par indulà che chist’arco al saèta,
a ghi cola la frecja’n ta predestinàt fin
com’se’n tal so sen a fòs mandada, e dreta.
Se cussì no fòs, il cjèl ca ti è visìn
al produšarès na sorta di efiès
che pì che art a sarèsin un cašìn;
ma chist nol pòl èsi, se i intelès
ca mòvin sti stèlis no sòn difetòus
o al è difetòus il prin1101, ca no ju’a fàs perfès.
Vutu chistu jodi’n ta’un mòut pì luminòus?”
E jò: “N’ocòr, chè impusìbul mi par
che’l mont’n ta chèl ca à di èsi al sedi estroùs.”1102
Alòr luj: “Nol sarèsia pal omp amàr
se tal mont a nol vès da èsi civìl?”1103
“Al sarès par luj,” i’ai dìt, “un brut afàr.”
“E chèl al pòsia èsi pur tant pusìbil
pal omp la jù, sensa vej pì ufìsis?
Sens’altri no, se ben vi dìs Aristotil.”
Cussì al veva dedušùt chisti ròbis
fin a concludi: “Altritànt diferènt
a à duncja d’èsi d’ogni cauša la radìs:
cussì che un Solòn’l nàs, n’altri Sers, potènt,
un’altri Melchišedech e n’altri chèl
che’l fì pierdùt al à, zùt sù’n aria’mpasiènt.
La natura rotonda ca è sugèl
pa la mortàl cera ben a fà la so art
sensa distìngui fra un o altri ostèl.1104
Par chèl a pàr ch’Ešau nol fedi part
da la siminsa di Jàcu; e’l vèn Cuirìn
di sì vil pari ca si lu dìs di Mart.
La natura generada’l so cjamìn
a farès compagna e sempri di chè daj pàris
se’n miès a no si metès il volej divìn.
Adès ben t'jòdis chèl che prin no ti rivàvis:
ma pars’che d’jòditi pì contènt mi plàs,
d’un corolari i vuej ch’i ti t’insiàrpis.
Se pucja furtuna in zìru a cjatàs
la natura, com’ogn’altra siminsa
’n ta cjera ’nglerada, a no darès rišultàt.
E se il mont la jù ben a ghi pensa
al inclìn naturàl che natura a inpòn,
di mala zent al restarès’l mont sensa.
Ma vuàltris i pocàis ta la religion
un cal è nasùt par partà la spada,
e re i fèis un che di predicjà al è bon:
par chèl il vustri pas al è fòu di strada.
Dopo che’l to Carlo, O biela Clemensa,
in clar mi veva metùt, contàt mi veva daj ingàns
ca doveva risevi la so siminsa;
ma al veva dìt: “Tàs, che’l timp dut al tèn’n ta li so mans”;
cussì che altri diši i no pòs che cul zì ’ndavànt
il just lamìnt si alsarà daj vustri dans.
E belzà la vita di chel lustri sant
voltada si’era al Sol1105 ca la’mpleniva
coma chel ben che dut al sodisfa tant.
Ah brut’ ànimis che pròpit no vi và
di vièrzighi a stu grant ben i vustri còus,
ma di mostràighi vustra vanitàt viva!
E èco là un’altri di chej splendòus
vièrs me vignì, e che plašej’l voleva
dami s’jodeva dal so cuàrp luminòus.
“Il me dešideri alòr sodisfa ben,
spirt beàt,” ghi vevi dita, “e dami prova
ch’in te rifletùt s’jòt sè che pensàt i tèn!”
Alòr la lus ch’encjamò mi era nova,
dal so profònt, da’ndà che prin’ a cjantava,
com’un’a veva dìt che di fà dal ben ghi zova;1106
“Tal itàlic toc di cjera cal tocjava,
in tal so èsi salvadi, dal Rialt
fin là che’l Brenta e’l Piave pur’l naseva,
un culinùt a si alsa, no tant alt,
da’ndà che jù na torcja1107 era vegnuda
ch’a sta cjera ghi veva fàt grant asàlt.
Da la stesa radìs i soj pur jò nasuda:
Cunìsa i soj, e uchì i lùs cussì tant
parsè ca ni veva sta lustra stela1108 vinsuda;
ma contenta i soj cuant ch’i vaj recuardànt,
sensa fastidi, la cauša dal me destìn;
che’l comùn pòpul forsi nol capirès tant.
Di stu presiòus gjojèl1109 ca mi stà visìn
uchì, in tal nustri cjèl, dut luminòus,
gran’ fama’è restada; e’i la godarìn
encja taj sècuj da vignì, la so vòus:
jòt che se ’l omp al à di fasi ecelènt,
di cambià’l vivi al à di èsi volonteròus.
E a chistu adès no ghi pensa la zent
ch’entri’l Tilimìnt e'l Adige a’a vùt,
no pintimìnt ma mišèria a plen, sta zent;1110
ma’mòndi prest Padova ta la palùt
a cambia l’aga che Vicensa a bagna
pars’che fà ’l so volej li so zens no’an volùt;
e’ndà che’l Sil al Cagnan si compàgna,
un tal sioràt1111 a s’jòt cal và a cjàf alt,
ma puc pì’l godarà la so cucagna.
Feltro’l planzarà pur il viliàc asàlt
dal so danàt di vèscul, cussì schifòus
ch’in Malta maj un simil al à fàt il salt.1112
Masa’l sarès il caretèl voluminòus
cun dut chel sanc risevùt daj Ferarèis,
che di pešalu a sarès na biela cròus,
cal regalarà chistu predi cortèis
par ingrasiàsi cuj Guelfs, e scju regaj
al paìs stes no ghi sarèsin di pèis.1113
Chej lasù, ch’i clamàis Trònos1114, spièlis specjàj
a sòn che lus ni dàn dal Diu gjudicànt;
cussì che just ni par sè che contàt i’ai.”
Chì ic a veva tašùt, e a mi parùt mi veva tant
ch’altri a pensàs, par via dal bièl bal
che di nòuf a veva tacàt, coma'n tal vignì ’ndavànt.
L’altra gjòja1115, ca mi’era tal e cual
presiòša com’la prima, che di vej jodùt i saj,
com’cuant che’l raj al bàt s’un rubìn balascàl.1116
La sù’l godi si esprìn cul splendòu dal raj
com’ca è cul ridi; ma la jù1117 si scurìs
pì e pì’l spirt secònt il pèis daj so maj.
“Se sè che Diu al jòt, tu ti lu jòdis,
spirt beàt,” i vevi dìt; “e a’è roba alòr
che’i volèis sos daj tos no saràn làris.
La vòus to, duncja, che il cjèl a’nfièsta
sempri cun chel dols cjantà di chej fòucs beàs
che cun l’àlis sèis a la fraresca ju fàn stà,1118
parsè no tègnia’i me dešidèris sodisfàs?1119
Jò’i no spetarès pa la to domanda
se in te, coma tu in me, i entràs.”1120
“La pì granda val,” al veva alòr tacàt, “indà
che dal di fòu a sbìcin li àghis
di chel mar1121 che la cjera dut a ghirlànda,
cuntra’l soreli, tra oposti spiàgis,
tant si espànt cal doventa meridiàn
là che orišònt prin ti lu jodèvis.1122
Da la spiàgja di stu mar i eri jò paešàn
tra l’Ebrèo e’l Macra, che par un tocùt curt
a spartì al và’l Genovèis dal Toscàn.
Il stes tramònt a si jòt e il stes ort
da Bušìa fin al post d’indà ch’jò’i vèn,
che cul so sanc al vevà scjaldàt il puàrt.1123
Folc mi clamava che zent che ’l inzèn
a veva di savej’l me nòn; e chistu cjèl
di me’l cjoj’l sen, com’ch’jò’l so splendòu i otèn;
che pì no’a maj ardùt la fia di Bel—
dant dolòu a Sicheo e a Cruša—
di me, fin che cussì ghi zova’l zòvin cjavièl;1124
nè pur che Rodopea che delùša
a’è stada da Demofònt nè Èrcul
cuant che d’Jòle tal còu’l jodeva la muša.
Chì ’no si pentìn, ma i ridìn, no cul
sens da la colpa, ch’a mins a nol torna,
ma par chèl che dut al prejòt, fin tal so pìsul.1125
Chì i gjoldìn di che art ca adòrna
dut’l dapardùt e che ben mi mostra’l ben
pal cual la jù’l mont a chèl chì’l torna.1126
Ma par che ogni to dešideri a plen
ti gòdis di sè ca nàs’n ta la sfera,
di parà pì avànt alòr mi convièn.
Savej ti vùs cuj ca è’n ta sta lumiera
che visìn cussì tant mi sintilèa,
com’raj di soreli in ta n’aga clara.
Èco, la dentri si trancuilišèa
Raab; e ic, al nustr’òrdin unida,
a chèl ghi dà na luminoša maravèa.
Da stu cjèl, ’ndà che l’ombrena a è puntada
che’l vustri mont al fà, prin ch’altr’ànima
dal trionf di Crist asunta a è stada.1127
A è stàt tant just elevala par palma
ta un daj cjèj pa la granda vitòria
otegnuda cun’l un e l’altra palma,
pars’che favorìt a à la prin’ Gloria
di Gjošuè in ta la Cjera Santa,
che puc ghi meseda al papa la memoria.
La to sitàt, che cjaša a è dut’cuanta
di chèl che prin si’a voltàt cuntr’l so fatòu1128
e che pa l’invidia so zent a plans, e tanta,
a prodùs e a spànt chel maladèt di flòu1129
che straviàt’ al à li piòris e i agnèj
par vej cambiàt in lupo1130 il so pastòu.
Par sti rašòns i grancj’ mèstris i Vanzèj
a bandònin, studiànt invensi i Decretaj1131
com’che daj màrgins sos n’idea si pòl vej.
Chistu a ’ntìndin Papa e cardinaj:
a no vàn i pensèis sos a Nazaret,
’ndà che ’l Ànzul li gran nòvis al è zùt a daj.1132
Ma il Vaticàn e ogn’altri post elèt
di Roma ca sòn stàs fàs simiteri
da che schièris che seguìt’an Pieri, puarèt,
fra puc lìbars a saràn dal adulteri.1133
Vuardànt in tal propri Fì cun chel Amòu
che dols ’l un e ’l altri’n eterno al tira,
il prin, che pì grant dal diši al è’l so valòu,
in dut’l spirt o roba che’n tal mont sempri’a zira,
tant òrdin al à creàt che maj nisùn
nol pòl tègnisi da godi sè cal mira.1134
Vuàltris ch’i lešèis alsàit duncja, ognùn,
i vustri vuj cun me la sù’n ta che part
’ndà che’i doj mòtus1135 s’incròšin, ognidùn;
e lì, letòu, taca a maraveàti da l’art
di chel mestri ch’in sè sempri al àma
tant che di dut e’n dut a si tèn necuàrt.
Jòt com’che da chel punt lì si diràma
di sbiègu’l sìrcul che’i panès al parta,
par dàighi plašej1136 al mont ca ju clama.
E se la so strada a no fòs stuàrta,
tal cjèl si varès na vura di virtùt invàn
e ca jù cuaši ogni fuarsa muarta;1137
e sè dal zì dret pì o mancu lontàn
al fòs il partì1138, tant a ghi mancjarès
ca jù e pur la sù dal òrdin mondàn.
Adès resta pur tal to banc, tu ch’i ti lès,
e’ndavòu vuarda par gustà chèl pì avànt,1139
se contènt ti vùs restà, coma adès.
Mangja pur di sè ch’i ti’ai metùt davànt;
che dàighi mi tocja duta la me cura
a che matèria ch’jò chì i staj contànt.
Il pì grant ministro da la natura
che cu la so virtùt il mont al stampa,
e che cul so lustri’l timp a mi mišura,
cun chèl unìt1140 ch’jodùt ghi vìn zà la stampa,
a si zirava sempri pì pa li spiràls
indà che pì e pì prest1141 gh’jodìn la stampa;1142
e jò chì cun luj; ma d’èsi’n ta scju poscj’ als
rivàt no m’eri necuàrt, com’che un no si rìnt
cont daj prin’pensèis prin che zà a sèdin als.1143
Beatrìs a è chè che pì svelta dal vint
mi mena di ben in miej cussì’n ta’un lamp,
che’l so àt a no si pòl jodi’n tal timp.1144
Chèl che lì al era, il lušòu dal lamp
da vej’l veva lì che’n tal soreli i jodevi,
che no’l colòu, ma’l lustri ghi deva’l stamp!
Chì jò nè ’nzèn nè art ’nvocà’i podevi
par diši chèl che doma ’l imaginà’l è dur;
ma crodighi si pòl, e bramà d’entravi.
E se l’imaginà nustri al resta al scur
di tant’altèsa, di fasi maraveà
n’ocòr: pì’n alt di là nisùn al è zùt par sigùr.
Cussì a era pròpit la cuarta famèa
dal alt pari, che sempri la sàsia
mostrànt com’cal ispira e generèa.1145
Beatrìs a vev'alòr tacàt: “Ringràsia,
ringràsia’l lampiòn1146 daj ànzui che’a stu lušìnt
di planèta1147 ti’a sù partàt cu la so gràsia.”
Maj nisùn si veva dispòst cun còu tant ridìnt
a la devosiòn, rindìnt a Diu dut se stes,
cussì svelt, e di falu cussì tant godìnt,
com’ch’al sinti sti peràulis i vevi fàt jò stes;
e alòr dut l’amòu me’n luj al era zùt
coma che se Beatrìs dut dismintiàt i vès.
A no si la veva cjapada; ma tant podùt
a veva cul splendòu di chej so vuj ca ridèvin
che la me mins alòr’a veva pì ròbis jodùt.
Jodùt i vevi lušòus, ch’atòr a splendèvin;
cun nu’n tal miès a si fèvin corona;
i’u sintevi pì dols che’n tal jodi a lušèvin:
cussì serclada la fia di Latona
ogni tant i jodìn cuant che l’aria cussì plena
a è ca ritèn i ràis ca fàn stà zona.1148
In ta stu alt cjèl ’ndà che rivàt i’eri apena,
gjèmis an d’era a plen, ninìnis e bièlis,
che chì nè’n vòus nè’n fàt nisùn maj ni mena;1149
cussì ’l era’l dols cjantà di che lùcis;
chej ch’a svualà’n sù no si prepàrin,
da’un omp mut ca spètin alòr notìsis.
Alòr che’i sorèlis, che cussì tant a ardèvin,
atòr di nu ziràs si vèvin tre vòltis,
coma stèlis che visìn’l so pòl a stèvin,
frùtis a parèvin al bal encjamò strètis
ma al smèti pròntis e sidìnis, scoltànt
atèntis’l tacà da li novi nòtis;1150
e dentri d’un1151 sintùt i vevi cussì tacà: “Cuant
che il raj da la gràsia, ca impìa
il benvolej che dopo al crès amànt,
tant moltiplicànt in te la so Gloria
che la sù’n alt ti parta par la scjala
che, zìnt jù, di torna’n sù sempri al à un voja;
se un t’impedìs na gota di vin di bèvila
par cjòiti la sèit, libertàt nol varès,
com’ca no varès aga che’n mar no cala.1152
Se flòus a soni chej, savej ti vorès,
che cun cussì tanta gràsia a’nghirlandèjn
chè che d’jòditi zì’n sù cussì tant a vorès?
Stàt i’eri un daj agnèj ca pasculèjn
cun Meni1153, che pur ju mena pa’un cjamìn
plen di buni ròbis, s’a no si stravièjn.
Chistu, che a la me destra mi’è visìn,
Berto al è e fradi e mestri mi’è stàt;
da Colonia ’l è; e jò’i soj Tomàs d’Acuìn.1154
E se di scju àltris ti vùs tegn’ti ’višàt,
seguìs ben il me parlà cul to jodi
sta corona e ogni so sant beàt.
Chel altri flameà fòu’l vèn dal ridi
di Grasiàn1155 che tant ’l un che 'l altri foru1156
al à judàt fin a fài’lu al paradìs godi.
’L altri che visìn al ornèa’l nustri coru,
Pieri al era che cu la puora vèdula
ufrìt’l veva a la Glišia’l so tešoru.1157
La cuinta lus, fra di nu la pì biela,
cussì tant d’amòu a gjugjulèa1158 che dut’l mont,
di ic curiòus, la jù’l tèn vièrt l’orèla1159:
dentri d’ic a’è la mins ’ndà che un cussì profònt
savej al è stàt metùt che s’an d’è di vertàt,
di cussì tant jodi no si’a maj vùt un secònt.
Visìn chì t’jòs pur stu post iluminàt
che la jù’n cjàr e vuès1160 pì a fìn’l à jodùt
il ministeri1161 che ai ànzui ghi’è stàt dàt.
Pur cal rìt si lu jòt’n ta stu luminùt
chel avocàt daj lontàns timps Cristiàns
che dal so latìn Justìn1162 si veva prejodùt.
Adès se tu’l vuli da la mins ti tèns
puntàt su ’l un’e l’altra lus ch’i staj laudànt,
di sinti da l’otava zà ti sìns afàns.
Par podej ogni ben jodi, il spìrit sant
dentri a vi gòt che’l mont d’ogni falsitàt
ghi mostra a chèl che ben lu và scoltànt:1163
il cuàrp che fòu di chèl stu spirt al è stàt butàt,
jù a Cjèldauri al è, e dal martìr
e ešilio’n ta sta pas al è rivàt.
Pì’n là jòt’l flameà dal ardìnt respìr
di Išidoru, di Beda e di Ricart,1164
ch’a pensala ben al è stàt pì che vir.1165
Chistu, dal cual a me’l torna il to sguàrt,
al è’l lumìn di un spìrit che’in pensèis
sèrius di murì nol voleva èsi’n ritàrt:
chista ’è la lus eterna di Sigèis1166
che, in ta la via da la pàja discurìnt,
al silogišava veritàs scòmudis.”
Alòr, com’che ’l orlòj sunà si sìnt
cuant che la spoša di Diu bunora
al nuvìs ghi cjanta’l so amòu volìnt,
tant che na banda a mola e l’altra a tira,
un dindinamìnt cussì dols fašìnt,
che un grant sintimìnt d’amòu al spira;
cussì i’ai da la glorioša roda’l muvimìnt
jodùt e l’armonìa da li vòus sintùt
che par vej di dut stu dols’l just sintimìnt
ulà si’a d’èsi, ’ndà che sempri al è godùt.
O’nsensada cura da li zens mortàlis,
cuant ca sòn difetòus i silogìšmos
che doma'n bas ti fàn bati l’àlis!
Un davòu d’jura1167 e un daj aforìšmos
al zeva, un al seguiva il sacerdosi
e’un cun fuarsa’l regnava o cun sofìšmos;
e un tal trufà o’n tal civìl negosi,
e un in tal plašej da la cjàr ’nviscjàt
al era, e un jòt lì a’mpoltronasi,
cuant che, da duti sti ròbis disleàt,
cun Beatrìs i’eri stàt la sù tal cjèl
cun bras vièrs e glorioša-mìnt1168 acetàt.
Dopo che ognùn al era tornàt’n ta chel
punt dal Sìrcul ’ndà che pì avànt al era,
fermàt si veva, com’ta cjandelàr’l so luši bièl.
Alòr che lus da la splèndida siera
che parlàt prin mi veva, dut suridìnt
a mi veva dìt, doventànt sempri pì clara:
“Com’che jò daj so ràis i vaj risplendìnt,
cussì, ben vuardànt ta la lus eterna,
i pensèis tòs e li caušis1169 sòs i intìnt.
Tu ti dubitèis e ti vòus ch’esterna
pì e pì clara si fedi la vòus
me par ch’in te si fìsi, dut interna,
cuant ca trata di buni ròbis—la me vòus—
e ca dìs di no vej ‘maj vùt un secònt’;
e chì a’è miej mostrà dut’n taj juscj’ colòus.1170
La providensa ca governa il mont
cun chel sintimìnt che da chèl ogni aspièt
creàt1171 vinsùt al è prin di zì a font,
par ca podès zì ’ncuntra al so dilèt,
la spoša che di chèl’n cròus a era àvida,
a veva spošàt cun chel sanc tant benedèt1172,
e par ca fòs ic com’cun’un ch’in dut si fida,
doj prìncipes ordinàt a veva’n so favòu,
che cussì e culà1173 ognidùn ghi fòs di guida.
Il prin al era dut seràfic in tal so ardòu;
chel altri pal so savej’n cjera al era stàt
di lus cherubica un grant splendòu.
Dal’un i dišaraj, ma pur ’l altri laudàt
al sarà dal me diši di un, o chistu o chèl,1174
par ch’al stes fin si veva ognùn dedicàt.
Fra Tupìn e l’aga ca và a dislivèl
dal alt dal mont1175 sielzùt dal beàt Ubàlt,
un trat fèrtil’a si slungja’n jù, pel a pel,
vièrs Perugia, ca ghi sìnt il frèit e’l cjalt
dal Puartòn dal Sol; e davòu1176 ghi stàn planzìnt,
par èsighi sot1177, tant Nocera che Guàlt.
In ta che riva chì, indà che lišerìnt
si steva'l so zì’n jù, un soreli’n tal mont al era nasùt,
com’ch’ogni tant dal Gange chistu’l vèn, risplendìnt.1178
Si chè, se un di stu post’l vòu contà dut,
ca nol diši Asìši, che puc al sarès,
ma che Oriènt lu clami, chistu postùt.1179
Pì zovinùt di sè ca si pensarès
tant cunfuàrt ghi deva zà a la cjera
cu la gran’ virtùt ca era part di sè stes;
che par sta siora1180, zovinùt, in guera
dal pari al era corùt, che com’la muàrt
la puarta volentej ognùn ti siera;
e davànt di stu so spirituàl puàrt
et coram patre1181 luj si ghi veva unìt;
e di dì’n dì ’l amòu par ic1182 si veva fàt pì fuàrt.
Chista, dop’che’l prin omp1183 ghi veva sparìt
mil e sent àis prin, vilida e scura
fin a stu chì a era stada sens’invìt;
zovàt no veva che cjatada sigùra
cun Amiclàt a la veva al sun da la vòus
so chèl ch’a dut’l mont ghi veva fàt poura;1184
nè zovàt al veva’l so fà coragjòus
cuant che, cun Maria restada a bas,
ic cun Crist a veva planzùt tal alt da la cròus.
Ma timìnt che dut chistu scur ti lu pensàs,
Francesc e la Povertàt a sòn i amàns
che’n tal me rašònamìnt ziràs a sòn stàs.
Il mòut che lòu si caresàvin li mans,
li maravèis ca si fèvin e’l so dols sguàrt
nasi’n altra zent a fèvin pensèis sans;1185
fin al punt che il veneràbil Bernàrt,
sensa calsìns, par prin davòu di tanta pas
al veva corùt, e corìnt parùt ghi’era d’èsi’n ritàrt.
O scognosùt tešoru! O cjamps ben sestàs!1186
A si gjava i calsìns Gidio, e pur Silvestri,
e’l seguìs il spošu, che la spoša ghi plàs.
E cussì’l và chel pari e chel mestri
cu la so fèmina e che famèa
che cul umil cordòn davòu ghi vàn dal mestri.
Nè sbasà al à dal so sguàrt la sèa
par èsi il fì di Pieri Bernardon,
o par èsi jodùt com’na maravèa;1187
ma coma un re la so ferma intensiòn
a ’Nocènt1188 ghi veva prešentàt, e da chèl vùt
il permès pa la so nova religion.1189
Cussì ghi’era’l grup di scju puarès cresùt
davòu di luj, che la so miràbil vita
tal alt dal cjèl ben cjantà si varès podùt,
tant che na seconda corona ghi’è stada data
da Onorio1190, dal spìrit sant ispiràt,
al puòr pastòu di chista mandria santa.
E dop’che, da la sèit dut martoriàt,
pròpit davànt di chel orgoliòus Soldàn1191
Crist e i so disèpui al veva predicjàt;
e par no vej di conversiòn vùt asaj ledàn,
’n ta l’erba italica al era ’lòr tornàt
par miej gjoldi sè che là ghi sarès stàt invàn,
tal cret cal è tra’l Tever’ e ’l Arno ’nmiešàt
al veva ’l ultin sigìl1192 di Crist risevùt,
che par ’ncjamò doj àis al veva ’ntòr partàt.
Cuant che Diu, che a tant ben lu veva sielzùt,
di vèjlu sù cun luj lu veva premiàt
par èsisi fàt cussì picininùt,
ai fràris sos, coma justa ereditàt,
racomandàt ghi veva la siora so pì cjara1193
e di volèighi sempri ben cun fedeltàt;
e dal so grin1194 la so ànima clara
movùt si veva, tornànt la sù in tal so regn,
lasànt il so puòr cuàrp in ta la cjera.
Pensa adès cuj che stàt al era un so degn
colèga1195 par ben pilotà la barcja
di Pieri’n ta la buràscja, fin al so sen;
e coma nustri patriarca, encja
luj, coma chèl coma luj, al comanda,
e, com’ch’i t’jòs, roba buna’l mèt in barcja.1196
Ma la so mandria a no’n cjata avonda
dal sòlit mangjusà, cussì ch’i no ti pòdis
tegnila ta’un boscùt, ca vòu zì in ta n’altra banda;1197
e pì che li so piòris torzeònis
remòtis e lontànis da luj a vàn,
mancu lat a dàn in tal tornà’n ta li crìgnis.1198
An d’è però di chès ch’an poura dal dan
e si’ngràpin al pastòu, ma pùcis a sòn
che par 'ncapucjà a rèstin cussì a man.1199
Adès, se a sè ch’i’ai dìt ti’as fàt atensiòn
e se ben capìt ti’as li me peràulis,
s’a ti è sè ca è stàt dìt da lampiòn,
contèns a saràn in part i to dešidèris
tal jodi d’indà che ì maj1200 di sta planta a vègnin,
e ben ti comprendaràs i me pensèis
su li buni piòris ca no si stravièjn.1201
Al momènt stes che l’ùltima peràula
la flama benedeta dìt a veva,
a zì atòr tacàt a veva la santa muèla;1202
ma’encjamò tal prin sìrcul si moveva
che n’altra dut atòr a la’nserclava
e motu a motu e cjànt a cjànt ghi zeva.
E ogni spirt tant miej lì al cjantava
da li nustri mùšis, serènis, dòlsis,
com’l prin splendòu chèl ch’in luj si spielava.1203
Com’ca si mòvin ta nùlis finùtis
doj arcos paralèlos daj stes colòus,
cuant che Gjunòn un sen ghi fà a Iris,1204
doventànt dal di dentri chèl di fòu sfarsòus,
com’il parlà di che biela ninina1205
cunsumada d’amòu com' dal soreli i vapòus;
e che chì a la zent ghi dàn n’idea fina
dal pàt che Diu cun Noè’l veva fàt,
che maj pì sot aga ’zarès nè val nè culìna;
pròpit cussì ogni sìrcul ghirlandàt
di chisti bieli rošis sempitèrnis
a un si voltava, cun l’altri concordàt.
Dopo che ’l vif balà e l’altri grandi fièstis
tant dal cjantà che di dut il sflameà
si vèvin, lus cun lus, ’lègris e dòlsis,
cujetàdis, dùtis d’un’unica plèa,
com’che i vuj che dal stes plašej sòn movùs
tal stes timp a si mòvin, da maravèa;
alòr dal miès d’una da li novi lus
èco na vòus che com’na bùsula vièrs la stela1206
movùt si veva, cussì i me vuj vièrs ic a èrin zùs;
e dìt a veva: “Il benvolej ca mi fà biela
dal altri duc’a rašonà mi parta
com’che da là dal me1207 tant ben si favèla.
Just a è che com’l prin, ’l altri pur al impuarta,
parsè che ognùn al è stàt bon militàr
par dàighi a la gloria na lus pì fuarta.1208
’L ešercit militàr di Crist, che cussì cjàr
di riarmà al è stàt, davòu da l’insègna
plan si moveva, sospetòus e di rar,
cuant che ’l Imperatòu che sempri’l regna
l’armada malandada al à judàt,
par gràsia so, no parsè ca era degna;
e com’zà dìt1209, a la spoša so ghi veva mandàt
doj grancj’ campiòns che cul so diši e fà
tanta zent il troj just a vevs di nòuf cjatàt.
Da indulà cal sofla e vièrzi’l fà
chel dolsùt di Zèfir li frescj fràscjs
e cun chès a rivistì l’Europa’l và,
no tant lontàn dal bati da li òndis
che davòu di lòu cussì tant si slùngjn,
da ogn’omp si plata’l soreli a vòltis,
i furtunàs camìns da Cal’roga1210 s’jòdin
ca èrin sot la protesiòn dal grant scùt
cuj leòns che sot e parzora s’jòdin.1211
In ta stu post nasùt al era ’l amoròus drut1212
da la fede cristiana, sant’atleta
bendispòst cuj sos ma cuj nemìs1213 dur e crut.
Dal inìsi a era tant completa
la so mins di na tant ruvìnt virtùt
che’n ta la mari al veva fàt da profeta.1214
Dopo il so spošalisi tegnùt
cu la fede là dal batisteri sant,
indà ca si vèvin dotàt di mutua salùt,
la santula ca si’era par luj fata ’ndavànt
jodùt a veva’n sùn il straordenàri frut
che dàt ’varèsin luj e’i sos1215 cul zì ’ndavànt.
Ma par cal fòs com’cal era stàt pre-jodùt,
un spirt a si veva movùt a nominalu
cul posesìf di chèl che zà’l veva dut.1216
Meni al era stàt nominàt, e jòdilu
i podìn coma chel contadìn che Crist
al veva metùt’n tal ort par judalu.
Un bon servitòu al era, e mès di Crist,
chè’l prin amòu che’n luj si era manifestàt
al era stàt chèl di seguì’l prin consej1217 di Crist.
La so puora serva, sidinùt ma sveàt,
distiràt’n cjera a lu jodev’a vòltis,
com’cal dišès: ‘A chistu i soj rivàt.’
Oh so pari al era pròpit Felìs!
Oh so mari pròpit a era Giovana,1218
se pròpit a è vera sè ca si dìs!
No pal mont, pal cual adès si si afàna
a stàighi’al Ostièns e a Tadèo davòu
ma par puc amòu da la vera mana
ta’un gran puc timp al era
doventàt dotòu;
cussì che ben di vuli’l tegneva la vigna
ca si sècja se cont no la tèn’l vignaròu.1219
E a la sinta che stad’era benigna
ai puòrs pì d’adès, e no a chel grant poltròn
ch’a vòltis lì si sinta, grant lagna;
di no dà doj o tre cuant che’l sèis al sarès bon,
o di godi’l rèdit daj benefìsis,
non decimas, quae daj puòrs di Diu a sòn,1220
domandàt’l veva, ma cuntra li mondani pècis1221
na licensa di combati pal gragnèl
che fàt cresi al veva sti vincjacuatri plàntis.1222
Pì tars, cun dutrina e volej, cun dut chèl;
e sot ufìsi apostòlic movùt
si veva, com’na curìnt cuant che dal alt si sglonfa’n rusèl;
e tal’erètic borascjàn si veva sbatùt
il so sburt, e pì’ncjamò’n ta sti bàndis1223
indà che testàrdus a’n d’era par dut.
Da luj a vegnèvin dopo fòu pì rojùtis
che ’l ort catòlic ognùn al irìga
cussì che pì sànis a sòn li so plantùtis.
Se cussì a era na roda da la biga
che la Glišia Santa a veva difindùt
e judàt li so ròbis a distrigà,1224
clara a varès d’èsiti’n dut e par dut
l’ecelènsa di che altra1225, che Tomàs,
cortèis, prin di me a descrivi ’l era zùt.
Ma i sèrclis a vègnin cussì puc ušàs
ca fòrmin il difòu di chisti ròdis,
che plens di rùšin a si sòn incrostàs.
La so famèa, che ben li so tràcis
a veva seguìt, a si’a’dès tant voltàt
che là ’ndavànt ’ndavòu a par seguìlis.1226
Dal racòlt ben s’jodarà il rišultàt
di no tindi ben i cjamps, cuant che ’l òrzul
si lagnarà che sensa’l gragnèl al è restàt.1227
Lo stes jò’i dìs che s’al sfueàs un bon ànzul
il nustri libri, al lešarès cjarta
ca dìs ‘com’il prin Checo i soj jò pìsul’;1228
ma nol sarès da Cašàl nè d’Agasparta,
da’ndà che cussì a rìvin a la scritura
ch’un l’ignòra e ’l altri a la strins pì fuarta.1229
Jò’i soj l’ànima di Bonaventura
da Bagnorea che ai grancj’ ufìsis
i’ai sempri tralasàt la sinistra cura.1230
Iluminàt e Gustìn uchì ti jòdis,
che fra i prins a zì a piè nùs a èrin,
ch’a Diu ghi’èrin cul so cordòn amìs.1231
Ugo da San Vitòu a ghi’è pur visìn,
e Pieri Mangjadòu e Pieri ’l Ispàn,1232
che la jù i so dòdis lìbris a lùšin;
Natàn1233 profeta e’l metropolitàn1234
Crisostòm e Anselmo1235 e chel Donàt1236
ch’a la prim’art1237 degnàt si veva di mèt’ghi man.
Reban al è chì, e a mi lùs al lat
encja chel abàt calabrèis Gjovachìn,
che di spirt profètic al era dotàt.1238
A ešaltà un cussì grant paladìn1239
mi’a movùt l’inflamada cortešìa
dal frari Tomàs e dal so bièl latìn;
e cun me si’a movùt pur sta compagnìa.”
Cal imàgini chèl che ben capì’l vòu
chèl ch’jodùt jò i vevi—e che chist’imàgin,
intànt ch’i conti, cal tegni tant a còu—
cuìndis stèlis che chì e là a lùminin
il cjèl cun la clarèsa d’un bièl serèn
che li nulùtis via svèltis a còrin;
cal imàgini il cjàr che in tal sen1240
dal nustri cjèl si tèn di dì e di nòt
cussì che zir’e zira, sempri lu jodìn nu ben;1241
cal imàgini la bocja di chel got
che dal spìs dal so mani zì atòr
la sù’n alt la prima roda a si jòt,1242
che la sù’n tal cjèl fàt a vès doj sens1243 alòr
com’che fàt a veva la fiòla di Minòs
cuant che’l frèit da la muàrt sintùt a veva ’ntòr;1244
e che’ un in tal altri al vès i ràis sos
e che’i doj a ziràsin in tal maniera
ch’jòdiu zì’n davànt e’ndavòu si pòs;1245
e n’idea’l varà alòr di com’ca era1246
la costelasion e la dopla dansa
che zì atòr di me i’jodevi ’ntera;
pars’ch’è tant pì’n là da la nustr’ušansa
com’che dal mov’si da la nustra Chiana
a si mòuf’l cjèl che ducju’i àltris al avànsa.1247
Lì a si cjanta no Bacò, no Peana,1248
ma tre persònis in divìn’ natura,
e’n una persona, chè e l’umana.1249
Dal bal so e cjànt finìt la mišura,
a nuàltris si èrin chej sans lumìns prestàs,
contèns di mostrani la so primura.
Ma ròt al era’l silènsiu stàt di scju beàs
premuròus da chèl1250 che tal sìntilu dal sant
puarèt contà i èrin contèns restàs,
“Sta pàja,” al veva dìt, “zà’i vìn tajusàt pì avànt
e la so siminsa zà via metuda;
ma ’dès bati’n t’altri al vòu ’l amòu tant.
Ti cròdis tu che’n tal pet da’ndà che gjavada
la cuesta par fà la biela muša1251 a era stada
cun che gola ch’al mont tant cjàr’a ghi era stada,
e’n ta chèl che, da lancja ben gusada
trafìt, prin e dopo1252 tant al à sodisfàt
che ogni colpa a vìns la so banda,
par cuant ca ghi sedi lècit a l’umanitàt
di podej rašonà, il dut al è infùs
da chel valòu che ’l un e l’altri1253 al à fàt;
par chèl a ti pàr ch’i no si sìn pì ’ntindùs
di sè che pì’n sù contàt i’ai che’l secònt
dotàt nol è dal ben da la cuinta lus.1254
Adès vièrs i vuj a chèl ch’i vuej rìnditi cont,
che’l to crodi, e’l me diši, al puntarà
chì, pròpit in tal centri dal stes rotònt.
Sè ca no mòu e che maj no morarà
di che idea a no è che’l splendòu
di chè1255 che amànt al parturìs chel là parzora:
che lus viva, alòr, ca s’jòt vignì fòu
dal so grant luši, ca no si dišunìs
da luj1256 ma a lòu s’intrèa1257 cul so amòu,1258
par bontàt so il so luminà a s’unìs
coma’n ta spièlis, in ta nòuf susistènsis1259
ma par sempri’l resta un, com’ch’i dìs.
E tant jù’l vèn, fin a l’ùltimi potènsis,
d’àt in àt, pì e pì dèbul doventànt,
fašìnt doma pìsuli contingènsis;1260
e chisti contingènsis a sòn chel tant
di che ròbis generàdis cal prodùs,
cun siminsa o sensa, il cjèl zirànt.
La so cera e di chej ca ghi dà inflùs1261
sempri no’è la stesa, ma lo stes sot’l sen
dal ideàl a s’jòt che pì o mancu’a stralùs.1262
A susèit pròpit par chèl che’l stes lèn,
d’un tipo, al dedi miej o pešu frutàn;
e che vu’i nasèis1263 cun pì o mancu ’nzèn.
S’a la cera a puntìn ghi vegnès dàt man
e s’al fòs’l cjèl la so virtùt suprema
la lus dal sigìl s’jodarès da lontàn;
ma al resta chistu un problema
che tanti vòltis al à un artista
partàt a l’art ma cun man ca ghi trema.
Però se’l vif amòu a la clara vista
da la prin’ virtùt a dispòn e’a segna,
duta la perfesiòn uchì a cuìsta.1264
La cjera ’era cussì stada fata degna
di podej ben rivà a la perfesiòn;
cussì da la vergin rivàt al era chèl cal regna:1265
cussì ch’jò i pòl doma laudà la to opiniòn,
che l’umana natura maj, coma lòu,
a no’a vùt, nè maj varà, la perfesiòn.
Adès, s’jò uchì i ti lasàs besòu,
‘Duncja, coma ’l èria stu chì1266 sensa par?’
di domandà a ti colarès il còu.
Ma par ca pari ben sè ch’adès no pàr,
pensa com’che stu re al veva reagìt
cuant che ‘Dìs pur,’ ghi era stàt dìt ben clar.1267
Chist’i no’ai dìt par tegniti di vej ben capìt
cal era un re cal voleva’l sintimìnt
vej di podej’l just diši su ogni dirìt;
no pal gust di savej in cuàncjus ca sòn
chej motòus1268 ca sù, o se’l necesari’n sè,
cul contingènt, maj àvos d’un necesari a sòn;1269
nè, si est dare primum motum esse,1270
o se un semisìrcul maj vej’l pòs
un triàngul ca nol sedi ret’n sè.1271
Alòr, se sè ch’i’ai dìt, prin1272 o adès, ben t’jòs,
na real prudensa a è chel jodi ’mpàr1273
che tant turbàt al veva i pensèis tos;
e s’al ‘maj’1274 i ti àlsis il to jodi clar,
ben t’jodaràs che dom’a si riferìs
ai re, ca sòn tàncjus, ma un bon al è rar.
Cun sta distinsiòn il me diši capìs;
cussì ti pòs ritegni sè ch’i ti cròs
d’Adàm e di chèl che godi ni fà1275, jò’i dìs.
E che chist ai to piè’l sedi’un toc di plomp gros1276
par fati zì a plan e stà tant atènt
di chèl sì e di chèl no che tu no t’jòs:
pars’che un pì stùpit si lu cjata a stent
che a dišì’l sì o’l no si mèt sensa distinsiòn1277
roba che maj no varès da fà la zent;
pars’ca susèit che la nustra opiniòn
a vèn pleàda ta la banda sbaliada
cussì ch’afièt e’ntelèt spes leàs a sòn.1278
Pì e pì da la riva a si sbanda,
che maj nol torna coma prin di vèisi movùt,
chèl che di pescjà pal ver nol sà avonda.1279
Tàntis a sòn li pròvis, e prin di dut
Parmenide, Melìs, e Bris1280e àltris
che di zì—ma’ndulà?—nisùn al era maj pasùt:
cussì pur Sabelio e Ario1281 e i stùpis
ch’a li scritùris a èrin coma spàdis
ch’jodi a fàn stuàrtis li mùšis drètis.
Ca no sèdin li zens masa sigùris
tal dà judìsi, coma chel tal cal stima
li panòlis prin ca sèdin madùris:
ch’jodùt jò i’ai durànt dut ’l unvièr prima
che’l rošàr cal pareva spinòus e brut,
pì tars in bòcuj vièrzisi, e coma!
E’un batèl dret e ràpit jodùt
i’ai cori tal mar durànt dut’l so cjamìn,
e visìn dal puàrt—èco che jù'l è zùt!
Ca no crodi siora Berta o’l siòr Martìn,
tal jodi un robà e n’altri ufrì,
di savej cuàl cal sarà’l judìsi divìn;
che un al pòl zì’n sù, e’l altri’n jù’l pòl zì.
Dal centro dal sercli, o dal sercli al so còu
a s’jòt ca mòuf l’aga ta’un vas rotònt,
sè’l sburt al vèn da dentri o dal di fòu:
la me mins a’a pròpit a colp tegnùt cont
di sè che jò’i dìs, cussì ch’apena dìtis
che santi ’monisiòns di Tomàs al mont,
èco doventà do ròbis sìmilis,1282
il so discòri e chèl di Beatrìs,
che, dopo di luj, tacàt a veva cun sti peràulis:
“A chist ghi plašarès, ma no vi lu dìs,
nè a vòus e nencja encjamò pensànt,1283
d’jodi di n’altra veretàt la radìs.
Dišèighi se la lus ca’nflurìs cussì tant
la vustra sostansa, cun vu’a restarà,
com’ca’è, taj secuj ca ni stàn davànt;
e dišèit coma, se cussì a restarà
dopo ch’i sarèis višìbils rifàs,1284
puc a puc a no vi imbarlumirà.”
Coma, da nova contentesa partàs,
ogni tant chej che in ziru a bàlin
cjantànt fuàrt, pì vita ’ghi dàn ai so às,
cussì al preà1285, ch’atèns stàs ghi èrin,
i sèrclis sans a colp mostràt pì legrìa
tal so dols cjantà e balà a vèvin.
Chèl che chì di murì al à pùcja voja
par zì a vivi la sù, ulà maj al à godùt
chel bièl frescùt da la eterna ploja.1286
Chel un e doj e tre che sempri al à vivùt1287
e che sempri’l regna’n tre e’n doj e’n un,
maj circoscrìt ma che pur al circoscrìf dut,
tre vòltis cjantàt al era da ogni un
di chej spìris cun tanta melodìa
che just regàl al sarès pal mèrit d’ognùn.
E sintùt i vevi jò na vòus che dal pì lustri’a
vegneva dal sìrcul minòu dut modesta,
com’chè, forsi, dal ànzul a Maria,
rispundi: “Fin ca durarà la fiesta
in tal paradìs, tant il nustri amòu
atòr’l spandarà na lus coma chista.
La so clarèsa davòu ghi stà al ardòu;
’l ardòu a la višiòn, e chè a’è tanta
com’che di gràsia an d’à il so valòu.1288
Coma che la cjàr glorioša e santa
a sarà rivistida, la nustra persona
tant miej sarà par cussi èsi duta cuanta;1289
parsè ca cresarà sè ca ghi dona
di gràsia luminòša il pì grant ben,
lus ch’a jodi luj a mi condisiòna;
in tal cresi, sta višiòn a lasa un clar sen,
e l’ardòu ca’mpìja al và cussì cresìnt,
fašìnt cresi pur’l raj che da chèl al vèn.
Ma pròpit coma’l cjarbòn che flama al rìnt,
e che di chè al è’l so splendòu pì grant,
cussì che la so ’parènsa nol và pierdìnt,
cussì stu lušòu ca n’inglusa dut cuant,
dal jodi da la cjàr’l sarà superàt,
ch’encjamò sot cjera a è’n chistu istànt;
ma di barlumièris no’n varìn afàt,
pars’che i òrgans dal cuàrp a saràn fuàrs
a dut sè che di dilèt ni sarà dàt.”
Di chistu a si èrin prons tegnùs e necuàrs
tant ’l un che ’l altri coru, “Àmen” dišìnt!
dešideri cussì mostrànt paj so cuàrps muàrs;1290
pa li màris1291, e no forsi par lòu stes volìnt;
e paj pàris e chej che ben ghi volèvin
prin d’otegni stu eterno aspièt lušìnt.
Èco che’ntòr, par dut compaj, a jodèvin
un lustri nasi p’intèns di chèl cal era
che’i so ràis in tal orišònt dut a splendèvin.
E coma ch’al tacà di prima sera
la sù’n tal cjèl a s’jòdin ròbis nòvis
cussì che la vista a pàr e a no pàr vera,
a mi veva parùt lì che altri ànimis
ta n’altri ziru jodi a si fèvin
al di fòu da li prin’ circonferènsis.
O sfavilà dal Spirt Sant, just lumìn!,
com’ch’a jodi, incandesènt, i vevi provàt
cuj me vuj che, domàs, no lu sufrìvin!1292
Ma Beatrìs, biela e ridìnt, si veva mostràt
davànt di me, che tra chès ch’i vevi jodùt
par no vej la mins seguìt, ’ndavòu i vevi lasàt.1293
I me vuj a vèvin alòr di nòuf1294 vùt la virtùt
d’alsasi, e jodùt mi eri trasportàt
besòu cun ic in ta na pì alta salùt.1295
Mi eri ben necuàrt ch’i’eri pì’n alt rivàt
pal ridi, com’un fòuc coloràt, da la stela,
che pì ros dal sòlit mi’era someàt.
Cun dut il me còu e cun che peràula
che dentri ducju’i vìn, Diu ošanàt
i vevi par vej vùt sta gràsia nova e biela.
Tal me spirt no si veva ’ncjamò ’nfreidàt
il colòu dal me laudà, che savùt
i vevi che, dal jodi, luj lu vev’apresàt;
che cun’un grant luši di rubìn ’ntinzùt
tal miès di doj ràis jodùt i vevi doj lušòus,
che dìt i vevi: “O Elios com’ch’in lòu ti s’jòt dut!”1296
Com ch’jodi si fà, cun puntìns luminòus
pìsuj’e grancj’, blancjastra fra i pòlos dal mont
Galàsia, ca si gràtin’l cjàf òmis famous,1297
cussì costelàs chej ràis’n tal profònt
di Mars a fèvin il veneràbil sen1298
ca unìsin i cuadràns ta’un rotònt.
Chì pì fuarta ’è la memoria me dal inzèn;
parsè che’n ta che cròus al lampava Crist
cussì ch’jò no saj cjatà fòu un ešempli dèn;
ma chèl cal cjoj sù la so cròus e’l seguìs Crist,
mi scušarà par chèl ch’jò’i no pòl diši e’i tàs,
ben jodìnt ta dut chel lušòu balenà Crist.
Da’un bras al altri e fra’l pì alt e’l pì bas1299
un sintilà s’jodeva di gjugjulùtis,
pì di dut tal so unìsi e tal trapàs:
cussì a s’jòdin, drètis e stuàrtis,
svèltis e stràchis, rifašìnt la vista,
duti che robùtis che, lùngis e cùrtis,
tal raj si mòvin, cu li cuals si lista
spes l’ombrena1300 che, pa la so protesiòn
cun inzèn e art a otèn a pusta.
E com’che giga1301 o arpa, cu la tensiòn
di tanti cuàrdis un tintinà dols ghi crèjn
a chèl che ben nol capìs la so funsiòn,
cussì da li lus ca mi si mostràvin
da la cròus’l vegneva’l sun di na cansòn
ca ni estašiàva, sensa capì ’l ìn.
Ca’ntendeva tant laudà’i capìvi benòn,
che a mi “Risurìs’ e “Vìns” mi vegnèvin
com’a chèl cal sìnt ma di capì nol è bon.
Chisti melodìis tant gust a mi dèvin
che fin a chel momènt lì nuja di nuja
a veva vèncs tant dols che cussì leàt mi vèvin.
A pareva chista na tant granda voja
da pospòni il plašej di chej vuj1302 biej
che’n chej mirànt dutl’ rest si ridùs’n nuja;
ma chej ca jòdin che chiscju sigìj miej
a fàn ogni bielesa pì’n sù ch’i zìn,
e ch’jò no mi’eri’ncjamò voltàt a chej,
di chèl ch’i mi acuši par scušàmi a pòsin
scušàmi1303, jodìnt che jò i dìs il ver;
pars’che’l plašej nol à chì’l so cunfìn,
ma zìnt in sù si fà pì e pì sincèr.1304
La benevula volontàt ta la cual
sempri si dìsfa ’l amòu che dret al suspira
coma la cupiditàt ta chè1305 dal mal,
sidina sidina fàt stà a vèvin che dolsa lira,1306
cussì che tašùt a vèvin che santi cuàrdis
che la destra1307 dal cjèl a mola e tira.
Cuant maj a sarani al bon preà sòrdis
che sostànsis che par dami coràgju
di fàighi domàndis a èrin sidìnis stàdis?
Al è un ben1308 che sensa fin a ghi planzi sù
chèl che, par amòu di ròbis ch’etèrnis
no sòn, il amòu ver al buta jù.
Coma ta li nòs cujètis e pùris
ràpit s’jòt un foghùt ogni tant
che’l vuli al mòuf ta che plàcidi sèris,
e’a pàr stela che’l so post a stà cambiànt,
s’a no fòs che par indà ca s’impìa
dut al è compaj e chèl al dura’un istànt;
cussì dal bras ch’a destra’l para via,
ai piè di che cròus al à corùt un astro
da la costelasiòn brilànt di gloria;
sta gema a no veva lasàt il so nastro
ma pa la strica radiàl si veva movùt,
someànt fòuc davòu dal alabàstro:
svelt cussì1309 al era’l spirt d’Anchìs davànt vegnùt,
se fede i vìn ta la nustra miej muša,
cuant che’n Elišio dal fì si veva necuarzùt.1310
“O sanguis meus, o superinfusa
gratia Dei, sicut tibi cui
bis unquam coeli ianua reclusa?”1311
Cussì’l lumìn, ch’jò voltàt mi eri a luj;
e’i me vuj a èrin dopo zùs a Beatrìs,
che, zìnt chì e là, ’mbacuchìt mi vèvin i vuj
che tant ridìnt a ardèvin di Beatrìs
ca pareva che’i mès tocjàt a vèsin’l font
da la me gràsia e dal me paradìs.
Alòr, in tal jodi e’n tal sinti gjocònt,
si veva metùt stu spìrit a contà ròbis
ch’jò’i no vevi capìt pal so parlà profònt;
intindùt nol veva di dìšmi ròbis scùris,
ma ghi veva tocjàt, par via che’l so concèt
tant pì alt al era dal capì daj òmis.
E cuant che ’l arco dal so ruvìnt afièt
sfogàt si’era, che’l so parlà ’l era jù vegnùt
visìn di lì cal taca’l nustri intelèt,
chistu stàt al era chèl ch'i vevi par prin comprendùt:
“Che benedèt ti sèdis Tu, triùn e un,
par vèighi a la siminsa me cussì ben tindùt!”
E al veva dopo dìt: “Un bièl e lontàn dišùn
che vegnùt mi veva’n tal leši’l libri grant1312
che fòu nol lasa nisùn sen, ma nisùn,
contènt ti’as fàt, fiòl me, stu lušòu, e tant,
da’ndà ch’i ti parli, da che stesa1313 ’sistìt
che l’àlis ’mplumàt ti’a par zì’n alt cussì tant.
Che’n me’l to pensej al lus, ti pàr di vej capìt,
da chèl che prin1314 al è, com’cal radièa
dal’un il sinc e’l sèis, sè ben al è capìt;
par chèl cuj ch’i soj e parsè ca ti somèa
pì viva la me flama no ti domàndis,
di ogni altra tal splendòu di st’asemblèa.
E ti par just; chè, pìsuj e grancj’, i spìris
di chista vita tal spieli a jòdin,
tal cual, prin di pensalu, il pensej t’jòdis;1315
ma pars’che dal amòu sant, ch’jò’i jòt da visìn
e no mi’è maj fòu di vuli e m’implenìs
di na voja dolsa, àltris ghi gòdin,
cun buni peràulis, sigùris e fuàrtis,
il volej to cal suni e’l to dešidej,
ch’jò’i rispùnt par volej di altri lègis!”
Voltàt mi eri a Beatrìs, che’l pensej
me zà’a saveva e, ridìnt, un sen
mi veva fàt che l’àlis vièrt ghi veva al me volej.
Tacàt i vevi alòr cussì: “Il afièt e’l sen,1316
cuant ch’jodùt i vèis la prim’ ecualitàt,
compàis vi sòn stàs dàs, ch’ognùn adès al tèn,
chè’l soreli che àrdi vi’a fàt e luminàt
cul cjalt e cu la lus1317, in dut al è compaj,
che chist a chèl nol pòl èsi paragonàt.1318
Ma voja e argumìnt ’n taj mortaj,1319
pa la rašòn ca vi’è manifesta,
àlis da li stèsis plùmis no ùšin maj;
jò, duncja, ch’i soj mortàl, i sìnt chista
dišegualitàt, e par chèl i ringrasièj
cul me còu par chista paterna fièsta.
E alora, topàs bièl, ti suplichèj,
te che chistu presiòus gjojèl t'ingèmis,
di dìšmi’l to nòn—èco’l me dešidej.”
“Contènt di vèiti fra li me ramàsis1320
i soj belzà stàt; jò’i soj la to radìs”:
dìt ghi veva cussì a li me peràulis.
E pì ’ncjamò al veva dìt: “Chèl dal cual si dìs
che’l to nòn al vèn, e che sent’àis e pì
ziràt al à’l mont’n ta la prima curnìs,
il to bišàvul al era e me fì:
pròpit ben a zarès se la so fadìja
lungja1321 cul to fà ti vès da scurtàighi.
Florensa dentri da la mura vecja,
da’ndà ca cjoj ’ncjamò la tersa e la nona,1322
a viveva moderada e sensa pecja.1323
Cjadenuta no veva nè corona,
nè còtulis ornàdis nè sintùra
che’l vuli a fès tirà pì da la persona.
No ghi fèvin, nasìnt, encjamò poura
li fiis al pari; chè’l timp e li dòtis
no’èrin’ncjamò fòu d’ogni mišura.1324
Non d’èrin cjàšis di famèa vuèjtis;1325
nol era ’ncjamò rivàt Sardanapàl1326
a mostrà sè ca si fà’n ta li cjàmaris.1327
Encjamò nol era vinsùt Montemàl
dal vustri Usieladòu che coma vinsùt
tal zì’n sù, cussì al sarà’n tal so cal.1328
Cun sintùra di coràn e vuès i’ai jodùt
Belincjòn Berti, e sensa truc fasi avànt
la so fèmina, ch’era naturàl in dut;1329
Chej dal Nerli e dal Vecju lì davànt
i jodevi, contèns, cun pièl scujèrta,
e li so fèminis ca filàvin cjantànt.1330
Furtunàdis lòu! ch’ognùn’era certa
di vignì lì soterada1331, e nisuna
pa la Fransa, a era lì tal lièt dešerta.1332
Una a tindeva’l nini’n ta la cuna
e cul ninanana lu consolava,
che paj genitòus ’ndà’n èria roba pì buna?
Che altra’nvensi, mentri ca filava,
fiàbis daj Trojàns a la so famèa
—e pur di Fièšul e Roma—ghi contava.
Ta chej timps a sarès stada na maravèa
na Cjanghèla o un Lapo Saltarèl
com’ch’adès’l sarès Cincinàt o Cornèa.1333
Ta’un cussì ripošàt e ta’un cussì bièl
vivi di citadìns e ta’un so Cristiàn
ambiènt ch’alora al era chistu ostèl,
Maria mi veva dàt, clamada dal sigà san;1334
e’n ta chel antìc Batisteri1335 vustri
fàt i eri stàt Cjasaguida e cristiàn.
Morònt mi’era fradi, e Elišeo n’altri;
la me fèmina’era da Val di Pat,1336
e da là’l vèn il nòn di Alighieri.
I’ai dopo seguìt ’l imperatòu Coràt;1337
e pa li me òperis al veva vùt la gràsia
di ricognòsimi, e cavalièr i veva fàt.
Davòu ghi eri zùt cuntra la malìsia
da la lès di chel pòpul cal ušurpèa
par colpa daj pastòus1338, la vustra gjustìsia.
Da che zentàja—eše maravèa?—
dal mont fals i eri stàt alòr disleàt
che par amòu so tant’ànimis al plèa;
e dal martìri a chista pas i eri rivàt.
O nobilitàt dal nustri sanc, se tu puarèt
la zent zì cussì tant in gloria i ti fàs
ca jù indà che flap al è’l nustri afièt,
na maravèa maj no ti mi saràs;
pars’che là che’l nustri apetìt maj nol è sviàt,
tal cjèl i dìs, gloria i vevi sintùt, e pas.1339
Ti sòs tu com’un mant ca si tèn prest scurtàt
che, s’a no si lu slungja’un puc di dì’n dì,
coma cun fuàrfis a lu tèn’l timp ben tajàt.
Cul “vu”1340 che par prin i vìn jodùt Roma sufrì,
e che la so famèa no’a pì tant ušàt,
alora i’ai di nòuf scuminsiàt a partì;
ma Beatrìs, ca no mi veva maj lasàt,
ridìnt, a pareva chè ca veva tosùt
al prin fal di Ginevra, com’che scrìt a è stàt.1341
“Vu’i sèis me pari,” a diši mi eri metùt;
“Vu’i mi dèis di parlà gran cunfidènsa;
vu’i mi tegnèis alt, cussì che jò’i soj pì che jò’n dut.
La me mins a gòt cussì tant di sè stesa,
e dapardùt di contentèsa a s’implenìs,
ca no si romp di tanta ’legresa.
Alòr, bon pari, i vuej ch’i mi dišèdis
cuj ca èrin i vustri vècjus, e com’che’i àis
a èrin ta’i vustri prins mèis e dìs.1342
Dal pioràr di San Zuan s’eše ch’i pensàis?1343
com’ al èria alora? E li zens cuj ca èrin
ulà di pì grant mèrit, s'i vi recuardàis?”
Com’ch’al soflà dal vint àrdi pì ben i jodìn
la flama dal cjarbòn, jodùt i vevi che ulà
al me dols diši pì’l luševa’l lumìn;
e com’ch’ai me vuj si feva la lus pì biela,
cussi cun vòus Oh cussì biela e dolsa,
ma no cun chista moderna favela,
dìt mi veva: “Dal dì dal prin ‘Ave,’ com’si sà,
che dal so part me mari, ca è santa,
cun me liberàt si veva da la gravidansa,
al so Leòn ben sincsènt e sincuanta
e trenta vòltis al era vegnùt chistu fòuc
a’nflameàsi di nòuf sot ogni so planta.1344
Chistu’a basta sinti daj vècjus, zent di sest;
cuj ca èrin e da’ndà che vegnùs a èrin
al è miej’l taši che’l discori onèst.1345
Ducju chej che, che volta, chì a podèvin
àrmis partà fra Mart e il Batista1346,
il cuint a èrin di chej ch’adès chì a vìvin.
ma la citadinansa, ca e adès mista,
di Cjamps, di Certaldus e, sì, di Feghìn,
a era pura fin al ùltin artista.1347
Oh cuant ca sarès miej èsighi visìn
da li zens ch’jò’i dìs, e a la Galusa
e al Trespiàn di vej il vustri cunfìn,
che dentri vèilis e sopuartà la spusa
dal contadìn di Guigliòn e di Signa,
che’l vuli par baratà sempri’l gusa!1348
S’a no ghi fòs stada a Sešar madrigna
che zent che tant miej da curà’l mont ’varès
e coma mari al fì èsighi benigna,
un tal1349, fàt fiorentìn, al cambia’e smercja’dès,
invensi di zì dret là daj Similfòns,
elemošinànt, com’i so àvos puarès;
Montemurlo’l sarès encjamò daj Cons;
a sarèsin i Sercuj sot’l plevàn d’Acòn,
e forsi in Valdigràf i Bondajmòns.1350
’L inflùs di zens nòvis al crèa cunfušiòn
e chistu al è sempri’un mal pa li contràdis,1351
com’che mal ghi vèn a un cal è mangjòn;
un toru svuàrp a colà pì svelt ti lu jòdis
che n’agnela svuarba; e spes a taja
di pì e tant miej una che sinc spàdis.
Se tu ti vuàrdis Luni e Urbisalia
com’ca sòn zùdis, e coma ca zaràn
davòu di lòu Chiuši e Sinigalia,1352
di sinti com’che li stìrpis a disfasi’a vàn
no ti sarà nè roba nova nè dura
cuant che clar a è ch’encja li sitàs na fin a àn.
Ca mòri dut a è roba sigura,
e vuàltris pur, ma la muàrt’n cualchiduna1353
ben a si plata; ma la vita puc’a dura.
E com’che’l zirà dal cjèl da la luna
sempri’l cujèrs e’l discujèrs li spiàgis,
cussì a Firense ghi fà la furtuna:
par chèl un nol à di fasi maravèis
s’jò a parlà’i mi mèt daj als Fiorentìns
ca’an li so grandi làudis’n tal timp platàdis.
Jodùt i’ai jò’i Ugos e’i Catelìns,
i Filìps, i Grecs, i Ormàns e’i Alberìcs,
zà’n tal calà, ma ilùstris citadìns;1354
e di chej’n daj jodùs, tant grancj’ che antìcs,
cun chèl da la Sanèla, chèl da l’Arga,
e Soldanièrs e Ardìngas e Bostìcs.
Là di che puarta ch’adès a è carga
di cussì tanta cativèria in dut,
ca’nfondarà sta barcja1355 di maj cussì carga,
I Revignàns a èrin, da’ndà che vegnùt
al era’l cont Guido e ducju chej che’l nòn
di Beluncjòn a àn in sèguit otegnùt.1356
Chej che da la Preša a savèvin zà benòn
coma governà, e chèl dal Galigaj
zà di oru a vèvin il pòmul dal so nòn.1357
La strica dal Gris1358 era granda asaj,
com’pur i Sachès, Zòucs, Fifàns e Barùs
e Gjaj e chej che ros a doventàvin pal staj.1359
La sòcja che cresi a veva fàt i Calfùs
a era zà biel’e grosa, e zà magistràs
a èrin i Sìsios e i Arigùs.
Oh cuant ben ch’jodùt i’ai chej stàs disfàs
da la so rogansa! E li bàlis d’oru1360
flurì a fèvin Firense in ducju i so gran fàs.
Cussì a fèvin i pàris di chej che di oru,
cuant che la vustra glišia’l vèscul no veva,
gràs si sòn fàs sintàs a consistoru.1361
Che rasa di zent ’rogànta, ca è belva
cun chèl cal scjàmpa, ma s’jodi un’l fà’l dint,
o’l tacuìn, na pioruta a fasi jodi a và,
se pur zentuta, zà si zeva ’ngrandìnt;
chist no ghi zeva dret a Bertìn Donàt,
che’l misièr al à chej1362 dopo fàt parìnt.
Belzà al era’l Caponsàc tal mercjàt,
da Fièšul vegnùt, e belzà al era
un bon citadìn Gjuda, e’l Infangàt.
I dìs na roba ’ncredìbil ma vera:
tal sìrcul di miès si’entrava pa na puarta
ca cjoleva’l nòn da chej da la Pera.1363
Ognùn che la biel’insègna al parta
dal grant baròn, cun che stima e nòn
ch’a recuardà il dì di San Tomàs ni parta,
da luj tìtul e patrimoni cjòls a sòn;
encja se cul pòpul vuej si tèn unìt
chèl cal à cun fàsa ornada benòn.1364
Gualtièrs e Importùns zà a stèvin pulìt;
e’l Borc encjamò pì cujèt’l sarès
se’l bacàn di cers visìns1365 nol vès subìt.
La cjàša ca’a caušàt il vustri planzi e sighès
pal just disprès che caušàt vi’a la muàrt,
e partàt vi’a al scunfuàrt ch’i vèis adès,
onorada a era, sensa tuàrt:
O Bonbelmònt, se mal ch’a scjampà ti’as fàt
da li so nòsis par cjatà t’altri bras cunfuàrt!1366
Scontèns a sòn tàncjus che’l cjèl a varèsin laudàt
se Diu a Ema ti vès concedùt
cuant che par prin in sitàt ti’èris rivàt.
Ma’a che sema di piera1367 ghi’a convegnùt
—chè ca vuarda’l punt—che Firense a finìs
che pàs che par un bièl puc a veva vùt.
Cun chisti zens e cun lòu pur cun àltris,
ta sta calma Firense i vevi jodùt
che rašòn no veva di spandi làgrimis:
cun sti zens d’jodi la Gloria i’ai podùt
dal so pòpul, e just, tant che’l so gìlio
maj nol era cul cul in sù stàt metùt,
nè maj al era doventàt ros, stu gìlio.1368
Coma chèl zùt a Climenè, sigùr volìnt
èsi di sè che da n’altri’l veva sintùt,
che pur vuej il pari al fì di dà tant no si sìnt;1369
tal i’eri jò, e’i eri cussì stàt sintùt
da Beatrìs e pur da chel sant lumìn
che prin par me dal so post si veva movùt.
Par chèl ic “Èco, fà che ben a lùšin
i to dešidèris,” mi veva dìt, “ cussì che chìscjus
ben segnàs tal so flameà a vègnin,
chè, se’i to pensèis zà i cognosìn dùcjus,
il to parlà lo stes ti tèn abituàt
a diši ‘I’ai sèit’ cuant che’i làvris ti’as sùs.”
“O antenàt me che tant i ti tèns levàt
che com’che ta’un triàngul li mins terènis
doj ànguj vièrs no’an maj cjatàt,1370
cussì tu’i t’jòs li ròbis contingèntis
prin che’n sè a sèdin, ben mirànt il punt
ch’al stes timp dùtis al jòt li èpochis;
cuant che cun Virgìlio i’eri, punt par punt,
sù pal mont che li ànimis al cura,
e pur cuant che jù’i zèvin tal mont defunt,1371
dìt mi’era stàt da la me vita futura
roba seria, ma ch’a ogni violenta
scòsa ic a si varès tegnùt dura.
Par chèl a sarès la me voja contenta
di savej sè che’l cašu mi tèn visìn;
ch’un folc ca s’jòt rivà di fà mal al stenta.”
Cussì ghi vevi dìt alòr a chel stes lumìn
che prin mi veva parlàt; e com'ca veva volùt
Beatrìs li me vòis si averàvin.
No cun stupidàdis, che’l mont pagàn, dut,
inviscjà si lasava prin che ’l Agnèl
paj pecjàs dal mont a murì ’l era zùt,
ma cun peràulis clàris e cun bièl
Latìn precìs dìt mi veva chel amòu paterno,1372
che’nglusàt al era’n tal so ridi bièl:
“La contingensa, che fòu dal cuaderno
da la vustra matèria a no si spànt,
ben joduda a’è dal vuli eterno:
necesaria a no và par chel doventànt,
com’ca no và dal vuli 'ndà ca si spièla
na nàf che la curìnt a stà jù menànt.1373
Da là, cussì com’ca vèn ta l’orèla
la mušica dolsa dal organo, mi vèn
tal vuli il disèn da la to tela,1374
com’ch’ešiliàt al era stàt Ipòlit d’Atèn
par cauša da la so crudèl madrigna,1375
a ti pur zì fòu di Firense ti convièn.
Chist a si vòu e zà’a si s’impegna,
e prest’l sarà fàt da chèl ca ghi pensa
là’ndà ch’a baratà Crist dut’l dì si s’impegna.1376
La colpa davòu ghi zarà, com’si sà,
a la banda urtada, ma la vendeta
a mostrarà il ver ca la dispensa.
Ti lasaràs ogni roba, puareta,
che pì a ti plàs; e chista a è la frecja
che ’l arco dal ešilio par prin’l saèta.
T’jodaràs cuant amàr ca ti sarà’n bocja
il pan d’àltris, e cuant ca saràn dùris
da scalà li scjàlis cuant ca tocja.
E chèl che pì ti pešarà’n ta li spàlis
a sarà che compagnìa, bruta e trista,
ch’i ti zaràs a cjatà’n ta che cjèris;
sta mata di zent, sensa Diu e’ngràta,
ti si farà cuntra; ma dopo, e no tant,
a varà ic—no tu—la muša rota.
La so bestialitàt a zarà ben mostrànt
sta marmàja; cussì che par te a sarà miej
da stu bacàn èsiti tegnùt distànt.
Il prin rifugjo ch’i ti pod’ràs vej
cun benvolej al sarà dal grant Lambart,1377
che’n ta la scjala’l parta’l pì sant1378 daj usièj;
che di te a varà un sì grant riguàrt
che tra’l fà e’l domandà, fra di vuàltris
prin’l sarà chèl che cuj àltris al è pì’n ritàrt.1379
Cun luj t’jodaràs chèl1380 che, nasìnt, tràcis
al à vùt—e bùnis—da che stela fuarta,1381
che’n tal mont lu faràn fà grandi ròbis.
I no saj se la zent si è zà necuàrta
che zà par nòuf àis, ta la so zòvin etàt,
atòr di luj sti ròdis1382 fàt ghi vèvin scorta;
ma prin che’l Guasc il alt Rico’l vedi ’nganàt,
sintìlis s’jodaràn da la so virtùt1383
pal disprès paj sfuàrs e bès belzà mostràt.
Cuant che da li so magnificènsis savùt
si varà, alòr nencja i so nemìs
di luj tegn’si da tabajà no pod’ràn dal dut.
Ta li so mans a è miej ch’i ti ti mètis;
luj’l sarà cauša di tancju sestamìns,
condisiòns cambiànt par zèns siòris e puòris.
E’i ti tegnaràs scrìt in ta la mins
di luj, sensa dìšilu”; e dìt al veva ròbis
incredìbilis a chej ca èrin prešìns.
E dopo al veva dìt: “Fiol me, adès tu ti capìs
chèl ca ti’è stàt dìt; èco li insìdiis
ca ti vegnaràn entri pus àis mostràdis.
Ma’i no vuej che’i to paešàns t’invidièis,
che tant a si slungjarà la to vita
pì’n là dal castìgu da li so cativèris.1384”
Dopo che, tašìnt, chista ànima santa
da tesi mostràt a veva di vej finìt
la tela che da me ghi’era stàt data,
tacàt jò i vevi, com’un che plen di dùbit,
consej ghi domanda a na persona
che tant ghi plàs e che dut a tèn capìt:1385
“Ben i’jòt, pari me, com’ca si spiròna
il timp vièrs di me par tègn’mi ben zveàt,
che pešu a’è par un ca si bandòna;1386
alòr dal ocorìnt mi tegn’raj armàt
cussì che se’l post che pì mi plàs cjòlt mi vèn,
fòu d’àltris pal me rimà no vegnaraj butàt.
Jù’n tal mont che di amarèsis al è plen
e’n tal mont che’nsima al à’l bièl gjardìn
che paj vuj di Beatrìs jodùt i’ai, e ben,
e dopo’n ta chej poscj’ als che cussì tant a lùšin
savùt i’ai chist e chèl che se da contà i vès,
di savòu fuàrt tàncjus lu cjatarèsin;
E s’jò al ver di èsi timidùt i varès,
da chej i no vegnarès maj recuardàt
ch’antìc jodaràn il timp ch’i vivìn adès.”1387
La lus ridìnt ca’nglusava’l me antenàt,
presiòus gjojèl, a sfavilà si veva metùt
com’un raj dal soreli ta’un spièli doràt;
e chistu al veva dìt: “Dom’un còu cal è brut
par vej di sè o d’àltris vergogna
al volarà che tu ti tàšis dal dut.1388
Lo stes, na volta netada la fogna,
và a mostràighi a dùcjus 1389la to višiòn,
e ca si gràtin pur chej ca àn na rogna.
Che se’nsindiòša’sarà la so lesiòn
al prin bocòn, un bièl puc di nudrimìnt
a lasarà na volta digerida benòn.
La to vòus a farà pròpit coma’l vint
ch’a li pì alti pùntis a ghi dà frustàdis
e a tì onòu e riconosimìnt.
Ma mostràdis ti sòn ta chisti ròdis,
tal alt mont e’n ta la val doloroša
encj’ànimis par grandi ròbis famòšis,
che’l spirt di chèl cal sìnt a nol ripoša
nè maj si ferma su ešempli cal sedi
puc cognosùt o platàt’n ta na buša,
o che, par altri, rišàlt a nol fedi.
Dal so verbo si godeva luminòus
chel spièli beàt, e jò i stevi gustànt
il me, temperànt dut’l dols cul sindiòus;1390
e che fiòla ch’a Diu mi steva menànt
dìt mi veva: “Cambia pensej; pensa che visìn
jò’i soj di chèl1391 che’i maj al và liberànt.”
Voltàt mi eri cuj vuj ca mi lušèvin
vièrs la biela vòus dal me cunfuàrt,
e’i tàs dal ben che chej vuj sans mi volèvin;
no parsè che dal me parlà mi fidi dom’in part,
ma pa la mins ca pòl fà doma chel tant
se pì ch’judada no vèn dal alt, e fuàrt.
Di chel momènt, cuant che ic i stevi vuardànt,
doma chist i pòl diši, che il me afièt
lìbar al era d’ogn’altra voja, dut cuant,
fin che il plašej eterno, che dirèt
al luševa in Beatrìs, su me pur
a si rifleteva dal so bièl aspièt.
Alòr, cu la lus di un ridi bièl e pur,
ic dìt mi veva: “Vòltiti e scolta;
di paradìs al di fòu daj me vuj an d’è pur.”1392
Com’che uchì a si jòt cualchi volta
la voja che’ tal jodi, s’a è tanta,
da ic a vèn duta l’ànima cjolta,
cussì, tal sflameà da la lus santa
che voltà mi veva fàt, la so1393 brama jodùt
i vevi che di parlami a'n veva tanta.
E al veva tacàt: “Chi sù ch’i ti sòs vegnùt,
in ta stu àrbul cal vif dal insima,
che maj no si sfuèa e che sempri’l fà frut,
i spirs a sòn beàs, che la jù, prima
da vignì’n tal cjèl a èrin ognùn famòus,
tant da vej da li mùšis granda stima.
E alòr vuarda ben ta’i bras di sta cròus:
chèl ch’i minsonaraj, lì’l farà chel àt
che’n ta na nula’l fà’l so lamp1394 luminòus.”
Pa la so cròus jodùt i vevi un lušòu tiràt
dal nòn Gjošuè, apena’pen’ minsonàt;
che’i no saj se’l diši al era prin dal fàt.
E cuant che Macabeo’l era stàt nominàt
èco un altri1395 cal vegneva rodolànt,
e dal godi al era stu tròtul animàt.
Cussi par Carlo'l Grant e par ’l Orlànt,
doj ch’atènt seguìt al veva'l me sguàrt
com'che’l vuli’l seguìs il so falcòn svualànt.1396
Dopo tiràt a vèvin Gulielmo e Renoàrt
e encja’l duca Gotfrèit la me vista
’nta che cròus, coma pur Berto Guiscart.1397
Alòr, cun l’altri lùcis’n motu’n ta sta pista,
mostrat mi veva l’ànima ca mi veva parlàt
cuant che cun chès tal cjantà a er’artista.
A la me destra mi eri alòr voltàt
a Beatrìs par jodi s’al me dovej,
cun peràula o cun sen, mi tegnès guidàt;
e jodùt i vevi i so vuj lušìns e biej,
lùstris di legrìa, che il so aspièt
i’àltris al vinseva e’l so ùltin parej.1398
E pròpit coma, par sinti pì dilèt
tal ben fà, ’l omp di dì in dì, plan planìn
a si necuàrs cal fila sempri pì dret,
cussi mi eri rindùt cont che lì ch’i èrin
dut’l cjèl cresùt al veva il so arc1399
jodìnt chel miràcul1400 ch’i vevi visìn.
E com’ca si tramuta’n ta’un pisul arc
di timp na fruta in blanc, cuant che’n muša
a discarga da la so vergogna’l car’c,1401
cussi ai me vuj, vìnt voltàt la muša,
al era’l candòu pì dols da la sesta stela1402
che ta’un tic e tac ni veva fàt di cjaša.
Jodùt i vevi'n ta che stela buna’e biela
il luši dal grant amòu che lì al era
paj me vuj scrivìnt la nustra favela.1403
E coma grus ca si àlsin da la cjera,
cuaši godìnt di diši ca èrin pasùdis,
a crèjn na tonda o altra schiera,
cussì’n ta li lus li santi creatùris
svualànt a cjantàvin, e’a fašèvin
un D o’un I o’un L cu li so figùris.
Prima, cul so cjantà a si movèvin;
dopo, doventànt un di chiscju dišèns,
a stèvin fers un puc e a tašèvin.
O divina Pegasèa1404 che’i nustr’ inzèns
par timp e timp ti fàs che gloriòus a rèstin,
e cun chej pur li nustri sitàs e regns,
’luminèjmi di te, che spic a fèdin
sti figuris com’ch’jò li’ai concepìdis:
che’n ta scju vers’l to podej dùcjus jodi a pòsin!
Sinc vòltis sièt si èrin alòr mostràdis
vocals e consonàntis; e notàt
i vevi sti pars coma ch’jò li vevi jodùdis.
‘DILIGITE IUSTITIAM’ ben oservàt
i vevi sè che par prin’era chì pituràt,
da QUI IUDICATIS TERRAM1405 seguitàt.
Tal EM dal cuint vocabul dut ordinàt
al steva ogni spirt, cussì che Gjove stes
d’arzènt al fasava stu luši doràt.
E pì lùcis jodùt vignì jù a vèvin i vuj mès
e pojàsi tal colm dal EM, da indà
che’l ben pì alt a laudàvin, dùtis chès.1406
Dopo, com’ch’al bati di na sclampa brušada,
na nula si’jòt saltà fòu di falìscjs
che paj vilàns a’è roba furtunada,
èco alòr il lampà di mil lùcis,
e pì, zì’n sù t’jodèvis, o tant o puc,
par volej di chèl1407 ca li veva ’mpiàdis;
e cuant ch’ogni lumìn al era zùt tal so lòuc,
i vevi 'l cjàf e’l cuèl di n’acuila jodùt
vignì fòu dal dišèn ben clar di stu fòuc.
Il pitòu di dut chistu, mestri nol à maj vùt;
ma mestri ’l è luj, e da luj a vèn fòu
la virtùt ca informa1408 i nìs dapardùt.
I altri beàs, che contèns ognùn di lòu
a parèvin d’èsi’n ta la M ingiliàs,
puc’a puc pal usièl jodùt si ghi veva'l còu.1409
O biela stela, cuanti gèmis ch’i ti’as
ca mi mostrin che la nustra gjustìsia
a vèn da scju cjèlos ch’i ti tèns ’ngemàs!
Par chèl jò i prej la mins che inìsi a
ghi dà al motu to e virtùt che ben
a vuardi da’ndà che’l fun’l vèn che’l to raj’l vìsia;1410
cussì che n’altra volta’l mostri’l so disdèn
di dut chel baratà dentri dal templi1411
che daj màrtirs che fàt lu vèvin al era plen.
O soldàs sans dal cjèl che jò’i contempli,
lotàit fuàrt par chej che la jù in cjera
pierdùs a sòn par via dal brut ešempli!
Cu li spàdis si feva na volta guera;
ma ’dès a la fàn chej ch’al cjòli a sòn atìfs
il pan1412 che’l bon Pari a nisùn maj’l siera.
Ma tu che doma par scancelà1413 ti scrìfs,
pensa che Pieri e Pauli, che muàrs a sòn
pal cjamp1414 ch’i ti guàstis, a sòn encjamò vìfs.
Tu ti pòs ben diši: “Jò’i saj sè ca è bon;
jo’i vuej doma chèl che besòu al à vivùt
e ca àn pal saltusà martiriàt’n tal salòn;
jò il pescjadòu i no cognòs, nè’l Paulùt.”1415
Davànt di me i jodevi cun l’alis vièrtis
il bièl dišèn1416 che cun chel so godi grant
a fèvin l’ànimis ulì unìdis.
Ogn’un’a pareva un rubìn che tant
cun’un raj di soreli ardìnt al stès
che ai me vuj si rifleteva brilànt.
E chèl che a contà i mi mèt adès,
dìt nol è maj stàt, nè scrìt da vingjòstri,
nè d’inventalu nisùn maj s’insumiarès;
ch’jodùt i vevi e pur sintùt i vevi il rostri1417
che al “jò” e al “me” a ghi dà vòus
invensi di ušà il “me” e’l “nustri.”1418
E alòr: “Par èsi bon e gjudisiòus,
ešaltàt i soj jò chì a che Gloria
che di pì no si pòl èsi dešideròus;
e’n tal mont i’ai lasàt la me memoria
buna, tant buna, ma che li zens trìstis
a làudin ma a no seguìsin par nuja.”
Cussì dom’un calòu di tanti bòris
sinti si fà, com’che da tancju amòus
un sun sòu si sinteva da li so bòcis.1419
E alora jò: “O semprivèrs flòus
dal eterno bon godi; che pur dom’un
someà mi fèis ducju i vustri odòus,
sodisfàit suspirànt il me grant dišùn
che par cussì tant timp mi’a lasàt plen di fan,
che’n tal mont di cjoli nol è stàt bon nisùn.
Jo’i saj ben che se’n cjèl ta'un altri reàn1420
sempri a si spièla il volej divìn,
puc’n vu a si riflèt, e sensa velàn.
Ben i savèis ch’i mi tèn pront e visìn
par scoltavi; i savèis cual cal è chel
dùbit che’n mins maj nol vòu stami sidìn.”
Coma un falcon cal vèn fòu dal cjapièl,1421
al mòuf il cjàf e l’àlis al bàt contènt,
granda voja mostrànt, fašìnsi dut bièl,
cussì al fasi jodùt i vevi dut intènt
stu sen, da gràsia divina festegjàt
cun chel dols cjantà che là’n alt al è sempri prešènt.
E tacàt al veva: “Chèl che’l compàs al à slungjàt
fin a la fin dal mont, e dentri di chel trat
il misteriòus e’l manifest al à lasàt,
nol à’l so valòu podùt lasà cussì stampàt
dapardùt ’l univèrs, che il so verbo,
infinìt, parzora di dut’l fòs restàt.
E a è par chèl che il prin superbo1422
che pì grant al era d’ogni creatura,
crut al era colàt crodìnt di savej pì dal verbo;
e da chistu s’jòt ch’ogni inferiòu natura
un vàs masa pìsul a’è par dut chel ben
sensa fin e che’n sè cun sè’l mišura.1423
Duncja la nustra vista, ch’al pì a tèn
doma cualchidùn daj ràis da la mins
che dùtis li ròbis dal mont a contèn,
a no pòl da se stesa tegni a mins
tant che’l so prinsìpit1424 a no s’interna
tant pì’n là daj nustri sòlis sintimìns.
Cussì che’n ta la gjustìsia eterna
il disèrni cal risèif1425 il vustri mont,
coma vuli tal mar, dentri a s’interna;
che, par tant che da la riva’l jòt’l font,
lontàn tal mar no lu jòt, cal è lo stes
lì, ma platàt’l tèn il so èsi profònt.
Lustri nol è, s’a nol vèn dal serèn stes
che maj si turba; ma ’l è ’nvènsi dut scur,
o par pasiòn da la cjàr o velèn daj bès.1426
Adès che chel post profònt ti sòs sigùr
ca ti platava la gjustisia viva,
che fin a capìla ti’era stàt dur;
che chist ti dišèvis: ‘un al nas’n riva
dal Indus, indà che nisùn al da lesiòns
su Crist, nè di luj a leši o scrivi al và;
e’l so volej e li so buni asiòns,
par cuant che’l nustri rašonà’l jòt,
sensa pecjàt tal diši o vivi a sòn.
Sensa fede o batièšin al mòu: jòt—
parsè’l vegnia condanàt stu puòr’on?1427
’ndà a eše la so colpa se luj nol cròt?1428
Cuj sotu tu da mètiti tal cjadreòn1429
par gjudicà da miàrs di mìis di lontàn,
che d’jodi nencja na cuarta’n là no ti sòs bon?
Chej che voja di zì’n tal sutìl a’an,
se guidàs da la scritura i no fòsis,
rašòns di dùbit i'n varèsis a plena man.
Oh nemaj da la cjera! Oh mins sglònfis!1430
La prima volontàt, ca è’n sè tant buna,
e ca è’l pì grant ben, sempri lì a è, tal so post fìs.
Ogni roba a è justa se cun ic a è una:1431
roba creada’l ben a sè’a no tira,
ma ic, risplendìnt, a ognùn lu dona.”1432
Com’che’nsima’l nit zvualànt a zira
dop’che la cicògna’l past ghi’a dàt ai fìs,
e com’che chèl cal è pasùt al amira,
cussì si veva fàt1433, e cussì alsàt i vevi li sèis,
la figura benedeta, che l’àlis
a moveva sburtàdis da tancju consèis.
Atorotòr svualànt a cjantava: “Li nòtis
mès, a’è clar, i fèis fadìja a capìlis;
il pensej di Diu pur’i no comprendèis.”1434
Al cujetasi di che lustri flàmis
dal Spirt Sant ch’encjamò ’l era’n tal sen
ch’ai Romàns ghi veva dàt riverènsis,
di nòuf al veva tacàt: “Chì sù, in ta chistu regn,
maj nol è vegnùt nisùn ca nol crodès in Crist
nè prin nè dopo cal vegnès ’nclaudàt tal lèn.
Ma jòt: tàncjus di lòu a sìghin ‘Crist, Crist!’
e’n tal dì dal judìsi a saràn pì lontàns
di luj1435 che chej che maj cognosùt no’an Crist.
E l’Abisìn’l danarà chiscju Cristiàns
cuant ca si spartiràn chisti do scuèlis,
una sempri siora e l’altra’n taj dàns.1436
Se dišarani i Persiàns ai re vùstris?
Coma a jodarani chel libri vièrt
’ndà che li pècis sòs a sòn dùtis scrìtis?
Lì s’jodarà, tra l’òperis d’Albert,1437
chè che fra puc a scrivarà la pena
su chèl ca cambiarà’l regnu di Praga’n desèrt.1438
Lì a s’jodarà’l mal che là dal Sena
al caušarà, falsificànt bes a plen,
chèl che’l cinghiàl’l farà crepà, cun pena.1439
Lì di che supiàrbia s’jodarà il sen
che màt a fà doventà ’l Inglèis e’l Scosèis
che bòis no sòn di restà tal so terèn.
La lusùria a s’jodeva e li coròtis plèis
di chèl di Spagna e di chel re Boèm,
che virtùt maj ’la vùt, ma doma brus plašèis.1440
Si gh’jodarà al suèt di Gjerusalèm
segnada cun una I la so bontàt,
ma l’opòst ghi sarà segnàt cu na em.1441
S’jodarà l’avarìsia e la viltàt
di chèl che vuardiàn al è da l’išula dal fòuc
’ndà ch’Anchìs finìt al veva la so lungja estàt;
e par da n’idea di cuant cal è luj puc
a bastaràn un pu’ di lèteris scurtàdis
ch’un biel puc ni dišaràn cul diši puc.1442
E s’jodaràn pur li òperis spòrcis
dal barba1443 e dal fradi che na nasiòn
a’an dišonoràt e pur do corònis.
E chej che re dal Portogal e Norvegja a sòn,
lì si cognosaràn, e chèl di Rasa1444
che cuj bès di Venesia al veva fàt puc di bon.1445
Beàda Ungaria s’a no si lasa
pì malmenà! e beàda Navàra
s’a si armàs dal mont1446 ca la fàsa!
E ducju’an di crodi che par capara
di chistu, Nicošia e Famagosta
fuàrt si làgnin pal nemàl di so cjera1447,
che d’imbànda daj àltris no si scosta.
Cuant che chèl che lus a dut il mont ghi dà,
dal nustr’emisferi jù’l vèn e’l và via
cussì che'l dì dapardùt a distudasi al và,
il cjèl, che doma di luj prin s’impìa,
ai nustri vuj si fà di nòuf a colp prešìnt
par ducj’ chej lumìns ch’ognùn di luj s’impìja;
e’n mins stu da fà dal cjèl si veva fàt prešìnt
cuant che’l sen dal mont e daj so dùcis
di parlà ’l veva smetùt, cujèt restànt e tašìnt;
ma sùbit dopo, l’altri bieli lùcis
sempri pì lušìnt a cjantà si vèvin metùt
cansòns che ben i recuardi ca èrin soàvis.
O divìn amòu, di ridi dut cujerzùt,
cuant ch’i ti lušèvis cun che melodìis dòlsis
che di pensèis sans a cjantàvin par dut!
Dopo che chisti lustri pièris presiòšis
che la sesta lus ’ngjemà i vevi jodùt
cujetàt a vèvin l’angèlichis nòtis,
di sinti’l murmurà d’un rìvul mi veva parùt
che da clap’a clap jù’l vegneva lìmpit e clar
da la gran fontana ’ndà cal era nasùt.
E com’dal cuèl da la ghitara’l sun clar
dut ben si sesta, com’cal fà dal bušùt
da la pìva il soflà dal montagnàr,
cussì, sensa nencja spetà un minùt,
il murmurà da l’àcuila sbušigànt
al era vegnùt sù pal cuèl, fin che dols lu vevi sintùt.
Da mùrmur’a vòus sè stesa alòr cambiànt,
fòu dal so bèc in forma di peràulis
bièlis i vevi sintùt, che chì i’ai scrìt dut cuant.
“La part che’n me a jòt e che’n àcuilis
mortàlis’l soreli a vuarda,” al veva tacàt,
“a’è miej che adès benòn i ti vuàrdis,
pars’che daj fogùs che forma mi’an dàt,
chej ’ndà che’l vuli’n tal cjàf mi sflamèa,
tant miej daj àltris al è ognùn di lòu dotàt.1448
Chèl che tal miès dal vuli al sfavilèa,
il grant cjantadòu ’l è stàt dal Spìrit Sant,
che da post a post l’arca movùt al ve’a:
adès ben’l cognòs il mèrit dal so cjànt,1449
che luj stes al è efièt dal so consej stes
par gràsia vuda che granda’è altritànt.1450
Daj sinc che sercli mi fàn dal vuli stes,
chèl1451 che al bèc pì visìn a mi è,
la veduluta consolàt al à pal fì stes1452:
adès tant ben al sà cuant costòus cal è
il stà lontàn di Crist, pa l’esperiensa
di sta dols’ vita e di chè ch’oposta ghi’è.1453
E chèl che dopo a si jòt’n ta la sirconferensa
che minsonàt i’ai, tal alt da la sèa,
la muàrt al à ritardàt par fà penitensa:1454
adès al sà ch’encja cuant ch’un al prèa
che chèl di vuej’l sedi pal domàn lasàt
il judìsi eterno a nol cambièa.1455
Chel altri pì’n là, cu li lègis al me làt,
cu na buna intensiòn ca’a vùt brut frut,
par zì davòu dal pastòu, grec si veva fàt:1456
adès al capìs com’che’l mal ca si’a vùt
dal so ben operà a no ghi’a fàt dan
encja se’l mont da là’n cà’n malora ’l è zùt.
E chèl che ta la curva’n jù i oservàn,1457
Gulielmo ’l era, che che cjera a plans a st’ora
par Carlo e Federico e’l so malàn:1458
adès al sà coma ca s’inamòra
il cjèl di un re just, e a li sintìlis
dal so splendòu encja ’dès a s’indòra.1459
Cuj’l crodarèsia la jù, tal mont di pècis,
che Rifèo Trojàn1460 al fòs’n ta stu rotònt
uchì la cuinta da li lùcis sàntis?
Adès alc al cognòs ben di sè che’l mont
nol pòl par nuja jodi da la gràsia
divìna, o almancu no fin in font.”
Com’na ’lodula che’n aria si spàsia,
prin cjantànt, e dopo tašìnt contenta
da li dolsi nòtis ca la làsin sàsia,1461
cussì ben clara mi veva parùt la ’mprònta
dal plašej eterno, e’l so dešideri
che a chèl ogni roba si atèn e doventa.1462
E forsi pars’che plen di dùbit i’eri
com’un spièli plen di ròbis coloràdis,
pì’a lunc di spetà, tašìnt, bon ’no’eri;
ma li peràulis: “Se soni sti ròbis?”
a mi èrin fòu di so volej sbrisàdis;
e’a colp un brilà jodùt i vevi di fièstis.
Sùbit dopo, cun brilanti ocjàdis
chistu sen benedèt a mi veva rispundùt
prin ch’i ghi fès jò stes altri domàndis.
“Chistu tu i ti cròdis di capìlu dut
parsè ch’jò’i lu dìs, ma’l coma no ti lu sàs;
com’che’l crodùt spès a nol è comprendùt.
Coma chej ca pàrin di capì li ròbis ch'i’ti fàs,
par nòn e basta, ma la so “quiditàt”1463
no la jòdin se d’àltris no vegnìn judàs.
Regnum coelorum a sufrì ’l è partàt
dal grant amòu e da la speransa
ch’a vinsi a và la divìn’ volontàt;
no’un lotà tra omp e omp, com’ca si pensa,
ma ic a vìns pars’ca vòu èsi vinsuda
e, vinsuda, a vìns cu la so benevolensa.1464
La prima e la cuint’ànima1465 là ’mpostada
a ti lasa a bocja vièrta, che’n ic t’jòs
la regjòn daj ànzui ben piturada.
Daj so cuàrps fòu no sòn vegnùs, com’ch’i ti cròs,
spirs pagàns, ma cristiàns, cun fede plena
sul Crist che da zì o zà zùt al era’n cròus.
Ch’un dal infièr, da’ndà ca no si torna
maj par fà dal ben, taj so vuès al è tornàt,
pa la gràsia che’l sperà a adòrna;
dal gran sperà che sì tant al à judàt
il preà1466 che Diu lu risusitàs,
par podej vej’l so dešideri scoltàt.
Il spirt gloriòus ch’adès ni tèn voltàs,1467
tornàt a la cjàr, e lì par amondi puc,
tant al veva crodùt che luj a lu judàs;
e crodìnt impijàt a si vev'n ta un cussì grant fòuc
di amòu par luj1468, ch’a la so muàrt seconda
uchì al era vegnùt, in ta stu bièl lòuc.1469
’L altri1470, che par gràsia di na tant fonda
fontana’l sgorga, che maj creatura
jodi’a podùt fin ta l’ùltima onda,
dut’l so amòu la jù al veva dàt a vita pura;
che Diu, da gràsia ’gràsia1471 ghi veva vierzùt
il vuli a la nustra redensiòn futura:
e parsè chè luj al veva crodùt, pì nol era zùt
a sufrì la spusa dal paganèšin;
ma à criticà che perversiòn si veva metùt.
Che tre siòris1472 lì ghi vèvin fàt da batièšin,
che visìn la roda destra ti’as jodùt,
davànt dal batiešà pì di un milèšin.
O predestinasiòn, che maj a àn podùt
la to radìs jodi, nè maj a podaràn,
chej che’l prin motu1473 a capì no zaràn dal dut!
E vuàltris, puora zent, no stèit dasi afàn
a gjudicà; chè nu stes, che Diu i jodìn,
dal cognosi ducju’i elès i sìn lontàn;
e dols ni’è che dal savej lontàns i sìn
e’l nustri ben a chistu ben s’inclina,1474
che chèl che Diu’l vòu, encja nu’i volìn.”
Cussì da che splendida lus divina,
par ben sclarìmi la me puora vista
risevùt i vevi sta buna midišina.
E com’un cjantadòu un bon citarista
davòu ghi và cuj so zòucs da la cuarda,
ch’encjamò pì gust al à un che’l cjànt’l scolta,
cussì ’ntànt cal parlava, di recuardà
mi vèn ch’jodùt i vevi li do lus beàdis
che, com’che cul bati’nsièmit da li sèis un’l vuarda,1475
cul so parlà si movèvin li flamùtis.
Belzà si’èrin i me vuj di nòuf fisàs
su la me Beatrìs1476, e cun lòu’l me còu,
che pì di ic no ešìst altri ca ghi plàs.
Ic a no rideva; ma “Se’l colòu
dal me ridi t’jodès,” mi veva dìt, “ti restarès
com ‘Semlè’ che’n siniša si veva fàt par amòu;1477
la me bielesa, che’n tal alsasi stes
dal eterno palàs, pì’a và lušìnt
coma che fin chì jodùt i ti’as tu stes,
s’a no si temperàs, tant pì risplendìnt1478
al doventarès1479 che li fuàrsis tòs al so lušòu
a sarèsin com’alc che’l folc’l và distrušìnt.
I sìn adès rivàs al siètin splendòu
che sot dal dišèn dal leòn dut ardìnt
la jù’l radièa misturàt1480 il so valòu.
Davòu daj to vuj tèn ben fisada la mint
e fà che chej a spièlin la figura
che’n ta chistu spieli1481 ti zaràs jodìnt.”
S’un’l savès ch’jò’i mi stevi godìnt na vura
dut il me contemplà di chel aspièt beàt,
cuant che d’jodi altri mi eri dàt cura,
al capirès benòn cuant ch’i eri grat
di ubidighi a la me biela scorta,
balansànt chistu cul splendòu zà contemplàt.
In ta chel cristàl che il nòn al parta—
zìnt atòr dal mont—dal so duce, tant bon
che sot di luj a era ogni malìsia muarta,1482
dut d’oru che tant’a brilava e benòn
jodùt i vevi na scjala ca zeva in sù
fin che’i me vuj pì no la jodèvin benòn.
par scju scjalìns i vevi pur jodùt vignì jù
tancju di chej lušòus ch’ogni lus dal cjèl
a pareva ca si difondès ca jù.
E com’che par natura al fà ogn’usièl,
ducju ’nsièmit, bunoruta, i crovàs
par scjaldasi ducju’a fàn’l so saltusèl;
e dopo a’n d’è di chej ca vàn a spas,
àltris a si zìrin ma fìs lì a rèstin,
e àltris atòr a vàn di lì ch’èrin pojàs;
pròpit cussì mi pareva ca fèsin
l’ànimis che chì a lušèvin insièmit
cuant che’n tal stes scjalìn si visinàvin.
E chè che pì visìn i’jodevi, e pulìt,
tant clar’si veva fàt, ch’jò mi diševi pensànt:
“Ben jò’i jòt il ben ch’i ti mi tèns sclarìt.”
Ma chè1483 che da chè jò’i spetavi’l coma e’l cuant
dal diši e dal taši, a taševa; e alòr
jò, cuntra’l me volej, sidìn i eri stàt dut cuant.
Alora ic, che ben jodùt a veva’l me puòr
taši tal jodi di chèl che dut1484 al jòt,
dìt mi veva: “Dìs pur di sè ch’i t’jòs atòr.”
“Il me mèrit,” i vevi alòr tacàt di bot,
“grant nol è asaj par vej da te1485 risposta;
ma par chè1486 che’l me grant dešideri a jòt,
dìšmi, beàda vita, che in ta chista
alegrìa i ti ti tèns platada,
sè che tant dongja di me a ti parta;
e dìšmi parsè ca tàs’n ta sta roda
—chè che’n ta àltris1487 a par èsi goduda—
che sinfonìa celestiàl e ’nmielada.”
“La muša e’l sinti mortàl ti’as, ben vuarda,”
rispundùt mi veva; “par chèl chì no si cjanta,
com’che a ridi Beatrìs no ti l’às joduda.1488
I soj paj scjalìns da la scjala santa
vegnuda tant in jù dom’par fati fiesta
cul dìš’ti e cu la lus ch’ognùn chì a'n d’à tanta;
e’a no’è pal pì grant amòu ch’i ti faj fiesta;
ch’altritànt amòu o pì chì sù ti jòdis,
com’che dut stu sflameà ti manifesta.
Ma l’alta caritàt, ca ni fà sèrvis
di chel alt consej che’l mont al governa,
uchì a ni sièls, com’che tu ti osèrvis.”
“Jò’i jòt ben,” i vevi dìt, sfavìl di lus plena,
com’che uchì al basta’l vustri benvolej
par seguì la providensa eterna;
ma chistu al è chèl ch’i vorès tant savej—
pars’che predestinada tu, besola,
chì a èsi ti sòs, fra tancju spirs biej.”
No’eri nencja’n ta l’ùltima peràula,
che’n tal so miès a si veva sta lus centrada,
atòr di sè piruetànt com’na trotula;
cussì mi veva ’lòr dìt chist’ànima beàda:
“La lus divìna che su di me si punta
penetrànt’n ta chè ca mi tèn ’nglusada,
che cul me jodi a si tèn ben streta,
cun me su di me a si alsa, ch’jò’i jòt
la pì alt’esènsa da’ndà ca’è cjolta.1489
Èco duncja l’alegresa che’n me a s’jòt;
pars’che cuant ch’al me jodi a’è clara
cussì’l me luši’l lus coma’l luši ch’jò’i jòt.1490
Ma che alma dal cjèl che pì a vèn clara,
chel serafìn che’n Diu’l vuli pì’l tèn fisàt,
al to domandà nol pòl dà risposta clara;
par via che’n tal abìs al è tant sprofondàt
dal eterno decrèt chèl che savej ti vùs,
che capìlu nol podarà maj spirt creàt.1491
Cuant che’i to piè jù’n tal mont sòn di nòuf zùs,
chistu conta, che pì a nol prešumi
di zì ’ndà che nencja’i beàs d’jodi no’an asaj lus.
Com’a pòsia la jù la mins prešumi
d’jodi tal so scur sè che d’jodi no pòs
nencja’n ta chista lus chì—adès dìšmi.”
Di stà sidìn mi vèvin cussì dìt li peràulis sos,
che lasàt i vevi la cuestiòn e domandàt,
ùmil, ghi vevi se di cognòs’lu pusìbil mi fòs.
Un cret a s’jòt che’n Italia al è’nmiešàt, 1492
e no tant lontàn da la to patria,
tant alt che dal ton pì’n bas si sìnt’l boàt;
e na goba’l forma dal nòn di Catria,
cun sùbit sot un monasteri consacràt
che d’adorà Diu maj nol vària.”
Cussì il so ters discòrs al veva tacàt:
e dìt, seguitànt cuj so motìfs:
“Uchì al servìsi di Diu i soj restàt,
che cul mangjà cunsàt cul vuèli d’ulìfs,
i pasavi tant’l cjalt che’l frèit amondi ben,
dut contènt cuj me pensèis contemplatìfs.
Par scju cjèlos stu claustri al era ben
fèrtil; e adès dut vuèit i lu cjatàn,1493
cussi che di rivelasi al farès ben.
Ta chel post jò i’eri Pieri Damiàn,
e Pieri pecjadòu i’eri’n ta la Glišia
da la Madona visìn dal mar Adriàn.1494
Di vivi ulà mi restava pucja gràsia
cuant ch’i eri stàt pocàt vièrs di chel cjapièl
che travašàt da mal in pèšu spes d’jodi a si’a.1495
Cefàs vegnùt al era, seguìt dal grant vasèl1496
dal Spirt Sant, discòls, puarès, e màgris,
mangjant frigùis in ta chistu post o’n ta chèl.
Adès si spètin tanti di che ròbis
chiscju pastòus dal dì di vuej, e che ben
ju àlsi, pa li so gravitàs pešàntis.
Cul mant so a cujèrzin il palafrèn,
cussì che do bèstis a stàn sot di na pièl:
Oh pasiènsa, cuant ch’i ti ghi dàs sostèn!”1497
Lumìns jodùt i vevi, al sinti chist da chèl,
vignì jù svels paj scjalìns e zirasi
e a ogni ziru’l so lumìn si feva pì bièl.
Visìn di stu spirt1498 a èrin vegnùs a fermasi,
dànt insièmit un cussi grant sigòn
ch’a nuja chì al pod’rès paragonasi:
nè jò’i lu vevi capìt, par tant fuàrt cal era’l ton.
Plen di maravèa, a la me guida
voltàt mi eri, coma un ninùt cal còr
sempri là indà che pì si cunfida;1499
e chè, coma na mari cuant ca ocòr
sùbit al fi dut pàlit da la poura
coràgju a ghi dà e ghi stà atòr,
dìt mi veva: “Ma no satu che’n cjèl alora
zà’i ti sòs? E’i no satu che’n cjèl dut a è sant
e che lì dut sè ca’è fàt al è fàt cun cura?
Coma ca ti varès tramutàt il cjànt,
e’l me ridi, adès imaginà ti pòs,
cul tonà di che vòus che movùt ti’a cussì tant;1500
che se ben i ti capìs i pensèis sòs,
zà ti savarès cuala ca è la vendeta
ch’i t’jodaràs prin da la fin daj dìs tos.1501
Ca sù la spada a no tàja masa a la svelta
nè masa tars, com’che’nvènsi a ghi pàr
a chèl che cun voja o timòu a la speta.
Ma a è ora ch’i ti vòltis il to sguàrt clar;
che spìris grancj’ e famòus i t’jodaràs
se’l cjàf ti zìris, com’ch’i dìs, vièrs’l scjalinàr.”
Com’ch’ic voleva, i me vuj si èrin voltàs
e jodùt i vevi sent balìns che insièmit
cuj ràis di dùcjus a vegnèvin ben ’luminàs.
Com’un di chej i’eri jò che, par no someà mas’ardìt,
la gola’l copa, e’n davòu a si tèn
dal domandà, par no vignì stracapìt;
e’l lumìn pì grant cal luševa pì ben
fra che margarìtis pì’ndavànt al era vegnùt
par volej di sè stes contentami ben.
“Se tu t’jodès,” da chèl i vevi alòr sintùt,
“coma me la caritàt che tra nu’a art,
ogni to pensej jodi i ti farès, dut.
Ma pars’che tu no ti tàrdis, nencja’n part,
di rivà al pì alt1502, ghi daraj risposta
jò a chel pensej ch’i ti tèns in riguàrt.
Chel mont cal à Casìn1503 ta la so costa
frecuentàt al era stàt fin la sù insima
da zent ’nganada e puc ben disposta;1504
e chèl jò’i soj che la sù al à par prima1505
partàt’l nòn di chèl che la veretàt
in cjera dal alt ghi’a mostràt a ogn’ànima;
e da tanta gràsia i soj stàt luminàt
che i vilàns di chej poscj’ i’ai convertìt,
che sedušùs ’èrin stàs da’un cult disgrasiàt.1506
Contemplatìf al era stàt ogni spìrit
di scju fòucs tegnùs inpiàs’n ta chel cjalt
che crèsi’l fà’i flòus e’l frutàn sant e scuišìt.
Chì al è Macario, chì al è Romuàlt,
chì a sòn i me fràris che in taj clàustris
i piè’an puntàt e tegnùt il còu salt.”1507
E jò a luj: “’L afièt ch’i ti mi mòstris
parlànt cun me e’l calòu di chel aspièt
ch’jò ben i’jòt in tal brilà daj vustri lùstris,
che fede’n vu tant granda i sìnt’n tal me pet
com’na roša cuant che tant vièrta a vèn
che dà no podarès encjamò pì dilèt.
Ma par plašej, o pari me, dìšmi ben
se jò’i pòs da te la buna gràsia vej
d’jòditi dentri di stu luminòus sen.”1508
Alora luj: “Fradi, chistu grant dešidej
scoltàt ti sarà’n ta l’ùltima sfera,1509
’ndà che scoltàs dùcjus a saràn dal alt volej.
Ulà a è perfeta, ma dura e’ntera
ogni sodisfasiòn, e doma’n ta chè, sìnt,
ogni roba a è ’ndà che sempri a’era,1510
pars’che’n lòuc no è, nè zìrus a stà fašìnt;
e la nustra scjala’n sù a và’n ta chel marc,
che daj to vuj a và plan plan scomparìnt.1511
Fin la sù al à joduda’l patriàrc
Jacob1512 cuant che, pojada’n tal punt pì alt,
ogni scjalìn a ghi era di ànzui car’c.
ma par zìghi sù cuj’l fàja pì un pìsul salt
fin al prin scjalìn? Il me regulamìnt
a nol vèn pì seguìt nencja da’un puòr Svuàlt!1513
I murs ca èrin na volta’un cunvìnt,1514
adès a sòn tànis di làris, e’i vistìs
a sòn sacs di farina zuda malamìnt.
Nencja la pešu ušura ch’i ti pènsis
tant no ghi displàs a Diu com’chel frut1515
che mat al fà doventà’l còu daj fràris;
che dut sè che la Glišia a custodìs, dut
al è da la zent ch’a nòn di Diu’a domanda;
no daj parìncj’ e nè di altri pì brut.1516
La cjàr dal omp a’è debula avonda
ca no basta pal bon propòšit da la zent
vej’l timp dal rori, dal nasi a la so glanda.
Pieri al à tacàt sens’oru e sens’arzènt,
e jò cun tant preà e cul fà dišùn
e Cesco1517 cun umiltàt il so convènt.
E se’l prinsìpit ti vuàrdis d’ognidùn
e’ndà ch’a finì ’l è zùt dopo i ti vuàrdis,
t’jodaràs che da blanc scur si’è fàt ognùn.
Ma vej l’àghis dal Gjordan’ndavòu movùdis,
o vierzùt’l mar cuant ch’a Diu ghi’a plašùt,
pì d’un judà uchì a èrin sti maravèis gràndis.”1518
Cussì mi veva dìt, e si veva dopo metùt
di nòuf cuj sos e cuj sos si veva miscjàt;
e cun chej zì’n sù a mulinèl i vevi jodùt.
Zì davòu di lòu mi veva Beatrìs alòr fàt
cun’un so pìsul sen sù par che scjala,
e la so virtùt a veva pì dal me pèis zovàt;1519
nè maj ca jù’ndà ca si monta e cala
com’che sempri i fin, un motu cussì svelt
jodùt si veva, com’chèl di sta me nova ala.
S’i podès maj jò, letòu, tornà al alt
trionf celestiàl pal cual jò’i plans tant spès
i pecjàs ca mi tègnin lontàn dal alt,
pì timp il dèit tal fòuc a ti volarès
di mèti’e tirà fòu, che’a mi d’jodi’l sen
che dopo dal Toru’l vèn, lì ch’a colp i’eri jò stes.1520
O stèlis gloriòšis, o grant splendòu plen
di che alta virtùt ca mi conferìs,
par puc o tant cal sedi, dut’l me inzèn,
cun vu’l naseva e tramontava, o stèlis,
chèl ch’a dut sè ca’è mortàl ghi da vita
cuant ch’i vevi par prin godùt li àriis toscànis;
dopo, cuant che vustra virtùt conferìt’a
mi veva d’entrà’n ta l’alta1521 roda ca vi zira,
pal momènt chì cun vuàltris mi era dàt di stà.
E adès l’ànima me tant vi suspira—
oh cussì tant!—par podej vej che virtùt
ca ocòr pal gran pàs ch’a sè la tìra.1522
“Ti sòs tant dongja da l’ùltima salùt,”
Beatrìs a veva tacàt, “ch’adès ti convièn
vej’l jodi da li to lus dut clar e nut;
però, prin che tu ti èntris ta chel ben,
dà na ocjada’n jù e jòt pur cuant mont
sot i piè ti’ai zà lasàt—oserva ben;
cussì che’l to còu, par tant cal pòs, gjocònt
si prešenti a la fila1523 trionfànt
che contenta a vèn tra stu etere rotònt.”
E chèl che a stu mont ghi fà puc cont
jò i lu amìri, e chèl ch’a altri al pensa
bravo al è, che la schena ghi volta’al mont.
Jodùt i vevi Diana, dut’clara, ma sensa
che màcis scùris ca èrin stàdis rašòn
ch’jò i la vevi croduda rara e densa.1524
Il grant splendòu di to fì, o Iperion,1525
jodi i vevi podùt, e com’ca si mòvin
atòr e visìn di luj, Maja e Dion.1526
E’n tal miès dal pari e’l fì, jodùt ghi vevi visìn
Gjove stes, pì tempr’àt1527; e clar mi era stàt
com’che da’un post al altri a varièjn.
Dùtis sièt sti sfèris stàt mi era dimostràt
cuant gràndis ca èrin e cuant velòcis
e com’ch’ogni pianèt si tèn tal so post ’ncjašàt.1528
Chel ortùt che cussì tant ni fà salvàdis
tal zì atòr cun scju etèrnos zìmuj,
dut i vevi jodùt, daj glasàrs a li fòcis.
I vuj i vevi dopo voltàt di nòuf ai biej vuj.
Coma ’l usièl che’n ta li so amadi fràscjs,
pojàt’n tal nit daj so biej usielùs
al è lì’n ta la nòt ca scurìs li ròbis,
che’ par ben jodi i so picininùs
e par cjatàighi da mangjà un vierùt
o doj maj no si tèn ’ndavòu, da mùs,
al cricà dal dì, fòu dal nit’l vèn spes jodùt,
che cun grant afièt il soreli’l speta
e’l vuarda fìs pal prin lušòu, a stent stànt mut;
cussì la me Beatrìs a stev’atenta
e dreta, cuj vuj par che banda voltàs
’ndà che’l soreli’l par mòvisi mancu a la svelta:1529
cussì che, jodìnla cuj vuj tant ešaltàs,
doventàt i eri coma chèl che, dešiderànt
di vej altri, cul còu’n gola al spera e’l tas.
Ma di timp no’n d’era pasàt par nuja tant,
tra’l me dešiderà e’l jodi, i dìs,
il cjèl che pì e pì si zeva’mpiànt.
E alòr Beatrìs: “Èco li scuàdris
dal trionf di Crist e di dut cuant’l frut
vendemàt dal zirà di chisti sfèris!”1530
’L aspièt so mi pareva cal ardès dut,
e di gjoldi a veva i vuj cussì plens
che’l diši a è miej tègnilu tašùt.1531
Coma cuant che’i cjèlos a sòn dùcjus serèns
Diana s’jòt ridi fra li nìnfis etèrnis
che dut la sù a piturèjn cuj so biej sens,
jodùt i vevi di miàrs di lùcis
un soreli che dùtis al impiava
com’che’l nustri al fà cun duti li stèlis;
e’n ta sta viva lus a traspareva
che sostansa cussì tant brilànt e clara
che’l me vuli sostegni nol podeva.
Oh Beatrìs, guida me dolsa e clara!
Cussì a mi veva dìt: “Sè ca ti fà mancjà’l flat
la virtùt1532 a’è ch’a dut ghi stà parzora.
Uchì’l è’l savej e’l podej che dàt ni’e stàt
par vièrzini li stràdis tra cjèl e cjera
che par cussì a lunc i vèvin dešideràt.”
Com’che’l fòuc che il nul in sè al siera
a si slargja e da chèl nol è pì tegnùt,
e cuntra natura jù’l và vièrs la cjera,1533
cussi la me mins, nudrida da dut
chel ben di Diu, èco che fòu a vèn
e di savej sè ca veva fàt no veva pì podùt.
“Alsa pur i vuj che jòdimi ti pòs ben;1534
i ti’as jodùt ròbis che preparàt ti’an
a sostegni’l me ridi, com’ca convièn.”
Jò’i eri coma chej che da’un sun sveànt si stàn
e, cul sun cal và svelt svanìnt, a pròvin
a ripartalu a la mins, ma invàn;1535
cussì i’eri cuant che’n mins mi vegnèvin
li peràulis sos, dègnis di èsi scrìtis
taj libris che’l pasàt sempri’a ritègnin.
S’adès a sunàsin dùtis che lènghis,
che Polimnia e li so sòus fàt a vèvin
cussì tant dòlsis e sempri miej nudrìdis,
par judàmi, dal just nencj’un milèšin
a no rindarèsin dal so ridi sant,
e nencj’al so aspièt beàt si visinarèsin.1536
Cussì cuant che dal Paradìs i stìn contànt
a’è miej ch’un salt al fedi’l sacri poema,
com’cuant che un fosàl i si cjatàn davànt.
Ma s’un al pensàs al grant pèis di chistu tema
e a sta puora schena ca lu parta,
il cjàf’nol scjasarès se sot di chèl a trema:
nol è un mar par na barcja pisuluta
chèl che cun coràgju a vièrs sta brava prora,1537
o d’un timonej che pauròus’n davòu’l resta.
“Parsè ti eše la me muša tant cjara
che’i vuj no ti vòltis vièrs il bièl gjardìn
cuj flòus che’i ràis di Crist’a tègnin sot cura?
Uchì a è la roša che’l verbo divìn
incarnàt ti’a; ta scju gìlios volta i pensèis
che tal so bonodòu tacàt’l veva’l so cjamin.”1538
Cussì Beatrìs; e jò, che ai so consèis
i eri dut pront, i mi eri alòr metùt
a lotà cuntra li me debuli sèis.1539
Com’che na dì da l’ombrena i vevi jodùt
un raj di soreli che un prat di flòus
da’un barconùt dal nul al luminava dut;
èco, cussì jodùt i vevi tancju splendòus
iluminàs dal alt da ràis infogàs,
sensa jodi la cauša di scju lušòus.1540
O Signòu me, che un sen cussì clar ti ghi dàs,
tant’n alt ti stèvis che’i me vuj alòr miej
jodi’a podèvin’l splendòu di ducju i beàs.1541
Il nòn dal bièl flòu che jò sempri i’nvochèj
di dì e di nòt, a mi veva dut ingropàt,
e cul còu’n gola’l so fòuc jodùt i vevi'ntej.1542
E ’ntànt che in tant e in cuant1543 i vuj pituràt
mi veva la lus di che viva stela
che la sù a vìns com’che ca jù a veva fàt,
dal alt jù si veva fàt na flamuta biela,
rotonda pròpit coma na corona,
ch’atòr ghi era zuda di sta dolsa stela.1544
La pì dolsa melodìa ca suna
ca jù e che pì l’ànima a tira,
altri no’è che un nul che sclapàt al tona,
in paragon dal sunà di che lira
che coronànt a zeva chel bièl zefìr
che di sè il cjèl a’ngemava, sta biela piera.1545
“Amòu angjelic jò’i soj che inzìr’
ghi vaj dal grant gaudi cal vèn di dentri—
nustri dešideri!—di stu dols zefìr;
e cun te’i staraj, o roša dal cjèl, mentri
che’l fi ti compagnaràs, radiant, O pia!,
ta la roda suprema1546, cul èsighi dentri.”
Cussì a si strinzeva la melodìa
ch’atòr di sè a veva, e l’altri lùcis
a cjantàvin pur lòu’l nòn di Maria.
La mantelìna real1547 che duti li sfèris
dal mont a cujèrs, fervida e viva,
godìnt di Diu’l calòu e ušànsis,
parzora di nu’l so disòt a veva
cussì tant lontàn che la so aparènsa,
da lì ch’i eri, jodi’ncjamò no si feva:
i me vuj, alòr, no vèvin vùt la potensa
di stà visìn di che glorioša flama
ch’alsàt si veva davòu da la so siminsa.1548
E com’chel fantulìn che vièrs la mama
al slungja’i brasùs, dopo vej ben tetàt,
par chel amòu che dut di fòu lu’nflàma;
ognùn di chej lušòus in sù si veva butàt
cu la so flama, cussì che’l grant afièt
che par Maria a vèvin mi vèvin palešàt..
E lì davànt mi èrin restàs, dirimpèt,
cun tal gràsia, ‘Regina coeli’ cjantànt,
che ’ncjamò adès ghi sìnt dut il dilèt.
Oh cuant ben di Diu ca si và cjatànt
fra chisti bunànimis dal còu d’oru
che jù a semenàvin il bon e’l bondànt!1549
Chì a si vìf e a si gòt dal tešoru
otegnùt cul lagrimà’n tal ešilio
di Babilon, ’ndà che lasàt si à ’l oru.
Chì al trionfa, sot dal fì di Dio
e di Maria, da la so vitòria,
e cul vècju e cul nòuf concilio,
chèl che cont’l tèn li clafs di chista gloria.1550
“O vuàltris ch’elešùs a la gran sèna
i sèis dal Àgnul benedèt che godi
la sù vi fà cun mins sempri serena,
se par gràsia di Diu chistu’l pòl godi
di na frigùja o dos da la vustra mensa
prin che finìghi’l timp la muàrt’a podi,
vuardàit ben la so granda voja, imènsa;
fèighi sercjà’l vustri ben: i bevèis vuàltris
sempri da l’aga che luj dom’al pensa.”
Cussì Beatrìs; e l’ànimis beàdis
coma sfèris si vèvin fàt tal alt di stàngis,
e flameànt a ziràvin coma comètis.
E com’atorotòr i tocs daj orlòis
si zìrin, cussì ch’un toc al par mov’si planìn,
mentri ’l ùltin al somèa vej àlis,
cussì che zirulìnis, ca balàvin
ben e bièlis, di cuant ca èrin bràvis
in tal so bal, o lent o svelt, capì mi fèvin.
Da una pì presiòša da li àltris
fòu jodùt i vevi da li pì bieli flàmis
un fòuc ch’àltris no’n d’era di pì lùstris;
che tre vòltis ’torotòr di Beatrìs
al era zùt cjantànt un cjànt cussì tant divìn
ch’un pì alt diši a vòu par diši di sti ròbis.
E alòr la me pena a salta stu scjalìn;
ch’al nustri pinèl par tal sfumadùris,
com’al contà, colòus mancu vifs ghi vòlin.1551
“O Sòu me santa, cu li to prejèris
sincèris, e’l to grant e ruvìnt afièt,
da che biela sfera ti mi lìberis.”1552
E uchì a si veva fermàt il fòuc benedèt
e vièrs ic indirisàt al veva'l so rispìru
e com'che dìt i ài, dìt ghi vevi, cun grant rispièt.
E ic: “O lus eterna di chel grant viru1553
che dal Signou Nustri li clafs al veva otegnùt
che partàt jù’l veva da stu lòuc d’oru,1554
stu omp tenta, chì e lì, un puc par dut,
su la fede, s’a ti plàs, dàighi pur sot,
che par ic tal mar tu ti zèvis a piè nut.1555
S’un al è ben dispòst e ben’l spera e’l cròt,
ocultàt no ti’e, ma chì in Diu t’jòs,
indulà che dut pituràt a si jòt;
pars’ch’a vignì chì zent jodi a si pòs
par fede vera, alòr par gloriàla
falu parlà a è’un ben, e ben a si pòs.”
Com’che’l bacelièr1556 si tèn pront e nol parla
fin che’l mestri la cuestiòn no ghi propòn,
par provala e no par terminala,
cussì jò’i mi armavi di ogni rašòn
mentri ch’i la scoltavi, par èsi pront
par un cussì alt mestri e na tal cuestion.1557
“A dìšimi, da bon cristiàn, tègniti pront:
la fede, sè ca è?” Sùbit alsàt i vevi la front
vièrs la lus che di chist a era la font;
Beatrìs alòr coràgju mi veva dàt un mont
par che jò adès a spandi mi metès
l’aga ch’i vevi’n ta la me ’nterna font.
“La gràsia ch’a rispundi mi’ocòr adès,”
tacàt i vevi, “di front di stu tant alt campiòn,
ca mi jùdi a esprìmi ben i me concès.”
E paràt i vevi 'ndavànt: “Com’che tant benòn,
O pari me, al à’l to bon fradi1558 scrìt,
che’n tal just cjamìn, Roma, ti’a’mpostàt benòn,
la fede a è sostànsa dal speràt, al à dìt,
e argumìnt di chèl ch’jodi i no podìn;
e la so esensa a è chè, com’ch’i’ai capìt.”
E luj: “Pròpit cussi; basta ch’a puntìn
ti capìsis pars’che tra li sostànsis,
davànt daj argumìns1559, al à metuda prin.”
E alora jò: “Li ròbis profòndis
che uchì i rivi a jodi benòn,
ai vuj di la jù tant a sòn platàdis,
che doma’n tal crodi a si sà ca sòn
e sul crodi al è’l grant sperà fondàt;
e par chèl in sostansa si fà l’intensiòn.1560
E da chistu crodi la jù a ni’è dàt
di silogišà, sensa vej altra vista;1561
e cun chèl i rivàn a la veretàt.”
E di nòuf luj: “Se dut chèl ca si ’cuìsta
ca jù cu la dutrìna’l fòs cussì ben pensàt,
nol ocorarès ’l inzèn dal sofista.”
Cussi chel amòu in bora’l veva soflàt;
e dopo al veva dìt: “Pensej ti ghi’as cun fuarsa1562
al pèis e lega di sta monèda dàt:
ma dìšmi se pròpit ti l’ às in borsa.”
Alòr jò: “Sì ch’i l’ai, tant lustra e tonda,
ca è la so’mpresiòn1563 ch'i ghi cròt par fuarsa.”
E chist si veva fòu fàt da la lus profonda
che lì’a splendeva: “Sta biela gjoja1564
che su di sè ogni virtùt si fonda,
da’ndà ti vègnia?” E jò: “La gran plòja
dal Spìrit Sant ca cola ben dapardùt
tal vecju e tal nòuf Testamìnt—sta plòja
silogismo a’è ca mi’a dut concludùt,
e cussì ben, che si vès di fà’un paragòn
ogn’altra prova a sarès roba da frut.”1565
E i vevi chistu sintùt: “Chista propošisiòn,
vecja o nova1566, che cussì ben si conclùt,
coma satu ca è na divina cansòn?”1567
“La prova dal ver da chèl ch’i’ai lešùt
a sòn che ròbis nòvis che la natura
a scjaldàighi il fièr a no’a maj podùt.”1568
E a chistu mi veva dìt: “Sè ca ti sigùra
che chès1569 a sèdin vèris? Doma chel medèšin
ch’i ti vòus provà, doma chèl ti lu zùra.”
“Se’l mont si’a convertìt al Cristianèšin,”
i vevi dìt, “sensa miràcuj, chist stes al è’un
che’n paragon i’àltris no sòn che’un centèšin;
jòt tu, ch’entràt ti èris, puarèt e a dišùn,
tal cjamp, par semenà che buna planta
ca no vèn vendemada pì da nisùn.”
Finìt chistu, la cort alta e santa
a plena vòus Diu laudàt a veva li sfèris
cu la melodìa1570 che la sù si cjànta.
E chel siòr che da una a li altri bràghis
cu li so domàndis mi veva partàt,
fin che dongja i’èrin da l’ultimi fràscjs,
di nòuf al veva tacàt: “La Gràsia che marošàt
cu la mins a à, i làvris ti’a vierzùt
fin chì, com’ca è just che cussì a sedi stàt,
e contènt i soj di sè che fòu a’è vegnùt;
m’adès sclisàn pur fòu sè ch’i ti cròs,
e d’indà che stu crodi saltà fòu al à podùt.”
“O bon pari me sant, spìrit ch’i ti jòs
chèl che doma cul crodi batùt ti’as
a la tomba piè ben pì zòvins daj tòs,”1571
i vevi tacàt, “ti vorès ch’i ti manifestàs
duta la sostansa di sè che jò’i cròt
e la rašòn pur ti vorès ch’jo ti pasàs.
E jò’i ti rispùnt: In ta un Diu i cròt,
ùnic e eterno, che dut’l cjèl al mòuf,
sens’èsi movùt—a chist cun amòu i cròt.
E a crodi a dut chistu a no mi mòuf
nè fišica nè metafišica, ma chista
granda veretàt che sù di me a plòuf,
e plovùt a à sù Mošè, sul Vangelista,
suj sàlmos e’i profès e dùcjus vuàltris
indà che’l Spìrit Sant al à fàt posta.1572
E i cròt in tre’tèrnis persònis, e stis
chì, i cròt, a sòn una e a sòn trina,1573
ma’n una sostansa a sòn unìdis.
Da la profonda condisiòn divina
ch’i staj tocjànt, la mins ’mi sigilèa
chèl che’n tal Vanzèli a’è spes dutrina.
Chistu al è’l prinsìpit, cal sfavilèa,
viva lus doventànt cuj so ràis ’nflamàs,
e com ’astri’n tal cjèl’n me’l sintilèa.”
Coma’l siòr che dopo vej scoltàt sè ca ghi plàs,
il servo al imbràsa, congratulànt
chel brav’omp pa li nòvis, apèn cal tàs;1574
la benedisiòn cussì mi veva dàt, cjantànt,
e’mbrasàt tre vòltis mi veva apena ch'i vevi tašùt,
il lustri apostòlic, che al so comànt
parlàt i vevi; e tant ghi vevi plašùt.
Se maj a càpita che’l poema sacri
che a scrivi mi’an judàt cjèl e cjera,
e che par pì àis a mi’a tegnùt magri,
la crudeltàt a vinsi che fòu mi siera
dal pioràr indà che durmìt i vevi d’agnèl,
nemìc dut daj lùpos ca ghi fàn guera;
cu n’altra vòus alòr, e cun blanc cjavièl,
poeta i tornaraj, e in ta chel stes font
dal me batièšin, sù’i metaraj’l cjapièl;1575
pars’che lì, in ta che fede ca ghi tèn cont
l’ànima a Diu, lì ghi eri entràt,
che par chè uchì Pièr cussì ziràt mi veva la front.
Na lus alòr a mov’si a veva vièrs nu tacàt
da la roda da’ndà cal era vegnùt
fòu chèl che prin Vicari di Crist al era stàt;1576
e Beatrìs, ca era lì contenta’n dut,
mi veva dìt: “Vuarda, vuarda: èco lì’l baròn
che a Galisia’l tira zent dapardùt.”1577
Pròpit coma cuant che’un colomp benòn
si tèn visìn dal compaj e zirànt e riširànt
a mostràighi a si mèt la so afesiòn;
cussì i vevi jò jodùt ’l un da ’l altri grant
principe e gloriòus vignì risevùt,
laudànt chèl che lasù i’u nudrìs ben e tant.
Dopo che di fasi fièstis a vèvin smetùt,
sidinùt coram me ognùn si veva 'mpostàt,
lušìnt cussì tant che ’mbarlumìt m i veva dut.
Ridìnt si veva Beatrìs a un di lòu voltàt:
“Spìrit grant che da la divin’ largèsa
da la nustra bašilica1578 ti’as scrìt,
fà risunà’l sperà’n ta chist’altesa:
chistu ben ti lu sàs tu che tant ti còntis
di com’che Gesù scju tre pì’l caresa.”1579
“Alsa pur’l cjàf e scolta sè ch’i ti dìs;
che sè che ca sù a vèn dal mont mortàl
a’è miej ca si abìtui ai nustri ràis.”
Stu cunfuàrt dal secònt fòuc a mi era stàt tal
che levàt i vevi jò’i vuj a li altèsis
che il grant luši ghi vèvin prin fàt mal.1580
La gràsia’vòu che’n front ti ti prešèntis
dal nustri imperatòu, prin da la muàrt,
visinùt, coma l'ànimis sos pì nòbilis,1581
cussì che, jodùt chì’l ver, dut e no doma’n part,
la speransa, che la jù in mòtu a mèt
te e àltris vièrs sè ca è di pì alt cunfuàrt,
dìšmi sè ca’è, e com’che’n flòu a mèt
la to mins, dìšmi pur da’ndà ca vèn.”
Cussì al veva finìt stu secònt lumìn, e sclet.
E che pìa che guidàt a veva ben
l’àlis mès fin ca sù, ta chistu alt svuàl
par me rispundùt a veva, e fàt da fren:1582
“La Glišia militànt di luj un tal e cual
cun pì speransa ’no’n dà, com’ca’è scrìt
da Diu che chì’l fà luši ogni cristàl:
par chèl ghi’è stàt concedùt che dal Egjt
al vegni a Gjerušalem, par podej
jodi’l ver prin che di lotà’l vedi finìt.1583
Li altri do ròbis, ca no sòn par savej
domandàdis, ma par che riferimìnt
al fedi di cuant che sta virtùt ti da plašej,
a luj ghi lasi, che nè d’impedimìnt
nè di vant ghi saràn; e ch’al rispundi ben
l’alta gràsia ghi dèdi sugerimìnt.”
Com’ch’un student di rispundi al mestri si tèn
amondi pront lì che luj al è espèrt,
par fà rišaltà chèl che luj’l cognòs ben,
“La speransa,” ghi vevi dìt, “a’è un spetà cert
da la gloria futura, ch’a nu ni vèn
da la gràsia divina e dal nustri mer’t.
Da tanti stèlis1584 chista lus i otèn
ma chèl che prin ’la metuda’n tal me còu
il pì grant cjantadòu1585 al è stàt dal pì grant Ben.1586
‘In te’a spèrin,’ tal so cjànt il cjantadòu
al dìs, ‘chej che ben a cognòsin il nòn to’:1587
e chej lu sàn che la me fede a àn tal còu.
Tu pur ti mi’as ’stilàt cul istilà so,
cu la to epìstula; cussì ch’jò i soj plen,
e sù àltris la vustra ploja’i plouf jò.”1588
Intànt ch’i parlavi, dentri dal vif sen
di chel lušòu al trimulava un lamp1589
dopo l’altri, com’che jò’i jodevi ben.
Alòr: “’L amòu ch’encjamò t’jòs’n tal me lamp
la virtùt mi’a dàt ch’i’ai tegnùt in pet
fin a la palma e al zì fòu dal cjamp,1590
al vòu ch’i ti rispiri pal to dilèt;
ma’i vuej che, par plašej, i ti mi dìšis
sè ch’i ti cròdis che’l sperà a ti promèt.”
E jò: “Li novi scritùris e antìchis
il sen a mètin, e’l sen a ghi mostra
’l prèmiu a l’ànimis da Diu elètis.
Išaìja’l dìs che’n ta la so cjera
ognuna sù’al tegnarà’un dopli vistìt;1591
e chista vita chì a’è la so cjera.
E to fradi1592 ta’un mòut tant pì definìt,
là ’ndà cal parla da li blanci stòlis,
sta rivelasiòn a ni tèn ben descrìt.”
E alòr, sul finì di sti peràulis,
‘Sperent in te’ i vèvin ’nsìma di nu sintùt;
cul èco di dùtis li ànimis beàdis.
E èco che na lus i vevi tra di lòu jodùt
che, se’l Cancri’l vès altritànt di cristàl,
’l unvièr doma dì’l sarès par un bièl mešùt.1593
E com’ca si alsa e a và e a entra’n bal
na fantasuta, doma par fàighi onòu
a la nuvìsa, intindìnt nuja di mal,
cussì i vevi alòr jodùt chel grant splendòu
unìsi ai doj su la stesa cansòn
com’che just a era pal so grant amòu.
Lì, tal cjànt e tal bal si veva ’nserìt benòn;
e fis su lòu a veva Beatrìs ’l aspièt
com’na nuvìsa ca jòt e dut ghi par bon.
“Chistu al è chèl che pojàt al à’l cjàf sul pet
dal nustri pelicàn, e chist’al è stàt
tal alt da la cròus al grant còmpit elèt.”
Cussì Beatrìs; ma no si àn par chel sviàt
i vuj sos di stàighi sempri atenta,
pur dopo di vèjmi dal sant’usièl recuardàt.1594
Com’chèl che n’ocjada’l vòu dàighi, e’l tenta,
puarèt, al eclisà dal soreli un puc,
che, cul jodi, un ca nol jòt’l doventa;
cussì i’eri jò’n front di chel ùltin fòuc
fin ch'i vevi sintùt: “Parsè t’imbarlumìstu
par jodi ròbis che chì a no’an lòuc?1595
In ta la cjera, cjera al è’l me cuàrp, jòt tu,
insièmit ai àltris, fin che’l nùmar nustri
compaj’l doventa dal dišèn di ca sù.1596
Cun ducj’ dòj i vistìs1597 tal beàt claustri
a sòn doma che do lùcis che’n sù’sòn zùdis;
e chist ti lu contaràs tal mont vustri.”
Apèn’dìt chistu, stu sìrcul di flàmis
cujèt al era stàt, insièmit cul dols mìscju
da li vòus da li tre ànimis beàdis,
cussì, com’par no fà fadìa o vej rìscju,
i rèmos ch’èrin prin’n ta l’aga stàs batùs,
in banda pojàs a vegnèvin da’un fìscju.
Oh, cuant ca èrin i me sintimìns movùs
cuant che voltàt mi eri par jodi Beatrìs,
ma jòdila’i no vevi podùt1598, se ben che’a pus
piè i eri da ic, la sù’n tal mont felìs.
Di no podej pì jodi i vevi temùt
pal sflameà1599 che i vuj mi veva distudàt,
cuant che dut ta’un colp na vòus i vevi sintùt
ca mi veva dìt: “Intànt che’l jodi ti vèn ridàt
che cul fisami si’era zùt cunsumànt,
rašona pur par tègnilu compensàt.
Tàca duncja; e dìs a sè ca và puntànt
la to ànima, e fà cont cal sedi
il to vuli zùt pierdùt, ma no par tant;
pars’che Beatrìs, ch’adès no’è tal to dì1600,
ma che par chì a ti mena, a pòl cul so sguàrt
di nòuf dati com’la man d’Anania’l jodi.”1601
E jò: “Cuant ca ghi farà plašej, prest o tart,
ca curi ic i vuj che stàs a èrin li puàrtis
ca vev’ušàt par dami’l fòuc che’n me sempri’l àrt.
Il ben cal fà contèntis st’ànimis beàdis,
Alfa e O al è’n ta la scritura
che amòu m’insegna in pì manièris.”1602
Che stesa vòus ca mi veva cjòlt la poura
di èsi stàt par sempri imbarlumìt,
’ncoragjàt mi veva di parlà, sensa poura;
“Un crivièl1603 pì pìsul,” a mi veva duncja dìt,
“adès ti ocòr: diši a ti convièn
com’che da stu amòu ti sòs stàt culpìt.”
E jò: “D’argumìns filošòfics al vèn,
e da sè che da ca sù mi vèn rivelàt,
chel amòu’l vèn, che’n me prin al à lasàt’l sen.
Chè’l ben, coma ben, na volta apresàt,
amòu al impìa, che sempri pì grant
al doventa, secònt da la so bontàt.1604
Duncja, a l’esènsa che di bon a'n d’à cussì tant
che ogni ben che fòu d’ic jodi i podìn,
altri nol è che’un raj che da chè al vèn radiànt;
a’è mièi che pì che vièrs l’àltris ch’i jodìn,
si movi, amànt, la mins di chej che ben
a sàn la veretàt1605 che discutìnt i stìn.
Chista veretàt al me intelèt a vèn
da chèl1606 che jodi mi fà il prin amòu
di dut sè ca’è eterno—da là i la otèn.
A mi la mostra pur la vòus dal prin autòu
che a Mošè a ghi’a dìt, di sè parlànt:
‘I ti faraj jò jodi ogni valòu.’
Ti mi la mòstris pur tu1607, scuminsiànt
cul alt avìs1608 cal siga dut il arcàn
di chì la jù pì d’ogn’altri avìs, e tant.”
Cussì mi veva dìt: “Gràsis al intelèt umàn
e a l’autoritàs ca lu concòrdin,
fra’i to amòus, chèl par Diu al è sovràn.
Ma dìšmi pur s’altri cuàrdis ti tirin
vièrs di luj, cussì ca podi la to cansòn
cjantà daj dincj’ che cun stu’amòu ti muàrdin.”
A no’era platada la santa intensiòn
da l’àcuila1609 di Crist, e ben mi eri necuàrt
di sè cal voleva ch’i fès profesiòn.1610 )
E alòr jò di nòuf: “Dut chel muàrdi fuàrt
che a Diu’l pòl fani voltà il còu
a tegni vìf’l me amòu al à fàt la so part;
chè’l èsi me e dal mont, o grant amòu,
che muàrt1611 che l’ànima me a tèn viva
che a ognùn da sperà ghi dà, com’a mi, besòu,
cu la so cognosensa rivelada e viva,
tiràt fòu mi’an dal mar dal amòu stuàrt
e lì di chèl dret mi’an pojàt’n ta la riva.
A li fràscjs ca gh’inghirlandèjn dut ’l ort
dal etern’ortolàn1612 ghi vuej ben, e tant,
e tant pì pars’che dal so ben a sòn puàrt.”
Apèna tašùt, sintùt i vevi un cussì dols cjànt
risunà’n tal alt dal cjèl, e Beatrìs
cuj àltris ca diševa: “Oh sant, sant, sant!”
E com’ch’un lustri fuàrt ni svèa a vòltis
par via dal spirt dal jodi cal sìnt
taj vuj il splendòu da li so sèis,
e’l sveàt sè che a colp al jòt al risìnt
pal masa lustri ca lu imbarlumìs,
fin che il bon sens visìn ghi và corìnt;
cussì daj me vuj li pècis vansadìsis
cjòlt a mi veva Beatrìs cul raj daj so vuj,
cal risplendeva par pì di mil mìis:
e pì di prin a jodèvin alòr i me vuj;
che un bièl puc stupidìt ghi vevi domandàt
di un cuàrt lušòu che cun nu al era luj.
E ic: “Dentri di chej ràis, dut ’luminàt
jodi’l fà’l fatòu che ànima prima
che la prin’ virtùt a vedi maj creàt.”1613
Com’la frascja ca si sbasa dal so’nsima
al pasà dal vint, e dop’di nòuf si leva
e sù’n tal alt a torna, coma prima,
cussì i vevi fàt jò ’ntànt che ic a parlava,
plen di maravèa, e dopo sigùr
vegnuda mi veva na voja che di tabajà a ardeva.
E i vevi tacàt: “O milùs1614 che dut madùr
dom’tu ti sòs stàt fàt, o antìc pari
ch’ogni spoša fìa ti’è, e nuàra pur,1615
I ti vuej adès suplicà, bon pari,
di parlami: tu t’jòs la me granda voja
che davòu dal diši tò zà si mèt a cori.”
Com’un nemàl sot’un nisòu’l zùja
e’i so muvimìns jodi a si pòsin
dal tiramòla dal nisòu ca lu ’mbròja,
pròpit’n ta stu mont chì stu spìrit prin
al traspariva sot la so cujèrta,1616
e di dami plašej i so zujès a parèvin.
E luj: “Se ben che la domanda fata
da te no mi’è stada, la to voja i saj miej
ch’ogn’altra roba a ti ti sedi certa;
ch’jò’n tal miej spièli1617 d’jodi i’ai’l podej
ch’in sè’l tèn dùtis l’altri ròbis rifletùt
e nuja luj di riflèti al à’l podej.
Savej ti vòus cuant che Diu mi’a metùt
in ta chel bièl ort1618 indà che Beatrìs
tal scjalìn che ca sù’l vèn mètiti’a volùt,
e1619 sè che tant plasùt ghi à a li me lùcis
e la rašòn justa dal so grant disdèn
e la lenga ch’i ušavi’n ta che sgjvìgnis.
Duncja—O me bon frut—il gustà dal len1620
stàt nol è cauša’n sè stes dal grant ešilio;
stàt al è ’nvènsi—chèl sì—il trapasà dal sen.1621
Par cuant che movùt’a Beatrìs Virgìlio
volùt par cuatrimiltrešinta e doj zirus
dal soreli i vevi stu concilio;
e chèl jodùt i vevi in ta dùcjus
chej sens dal so cjamìn noufsènt e trenta
vòltis da la cjera tornà’e fà’i so zirus.1622
La lenga ch’i parlavi a era dut cuanta
zuda prin ch’a l’òpera ’ncompletàbil
la zent di Nembrot a stes dut’atenta;1623
che’a no è nisùn efièt rasionàbil,1624
che pal plašej umàn a si rinovèa
seguìnt’l cjèl, che sempri’l sedi duràbil.1625
Che ’l omp al parli a no è maravèa;
ma cussì o culà il mont al lasa
ch’i fèdis com’ca vi plàs, in famèa.1626
Prima ch’i zès jù’n ta l’infernàl fasa,1627
I si clamava’n cjera il pì grant ben
da’ndà cal vèn il godi ca m’inglusa.
El1628 si veva dopo clamàt, com’ca convièn,
che la zent coma li fuèis a fà avonda,
che’n ta na vit una a và e n’altra a vèn.
Ta chel mont che pì a si’alsa da l’onda
jò’i eri, cun vita pura e dišonesta,
da la prin’ora a chè ca la seconda,
com’che’l soreli’l cambia cuadrant ogni sesta.”1629
“Al Pari, com’al Fi e al Spìrit Sant,
gloria!” dut il paradìs al cjantava,
cussì ch’ešaltàt i eri jò da chel dols cjànt.
Sè ch’jodevi un ridi al someàva
dal’univèrs intèj, che lègri e sturnìt
tal jodi e’n tal sinti mi tegneva.
Oh cuant godùt cal vev’alòr il me spìrit!
Oh vita plena di amòu e di pàs!
Oh cuant bon stà ca era chì e cuant mèrit!
I so cuatri aspiès1630 di lušòu ducju’mpiàs
davànt m’jodevi, e chèl che pì visìn1631
mi’era sempri pì pareva ca s’iluminàs
e’n tal jodi’l doventava plan planìn
com’che Gjove’l doventarès se luj stes
e Mars da usièj li plùmis si scambiàsin.
La providensa che da chì, com’adès,
a decìt sul fà e rifà, il coru beàt
sidìn’n ta stu momènt a voleva cal stes,
cussì che jò sintùt i vevi: “Nosta stà marveàt
se di colòu ti m’jòdis cambià; che ’ntànt ch’i dìs,
i’àltris pur il so colòu a varàn cambiàt.
Chèl che’n cjera’l me post ušurpà t’jòdis
— il me post, il me post!—che pì a nol tèn
’n sè’l Fì di Diu—Oh se bruti ròbis!—
il me simiteri ’nledanàt a plen
al à di sanc e di spusa; cussì che’l tristàt1632
che di ca sù al è plombàt, la jù1633 si’l’gòt ben.”
Dal colòu cal tèn il soreli pituràt
il nul al tramònt e al prin cric dal dì,
alòr i vevi jò jodùt dut’l cjèl ’luminàt.
E com’na fèmina che coma ogni dì
onesta si mantèn, sintìnt da li pècis
d’àltris, timiduta ’si fà, da no crodi,
a Beatrìs pur ’nrošàt si ghi vèvin li mosèlis;
e na eclìs cussì’n cjèl maj si veva jodùt
da che volta’n cà da li pènis suprèmis.1634
E’n davànt cu li so peràulis al era zùt
cun vòus ca era cussì tant tramutada
che’l so aspièt cambiàt a veva in dut.
“La spoša di Crist1635 no’è stada ’levada
cul sanc me, chèl di Lin e pur chèl di Clet
par èsi al baratà dal oru ušada;
ma par podej vej stu vivi benedèt
tant Sisto che Pio, Calisto e Urban
spandùt’l veva’l so sanc, ognùn di lòu puarèt.
Maj no’era stada nustra ’ntensiòn ch’a man
destra daj sucesòus nùstris part si sintàsin
e’n ta che altra’l rest1636 dal pòpul cristiàn;
nè di che clafs che a mi pasàdis mi’èrin
sìmbul di na bandiera ’doventàsin
che cuntra’i batiešàs a combatèsin;
nè doma com’un sigìl mi ušàsin
par privilès bušiàrs e baratàs
che dut ros mi fàn cuant ch’in mins mi vègnin.
Ma vistìs da vèscuj cers lùpos sfondràs
ucà e ulà’n ta li fàldis s’jòdin:
O vuardiàn di Diu, parsè ch’i ti tàs?
Dal nustri sanc il Guascòn e’l Caorsìn1637
si tègnin prons a bevi; o prinsìpit bon
a se ušu viliàc che a jòditi i zarìn!
Ma l’alta providensa che cul Scipiòn
a Roma’a difindùt la Gloria dal mont,
prest’la judarà, coma ch’jò i saj benòn.
E tu, fiòl, che di tornà ti saràs pront
prest’n ta chel mont bas, dìs, ch’i ti tèn scoltàt,
e domanda pur dut, sensa nisùn scont.”1638
Cussì, com’che’l vapòu al floca gelàt
in jù ta la nustr’aria, cuant che il cuàr
dal cjavròn1639 dal cjèl cul soreli si tèn tocjàt,
in sù jodùt i vevi cuant biela che l’àjar1640
trionfànt a flocava cu li lušìgnis
che uchì a vèvin adornàt stu altar.
E’i me vuj davòu ghi èrin zùs a sti lùcis
fin che dut che’l so’ntèns flocà luminòus
impedìt a mi veva d’jodi chès pì àltis.
Alòr Beatrìs, ch’jodùt mi veva dut studiòus
cuj vuj voltàs’n sù, mi veva dìt: “Da là ’nsima
sbasa’l cjàf e gòt da la cjera i valòus.”
Da cuant ch’jò i la vevi oservada prima
notàt i vevi che movùt’i eri stàt’n tal’arc
cal fà dal miès a la fin il prin clima;1641
cussì che’n jù, pasàt Cadìs, jodùt i vevi di là dal arc
il brut pàs d’Ulìs, e par di cà chel post
’ndà ch’Europa cjòlt a veva’l so dols car’c.1642
E pì’ncjamò a mi sarès stàt espòst
di stu bièl ort1643; ma’l soreli’l moveva
sot i me piè di un sèn1644 e pì, e prest.
La me mins ’namorada, ca bramava
ogn’istànt la me Beatrìs, di tornà
cuj vuj a ic pì che maj a ardeva:
e se natura o art pàscul a fà
pal dilèt daj vuj o gust dal intelèt,
in cjàr umana o’n tal so piturà1645
dut’nsièmit a dàn tant mancu dilèt
di chel plašej divìn ca mi veva ingolfàt
cuant che’i vuj voltàt i vevi al so ridìnt aspièt.
E’l grant plašej che’l so vuli soàf mi veva dàt,
dal bièl nìt di Leda1646 discjòlt mi veva e straviàt
e vièrs chel cjèl1647 svelt com’un folc pocàt.
Par chì e par là mi tegneva stu post ’ncolàt,
e dut bièl al era, ch’jò’i no saj diši ben
indulà1648 che Beatrìs mi veva partàt.
Ma ic, che dal me volej a jodeva’l sen,
tacàt cussì a veva, ridìnt e contenta,
che’ntòr d’ic Diu’l pareva godi a plen:
“La natura dal mont, ca tèn cujèta
la cjera e dut chèl che atòr ghi mòuf,
uchì a taca e chì a è la so meta;1649
e stu cjèl a nol à altri ca si mòuf
fòu che’l pensej divìn1650, che ’mpiàt al tèn
’l amòu so e la virtùt che da luj’a plòuf.
Da lus e amòu circondàt al è a plen,
com’che’i àltris da luj; e stu grant sìrcul
doma’l so grant fatòu a lu comprent ben.
Nol è daj àltris mišuràt chistu mant1651
ma da chistu a sòn i àltris mišuràs,
cussì com’il dèis dal miès e dal cuint al è mant.1652
E com’che’l timp al tèn in ta stu vas1653
li so radìs e’n ta àltris li fràscjs,
adès ti è ben manifèst e ti lu sàs.
Oh voja che la zent a font ti màndis
tant sot di te, che nisùn a à pì’l podej
di levà i so vuj fòu da li to òndis!
Al flurìs ben in taj òmis il volej;
ma la ploja che maj a smèt a marsìs
chej èmuj ca varèsin da èsi biej.
Fede e inocensa a sòn restàdis
doma’n taj frutùs; e’n ta puc timp ogni una
a sparìs prin ch’alc1654 s’jodi’n ta li mosèlis.
Chèl al è che da ninùt ’ncjamò’l dišuna
ma puc’a puc gološàt al doventa
di dut sè cal jòt e sot di ogni luna;
e chèl al è che da frut ben ghi vòu e’l scolta
so mari, ma doventànt grant al cambia siera
e nol cròt l’ora di jòdila muarta.1655
Cussì a si fà la pièl blancja nera
tal prin aspièt da la biela fia strèa1656
di chèl che matìn ni dà e ni lasa sera.
Par ch’i no ti ti fèdis maravèa,
pensa tu che’n cjera nisùn’a governa;
l’umana famèa par chèl a si disvièa.1657
Ma prin che zenàr zùt’l sedi jù pa la gorna1658
par che centešima1659 che la jù i trascuràis,
scju ràis chì cussì tant su la furtuna1660
a splendaràn che da timp i spetàis,
che li pòpis si voltaràn in prùis
cussì che la flota1661 zì dreta i jodarèis;
e bon frut’l darà ’l àrbul che’n flòu t’jòdis.
Dopo che dut cuntri da la vita prešìnt
di nu, puora zent, cul just1662 si veva sbrocàt
chè che la me mins a zeva ’mparadišìnt,1663
com’che’n tal spièli’l cjandelàr ’nflamàt
al jòt chèl che davòu al vèn ’luminàt
prin di vèighi o’n vista o’n pensej rivàt,
e’n davòu curiòus si zira dut ta’un trat
par jodi se’l veri’l ver’l dìs, e’l jòt ben
che sì, com’che’l ritmo’l cjant al tèn mišuràt;
cussì’l me pensej a si recuarda ben
di chel momènt cuant che’n taj so vuj vuardànt,
’l Amòu, fàt cuarda, a ic leàt mi veva’n plen..
E al momènt ch’i mi eri voltàt, dut cuant
jodìnt e godìnt di chel bièl mont celèst
che jodi si fà’n tal so splendòu pì grant,
un puntìn di lus1664 jodùt i vevi alòr e prest
cun cussì tant lušòu che’l vuli da luj ’nfogàt
sierasi a ghi tocjava par restà di sest;
e com’astri che puc’l pàr da uchì vuardàt
luna’l somearès visìn di chèl metùt
coma che astri cun astri i vìn sempri notàt.1665
Fors’altritànt visìn—mi veva parùt—
dal sercli che la lus a colorèa
cuant che’l so vapòu a tèn ben intinzùt,1666
un sercli di fòuc cussì mi parè’a
ch’atòr dal punt ghi zès pì svelt, e tant,
dal motu che pì visìn’l mont al circondèa.1667
E a chèl n’altri atòr ghi zeva zirànt,
e a chèl un ters, e a chel ters un cuàrt,
e al cuàrt il cuint, e’l sest pì avànt.
Il siètin s’jodèv’alòr, almancu’n part,
chè cussì grant al era che’l mesagej di Gjun1668
a lu varès tegnùt dentri doma’n part.
Cussì ’l otàf e’l nonu, e ognidùn
pì lent si moveva, secònt cal era
’n tal so èsi pì lontàn dal nùmar un;
e chèl al veva la lama pì clara
che pì dongja al era da la lus pura
e che, coma chè, pì daj àltris a’era.1669
Beatrìs, il me nul jodùt1670, cun primura
a diši si vev'alòr metùt: “Da chel puntìn1671
il cjèl dut al dipènt e la natura.
Mira’l sercli che dongja di chèl i jodìn;
ti’as di savej ca lu tèn cussì svelt movùt
il amòu ’ncandesènt che pì ghi stà visìn.”
E jò a ic: “Se’l mont al fòs disponùt
cun dut ’l òrdin ch’jo i jòt’n ta che ròbis,
pasùt zà’i sarès cun chèl che davànt mi’è metùt;
ma tal mont sensìbil, la jù di nuàltris,
li sfèris i jodìn che tant ni pàrin
pì divìnis par èsi dal miès1672 pì remòtis.
Se’l me dešideri al à ’lòr di vej fin
in ta stu miràbil e seràfic templi
che dom’amòu e lus al à par cunfìn,
miej a è ch’i sinti com’che ’l ešempli
e ’l ešemplàr 1673a no sòn d’acordu’n dut,
che jò il parsè invàn i contempli.”
“Se’i to dèicj’ disleà stu grop no’an podùt
dal dut, nosta fati tant maraveà;
chè cul puc tentà si’a pì’ncjamò strinzùt!”
Cussì l’amada me che, “Seguìs la plèa,”
mi veva dìt, “dal me discòrs, se pì savej ti vùs;
che par tajà’l grop ti ’ngusarà la sèa.1674
I sèrclis corporaj pì grancj’ o pisulùs
a sòn secònt’l pì e’l mancu da la virtùt
ca àn, che sinò puc a sarèsin dùcjus.
Pì bontàt ca si à e pì a si’a salùt;
e pì salùt a ghi và al cuàrp pì grant,
se li so pars a sòn perfètis in dut.
Stu chì, duncja, che davòu di sè dut cuant
’l altr’univèrs’l strisìna, ben ti lu jòdis
riflèti’l sercli che miej ’l cognòs e ama tant.1675
Par chèl, se tu a la virtùt ti ùšis
la to mišura, e no a l’aparènsa
da li sostànsis ca ti somèjn rotòndis,
t’jodaràs na biela corispundensa
fra’l pì e’l pì, e’l mancu e’l mancu pur,
in t’ogni cjèl, cu la so’nteligensa.”1676
Splèndid al resta e serèn di sigùr
’l emisferi da l’aria cuant che Borèa
a sofla cun chel so destri flat1677 puc dur
ma che lo stes’l sporc a sclarìs sta dèa
che ’l alt al turbava, cussì che’l cjèl adès al rìt
pal blue che par dut si gh'jodeva, da maravèa;
pròpit cussì a veva'l me spìrit sclarìt
la me Beatrìs cul so rispundi clar,
e com’na stela’n cjèl il ver al era trasparìt.
Tašùt ca veva’n ta chistu post stelàr,
pròpit com’che il fièr al sfavilèa
cuant cal bol1678, cussì i sèrclis cun lušòu solàr.
Davòu d’ogni faliscja’l lušòu al zè’a;
e cussì tàntis a èrin che’l so nùmar
pì dal doplà da la damiera s’inmilèa.1679
D’ogni coru i sintevi ’l ošana clar
al punt fìs che in ta scju poscj’a ju tèn
e tegnarà e tegnùs ju’a’l prin luminàr.
E chè che daj dùbis a jodeva’l vaevèn
ta la me mins, mi veva dìt: “I sèrclis prins
Serafìns e Cherubìns jodi ti’an fàt ben.
Cussì prons e svels a sòn cuj so leamìns
par someàighi al punt pì ca pòsin;1680
e tant’a pòsin cuant che al jodi’a sòn sublìns.
Chej altri amòus ch’atorotòr ghi zìrin,
a si clàmin Trònos dal divìn aspièt
che chista prima terna1681 a tèrminin.
E di savej ti’as che dùcjus a’an dilèt
cuant che cu la so vista tant profonda
jodi a pòsin’l ver cal cujèta ogn’intelèt.
Da chist jodi ti pòs com’ca s’infonda
’l èsi beàt in tal àt stes dal jodi,
no dal amà, che dopo’l vèn, com’na onda;1682
e’l mèrit mišura al è dal jodi
che gràsia e buna voja a parturìsin:1683
en’sù e’n sù1684 cussì, com’ch’i ti pòdis crodi.
L’altra terna che’n flòu a vèn tal gjardìn
di chista primavera sempiterna
che encja cul Arièt’n tal scur i jodìn,1685
com’i prins usièj1686 sempri a cjantin ‘Ošana’
cun tre melodìis, che tre si sìntin
dòlsis rivà daj òrdins1687 da’ndà ca vègnin.
Àltris spirs divìns uchì a si cjàtin—
prin li Dominasiòns e dopo li Virtùs;
il ters’òrdin li Potestàs a fòrmin.
Penùltins’n ta stu post di Gloria metùs,
Principàs e Arcànzui uchì si zìrin;
par ùltins i Ànzui chì si la gòdin dùcjus.
Chiscju òrdins in sù dùcjus a mìrin,
e di sot a si fàn tant sinti, che’a Diu stes
dùcjus a sòn tiràs e dùcjus a tìrin.
E’l Dionìs1688 cun granda voja, sìnt ben adès,
a contemplà scju òrdins a si veva metùt,
e nomàs ju’ai com’ch’i ti’ai apèn’dìt adès.
Ma Gregorio dut chist nol à condividùt;
par chèl, apen’apèn che’l ver al à capìt
ca sù’n tal cjèl, di sè stes al à ridùt.
E se un segrèt cussì tant ver al à ufrìt
un mortàl di la jù, n’ocòrin maravèis;
pars’che vuardànt’n sù un1689 lu veva zà scuprit
cun tant altri di ver di chisti sfèris.”
Cuant che ducju doj i fioj1690 di Latona
cujèrs dal Montòn e da la Libra
a fàn di dut ’l orišònt na zona,
chel tant che dal punt che’l zènit ju ’cuilìbra,
fin che ’l un e ’l altri da che sintura,
cambiànt ’l emisferi, a si scuilìbra,
tant cussì, cul aspièt ridìnt na vura,
a veva Beatrìs tašùt, chel punt fis vuardànt
—che vinsùt mi veva—cun granda cura.1691
Alora tacàt a veva: “Jò’i dìs, e no dibànt,
sè chì ti vùs sinti, pars’ch’i l’ai jodùt
là ’ndà ca s’unìs ogni ’ndà e ogni cuant.1692
No par vej ’l acuìst di altri bens volùt,
ca no pòl dasi, ma par che’l so splendòu
diši’l podès “I ešìst!”, risplendìnt dut,
e la so eternitàt di timp, fòu
d’ogni altri comprendi, pal so plašej
vierzùt si veva'n ta nòufs amòus ’l eterno amòu.1693
Nè miga inèrt’l pasava prin’l timp intej;
chè nè prin nè dopo cori t’jodèvis
il spirt sant di Diu’n ta l’àghis daj mars bièj.1694
Forma e matèria, insièmit e distìntis,
fòu a èrin vegnùdis ta’un èsi sensa fal,
com’da’un arc’ di tre cuàrdis tre frècis.1695
E com’tal veri, ta l’ambra e tal cristàl
un raj tant al risplìnt che dal entrà
al èsi a no è nisun intervàl,
cussì dal triform’efièt1696 di Diu a’è pur vera
che’n tal so èsi al veva ta’un colp radiàt dut
sensa distinguj fra chèl che prin al era.
Concreàt al era stàt ’l òrdin e’l costrùt1697
da li sostànsis; e chès sù’nsima
dal mont a èrin, ’ndà che actus purus al è dut;
potensa pura ghi era zuda tant sot dal insima;1698
e’n tal miès si veva leàt la potensa cul àt
cussì fuàrt che’l un l’altra sempri’l brama.1699
Daj ànzui Geronimo a vi’a contàt
che tancju sècuj prin a èrin stàs creàs
di cuant che ’l altri mont al era stàt creàt;1700
ma an d’è doma una di veretàs
com’ch’i savèis daj scritòus dal Spìrit Sant;1701
e, a ben pensà, chistu ti capiràs;
e la rašòn pur a amèt altritànt,
ca no pensarès par nuja che i motòus
perfesiòn a vèsin in tal stà dibànt.1702
Adès ti sàs’ndulà e cuant che scju amòus
creàs sòn stàs e coma; cussì che’nsinišìnt
da la to voja zà a sòn stàs tre ardòus.
S’i contàsin fin al vincj’ svels coma’l vint
pì timp ni volarès ch’a cualchi ànzul ghi’a volùt
di remenà’l sogèt di ogni vustri elemìnt.1703
I àltris restàs a èrin, che’a colp a vèvin podùt
sta art tacà, che tu t’jòs cun tant dilèt,
che di smeti di zighi atòr1704 maj no’an volùt.
Il straplòmp al à tacàt cun chel maladèt,
chel rogànt insupiarbìt che tu ti’as jodùt
la jù da ducju i pèis dal mont tegnùt stret.
Chej ch’i ti jòs chì la modestia’an vùt
di ricognòsisi’n ta la divìn’ bontàt
che, da chè fàs, di tant capì ghi’a concedùt;1705
par chèl il so jodi al è stàt ešaltàt
cul splendòu da la gràsia e cul so mer’t,
cussì ch’adès a’an ferma e plena volontàt.1706
E no ti’as di dubità, ma stà ben cert
che’l risevi gràsia al vèn meretàt
secònt ’l afièt che pal creatòu si tèn vièrt.1707
E adès su chist’asemblèa a ti’è dàt
di capi ’ncjamò di pì, se a sti peràulis
ti ghi’as ben pensàt, sens’èsi pì judàt.
Ma pars’che la jù, ta li vustri scuèlis
a si lès che l’angjèlica natura
savej e volej a à, e ben’a capìs,
i vuej pur diši, par ch’i t’jòdis, dut’pura,
la veretàt che la jù’a vèn stracapida
taj ecuivocamìns di sta letura.1708
Chisti sostànsis, ognuna gjoconda
taj jodi’l bon Diu, il vuli no ghi’an voltàt
a chèl che dut’l jòt e dut al guida:
par chèl il so jodi a nol è straviàt
da altri ròbis, e par chèl bišugna no àn
di vej da recuardà un concèt lontanàt;
cussì che la jù, durmìnt a vuj vièrs, suns a si àn,
crodìnt di diši’l ver e a vòltis no crodìnt;
ma scj’ultins pì colpa e vergogna a àn.1709
Jù pal stes troj i no stèis vuàltris zìnt
filošofànt, che tant menà vi lasàis
dal ben figurà che sempri vi và’nsiminìnt!
E cun stu fà mancu displašej cà i lasàis,
oh tant mancu, che cuant ch’i fèis a pusta
a stuàrzi’l scrìt divìn o’i lu bandonàis.
A no si pensa a cuant sanc cal costa
il semenalu tal mont e cuant cal plàs
un che, ùmil, visìn di chèl s’impòsta.
Par pari bon si tègnin dùcjus ’mpegnàs
cu li so ’nvensiòns, e chès a sòn contàdis
daj predicjadòus, e’l Vanzèli si tàs.
Che la luna ’ndavòu a era zuda, un’l dìs,
durànt la pasiòn di Crist e’n miès si veva metùt
cussì che la lus dal soreli pì no t’jodèvis;
che just no’è che la lus si vès platàt dal dut
par dut; da la Spagna fin là da l’India,
com’a Gjudèa, sta eclìs a veva rispundùt.1710
Firense tancju Làpos e Bìndos1711 no’a
com’che fiàbis cussì da àn a àn
contàdis a vègnin da chì o da là;
cussì che li agnelùtis che puc a sàn
a tornin daj pràs pasùdis di vint,
e puc li juda il no jodi il dan.1712
Ai sòs no ghi’era Crist zùt prin dišìnt
‘Zèit, e predicjàighi al mont balòtis’;
no: a ghi veva dàt ’nvènsi’l just fondamìnt.1713
E chèl tant proclamàt a vèvin li so bòcis
che tal lotà par tegni ’mpiada la vòus
dal Vanzèli scudo a vèvin fàt e làncis.
E adès si sìntin scju predicjadòus
diši pajasàdis e, tant par fà ridi,
da stùpis a ti’n fàn di ducju i colòus.1714
Ma se’n tal capùcjo ’l vilàn a jodi
’l usièl al rivàs indà cal fà’l so nìt,
il fals perdòn ben al podarès jodi;
pal cual un zèj di schifènsis al vèn dìt
che, sensa prova di nisùn testimoni,
da tancju vilàns stùpis al vèn stracapìt.
Di chist s’ingràsa’l pursìt di Sant’Antòni,
e d’àltris pur che’ncjamò pì porcos a sòn
ca vàn moneda falsa a depòni.1715
Ma voltàn di nòuf, dop’di sta digresiòn,
i nustri vuj vièrs la stradela dreta
cussì che’l discòrs e’l timp a vèdin proporsiòn.1716
Sta natura’n nùmar, par dìšila scleta,
cussì tant a si alsa che ogni peràula
o concèt umàn sempri sot al resta;1717
e se tu ti vuàrdis sè cal rivèla
Danièl, t’jodaràs che i so miliàrdos1718
tal alt dal infinìt a vàn a finila.
La prin’lus, ca radièa dut sè1719 ch’i t’jòs,
ta tanti manièris a và mostrada
com’che tàncjus a sòn i splendòus daj Trònos.1720
Alòr al àt ca la tèn concepida
a ghi seguìs ’l afièt, e la dolcesa
dal amòu par chèl a è pì o mancu cjàlda.1721
T’jòs duncja’l pì alt e la grandesa
dal so eterno valòu ca si và spielànt
taj ’nfinìs cristaj ch’jodi a fàn la so bielesa,
e sempri un, coma prin ca fòsin, restànt.”1722
Forsi no pì di mil mìis da chì lontàn
a stà ardìnt la sest’ora1723, e stu mont
l’ombrena zà’l sbasa’n tal so lièt a plan,
cuant che’l miès dal cjèl, a me profònt,
a cambià’l scuminsa, che cualchi stela
il so jodi a stà pierdìnt da stu font;1724
e com’che avànt a vèn sta gran biela
serva1725 dal soreli, cussì si siera’l cjèl
lasànt sùbit fòu fin la pì biela stela.
Pròpit cussì il trionf1726 che ritornèl
sempri ghi fà al punt che svuarbàt mi veva1727
someànt platàt da chèl ch’atòr ghi feva spièl,1728
al me jodi puc a puc si distudava;
par chèl il tornà cuj vuj a Beatrìs
il jodi nuja e’l me amòu a mi pocava.
Se chèl che fin uchì di ic si dìs
in ta na làude e basta al fòs includùt,
nol bastarès nencja pa la so radìs.1729
La bielesa so, ch’a chel punt i vevi jodùt,
no dom’al di là di me, ma jò’i cròt
che doma’l so fatòu godila’l pòl’n dut.1730
D’adès in davànt, e da sè che jò’i jòt,
vinsùt mi sìnt pì che maj dal so tema
o cal sedi o comic o tragic1731, chist jò’i cròt;
pars’che coma’l soreli’n taj vuj d’un che pì’l trema,1732
cussì’l recuardàmi dal so dols ridi
il me ’ntelèt mi cjoj che pì nol è coma prima.1733
Dal prin dì che ic i me vuj podùt a vèvin d’jodi
in ta sta vita fin adès in ta sta vista,
di sfogami cul me cjànt i pòl encjamò godi;
m’adès a è miej che’n davòu i lasi stà
la so bielesa, com’che poetànt
fin in ùltin al fà ogni artista.
Pròpit com’che jò i la lasi a’un sùn pì grant
di chèl da la me cansòn, che ben a vòu
la so difìsil matèria zì terminànt,
cul fà e cun vòus d’un bravo condutòu
tacàt ’a veva di nòuf: “I sìn vegnùs fòu
dal Prin Motu e’n tal cjèl i sìn di pur lušòu;1734
lus inteletuàl, plena d’amòu;
amòu dal pì grant ben, di gjòldi plen;
gjòldi che tant miej al è dal pì dols savòu.
Chì l’una e l’altra milìsia t’jodaràs ben
dal paradìs, e un’a jodi ti zaràs
com’ca sarà cuant che’l grant judìsi’l vèn.”1735
Com’ch’a colp un lamp al fà dut un fracàs
cu li virtùs višìvis, e a’mpedì ghi và
d’jodi ogès che pì’ncjamo a sòn luminàs,
luši cussì tant mi veva fàt na lus viva
e cussì inglusàt mi veva'n ta stu vel
dal so splendòu che nuja pì’l me vuli’l jodeva.
“Pur sempri ’l amòu cal sodìsfa stu cjèl
al cjoj sù’n sè cun sta sorta di salùt,
par disponi cjandela al so flameà bièl.”
I vevi apena dentri di me sintùt
sti pucju peràulis, ch’i’vevi jò ben notàt
ch’elevàt mi’eri pì alt da la me virtùt;1736
e di na nova vista mi eri ’mpiàt
che nisuna lus a è tant clara
ch’adès i me vuj no varèsin sopuartàt.1737
E na lus jodùt i vevi, com’na roja vera
ca scoreva lušìnt tra li do rìghis
pituràdis cuj colòus di primavera.
Da stu scori s’jodèvin falìscjs vìvis
che dapardùt a colàvin jù’n taj flòus
coma rubìns’n ta corònis indoràdis.
E dopo, coma ’ncjocàdis daj odòus,
di nòuf a sprofondàvin in ta sta biela curìnt;
e àltris fòu si alsàvin da stu post sfarsòus.
“’L alt dešideri ch’avànt ti poca, volìnt,
dut savej di sè che’n ta stu post t’jòdis,
a mi plàs, e a mi plàs il to spirt ruvìnt;
ma di st’aga chì a è miej ch’i ti bèvis
prin che di sta sèit sasiàt ti vegnis dut”:
just cussì al era’l spirt da li so peràulis.
E di nòuf: “Il flun e ogni gjojelùt
ch’intòr ghi cola e scjampa, e il ridi da l’èrbis
com’ornamìnt d’indìsi al è lì metùt.1738
No che lòu no sèdin encjamò madùris
ma’l difièt al è dut da la to banda
ch’jodi’ncjamò no pòl cuant ca sòn vèris.”
Ninùt non d’è che dopo na durmida
che pì a lunc dal sòlit a à duràt
a si svej sensa voja di na tetada,
coma me che miej spièlis a colp i’ai provàt
di fà daj me vuj, bevìnt di che onda
divìna che d’un miej jodi ni tèn dotàt;
e cussì com’che bevùt’ a veva la gronda1739
da li me sèis, d’jodi mi veva parùt
che lungja pì a no fòs ma rotonda.1740
Alòr, coma un sot mascara zùt
che altri’l pàr che prin ca si svistìs
dal someà che platàt lu veva tegnùt,1741
cussì jodùt i vevi cambià’n fièstis pì bièlis
i flòus e li falìscjs, cussì ch’jò jodùt
i vevi li do lìstis1742 dal cjèl fasi manifèstis.
O splendòu di Diu, ca mi’a permetùt
d’jodi ’l alt trionf da la vera dominasiòn,
la virtùt dami di contà com’ch’i l’ai jodùt!
Un lustri al è la sù ch’jodi al fà benòn
il grant creatòu a che creatura
che doma’n luj a pòl jodi sè ca è di bon.
E rotonda a si slungja la so figura1743
cussì tant che la so circonferensa
al soreli ghi sarès comuda sintura.
Dut di ràis a’è fata la so aparènsa
che ’nsima dal prin motu’a vègnin mandàs
che da chej al cjoj chèl vita e potensa.
E com’un clif1744 in ta l’aga che’i so piè’a tèn bagnàs
si spièla, com’par jòdisi dut ornàt,
cuant che plen al à di vert e di flòus i so pràs,
cussì, atòr e’nsima di sta lus pojàt,
jodut i vevi spielasi’n ta miàrs di scjalìns
ognùn daj nùstris che la sù al è tornàt.
E se’n sè’l circonda’l pì bas daj scjalìns
na lus cussì granda oh cuant’ca è la largesa
di sta roša’n taj so òrlis pì lontàns!
La me vista’n tal larc e’n ta l’altesa
a pièrdisi’a no zeva, ma a’ncludeva
il tant e’l coma di che alegresa.
Chì’l visìn e’l lontàn, nè meti nè cjoj’l podeva;
che’ndà che Diu sensa mediatòu’l governa,
la lès naturàl nencja un puc no zova.
In tal zal da la roša sempiterna
ca si slargja e a si alsa e a dà fòu
odòu di benvolej pal còu che dut’l governa,
coma chèl cal tàs ma che diši al vòu,
Beatrìs tiràt mi veva e dìt: “Ben mira
cuanti stòlis blàncis1745 ca sòn in ta stu colòu!
Jòt cuant che la nustra sitàt1746 a zira:
jòt ben cuant che i nustri scjalìns a sòn plens,
che chì a no ocòr pì tanta zent vera.1747
In ta che gran sinta che tu i vuj fisàs ti tèns
pa la corona che’ntòr ghi’è zà metuda,
e prin’encjamò ch’a sti nòsis1748 ti vègnis,
zà l’ànima granda a sarà sintada
dal imperiàl Rico, ch’a’ndresà l’Italia
prin’l vegnarà ch’a chèl a sedi disponuda.1749
Cussì tant vi stupidìs la vustra voja
ch’amondi sìmil vi’a fàt dal picinìn
che di fan al mòu e la balìa’l manda via.
E a chel timp capo dal foro divìn
al sarà un tal che di dentri e di fòu
cun luj nol zarà pròpit pal stes cjamìn.1750
Ma par puc’l sarà lì, com’che Diu’l vòu,
tal ufìsi sant; ch’a finìla’l zarà, pì’n jù
di’ndà che’l Simon Magu1751 al è zùt, puc di còu,
e chel d’Alagna’l farà zì encja pì’n jù.
Zà la forma generàl dal paradìs
vuli e amòu al puntava vièrs il stes sen.
vistìt coma l’altr’ànimis gloriòšis.
visìn i’eri, com’che di èsi a doveva,
vegnìnt jù, nulànt a mi fès rivà mista.
univèrs secònt il mèrit che chèl al tèn
un a nol pòl e tant mancu al tenta;
ùmil e alta pì di creatura,
uchì al à butàt fòu chistu bièl flòu.1811
tornànt dopo a l’eterna fontana.
Tiràt ti mi’as tu fòu da serf1766 a libertàt
ti tèn, chì’un punt ghi metìn, com’bon sartòu
Ti sòs par nu splendòu di lus meridiana1812
ti jòdis Lùsia, ca veva Beatrìs movùt
te pa la gràsia’l suplichèa la virtùt
tanta cuant’ch’an d’è’n ànzul o’n ànima,
tant’amirasiòn i no vevi maj vùt
tant com’pal so jodi, dut’l me preà
tant che d’jòdighi’l pì pusìbul i’ai podùt!
tal vuardalu, da na sol’aparènsa
Tal ters òrdin di scjalìns e sùbit sot
tal sostègnilu, e’l so sguàrt a si veva dut
Tal so profònt jodùt i vevi ca s’interna
tal sleàsi dal cuàrp, godi pur1767 ti pòdis.”
tal scuadrà’l sìrcul, e no ghi la fàn,
tal post di Beatrìs jodùt i vevi un ansiàn
Taj vuj e’n dut al splendeva d’un lušòu san
Ta sta banda chì, indà che il flòu al è madùr1783
ta li grand’ òperis di Roma a rivàvin,
Ta la profonda e clara sostansa
ta l’altra banda, ’ndà ca si jòdin ’ntajàs
svuàla pur in alt cuj vuj par stu gjardìn
sufrìt’l veva, e ’l infièr pur, prin di vignìghi fòu;1787
Stu chì, adès, che da la pì scura tana
sti fèminis gloriòšis, e sot di lòu
st’ànimis ’nocèntis la jù’a sòn restàdis.
sostànsis e acidèns1820 e il so costùn,
sintàt ghi’è visìn1802, e lunc ’l altri’l ripoša1803
sielzùs Checo, Benedèt e Agustìn
Sensa rispundi, i vuj alsàt i vevi dal bàs
sensa il batièšin perfèt di Crist,
se tu atènt i ti vuàrdis e scòltis.
se i vuj ti tèns sempri ca jù’n ta stu font;
Se i bàrbars, vegnìnt ta li contràdis
se di tegnighi i vuj’ntòr i no fòs stàt bon.
Sara e Rebeca, Gjudit e chì—ta stu cjèl—
risèif, che altri di fà a no mi’è dàt,
rifletùt’l pareva, e’l pareva ’nfogàt
Pur godìnt il so plašej, chèl, contemplànt,
punt fìs dal consej eterno e divìn,1808
Protèšilu tu daj muvimìns umàns:
pròpit cussì mi era zuda scomparìnt
pròpit com’un scjàp di às a s’inflòra
prin di vej otegnùt veri elesiòns.1790
prin cal murìs, da la biela nuvisa
plovi, partada in ta li mins sàntis
pì’n sù dal pensej mortàl, cuant ch’i vorès
pì’n alt, fin lasù, là da l’ùltima salùt.
pì ghi somèa, che la so claresa
pì e pì a ghi entrava in tal raj
pì ben si savarès da la to vitòria.
pì a lus di chè ca ghi’è pi lontana1772,
Pì a fà la bontàt to che socori
parsè ch’jò i soj’l so bon e fedèl Bernàrt.”1768
pars’che, secònt la višiòn che vùt a vèvin
pars’che tu di dut sè ca lu’nnulèa
pars’che par lès eterna dut se ca ešìst
pars’che la lus divina a penetra ’l grant
par via che’l ben, che dal volej al è ogèt,
par un puchitìn e 'n altri al torna
par spirs che di luj a parèvin imàginis.
Par sigùr chistu godi tant ’nsiminìt
par èsi cussì visìns da l’Augusta,1799
Oh siora, cussì tant granda ti sòs e vàls,
Oh generoša gràsia che permetùt
ogni muša doventànt tant pì serena.
o’n sù o’n jù, atorotòr dut vuardànt.
O trìn lušòu che’n ta’un unic punt ’nstelàt
O sfavilà di lus che tant ti ti àlsis
nuja uchì doma par cašu a ešìst
no si si sinta par propri mèrit e sclet,1789
No pars’ch’i lu vès di aspièt divièrs jodùt
Nè’l zì’n sù e’n jù tra ’l insima e’l flòu
nè par dut chistu di memoria no’n d’ai asaj.
nè jodi malinconìa o fan o sèit ti podaràs;
N’ocoreva altri taj secuj recèns,1796
mi’a di’entrà cul vuli’n ta la lus eterna
mi veva che ’nbacuchìt i’eri e mut.
mi si mostrava la milisia santa1752
maravèis si fèvin cuant che’n Lateràn
Mancu adès i dišaraj, cjàr letòu,
ma zà al zirava’l volej me, e’i dešidèris,
ma vuarda ben i sèrclis fin al pì remòt,
ma tal pensej a dìs, fin ca si mostra:
ma pur a sèrcjn pal rapuàrt ca no cjàtin
Ma par’che’l timp’l pasa che’mbacuchìt dut
ma par chel d’àltris, cun certi condisiòns;
ma pa la miej virtùt d’jodi ch’i vevi
ma no’era nuja che la so figura
ma nè chì nè lì a si’era puntàt fis.
Ma mentri ch’jò’i parli seguìsimi adès
ma li me àlis a chistu no bastàvin:
ma l’altra1753 che svualànt a jòt e cjanta
ma jò’l grop i ti dìsfi, com’ch’i t’jodaràs,
ma encja da li so vòus zovinùtis,
Ma dopo che vegnùt ’l era’l timp da li gràsis,
ma'l podej di nòuf jodilu, po, pì no ti pòs,
luši un bièl puc di pì da l’altra front.1774
li vìtis spirituàls una a una,
Li mùšis dùtis a vèvin di flama viva
la vista a impedìva o’l splendòu;
la to gràsia i cognòs ben, e la virtùt.
la sù ’ndà che’l so amòu1755 al eterna.
la rasa umana tant amàr a gusta;
la me višiòn, encja se alc pur i ritèn
la gràsia da l’alta lus si conferìs
la Gloria di chèl ca la 'nnamora
La forma universal di stu’nsièmit
la caritàt di chèl che’n ta chistu mont
la banda pì oriental dal orišònt
L’alta fantašìa no veva chì nuja podùt;
jù’a zeva’n ta chel grant flòu ca si’adorna
jù ghi’a partàt cuant che’l fì di Diu stes
jòt là Beatrìs cun ducju chej beàs
Jòt ben adès’n ta la muša che a Crist
jodùt i vevi na bielesa ch’un ridi beàt
jodùt i vevi ca’èrin cuaši unìs insièmit
jodùt i vevi ànzui e ànzui che fièstis
jodi ti pòs che da scjalìn a scjalìn,
jodi i volevi com’ca si unìvin
Jò’i cròt che, pa la granda ’luminasiòn
jò che’n ta stu post divìn da chel umàn,
intra sè, in ta stu post alt, pì o mancu ben.1792
Insìma di ic jodùt i vevi tanta ’legresa
indà che a sè’l volej eterno ti tèn atòr,
in te’a pareva coma lušòu rifletùt,
In te mišericordia, in te pietàt,
in te magnificensa, in te a si fà una
in tal trono che’i so mèris ghi conferìsin.”1763
in tal so colòu stes, mi pàr di vej jodùt,
in tal miès a splendeva e dut atòr
in tal eterno dal timp i’eri vegnùt
in taj vuj’l vuarda da la nustra regina,
In ta stu post indà ch’jodìn dùcjus scju beàs
in ta chej zìmuj da la Santa Scritura
In me la to granda virtùt custodìs,
in luj a s’jòt, e cussì sia,” a mi veva dìt,
in luj ’jodevi un pari1762 bon e cristiàn.
in ic dut si concentra, che al difòu
In forma duncja di càndida roša
in conformitàt cu li so primi gràsis.
imàgin e sìrcul e pars’che tacàs a stàn;
il so dešideri svualà’l vòu sens’ àl’s.
Il re che’n ta stu regnu ni conferìs pauša
il pì bièl di sè ca’è mortàl a jodèvin;1760
il pari al è che par gran gološitàt
il mortàl vuli pì di tant a nol dista
il me jodi dut al veva comprendùt
il flòu1781 dal so fueàn dut cuant separànt;
il duca che vivi’l veva di mana
il amòu che’l soreli al mòuf e l’altri stèlis.
i’àltris1785 na gran separasiòn a fàn,
I vuj da Diu dilès e veneràs,
i vuj a ic cul stes gust ’l veva puntàt luj stes,1777
i so sintimìns, dopo duti li so pròvis.
i pojavi jò’i me vuj in taj scjalìns
i màscjus li so inocenti plùmis
i jodevi, dal so ridi ornàs e ràis1761,
gràsia che concèditi a pòl chè la sù;1807
ghi fèvin cun plùmis coloràdis ’ntòr.
ghi deva ai vuj di duti li sant’ànimis.
fisàs ta sta font di gràsia e atèns,
fis’a vuardava, imòbil e atenta,
fìs sul oratòu, dimostrasiòn a èrin
fin ca è pusìbul in tal so splendòu.
fin a chèl, Ebrèis a si suseguìsin,
figurasi cuant marveàt ch’i’eri jò’n dut!
fàt chel pòpul ’ngràt e sensa costansa.
fà e jodi, ch’i ti ghi consèrvis sans
Èco a ghi vèvin fàt a la divin’cjantilèna
e’n tal miès sti dos beàdis divišions,
e’n ta li bàndis al è’l lustri mancu’nfogàt,1775
E’n ta chel post, cun l’àlis vièrtis, alòr
E’l vecju sant: “Par che dut ben completàt
e’l spera na dì contènt di tornà contànt,
e’l mirà me si veva cussi fàt encjamò pì’ntèns.
e’i ti prej pur, regina, che dut ti pòdis
E’i mi recuardi che alora miej mi eri fàt
E tacàt al veva sta santa orasiòn:
e se’i to vuj al ters zir zì a’ntìvin
e scuminsiàt al veva cun stu discòrs sant:
E s’jò i vès’n tal diši tanta capacitàt
e pur cul cjantà di chista me cansòn
e pì’n jù, di ziru’n ziru, pur altri grant sant.
e perfèt’l sedi,” mi veva dìt, “il to cjamìn,
e par segnà sta divišiòn a sòn stàs pì avànt
e luj: “Par partà’l to dešideri a la fin
E la regina dal cjèl, che par ic jò’i àrt
e la bontàt che ’legresa ghi veva dàt, e tanta,
e la Beatrìs, com’ch’ognùn di nu’l jòt.
E jòt ben che dal post’n jù cal taja net
e joduda i l'avevi coma na corona
E jò che, pal me1813, maj no’ai dešideràt
E jò ch’al fin di dut’l me dešideràt
E i vorès pròpit che tu i ti zèdis
e fìsa ’la vuarda pur cjantànt ošana;
e di front dal pì grant capofamèa
e davòu ti mi vegnaràs cun afesiòn,
E dal siètin scjalìn’n jù, com’pì ’ndavànt
e da Firense’n ta pòpul just e san,
e d’oru li àlis, e il rest tant blanc
e cul còu al me preà ti scoltaràs sù.”
E coma che uchì cu la madona dal cjèl a stàn
E chistu dut clar e ben a si nota
E chì com’tal post dal timòn che mal guidàt
E chèl1801 ch’jodùt rivà ’l à ogni timp brut,
E chel amòu1798 che par prin al era lì vegnùt
e ch’al me parlà tant pì virtùt ti ghi dès
E Bernàrt, suridìnt, sèns a mi feva
e basta ti dispòn di jodi Crist.”
E alora luj: “Maestàt di spìrit,
E “Indulà ca è?” i vei alòr ’a colp dìt.
e ’ndresarìn i vuj vièrs il prin amòu,
e ’l un dal altri coma iris da ir’s1823
duti li mins tal just e beàt aspièt
dut ta’un colp la me mins a veva na scosa sintùt
dut sè ca è'n creatura bontàt.
dut di amòu, a mi darà la gràsia,
Duncja, sensa’l mèrit da li so ušànsis,
ducju’ chìscjus sintilànt ti contèntis,
ducju i sans e beàs ca ghi èrin atòr,
Dopo che stu prin timp pasàt al era a àn dovùt
dongja da l’inocensa, par vej la salùt,
Dom’un punt a mi era di pì grant letargu
disdegnàt nol à di fasi so fatura.1810
Dirimpèt di Pieri sintada t’jòs Ana
di zì fin tal infièr1765—pa la me cura!—
di zent nova e antica popolàt,
di vej par podej’l so jodi tegni alsàt
di vej jodùt i cròt, pars’che cun un cargu
di un che’n mar pì’n jù sì bandòna,
di tre colòus e di una grandesa;
di tanti fuèis, e da lì a tornava
di speransa i ti sòs na gran fontana.
di sè si gh’jodeva calà la flama.
di sè che sempri al era stàt e godùt;
di poscj’ vuejs1784 i semisìrcuj, a stàn
di lasàighi a la futura zent i podès;
di lasà’l me post mi’a Beatrìs sugerìt;
di ic tant inamoràt da pari fòuc?”
di ic difièt al à sè che lì al è perfèt.
di godi il diši mi veva ’nvigorìt.
di duti li so fuèis, a sòn impostàs
di dut’chista sgaravana svualànt
di cussì tanti ròbis ch’jò i’ai jodùt,
di cussì tant amòu e altri tant dilèt
di cuant gradìt ghi’era’l preà daj beàs;1815
di chista, èco là ca sòn la Rachèl
Di chist ti ti rìndis ben cont da li mùšis
di chèl che da Maria al era’mbielìt
di chèl ch’i mi recuardi, che un ninùt
di che alta lus che in sè a è vera.1817
di caritàt, e la jù, pa li zens mortàls,
di benevula ’ligrìa, che, sturnìt,
Dentri di te a si’a impiàt chel amòu
dentri di sè, o letòu, la nustr’ imàgin;
davànt d’ic al veva l’àlis sos vierzùt.
dal univèrs al à fin uchì jodùt
dal to grant podej e da la to bontàt
dal so voto a ghi vèn di pensà tant,
dal pì alt scjalìn, tu ti la jodaràs
dal mièl che dàt ghi veva indulsimìnt.
dal alt raj, scumbusulàt i sarès stàt
daj me vuj tant e a lunc oservada,
da la roša ’ndà che cuj vuj zìnt i stìn.
da la Glišia Santa che da Crist risevùt
da l’alta lus alòr jodùt i vevi tre zìrs
da duti che stràdis e che manièris,
Da chì’n sù il me jodi al era stàt pì che maj
Da che regiòn che pì in sù a tona,
D’ic i dìs, ma sintùt i vevi altri peràulis:
cussì’l grant Zuan1786, al opòst di lòu,
cussì, cuaši coma zì da val a mont
Cussì tornàt i eri a la dutrina
cussì tant nobilitàt ti às, che’l so fatòu
cussì sù pa la viva lus cjaminànt
Cussì preàt i vevi; e chè, par lontana
cussì jò’i jodevi e’i scoltavi benòn
cussì jò a che granda višiòn; ma invàn
cussì e culà; e chì cal basti ’l efièt.1794
Cussì dal soreli la nèif disgjelada a vèn;
cussì che, vuardànt vièrs di luj, ti penetraràs
cussì che nuja gh’intriga pì di chel tant.1756
cussì che l’ànima me, ch’ì ti’as fàt sana,
cussì che cul tornà ta la me memoria
cussì che biela e buna oriflàma1776
cussì ch’al pì alt jodi alsà’l posi la sèa,
Cussì alòr la me mins, sensa pauša,
cussì al vint cu li fuèis lišerùtis
cun gràsia che, preànt, otegni ti pòdis;
cun dignitàt a ogni creatura.
cun amòu ’nsièmit tegnùt’n ta’un volùn
cul zì sempri pì’n sù cul bièl raj divìn.
cul valòu infinìt imedešimàt.
cul to prea a liberalu ti zèdis
cul mutami il so mutà i godevi.1822
cuj vuj tos, e nota li nobil’ ànimis
cuj vuj jodùt i vevi part da l’estremitàt1773
cuj al eše, dìšmi, ’l ànzul che cun cussì tant zòuc
cuant che pal disperà ti vèvis jù la sèa.1805
Cuant ch’jù’a vegnèvin tal flòu, di banc’n banc,
cu la so fede’n Crist, chìstis a sòn’l mur1782
creànt, a so gust di gràsia al dota
creàdis par svualà’n ta chist’altesa,
contenta duta di vuardà so fia,1804
contemplant’l godeva dut sè ca’era bon.1770
contà cuant biela ca’era’n realtàt.
Coma un pelegrìn che’n tal templi entrànt
coma roda che ben a zira’n dut e par dut,
coma me di scoltà ti dègnis, lasànt chel bièl lòuc
coma fuèis i vaj un’a una’ nominànt
Coma cuant che durànt un sun clar i ti jòs
Coma chèl che forsi da la Croàsia
com’di un lamp cun ràis che dut a sclarìvin.
com’dal soreli la stela matutina.
com’che lì da Beatrìs la me vista;1764
com’ch’i’ai tal imparà, i no ausarès
Com chej studiòus ch’a plen si concèntrin
cjantànt ‘Ave, Maria, gràsia plena,’
circuncidi par otegni la so virtùt.1797
Chistu post sigùr1757 e di chel gjoldi dut plen,
Chista ’mprimurida zent—alòr jòt ben—
chèl che par dut ’l univèrs si scuaderna,1819
chèl che lì a la so sinistra1800 al stà,
chèl che di dut stu marveà al era cauša.
chèl ca la domanda, ma’è pur veretàt
chel altri1824 ch’ai prins doj ghi feva da ters.
Chej doj sintàs lasù pì contèns t’jòdis
chej che crodùt ghi vèvin a’un Crist futùr;
chej ch’èrin da un Crist zà vegnùt stàs ispiràs.
che’l savej la me mins a veva sospendùt.
che’l me aspièt in ic al era rifletùt.
che’l lasala par jodi altri aspièt
che’l dešèrt e’l martìr sempri da sant
chè1779 a è che vierzùda ’la veva prin di dut.
chè tu i ti sòs1809 che l’umana natura
che spes prin dal domandaghi si la jòt cori.
che se un ben volìnt un a te nol và a ricori,
che sbasada ti ti sòs pa la me salùt
che purificàs a sòn stàs dùcjus scju spìris
che par cuàntis che fin lì’n d’avèva jodùdis
che par chèl il preà e pur amòu mi’a mandàt,
che pal so fàl “Miserere mei” al veva dìt chèl,
che pa l’antica fama nisùn d’ic si sàsia,
che ogni dì da l’Enìs a si cujèrzin,
che nencja la nèif fin là no ghi riva.
che na còtula’l fà secònt la stofa cal à vùt;1806
che luj par jodi pront ti tegnaràs’l sguàrt
chè la me vista, doventànt pì pura
che jodi ti podaràs la regina1771
che jò i vuardàs in sù1816, ma a è pur vera
che jò belzà i fevi sè cal voleva;
che ingropàt ti tèn d’idèis fìnis.
che i vincjasìnc sècuj da che impreša
che i doj òrdins sàcris a divìdin.
che dopo’l sun fuàrt ti resta’l sintimìnt
che di pì fà nisùn volej al àusa,1793
che di lòu'l me diši al somèa doma un sun.
che di cussì fà ti vèvis la potentàt.
che da la fede tant ’l un che ’l altri aspièt
che d’jòditi di nòuf ti mi dès li gràsis,
che cun un colp di lancja e claus si vev’otegnùt,
che cun so fì balànt sempri ti la jòdis,1759
che cul so sanc Crist fàt al veva spoša;
che cul so calòu’n ta la pas eterna
che cuj ràis etèrnos ni tegneva luminàs.
Che circolasiòn che cussì concepida
che chistu regn dut sùdit a à e devòt.”
chè che d'jodi cussì tant biela ai so piè si gòt,
che bòis genitòus, di fede sempri plens.
che bišàvula dal cjantòu a era1780, com’ch’i savìn,
che almancu na lušìgna da la to gloria
ch’òdiu a mostràvin zà prin da la nàsita.1795
ch’jodìn chì’n ta stu ’mpèro just di Diu stes.
ch’altri vuj clars di rivà là’n alt a pòsin.
ch’al me preà a si unìsin li mans!”1814
ch'a bocja vierta lasàt a veva Netùn l’ombrena d’Argu.1821
Caritàt mostrànt, dùcjus, lontàns e visìns
cargasi al veva volùt da la nustra salma.
ca vistìvin buni asiòns com’ornamìns.
ca someàs, cun vuli ridìnt mi veva vuardàt,
ca otegnèvin svintulànt il so flanc.
ca jù vuarda’n ta stu post1758 nustri’mborascjàt!
Bernart, che ben jodùt al veva i vuj mès
balansàt e plen al tegnarà stu gjardìn.1788
Alsàt i vevi i vuj; e com’di matìna
Alòr, secònt la so cjavieladùra,
Alòr il me dešideri ’l era di nòuf zùt
alòr i vuj sos, ma ca no vegni pensàt
al veva’l puòr Fetòn, pì a s’inflàma
al veva tacàt, “gòdilu no ti podaràs, jòt,
al veva li clafs di stu flòu ’ncoronàt.
al pì ruvìnt dal me dešideri i’eri rivàt.
al è’l parlà nustri, che a cussì tant nol pòs,
al dìs prin di vignì dal tetà lasàt fòu.
al dešideri al corispùnt ’l acuìst.1791
Adès vuarda ben il prejòdi divìn;
Adès dut sidìn ti stàs paj to dùbis;
adès che’n ta sta viva lus lu miravi
a vera vita a no è sine cauša
a sòn stàs metùs’n ta scjalìns diferèns
a sòn di sta roša cuaši do radìs:
a mòvi l’àlis tos, crodìnt di zì’n sù
a la me Beàda par cognòsi ròbis
a l’eterna lus a colp s’indresàvin
a jodi al vèn la Veronica1769 nustra
a ghi ufrìvin la pas e il ardòu
a fà’l bon mestri a si vev' alòr metùt,
a ešìst com’ca ešìst cussì che just e ben
a èria pròpit cussì la muša vustra?”;
a destra ti gh’jòs ’l antìc pari sintàt
A che lus tant tacàs a si doventa
“Signòu me Gešù Crist, Diu vero e bon,
“pars’che luj al è chèl ch’a Maria la palma
“O pari sant, che com’un siòr un puòr
“O madona me, font di sperà pura,
“Mari Vèrgin, fia dal to fì divìn,
“La plàja che Maria risanàt1778 a veva e onzùt,
“Fì da la gràsia, chistu èsi gjocònt,”
’ndà che gust al lasa ’ntànt cal lavora,1754
’N ta stu gjoldi ’mplombàt di cansòns dòlsis
’l oràcul da la Sibìla’l sparpajava'l sen.1818
1 (return)
[ A la peràula “cussì”—ch’i
uši amondi spès—i ghi lasi dos “s” par evità ca vegni lešuda “cuzì.” A è
una da li pucìsimis peràulis che in ta la me tradusiòn à uša na consonànt
dopla.]
2 (return)
[ ’L un al è na contrasiòn di
“il un.”]
3 (return)
[ Crist? Un papa? A somèa che
nisùn al savedi par sigùr a cuj cal à intindùt riferisi Dante. Vandelli:
al juda a capì la complesitàt di chisti rìghis.]
4 (return)
[ Dante al domanda di èsi
judàt da li mùšis, ma encja dal so “inzèn” o “alto ingegno” par vej
l’ispirasiòn justa par descrivi duti li ròbis straordinàris cal jodarà in
tal infièr.]
5 (return)
[ Enèa.]
6 (return)
[ San Pàuli.]
7 (return)
[ La Madòna. I nòns di Crist
e da la Madona a no sòn maj minsonàs tal Infièr par no profanaju.
Vandelli.]
8 (return)
[ Lùsia = un mòut alegòric di
nominà la gràsia ca luminèa.]
9 (return)
[ Il Papa Celestìn V, che par
vàris trùfis al era stàt costrèt a abdicà. Àltris a pènsin ca si trati di
cualchidùn altri, adiritura di Pilàt stes. Vandelli.]
10 (return)
[ Carònt, chèl che cu la so
barcja al partava i danàs ta l’altra banda dal’Acherònt.]
11 (return)
[ Crist—maj minsonàt di nòn
in tal Infièr.]
12 (return)
[ Il nòn di poeta. Virgìlio
al è’n ta sta alta compagnìa di poès.]
13 (return)
[ Falsa modèstia a’n
d’aveva amondi pucja il nustri poeta.]
14 (return)
[ Il cjascjèl al sarès
sìmbul da la sapiènsa umana. Pal valòu simbòlic daj sièt murs e dal rìvul,
i racomandi i comentatòus.]
15 (return)
[ Aristòtil.]
16 (return)
[ Didòn, chè che, bandonada
da Enèa, a si veva copàt.]
17 (return)
[ Parsè ca sòn “ànimis”
sensa cuàrp.]
18 (return)
[ Ti sòs nasùt prin che jò
i morès.]
19 (return)
[ Ducju scju chì a èrin
benestàns florentìns. Dante al vòu savej indulà ca sòn, parsè cal varès
gust di jòdiju. A intìvin di èsi in vàriis localitàs dal infièr.
(Vandelli)]
20 (return)
[ Cuant che i cuàrps si
ricostituiràn cu l’ànima, si sintarà pì’ il ben, ma encja il mal.]
21 (return)
[ Sta espresiòn aà valòu pì
di ràbia che di altri.]
22 (return)
[ Cariddi.]
23 (return)
[ Scju pèis, in forma di
pieròns, a raprešentin i bès, che i avàrs e i pròdigos a si tègnin intòr e
strès, o a spèrperin.]
24 (return)
[ Cuant ca èrin vifs a no
fèvin un ušu bon da la roba ca vèvin, parsè ca no savèvin il so vero
valòu. Vandelli.]
25 (return)
[ I avàros.]
26 (return)
[ A è da prešumi che se
Dante al fòs stàt furlàn al varès ušàt sta peràula coma ca la uša in tal
toscàn.]
27 (return)
[ Un bièl puc di ironìa
chì, a clamà “ìn” (inno) il sgorgoleà di chej puòrs disgrasiàs ca sòn chì
ingolfàs tal fangu!]
28 (return)
[ A no è da surprìndisi se
chistu Flegiàs al era rabiòus. Al è chì in tal infièr, dopodùt, par vèjghi
dàt fòuc a un templi dal diu Apòl par via ca ghi veva sedušùt na fìa.]
29 (return)
[ La mari di Dante.]
30 (return)
[ La puarta pì esterna dal
infièr.]
31 (return)
[ A si capìs! La puarta dal
infièr a è sempri spalancada.]
32 (return)
[ Tal sens ca và a proclamà
la muàrt eterna. Vandelli.]
33 (return)
[ Beatrìs.]
34 (return)
[ Prošerpina, la fèmina di
Pluto, il re dal’infièr.]
35 (return)
[ Parsè cal sarès
trasformàt in “smalt” o clap.]
36 (return)
[ Un post visìn di
Gerušalèm, ’ndà cal vegnarà fàt il judìsi finàl. Vandelli.]
37 (return)
[ In momèns cussì a vèn da
pensà che Dìu ogni tant al era in vena schersoša, s’a si pensa al mòut
sureàl cal punìs zent coma Epicuro. “Ah si?” a somèa cal vedi pensàt. “No
ghi crodèvis che l’ànima a varès paràt via a vivi dopo la vustra muàrt?
Alòra èco chì ch’i vi la mèt la vustra ànima, ta sta tomba ca vi restarà
vièrta fin cuj sàja cuant! Cussì in varèis pì che asaj timp par necuàrzisi
che la vustra ànima ca jù a para via a vivi—èncja se cun amondi puc
gust—mentri che lasù il vustri cuàrp a si marsìs a la svelta.”]
38 (return)
[ Stu chì al sarès
Cavalcante Cavalcante, un guelf, ca la veva pensada coma Epicuro—che la
vita a èra par godi, e finida chè al èra finìt èncja il godi, parsè che
dopo a no sarès stàt pì nùja. A vèvin rašòn lòu a pensà che’l gòdi al
sarès finìt al momènt da la muàrt—ma no coma ca crodèvin lòu!]
39 (return)
[ Se momènt dramàtic e
comovènt stu chì, cuant che Cavalcanti al pensa che ’l ešità di Dante al
vòu diši che so fì al è muàrt encja luj!]
40 (return)
[ Prošerpina, o la luna.]
41 (return)
[ Beatrìs.]
42 (return)
[ A pensàighila ben a no
eše stran che’n ta l’infièr, ’ndà ca sòn doma ànimis—entitàs sensa cuàrp
e, naturàl, sensa nas—a vèdin da èsi poscj’ ca spùsin. Par cuj al eše stu
spusà se i danàs a no’an nas da našalu? Dante però a si rindeva cont di
chistu e al à dotàt li ànimis cu li facoltàs ca vèvin prin di murì. !]
43 (return)
[ Il cjèl al odièa ogni
ingjustìsia.]
44 (return)
[ Diu, il pròsin, e se
stès, coma ca è clar da li rìghis ca seguìsin.]
45 (return)
[ A plànzin par dut chel
bendidìu ca’an malušàt e pierdùt.]
46 (return)
[ Caorsa (=Cahors) al era
un post in Fransa consideràt coma un nit di ušuràrs.Vandelli.]
47 (return)
[ Chèl di parentela e di
amicìsia.]
48 (return)
[ In ta la so Etica
Aristòtil al trata di che tre dispošisiòns ca pàrtin al mal: la
incontinensa, la malìsia e la violensa.]
49 (return)
[ L’ušùria a spèra doma in
tal ben da li ròbis di stu mont, sensa riguàrt pa li ròbis dal altri mont.
(Vandelli al discòr un bièl puc su stu argumìnt.)]
50 (return)
[ Il Minotauro stes, cal fa
da vuardiàn in ta stu post chì.]
51 (return)
[ Il Minotauro a si à da
jodi coma sìmbul da la violènsa bestiàl.]
52 (return)
[ Tešèo.]
53 (return)
[ Ariàna, fia di Minos, ca
ghi’a insegnàt a Tešèo coma copà il Minotauro e scjampà dal labirìnt.]
54 (return)
[ Pèis, fra l’altri, di
cjàr e vuès, no coma chèl da li ànimis danàdis.]
55 (return)
[ Crist, che al momènt da
la so muàrt al era zùt a liberà tanti ànimis dal Limbo. Il teremòt cal
veva caušàt sta frana, coma ca ni recuàrdin i comentatòus, al era stàt
caušàt in tal momènt précis che Crist al era stàt copàt.]
56 (return)
[ “Bigulota” in tal sens ca
no era in forma regolàr. In realtàt a veva na forma di arco, ma no
regolàr.]
57 (return)
[ La fèmina di Èrcul, che
fra l’altri a veva causàt la muàrt dal so omp, sensa intìndi di fa
cussì—naturàl—pròpit cuant ca voleva che Èrcul al tornàs a volèighi bèn. A
mi a mi par che sta storiùta a à da li dimensiòns ca vàn ben pì a la
lungja di chel càšu chi.]
58 (return)
[ I Centàurs.]
59 (return)
[ A sòn dòma i vìfs ca
pòsin mòvi ròbis coma li pièris.]
60 (return)
[ Beatrìs.]
61 (return)
[ Alesandro il Grant e
Dionìšio a vèvin reputasiòn di èsi tant crudej, e cussì al èra Asolìn.
(Vandelli.)]
62 (return)
[ “Prin” tal sens cal
cognòs li circostànsis di che zona lì tant miej di Virgìlio, che chì a si
consìdera secont.]
63 (return)
[ Famòus làris di chej
tìmps là.]
64 (return)
[ Cecina, un flumùt cal
sbòcja sùbit sot di Livòrno; Cornet, na sitadùta visìn di Civitavecja.]
65 (return)
[ Chès dal mušu di fèmina e
il cuàrp di usièl. I cjati amondi interesànt coma che il mont imaginari di
Dante a ghi dà il stes valòu ešistensiàl—tal sens di ešìsti e basta, no
tal sens da la filošofìa ešistensiàl moderna—a zent normàl coma me (bè,
forsi un puc pì normàl di me; dišìn, a zent coma comercjàns florentìns o
pišàns, zòvins ca no pòsin tègnisi da busàsi—e forsi encja di strucàsi e
palpàsi—coma Pauli e Francesca, soldàs, vèscuj e pàpis) e a figuris
mitològichis coma li Àrpis o coma i Cèntàuros, e via dišìnt. Il reàl e ’l
ireàl a si cunfùndin e a dovèntin un—coma ca susèit tal mòut di jodi li
ròbis daj frutùs fin che, par disgràsia so, a vègnin grancj’ e a si
necuàrzin che tàntis di che ròbis ca ghi crodèvin cussì tant a no somèjn
pì vèris.]
66 (return)
[ Cal sarès il ters ziròn.]
67 (return)
[ A no somèija di jodi
Dante cal bùta il cjaf in davòu e al ridusèa cuant cal scrif rìghis coma
chista?]
68 (return)
[ Chèl cal sìga al è Pier
da la Vigàna, cal era segretari di Federìgo II. Ta scju àrbuj chì, a
propòšit, a sòn intrapulàs i spirs di chej ca si sòn suicidàs.]
69 (return)
[ Al à pierdùt la so salùt
e al à fàt fadìja a durmì.]
70 (return)
[ L’invìdia.]
71 (return)
[ Cul suicidasi al à
cometùt cuntra di sè stes, ca si considerava just, un at ca nol era just.]
72 (return)
[ Dante, coma višitatòu tal
infièr, al à tanta simpatìa pal grant sufrì dal puòr Pieri; ma coma
scritòu a no somèa ca ghi displaši tant di falu patì.]
73 (return)
[ San Zuan al era’l sant di
Firense coma il San Zuan di San Zuan di Cjašarsa. Taj timps pagans, il
protetòu di Firense al era Marte. Vandelli al sugerìs che ai timps di
Dante la statua di Marte, ca era stada butada’n tal Arno, a era encjamò
višìbil visìn dal Punt Vecju.]
74 (return)
[ Chè fata par impicjà la
zent, no che altra fata par cjoj sù ledàn.]
75 (return)
[ Mèntri cal scjavasava il
dešert da la Libia cun un ešèrcit di soldàs. Vandelli.]
76 (return)
[ Soldàs.]
77 (return)
[ Vulcàn stes.]
78 (return)
[ Il post indà che Gjove e
i Gigàns a si li vèvin sunàdis.]
79 (return)
[ Un lagùt di aga mineràl
in ta li bàndis di Viterbo.]
80 (return)
[ Fra i grancj fluns dal
infièr.]
81 (return)
[ ’L abìs infernàl.]
82 (return)
[ A ju sàlva parsè che stu
“fùn” o vapòu al à asaj umiditàt par distudà il fòuc cal vèn jù dal alt.]
83 (return)
[ Una da li rari vòltis che
Dante al minsona li nustri montàgnis. A si riferìs al cjàlt, a propòšit,
che disdifànt li nèifs, al pòl meti in plena flùns coma il Brenta—o il
Tilimìnt.]
84 (return)
[ Stu chì al sarès Brunèl
Latìn, umanista, cal veva judàt Dante tal so studià.]
85 (return)
[ Tant i Blancs che i Nèris
a ti zaràn cuntra.]
86 (return)
[ Sens: S’a dipendarès da
me, i sarèsis encjamò fra i vifs.]
87 (return)
[ Beatrìs.]
88 (return)
[ Una da li so òperis pì
gràndis.]
89 (return)
[ Da chistu a si jòt che la
manìa di cori a và indavòu un bièl puc!]
90 (return)
[ Il “puòr paìs” al sarès
Firense; “puòr” parsè cal è consideràt coròt dai sodomìs ca ghi vàn
incuntri a Dante.]
91 (return)
[ La so costànt lamentèla.]
92 (return)
[ Cussì a podèvin parà via
a corusà mentri ca tabajàvin cun Dante.]
93 (return)
[ S'i ghi crodìn a sè cal
dìs, al à da vej vùt un tramaj di fèmina par fàlu doventà omosesuàl.]
94 (return)
[ In altri peràulis, Dante
al scomèt la fama daj so vèrs a la veretàt di sè cal stà par diši.]
95 (return)
[ Mangjòns & bevòns—èco
l’idea che Dante al veva daj todèscs in tal so timp. Ca sèdin stàs pì
bevòns daj fransèis? Daj taliàns? Ma!]
96 (return)
[ Il “bivero” dantesc a ghi
somèa pì al beaver inglèis che al castoro taliàn. Bìvar a nol stona nencja
in tal furlàn.]
97 (return)
[ Par cussì diši. In
realtàt la flamuta a era ’na ploja di fòuc.]
98 (return)
[ Che ànimis ca pàrtin
bòrsis o blu o zàlis o blàncis a èrin dùtis di ušuràrs.]
99 (return)
[ Li nustri bišàtis a no’an
sgrìnfis, a si sà; ma cuj saja maj sè ca àn li bišàtis di la jù?]
100 (return)
[ I diàus, chej osteàs,
ca si la gòdin a fà il so mistej.]
101 (return)
[ Na fila a ni vegneva
cuntra; n’altra a zeva, cun nu, in diresiòn opòsta.]
102 (return)
[ Di Sant’Ànzul. I romàns
a vèvin da stà atèns in tal cjaminà par via di dùcjus scju pelegrìns, ca
zèvin o ca vegnèvin da San Pieri.]
103 (return)
[ I bolognèis a vèvin
fàma di èsi rufiàns in ta chej timps là.]
104 (return)
[ In altri peràulis, al
dìs che s’a sòn tiràs, o tìrchios, aè pal fat stes ca sòn bolognèis; coma
par diši che se par furtùna a fòsin stàs, dišìn, furlàns, al sarès stàt
dut un altri par di mànis.]
105 (return)
[ In tal sens di tirà li
fèminis a simìnt.]
106 (return)
[ A si sberlava besola.]
107 (return)
[ Dante a nol veva sempri
na impresiòn dolsa daj prèdis.]
108 (return)
[ Èncja chistu, bàbiu dal
parlà e di fà zì sù di zìrus li fèminis, al è zùt a finìla chì, dut
smerdajàt.]
109 (return)
[ Secònt Vandelli, un
màgu da la Samaria cal voleva crompà da San Pieri e da San Zuan la
facoltàt di podej comunicàjghi ai batiešàs il Sant Spìrit.]
110 (return)
[ Purtròp Dante a no si
riferìs a chel di Cjašarsa, ma al Batisteri di Firense.]
111 (return)
[ Si volìn zì pròpit a la
fìna, “il piè” chì al è da lèšilu coma il insièmit daj piè.]
112 (return)
[ A somèa che i
fiorentìns a vèdin di tant in tant gjustisiàt daj sasìns in ta che manièra
lì: fàt un bus, a metèvin dentri il condanàt cul cjaf in jù. Apena ca
implenìvin il bus, il sasìn al moreva scjafojàt. (Jò ch’i soj
claustrofòbic, i sarès par sigùr doventàt màt prima ca tiràsin jù la prima
palada di cjera!)]
113 (return)
[ La Glìšia, che Bonifasi
VIII al veva trufàt paj bès. (Vandelli.)]
114 (return)
[ Un daj Orsìns.]
115 (return)
[ Al eše tant cambiàt il
mont daj timps di Dante in cà?]
116 (return)
[ La Glìšia di Roma, che
secònt Dante in ta che rìghis chì a no èra la “Santa Romana Chiesa” tal
sens ver da l’espresiòn.]
117 (return)
[ ’L imperatòu Costantìn
che, riconosìnt Silvestri coma papa, secònt Dante a nol veva fàt pròpit
chel gran chè di ben.]
118 (return)
[ Na lesiòn amondi dura,
chista, par Dante—e, i cròt, par cualsìasi altri—da imparà.]
119 (return)
[ Tìpic di Dante di
descrivi punisiòns adeguàdis a la colpa daj danàs. In ta stu càsu, danàs
coma Anfiarèl, che in vita a volèvin induvinà il davignì, adès a sòn
costrès, par sempri, a cjaminà cul cjaf stuàrt cal pol jodi doma indavòu.
In cuant al Creatòu stes—chèl imaginàt da Dante, s’i no altri—a vèn da
pensà cal vèdi vùt cualchi bièl momènt di sodisfasiòn, cu na schersoša
sprusada chì e lì di birichinàdis ca àn un puc dal malisiòus, a cjatà fòu
scju tìpos di punisiòn. A mi vèn a mins chel gust ca ghi cjàpin i frus
cuant ca ghi gjàvin na ala a una moscja par jodi coma ca farà a svualà cun
un’ala e basta.]
120 (return)
[ Sicòma ca sòn
stravoltàs, a’an la pànsa par davòu e il cul par davànt.]
121 (return)
[ L’Enèide stesa.]
122 (return)
[ Secònt Vandelli, ta li
màcis da la luna la zent a jodeva Caìn cal alsava na forcjada di spìncs.]
123 (return)
[ Tìpos di vèlis.]
124 (return)
[ A vegnarès da pensà che
i diàus a lu laudarèsin par vej fàt li so malagràsis; invènsi a si gòdin a
cjastial cu la stesa fantašia chi vìn zà altri vòltis notàt!]
125 (return)
[ Malacoda a si riferìs
al teremòt susedùt il Vìnars Sant dal àn [Footnote 34: cuant che Crist al
era stàt metùt in cròus—teremòt cal veva caušàt li ruvìnis descrìtis chì.]
126 (return)
[ Malacoda al è un diàu,
e Dante e Virgìlio a varèsin puc da fidàsi di luj, no?]
127 (return)
[ A saràn diàus dal
infièr, indulà ca si varès doma da sufrì, però a àn i so divertimìns encja
lòu!]
128 (return)
[ A èsi imbrojòns in ta
sta vita a si và a finìla cussì in ta che altra, purtròp. Ma com’a fàja
sta bolgja a tègniu dùcjus? A no vègnia da compatì Barbarìsa e chej àltris
puòrs diàus par dut chel grant scombati ca ghi tòcja fà?]
129 (return)
[ Taliàn.]
130 (return)
[ Dopo vèighi cjòlt i so
bes a ju veva lasàs zì lìbars sensa tègnisi al puntìn dai regolamìns.]
131 (return)
[ Èco, coma ch’i’ai dita
un puc in sù, al è il màsa lavorà ca ju fà èsi screansàs, scju puarès di
diàus.]
132 (return)
[ Cagnàs a si rìnt cont
di cuant scaltri cal è Cjàmpul, il danàt; ma a la fin al vèn imbrojàt
encja luj, coma’l rest daj Malbràncs. A no vègnia da vej rispièt par un
imbrojòn coma Cjàmpul, cal rìva a imbrojà parfìn i diàus?]
133 (return)
[ Dante a ju mèt in
ridìcul scju diàus, però no sensa cualchi frigùja di simpatìa.]
134 (return)
[ Da no cunfùndi cun chel
tìpo di cjàša indulà ca si mangja e bèif e durmìs.]
135 (return)
[ Se ben che stu paragòn
al mostra cuant afièt ca là Virgìlio par Dante!]
136 (return)
[ Puòrs Malbràncs. Il so
malfà al è limitàt encja ta stu mòut chì!]
137 (return)
[ Pa la rašòn spiegada
tal vèrs [Footnote 64].]
138 (return)
[ A è tìpic da la zent
ipòcrita di volej lùši par di fòu.]
139 (return)
[ Un post a Firense.]
140 (return)
[ Chel cal à condanàt
Crist. Una condàna ca ghi à fàt tant dàn ai Ebrèos.]
141 (return)
[ Caušàt dal teremòt
susedùt cuant cal eramuàrt il Signòu.]
142 (return)
[ A si riferìs a
Malacoda, ch’i vìn zà vùt il plašej di cognosi.]
143 (return)
[ Tìpos di madràs che,
secònt i antìcs a si cjatàvin in tal Nord Africa.]
144 (return)
[ Una pièra verda cun
puntìns ros che secònt i antìcs a podeva combati i velèns daj sarpìns.]
145 (return)
[ Par cuant terificàntis
ca sèdin, scènis cussì a si adatarèsin pròpit ben al rìndilis višìvis cu
la magìa eletronica ch’i vìn vuèj!]
146 (return)
[ Parsè che Dante stes al
era un daj Blancs.]
147 (return)
[ Coma Vani Fus.]
148 (return)
[ I Centàuros. La mandria
minsonada sùbit sot a è ch è ca ghi veva robàt a Èrcul. La so furbìsia,
tal tirà li bèstis pa la coda di mòut che Èrcul a no si necuarzès di cuj
cal veva fàt il furt, a ghi veva zovàt puc, parsè che in ùltin Èrcul a ghi
veva dàt na buna bastonada e mandàt a finìla in ta chel post chì.]
149 (return)
[ Par copalu.]
150 (return)
[ Sta sòrta di “morphing”
a è abastànsa comùn in tal dì di vuèj, cun chej trucs ca si pòsin fa cul
computer; ma in taj timps indavòu a veva da vej someàt a alc di sureàl!]
151 (return)
[ Chel cal à ispiràt
Puccini?]
152 (return)
[ Chèco Cavalcante.
Gaville al era un cjascjèl visìn di Firense.]
153 (return)
[ Dante in clara vèna
sarcàstica. A somèa paradosàl, però a è sens’altri veretàt, che tanti
vòltis (forsi sempri) i pì grancj’ crìtics di na sitàt, di na nasiòn o di
na organišasiòn a sòn chej che pì a ghi vòlin ben a la sitàt o a la nasiòn
o a la organišasiòn. A è di fàt che par via dal so grant amòu par Firense
Dante a si rìnt cussì tant cont di ogni pìsula pecja ca à la sitàt che luj
al vorès ca fòs perfèta. A si spiega cussì l’indignasiòn che Dante al
mostra in ta scju vèrs chì.]
154 (return)
[ Dante, chì, al fa un
pronòstic che Firense a stà zìnt incùntra a malòris sèriis.]
155 (return)
[ Ogni ùn cal vèdi maj
jodùt coma che na gjalìna a protès i so pitinùs al sà ben sè ch’i vuèj
diši.]
156 (return)
[ Al vòu frenà il so
inzèn parsè cal à belzà jodùt pì vòltis coma cal è stàt abušàt da altra
zent scàltra, e cun cuàlis conseguènsis.]
157 (return)
[ Entòcli e il fradi a
èrin fìs di Èdipo e di Jocasta. Par na maledisiòn ca ghi èra stada fata
dal pari, i fràdis si vèvin copàt l’un l’altri e a èrin dopo stàs brušàs
insièmit.]
158 (return)
[ Tennyson al à da èsi
stàt un bièl puc ispiràt da che rìghis chì cuant cal à scrìt il so
Ulysses:
…My mariners
…you and I are old;
Old age hath yet his honour and his toil;
Death closes all: but something ere the end,
Some work of noble note, may yet be done,
Not unbecoming men that strove with Gods….]
159 (return)
[ Chè che Dante al zarà a
ušà coma localitàt pal so Purgatori.]
160 (return)
[ A è da notà chì la
rasegnasiòn stòica di Ulìs.]
161 (return)
[ Stu toru di ramp,
regalàt da un grèc a un siciliàn, al vegneva ušàt par copà zent ca ghi
vegneva sierada dentri. Na volta dentri i puòrs condanàs a vegnèvin
brustulàs vifs; e mentri ca si brustulàvin, il so sigà al someàva il rugnà
da toru stes. Il prin a vignì cussì copàt dal siciliàn al era stàt pròpit
chel ca ghi veva fàt il regal. Chista storiuta a era stada contada da
Ovidio in taj timps indavòu. A è clar che la manièra rafinada cu la cual i
mafiòus siciliàns a tràtin i so clièns a à radìs amondi fòndis. La
storiuta a ni fà pur recuardà che Dante a nol era’l ùnic a vej na
imaginasiòn cussì ben cultivada in tal pensà sù turmìns di turtura e di
muàrt ca ni cativèin cu la so originalitàt. Però n’altri smorgasbord coma
che dal Infièr indulà a si vàja a cjatàlu!]
162 (return)
[ Espresiòn lombarda,
modificada un puc da chè ušada da Dante.]
163 (return)
[ Forlì, sitàt ghibelìna,
ca veva rešistìt ai atàcs da li fuàrsis fransèšis e guèlfis mandàdis dal
papa. Par vej na idea pì buna da li condisiòns polìtichis e socjàlis da la
Romagna descrìtis da Dante in ta che rìghis chì, i sugerìs Vandelli.]
164 (return)
[ Chèl cal parla al è
Guido da Montefeltro.]
165 (return)
[ Il papa Bonifàs VIII.]
166 (return)
[ Tal Infièr, par vèjghi
dàt chej consèis lì al Papa—consèis ca àn sens’altri pì dal Machiavèlic
che dal Francescàn.]
167 (return)
[ Il puòr Guido al vèn
èncja cjòlt in zìru da stu “rašonadòu” di diàu!]
168 (return)
[ Bràs mutilàs o gjàmbis
mutilàdis.]
169 (return)
[ No stìn lamentàsi di
chistu parlà sclèt. Zà i sìn stàs metùs in vuàrdia tal vèrs [Footnote
21].]
170 (return)
[ Cussì Dante al punìs
scismàtics (o almàncu cussì al descrìf la so punisiòn). Punisiòn jùsta s’a
si pensa a li divišiòns che lòu stes a caušàvin. Ma Maomèt al èria pròpit
scismatic?]
171 (return)
[ Se sti punisiòns a sòn
espresiòn da la gjustìsia divina, Dante al à da vej ben jodùt che stu tipo
di gjustìsia a nol èra, dopodùt, cussì tant diferènt da la gjustìsia
pagana; basta pensà al mòut che Gjove al veva punìt Prometèo. Si no altri
Dante e i pagàns a vèvin chistu in comùn: na granda fantašìa!]
172 (return)
[ Sti peràulis a seguìsin
chès ca finìsin il vèrs [Footnote 55].]
173 (return)
[ Argolica = greca.]
174 (return)
[ Forsi a è pì fàsil capì
stu’nduvinèl s’a si lu pènsa cussì: A è pusìbul cjatàighi il màni a li
ròbis ca sòn stàdis fàtis.]
175 (return)
[ Amondi comprensìbil!]
176 (return)
[ In tal sens che il
cuàrp al parta il cjaf coma lampiòn.]
177 (return)
[ Sensa ingàns.]
178 (return)
[ Tant Bertran che
Achitofèl a’an consiliàt fiis di zì cuntra i so pàris.]
179 (return)
[ Tal sens che il
patimìnt a ghi’è spièli a la colpa ca lu à caušàt.]
180 (return)
[ A somèa da sta storia
di Gèri dal Bièl ca fòs stàt un òbligu ta na famèa di vendicà la muàrt di
un parìnt. (Plus sa change... Basta pensà no a certi ušànsis Siciliànis
dal dì di vuèj, tegnùdis a gala si no altri in taj cìnes, ma a la reasiòn
daj parìncj’ da li vìtimis di Tim McVeigh cuant cal è stàt gjustisiàt
l’àltra dì.) In ta stu càsu, Dante al sarès un daj parìncj’ ca varèsin vùt
da vendicà Gèri. Il fàt che chistu a nol era encjamò susedùt al spièga la
reasiòn indignada dal danàt e il sintimìnt di colpa di Dante stes.]
181 (return)
[ L’išulùta di Egina a
veva cjapàt il nòn da na bièla fiòla dal stes nòn ca si veva lasàt amà da
Gjove—che pa li fantasìnis al veva un vuli (èncja ducju doj) sempri vièrt.
Gjuno, ta na reasiòn ca’a un bièl puc dal’archetìpic, a si veva cussì tant
rabiàt cul so omp caveva mandàt la peste’n ta l’išulùta ca veva copàt òmis
e bestis.]
182 (return)
[ …chi ti ti spèlis.]
183 (return)
[ Taliàns, tant par no
dismintiàsi.]
184 (return)
[ Bišùgna pur ricognosi
che la gran part di scju danàs a si rìndin cont che la so punisiòn a è
stada jùsta.]
185 (return)
[ Tal sens cal era bon da
imità altra zent.]
186 (return)
[ Par òpera di Gjunòn ta
un daj tancju momèns di rabia cuntra’l so omp, se omp si pòl clamàlu.]
187 (return)
[ La so frùta.]
188 (return)
[ Cuant dolòu
incontenìbil da la puora mari ca rìnt chist’imàgin!]
189 (return)
[ Il dì di vuèj a si sìnt
tant parlà di pàris ca abùšin i so frùs; maj, ch’i savedi jò, di frùs ca
abùšin il pàri. A è da notà, però, che il falsificà al à par Dante
altritanta importansa da la relasiòn incestuàl.]
190 (return)
[ Schichi.]
191 (return)
[ Ca sarès la mula di
Buòso, che Schìchi al impersonèa par otègnila. Ta l’òpera di Puccini sta
impersonificasiòn a è fàta in tal mòut divertènt ca si sà!]
192 (return)
[ A no è sens’altri la
prima volta che la “dura gjustìsia” a cjòj “ocašiòn” da la colpa dal danàt
par ministràighi la pena justa.]
193 (return)
[ Ca sarèsin i “florìns
di oru,” che ta na banda a mòstrin la muša di San Zuan Batìsta. (Ch’i mi
recuardi jò, an d’era amondi pùs di chej florìns chì a San Zuan di
Cjašarsa. A si jòt pròpit che San Zuan, il sant protetòu dal paìs, al à
tegnùt scju florìns lontàn di San Zuan par mantegni la zent dal paìs pura,
lontàna da che tentasiòns ca varèsin podùt coròmpila coma ca ghi steva
susedìnt a la granda a Firense. ìn ta chej dìs chì, però, a par che il
sant protetòu al sedi zut in vacansa….)]
194 (return)
[ Al preferirès jòdiu chì
fra i danàs che sodisfà la so gran sèit.]
195 (return)
[ Sta fèmina a veva
tentàt invàn di seduši Bepi, il fi di Gjacòb; cuant che luj al era
scjampàt via, ic a lu veva acušàt di vèila violentada. Cussì a somèa.]
196 (return)
[ Chel cal à persuadùt i
Trojàns di lasà entrà il cjavàl in ta la sitàt.]
197 (return)
[ An d’è ogni tant in tal
Infièr momèns amondi còmics!]
198 (return)
[ Al è un puc màsa sèriu,
Virgìlio, no pària?]
199 (return)
[ Parsè che cul prin colp
a ferìs e cul secònt a vuarìs.]
200 (return)
[ Specje di fasa ca ghi
plata la part basa dal cuàrp.]
201 (return)
[ Na tòr di Bologna.]
202 (return)
[ La pòura di chèl ca no
si sà, che di nòt di sòlit a si la sìnt di pì.]
203 (return)
[ Li Mùšis.]
204 (return)
[ Montàgnis, tant l’una
che l’altra.]
205 (return)
[ Scju danàs a sòn coma
tocs di glas.]
206 (return)
[ Scju fiòj, ca èrin
fràdis ca si volèvin puc ben, a si sòn copàs ’l un cuntra’ l altri.]
207 (return)
[ Encja chistu, che di
fat al era Toscàn, par otègni na ereditàt al à copàt, e par vej copàt a
ghi’an dopo encja a luj tajàt il cjaf. Na roba a è sigùra: Firense e paìs
visìns di Firense in taj timps di Dante a èrin poscj’ indulà ca si varès
fat fadìja a stufàsi!]
208 (return)
[ Chel cal stà rošeànt in
tal cjaf dal altri al è il Cont Ugolìn. Di luj Dante al parlarà’n tal
pròsin cjànt.]
209 (return)
[ L’Infièr al à tancju
momèns còmics e dramàtics e comovìns, ma epišòdis pì comovìns di chel dal
Cont Ugolìn a non d’à.]
210 (return)
[ L’Arcivèscul Rugèri.]
211 (return)
[ E invensi un puc di
misteri al resta. Ta chel post dal’infièr chì a sòn metùs chej ca sòn
colpèvuj di vej tradìt altra zent par rašòns polìtichis. Cun dut il contà
dal Cont Ugolìn, a no si riva maj a savej cun precišion di cual tradimìnt
ca sòn stàs colpèvuj Rugeri e il stes Ugolìn. No’mpuarta, però; che chì sè
ca conta a è la relasiòn fra Ugolìn e i fiòj, e la disperasiòn di Ugolìn.]
212 (return)
[ Che tòr indulà ca èrin
imprešonàs Ugolìn e i fiòj.]
213 (return)
[ A ghi veva dat un
prešentimìnt di sè ca veva da capitàighi.]
214 (return)
[ Sta trasformasiòn da
lupo e lupùs a pari e fiòj a susèit spes in taj suns—a dìšin.]
215 (return)
[ Atropòs a sarès chè ca
sepàra l’ànima dal cuàrp e in tal cašu di Tolomèa—cal sarès chel post
chì—a manda l’ànima tal infièr mentri che il cuàrp al è encjamò in vita.]
216 (return)
[ A’n sparegna pùs,
Dante. Prin chej di Pisa; adès i genovèis!…]
217 (return)
[ La naf da re a vèn fòu
dal’infièr.]
218 (return)
[ Lusìfar stes.]
219 (return)
[ A mi vèn in mins chel
paešàn che, tancju àjs fa, dopo cualchi àn in Canada a nol era stàt bon di
imparà ’l inglèis e’n tal fratìmp al veva dismintiàt il so taliàn. Cašu
cal mèrita cualchi làgrima. A èria colpa so? Jò i dišarès di no. I dišarès
pitòst che la colpa a era di chej che’n ta na maniera o’n ta n’altra a
custrinzèvin cussì tancju taliàns a lasà l’Italia in ta chej dis là. Cuj
sàja ta cuala bolgja che Dante al varès metùt chej lì? Ma forsi chì a è
miej ušà un paragòn un puc pì lišerùt, coma chèl di un flòu tajàt par
metilu’n ta un vàs, che, s’a si pensa, a nol è nè vif nè muàrt. (Èco, i’ai
ušàt chel puc di inzèn chi ài, coma che Dante al voleva ch’i fès.)]
220 (return)
[ I studiòus di Dante a
pensin che i tre cjafs di Lusìfar, e i so tre colòus, a sòn sìmbul di
chistu o chèl; par ešempli, il colòu zal l’impotènsa; chel neri
l’ignorànsa; e cussì via dišìnt. (Se cussì a è, alòra Dante al è zut a
rafigurà l’ignorànsa cuj nèris da l’Ètiòpia. Il chè in taj timps di Dante
a sarès zut, encja encja; ma se Dante al vès apena scrit la Comèdia, cuj
sàja cuanti crìtichis via e-mail o via twitter cal varès risevùt daj
vuardiàns da la coretesa politica!) Fra li interpretasiòns ch’i’ai lešùt,
una a mi par jùsta: che i tre cjafs di Lusifar a sèdin na sorta di parodìa
da la Trinitàt di Diu stes.]
221 (return)
[ Na stranesa: in ta
l’imaginasiòn popolàr il còu dal infièr, coma cal sarès Còcit, al varès di
èsi plen di fòuc e flàmis; invènsi chì a è dut glas e frèit. Lo stes, a
sarès puc gust di zì tant in tal un che in ta chel altri.]
222 (return)
[ A è clar che Lusìfar
stes al à amondi puc gust di èsi uchì. Puc da surprìndisi, s’a si pensa a
chel post gloriòus cal veva lasàt, da semo, par vignì chì.]
223 (return)
[ Èncja s’a lu mèt tal pì
profònt dal’infièr, Dante al ricognòs la grandesa dal omp, cul so taši in
ta stu momènt di sufrì inimaginàbil.]
224 (return)
[ In ta stu punt
Virgìlio, cun Dante intòr, al taca a zì in sù. A intiva che il post lì ca
tàchin li gjàmbis dal diàu al è il centro da la cjera (cuj sàja maj sè cal
dišarès Freud di chista coincidensa?); cussi chè di lì indavànt li gjàmbis
dal diàu, e di conseguènsa Virgìlio e Dante stes, a pùntin in sù, vièrs
chel altri emisfèri.]
225 (return)
[ Chistu al sarès ’l
emisfèri in tal miès dal cual al è Gjerušalèm.]
226 (return)
[ Il post pì al centro di
Còcit.]
227 (return)
[ Par gravitàt, dut a vèn
atiràt dal centro da la cjera. Dante al à incjastràt Lusìfar pròpit uchì
coma par diši che dùcjus in tal mont a sòn, par natura, atiràs dal mal. Di
conseguènsa, il volej liberasi dal mal a richièit un sfuàrs ca nol è
naturàl, un sfuàrs cal à da zì cuntra natura.]
228 (return)
[ Li Chèchis a sarèsin li
fiis dal re di Tesàlia che in taj timps antìcs a vèvin sfidàt li Mùšis al
cjantà. Sti puori fiòlis a vèvin pierdùt la sfida—naturàl!—e a èrin stàdis
trasformàdis in chèchis.]
229 (return)
[ Blu.]
230 (return)
[ L’aria dal scur
infernàl.]
231 (return)
[ Vènere.]
232 (return)
[ Adàm & Eva. A si
pensa che sti stèlis a vèdin valòu alegòric; ca raprešèntin li virtùs da
la prudensa, gjustìsia, fuartesa di spìrit, temperansa. (Vandelli)]
233 (return)
[ L’orsa granda (ursa
major), che sicòma ca è’n tal emisferi austràl a no la jòt.]
234 (return)
[ Dal aspièt, insoma, al
era un biel puc coma me, doma che la me barba a è tant pì blancja—e a no’a
nencja bišugna daj ràis dal soreli par fala sfavilà.]
235 (return)
[ Catòn, cal sarès stu
barbòn, al è iluminàt da li cuatri virtùs raprešentàdis da li stèlis.]
236 (return)
[ A imbrunìs o scurìs.
(Dante a mi metarès par sigùr tal purgatori par cers vocàbui ch’i uši, ma
i no pensi ca mi butarès in tal infièr!)]
237 (return)
[ A è clar che Catòn al
cròt che i poès a sòn doj daj danàs.]
238 (return)
[ Tre sostantìfs, tre “e”
e tre “con” ta sta riga. Clara l’intensiòn, no eše vera?]
239 (return)
[ Il to volej nol pòl dal
me volej….]
240 (return)
[ L’ultima sera da la so
vita, incluša che spirituàl.]
241 (return)
[ Coma ca voleva
Beatrìs.]
242 (return)
[ Coma se di jodi e
scoltà Catòn a fòs la vera rašòn dal viàs daj poès. Bàbiu stu Virgìlio!]
243 (return)
[ Che libertàt moràl ca
si otèn cuant ca si riva a vìnsi li propri pasiòns, che cussì spès a ni
tegnin incjadenàs.]
244 (return)
[ Encja chì Virgìlio,
scaltri, al ešàlta li virtùs di Catòn, cal veva rifiutàt di sotomètisi al
volej di Sèšar. Cussì, coma cal sugerìs Vandelli, chì i vìn na sinteši di
libertàt moràl e politica.]
245 (return)
[ Il cuàrp.]
246 (return)
[ Ìl Acherònt.]
247 (return)
[ Beatrìs.]
248 (return)
[ Catòn, coma ca si jòt,
a si rindeva ben cont da li ceremònis ca ghi feva Virgìlio.]
249 (return)
[ A è stàt comentàt che
stu vènc al raprešènta l’umiltàt.]
250 (return)
[ ’L ànzul cal protès
l’entrada dal purgatori.]
251 (return)
[ L’alegorìa a è clara:
la zent roganta, ca si irigidìs, a vèn distrušùda; a sopravìf chè plena di
umiltàt, ca è buna di pleàsi a li circostànsis da la vita, encja se
chìstis da li vòltis a ti bàtin fuàrt.]
252 (return)
[ Ben purificàs.]
253 (return)
[ Pa la strada ca torna
tal infièr.]
254 (return)
[ Si tornàn in davòu cul
pensej a tancju di chej poscj’ cal à višitàt tal infièr, a no è da
surprìndisi s’al è vegnùt fòu da chel bušaròt cu la muša plena di cjalìn o
cragna. Ta n’altri sens, Dante al è chì cal taca a vignì purificàt.]
255 (return)
[ Chì a tocja recuardà
Ulìs e i so òmis che rivàs fin chì a èrin, però in davòu a no sòn pì
tornàs.]
256 (return)
[ Da Catòn.]
257 (return)
[ La Libra.]
258 (return)
[ In efièt, cun chìstis
prìmis nòuf rìghis, Dante al vòu diši che il dì al stà par cricà. Su sti
rìghis, asàj difìsilis, i sugerìs di leši i crìtics.]
259 (return)
[ Un’altra volta, dopo la
me muàrt.]
260 (return)
[ Dopo chel momènt di
straviamìnt a ghi’a parùt che il lumìn al lušès encjamò di pì.]
261 (return)
[ Stu chì al parta li
ànimis a la salvasiòn; Carònt, la so antiteši, a li parta a la perdisiòn.
S’a si’a da sièlzi, a’è miej zì cun chistu.]
262 (return)
[ Aegypto in tal
originàl, coma ca sarès just. I speri che Dante a mi perdoni.]
263 (return)
[ Il Capricorn. Il dì,
insòma, al è zà ben inoltràt.]
264 (return)
[ Tu ch’i ti sòs vìf, se
fatu chì insièmit dai muàrs?]
265 (return)
[ Par podej tornà, dopo
la me muàrt, in ta chista strada da la salvasiòn.]
266 (return)
[ Parsè rìvitu tal
purgatori cussì tant timp dopo la to muàrt?]
267 (return)
[ ’L ànzul timonej cal
cjàpa sù e al parta li ànimis in tal purgatori.]
268 (return)
[ Secont Vandelli, la
indulgensa plenaria data’n ocašiòn dal Gjubilèo di Bonifàs VIII, tacada
tal nadàl dal [Footnote 1299: a veva vantagjàt encja li ànimis daj muàrs,
puarès.]
269 (return)
[ Ogni ànima danada a è
destinada a zì’n tal infièr.]
270 (return)
[ Secònt cualchi
comentatòu, la cansòn a raprešentarès il plašej da la filošofìa..]
271 (return)
[ Catòn stes.]
272 (return)
[ Ca sarès la porcarìa ca
si’a formàt daj so pecjàs e ca ghi impedìs di vej na clara višiòn di Diu.]
273 (return)
[ Stu mont al è’l post
indulà che la gjustìsia divina a ni fà sufrì paj pecjàs ch’i vìn cometùt,
fin ch’i vignìn dal dut purgàs.]
274 (return)
[ Jodìnt doma na ombrena
davànt di luj, Dante al pensa di èsi stàt bandonàt da Virgìlio. Il puòr
Dante a no si rìnt cont che, esìnt spìrit, Virgìlio a nol fà ombrena.]
275 (return)
[ Tal cjèl i ràis, esìnt
luminòus, a si làsin trapasà da àltris, roba ca no podarèsin fà sa fòsin
ostaculàs da na sostansa fišica, coma un cuàrp.]
276 (return)
[ A somearès impusìbul
che un spìrit al sufrìs dolòus corporàls; ma’n ta li mans da l’onipotènsa
di Diu, dut a è pusìbul.]
277 (return)
[ A stà di fàt ca ni è
impusìbul capì coma che Diu al posi èsi na sostansa in tre persònis.]
278 (return)
[ Virgìlio a ni sugerìs
di contentasi di capì il “sè” ca è, e di no zì a ròmpisi tant il cjaf in
sèrcja di capì il “parsè” di sè ca è.]
279 (return)
[ Se la zent a savès dut,
a no sarès stàt necesàri il proibìghi a Adamo di zì a sercjà il frutàn dal
àrbul dal ben e dal mal; e cussì a no sarès stàt necesàri di butalu fòu
dal paradìs terèstri; e di conseguènsa a no si varès vùt bišugna che Crist
al vegnès a salvani, e via di sèguit.]
280 (return)
[ Ta la costa pì
montagnoša da la Liguria, che’n taj timps di Dante a no èra sens’altri
invaduda da turìscj’ coma ca è vuèj.]
281 (return)
[ A è clar che se
Virgìlio al cognoseva ’l infièr, a nol cognòs par nùja il purgatori.]
282 (return)
[ Cun che incertesa
naturàl ca derivava dal jodi un “vif” coma Dante.]
283 (return)
[ Fermàs dal cuàrp di
Dante.]
284 (return)
[ Un colp di spada a ghi
veva lasàt un brut sen ta una da li sèis.]
285 (return)
[ “Puarèt” tal mòut che
la peràula a vegneva ušada da me mari, puareta, che par ic al èra puarèt
encja il plevàn di San Zuan o adiritura il Papa, puarèt, ca ni voleva
cussì tant ben.]
286 (return)
[ Partìt par tornà in tal
mont daj vifs.]
287 (return)
[ Stu sperà al sarès il
sperà da la salvasiòn, par via che àltris a pensàvin che luj al fòs stàt
danàt pa la so scomùnica.]
288 (return)
[ Se il vèscul di Cošensa
al vès consideràt Diu no coma punitòu e basta, ma encja coma pari
mišericordiòus, al varès forsi capìt che jò ì sarès stàt perdonàt.]
289 (return)
[ Il cadàvar di Manfrèit,
invènsi, al è stàt butàt fòu da terèn consacràt, coma ca si ušava fà cuj
scomunicàs.]
290 (return)
[ I scomunicàs a vegnèvin
trasportàs cuj lumìns distudàs, coma cal è stàt il cašu cul cadàvar di
Manfreit.]
291 (return)
[ Encja a un scomunicàt a
ghi resta un pu’ di speransa di vignì perdonàt da Diu, basta ca si
dimostri pentìt, coma ca’a da èsi stàt il cašu cun Manfrèit, puarèt. Dum
spiro, spero, coma cal dis Vandelli.]
292 (return)
[ Al è costrèt a restà
fòu dal purgatori par un toc di timp lunc coma trenta vòltis il timp cal
era stàt in pecjàt.]
293 (return)
[ Li prejèris ca vègnin
dìtis paj muàrs a pòsin riduši il timp che una puor’ànima a à di pasà tal
purgatori]
294 (return)
[ La proibisiòn di tacà
la so purificasiòn prima dal momènt prestabilìt, asumìnt che stu timp a
nol vegnès scurtàt dal preà da la zent coma Costansa stesa.]
295 (return)
[ Coma ca crodèvin, par
ešempli, i Manichej, che par chej i òmis a vèvin do ànimis.]
296 (return)
[ Par ešempli: cuant che
jò i soj concentràt in tal lèši, i no mi rìnt cont che altri al stà
susedìnt atòr di me.]
297 (return)
[ Il post indulà che i
poès a pòsin tacà a scalà la montagna.]
298 (return)
[ Ducju poscj’ che ai
timps di Dante a era difìsil scalà.]
299 (return)
[ Tal sens simbòlic, li
àlis ca ocòrin par zì sù’n ta stu scoj dal purgatori a sòn àlis di
virtùt.]
300 (return)
[ Plumìn o plùmis.]
301 (return)
[ Virgìlio.]
302 (return)
[ Ta stu punt a finiva
che fesura cuaši verticàl ca vèvin seguìt, e ta un plan mancu inclinàt a
èrin rivàs.]
303 (return)
[ La riva da la montagna
a varès, alora, na’inclinasiòn di circa [Footnote 45: gràdos.]
304 (return)
[ Il cjaminà tant pì
svelt di Virgìlio al lasava il puòr Dante indavòu.]
305 (return)
[ Na volta sorpasàt un
momènt di perìcul, al vuàrda in davòu, contènt di èsi al sigùr.]
306 (return)
[ Sicòma che i poès a sòn
tal emisfèri dal sud, e a stàn vuardànt vièrs il levànt, Dante al jòt il
soreli alsàsi a sinistra invensi di destra, coma ca susedarès s’al fòs tal
emisfèri dal nort.]
307 (return)
[ Il soreli (spieli) al
luminèa ducju doj i emisfèris, chel di sot e chel di parzora.]
308 (return)
[ Siòn = Gjerušalèm; crèt
= il purgatori.]
309 (return)
[ Virgìlio a ghi ufrìs
sta lesiòn di astronomìa al puòr Dante (cal somèa un puc insiminìt coma
me) par dimostràighi coma che, jodùt da stu post chì, il soreli a si mòuf
a la so sinistra.]
310 (return)
[ Cuant che chì di nu a è
unvièr, il soreli al è a sud dal ecuatòu, e vicevèrsa.]
311 (return)
[ I Ebrèos a jodèvin—da
la Palestina—il ecuatòu a sud di lòu.]
312 (return)
[ Pì’n sù che ’l omp al
và’n tal mont dal purgatori e pì li so còlpis a vègnin lišerìdis.]
313 (return)
[ Che di èsi poltròn.]
314 (return)
[ Bielaga al à spetàt fin
a la fin da la so vita prin di pentisi di còu daj so pecjàs. A è par
chistu che adès a ghi tòcja spetà fòu da la puarta dal purgatori.]
315 (return)
[ Il cjèl al à ben altri
ròbis da fà che pièrdi timp cun prejèris ca no sòn sincèris.]
316 (return)
[ Un dal grup di Bielaga
a si necuàrs che Dante al fà ombrena, come un cal è encjamò vif.]
317 (return)
[ Parsè no sotu pì
rešolùt?]
318 (return)
[ Cuant ca si ’nrusìs di
vergògna un al mostra—di sòlit—sinceritàt o pentimìnt; e par chèl al pol
vignì perdonàt pì a la svelta.]
319 (return)
[ Almancu a lu varèsin
cjantàt dut s’a no fòsin stàs interòs da Dante.]
320 (return)
[ Èco, chista a sarès na
conferma ca no vèvin encjamò finìt da cjantà il Miserere.]
321 (return)
[ I spirs, curiòus, a
vòlin che i poès a svèlin las rašòn da la so prešensa.]
322 (return)
[ Se na volta tornàt tal
mont Dante al prejarà par lòu, li so pènis a vegnaràn scurtàdis.]
323 (return)
[ I vapòus impiàs a
sarèsin li stèlis ca si jòdin colà di nòt e chej lamps ca iluminèjn li
nùlis sul imbrunì in ta li sèris d’estàt. Tant che li stèlis che i lamps a
si jòdin doma par un istànt.]
324 (return)
[ Ch’i ti vàs vièrs la to
purificasiòn.]
325 (return)
[ A vòlin cal resti pì a
lunc par cognosi cualchidùn par podej partà nuvitàs a la so zent cuant cal
torna’n tal mont, cu la speransa che la zent ca sìnt li nuvitàs a prej par
lòu.]
326 (return)
[ Ben nasùs par via ca
sòn in via di otegni la so salvasiòn.]
327 (return)
[ I spirs a si fìdin da
la volontàt di Dante di judàju—basta che la so volontàt a no vegni
impedida da cualchi ostàcul.]
328 (return)
[ Che fasa da l’Italia ca
è tal miès da la Romagna e il regnu di Napoli.]
329 (return)
[ Fan, o Fano, al sarès
il post indulà che stu Jacu dal Cassero da Fan al è stàt soteràt.]
330 (return)
[ Jacu al sà che il siòr
d’Èste a lu odiava: dopodùt, coma cal dìs Vandelli, Jacu a lu veva acušàt
di èsi paricida. Però a nol varès maj crodùt che il so odiu al fòs stàt
cussì intèns da falu copà.]
331 (return)
[ Chì, Jacu puarèt, a no
ocòr pì cal rispìri. Mira e Oriaca a sòn visìn di Venesia.]
332 (return)
[ Boncont al vorès che
Dante al preàs par luj par ridùšighi li pènis dal purgatori.]
333 (return)
[ La so puora vèdula.]
334 (return)
[ Na zona tal Cašentìn,
tra Firense e Arès.]
335 (return)
[ Un convènt.]
336 (return)
[ Parsè che a stu punt
l’Archiàn al sboca in tal Arno.]
337 (return)
[ L’ànzul bon al parta
via l’ànima di Boncònt, lasànt il so cuàrp lì cal è. No podìnt vej l’ànima
di Boncònt, il diàu a si la cjapa cul so puòr cadàvar.]
338 (return)
[ Il diàu al à tant
control su li fuàrsis da la natura.]
339 (return)
[ L’Àrno al sarès stu
flun real.]
340 (return)
[ Ca sarès la glera o
savolòn o altra roba ca parta un flun in plena.]
341 (return)
[ Sta Pia, fèmina di un
grant siòr, a somèa ca sedi stada copada dal so omp, o parsè cal pensava
ca ghi fòs stada infedèl o parsè cal veva intensiòn di spošà n’altra
fèmina, e Pia a ghi era di ostàcul.]
342 (return)
[ Anelada = dàt l’anèl; e
in sèguit spošada. A si pòl notà che sicoma che ’l omp di Pia a si clamava
Nel (Nello), la peràula “anelada” a è ben sielzuda.]
343 (return)
[ Un zòuc di azàrt bašàt
sul tirà daj dàdos.]
344 (return)
[ Al pensa e ripensa a sè
cal varès podùt fà par vinsi. Nuja di insòlit, purtròp, in ta sta
reasiòn.]
345 (return)
[ Plan plan a si lìbera
di chej ca vorèsin vej un pus daj bès cal à vinsùt.]
346 (return)
[ L’Aretìn: un famòus
magistràt di Arès; Ghin dal Tac al era na sorta di brigànt senèis; chel
altri al era pur luj un nòbil Aretìn.]
347 (return)
[ Par vej na idea clara
di duta sta zent, i sugerìs Vandelli. ’L importànt a è di tegni in mins
che tant Federico Novèl che chèl di Pisa (Farinata, fì di Marzùc) a sòn
muàrs copàs, prima, i pensi, di èsisi confesàs daj so pecjàs. A è par chèl
ca stàn preànt Dante di racomandà la zent di scju puòrs muàrs di preà par
lòu par scurtàighi li soferènsis dal purgatori.]
348 (return)
[ Di cjaša so gjavàt fòu
= separàt dal so cuàrp.]
349 (return)
[ Chè daj Brabàns a sarès
Maria, la fia di un duca di Brabànt, ca varès acušàt Pier da la Bròcja di
vej tentàt di violentala, cu la conseguensa ca si sà. A si jòt da chistu
cašu che stu tipo di acùšis a nol è dopodùt na roba tant moderna.]
350 (return)
[ Un tocùt da l’Enèide.]
351 (return)
[ Il judìsi divìn al
resta sè cal è encja cuant che chej ca prèjn pa l’ànima di un muàrt a
rìvin a ridùšighi a l’ànima il timp ca à da spìndi in tal purgatori, par
via che encja sensa la so intercesiòn, prima o dopo l’ànima a zarès sù in
tal paradìs lo stes, secont sè ca èra stàt stabilìt dal judìsi divìn.]
352 (return)
[ Chej ca preàvin paj
muàrs taj timps di Virgìlio a no rivàvin a comutà la sentensa da la
gjustìsia divina, par via ca èrin pagàns, e coma pagàns a no vegnèvin
scoltàs da Diu, che li so preferènsis a li veva clàris.]
353 (return)
[ Prima di rivà in pica
dal mont dal purgatori, Dante al jodarà di nòuf il levasi dal soreli.]
354 (return)
[ Chist’ànima a sarès che
di Sordèl, mantovàn coma Virgìlio. Coma ca è clar da sè ca seguìs, Dante
al fà di luj un sìmbul di amòu di pàtria.]
355 (return)
[ Il fren da li lègis
Justiniànis ca varèsin da governà l’Italia, ma che invensi a no vegnin
oservàdis (la sela a è vuèjta).]
356 (return)
[ Prèdis, vèscui e pàpis,
fèit il vustri còmpit, e lasàit che Sèšar al fedi il so. Il Vanzèli:
Dèighi a Sèšar sè ca è di Sèšar, e a Diu sè ca è di Diu.” (Matt.xxii.
[Footnote 21])]
357 (return)
[ Dal imperatòu Asburgo
cal era al podej taj timps di Dante e cal trascurava l’Italia.]
358 (return)
[ La zent devota.]
359 (return)
[ L’imperatòu zà
minsonàt.]
360 (return)
[ Dante al vòu che il
cjèl a ghi dedi na buna punisiòn a la famèa dal imperatòu par vej
trascuràt l’Italia. A stà di fat che, secont Vandelli, il imperatòu al
vegneva sasinàt cualchi àn dopo—in tal [Footnote 1308], sùbit dopo ca ghi
era muàrt so fi.]
361 (return)
[ Tant Berto che Rodolf
di Asburg a si’a dàt da fà pì’n ta li pars todèscjs dal impèr che’n ta
chès taliànis (il ort dal impèr).]
362 (return)
[ Santaflou (Santafior) a
sarès na contèa visìn di Siena ca steva zìnt a remengo par mans di Siena e
dal Papa stes. I siòrs a sarèsin i cons e marchèis taliàns—zent coma ca
èrin i Sùcars di San Zuan?]
363 (return)
[ Bandonada dal
imperatòu, ma encja dal Papa, che’n ta chej timps là al era a Avignòn.]
364 (return)
[ Nol varèsia il volej
divìn da interesàsi encja da la nustra puora Italia?]
365 (return)
[ Dante al è plen di
ironìa, encja se sta ironìa a è amàra. Dante a ghi vòu ben a la so sitàt,
ma pròpit parsè ca ghi vòu tant ben al è amondi crìtic da la so corusiòn.]
366 (return)
[ Ca no stenta a rangjàsi
a mòut so.]
367 (return)
[ Dante a ghi dà una buna
frecjada ai so fiorentìns che, secont luj, a àn la gjustìsia doma in taj
làvris.]
368 (return)
[ La responsabilitàt di
governà.]
369 (return)
[ Se Firense a era siòra,
a no era doventada siòra par via onesta; e cussì a no mostrava nencja bon
judisi. E la pàs? Firense a era sempri in lota cun chistu o cun
chel’altri. Cussì chì a è tanta ironìa.]
370 (return)
[ Sparta.]
371 (return)
[ L’ironìa di Dante tal
ušu di sta peràula a è clara.]
372 (return)
[ Taj ùltins mèis e àis.]
373 (return)
[ L’idea a è che dut chel
viavaj di zent taj ufìsis pùblics, ca nol pòl èsi bon pa la salùt pùblica,
al è caušàt dal fat che chej al podej a càmbin spes, e no in miej.]
374 (return)
[ Parsè che i so dolòus a
rèstin, ca si zìri par chì o par lì.]
375 (return)
[ Virgìlio al è muàrt
cuant che Otaviàn al era imperatòu, cualchi àn prima che Crist al vegnès a
fà sè cal a fàt, permetìnghi a la zent di purificàsi in tal purgatori.
Prin di Crist, chej coma Virgìlio a zèvin in tal Limbo.]
376 (return)
[ A Sordèl a no ghi pàr
vera di èsi in front di Virgìlio e, plen di amirasiòn, a lu imbrasa di
nòuf.]
377 (return)
[ Dante a ghi veva dita a
Sordèl cal veva pierdùt il cjèl; e cussì Sordèl al pensa che Virgìlio al
vegni dal infièr.]
378 (return)
[ Il Limbo.]
379 (return)
[ I frutùs a èrin muàrs
prima di vignì batiešàs.]
380 (return)
[ Li virtùs sàntis a
sarèsin la fede, la speransa e la caritàt. Li àltris a sarèsin li virtùs
moràls e inteletuàls. (Vandelli)]
381 (return)
[ Qui ambulat in tenebris
nescit quo vadat (Giov.XII. [Footnote 35]), coma ca ni recuarda Vandelli.]
382 (return)
[ Il scur, o la mancjànsa
da la lus dal soreli, al è da capì coma la mancjànsa da la gràsia divina,
che sensa di chè pi’n sù no si riva.]
383 (return)
[ L’alegorìa a è clara.
Par cjatà la strada justa a bišugna vej la lus da la grasia divina.]
384 (return)
[ Stu chì al sarès un
imperatòu Asburgo ca si rìnt cont di vej trascuràt l’Italia, il “gjardìn
dal impèr.”]
385 (return)
[ Secont Vandelli, Arrigo
VII al veva provàt a risanà na Italia ca patìva amondi par via di guèris e
par via ca mancjava di gjustìsia civìl.]
386 (return)
[ In vita, chistu e
Rodolf a èrin nemìs, mentri che chì a vàn d’acordu pròpit ben.]
387 (return)
[ Moldava e Elba, fluns
da la Boemia.]
388 (return)
[ Doj re, scju chì, ca si
dàn consèis.]
389 (return)
[ Cal sarès Filìp il
Bièl.]
390 (return)
[ Vandelli al sugerìs che
l’imàgin da la cuarda plena di virtùs e tegnuda atòr da la vita a è
biblica. In ogni cašu, chel ben tresàt al è Pieri III di Aragona, e chel
dal maròn al è Carlo d’Angju.]
391 (return)
[ Da pari in fì.]
392 (return)
[ Chej tre chì—il zòvin,
Jacu e Federìc—a èrin fis di Pieri III di Aragona. Dante al à puc di bon
da diši daj ùltins doj.]
393 (return)
[ Diu stes.]
394 (return)
[ Al contrari da li
làudis ca ghi fà a Pieri III di Aragona, Dante al à puc di bon da diši
encja dal Našòn, o Carlo d’Angju.]
395 (return)
[ Costansa a à pì rašòns
di vantasi dal so omp, Pieri III, che li altri dos.]
396 (return)
[ Coma ca si voltàs vièrs
Diu, dišìnghi che in Luj a era la so speransa.]
397 (return)
[ Dante al è a colp
streàt da la prejèra di chist’ànima.]
398 (return)
[ Li pùntis celèstis.]
399 (return)
[ Dante a ghi dà coragju
al letòu di trapasà il vel e entrà’n ta l’alegorìa di sti rìghis.]
400 (return)
[ Par simbolegjà la
mišericordia di Diu.]
401 (return)
[ Da notà: il vert al è
il colòu da la speransa, e la sensasiòn di velocitàt creada da sti rìghis
a sugerìs la prontesa da la gràsia di Diu.]
402 (return)
[ Stu chì al sarès Nino
Visconti, un so compaj, parìnt a la lontana dal famòus Cont Ugolìn.]
403 (return)
[ Sè che prin a no si
jodeva par via da la distansa, adès, sul imbrunì, invènsi a si pòl jodi—un
pensej, chistu, cal à alc dal paradosàl.]
404 (return)
[ Sti àghis a sarèsin
chès ca sepàrin il mont dal purgatori da l’Italia.]
405 (return)
[ La vedula di Nino a
veva bandonàt li fàsis blàncis (ušàdis—roba strana—da li vèdulis) par
spošasi di nòuf cun Galeàs Visconti, cul cual a veva vùt pucja furtuna]
406 (return)
[ Sta vena di ironìa a
sugerìs che encja tal purgatori a sòn bòis di cjapàsila cu li fèminis!]
407 (return)
[ Vipera = emblema daj
Viscòns di Milan; gjàl = emblema daj Viscòns di Pisa.]
408 (return)
[ Dante a si mèt a vuardà
vièrs il polo antàrtic, indulà che li stèlis a somèjn mòvisi pì a plan.]
409 (return)
[ Sti tre flamùtis, o
stèlis, a sarèsin sìmbuj da la fede, speransa e caritàt. Li cuatri
stelùtis dal pròsin tercèt a sarèsin li virtùs cardinàlis. (Vandelli)]
410 (return)
[ Li rìghis ca seguìsin a
mètin in clar l’identitàt di chistu aversari.]
411 (return)
[ La prešensa dal madràs
a sarès chì par indicà che encja a sta puòra zent dal anti-purgatori a ghi
tocja sufrì li pènis da la tentasiòn!]
412 (return)
[ Da’ndulà ca tègnin
protešùs dal mal chej ca stàn par entrà’n tal purgatori.]
413 (return)
[ Coràd al veva vùt cussì
tanta cura daj sos che l’ànima so al veva trascuràt—e par chèl al è chì.]
414 (return)
[ La contrada daj
Malspins a è cussì tant celebrada che la so fama a è cognosuda pì fòu da
l’Italia che’n ta l’Italia stesa.]
415 (return)
[ Dante al ešalta la
sioresa di scju bacàns e il so valòu di condotièrs.]
416 (return)
[ A somèa che stu “trist
cjaf” (capo reo) al sedi stàt jodùt coma il demòni da cualchidùn, coma ’l
amòu da la potensa da àltris, coma’l papa da ben àltris, e via di sèguit.]
417 (return)
[ Chista a è na
referensa, abastansa intorgolada, dai sièt àis che, secònt i comentatòus,
Dante al pasarà in taj poscj’ daj Malspìns, in ta la Lunigiana.]
418 (return)
[ Se il volej divìn a nol
vès da cambiàsi—ca no susedarà.]
419 (return)
[ L’aurora stesa. Taj
prins tersès, Dante—in ta un mòut abastansa fantašiòus—al dà n’idea di se
ora ca era cuant cal era stàt culpìt dal sun.]
420 (return)
[ Il scorpion?—I studiòus
a no sòn sigùrs di cuala costelasiòn che Dante a si riferìva.]
421 (return)
[ Al momènt la nòt a era
in ta la so tersa ora , ca vorès diši ca èrin pì o mancu li nòuf di sera.]
422 (return)
[ Ch’i eri di cjar e
vuès, coma Adàm.]
423 (return)
[ I sinc a sarèsin:
Dante, Virgìlio, Sordèl, Nin, e Coràt.]
424 (return)
[ Taj tìmps vècjus,
secònt na storiuta contada da Ovidio, la sišila a era na fèmina
trasformada in sišila par protèšila da la rabia dal so omp.]
425 (return)
[ Ganimèd, il pì bièl daj
mortàj, al era stàt rapìt da n’àcuila e partàt lasù daj dèos dal Olimpo a
tègnighi plens i so gos di ambrošia o di altra bevanda speciàl, che a scju
dèos forsi a ghi plaševa pì di un bièl tajùt di bacò.]
426 (return)
[ Cal sarès chel post fra
la sfera da l’aria e la luna.]
427 (return)
[ La mari di Achìl a lu
veva platàt a Schir pròpit par ca nol zès na dì a Troja; ma il so tentatìf
al era stàt invàn, coma ch’i savìn.]
428 (return)
[ Virgìlio.]
429 (return)
[ Stu chì al sarès chel
post indulà cal veva conversàt cun Sordèl e’i àltris.]
430 (return)
[ Coma ca rišulta da chèl
ca seguìs, l’entrada dal purgatori a someàva vierta da lì cal vuardava
Virgìlio.]
431 (return)
[ Lùsia a è partida al
stes momènt ca si’a sveàt Dante.]
432 (return)
[ Ah, letòu, considera
sta pècja com’un neo ca ghi da rišàlt a la puresa dal me furlàn!]
433 (return)
[ Sìmbul da
l’aministrasiòn da la gjustìsia.]
434 (return)
[ I comentatòus di Dante
a pènsin che scju tre scjalìns a raprešèntin la gradasiòn da la penitensa,
da la contrisiòn inisiàl a la sodisfasiòn ca si cjàpa cuant ca si fà dal
ben.]
435 (return)
[ Il diamànt al
rafigurarès la soliditàt da la Glišia, secònt i comentatòus.]
436 (return)
[ Domanda, in altri
peràulis, di vej l’asolusiòn par podej entrà’n tal purgatori.]
437 (return)
[ Mea culpa, etc.]
438 (return)
[ Na volta dentri dal
purgatori, Dante al varà da purificàsi daj so pecjàs.]
439 (return)
[ Li do clafs dal regnu
dal cjèl.]
440 (return)
[ Alegorìa: se sta claf
da l’asolusiòn a no vèn ušada ben, alòra a no è vàlida l’asolusiòn.]
441 (return)
[ A mi par di capì
chistu: la claf di oru a pol conferighi l’asolusiòn al pecjadòu pentìt;
che di arzènt a è che ca vèn ušada, da li vòltis cun dificultàt, dal predi
par otegni il pentimìnt dal pecjadòu, còmpit cal pòl èsi dur.]
442 (return)
[ Chel cal vuarda indavòu
e cal torna a pecjà al pièrt la so gràsia.]
443 (return)
[ Tàrpea: il post indà
che i Romàns a vèvin il so tešoru pùblic, cul tribùn Metèl ca lu
custodiva—fin che Gjulio Sèšar a si veva imparonìt dal tešoru e mandàt via
il Metèl. Cupiditas radix malorum est et—coma ca’è ben clar—erat!]
444 (return)
[ La mancjànsa di amòu
sincèr pal ben, ca parta la zent al pecjàt, a spiega il puc ušu di sta
puarta e il parsè ca’è cussì dirocada.]
445 (return)
[ La curnìs ca va sù pal
mont dal purgatori a era da la stesa largesa.]
446 (return)
[ Pas tant voluda dal omp
dopo che Adàm & Eva a èrin stàs butàs fòu dal ort terestri—pas in fin
anuncjada dal ànzul Gabrièl.]
447 (return)
[ Virgìlio? La fuarsa
divina? Ducju doj?]
448 (return)
[ I comentatòus a ni fàn
recuardà la storiùta di Oza che, vìnt tocjàt l’arca, ca steva par colà,
sensa il permès di Diu, al era stàt fulminàt a colp. (I vinu da considerà
sta storiùta coma amonimìnt di no meti li mans in taj afàrs daj àltris,
encja s’i pensàn di fa dal ben?)]
449 (return)
[ La vista e il sinti. Li
imàginis a someàvin cussì vèris ca pareva ca cjantàsin sul seriu.]
450 (return)
[ David.]
451 (return)
[ Micòl a ghi li veva
sunàdis par èsisi disvistìt in public, coma cal varès fàt un mataràn o
pajàso.]
452 (return)
[ Micòl, la prima fèmina
dal re David; pa li so àriis di granda siora a era stada punida cu la
sterilitàt.]
453 (return)
[ ’L imperatòu Trajan.]
454 (return)
[ Il smuàrs di un
cjavàl.]
455 (return)
[ Li bandièris ca
svualasàvin tal vint a tegnèvin rafigurada n’àcuila nera ta un sfont di
colòu òru.]
456 (return)
[ I no vuej mancjàighi di
rispièt, ma sta veduluta a no mi pàr pròpit sensa pretèšis.]
457 (return)
[ Diu stes, che dut al
jòt—il pasàt, il prešènt e il davignì. Di nòuf cun rispièt: Ma a nol eše
un puc masa limitàt, stu puarèt di Signòu, s’a nol pòl maj jodi roba
nova?]
458 (return)
[ Ca no si à encjamò
cambiàt in pavèa, o farfala.]
459 (return)
[ Asiòns.]
460 (return)
[ Pal amòu che Diu al à
paj ànzui e par li stèlis.]
461 (return)
[ La sapiensa? Il sant
spìrit?]
462 (return)
[ Chej encjamò vifs a
varàn bišugna di tàntis prejèris par entrà’n tal purgatori.]
463 (return)
[ Chì a’n d’è di chej ca
àn da purgà pecjàs pì grancj’ daj pecjàs daj àltris.]
464 (return)
[ Chej ca sòn plens di
gràsia divina.]
465 (return)
[ Li ròdis stelàdis a
sarèsin li sfèris celèstis.]
466 (return)
[ Taliàn.]
467 (return)
[ Minià.]
468 (return)
[ A àn pì colòu, pì
vivacitàt.]
469 (return)
[ Mentri cal era vif,
Oderìs al bramava pì di dut di èsi il miej minatòu dal mont.]
470 (return)
[ Prin da murì, cuant che
encjamò al varès podùt vivi e, di conseguensa, pecjà, Oderìs a si veva
pentìt e cambiàt il so mòut di vivi.]
471 (return)
[ Il genio di un
artista—o la so fama—al dura amondi puc, se pì ca nol è seguìt da un
periodo di mediocritàt.]
472 (return)
[ Dante chì al alùt a sè
stes, pensànt sensa modestia cal sarà miej di Guido Cavalcanti.]
473 (return)
[ E cussì a è cu la
Gloria dal omp, ca pasa a la svelta da un a un altri.]
474 (return)
[ Una alušiòn, chista, al
firmamìnt stelàr, ca si mòuf pì a plan daj pianès e da la luna.]
475 (return)
[ Il soreli.]
476 (return)
[ Di disglonfà il so
spìrit cal è plen di orgòliu o supiàrbia.]
477 (return)
[ A nol entra in tal
purgatori.]
478 (return)
[ In efièt a si èra metùt
lì in plasa a domandà la lemòšina ai so concitadìns par podej acumulà i
bes ca ghi ocorèvin par liberà il so compaj. A no è da surprìndisi se un
orgoliòus coma luj al tremava fašìnt chistu.]
479 (return)
[ Encja a Dante, una dì,
a ghi farà vignì la stesa tremarola cal à provàt il Salvàn—e alòra al
capirà il parlà scur.]
480 (return)
[ Gràsis a la so òpera di
compasiòn, il Salvàn a si’a meretàt un post in tal purgatori. Basta
un’unica òpera a li vòltis par fani meritèvuj.]
481 (return)
[ Cjaminànt insima di sti
làstris, i parìncj’ daj muàrs soteràs sot a pòsin vej sempri prešìnt coma
ca èrin prin di murì.]
482 (return)
[ Li làstris sot daj
piè.]
483 (return)
[ Lusìfar stes, punìt pa
la so supiàrbia sensa fin.]
484 (return)
[ I Gigàns a èrin stàs
ridušùs a tocs da li saètis di Gjove stes.]
485 (return)
[ Un daj architès da la
tor di Babèl.]
486 (return)
[ La pianura di Shinar,
indà ca era stada costruìda la tòr di Babèl.]
487 (return)
[ Pal so orgòliu di vej
sièt fiòj e sièt frùtis, Niobe a era stada punida da Latona ca ghi’u veva
copàs dùcjus. Pal dolòu Niobe a si veva dopo trasformada in ta na statua.]
488 (return)
[ Par no vignì caturàt
daj Filistèos, Saul a si veva copàt cul butasi’n ta la so spada.
(Vandelli) Saul al era ebrèo ma al varès fat buna figura encja coma
romàn!]
489 (return)
[ Aragna a era stada
tramutada in ta un raj dopo ca veva sfidàt Minerva in ta l’art dal tesi.]
490 (return)
[ Roboàm al vèn punìt in
ta che maniera chì par vej minacjàt i israelìs ca volèvin che luj ju
judàs.]
491 (return)
[ E a stà di fat che
Almeòn al veva adiritùra copàt so mari pa la vanitàt di vej acetàt na
colana ca varès partàt a la muàrt dal so omp.]
492 (return)
[ Senacherib = re daj
Asiriàns, copàt daj so fìs par vej par supiàrbia pierdùt na guera cuntra
il re di Gjudea.]
493 (return)
[ Ciro al veva fàt copà
il fi di Tamiri. Ic pì tars a ghi veva fàt tajà il cjaf a Ciro e butàt in
ta na bota di sanc. Che Diu ni vuàrdi da fiòlis cussi!]
494 (return)
[ Olofèrnis, re daj
Asiriàns, cuant cal steva combatìnt chej da la Gjudèa, al era zùt a finìla
malamintri cuant che Gjudita a lu veva fàt namorà di ic e, coma ca susèit
spes cuj maròus, luj al era zùt a pièrdi il cjaf par ic—e no doma par mòut
di diši!]
495 (return)
[ L’umiltàt, sugerìda da
chist’ultima imàgin, a ghi permeteva a Dante di penetrà in ta la veretàt
da li ròbis cal jodeva rafiguràdis in tal pavimìnt.]
496 (return)
[ A s’insurièa, ogni
tant, Dante, cuntra i grandòns di sta cjera!]
497 (return)
[ La sesta ora dal dì a à
finìt il so còmpit. Cussì adès al è pasàt mišdì.]
498 (return)
[ Coma par domandàighi sè
cal intindeva diši.]
499 (return)
[ La “ben guidada” a si
riferìs, cun ironìa, a Firense.]
500 (return)
[ Cuant che a Firense a
era pì onestàt.]
501 (return)
[ Zìnt sù par sta
scjalinada a si si strufìna cuntra li parèis lateràls, ca sòn amondi
rìpidis.]
502 (return)
[ Al purifichèa dal mal
chej ca ghi vàn sù.]
503 (return)
[ Parsè che il mont dal
purgatori a si streta sempri di pì pì’n sù ca si và.]
504 (return)
[ E cussì, ispiràt da la
diresiòn dal soreli, Virgìlio al decìt ca bišugna proseguì a destra.]
505 (return)
[ Coma l’invidia, ca è
sensa colòu, sbladida.]
506 (return)
[ L’espresiòn a si
riferìs a sè ca susedeva in ta li plàsis, in front da li glìšis durànt li
mèsis gràndis.]
507 (return)
[ La vista a ghi’è stada
tant scurida da la so invidia da impedighi di jodi li ròbis coma ca
varèsin da èsi jodùdis.]
508 (return)
[ Diu stes.]
509 (return)
[ Taliana.]
510 (return)
[ Il originàl (“s’i
l’apparo”) a si visina di pì a “se jò i impari” cuj ca è. La sostansa,
però a no cambia. Dante, a’ è clar, al intìnt diši che s’al sà di na tal
ànima, al pol fàighi dal ben preànt par ic cuant cal torna’n tal mont.]
511 (return)
[ Tal sens che se la
“sitàt vera” a è la sitàt di Diu, alòra a si è pelegrìns ( o in esilio)
s’a si vif in Italia o in altri bàndis.]
512 (return)
[ Chej puarès di svuàrps
sintàs in ta li bàndis di stu sìrcul a no pòsin jòdilu, ma a pòsin sinti i
so muvimìns.]
513 (return)
[ Còlis = Colle, un
paešùt da la Toscana, indulà che i Senèis a èrin stàs scunfìs daj
Fiorentìns in tal [Footnote 1269]. (Vandelli)]
514 (return)
[ Diu, vuarda cašu, al
veva zà destinàt la scunfìta daj Senèis.]
515 (return)
[ Il mierli, da stupit,
al vèn fòu d’unvièr ogni tant, crodìnt ca sedi za primavera.]
516 (return)
[ Ti vàs parlànt coma ca
fàn i vifs.]
517 (return)
[ Tal prin ziròn dal
purgatori, indulà ca patìsin i rogàns.]
518 (return)
[ Par via che ic, Sapia,
a è in via di salvasiòn.]
519 (return)
[ Un puàrt in ta la
Marema Toscana cal à vùt puc sucès; Diana a si riferìs a un flun che la
zent a crodeva cal pasàs sot di Siena.]
520 (return)
[ Ogni comandànt cal
crodeva di podej fà doventà grant stu puàrt di Talamòn. Sapia al dìs
chistu cu na friguja di ironìa.]
521 (return)
[ Il Arno, che’n ta li
bàndis di Falterona al è encjamò pisulùt.]
522 (return)
[ ’L Apenìn stes, dal
cual Pelòu (Peloro) in Sicilia al è distacàt dal rest da l’Italia.]
523 (return)
[ La ploja stesa che dopo
a implenìs i fluns.]
524 (return)
[ “Piòra” tal sens di
bestia, coma ca ghi era capitàt ai compàis di Ulìs par via da la strèa
Circe.]
525 (return)
[ Cjanùs ca sòn doma bòis
da bajà.]
526 (return)
[ I Pišàns, ca sòn tant
fùrbus ca no si làsin inganà da àltris. (Vandelli)]
527 (return)
[ ’L altri spìrit, chel
di Rinieri. Chèl cal parla al è Guido dal Duce.]
528 (return)
[ A Dante.]
529 (return)
[ Persecutòus daj
Fiorentìns.]
530 (return)
[ Firense.]
531 (return)
[ Par vej vùt tanta
invidia (siminsa) i rivi apena apena a vej un post chì in tal purgatori.
(A podarès èsighi zuda amondi pèšu!)]
532 (return)
[ Dal pur gust di vivi.
Il teritori descrìt al sarès la Romagna.]
533 (return)
[ Ducju scju nòns—Lisio,
Manars, Traversar, etc.—a èrin siòrs benjodùs da Dante, al contrari da la
zentàja minsonada un puc pì’n sù.]
534 (return)
[ La memoria a è buna, ma
di un intervàl di timp amondi curt.]
535 (return)
[ Grant contràst fra’l
bièl mont di na volta e la realtàt asàj brututa dal dì di vuèj. Cussì al
jodeva li ròbis Dante. A resta veretàt che “plus ca change plus c’est
la….”]
536 (return)
[ Fìa (“rifiglia” tal
originàl). A Bagnacjavàl a no si fàn pì fioj màscjus. (Vandelli)]
537 (return)
[ Maghinardo, capofamèa
daj Pagàns.]
538 (return)
[ Par via che, muàrs i
fioj màscjus a Ugolin a no ghi rèstin che fiòlis.]
539 (return)
[ Vandelli a ni recuarda
che chìstis a sòn li peràulis che Caìn a ghi veva dita d Diu dopo vej
copàt Abèl: “omnis igitur qui inveneris me, occidit me.”]
540 (return)
[ Sè che Dante al
intindeva in ta sti tre rìghis al resta un misteri.]
541 (return)
[ Là = tal purgatori; chì
= lì cal stà scrivìnt il poeta—in Italia.]
542 (return)
[ I ràis a ni culpìvin
tal miès da la muša. Chistu al è il sens da la espresiòn, abastansa
strana, cal uša Dante—e chi uši pur jò, che di luj i mi fidi.]
543 (return)
[ Sensa altra zent.]
544 (return)
[ Purgatori XIV.
[Footnote 87].]
545 (return)
[ Se, savìnt il efièt da
l’invidia, al avertìs àltris di no èsi invidiòus par no vej di zì a sufrì
li pènis cal sufrìs luj.]
546 (return)
[ Ca si vòlin ben.]
547 (return)
[ Chì a para via la
metàfora dal dišùn, tacada ta la linia [Footnote 58].]
548 (return)
[ Supiàrbia e invìdia a
èrin li do primi plàis; rabia, avarìsia, gola, lusùria, e musetàt a sòn
che àltris sinc.]
549 (return)
[ I me vuj bramòus di
jodi che ròbis nòvis cal steva par ufrì il ziròn nòuf.]
550 (return)
[ Maria.]
551 (return)
[ La fèmina di Pišistràt.
La storia ca à di fà cun scju doj a vèn ripuartada dal scàmbiu cal seguìs
sùbit sot.]
552 (return)
[ Stefan, ch’i lu
recuardarìn coma San Stefan par èsi stàt martirišàt a Gjerušalèm.]
553 (return)
[ Li višions cal veva vùt
a èrin “eròus” doma tal sens ca no fèvin part da la realtàt da li ròbis di
ogni dì.]
554 (return)
[ Il fat che chì a
cjàntin cun concòrdia al vòu diši che scju rabiòus a no’an pì che
discòrdia che na volta a’an di vej vùt fra di lòu.]
555 (return)
[ A ghi sarà pusìbul
sìntisi lo stes, sensa zì fòu dal fun—roba ca no podarèsin fa.]
556 (return)
[ Par che stràdis
tortuòšis e plènis di dolòu dal’infièr.]
557 (return)
[ Cuant ch’encjamò ti
èris in vita.]
558 (return)
[ Sintimìnt, chistu, che
Marco al ripetarès encja—o forsi pì encjamò—al dì di vuèj, s’a si pensa a
cers governàns ch’i vìn in ziru pal mont.]
559 (return)
[ Il dùbit su la corusiòn
umana, che adès a si stà radoplànt dopo vej parlàt prin cun Guido dal Duce
(Purg. XIV) e adès cun Marco.]
560 (return)
[ Cualchidùn al mèt la
cauša da la corusiòn umana in tal cjèl, e àltris a la mètin chì jù entri
la malìsia stesa di nuàltris—puora zent.]
561 (return)
[ I dùbis di Dante a
dimòstrin cal vèn dal mont daj svuàrps.]
562 (return)
[ S’i no vèsin libertàt
di asiòn, alòra i no meretarèsin nè ’l infièr nè ’l paradìs.]
563 (return)
[ La sostansa di stu
argumìnt: se encja i sìn influensàs da li stèlis (il cjèl) al inìsi, lo
stes i sìn dotàs da la lus da la rašòn e da la libertàt di sièlzi fra’l
ben e’l mal. Si sìn sàvius, in ùltin i zìn a sièlzi il ben. Si no—beh,
Dante a ni’a ben fàt jodi li conseguènsis.]
564 (return)
[ A Diu stes. A è da
oservà che par cjèl chì a s’intìnt diši li stèlis che, par cuant inflùs ca
vèdin su la zent, a sòn sempri mancu potèntis dal creatòu.]
565 (return)
[ Prin ca ešìsti tal mont
ch’i cognosìn. Fin a chel momènt lì, Diu al à godeva coma na
cualchicjusuta ca ešisteva doma’n ta la so mins. A si pòl oservà da chistu
che la nustra ànima, secont Dante (ca si baša, i cròt, su Tomàs d’Àcuina),
a à na imortalitàt dopla: a’è imortàl dal momènt ca taca a vivi ta un
cuàrp umàn; ma a è encja imortàl in tal sens ca è sempri ešistìda in ta la
mins dal creatòu. A stu propòšit, a’è pur interesànt notà che il grant
romàntic inglèis, Wordsworth, tal so poema “Intimations of Immortality,”
al à ušàt il concèt da l’ànima ca taca a vivi duta plena di legrìa ta un
frutùt coma indicasiòn che l’ànima a ešisteva encja prima cal nasès il
frutùt.]
566 (return)
[ La guida o il fren al
podarès èsi l’autoritàt da la glìšia ca ghi mostra la strada justa da
seguì.]
567 (return)
[ Il re o imperatòu al
pòl imponi che gjustìsia (la tor) necesària a rivà a otegni contentesa in
ta stu mont e’n tal mont da vignì.]
568 (return)
[ Il papa al pòl medità
su li scritùris, ma a ghi mancja la capacitàt di fàighi distinsiòn fra li
ròbis mondànis e chès spìrituàlis.]
569 (return)
[ Seguìnt il ešempli dal
papa, la zent a ghi và davòu doma da li ròbis di stu mont, trascurànt i
bens spirituàj.]
570 (return)
[ Il papa e l’imperatòu,
che insièmit a luminàvin tant la vita spirituàl che la vita di stu mont.]
571 (return)
[ La fuarsa politica
(spada) e che spirituàl (pastoràl) a sòn unìdis in ta la stesa persona—il
papa.]
572 (return)
[ Ogni planta a si vèn a
cognosi e apresà dal frut ca dà.]
573 (return)
[ La Lombardia, cunfinada
daj fluns—ca ghi fàn riga.]
574 (return)
[ Federic II al era in
lota cul papa par via da li guèris tra Ghibelìns e Guelfs.]
575 (return)
[ Un cal à cualchi colpa
a no ocòr che chì al vedi riguàrt da la zent, par via che chì dùcjus a sòn
plens di còlpis.]
576 (return)
[ Li funsiòns e fangu ca
parta intòr.]
577 (return)
[ I Levìticos, prèdis dal
pòpul israelita, a vèvin da dedicasi doma a ròbis spirituàlis. Par chèl a
vegnèvin ešentàs dal eredità bens temporaj.]
578 (return)
[ Na volta a crodèvin che
un farc al jodeva pa na pièl ca ghi cujerzeva i vuj. Na volta a crodèvin
tanti ròbis stùpidis; no coma vuèj, ch’i ghi crodìn doma a ròbis vèris e
jùstis e bièlis.]
579 (return)
[ Par so tendensa
naturàl.]
580 (return)
[ Il ušignòu, ca ghi
plašarès cjantà pì di ogni altri usièl. (La tristàta, secont i
comentatòus, a sarès Progne che tant a si veva rabiàt cuntra’l so omp ca
veva copàt il so frutùt e dàt da mangjà al so omp! A sarà vera che “la
donna è mobil,” ma fin a stu punt?)]
581 (return)
[ Stu “un” al sarès stàt
un ministro dal re da la Persia cal era zùt a finìla crucifìs par vej
tramàt cuntra i Israelìs.]
582 (return)
[ Fìa di Amata e dal re
latìn. Chista Lavinia a ghi era zuda spoša a Enea, cuntra il volej da la
mari che, amondi puc contenta, a si veva impicjàt. (Cussì a dìšin i
comentatòus.)]
583 (return)
[ Chista a sarès la vous
dal ànzul cal veva fàt duta che lus ca veva sveàt Dante.]
584 (return)
[ La me abilitàt di
jodi.]
585 (return)
[ Fà’l ben ai àltris coma
ch’i vorèsin ca ni fèsin a nu—sensa spetà di vignì preàs.]
586 (return)
[ Frutàn di sapiènsa, che
Virgìlio ghi darà in ta chistu intervàl.]
587 (return)
[ Il amòu naturàl al è
istintìf, posedùt da dùcjus, sensa sièlta; chel volùt al è dovùt a la
volontàt dal indivìduo—cal resta responsàbil pa la so sièlta.]
588 (return)
[ Diu.]
589 (return)
[ I bens di stu mont.]
590 (return)
[ Dal èsi, o cuàrp, ca lu
òspita.]
591 (return)
[ Diu.]
592 (return)
[ Chistu amòu dal mal a
si manifèsta in tre manièris, coma spiegàt in ta li tersìnis ca seguìsin:
chel dal rogànt, chel dal invidiòus, e chel dal rabiòus.]
593 (return)
[ Chistu, i cròt, al à di
èsi un vìsi amondi comùn. Fra ’l altri al è chel tipo di visi ca ghi dà il
via a la trama di romànsos coma Il Cont di Montecrist. Se farèsini chej
puòrs diàus di scritòus se la zent a fòs sensa vìsis? Provàn a pensà a na
Divina Comèdia scrita in ta un mont indulà che la zent a’è sensa pècis!]
594 (return)
[ Al deriva cunfuàrt da
l’idea da la ruvìna dal altri.]
595 (return)
[ Ben di stu mont, ca nol
pòl dani contentèsa asoluta. (Però scju bens, s’a càpitin tal momènt just,
a pòsin zovà a fani contèns—e coma! Provàn a pensà, par esèmpli, a chel
cašìn cal stà susedìnt tal Medio Orient, tra Israeliàns e Palestinèis. A
si pòl ben dìšighi ai Palestinèis (o ai Israeliàns) di no fa stupidàdis,
di no zì a scalmanasi masa—o adiritùra suicidasi!—par rivà a otegni sè
che, dopodùt, a sòn bens di stu mont: na cjàša, un toc di cjera da podej
clamala sò, un stàt propri. Par lòu il vej sti robùtis a sarès sensaltri
inìsi di granda contentèsa.)]
596 (return)
[ Chej ca no sàn un bièl
nuja a vàn a fàsi mèstris.]
597 (return)
[ L’ànima a è stada
creada cu la dispošisiòn di amà.]
598 (return)
[ La sostansa: Il vustri
capì al à inìsi da ròbis estèrnis, che pal spìrit a dovèntin ogès d’amòu.]
599 (return)
[ Il fòuc al tìnt di
alsàsi sempri e di zì a finìla la sù in ta chè che i medievaj a clamàvin
la sfera dal fòuc—e là, cu la so sostansa, al durarà par sempri.]
600 (return)
[ Par tiràighi fòu il
mani di chista discusiòn “scolàstica” i racomandi Vandelli o altri
comentatòus. La sostansa dal discòrs, però, a è che na virtùt—cualsìasi ca
sedi—a si dimostra doma gràsis al so efièt, coma in tal cašu da li fuèis
vèrdis ca fàn jòdj che un àrbul al è vif; o coma i colòus dal arcobalèn ca
mòstrin ca stà plovìnt.]
601 (return)
[ Pì o mancu cussì: A no
si sà da’ndulà cal vèn il prinsìpit dal nustri intelèt nè da’ndulà ca
derìvin li nustri tendènsis a volej ben, a gustà il bièl, etc.]
602 (return)
[ Par via che chista
inclinasiòn a’è istintìva—a no è derivada da sièlta lìbara.]
603 (return)
[ Di mòut che ogni prima
inclinasiòn o vòja a zedi d’acòrdu cun ogni altra.]
604 (return)
[ Il ušu da la rašòn (la
virtùt) al juda a fa filà dret ogni prin impùls.]
605 (return)
[ A è da oservà che
Beatrìs a si metarà a discori di sta voja lìbara, o lìbar volej,
pì’ndavànt, in tal paradìs.]
606 (return)
[ Cuant che i Romàns a
jòdin il soreli a zì jù tra la Sardegna e la Corsica.]
607 (return)
[ Ilerda = la sitàt
spagnola Lerida.]
608 (return)
[ Doj ešèmplis di
premurošitàt. Coma cal nota Vandelli, il prin al è di caràtar spirituàl;
il secònt, di caràtar temporàl.]
609 (return)
[ Il cori sensa pauša di
scju spirs al è part da la so penitènsa.]
610 (return)
[ Il “tal” al sarès Berto
da la Scjala, cal steva par murì; e so fì, coròt di cuàrp e di spìrit, al
sarès Bepi, mal nasùt parsè cal era nasùt da na relasiòn adùltera.
(Vandelli e àltris)]
611 (return)
[ A stàn rimproverànt i
mus o acidiòus.]
612 (return)
[ I ebrèos, cjastiàs da
Diu par vej dišubidìt Mošè. I erèdis dal Gjordàn a sarèsin i palestinèis.
(Scju dìs chì a somèa che chej puòrs diàus di palestinèis a risèvin encja
lòu un bièl puc dal castìgu di Diu.)]
613 (return)
[ Chej ca no’an volùt
seguì Enea fin a Roma, preferìnt restà in Sicilia.]
614 (return)
[ Par vej na buna
spiegasiòn di sti rìghis, i sugerìs di consultà i comentatòus. In sostansa
Dante al stà descrivìnt chel momènt, sùbit prin dal cricà dal dì, cuant
che il scur al stà par zì via.]
615 (return)
[ Ècos di Circe chì, e’n
ta li rìghis ca seguìsin.]
616 (return)
[ Beatrìs, secònt
Vandelli; ma Dante al pòl vej intindùt Maria o cualchi altra
personificasiòn da la rašòn, secont àltris.]
617 (return)
[ Coma un ca si tèn
curvàt dal pensej.]
618 (return)
[ Lì ca vìvin i mortaj.]
619 (return)
[ Ca rafigùra i tre vìsis
da l’avarìsia, la gola e la lusùria. (Vandelli)]
620 (return)
[ Cu la stesa energìa dal
falcòn Dante al à paràt via a zì’n alt fin cal è rivàt tal plan dal ziròn
pì’n sù.]
621 (return)
[ La strada ca parta al
sest ziròn.]
622 (return)
[ Si sèis lìbars di zì
sensa vej da sufrì il patimìnt di stà distiràs par cjera.]
623 (return)
[ Tegnèivi a destra,
vièrs l’esterno.]
624 (return)
[ Il pentimìnt.]
625 (return)
[ Il plànzi stes.]
626 (return)
[ Ti’as di savej ch’i soj
stàt Papa (“successor Petri”).]
627 (return)
[ Il nòn da lèa so famèa
al deriva dal nòn dal flun—il Lavagna. Chel cal parla al è il Papa Adrian
V, da la famèa dal cont di Lavagna. (Vandelli e àltris.)]
628 (return)
[ Neque nubent: la
alušiòn a è al discorsùt fàt da Crist tal Vanzeli, indà cal dìs che in
paradìs a no si è pì spošis nè di chistu nè di chel altri, ma ca si è
dùcjus compàis.]
629 (return)
[ Vers [Footnote 91],
etc.]
630 (return)
[ Chèl dal Papa Adrian V,
ca ghi à apena dita di parà via.]
631 (return)
[ Ai doj poès a ghi
tocjava cjaminà visìn da la rocja par via che il percòrs al era dut plen
di ànimis distiràdis.]
632 (return)
[ L’avarìsia.]
633 (return)
[ Ducju i altri vìsis.]
634 (return)
[ Secont Vandelli al sarà
il “veltro” che a la fin al sbarasarà il mont da l’avarìsia. (Cfr. Inf. I,
[Footnote 101])]
635 (return)
[ La stala indà cal è
nasùt Gesù.]
636 (return)
[ Stu Fabrìsi al era un
cònsul romàn cal veva (secont Vandelli) la virtùt amondi rara di restà
puòr e onèst invensi di siòr e visiàt.]
637 (return)
[ Se Nicolò no ghi vès
prejodùt la dote, sti frùtis a si varèsin butàdis a la malavita.]
638 (return)
[ Diu.]
639 (return)
[ La cjaša daj
Capetìngis, ca’an seguìt i Carolìngis.]
640 (return)
[ Il me sanc, o miej, i
me disendèns, ca sòn doventàs coròs in sèguit al matrimoni di Beatrìs
Berlinghièr cun Carlo d’Anjou. Da sta uniòn il re al veva risevùt in dote
la contèa di Provensa. (Vandelli e àltris.)]
641 (return)
[ Cul matrimoni di re
Carlo.]
642 (return)
[ A si nota in ta sti
rìghis na buna vena di sarcàsm. (Tomàs al sarès San Tomàs, mandàt in
paradìs da Carlo stes.)]
643 (return)
[ Stu Carlo (di Valois)
al à ušàt il tradimìnt coma arma, coma Gjuda. In Italia al à judàt i Neris
cuntra i Blancs di Firense. (Robuschi)]
644 (return)
[ Carlo II, fàt prešonej
in tal golf di Napoli, al veva “vendùt” so fia par profit. (Robuschi)]
645 (return)
[ Rešidensa dal Papa
Bonifas VIII.]
646 (return)
[ Fra i cuaj al sarès
Filìp il Bièl, cal sotomèt il papa a na pasiòn coma chè di Crist stes.]
647 (return)
[ Filìp il Bièl, fra ’l
altri, al fà fòu i bens daj Templàrs. (Robuschi)]
648 (return)
[ Diu a nol sfoga sùbit
la so rabia, coma ch’i farèsin nuàltris, ma al speta il momènt just.]
649 (return)
[ Durànt il dì a cjàntin
ešèmplis di virtùt; di nòt, ešèmplis contràris.]
650 (return)
[ Pigmaliòn al veva copàt
so cugnàt Sichòt (Sicheo) par vej il tešoru.]
651 (return)
[ Ugo Capèt, chel spìrit
cal à apena finìt di parlà.]
652 (return)
[ Delo, la išula indulà
che Latona a veva parturìt i so doj fiòj Apol e Diana (il soreli e la
luna).]
653 (return)
[ Cašu stran: Pròpit
mentri ch’i staj par bati sta riga, i sìnt Cecilia Bartoli ta la radio ca
cjànta Gloria in excelsis Deo. Stranìsin cašu. Par stu cašu stranìsin e
par ducju i cašus stranìsins ca susèdin tal mont (basta ca sèdin bièj) ca
ghi zedi pur gloria in excelsis Deo!]
654 (return)
[ Secònt il Vanzeli,
chista a sarès che fruta ca à risevùt na aga ca ghi’a cjòlt ogni sèit in
cambiu di na gota di aga par copàighi la sèit dal puòr Gesù.]
655 (return)
[ Tornàt fòu tra i vifs.]
656 (return)
[ Virgìlio a ghi fà al
spìrit un salùt cal và d’acòrdu cul salùt fàt dal spìrit stes.]
657 (return)
[ I sèns a sòn i “P”
segnàs su la front di Dante.]
658 (return)
[ Clot, una da li Pàrchis
ca fìlin i destìns da la zent.]
659 (return)
[ Il mont di scju
spìris.]
660 (return)
[ Dut sè ca susèit chì’n
tal purgatori al seguìs un òrdin divìn.]
661 (return)
[ ’L arcobalèn (Iride)
cal cambia pošisiòn a seconda dal muvimìnt dal soreli.]
662 (return)
[ Il volej stes di zì in
sù al è in sè stes font di plašej par l’ànima.]
663 (return)
[ L’ànima a vorès zì sù,
ma la gjustìsia divina a la custrìns a sufrì la necesària punisiòn pa la
so inclinasiòn pal pecjà.]
664 (return)
[ Sèit dimostrada dal
cjantà daj purgàns cuant che n’ànima a si libera da li so pènis.]
665 (return)
[ Stasio, chel cal parla
sti rìghis, al era cognosùt coma poeta in taj timps di Crist. (Robuschi)]
666 (return)
[ Secònt Vandelli, Dante
a si sbàlia: Stasio al era napoletàn, no tolosàn.]
667 (return)
[ Dopo vej scrìt la
Tebaide, Stasio al era muàrt mentri cal scriveva la Achilleide.]
668 (return)
[ Su di me e intòr di
me.]
669 (return)
[ Ca sarès l’Eneide.]
670 (return)
[ Ta stu ešìlio.]
671 (return)
[ Pa la zent pì onesta e
spontanea a ghi’è dur tègnisi dal ridi o dal planzi, encja se l’ocašiòn a
dišarès ca nol è il momènt just par ridi o planzi.]
672 (return)
[ Se dut il grant lavoru
ch’i ti stàs fašìnt al è pal ben da la to ànima.]
673 (return)
[ Stu ànzul a ghi à apena
scancelàt da la front il cuìnt P (o pecjàt) che Dante al veva intajàt ta
la front.]
674 (return)
[ Li peràulis da la
beatitùdin (Beati qui esuriunt et sitiunt iustitiam…) cjantada dal ànzul.
(Vandelli)]
675 (return)
[ Virgìlio al veva zà
sintùt Gjovenàl parlà ben di Stasio; e adès, il èsi in compagnìa di un
tipo geniàl coma Stasio a ghi farà someà pì curta la strada ca’an da fà.]
676 (return)
[ Avàr.]
677 (return)
[ Dante e Virgìlio a’an
par prin cjatàt Stasio in tal sìrcul daj avàrs.]
678 (return)
[ Il sens al è che se
Stasio a nol vès lešùt, e capìt, li rìghis di Virgìlio, al sarès cal
sufrìs li pènis dal’infièr cul rest daj avàrs (Inf. VII, [Footnote 25]-
[Footnote 35]). Chì, però, a somèa ca sedi un problema. Li rìghis di
Virgìlio, ripuartàdis da Stasio, a no sòn idèntichis da li rìghis di
Virgìlio ripuartàdis in ta l’Enèide. (Vandelli, etc.)]
679 (return)
[ Pecjàs.]
680 (return)
[ Tošàs a zero, coma
che’n tal infièr a sòn descrìs chej che’n vita a vèvin masa largesa o
prodigalitàt.]
681 (return)
[ A no’an savùt pentisi
nè in vita nè in punt di muàrt.]
682 (return)
[ Coma, par ešempli, a
susèit tal cašu da la largesa (o prodigalitàt) ca è oponuda a l’avarìsia.]
683 (return)
[ Sti peràulis a ghi
dimòstrin a Virgìlio che Stasio a nol era par nuja avàr.]
684 (return)
[ Cansòns bucòlichis. La
referensa a è di Virgìlio, che chì a ghi stà fašìnt n’altra domanda a
Stasio.]
685 (return)
[ La muša da la storia,
ca ispirava Stasio.]
686 (return)
[ Par meretà la salvasiòn
a no basta fà dal ben in tal mont; a bišugna pur vej fede. (Chej in vena
calvinista a sarèsin amondi d’acordu.)]
687 (return)
[ Stasio a si riferìs a
na sorta di profèsia fata da Virgìlio in ta una da li so òperis.]
688 (return)
[ Par gràsia to i soj
doventàt….]
689 (return)
[ Stasio a si riferìs al
episòdi da la Tebaide cal descrìf il rivà daj Grecs taj fluns visìn da la
sitàt di Tebe.]
690 (return)
[ Omero.]
691 (return)
[ Il Mont Parnàs.]
692 (return)
[ Caràtars, chìscjus e
chej da li rìghis ca seguìsin, cjantàs da Stasio in ta li so òperis.]
693 (return)
[ Puarèta par sigùr: dopo
vej jodùt murì ducju i sòs, il so maròus pur, a era stada condanada a
muàrt da Creonte, insièmit cun so sòu Antigone. (Vandelli)]
694 (return)
[ A sòn apena rivàs tal
sest sìrcul.]
695 (return)
[ Cuant ch’i eri frut (a
si parla di pì di miès sècul fa) a era abastànsa comun a San Zuan di ušà
la peràula “moràr” par descrivi un àrbul di cualsìasi sorta. Ma chè, a si
sà, a era l’època daj cavalèis e da li mòris, e ogni època a vèn rifletuda
in tal so vocabulari.]
696 (return)
[ Tal sens che li ànimis
afamàdis dal purgatori a no podaràn permètisi di mangjà li “mòris” di stu
moràr.]
697 (return)
[ I sugerìs di consultà i
pensèis di Vandelli a stu riguàrt.]
698 (return)
[ In ta la bibia, il
profeta Danièl al veva rifiutàt di mangjà, ma in compèns a ghi era stada
conferìda na granda cognosensa da li ròbis.]
699 (return)
[ Chì, in tal me post, di
cavalètis d’estàt an d’è tàntis; ma i preferìs lasàlis ca saltusèjn pitòst
che mangjàlis, encja se cussì fašìnt i vaj a sacrificà l’ocašiòn di
implenimi di Gloria. A no’è da esclùdi, però, che se par un toc a si vès
da sopravìvi mangjànt doma, o cuaši doma, cavalètis, a si zarès a vej da
li bièli višiòns; roba, forsi, da fàighi invidia al stes Zuan Batista.]
700 (return)
[ Virgìlio al sugerìs che
sti puòri ànimis a pròvin, cul planzi e cjantà, a liberasi daj vìncuj ca
ju tègnin leàs in ta stu post.]
701 (return)
[ Erisitòn al era stàt
punìt cu na fan insasiàbil, tant che a la fin al veva tacàt a rošeàsi il
so stes cuàrp.]
702 (return)
[ Se Dante al uša “como”
par “coma,” alòr i no mi sìnt tant mal a ušà “com” par “coma” nencja jò.]
703 (return)
[ La so vòus.]
704 (return)
[ Cuant che cul sanc da
la so vena a ni’a partàt a la redensiòn.]
705 (return)
[ I comentatòus: tal
antipurgatori, indulà che il timp da pecjadòu durànt la vita al vèn doplàt
prin da entrà tal purgatori stes.]
706 (return)
[ Dal antipurgatori, indà
ca sòn chej ca àn spetàt masa timp prima di pentisi.]
707 (return)
[ Forèis al è abastansa
sarcàstic tal descrivi la mancjansa di pudòu in ta li fèminis da la
Firense cal à lasàt.]
708 (return)
[ A si àja maj jodùt
fèminis che par fàighi ritegni il so pudòu a era necesàri creà disiplìnis
spirituàlis o civilis? Se’l dišarèsia il puòr Farnèis s’al vès di fà na
pasegiàta ta spiàgis coma che di Lignàn al dì di vuej? A ghi vegnarès
ingrìsul!]
709 (return)
[ Prin di dut a zaràn a
sufrì chej che adès a sòn encjamò frutùs sensa barba.]
710 (return)
[ Par via che Dante,
esìnt di cjar e vuès, al fa ombrèna.]
711 (return)
[ La luna, Diana, sòu dal
soreli, o Apol.]
712 (return)
[ Ca seguìs Virgìlio.]
713 (return)
[ Stu mont, cal sarès il
purgatori, al vòu liberasi di Stasio e mandalu’n ta la strada dal
paradìs.]
714 (return)
[ L’ànima di Stasio, ca
stà proseguìnt a plan par restà insièmit cun Virgìlio, chèl che “cun me’l
và.”]
715 (return)
[ Bonagiunta in tal
originàl.]
716 (return)
[ A si trata chì di Papa
Martin IV.]
717 (return)
[ Secont Vandelli stu
Papa a si la godeva a mangjà bišàtis dopo vèilis ’nnegàdis tal vin
(vernaccia) e rustìdis. Insoma, al era un gološòn di un papa, e basta.]
718 (return)
[ Par vej na cognosensa
pì buna di scju nòns, e àltris, i sugerìs Vandelli o altri comentatòus.]
719 (return)
[ Ta la bocja.]
720 (return)
[ Tal sens di cunsumà.]
721 (return)
[ ‘Donne ch’avete
intelletto d’amore.’]
722 (return)
[ Li ultimi sèis rìghis e
chès ca seguìsin a descrìvin la sostansa di chel tipo di poešia o di
scrivi cal vèn celebràt coma “dolce stil novo.”]
723 (return)
[ Tal originàl:
“dittator” = ’l amòu.]
724 (return)
[ I tornaràj prin cul
dešideri che in realtàt. La riva a sarès un post tal Tirèn indulà ca si
riunìsin li ànimis par vignì trasportàdis tal Purgatori.]
725 (return)
[ Stu “puòr diàu” al
sarès Corso Donati, fradi di Farèis. Secont il fradi, Corso Donati a somèa
cal sedi stàt in part responsàbil pal “spolpamìnt” di Firense, descrit
pì’nsìma.]
726 (return)
[ Li sfèris celèstis.]
727 (return)
[ Coma ca fà la zent
cuant che zà a sà ca no pòl vej sè ca vorès vej.]
728 (return)
[ I centàuros, ca vèvin
un pet di omp e un cuàrp di cjavàl. Tant chistu che ’l ešempli daj ebrèos
cal seguìs al è un ešempli di gološitàt punida.]
729 (return)
[ I guadàis, i cròt, a
sòn li pènis ca sufrìsin, che cul zì ’ndavànt ju purificarà.]
730 (return)
[ Sta pluma dal ànzul a
ghi neta via il pecjàt da la gološitàt a Dante.]
731 (return)
[ Chej ca s’intìndin di
astrologìa a capìsin a volo che Dante al vòu diši ca sòn li doj dopo di
misdì. Chej che di astrologia a s’intìndin puc, coma me, a sòn conseàs di
consultà i comentatòus.]
732 (return)
[ Rivànt fin a vièrzi (il
àt) la bocja par parlà.]
733 (return)
[ Na domanda amondi
sensìbli. La risposta a ghi vèn data in ta in li rìghis ca seguìsin.]
734 (return)
[ Tal sens che Dante al
podarès alora capì coma ca è pusìbul dimagrì, par rašòns ca no’an nuja a
che fà cu la mancjansa di roba da mangjà.]
735 (return)
[ Il sanc cal scòr in ta
li vènis di una part dal cuàrp al và a trasformasi in ta la part stesa.]
736 (return)
[ Ta stu “natural vasèl”
a si mìscjn il sanc dal omp e chel da la fèmina.]
737 (return)
[ Il sanc da la fèmina al
è pront a ricèvi il sanc dal omp, cal è pront a operà.]
738 (return)
[ I sugerìs di consultà i
comentatòus par vej na idea pì clara di chista spiegasiòn “scolastica” di
sè ca susèit dal momènt dal concepimìnt in sù.]
739 (return)
[ A è clar, chì, che il
sanc maschìl al domina. I cròt che certi feminìstis di vuej a ghi darèsin
na buna tirada di orèlis a Dante e a Tomàs d’Acuina e a Aristòtil e a
dùcjus chej ca la pensàvin cussì in ta chej timps lontàns.]
740 (return)
[ La referènsa chì a è al
filošofo antìc Averroe che, secònt li rìghis ca seguìsin, al insisteva che
’l intelèt al era superàt da l’ànima. (Vandelli, su chistu punt al dà na
buna spiegasiòn.)]
741 (return)
[ Par vej n’idea pì clara
da la fušiòn da li divièrsis pars da l’ànima (vegetativa, sensitiva e
rasionàl) a zova consultà i comentatòus. A è da oservà, però, che l’idea
che ’l embrio al vegni dotàt di ànima “rasionàl” a vèn scartada daj
filòšofos di vuej, da John Locke in cà.]
742 (return)
[ La referènsa chì a è a
che part da l’ànima ca resta atìva encja dopo la muàrt.]
743 (return)
[ In particulàr li
facoltàs vegetatìvis e sensitìvis, a rèstin calmùtis; mentri che li
facoltàs inteletìvis (memoria, etc.) liberàdis dal cuàrp, a dovèntin
encjamò pì ben gusàdis.]
744 (return)
[ L’ànima, che chì si
si’èra sofermada, a deva forma umana a l’aria. Interesanta chista teoria
da l’ànima, ca à ešistensa prima dal cuàrp, e che di fat a ghi dà forma al
cuàrp.]
745 (return)
[ Chistu a veva dita
Maria cuant che ’l ànzul a ghi veva dita ca varès vùt un frut; “Quomodo
fiet istud, quoniam virum non cognosco?” Domanda abastansa naturàl.]
746 (return)
[ Il velèn.]
747 (return)
[ Scju spìris a pòsin
purificasi doma restànt lì, dentri da li flàmis.]
748 (return)
[ Tal sens generàl da li
zònis cjàldis dal Nordafrica.]
749 (return)
[ Par fasi amà da un
toru, Pasife a era entrada ta na vacja di len. Da sta union al era nasùt
il Minotauro.
750 (return)
[ Vandelli al cròt che
sta siora a è la Madona; Robuschi al dìs ca è Beatrìs. E jò? Jò’i cròt che
sta gràsia a posi èsighi conferìda doma da la Madona—o da Beatrìs cu la
gràsia da la Madona.]
751 (return)
[ L’idea che na persona
urbana, civilišada, nòbil, a resti culpida (o maraveada) dal straordinari
par mancu timp dal cjargnèl (=montanaro) a è, secònt me, un cumplimìnt
tant pì grant pal cjargnèl che pa la persona “nòbil.”]
752 (return)
[ Sèšar, coma chej spìris
descrìs uchì, al veva pecjàt di sodomìa, e par chèl al vegneva clamàt
“regina.”]
753 (return)
[ La so vergogna a asìst
li flàmis in tal so viàs di purificasiòn.]
754 (return)
[ Pasife, zà minsonada’n
tal vers [Footnote 41].]
755 (return)
[ Guinišèl, ca ghi’a dàt
il via al “stil novo,” al sarès sens’altri dut invidiòus di sta me prova
“volgàr” in furlàn.]
756 (return)
[ A è miej consultà i
comentatòus par vej na buna idea da la storia di Licurgo, da la so fèmina
e daj so fiòj. Chì a’è da notà che Dante al è tentàt di cori vièrs di
Guinišèl, pal ben ca ghi voleva, ma al è trategnùt da li flàmis ca
cujèrzin Guinišèl.]
757 (return)
[ Cussì a si riferìs
Dante al Guinišèl, che di luj a si considera disèpul.]
758 (return)
[ Il miej fabri dal
“dolce stil novo” al sarès Arnalt Daniel; chèl crodùt pì avansàt al sarès
Girault de Borneil, un famòus poeta provensàl. (Q.v. i comentatòus.)]
759 (return)
[ I “stùpis” minsonàs in
ta stu vers a èrin èncja da l’opiniòn che li òperis di Guiton d’Arès a
fòsin fra li miej.]
760 (return)
[ Scritòus coma Guinišèl,
sensa parlà di Dante stes, a raprešentàvin tant miej il “bièl stil nòuf.”]
761 (return)
[ Arnalt Daniel, zà
minsonàt tal vers [Footnote 115], ca si esprimarà in provensàl fra cualchi
riga.]
762 (return)
[ A è ben clar che il
provensàl al è cušìn dret dal furlàn.]
763 (return)
[ Il ànzul a ghi aparìs
al tramònt. Par na descrisiòn detaliàda su chista determinasiòn di Dante
in riguàrt a l’ora, i sugerìs i comentatòus.]
764 (return)
[ Vanzeli di San Matèo,
v.8.]
765 (return)
[ Al è doventàt pàlit
coma un muàrt.]
766 (return)
[ Sti rìghis a sugerìsin
che Dante al veva vùt ocašiòn di jodi zent condanada vignì brušada viva.]
767 (return)
[ La storiuta di Tisbe e
Piramo, na sorta di Romeo e Gjulieta pre-Shakespeariana, a’è contada da
Ovidio in ta la so Metamorfoši.]
768 (return)
[ Fin a stu punt, i tre a
vèvin cjaminàt in fila indiana, cun Stasio in tal miès.]
769 (return)
[ Indà ca tacava la
scjala ca partava al paradìs terestri.]
770 (return)
[ Al era zùt a durmì—o
tramontàt.]
771 (return)
[ Citerea = Vènere.]
772 (return)
[ Lia, prima fèmina di
Jacob, chì ušada da Dante coma sìmbul da la vita ativa. (Vandelli) La
corona ca si met in tal cjaf a è na corona fata di buni òperis.]
773 (return)
[ Rachel, seconda fèmina
di Jacob, a è chì ušada coma sìmbul da la vita contemplativa.]
774 (return)
[ I splendòus dal vers
[Footnote 109: a crèjn stu efièt.]
775 (return)
[ Chès temporàlis.]
776 (return)
[ Làsiti guidà da sè ca
ti par just.]
777 (return)
[ Beatrìs.]
778 (return)
[ “Chej” a sarèsin i
flòus, àrbuj, e’l rest di stu post. Virgìlio, duncja, a ghi dà la sièlta
di ušà stu timp in ta la vita contemplativa (stànt sintàt) o ativa
(cjaminànt fra flòus e àrbuj.)]
779 (return)
[ Su di tè i conferìs il
podej temporàl e spirituàl.]
780 (return)
[ Sicoma ca era matìna,
l’ombrena dal mont dal purgatori a vegneva butada vièrs ovest, par là ca
si pleàvin li ramàsis.]
781 (return)
[ Visìn di Ravena.]
782 (return)
[ Ta stu post al è sempri
il mèis di maj, cu li so gràndis bielèsis primaverìlis.]
783 (return)
[ Divièrsis
interpretasiòns di sta riga a sòn pusìbulis. Robuschi e àltris a cròdin ca
sedi Proserpina ca pièrt la primavera (i flòus ca steva cjolìnt sù). Jò
invènsi i cròt che al momènt dal rapimìnt par man di Plutòn, Proserpina
(la primavera) a pièrt so mari (la cjera, la natura) par via ca vèn
trasportada tal mont di sot; mentri che Cerere (la mari), pierdìnt so fia,
a pièrt la primavera stèsa.]
784 (return)
[ Cupid.]
785 (return)
[ Tal sens che Cùpid di
sòlit al culpìva àltris, no so mari, che stavòlta al veva fat namorà di
Adòn.]
786 (return)
[ Chè di Serse a è na
lesion che al dì di vuèj a varèsin da tegni in mins chej tipos coma Bush
mentri ca si preparing a invadi il Iraq, pensànt, coma Serse, che
sbarasàsi di Saddam Hussein a sedi na roba da nuja e sensa nisùna
conseguensa negativa.]
787 (return)
[ Chìstis a sarèsin
localitàs ta li do bàndis dal Elespònt; Leandro al era costrèt a nodà da
un post al altri par zì a cjatà la so amànt, fin che a un bièl momènt a si
veva ’nnegàt.]
788 (return)
[ Il Letè.]
789 (return)
[ Il Salm XCI, cal dis
fra l’altri quam magnificata sunt opera tua, Domine!]
790 (return)
[ Dante a si riferìs a li
peràulis di Stasio (Purg. XXI, [Footnote 43]…: .) cal veva dita che cà a
no si varèsin cjatàt cambiamìns di timp.]
791 (return)
[ Diu al pol cjatà e
amirà la perfesiòn doma in sè stes.]
792 (return)
[ Da l’entrada in sù, il
purgatori al è lìbar di chej turbamìns ca crèjn chì di nuàltris l’aga e la
cjera.]
793 (return)
[ Ca sarès la nustra
cjera, no chè dal alt dal purgatori.]
794 (return)
[ Di là—tal nustri
mont—stu frutàn (dal àrbul dal ben e da mal?) a nol ešìst.]
795 (return)
[ Tal cors da la
purificasiòn a bišugna che na ànima a si dismintièj daj pecjàs ca’a
cometùt e ca si recuardi doma dal ben ca à fàt.]
796 (return)
[ Il gust da l’aga di
Letè e di Enoè.]
797 (return)
[ Ognùn daj poès di na
volta, chej ispiràs in tal Parnàs. Fra chìscjus a sarèsin encja Virgìlio e
Stasio; e a’è par chel che Dante, ta la prosima riga, a si volta vièrs di
lòu.]
798 (return)
[ Dante al veva cjòlt i
so vuj da la bièla Matelda doma par un momentùt.]
799 (return)
[ A sarès bièl savej se
Dante al ušarès li stesi espresiòns encja vuèj cuant che la potensa
feminista a è tal che’n ta un sens no tant indirèt a parta parfìn a guèris
coma chè da l’Afghanistan par liberà li fèminis dal so vel.]
800 (return)
[ Il sun da la melodìa
minsonada tal vers [Footnote 22].]
801 (return)
[ Li Mùšis.]
802 (return)
[ Vigìlis.]
803 (return)
[ Dante al uša il Elicòn,
il post indà ca stàn li Mùšis, invensi da li fontànis—o rišultìvis—Aganipa
e Ipocrina—ca vègnin fòu dal Elicòn. Il sens al è che Dante al vou bevi da
li àghis di sti fontànis par otègni la ispirasiòn ca ghi ocòr par
continuà.]
804 (return)
[ Il rest da li Mùšis.]
805 (return)
[ L’ogèt percepìt da pì
di un sens e che, di conseguensa, al pol inganà un daj sens, coma cal
ingàna il sens da la vista in ta stu cašu chì.]
806 (return)
[ “Àt” = forma, aspièt.
(Dante a si veva visinàt ai àrbuj cussì tant ca nol podeva pì vignì
inganàt in ta sè cal jodeva.)]
807 (return)
[ Chista “virtùt” a sarès
che facoltàt inteletuàl ca ghi permèt a la rašòn di percepì la veretàt da
li ròbis.]
808 (return)
[ Matelda.]
809 (return)
[ Tal nustri mont.]
810 (return)
[ Dal flun Letè, che i
poès e Matelda a stàn percorìnt.]
811 (return)
[ Li flamùtis a someàvin
pinej.]
812 (return)
[ Li sièt lìstis a
rafigùrin i sièt regaj dal sant spìrit: il savej, ’l intelèt, il bon
consej, la fuarsa, la siensa, la pietàt, e il timòu di Diu. (Vandelli)]
813 (return)
[ Li strìchis coloràdis
lasàdis da li flamùtis a sòn iridàdis, coma cal è ’l arcobalèn o ca sòn i
sircuj che ogni tant a si jòdin atòr da la luna. (Delia)]
814 (return)
[ Dante a nol à la
capacitàt di jodi cussì lontàn coma cal pòs il spìrit di Diu.]
815 (return)
[ Secont Vandelli, scju
vincjacuatri vecjus a raprešèntin i vincjacuatri lìbris dal Vecju
Testamìnt.]
816 (return)
[ Cussì al saluda Maria
’l arcànzul Gabrièl.]
817 (return)
[ Coma che’n tal cjèl na
stela a cjoj’l post di n’altra.]
818 (return)
[ Sìmbul daj cuatri
lìbris dal Nòuf Testamìnt.]
819 (return)
[ La descrisiòn di Dante
a deriva in part da Ezechièl e in part da San Zuan da l’Apocalìs.]
820 (return)
[ Il grifòn, a ni
recuarda il Vandelli, al è un sìmbul amondi adàt par raprešentà Crist:
Crist al à cualitàs divìnis e umànis, coma che il grifòn al è un puc
àcuila e un puc leòn. Il cjar al raprešentarès la Glišia.]
821 (return)
[ A è da notà che la part
dal grifòn ca raprešènta il divìn a’a la corispundensa àcuila/òru, il pì
maestòus daj usièj e il pì presiòus daj metaj. La part umana (il leòn) a è
in blanc e in ros.]
822 (return)
[ ’L amonimìnt che, coma
ca ghi’a susedùt a Fetòn, cussì a podarès susèdighi al Papa s’a nol vès da
guidà ben il cjar da la Glišia.]
823 (return)
[ Li tre fèminis a
raprešèntin li tre virtùs teologàlis: la rosa = la caritàt; la verda = la
speransa; la blancja = la fede.]
824 (return)
[ Li cuatri virtùs
cardinàlis: la prudensa (= chista), la gjustìsia, la fuartesa e la
temperansa. (Vandelli al esplora al lunc il valòu simbòlic di sti
aparisiòns.)]
825 (return)
[ San Luca e San Pauli,
secont i comentatòus.]
826 (return)
[ La natura a veva fàt
Ipocrate pal interès daj òmis (chej nemàj ca sòn i predilès da la
natura—coma ca crodèvin na volta).]
827 (return)
[ Stu altri vecju al
sarès San Pauli, cal mostra cu la so spada il grant podej da la peràula di
Diu.]
828 (return)
[ San Zuan, il autòu da
l’Apocalìs. A somèa cal durmìsi; ma in realtàt al è tegnùt ben sveàt da li
so višiòns.]
829 (return)
[ I ultins sièt
minsonàs.]
830 (return)
[ Ca èrin vistìs in
blanc.]
831 (return)
[ La caritàt, ca supuarta
il Nòuf Testamìnt, a è raprešentada in ròs; la fede dal Veciu Testamìnt in
blanc.]
832 (return)
[ Diu stes, tal Empireo,
ma encja chel complès di cjandelièrs, etc., zà descrìt.]
833 (return)
[ Il setentriòn pì bas
(l’Orsuta cu la stela polar), cal guida il marinàr.]
834 (return)
[ Di matina bunòra, cuant
che’l soreli apena apena al vèn sù, al è velàt da vapòus ca ni permètin di
vuardalu a vuj nùs.]
835 (return)
[ Un amòu cal và ’ndavòu
un bièl puc, coma che Dante al conta in ta la so Vita Nuova.]
836 (return)
[ Dante a nol veva nencja
nòuf àis cuant cal veva jodùt Beatrìs pa la prima volta.]
837 (return)
[ Una cuantitàt amondi
pìsula (un otàf di un’onsa).]
838 (return)
[ Dùtis li bielèsis dal
paradìs terèstri, pierdùdis da Eva, a no bàstin par tègnimi dal planzi.]
839 (return)
[ Chista a è in realtàt
l’unica volta che il nòn di Dante al è minsonàt in ta la Comèdia.]
840 (return)
[ Fuèis dal ulìf, ca ghi
èrin sàcris a Minerva.]
841 (return)
[ La font a sarès il Letè
stes.]
842 (return)
[ La Slovenia dal dì di
vuèj.]
843 (return)
[ Il paìs cal pièrt
ombrena al sarès ’l Egìt, o altri paìs nordafricàns, indulà che ogni tant
il soreli al è cussì dret in parzora daj ogès ca ghi stàn sot che chej a
no fòrmin nisùna ombrena.]
844 (return)
[ Cal sarès il cori da li
sfèris celèstis.]
845 (return)
[ I ànzui ca vèvin
dimostràt compasiòn pal puòr Dante.]
846 (return)
[ Beatrìs e i ànzui.]
847 (return)
[ Tal originàl il
ecuivalènt di “zovenùt” a sarès la “vita nova” di Dante.]
848 (return)
[ Chista a sarès la
condisiòn dal puòr Dante cuant che par prin i lu jodìn al’inìsi dal
Infièr, cunfùs e pierdùt in tal bosc scur.]
849 (return)
[ Al è restàt lì
imbacuchìt, cu la bòcja vièrta ma sensa èsi bon di diši nùja.]
850 (return)
[ Beatrìs a è muarta
cuant ca veva [Footnote 25: àis.]
851 (return)
[ Sens: La lama ca
dovarès punì il pecjadòu a vèn smusada dal intervegnì da la mišericordia
divina.]
852 (return)
[ Tal e cual di chej
ch’encjamò a ghi fàn part dal mont da li ròbis fàlsis.]
853 (return)
[ Beatrìs a ghi stà
dišìnt a Dante ca nol veva da vej pierdùt timp a zì in sercja di chej
plašèis di stu mont, coma par ešempli il plašej sesuàl.]
854 (return)
[ Colps o avìs di
perìcul.]
855 (return)
[ Il vint nostràl al
sarès il vint da la tramontana; chel altri al è il vint da l’Africa.]
856 (return)
[ Riferìnt a la so muša
coma “barba,” Beatrìs a ghi fà recuardà a Dante ca nol è pì un frutùt. E
luj a si sìnt mortificàt.]
857 (return)
[ Stu èsi in do natùris
al è il grifòn—mieša àcuila e miès leòn—sìmbul da la dopla natura di Gesù
Crist.]
858 (return)
[ L’aga dal Letè a lu
purìfica e a ghi cjoj la memòria daj so pecjàs.]
859 (return)
[ Chìstis a sarèsin li
virtùs cardinàlis, che cul so fà a dimòstrin di volej protèšilu.]
860 (return)
[ Indulà ca fòrmin una da
li costelasiòns.]
861 (return)
[ Dal inìsi, alòra,
Beatrìs a era stada dotada di dùtis li virtùs.]
862 (return)
[ Li virtùs teologàls
(caritàt, speransa e fede) ca ghi daràn na man a Dante par jodi li veretàs
rivelàdis pì benòn.]
863 (return)
[ Taj vuj di Beatrìs.]
864 (return)
[ Coma za minsonàt, il
grifòn al è stàt destinàt a rapresentà il Crist in ta la natura umana e
che divina.]
865 (return)
[ In sè il grifòn al
restava imutàt, ma a si tramutava in taj vuj di Beatrìs o in tal aspièt
uman o in ta chel divìn.]
866 (return)
[ La sostansa di chista
esclamasiòn di Dante a è la reališasiòn so che nisùn al podarès maj
descrivi cun precišiòn la bielèsa di Beatrìs.]
867 (return)
[ I dèis àis ca separàvin
il poeta dal àn da la muàrt di Beatrìs.]
868 (return)
[ Al era dut concentràt
in tal amirà la bielèsa di Beatrìs.]
869 (return)
[ Sti tre zòvinis, ca
raprešèntin li tre virtùs cardinàlis, a ghi stàn partànt a mins a Dante di
smètila di fisà Beatrìs.]
870 (return)
[ I sièt cjandelièrs za
minsonàs tal cjànt XXIX.]
871 (return)
[ Cu la bandiera.]
872 (return)
[ Mentri che il cjar al
zira, Dante e compàis a sòn ta la banda interna da l’orbita.]
873 (return)
[ I comentatòus a
sugerìsin che stu àrbul al raprešenta ’l impero romàn, mentri che il cjar
trainàt dal grifòn al raprešenta la Glišia. ’L àrbul svistìt, duncja, al
sugerìs la condisiòn dal impero ca ešisteva sensa ’l intervènt redentìf di
Crist.]
874 (return)
[ Coma che, di fat, a
ghi’a capitàt a la nustra nonuta Eva, che osteàda, dopo vej sercjàt il
frut di stu àrbul!]
875 (return)
[ Al à leàt il timòn dal
cjar a la frascja cu la frascja stesa. In ta che maniera chì a vèn
raprešentada l’uniòn dal’Impero cu la Glišia.]
876 (return)
[ La lus dal soreli a si
mìscja cu la lus da la costelasiòn dal Cjavròn, ca seguìs la costelasiòn
dal Pès.]
877 (return)
[ Sot n’altra
costelasiòn—che dal Toru.]
878 (return)
[ Gjove, ca si ’namorava
sù par jù di dùtis li zòvinis ca ghi capitava di jodi, a si veva pur
inamoràt di Io e a ogni cost al voleva entrà’n ta li so gràsis. La so
fèmina (Gjuno), però, volìnt ostaculalu (cuj sàja maj parsè), a veva metùt
Argo (chel mostru daj sent vuj) a fàjghi da vuardiàn a Io. Alòra Gjove al
veva mandàt Mercurio a indurmidì il puòr Argo cul contàighi la storia da
la ninfa Siringa. Tal fratìmp, Gjove a si veva profitàt, e cussì via
dišìnt.]
879 (return)
[ I sugerìs di consultà i
comentatòus par una spiegasiòn profundida di chista similitùdin, ca trata
da la relasion fra il sveàsi di Dante e chèl daj apòstui.]
880 (return)
[ La compagnìa e i àltris
a sarèsin chej spirs (li nìnfis, i vècjus, etc.) ca compagnàvin il cjar. A
è da zontà che s’i si recuardàn che il grifòn al rafigùra Crist, alòra il
fat che adès al và in alt al raprešenta l’asensiòn di Crist in tal cjèl.]
881 (return)
[ Cjar—il “plaustrum”
latìn.]
882 (return)
[ ’L Acuilòn e il Austri
a sòn doj vins ca tirin fuàrt.]
883 (return)
[ Rešidènt ta sta
“silva”—o paradìs terèstri.]
884 (return)
[ L’acuila e i so dans a
raprešèntin li persecusiòns dal impero viers la Glišia.]
885 (return)
[ “Secja” parsè che la
volp, coma sìmbul da la erešia, a è al dišùn di ogni buna dutrina.
(Vandelli)]
886 (return)
[ Secònt i comentatòs,
l’àcuila chì a raprešenta l’imperatòu Costantìn e la so donasiòn al Papa.]
887 (return)
[ Il dragòn descrìt in ta
che rìghis chì al è il Satanàt.]
888 (return)
[ La donasiòn di
Costantìn, fata cun buna intensiòn, cul zì dal timp a veva da partàighi
brus momèns a la Glišia.]
889 (return)
[ Il cjar al vèn cussì a
someà la bestia da l’Apocalìs. I cjafs cornùs a raprešèntin i sièt vìsis
principaj ca vegnèvin a corompi la Glišia: la supiàrbia, l’invìdia, la
ràbia, l’avarìsia, la lusùria, la musetàt e la gola.]
890 (return)
[ La Curia romana che,
coma ch’jodìn ta li rìghis ca seguìsin, a si cocolèa cul gigànt, o re di
Fransa.]
891 (return)
[ Par Dante, il rapuàrt
fra il Papa e il re di Fransa al era amondi puc san!]
892 (return)
[ Dante chì al raprešenta
la zent cristiana—o forsi il pòpul taliàn.]
893 (return)
[ Un sugerimìnt, chì, da
la trasferta da la Curia a Avignòn.]
894 (return)
[ Li tre virtùs teologàls
e li cuatri virtùs cardinàlis.]
895 (return)
[ Peràulis che Gesù a ghi
veva dita ai apòstui prin di murì.]
896 (return)
[ La fiola: Matelda;
chel: Stasio.]
897 (return)
[ E sè ca ghi zovarès
tant al me bišùgnu.]
898 (return)
[ La Glišia a era, ma a
no è pì, par via che adès a è sot dominio di Satana.]
899 (return)
[ Li plùmis lasàdis da
l’àcuila a raprešèntin i bens di stu mont ca’an vùt l’efièt di corompi la
Glišia e di fala doventà la “putana dal gigant,” coma descrìt pì’n sù.]
900 (return)
[ “Cinquecento dieci e
cinque” tal originàl. A no’è clar se Dante al à volùt significà DXVopùr li
cìfris individuàlis: un D, un X e un V, ca podarèsin vignì lešùdis coma
DVX ( = DUX = duce). A è miej, chì, consultà chej ca sàn.]
901 (return)
[ Tant Temi che la Sfinx
a proponeva oràcui ca èrin durs da capì.]
902 (return)
[ Cuant che Edipo al veva
risòlt il problema proponùt da la Sfinx, chista a si veva rabiàt e fàt
dans grancj’ taj cjamps (a piòris e blava). Ma stavolta a no saràn dans
parsè che i fàs (ca faràn da Najàdis) a risolvaràn ’l enigma.]
903 (return)
[ Da l’àcuila e dal
gigànt. Par altri interpretasiòns, a è miej consultà i espèrs.]
904 (return)
[ Par vèjghi dat na
rošeàda al milùs, Adamo al veva dovùt spetà sincmil àis prin che il Signòu
al vegnès a redìmilu.]
905 (return)
[ Piramo al à cul so sanc
macjàt li mòris che da blàncjs a sòn doventàdis ròsis. Cussì la vanitàt
daj plašèis di Dante a ghi scolorìs la mins.]
906 (return)
[ Ta la proibisiòn
riguadànt il àrbul.]
907 (return)
[ I pelegrìns a tornàvin
da la Cjera Santa cun’un bastòn fasàt di fuèis di palma, par recuàrt.]
908 (return)
[ A stà di fat che sta
dutrina, bašada sul crodi che ’l intelèt al rìvi a capì dut, a no’è
suficènt par rìndighi pusìbul a Dante di rivà a capì li veretàs
“rivelàdis” da Beatrìs.]
909 (return)
[ Festina = espresiòn
latina ca ca mi và tant comuda a mi coma a Dante; a tèn a significà il
muvimìnt pì ràpit dal Prin Mobil rispièt a la cjera.]
910 (return)
[ Li sièt virtùs ch’i vìn
zà incuntràt.]
911 (return)
[ No eše na ironìa
delisioša che mentri ch’i staj scrivìnt (il [Footnote 23: di dicembri dal
[Footnote 2002]), sta zona fra il Tigris e’l Eufrate a è doventada un daj
cèntros di dut il mal di stu mont? Cuj sàja se, dopo vignì distrušùda, a
tornarà a doventà un Paradìs Terèstri come ca era stada na volta?]
912 (return)
[ L’aga dal Eunoè a ghi
ripuarta a la memoria il ben che un al à fat o pensàt.]
913 (return)
[ Li règulis da l’art.]
914 (return)
[ Indulà cal à bevùt
l’aga dal Enoè.]
915 (return)
[ Par vej sfidàt Apòl a
sunà il flàut e pierdùt la sfida al era stàt spelàt, coma un cunìn. (Tal
originàl, natura = vagina.)]
916 (return)
[ ’L oràr. Dante a ghi
tegneva un mont di otègni la “laurea” di poetà.]
917 (return)
[ Li fuèis dal oràr.]
918 (return)
[ E sti “vòis” a sòn
sempri pì bàsis di chès dal poeta o dal imperatòu.]
919 (return)
[ Dafne, tramutada in
oràr, a era fia dal flun Penèo. Duncja, il ramusèl al è di oràr.]
920 (return)
[ Cir = la pica dal
Parnàs, ca ghi era sacra a Apòl.]
921 (return)
[ Vièrs il soreli.]
922 (return)
[ Il paradìs terestri.]
923 (return)
[ Glauc, seguìnt ’l
ešempli dai pes che dopo vej mangjàt na erba speciàl a si èrin rinvigorìs,
al veva sercjàt pur luj sta erba, doventànt un diu dal mar.]
924 (return)
[ Doma Diu al sà se Dante
al è stàt partàt sù’n tal cjèl in cuàrp e ànima o doma in spìrit, ca
ghi’era apena stàt purificàt.]
925 (return)
[ La saèta a scjàmpa fòu
da la sfera dal fòuc; mentri che Dante, purificàt coma cal è, al è cal
torna pròpit là.]
926 (return)
[ Dante a si maravèa cal
stà zìnt pì’n alt sinò l’aria e il fòuc.]
927 (return)
[ Duti li creatùris a ghi
stàn visìnis a Diu (il so prinsìpit) cuj pì cuj mancu secònt li so
condisiòns: prima i ànzui, dopo i òmis, etc.]
928 (return)
[ St’istìnt al è la
fuarsa che vuèj i clamarèsin “ecològica” tal sens che dut a unìs in ta na
manièra o’n ta n’altra.]
929 (return)
[ Stu istìnt al controla
dut tal mont—bèstis, òmis e ànzui.]
930 (return)
[ Il Empireo.]
931 (return)
[ Il Prin Mobil.]
932 (return)
[ La fuarsa istintìva
tratada taj ùltins vers a cjoj chì la forma di un arco cul tiru cal và a
finìla in ta un post dešideràt.]
933 (return)
[ Pur cognosìnt la strada
cal varès il percòrs, il omp da li vòltis al sièls la via sbaliàda, esìnt
dotàt da la libertàt di sièlzi.]
934 (return)
[ Il “prin” impùls al
sarès l’inclinasiòn “istintìva” pal omp di dirìšisi viers il bon e il
just—vièrs Diu. Ma pa la strada stu impùls al vèn deviàt da cualsìasi
altra sorta di plašej ca lu tèn lontàn da la so destinasiòn “natural.”
(Teorìis modèrnis—la Freudiana in particulàr—a dišarèsin che il contrari a
si visinarès pì a la realtàt da li ròbis, almancu par cuant ca riguarda ’l
omp—da la fèmina i no mi riscj’ di dìšilu.)]
935 (return)
[ Sta analogìa a somearès
contradiši che la tendensa naturàl dal omp a è di zì’n sù. A sarès pì
fàsil pensà che ’l omp al è coma il rivulùt, cal tìnt a zì in bas e
basta.]
936 (return)
[ Ta sti primi rìghis
Dante a ghi consilièa a chej ca no sòn preparàs a seguì il so alt argumìnt
di restà indavòu.]
937 (return)
[ Chì in ta la cjera.]
938 (return)
[ Il mar, paj romàns =
salum = il mar vièrt e grant. (Espresiòn latìna ca ghi zova a Dante coma
ca mi zova a mi.)]
939 (return)
[ Chej ca seguiràn Dante
a restaràn pì maraveàs di se ca jodaràn e scoltaràn, che i Argonàutas
cuant che, avìnt scjavasàt il mar zìnt in sercja dal vel di òru a vèvin
jodùt Gjason cambiàt in bifòlc.]
940 (return)
[ I comentatòus a ni
recuàrdin che il firmamìnt (il “cjèl la sù”) al cor, ta la so rotasiòn, a
[Footnote 8400]0 mìis al secònt. Encja se chista velocitàt a è justa, il
nustri vuli a no si rìnt sens’altri cont di chista granda velocitàt. Pal
vuli nustri, il cjèl la sù al pàr di èsi fer. Cussì chè chì jò i resti un
puc perplès di sè che Dante al intìnt diši.]
941 (return)
[ Beatrìs.]
942 (return)
[ Ca sarès la brilantèsa
da la “prima stela” o luna.]
943 (return)
[ Eterna margarita =
diamànt incorutìbil (coma che na volta a si pensava ca fòsin la luna e li
stèlis.)]
944 (return)
[ L’aga a resta
inalterada dopo la penetrasiòn dal raj.]
945 (return)
[ Gešù.]
946 (return)
[ Coma ch’i acetàn i
elemìns fondamentaj da la matematica.]
947 (return)
[ Dante al veva
condividùt chista opiniòn di Averroe. (Vandelli)]
948 (return)
[ La limpidesa dal rašonà
di Beatrìs a cunfundarà li idèis di Dante.]
949 (return)
[ Li stèlis dal firmamìnt
(l’otava sfera) a mòstrin divièrsis configurasiòns (mùšis) dipendìnt da la
so cuantitàt (= costitusiòn fišica o materiàl) o cualitàt (= costitusiòn
formal o sostansiàl).]
950 (return)
[ Chèl da la “densitàt,”
za minsonàt taj vers [Footnote 58]- [Footnote 60].]
951 (return)
[ Il rar miscjàt cul
dens.]
952 (return)
[ La analogìa a è chè di
un spièli: un raj al pasa fra’l veri ma al vèn rifletùt dal plomp ca ghi
stà davòu.]
953 (return)
[ E chistu secont te al
spiegarès li màcis scùris da la luna.]
954 (return)
[ Idèis scolàstichis o
Aristotèlichis.]
955 (return)
[ E cussì Beatrìs a
dimostra—cu la so maniera medievàl di rašonà—che il pensà di Dante, su li
màcis da la luna, al èra sbaliàt. E in ta li rìghis ca seguìsin a darà la
vera rašòn di sti màcis.]
956 (return)
[ L’Empireo.]
957 (return)
[ Il Prin Mobil, o il
nonu cjèl.]
958 (return)
[ Il nùmar 8; il cjèl da
li stèlis fìsis.]
959 (return)
[ I altri cjej—dal siètim
in jù—a ùšin li esènsis ca ghi vègnin jù dal cjèl otàf coma simìnsis
(càušis) paj so fins.]
960 (return)
[ Dante al vòu savej la
cauša da li màcis lunàris.]
961 (return)
[ Cjèl.]
962 (return)
[ Li inteligènsis
angèlichis.]
963 (return)
[ Il firmamìnt (o cjèl da
li stèlis fìsis).]
964 (return)
[ Ca ghi dà forma e ca lu
fà movi.]
965 (return)
[ Ca sarèsin li stèlis,
consideràdis incorutìbilis.]
966 (return)
[ L’inteligènsa che dut a
mòuf.]
967 (return)
[ Beatrìs, ca lu veva fàt
namorà da frut.]
968 (return)
[ Da li màcis da la luna
e da la “mecanica” dal univèrs.]
969 (return)
[ Provànt la so teši e
disprovànt chè di Dante.]
970 (return)
[ Corešùt da la so falsa
idea su li màcis da la luna e cunvìnt da la veretàt di sè ca ghi dìs
Beatrìs.]
971 (return)
[ Al contrari di Narcìs,
Dante al cròt che li imàginis vèris di sè cal jòt a sèdin fàlsis.]
972 (return)
[ Forsi a vèvin fàt voto
di no èsi trìstis cul so canarìn o cul so gjat, sensa stàighi fedèlis a
stu voto fin in ùltin.]
973 (return)
[ La so osesiòn di otègni
na certa roba.]
974 (return)
[ La caritàt di Diu, ca
no ghi sièra maj la puarta a nisùn e ca vòu che la so zent (i ànzui e i
beàs) a sedi coma luj.]
975 (return)
[ La sfera da la luna.]
976 (return)
[ Pì visìn da la prešensa
di Diu.]
977 (return)
[ Divièrsis
interpretasiòns a sòn pusìbilis: a ardeva cul fòuc dal prin amòu; a ardeva
cul amòu di Diu; etc. (Parsè no dùtis insièmit, sensa esclùdini una?)]
978 (return)
[ Il voto ca nol era
encjamò stàt partàt a la so fin da Picarda.]
979 (return)
[ Santa Clara di Asiši.]
980 (return)
[ Crist.]
981 (return)
[ ’L àbit dal òrdin di
Santa Clara.]
982 (return)
[ Chista Costansa, na
zòvina di buna famèa, a si veva fata mùnia dopo vej spošàt Rico VI. La
legenda a conta, secònt i comentatòus, che in sèguit a era stada cjolta
dal convènt dal Arcivèscul di Palermo.]
983 (return)
[ Da Rico VI a veva
generàt Federico II, ùltin imperatòu da la cjaša di Svevia. Il imperatòu
al è chì clamàt “vint” parsè che un imperatòu al fà sè cal à da fà e dopo
al sparìs a colp.]
984 (return)
[ Dante a si baša su un
concèt di Tomàs Acuina. Su chistu punt a sòn d’acòrdu encja i
ešistensialìscj’ cu la so idea dal “angst” ca ni culpìs cuant ch’i sìn di
front a na sièlta da fà. Chistu dilema al fà restà perplès pur li bèstis,
coma il me cjan che cuant cal vèn clamàt da me e da la me fèmina al stes
timp, par un momènt a nol sà sè fa. A si volta par chì e a si volta par
là. A la fin al decìt di zì là di ic. Ta stu cašu, però, un puc di
pregjudisi al è: ic a è pì bièla di me e a ghi dà pì biscòs di me. Jò i
risolvarès stu problema ešistensialista cul zì “mini maini mo” a
l’americana.]
985 (return)
[ Cèrvis.]
986 (return)
[ Il profeta Danièl al
veva interpretàt un sun di Nabucodònošor che i so consilièrs a no èrin
stàs bòis d’ induvinà, e par chèl condanàs a muàrt.]
987 (return)
[ Secònt Platòn, li
nustri ànimis a ešistèvin belzà in ta li stèlis prima di ocupà i nustri
cuàrps. Dopo la nustra muàrt a tòrnin la sù.]
988 (return)
[ Chè di Platòn, ca’è
contrària ai insegnamìns catòlics.]
989 (return)
[ Spìris coma chej di
Picarda che Dante al jòt in ta la sfera da la luna a’an in realtàt
residènsa in tal Empireo, insièmit cun ducju i altri beàs, da Mošè a
Maria.]
990 (return)
[ Il “sen” al sarès, coma
ca si capìs dal contèst, un segnàl o indicasiòn di sè ca è mancu celestiàl
dal Empireo—un segnàl che encja un coma Dante (ca nol à la capacitàt di
comprensiòn di un beàt coma Beatrìs) al pòsi rivà a capì. Il punt pì bas
dal cjèl, dopodùt, a si visìna al punt pì alt dal mont “sensìbil,”
comprensìbil encja par un cal è mortàl.]
991 (return)
[ Chel dal Platòn.]
992 (return)
[ Alòra, secònt Timeo, li
ànimis a si distàchin da li stèlis cuant ca vàn a “informà” i cuàrps da la
zent al momènt da la so nàsita.]
993 (return)
[ Li stèlis dal
firmamìnt.]
994 (return)
[ Se Platòn al intìnt
diši che li stèlis a’an influensa su la zent, alòra li so idèis a no sòn
dùtis da scartà.]
995 (return)
[ Par no rìnditi erètic
pensànt a la rašòn pa la cual un al à rašòn da patì par no vej completàt
un voto par cauša di violensa esterna coma cal è stàt il cašu.]
996 (return)
[ Li flàmis di un fòuc a
pàrin via a zì in alt, encja s’a si prova a controlàlis. Cussì un cal vòu
rešìstighi a na violènsa personàl, al para via a rešìsti, no’mpuarta sè ca
zarà a susedi.]
997 (return)
[ San Lurìns al era stàt
bastonàt e dopo metùt a brušà in ta la grilia par vej rifiutàt di dà sù il
tešoru da la Glišia a li autoritàs romànis. Secònt la legenda (Vandelli)
na volta ben brušàt ta la schena al veva insistìt di vignì voltàt par che
altra banda par vignì rustìt par dut compàj. La me volontàt, encja s’a
è—ben si sà—fuarta coma ’l asàl, a si visinarès amondi puc a che di
Sa’Lurìns!]
998 (return)
[ Na volta liberàdis da
la violensa ca li veva cjòltis dal monasteri a varèsin podùt tornà, se
pròpit a varèsin volùt. A pensàjghila ben, la Providensa a à da li bièli
pretèšis! Par compuartàsi coma Sa’Lurìns o Sevula a bišugna vej dal
sorumàn. Purtròp la stragranda magjoransa di nuàltris puòrs mortaj, di che
sorta di volontàt lì in d’avìn amondi pucja. Se par zì in paradìs a tòcja
fa coma Sa’ Lurìns, jò di sigùr i zaràj a finila al màsimo tal inìsi da
purgatori, e forsi nencja lì. Jò a la Providènsa i ghi sugerìs di capì li
nustri debulèsis un puc di pì.A varès da bašasi di pì su li intensiòns di
un indivìduo che su la so capacitàt di fa ròbis dal altri mont. Jò, par
ešempli, s’a vèsin da minacjàmi di tortura—dišìn di cjòjmi il vin a l’ora
di sena—jò ai me torturatòus i ghi dišarès dut sè ca vorèsin savej parsè
che jò’i no soj bon di sopuartà nisùn tipo di dolòu, èncja si vorès
rešisti, fà ’l eròu, fà il martir. Ma jò i no sarès bon; al màsimo i mi
rasegnarès a bevi di dut, encja un vinùt di cjaša ca nol è tant bon. E
cussì i no doventarès maj protagonista legendari di nisùn libri e di nisùn
cine—e nencja, purtròp, se cussì a tòcja èsi, i zaraj maj a finila in
paradìs.]
999 (return)
[ Se il volej al permèt
il mal a lu fà doma par evità un mal encjamò pešu.]
1000 (return)
[ Chist’altri al sarès
il volej relatìf, che, al contrari dal volej asolùt, al permèt un mal a
cundisiòn che stu mal al vedi il podej di fa evità un mal pì grant.]
1001 (return)
[ ’L intelèt umàn a si
unìs a la veretàt divina.]
1002 (return)
[ I vuj di Dante a no
rìvin a vuardà a lunc il splendòu di Beatrìs.]
1003 (return)
[ Se un al vèn atràt
daj bens dal mont a è parsè che chìscjus a ritègnin un puc dal lušòu dal
ben eterno.]
1004 (return)
[ Cu la stesa lìbera
volontàt, o sièlta. Na sutilesa: da stu argumìnt a somèa che il Signòu a
ni dedi la libertàt di sièlzi, cussì che nuàltris i podìn sièlzi di fà dal
ben o di fà dal mal, di stà cul Signòu o cul Diàu. Di conseguensa, s’i
sielzìn di fà dal ben i vegnìn premiàs; o i vegnìn punìs s’i no sielzìn il
ben. Ma chistu al ecuivàl al diši chistu: Jò i vi daj la libertàt di fà sè
chi volèis, basta ch’i fèdis sè ch’i vuèj jò, si no….Ah, scju mistèris da
la santa fede—a sòn pròpit durs da capì.]
1005 (return)
[ Dal voto.]
1006 (return)
[ La materia dal
voto—par ešempli il voto di sieràsi ta un monasteri a preà.]
1007 (return)
[ La promesa di
mantegni il voto.]
1008 (return)
[ Sensa l’aprovasiòn
dal confesòu. (Cfr. Purg. IX, [Footnote 117].)]
1009 (return)
[ Il scambiu a si pòs
falu doma cu na materia di valòu superiòu a chè di prima. Par ešempli, se
al inìsi i’ai fàt il voto di bevi doma doj gos di vin invènsi di tre, cal
è zà un grant sacrifìsi, i sielzaràj, coma “nova materia” di bevini doma
un in dì da adès in davànt e fin al cumplimìnt dal voto—un sacrifìsi cussì
maestòus cal fa vignì i grìsui doma a pensàighi!]
1010 (return)
[ Tal al sarès, secont
Vandelli, il voto da la cjastitàt di na munia. (A mi tocja amèti che il
voto da la cjastitàt al è di cualchi scjalìn superiòu al voto di godi un
got di vin in mancu.)]
1011 (return)
[ Jefta, il gjudice
israelita cal veva prometùt, in voto a Diu, che s’al vès vinsùt la lota
cuntra i Amonìs, al varès sacrificàt la prima persona ca ghi fòs vignuda
incuntra da la so cjasa. Sta prima persona a era stada purtrop so fìa. In
tal Hamlet (II.ii), Hamlet al tormenta il puòr Polonius cun referènsis a
stu gjudice ebreo. Polonius al è cunvìnt che Hamlet al è un puc ziràt di
cjaf. La realtàt, però, a è che Hamlet zà a si’è necuàrt che la fia di
Polonius, che puareta di Ophelia, a ghi stà di miès chì!]
1012 (return)
[ Agamenòn, il “gran
duce daj Grecs,” al veva fat il voto di sacrificà la so bièla fia Ifgenia
se i dèos a ghi dèvin bon timp cuant ca si aviàva vièrs Troja cu li so
nàfs,]
1013 (return)
[ Al contrari da li
piòris ca vàn di chì e di là sensa savej parsè, il Ebrèo a si cumpuarta
secònt règulis fisis. (Da li vòltis encja masa, coma dimostràt dal ešempli
di Jefta.)]
1014 (return)
[ La mari a sarès la
Glišia.]
1015 (return)
[ Vièrs l’Empireo.]
1016 (return)
[ Chèl di Mercurio.]
1017 (return)
[ Dante. Secont i
comentatòus: Dante al aumentarà il spìrit di caritàt di chiscju beàs cul
dàighi l’ocasiòn di rispùndighi a li so domàndis.]
1018 (return)
[ Prin di lasà la vita
di stu mont. (Militia est vita hominis super terram, coma ca ni recuarda
Vandelli da un tocùt di Gjobe (vii.1)). Dal momènt che la vita nustra a è
joduda da stu spìrit coma un continuo lotà, a nol à tant tuàrt. A
pensàighila ben, però, la vita sensa “milisia” a no sarès tant da
preferì.]
1019 (return)
[ La sfera a sarès
Mercurio, iluminàt dal soreli. Il spìrit al è chèl di Gjustiniàn.]
1020 (return)
[ Il cjànt sest al
parlarà dal Impero, coma che il cjànt sest dal Purgatori al à parlàt da
l’Italia e il cjànt sest dal Infièr al à parlàt di Firense.]
1021 (return)
[ Enea, cal era vegnùt
a Roma (e spošàt Lavinia) dal oriènt. La capitàl dal’impero a era stada
trasferida a Bizansiu da Costantìn un dušìnta àis prima di Gjustiniàn.]
1022 (return)
[ Cun Enea cuant ca si
veva aviàt vièrs l’Italia.]
1023 (return)
[ Gjustiniàn, imperatòu
romàn un par di sècuj dopo Costantìn, al è laudàt da Dante pì di dut par
vej riordinàt li lègis.]
1024 (return)
[ Chistu al sugerìs
che, coma cal dis Vandelli, Gjustiniàn al veva in tal pasàt crodùt a la
dutrina dal erètic Eutico, secònt il cual Crist al veva doma na natura,
chè divina.]
1025 (return)
[ Una contradisiòn a si
otèn cuant che una propošisiòn vera a vèn contraponùda a una propošisiòn
falsa, coma la storiuta di Diu: al eše bon di fà una pièra cussì pešanta
da no èsi bon da alsala?]
1026 (return)
[ Chèl dal riordinamìnt
da li lègis.]
1027 (return)
[ Belizàr al veva
otegnùt vitòris, coma chè cuntra i Gos.]
1028 (return)
[ Il còmpit za
minsonàt.]
1029 (return)
[ Par.5. [Footnote
128].]
1030 (return)
[ Il sen da l’acuila,
sìmbul dal impero.]
1031 (return)
[ I Ghibelìns, i prins;
i Guelfs, i secòns.]
1032 (return)
[ I tre Oràsios e i tre
Curiàsios.]
1033 (return)
[ Dante al sà, secont
Gjustiniàn, sè ca è susedùt ta chel intervàl da la storia dal rapimìnt da
li Sabinis a la muàrt di Lucrèsia (q.v. i comentatòus), durànt il cual i
re di Roma a vèvin concuistàt i pòpui ca ghi stèvin in zìru.]
1034 (return)
[ Il sen
romàn—l’àcuila.]
1035 (return)
[ Comùns tal sens di
comunitàs o repùblichis. Pir e Bren a èrin doj aversàris di Roma.]
1036 (return)
[ Cuìns (Quinzio
Cincinnato) al era cussì clamàt par via daj so cjavielàs risòs.]
1037 (return)
[ A Firense. Amàr,
parsè che chì i Romàns a vèvin, coma ca sugerìsin i comentatòus, pierdùt
un ešèrcit.]
1038 (return)
[ Stu timp al sarès il
timp di Crist.]
1039 (return)
[ Scju fluns a
delìmitin i teritòris concuistàs da Sèšar in ta la Gàlia antica.]
1040 (return)
[ Sèšar al veva scunfìt
Pompèo a Farsalia. Pompèo al èera stàt dopo sasinàt in Egjt, indà cal era
scjampàt.]
1041 (return)
[ Dopo vej scunfìt
Pompeo, Sèzar al vexa višitàt la zona di Troja.]
1042 (return)
[ Sèšar a ghi veva
cjòlt il podej a Tolomeo e dàt a so sòu, Cleopatra.]
1043 (return)
[ Scunfìt Juba, re da
la Mauritania, Sèšar al era zut in Spagna a fà fòu i fìis di Pompeo.]
1044 (return)
[ Dal dominio romàn.]
1045 (return)
[ Zan=Janus=Ians. (Da
lì al deriva il nustri Zenàr.) Al pierdeva il so silènsiu doma cuant cal
vegneva vierzùt, in ocašiòn di na guera.]
1046 (return)
[ ’L Imperatòu
Tiberio.]
1047 (return)
[ Tiberio.]
1048 (return)
[ L’ira di Diu—placada
cu la soferènsa e muàrt di Gesù pa la colpa di Adàm.]
1049 (return)
[ La distrusiòn di
Gjerušalèm a era susedùda coma na sorta di vendeta, o retribusiòn, viers i
ebrèos par vej caušàt la muàrt di Crist.]
1050 (return)
[ Carlo II, re di
Napoli.]
1051 (return)
[ I Guelfs, alieàs cu
la cjaša real fransèša, a si contrapònin a l’acuila, sìmbul dal Impero,
cul cual a sòn schieràs i Ghibelìns. (Chej osteàs di Fransèis—encja’n ta
chej dìs là a volèvin vej la so; pròpit coma tal dì di vuèj, cuant ca si
opònin al volej dal Impero mericàn!)]
1052 (return)
[ Scju chì a’an fàt dal
ben, encja se’l ben a lu vèvin fàt sperànt di otegni fama in tal mont.]
1053 (return)
[ Ta li sfèris
celèstis.]
1054 (return)
[ Mercurio, cal è
raprešentàt coma un brilànt.]
1055 (return)
[ Secònt i comentatòus,
stu Romeo al veva fàt tanti buni òperis che in ùltin a no èrin stàdis
gradìdis.]
1056 (return)
[ Chej ca vèvin puc
aprèsàt l’òpera di Romeo a ghi vèvin guadagnàt puc; e lòu stes a vèvin
sufrìt sot il dominio daj Angjoìns.]
1057 (return)
[ Raimont Berighier.]
1058 (return)
[ Sot la aministrasiòn
di Romeo, il patrimòni di Raimont al era cresùt dal dòdis par dèis.]
1059 (return)
[ Li àrmis e li lègis
daj imperatòus.]
1060 (return)
[ Di front di Beatrìs,
Dante a si sinteva coma un frutùt davànt da la so maestra, dut imbacuchìt;
pròpit coma un mona.]
1061 (return)
[ Adàm. (E cuj sàja
parsè alòra che i pitòus di na volta a lu pituravin cul bugnìgul!)]
1062 (return)
[ Tal paganèšin cal à
caraterišàt l’epoca pre-Cristiana.]
1063 (return)
[ A Gešù, o a che part
di Gešù ca è umana.]
1064 (return)
[ Il Verbo stes, che
incjarnàt al era cu la natura umana.]
1065 (return)
[ Cu la redensiòn.]
1066 (return)
[ Coma cal sugerìs
Vandelli, chistu magistràt al pòl èsi o Diu o ’l imperatòu. Ta’un cašu o’n
tal altri, però, i Ebrèos a vègnin punìs par vej punìt Gešù.]
1067 (return)
[ Dante al vorès ca ghi
vegnès risòlt il problema da la redensiòn: a nol vèvia, chel puòr diàu di
Diu, altri manièris di redìmi ’l omp (e pur encja la fèmina)?]
1068 (return)
[ Beatrìs a si riferìs,
i pensi, a sè che Dante al stà pensànt.]
1069 (return)
[ Chistu mòut di otègni
la redensiòn—cul sacrifìsi di Crist.]
1070 (return)
[ Li ròbis ca vègnin
creàdis da la bontàt divina a dùrin par sempri.]
1071 (return)
[ Sè ca vèn creàt
pròpit, e in mòut dirèt, da la Bontàt Divina.]
1072 (return)
[ Chistu a mi pàr cal è
un concèt Tomìstic, e a si riferìs a sè ca susèit, o a un creàt, in sèguit
a la prima cauša, ca sarès Diu stes cun dut sè ca ghi è coevàl.]
1073 (return)
[ Coma l’imortalitàt,
la libertàt, la someànsa a Diu. (Vandelli)]
1074 (return)
[ O da la gjustìsia o
da la mišericordia divina.]
1075 (return)
[ Diu al varès podùt
sièlzi di perdonàighi il pecjàt al omp; invènsi al à sielzùt di
sacrificasi luj stes. Cuala sielta a eše stada pì generoša?]
1076 (return)
[ Dante al è curious di
savej parsè che sti ròbis a no dùrin in eterno.]
1077 (return)
[ A risèvin la so forma
distinta da chèl che Diu al à luj stes creàt.]
1078 (return)
[ A bèstis e plàntis a
ghi vèn dàt da li stèlis vita individuàl da la so potensialitàt.]
1079 (return)
[ Perìcul di danasiòn
par via daj so pensèis pagàns.]
1080 (return)
[ Vènere. Ciprina parsè
che nasùda a Cipro.]
1081 (return)
[ Il paganèšin.]
1082 (return)
[ Cùpid al veva caušàt
l’inamoramìnt di Didòn par Enea.]
1083 (return)
[ Vènere.]
1084 (return)
[ Il so muvimìnt
luminòus al variava a seconda da la so capacitàt individuàl di jodi Diu
stes.]
1085 (return)
[ Svelt, dal latìn.]
1086 (return)
[ Un daj òrdins daj
ànzui.]
1087 (return)
[ Riga ca taca na
cansòn tal Convivio di Dante.]
1088 (return)
[ Carlo Marcjèl, fì di
Carlo II d’Angjù, muàrt prima di doventà Siòr da la Provènce e di Napoli.
(Vandelli)]
1089 (return)
[ Carlo al dovènta pì
encjamò contènt tal ricognosi da la vòus Dante, cal veva cognosùt a
Firense.]
1090 (return)
[ S’al vès vivùt pì al
lunc a no si varèsin vùs chej maj ca èrin capitàs dopo la so muàrt e che
luj al varès podùt evità.]
1091 (return)
[ Carlo a ghi varès
mostràt il so amòu in mòut concrèt.]
1092 (return)
[ A si trata chì di che
part da la Provence ca sarès doventada di Carlo il Marcjèl, coma il regnu
di Napoli, dopo la muàrt di so pari, Carlo II.]
1093 (return)
[ Che part da l’Italia
ca sarès stada il regnu di Napoli e ca cunfinava cuj Stas da la Glišia.]
1094 (return)
[ Euro = vint cal vèn
dal S-E.]
1095 (return)
[ Sòlfar.]
1096 (return)
[ Par via di me.]
1097 (return)
[ Par parafrašà: i so
fiòj a èrin disendèns di nonu Carlo I d’Angju e Ridolf d’Asburgo, me
misièr.]
1098 (return)
[ ‘Ca mòrin i
fransèis!’ a sigàvin i siciliàns, ca no ghi volèvin tant ben ai governàns
fransèis—coma che in sèguit a no ghi’an volùt tant ben nencja a altri
governàns.]
1099 (return)
[ I comentatòus a no
sòn dùcjus d’acordu sul significàt di sti rìghis.]
1100 (return)
[ Stu Berto, fradi di
Carlo, al varès bišugna di vej intòr zent onesta, di governàns ca no si
profìtin dal so ufisi par fasi siòrs.]
1101 (return)
[ Diu stes.]
1102 (return)
[ Seguìnt il pensej
scolàstic: sè ca è necesari a nol pòl no èsi necesari. A nol zùja miga ai
dàdos, Diu? (A nol vèvia dit chistu, Einstein?)]
1103 (return)
[ Tal sens di civis,
citadìn.]
1104 (return)
[ Li sfèris celèstis a
làsin il so stamp in taj indivìduos, ma a no distìnguin tra cjaša e cjaša
o generasiòn e generasiòn.]
1105 (return)
[ Diu.]
1106 (return)
[ Chist’ànima lušìnt,
che ’ncjamo i no cognosevi, a si’a metùt a parlà, coma un ca si sìnt ben
dišìnt ròbis bièlis.]
1107 (return)
[ Il tiràn Ešelìn III
da Romàn, cal veva devastàt la cjera trevišana.]
1108 (return)
[ Vènere.]
1109 (return)
[ Folc da Marsilia.]
1110 (return)
[ In cuant a li
mišèriis che la nustra zent di cà dal Tilimìnt a à sufrìt in tal zìru daj
sècuj, Dante al à sens’altri rašòn; ma’n ta la cuestiòn dal pintimìnt i
cròt che Dante a si sbalièj: a no soni li nustri bàndis, dopodùt, plènis
di zent ca no ghi interèsa nuja da li ròbis materiàlis, e ca si dedica
doma a la vita interiòu e spirituàl?]
1111 (return)
[ A Trevìs, Risard dal
Camìn, doventàt tiràn, al era pront da vignì butàt jù. (A par di jodi il
crolà da la statua dal puòr Sadàm.)]
1112 (return)
[ Malta = prešòn
riservada paj eclešiastics. Il vescul di Feltro al era stàt lì imprišonàt
pal so àt di tradimìnt cal veva caušàt la muàrt di divièrs di lòu.]
1113 (return)
[ Dante al è bravùt in
tal ingusà la so lama ironica cuant cal vòu!]
1114 (return)
[ Schiera di ànzui,
sùbit sot daj Serafìns e’i Cherubìns.]
1115 (return)
[ L’altra ànima che pur
a splendeva.]
1116 (return)
[ Gjojèl di na zona da
l’Ašia ca si clama Balascàn. (Robuschi)]
1117 (return)
[ Tal infièr.]
1118 (return)
[ Scju fòucs a sarèsin
i Serafìns. In cuant a li sèis àlis ca ju vistìsin, Dante a si’a bašàt su
Isaìa, VI.2: “Seraphim stabant super illud: sex alae uni et sex alae
alteri…” (Vandelli)]
1119 (return)
[ Di savej cuj ch’i ti
sòs.]
1120 (return)
[ Tal originàl Dante al
crea vocàbuj coma “inlùja”, “intuàssi,” e “inmìi” par significà entrà in
luj, entrà in te, e entrà in me. Cun granda fasilitàt a si podarès ušà
scju vocàbuj encja in tal furlàn: inmeà, inlujà, insujà, innujà, ecc. il
“dolce stil novo” a nol è, dopodùt, tant diferènt dal bièl furlàn nòuf.]
1121 (return)
[ La gran val = il
mediteràneo; chel mar = ’l oceano.]
1122 (return)
[ I sugerìs i
comentatòus pa na spiegasiòn clara su sti rafinatèsis astronòmichis.]
1123 (return)
[ Bušìa, sitàt
algerina, a è tal stes paralèl di longitùdin di Marsilia, sitàt di Folc,
cal stà parlànt.]
1124 (return)
[ A la zoventùt. Crusa
a era la prima fèmina di Enea.]
1125 (return)
[ I beàs chì a’an
dismintiàt, gràsis al Letè, ogni sens di colpa, e a recuardin doma il ben
ca ghi è stàt dàt da la providensa.]
1126 (return)
[ Al zira, o torna,
atòr di chistu.]
1127 (return)
[ Raab, ca veva vivùt
taj timps pre-Cristians, a è lo stes stada beàda e unìda al rest di chej
ca fàn part dal triònf di Crist.]
1128 (return)
[ Firense, ca è’n ta li
mans dal diau, e che par cauša di chèl tanta zent a sufrìs.]
1129 (return)
[ Il florìn—o i bès.]
1130 (return)
[ Il papa, ca nol
custodìs i so agnèj.]
1131 (return)
[ I decrès dal papa.]
1132 (return)
[ Indulà che ’l Anzul
Gabrièl a ghi’a anuncjàt a Maria il vignì dal Signòu.]
1133 (return)
[ A vegnaràn prest
premiàs chej ca sòn stàs màrtirs par man di fals pàpis e cardinài.]
1134 (return)
[ Chistu concèt dal
òrdin e perfesiòn dal mont al vegneva in sèguit ušàt daj Deìscj’ coma baše
da la so prova da la ešistensa di un Diu creatòu e perfèt.]
1135 (return)
[ Chel equatoriàl e
chel zodiacàl.]
1136 (return)
[ Par difòndi il so
inflùs o virtùt a li ròbis da la cjera. Che la zent medievàl a ghi vès
crodùt al podej che i planès a’an su di nuàltris a si pòs ben jodi dal fat
che tanta zent encja al dì di vuèj a no planta li simìnsis tal cjamp e a
no travaša il vin se pì che la luna a no è justa.]
1137 (return)
[ Par via che, coma ca
osèrvin i comentatòus, che gradasiòns di clima ch’i vìn a no ešistarèsin;
a si varès invensi estrèmos di cjalt e di frèit.]
1138 (return)
[ Il grado di
diramasiòn dal sìrcul zodiacàl da chel ecuatoriàl: s’al fòs pì grant o pì
pìsul, a si scumbusularèsin li stagjòns, etc.]
1139 (return)
[ Pensa a sè ca è stàt
zà dita si ti vòus capì sè ca’a da vignì.]
1140 (return)
[ Cul punt ecuinosiàl
da la primavera—za indicàt pì’n su (vers 8 +).]
1141 (return)
[ Ogni dì a si lu jòt
pì prest dal dì di prima par via ca si mòuf di dì in dì dal solstìsi
invernàl vièrs chèl dal estàt.]
1142 (return)
[ I efiès: par ešempli,
a vèn lustri pì bunòra; e chèl al aumenta il cjalt; e chèl al fà crèsi li
plàntis pì a la svelta; etc.]
1143 (return)
[ Prima ca no sèdin zà
ben formàs.]
1144 (return)
[ Sicòma che Beatrìs a
ghi fà part dal volej divìn, li so asiòns a vàn aldilà dal zì dal timp, ca
ghi è rèdina doma ai mortàj.]
1145 (return)
[ Diu a ghi mostra ai
beàs da la cuàrta schiera (dopo daj beàs da la luna, di Mercurio e di
Vènere) i segrès.]
1146 (return)
[ Diu.]
1147 (return)
[ Tal mòut Tolemàic di
jodi li ròbis, il soreli al era un ùmil planeta.]
1148 (return)
[ La fia di Latona a è
la luna (Diana), ca è chì rafigurada cun chel sercli luminòus che ogni
tant a la circonda.]
1149 (return)
[ Sè che Dante al sìnt
e jòt in ta stu post celestiàl a no si pòs maj chì, in tal nustri mont,
godi, nè par descrisiòn nè in altra maniera percepìbil.]
1150 (return)
[ Pròntis a tacà di
nòuf a balà, coma in ta un ritornèl.]
1151 (return)
[ Dal interno di un daj
splendòus. Chel cal parla al sarès Tomàs d’Acuina.]
1152 (return)
[ Se un al vès
d’impediti di bevi un tajùt di vin cuant chi ti’as sèit, al zarès cuntra
natura, coma ca sarès cuntra natura se l’aga a no scorès jù vièrs il mar.]
1153 (return)
[ Il fondatòu daj
Domenicans.]
1154 (return)
[ Berto = Berto Magno,
filošofo e maestro di Tomàs d’Acuina; al insegnava a Colonia, indà cal
varès insegnàt encja Tomàs d’Acuina.]
1155 (return)
[ Compilatòu benedetìn
toscàn di scris bìblics e eclešiastics. Secònt i comentatòus al veva
provàt a riconcilià li cuestiòns eclešiastichis e civìlis.]
1156 (return)
[ Dal latìn: forum—cul
so significàt di centro di publica atensiòn, coma minsonàt in ta la nota
apena data.]
1157 (return)
[ Pieri il Lombart,
teologo daj timps di Dante, al veva ufrìt la so òpera a la Glišia coma ca
veva fàt la puarèta dal Vanzèli (Luca, XXI.1, 4), che’n tal so puc, a veva
dàt pì daj sioràs.]
1158 (return)
[ Coma che cuant che cu
l’espresiòn “bròut di gjugjulis” i si riferìn a un bròut cal sintilèa di
puntìns di lus.]
1159 (return)
[ A si trata chì di
Solomòn, sul cual, secònt Vandelli, tàncjus in taj timps di Dante a èrin
curiòus di savej se, nonostànt i so guscj’ epicùreos, al veva otegnùt a la
fin la so salvasiòn. Il so Càntic daj Càntics al vegneva ušàt coma na
cansòn par celebrà li nòsis da la Glišia cun Crist.]
1160 (return)
[ Dionìs l’Aeropagita.]
1161 (return)
[ Li responsabilitàs ca
ghi sòn stàdis conferìdis ai ànzui.]
1162 (return)
[ Sant Agustìn. Chel
cal “rit” al è un cal veva contribuìt al pensej di Sant Agustìn in ta la
so òpera ‘La Sitàt di Diu.’ I comentatòus a no sòn sigùrs di cuj ca si
trata.]
1163 (return)
[ Il spìrit sant cal
è’n ta sta otava lus al è Boetius, ’l autòu di De consolatione
philosophiae. Boetius al pol mostràighi la via justa a chej ca lu
scoltin.]
1164 (return)
[ Dùcjus grancj’
scritòus e teòlogos daj timps medievàj.]
1165 (return)
[ Vir = omp.]
1166 (return)
[ Sigjèr di Brabànt, un
esponitòu da li idèis Averoìstis, ca metèvin in dùbit veritàs tomìstichis
coma la imortalitàt da l’ànima, la libertàt di asiòn da la zent, etc. I
comentatòus a no sòn pròpit sigùrs parsè che Dante al lauda Sigjer cussì
tant, s’a si pensa che Dante al èra amiratòu di Tomàs d’Acuina, cal
oponeva li idèis di Sigjer. A proposit, Sigjer al era stàt costrèt da
l’Incuišisiòn di taši su li so idèis. E Sigjer a si la veva scjampada cul
so sugerimìnt che li idèis filošofichis a no sòn di necesitàt li stèsis ca
si’a cu la fede. Taj nustri timps zent coma Sigjer a vèn tamponada da
autoritàs macartìstichis o ashcroftiànis.]
1167 (return)
[ Un ghi và davòu da li
sutilèsis gjuridichis. Chèl ca ghi và davòu daj aforìšmos al entra in taj
stùdius da la midišìna.]
1168 (return)
[ L’espresiòn
(originàl: gloriosa-mente) a rìnt ben l’idea che Dante al è stàt ben
risevùt, e ben risevùt da la granda “mins” di Acuinas.]
1169 (return)
[ Da San Tomàs, cal era
cussì interesàt di coma che li ròbis a vegnèvin caušàdis da altri ròbis, a
è doma just cal capìsi li “caušis” dal pensej dubitòus di Dante!]
1170 (return)
[ San Tomàs a si
riferìs a sè cal à dita taj vers [Footnote 96: e [Footnote 114: dal cjànt
precedènt.]
1171 (return)
[ A ogni creatura a ghi
tocja rìndisi prin di rivà a capì (zì a font) i segrès da la providensa.]
1172 (return)
[ La uniòn fra Glišia e
Crist a è stada fata da la Providensa.]
1173 (return)
[ Cussì: cu la granda
caritàt di San Checo (Francesc) ; culà: cu la granda sapiènsa di San Meni
(Domenic).]
1174 (return)
[ O chi conti di San
Checo o di San Meni a fà’l stes: tant, contànt di un a si conta di ducju
doj, dal momènt che ducju doj a vèvin il benstà da la Glišia in tal còu.]
1175 (return)
[ Lasù in ta che
montagnùta ca si alsa da Gubio. I doj flumùs a sarèsin il Tupìn e il
Chiàsi (Chiascio).]
1176 (return)
[ Da che altra banda
(orientàl) dal mont.]
1177 (return)
[ Nocera e Gualt,
secònt cers comentatòus a èrin sot dominio di Perugia e daj Angjoìns.]
1178 (return)
[ In ta stu post chì al
è nasùt San Chechi, pròpit cuant (i dišarès) ca era bišugna di un rinasi
eclešiàstic; coma che il soreli al nàs da stu punt orientàl doma tal
ecuinòs primaverìl. Considerànt che chista descrisiòn a vèn da San Meni
(Domenicàn), il cumplimìnt al è straordinàri.]
1179 (return)
[ A continua la lode di
San Meni: Clàmilu Orient, stu post, invensi di Asìši, par via che chì
ghi’è nasùt n’altri soreli a la Glišia.]
1180 (return)
[ Sta “siòra” a sarès
(adiritùra) la povertàt che Checo al veva sielzùt.]
1181 (return)
[ Davànt dal pari.]
1182 (return)
[ Pa la povertàt.]
1183 (return)
[ Crist stes che, nut,
al veva spošàt la cròus.]
1184 (return)
[ ’L amòu pa la
povertàt a nol era rišultàt da ešèmplis coma chèl di Amiclat, chel puòr
pecjadòu ca no si veva intimidìt par nuja cuant che Gjulio Sèšar a si ghi
veva metùt in front.]
1185 (return)
[ Coma oservàt dal
Vandelli, la strutura sintàtica di chista tersina a no è tant clara in tal
originàl.]
1186 (return)
[ Cjamps cussì fèrtils
ca sòn prons par dà racòls in gamba.]
1187 (return)
[ Par via cal zeva in
zìru vistìt coma un pesotàr. (La me fèmina a dišarès coma me!)]
1188 (return)
[ Il Papa Inocènt III.]
1189 (return)
[ Il òrdin daj
Francescàns.]
1190 (return)
[ Onorio III, papa, che
in tal [Footnote 1223: al veva pa la seconda volta, e in definitìva,
aprovàt il òrdin Francescàn.]
1191 (return)
[ Coma ca è contàt tal
libri Fioretti di San Francesco.]
1192 (return)
[ Li stigmàtis sàcris
che San Checo al veva, secònt i so biògrafos, partàt cun luj par un pu di
àjs prin di murì.]
1193 (return)
[ Èco di nòuf il
paradòs da la siòra “povertàt.”]
1194 (return)
[ Dal grin da la siora
povertàt.]
1195 (return)
[ Stu colèga di San
Tomàs al sarès San Meni, il fondatòu daj Domenicàns—patriarca stes di San
Tomàs.]
1196 (return)
[ A si acumulèa mèris
pa l’altri mont.]
1197 (return)
[ I Domenicàns a no sòn
coma i frarùs, puarès; a èntrin invènsi in ta posisiòns di perìcul
spirituàl, coma in ta li cjàsis daj aristocràtics, daj governàns, etc.]
1198 (return)
[ Stàlis. Lat = sè che
i Domenicàns a pòsin dà di cunfuàrt spirituàl.]
1199 (return)
[ A basta pucja tela
par metighi il capùcjo a chès ca ghi stàn visìn dal pastòu—par via ca sòn
amondi pùcis.]
1200 (return)
[ La corusiòn daj
Domenicàns.]
1201 (return)
[ Cf. Par.X. [Footnote
96].]
1202 (return)
[ La corona di ànimis
luminòšis.]
1203 (return)
[ Par ešempli, la lus
da la luna, inferiòu a chè dal soreli, dal cual a deriva.]
1204 (return)
[ Iride, la serva
mesagèra di Gjunòn.]
1205 (return)
[ Èco, che par amòu di
Narcìs a si’a ridušùt a nujàltri che na vòus. (Se pasiòn par luj ca’a da
vej vùt par ridùšisi pì ’ncjamò che in pièl e vuès!)]
1206 (return)
[ La stela polàr. I so
vuj a si sòn movùs viers la vòus cal à sintùt cu la stesa naturalèsa e
rapiditàt ca si mòuf la gušieluta di na bùsula vièrs la stela dal nord.]
1207 (return)
[ ’L altri “duca” al
sarès San Meni, da la banda dal cual, par bocja di San Tomàs, cussì ben
si’a parlàt dal me duca—San Francesc.]
1208 (return)
[ A la gloria da la
Glišia, pa la cual ducju dòj, a mòut so, a àn combatùt.]
1209 (return)
[ Par.XI. [Footnote
31]…: . Chel cal parla al è S. Bonaventura.]
1210 (return)
[ Calaruega, la sitàt
da la Castilia indulà cal era nasùt San Meni (Santo Domingo).]
1211 (return)
[ Il scudo (o emblema)
dal re da la Castilia al mostra un leòn ta un cuadrànt di sot e un leòn
tal cuadrànt che in diagonàl ghi stà parzòra.]
1212 (return)
[ Druid—predi amondi
fedèl a la so fede, coma ca èrin i druids antìcs.]
1213 (return)
[ Cuj erètics.]
1214 (return)
[ Encjamò prin di nasi
a ghi veva caušàt un sun a so mari di parturì un cjan blanc e neri cal
varès metùt a fòuc dut il mont. (Vandelli)]
1215 (return)
[ San Meni e i
Domenicans.]
1216 (return)
[ Dominicus (= Domenico
= Meni) al è in Latìn il posesìf di Dominus. A è curiòus notà che a no è
doma un zòuc di peràulis ma un sugerimìnt su la teoria medievàl (“nomina
sunt consequentia rerum,” coma cal dìs Vandelli) che la personalitàt, il
caràtar, di na persona al vèn influensàt dal so nòn. (Jò’i provi a pensà
in ta cuali manièris jò i soj sè chi soj par via dal me nòn. Cuj sàja sè
ch’i sarès se il me nòn al fos stàt Filibert o Ermenegildo invensi di
Ermes? Bepi Pelòj: coma ca mi dìšin, la colpa a era un puc so. Ma jò i
lu’ai perdonàt tant timp fà, tant par dimostrà la magnanimitàt da la
sublimitàt dal nòn ca mi à regalàt. )]
1217 (return)
[ Cal sarès chèl di
dedicasi a la mišeria. (“Và, vènt li to ròbis e dàighilis ai puarès.” San
Matèo, XIX. [Footnote 21].)]
1218 (return)
[ “Felìs” in ta ducju
doj i significàs; e “Giovana,” coma cal sugerìs Vandelli, in tal ebràic a
si riferìs a na fèmina benvoluda da Diu.]
1219 (return)
[ La vigna = la Glišia;
il vignaròu = il Papa.]
1220 (return)
[ I comentatòus a sòn
pì bràvos di me a rindi na idea clara di chisti rìghis.]
1221 (return)
[ Pecjàs di erešìa.]
1222 (return)
[ Li ghirlàndis daj
sans ca inclùdin San Checo e San Meni.]
1223 (return)
[ Ta la Provensa, indà
ca era na concentrasiòn di Albigèis, che San Meni al provava a convertì.]
1224 (return)
[ Una roda (ta la
metàfora da la biga) a è chè di San Meni, che gràsis a chè la Glišia a
veva scovàt via na vura di erètics. Chì a vegnin in mins ròbis puc
gustòšis.)]
1225 (return)
[ La roda di San
Checo.]
1226 (return)
[ In altri peràulis, i
Francescàns a somèa ca no seguìsin pì ’l ešempli dal puòr San Checo. (S’a
si la pensa ben, a si resta impresionàs da sta stesa idea cuant ca si
višita la bašilica dal sant a Asiši: al è lì il paradòs di na glišia di un
valòu inestimàbil ca celebra un sant ca si veva dedicàt a la mišeria!)]
1227 (return)
[ Cuant che i triscj’ a
si lamentaràn ca no sòn cuj bòis in paradìs.]
1228 (return)
[ Tal elenco daj
Francescàns a si pòs encjamò cjatani cualchidùn cal è restàt fedèl ai
prinsìpis dal fondatòu.]
1229 (return)
[ Scju ùltins a sarèsin
i “spirituàj” ca insistèvin che li règulis dal sant a vegnèsin seguìdis
cun grant rigòu; chej àltris a sarèsin chej ca volèvin bandonà li so
règulis dal dut.]
1230 (return)
[ La cura da li ròbis
mondànis.]
1231 (return)
[ Iluminàt e Agustìn a
èrin doj daj prins ca vevin seguìt il zòvin Checo.]
1232 (return)
[ Chìscjus, coma i
àltris teòlogos minsonàs in ta sti rìghis, a fàn part di che corona ca
circonda Dante e Beatrìs. (Vandelli, etc.)]
1233 (return)
[ Coma cal sugerìs
Vandelli, Natàn e Crišostom a sòn chì coma ešèmplis di òmis ca vèvin ausàt
criticà i grancj’. Tal cašu di Natàn, luj al veva criticàt il re Davide
par vèjsi incjašàt sù cu la fèmina di Uria.]
1234 (return)
[ Patriarca.]
1235 (return)
[Arcivescul di Canterbury.]
1236 (return)
[ Autòu di na famòsa
Ars grammatica che par sècuj a veva tegnùt contèns i fiòj di scuèla.]
1237 (return)
[ La prima art a sarès
la gramatica, la prima da li sièt matèris dal “trivio e cuadrivio”
(gramatica, dialetica, retorica, aritmetica, mušica, geometrìa e
astrologìa).]
1238 (return)
[ Tant Gjovachìn che
Raban a èrin scritòus di òperis religjòšis.]
1239 (return)
[ San Meni? ’L abàt
Gjovachìn? Sant Tomàs stes?—Secont Vandelli nisùn al è pròpit sigùr di cuj
cal intìnt Dante.]
1240 (return)
[ Tal grin, o centro.]
1241 (return)
[ Li stèlis da l’orsa
granda a ni sòn sempri višìbilis par via ca zirin atòr da la stela polàr.]
1242 (return)
[ La prima roda (il
prin mòbil) a zira atòr da la stela polàr (il spìs dal mani da la orsa
pìsula).]
1243 (return)
[ Dante al invìda il
letòu a imaginà duti li stèlis minsonàdis fin chì coma do costelasiòns in
forma concentrica.]
1244 (return)
[ Il riferimìnt chì al
è a la costelasiòn da la Corona, ca’a derivàt il nòn da la gloria di
Ariana, fia di Minòs, cal veva risevùt da Bacò na ghirlanda in regàl coma
consolasiòn par èsi stada bandonada da Tešeo.]
1245 (return)
[ ’L originàl “l’uno
andasse al prima e l’altro al poi” al sugerìs che li do corònis a si mòvin
in sens opòst l’una da l’altra.]
1246 (return)
[ Il letòu al varà na
idea di coma che….]
1247 (return)
[ Il sens di sti
rìghis: S’i si lasàn imaginà li costelasiòns che Dante a ni’a descrìt,
alòra i podìn vej na idea da la granda bielèsa da li corònis di lus che
Dante al à jodùt; na idea, però, che, in paragòn, a’è cussì pìsula e
indistinta coma che il scori da l’aga da la Chiana (na ròja da la Toscana)
al dà na idea da la velocitàt dal Prin Mobil, il pì rapid daj cjèlos.
Insoma, na idea amondi pìsula!]
1248 (return)
[ Ìn che i antìcs a
cjantàvin in onòu di Apòl.]
1249 (return)
[ La Trinitàt e, tal
stes timp, l’unitàt tal so insièmit di divìn e di umàn.]
1250 (return)
[ San Tomàs.]
1251 (return)
[ Eva.]
1252 (return)
[ Crist, cu la so
pasiòn e muàrt, al à sodisfàt li ešigènsis da la gjustìsia divina.]
1253 (return)
[ Adàm e Crist.]
1254 (return)
[ Solomon, che in ta la
sapiensa a nol à vùt compaj. (Q.v. X. [Footnote 109]…: .)]
1255 (return)
[ Il verbo, o idea di
Diu.]
1256 (return)
[ Il Diu pari.]
1257 (return)
[ A si fà in tre, coma
in tal originàl.]
1258 (return)
[ Il spìrit sant.]
1259 (return)
[ I nòuf òrdins daj
ànzui, tacànt cuj Serafìns.]
1260 (return)
[ Scju ràis da la
bontàt divina a pàsin in jù, da li sostànsis angèlichis, fin a “informà”
che ròbis “contingèntis” ca dùrin puc e ca sòn corutìbilis.]
1261 (return)
[ La so aparènsa
fisica, coma la influènsa daj cjèlos, a varièa a seconda daj càšus.]
1262 (return)
[ Ròbis o bestis o òmis
(e fèminis pur) a varièjn ’l un dal altri; però, dentri da la so specje, a
si visìnin a l’idea esensiàl dal so èsi. Chì, a mi pàr, tant Platòn che
San Tomàs a sòn d’acòrdu.]
1263 (return)
[ Vuàltris i nasèis.]
1264 (return)
[ La perfesiòn ta na
creatura a vèn otegnùda s’a si’a la mediasiòn dal spìrit sant (vif amòu),
dal fì (la clara vista) e dal pari (prima virtùt).]
1265 (return)
[ Tant Adàm (la cjera)
che Crist a èrin perfès.]
1266 (return)
[ Salomòn (cf.X.
[Footnote 114]).]
1267 (return)
[ Cuant che Diu a ghi’a
dita di domandà un regàl, Salomòn al à domandàt di vej la sapiensa di
podej governà cun gjustìsia.]
1268 (return)
[ Ànzui. (In altri
peràulis, la cognosensa teològica.)]
1269 (return)
[ Se do premèsis, una
necesaria e una contingènt, a pòsin maj generà na conclušiòn necesària.
(Cognosensa lògica e teològica.)]
1270 (return)
[ S’a è pusìbul vej un
motu no caušàt da n’altri motu.]
1271 (return)
[ Il savej sti ròbis al
cumpuarta na cognosensa da la geometrìa e da la filošofia.]
1272 (return)
[ Tal vers X. [Footnote
114].]
1273 (return)
[ Ca nol è a la par cun
n’altri.]
1274 (return)
[ Vers X. [Footnote
114].]
1275 (return)
[ Il Signòu.]
1276 (return)
[ Chista espresiòn,
“piombo a’piedi,” coma cal dìs Dante, a parta in mins l’imàgin di un
galeòt cu na bala di plomp incjadenada ta un piè.]
1277 (return)
[ Un al varès da èsi
amondi stùpit par afermà o negà na roba prin di vèjla studiada benòn, fin
taj particolàrs pì pìsuj.]
1278 (return)
[ Granda veretàt: I
nustri sintimìns a “informin” il nustri pensej o intelèt o rašonamìnt in
ta manièris ca sòn fàsilis da jodi]
1279 (return)
[ Un ca nol è preparàt
par zì in sercja da la veretàt a si insiminìs di idèis ca pòsin èsi pešu
dal so restà ignorànt.]
1280 (return)
[ Parmenide, cal
crodeva che dut il mont al fos creàt dal cjalt e dal frèit; Melìs, cal
crodeva che il motu al fòs na ilušiòn; Bris, cal voleva scuadrà il
sìrcul.]
1281 (return)
[ Sabelio: filošofo
africàn dal ters sècul cal negava il dogma da la trinitàt; Ario: fondatòu
daj Ariàns, sèta ca negava la eternitàt di Crist; etc. (Robuschi)]
1282 (return)
[ Sìmilis ai impùls ca
fàn cori l’aga tal vas apena descrìt: San Tomàs al parla dal sìrcul;
Beatrìs dal centri.]
1283 (return)
[ Beatrìs a cognòs il
pensej di Dante—encja prima ca lu cognosi Dante stes.]
1284 (return)
[ Dopo la resuresiòn
daj cuàrps.]
1285 (return)
[ Di Beatrìs ca ju’a
apena preàs di sodisfà il pensej (no encjamò nasùt) di Dante.]
1286 (return)
[ Da la gràsia di Diu
ca plòuf jù par sempri. (A è da notà che Dante stes al uša il vocàbul
“ploia,” derivànt dal provensàl ploja. Provensàl…furlàn: cušìns strès!)]
1287 (return)
[ Tal originàl Dante al
à “sempre vive” cal à un significàt un puc diferènt.]
1288 (return)
[ La luminošitàt di
ogni un di chiscju spirs a varia a seconda da la gràsia ca ghi’è stada
conferìda—par mèrit. Cussì al dìs chel cal parla—Salomòn, cal à di vej un
grant mèrit, gjudicànt da la so luminošitàt, pì intensa di ogni altra tal
sìrcul di dentri.]
1289 (return)
[ Cu la resuresiòn il
nustri cuàrp al sarà perfesionàt da la Gloria ca ghi è stada conferìda.
(Nùja pì mal di cjaf o di zenòli o di schèna!)]
1290 (return)
[ Scju spirs luminòus a
si mòstrin ansiòus di rivistì i so cuàrps muàrs. Chì a bišugna che sè che
Salomòn al dìs taj vers [Footnote 56]- [Footnote 57: al sedi veretàt,
parsè che sinò al subentra un problemùt: A è indiscutìbil che tanta zent a
à cuàrps ca no sòn par nùja roba da dešiderà—nè da la zent ca ju à nè da
àltris. Par podej dešiderà scju cuàrps, chiscju beàs a’an di èsi tant
sigùrs che al momènt da la resuresiòn i so cuàrps a saran tant miej di
chej ca àn bandonàt al momènt da la so muàrt.]
1291 (return)
[ Chista cualificasiòn
a risòlf, un puc, chel problema chi’ai esponùt in ta la ultima nota: li
màris, com’che ben si sà, a no jòdin i difiès daj so fioj.]
1292 (return)
[ A no rivàvin a
sopuartàlu par via dal so lušòu incandesènt.]
1293 (return)
[ La višiòn di Beatrìs
a no vèn data da Dante in taj so particulars par via che scju particulars,
insièmit a chej di tanti àltris višiòns di lasù, a ghi sòn zùs da la
memoria.]
1294 (return)
[ Ispiràs da la višiòn
di Beatrìs.]
1295 (return)
[ Ta un stàt di
beatitùdin pì alt.]
1296 (return)
[ A è cussì clar che i
ti ju rivistìs dut daj to ràis, o Elios (= soreli = Diu).]
1297 (return)
[ “Fa dubbiar ben
saggi” tal originàl. La sostansa a è la stesa: filòšofos e siensiàs a’an
sempri pensàt ai mistèris dal cošmo cuant ca’an alsàt i vuj a li stèlis da
la via Latea.]
1298 (return)
[ Il sen da la cròus.]
1299 (return)
[ Da na punta a l’altra
da la strica orišontàl, e dal punt pì alt a chel pì bas, da la cròus….]
1300 (return)
[ Ombrena = zent. (La
peràula chì a ritèn pur il so significàt normàl.)]
1301 (return)
[ Cussì in tal
originàl; un strumìnt mušicàl coma na viola.]
1302 (return)
[ Chej, naturàl, di
Beatrìs.]
1303 (return)
[ Dante a si acùša, par
scušàsi, di vej posponùt il plašej di vuardà taj vuj di Beatrìs, dišìnt sè
cal dìs ta li ultimi rìghis.]
1304 (return)
[ Sclèt.]
1305 (return)
[ Ta la volontàt ca
parta al mal.]
1306 (return)
[ Il coru daj beàs
descrìs in tal cjànt precedènt.]
1307 (return)
[ La mins a và chì in
ta la figura di Diu cal tira e mola li rèdinis su dut sè ca susèit.]
1308 (return)
[ Encja comprendìnt la
disponibilitàt di scju beàs di fàni fièstis la sù cun lòu, Dante al somèa
un puc durùt cun chej ca no’an che granda volontàt di rešisti a li ròbis
ca dàn plašej in ta stu mont—e doma in ta stu mont.]
1309 (return)
[ Cu la stesa
premurošitàt da la gema zà minsonada.]
1310 (return)
[ Secònt Virgìlio,
Anchiše al era zùt di corsa a incuntrà Enea cuant che stu chì, coma Dante,
al veva višitàt il aldilà.]
1311 (return)
[ Chel cal parla al è
Cjasaguìda, un antenàt di Dante. I comentatòus a no sòn sigùrs dal parsè
che Dante a lu fa parlà in latìn. (Ca sedi parsè che, al di fòu di luj
stes e pus àltris, la lenga “educada” prin di Dante a era il latìn?)]
1312 (return)
[ Doventànt beàt,
Cjasaguìda al veva za “jodùt” che stu momènt al sarès rivàt.]
1313 (return)
[ Beatrìs.]
1314 (return)
[ Diu. Tu, al dìs
Cjasaguida, ti cròdis che il to pensej al vegni rifletùt in me par
volontàt di Diu, che dut al sà; e par chèl i no ti mi domàndis cuj ch’i
soj.]
1315 (return)
[ I beàs a pòsin dùcjus
vuardà Diu, cal riflèt, coma un spièli, ducju i nustri pensèis.]
1316 (return)
[ Il sintimìnt (afièt)
e ’l intelèt (sen).]
1317 (return)
[ Cul cjalt dal so amòu
e cu la lus dal so infinìt savej—al dìs Dante—’l intelèt e la caritàt di
scju beàs a sòn da la stesa intensitàt.]
1318 (return)
[ Par via ca sòn
indistinguìbils.]
1319 (return)
[ Voja e argumìnt:
manifestasiòns dal afièt e dal intelèt, minsonàs pì’n sù, ca si esprìmin
in manièris diferèntis.]
1320 (return)
[ Cjasaguìda al esprìn
contentèsa di vej Dante coma so disendènt.]
1321 (return)
[ Cjasaguìda al varès
gust se Dante, cu li so òperis, al rivàs a scurtàighi il timp dal
Purgatori al so bišàvul.]
1322 (return)
[ Da scju murs antìcs
al riva encjamò il sun da li cjampànis cal segna il pasà da li òris—coma a
San Zuan, po.]
1323 (return)
[ La me a’è forsi na
pìsula esagerasiòn. Dante, o miej Cjasaguìda, al dìs doma che Firense a
steva “sobria e pudica”—ca vorès diši che i so pecjadùs a pòl vèju ben
vùs.]
1324 (return)
[ Al contrari daj timps
di Dante stes, cuant che secònt un so contemporari (citàt da Vandelli) li
frùtis a vegnèvin spošàdis a dèis àis o mancu e a ghi vegnèvin dàtis dòtis
sfarsòšis che i puòrs genitòus a no podèvin permètisi sensa zi a robà!]
1325 (return)
[ Divièrsis
interpretasiòns pusìbilis: palasàs cun tanti cjàmaris vuèitis? Vuèitis par
via daj vìsis daj pàris? Etc.]
1326 (return)
[ Encjamò no era rivada
a Firense che corusiòn coma in taj timps dal re Asiriàn Sardanapàl.]
1327 (return)
[ Dut chistu laudà da
li virtùs da la Firense di na volta a mi parta in mins che rìghis da la
Tempest di Shakespeare indulà che il puòr Gonzalo, tontonàt da Antonio e
Sebastian, al dà la so višiòn di coma cal governarès l’išula se luj al vès
da vej l’oportunitàt:
…Where I king on’t, what would I do? I’the commonwealth I would by contraries Execute all things, no kind of traffic Would I admit, no name of magistrate. Letters should not be known; riches, poverty And use of service, none; contract, succession, Bourn, bound of land, title, vineyard, none;… No occupation—all men idle, all; And women too, but innocent and pure;….]
Chej àltris, naturàl, a lu cjòlin inzìru; però la višiòn di un stàt ideal a la à lo stes, coma ca la à Cjasaguìda di che sorta di Firense ca era na volta e che (i cròt che Dante al pensi) a podarès èsi. A pòsia dasi che Shakespeare al sèdi stàt al curìnt di chistu tocùt da la Comedia?]
1328 (return)
[ Usieladòu: un pas di
montagna da’ndà ca si jòt ben Firense; Montanàl: un pas da’ndà ca si jòt
ben Roma.]
1329 (return)
[ Pur esìnt siòr, B.
Berti a si vistìva a la buna; e la so fèmina pur a no si sbieletava. (Il
sugerimìnt chì, però, al è che in taj timps di Dante li fèminis a si
pituràvin coma vuèj!)]
1330 (return)
[ Famèis Guèlfis
siòris.]
1331 (return)
[ Na stranèsa. Par me,
chi’ai vivùt la pì granda part da la me vita adulta in ta un ambiènt
nordamericàn, chista oservasiòn di Dante a somèa na roba metaforica e
basta, un par mòut di diši. Par me a è di puc cunfuàrt savej indà ch’i
vegnarài soteràt. Cal sedi Ashcroft, Powell River, Vancouver, o cualchi
altri post, a fà pucja diferensa. A pensàighila, però, la zent di San Zuan
(sens’altri chè di na volta) a si sìnt solevada dal pensej di vignì
soterada tal simeteri di Pardapòs, indulà ca si cjatarà in compagnìa di
cussì tancju parìncj’ e cognosìns. Par chista zent l’idea di vignì
soterada ta n’altri paìs (no stìn nencja parlà di un post lontàn coma il
Canada) a è insopuartàbil—roba da scumbusulàti la pas da la tomba! Cussì
Dante al è da cjapàlu a la lètera.]
1332 (return)
[ Cjasaguìda al para
via a contà coma che in taj timps daj nònus di Dante, la zent (benestànt)
di Firense a viveva na vita regolàr, a la buna; li fèminis contèntis a
cjaša cuj so òmis, che encjamò a no zèvin in Fransa par afàrs.]
1333 (return)
[ Cjanghèla = una di
chès; Saltarèl = un brigànt. Chej altri doj a sòn ešèmplis di virtùt
romana.]
1334 (return)
[ Il sigà paj dolòus
dal part.]
1335 (return)
[ Chel di San Zuan (tal
miès di Firense).]
1336 (return)
[ Ferara? Parma? Roma?]
1337 (return)
[ Coràt III di Svesia.]
1338 (return)
[ Chel pòpul al sarès
il pòpul Maometàn; i pastòus a sòn i pàpis. (A è clar che sot il dominio
di Bush la crocjata cuntra il mont Musulmàn a’è stada risusitada e a è
plena di salùt!)]
1339 (return)
[ Chista peràula a no
è’n tal originàl, ma il sintimìnt al và d’acòrdu cun chèl esprimùt da
Cjasaguìda in ta li so ùltimi peràulis a la fin dal cjànt quindicèšin.]
1340 (return)
[ A mi recuardin i
comentatòus che’l ušu dal “vu” al veva vùt inìsi e popolaritàt cuj
Romans—e che in sèguit al era stàt puc ušàt. Da frut, però, i eri cussì
abituàt a ušà il “vu” cu la zent pì ansiana di me che, na volta stabilìt a
Powell River, la ušansa a veva continuàt, fin al punt che par àis,
conversànt cu na me visinànt furlana ca veva un dèis àis pì di me, i no
vevi vùt il coragju di dàighi dal “tu” e, sicòma ch’i si parlàvin
abastansa di frequènt, a mi varès parùt amondi stran il dàighi dal “vu.”
Il rišultàt di stu dilema al era stàt che par àis i no ghi vevi dàt nè dal
tu nè dal vu. Epùr i eri rivàt a comunicà lo stes. Na maravèa!]
1341 (return)
[ Na alušiòn, chista, a
la storia ca lešèvin Pauli e Francesca, chej puòrs diàus!]
1342 (return)
[ Cuant ch’i eri
frutùt. (Naturàl che i “àis” chì a sòn da capì coma “condisiòns socjàls,
etc.)]
1343 (return)
[ No—no chel nustri, ma
chèl di Firense.]
1344 (return)
[ Par Cjasaguida,
chistu al è il mòut di diši cal era nasùt dal [Footnote 1106]. (Miej
dàighi na ocjada ai comentatòus par capì li sutilèsis di chistu càlcul
stelàr—o planetàr.)]
1345 (return)
[ Coma ca dìšin i
comentatòus, Dante a si contenta di mostrà che i so antenàs a èrin di
Firense.]
1346 (return)
[ Dal Punt Vecju al
Batisteri di San Zuan.]
1347 (return)
[ Tal sens di
“artigjàn.” I Cjamps, etc., a sòn ešèmplis di zent ca vegneva dal di fòu
di Firense.]
1348 (return)
[ Se Dante (o il so
antenàt Cjasaguida) a la pensava cussì daj contadìns dal la zona di
Firense, se’l pensarèsia di nuàltris puòrs contadìns di San Zuan?]
1349 (return)
[ Tal sens di un tipo
cualsìasi.]
1350 (return)
[ I comentatòus chì a
jùdin a capì sti riferènsis. La sostansa, però, a è che Cjasaguida al
rinfuarsa la so idea che ai so timps Firense al era miej di vuèj.]
1351 (return)
[ Contràdis = sitàs
(coma tal originàl “citade.”) Sens’altri an d’è di chej che vuèj a la
pènsin pròpit cussì cuant ca’an in mins i extracomunitàris. Par un coma
me, però, cal à vivùt il pì da la so vita in Canadà, un paìs cal à na
mistura di nasionalitàs, chistu concèt di Cjasaguida a nol è tant solid.]
1352 (return)
[ Sitàs, chìstis, dùtis
zùdis in ruvìna.]
1353 (return)
[ In cualchi roba, coma
na sitàt, ca dura un bièl puc.]
1354 (return)
[ Èco, se Dante al fòs
stàt di San Zuan invensi di Firense, chisti rìghis a sunarèsin cussì:
Jodùt i’ai jò’i Culòs e’i Castelarìns, i Bàitas, Castìgas, Pisìns e Tamajòs, ca èrin zent in gamba, da tegni a mins.]
1355 (return)
[ Firense.]
1356 (return)
[ Ravignàns,
Beluncjòns…famèis di bacàns di chej timps là.]
1357 (return)
[ Coma Cavalièr il
Galigàj al veva tal so stema di cjaša na spada cul mani e pòmul di òru.]
1358 (return)
[ La famèa daj Piòj
(Pigli) a veva un scudo cu na strica grišulìna ta un sfont ros.
(Vandelli)]
1359 (return)
[ Staj (= staio): na
sorta di caretèl. Secònt i comentatòus la referensa chì a è che famèis,
coma i Gjàis, ca vèvin trufàt il comùn cun scju caretej di sal che, par
via che a cualchidùn di lòu a ghi mancjava na doga, a no vèvin la
cuantitàt di sal ca varèsin dovùt vej.]
1360 (return)
[ I Lambertos, ca ghi
fèvin onòu a Firense.]
1361 (return)
[ Cun vena un bièl puc
ironica, Cjasaguida al para via cussì a contà da la degradasiòn da li
ušànsis fra i fiorentìns.]
1362 (return)
[ La zentùta. Miej
dàighi na ocjada ai comentatòus par vej na idea clara da li relasiòns
minsonàdis ta sti rìghis.]
1363 (return)
[ “Incredibil” parsè
che, secònt i comentatòus, daj Pera a no è restàt sen, fòu che’l nòn da la
puarta.]
1364 (return)
[ L’insegna dal “gran
baron” (Ugo il grant) a è stada vuèj (taj dìs di Dante) cambiada cu na
strica ornamentàl da Gjàn da la Bièla. (Par altri a miej zì là daj
comentatòus.)]
1365 (return)
[ I Bondelmòns,
minsonàs un puc pì’n jù.]
1366 (return)
[ Invensi da spošà la
fia di Amidei, Bondelmònt al veva spošàt n’altra zòvina—roba ca veva
caušàt la divišiòn fra Guelfs e Ghibelìns.]
1367 (return)
[ Statua mutilada di
Marte in banda dal Punt Vecju—indà ch’encjamò si jodeva’n ta chej timps .
La pàs a era finida cul sasinamìnt di Bondelmònt pròpit in ta stu post. A
mi vèn in mins che—cuj sàja?—forsi Marte che in chisti nòs di Avòst dal
1368 (return)
[ Il gìlio—emblema di
Firense—al era na volta blanc sù un sfont ros, e cussì al è restàt, encja
se i Guelfs a vèvin tentàt di cambialu da blanc a ros cun un sfont blanc.]
1369 (return)
[ Fetòn al à volùt èsi
sigùr che so pari al èra il soreli. Apòl al à consentìt al dešideri dal
fì—cul rišultàt dišastròus ca si sà. E par chèl i pàris encja il dì di
vuèj a si tìrin un puc in davòu dal sodisfà dùtis li vòis daj fioj.]
1370 (return)
[ Parsè ca è
impusìbul.]
1371 (return)
[ Tal purgatori e tal
infièr.]
1372 (return)
[ Cjasaguida.]
1373 (return)
[ Chistu rašonamìnt
Tomìstic al raprešenta il “scolastic” tentatìf di armonišà la libertàt di
asiòn dal individuo cu la “providensa” o onisiènsa di Diu. Il fat che Diu
al sà belzà che jò i zaraj a copà Abèl a nol rìnt necesari il me
fratricidi: i soj jò chel cal fà la decisiòn di copà il fradi. Lo stes,
però, a si pòs rašonà che Diu al varès podùt cambià li ròbis prima ca
rivàsin a chel punt crìtic lì. Al varès, par ešempli, podùt acetà il regal
che Caìn a ghi veva ufrìt cu la stesa contentèsa cal veva acetàt chel dal
fradi. Tal cašu da la nàf ca seguìs la curìnt, a è vera che na volta
zuda’n ta la curìnt la nàf a vegneva strisinada ju—che Diu, ca la jodeva
zì jù a nol era luj ca la pocava. A si podarès diši, encja chì, che prin
che la nàf a si metès in ta sta curìnt, Diu al varès podùt calmà la
curìnt, o fà alc di sìmil.]
1374 (return)
[ Cjasaguida, cal jòt
tal spièli di Diu, indà cal è rifletùt dut chel cal à da vignì, al jòt pur
sè ca ghi susedarà a Dante taj timps ca’an da vignì.]
1375 (return)
[ Ipòlit al era stàt
ešiliàt par èsi stàt acušàt di vej tentàt di sedùši la madrigna, cuant che
in realtàt (o almàncu secont Ovidio) luj al veva rešistùt a li lušìnghis
ca ghi veva fàt ic. (E ben si sà sè che li fèminis a fàn in ta càšus
cussì, no? Dopodùt, “hell hath no fury like a woman scorned,” no èše
vera?)]
1376 (return)
[ ’L ešìlio di Dante al
era stàt contemplàt (a mi pàr di capi daj comentatòus) a Roma, indulà
che’l papa Bonifàs VIII al veva pucja simpatìa paj Blancs di Firense.]
1377 (return)
[ Una famèa nòbil ca
veva simpatìa par Dante.]
1378 (return)
[ L’acuila imperiàl.]
1379 (return)
[ Il sens al somèa di
èsi che a Dante a ghi sarà ufrìda asistensa a colp, prin encjamò di
domandala.]
1380 (return)
[ Cjangrant da la
Scjala, Siòr di Verona.]
1381 (return)
[ Marte. Ta scju dìs
chì (vièrs la fin di Avòst dal [Footnote 2003]) sta “stela” a è pròpit
fuarta—pì luminoša ca sedi maj stada in taj ultins [Footnote 60: [Footnote
000: àis, secònt chej ca sàn. Però, al contrari daj efiès che Marte al à
vùt su Cjangrànt, in ta scju dìs al stà creànt dišastros ecològicos in
Europa (incèndios, temperatùris cussì altis che fra l’altri a’an copàt
[Footnote 10: [Footnote 000: di lòu in Fransa) e pur uchì ( [Footnote 30:
[Footnote 000: sfolàs da Kelowna, e un bièl nùmar encja chì a Ashcroft)!]
1382 (return)
[ Li sfèris dal
firmamìnt.]
1383 (return)
[ Encjamò prin che il
Papa Clement V al invitàs Rico VII a vignì in Italia, par dopo zìghi
cuntra, Cjangrànt, a nòuf àis al veva belzà mostràt li virtùs minsonàdis.
Chì a si pòs notà che, coma cal dìs Thomas Gray in tal so famòus poema
“Elegy Written Upon a Country Churchyard,” a sòn doma i grancj’ ca pòsin
mostrà disprès paj bès. Ai puòrs diàus daj puarès a no ghi vèn maj data
l’oportunitàt!]
1384 (return)
[ Al saveva ben Dante,
che la so fama a sarès durada in taj sècuj, mentri che chè di chej ca
lu’an costrèt a ešilià, s’a ešìst, a ešìst gràsis a la fama che Dante stes
al à.]
1385 (return)
[ Coma cal sarès il so
trisnònu Cjasaguìda.]
1386 (return)
[ Un ca si lasa zì, ca
si lasa domà dal ešìlio, al vèn distrùt.]
1387 (return)
[ S’i no’ai il coràgju
di ricognosi sè ca è veretàt, na dì, cuant che il prešènt al sarà doventàt
timp antìc, i vegnaràj dismintiàt dal dut.]
1388 (return)
[ Cuanta veretàt ca è’n
ta sti rìghis!]
1389 (return)
[ Purgatori.]
1390 (return)
[ L’ešìlio.]
1391 (return)
[ Diu.]
1392 (return)
[ Beatrìs a lu sigùra
che il plašej celestiàl cal à vuardàt taj so vuj al pòl cjatàlu èncja al
di fòu daj so vuj.]
1393 (return)
[ La brama di
Cjasaguida di discori di nòuf cun luj.]
1394 (return)
[ Chèl che Cjasaguida
al minsonarà a si prešentarà svelt coma na saèta.]
1395 (return)
[ Un’altri lušòu.]
1396 (return)
[ La stesa ambiguitàt
(al eše il falcòn cal svuala o il vuli dal falconièr?) a è encja’n tal
originàl.]
1397 (return)
[ Dùcjus grancj’
condotièrs medievaj, scju chì; fra di lòu, zent coma Gotfrèit a èrin
condotièrs da li primi crocjàtis cuntra i saracèns.]
1398 (return)
[ Dante al vuarda in
taj so vuj e a ghi par pì bièla di sempri, roba che, considerànt i
superlatìfs cal à ušàt fin adès, a somearès impusìbul.]
1399 (return)
[ Dante a si necuàrs ca
sòn adès in ta la sfera di Gjove.]
1400 (return)
[ Beatrìs.]
1401 (return)
[ Pa la so vergogna, na
fruta—a ni dìs Dante—a cambia colòu, dal ros al blanc, a colp.]
1402 (return)
[ La sesta stela a
sarès Gjove, pì temperada di Saturno (frèit) o Mars (cjalt).]
1403 (return)
[ La lus stesa a stà
formànt ai so vuj li lèteris da la nustra lenga (ma i no cròt dal
furlàn!).]
1404 (return)
[ Una da li Mùšis.]
1405 (return)
[ Volèighi ben a la
gjustìsia vuàltris ch’i gjudicàis la cjera.]
1406 (return)
[ “Dùtis chès” a si
riferìs a li lùcis ca si stàn pojànt sul colm da la “M,” fašìnt la “M”
someà na sorta di gìlio. Pal valòu simbòlic da la “M” i sugerìs i
comentatòus, ca la sàn pì lungja di me.]
1407 (return)
[ Diu.]
1408 (return)
[ Informa = tal sens
daj antìcs scholàstics: ca ghi conferìs la so vera sostansa o esènsa.]
1409 (return)
[ Il valòu simbòlic al
è pì o mancu cussì: i spirs (ca pòsin èsi jodùs coma la zent ca à simpatìa
pa la monarchìa fransèša) a càmbin cul so sfavilà il gìlio, cal raprešenta
la cjaša franseša, in ta la forma da l’acuila, sìmbul dal Impero,
dimostrànt cussì che, tal livèl simbòlic la zent a preferìs—o a varès da
preferì—’l Impero al dominio fransèis.]
1410 (return)
[ Il sugerimìnt di
Dante chì al è che la corusiòn (fun) da la gjustìsia a deriva da la curia
papàl—cun Zuan XXII da Avignòn prin di dut. (Vandelli)]
1411 (return)
[ Coma cal veva fàt il
Signòu in tal templi di Gjerušalèm.]
1412 (return)
[ La guèra adès a vèn
fata daj pàpis ca ùšin scomùnichis o altri amonimìns cuntra i fedej, e
fašìnt cussì a ghi ròbin il pan spirituàl che il Signòu al voleva prejòdi
par dùcjus.]
1413 (return)
[ Dante chì al stà
apostrofànt, a si pensa, un daj pàpis (Clement V?) cal era stàt acušàt di
imponi scomùnichis doma par scancelàlis se un daj potentàs al vès vierzùt
il so tacuìn!]
1414 (return)
[ La Glišia.]
1415 (return)
[ Il tu di sti rìghis
al è Zuan XXII (o n’altri papa coròt e cìnic). Stu papa a si riferìs a S.
Pieri e a S. Pauli in maniera spresànt—e chèl ca gh’impuarta a sòn doma i
florìns ca tègnin raprešentada la figùra di San Zuan Batista.]
1416 (return)
[ Il splendòu daj beàs
al somèa un’acuila—sìmbul che a Dante a ghi stà amondi a còu, par rašòns
za prešentàdis.]
1417 (return)
[ I mi cjoj encja jò la
libertàt ca si’a cjòlt Dante tal ušà “rostro” (latìn: rostrum = bec, o
muša) par significà la muša o bec da l’acuila.]
1418 (return)
[ La figura da l’acuila
che cussì a si stà esprimìnt a è fata di chej tancju puntìns di lùs ca sòn
i beàs ca ghi dàn forma.]
1419 (return)
[ Li vòus di ducju i
beàs a èrin concentràdis in ta l’unica vòus da l’àcuila.]
1420 (return)
[ Taj òrdins daj
ànzui.]
1421 (return)
[ Il capucjo che il
falconej a ghi tèn sul cjaf.]
1422 (return)
[ Chel stùpit di un
Satanàs di Lusìfar.]
1423 (return)
[ Ogni creatura
inferiòu a chè daj ànzui (Lusìfar in particulàr) a è coma un vàs masa
pìsul par capì ’l infinìt savej dal creatòu.]
1424 (return)
[ ’L intelèt divìn.]
1425 (return)
[ ’L intelèt umàn al è
regàl dal intelèt divìn: regàl grant, a si sà; ma maj cussì grant coma
chel da’ndà cal cjoj ispirasiòn—coma che se un siòr a ni regala mil
dòlars, mil dòlars a sòn tàncjus, si capìs; ma puc o nuja in confrònt dal
tešoru da’ndà ca vègnin.]
1426 (return)
[ Cupiditas radix
malorum est—in ta ducju i sens.]
1427 (return)
[ Puòr’on = puòr omp.]
1428 (return)
[ Domanda, chista, che
dùcjus a si sòn domandàs, prima o dopo.]
1429 (return)
[ Il cjadreòn di un
gjudice.]
1430 (return)
[ Tal sens di èsi il
contrari di sutìlis.]
1431 (return)
[ S’a si imedešimèa cu
la volontàt divìna.]
1432 (return)
[ Fin a chel punt chì
dal rašonamìnt da l’acuila, il me dùbit al restarès intàt.]
1433 (return)
[ L’acuila.]
1434 (return)
[ Vuàltris umàns i no
sèis bòis di capì li sutilèsis da la gjustìsia divina. A si’è tentàs di
diši, chì, che forsi a no sarès tant na bruta roba se il creatòu a ni
permetès di capì cualchidùn daj so mistèris. Forsi, s’a ni spalancàs chel
barcòn cal fa jodi sè ca è la di fòu, in tal so ort, par cussì diši, forsi
i varèsin encjamò pì amirasiòn par luj e par dùtis li ròbis cal à’n tal so
ort. Ma i saj ben che luj al è ostinàt a insisti su la storia da la fede,
che sensa di chè i no podarìn maj godi da la bielèsa dal so ort.]
1435 (return)
[ Crist. E di che zent
ca fà mostra di vej sempri Crist in mins a’n d’è tanta, coma ca è tanta la
ipocrišìa da la zent.]
1436 (return)
[ Danàs e beàs a si ju
jodarà sfilà’n ta do filis: chè daj beàs e chè di chej zùs in malora.]
1437 (return)
[ Imperatòu Berto da
l’Austria.]
1438 (return)
[ Il cugnàt di Berto al
zarà a pièrdi l’Austria entri pus àis. (Cussì i comentatòus.)]
1439 (return)
[ Stu chì al sarès
Filìp il Bièl, da la Fransa, che, secònt i comentatòus, al veva falsificàt
tanta moneda par podej fà na guera. Filìp pì tars al era zùt a murì dopo
èsi stàt ferìt da un cinghiàl.]
1440 (return)
[ Ducju scju regnàns
a’an na roba in comùn: la brama di vej e di otegni teritori daj àltris—’l
inglèis al voleva la Svesia; il spagnòu Gibiltèra (daj Mòrus); etc.]
1441 (return)
[ Ca sarès il stes che
diši che par ogni virtùt che stu suèt al à, al à pur mil pècis.]
1442 (return)
[ Di stu re di Sicilia
a basta diši puc—al era un omp plen di vìsis e basta.]
1443 (return)
[ Il barba di Federico
al era Jàcu, re da la Majorca. Jàcu II, il fradi, al era re da l’Aragona.]
1444 (return)
[ Ràsia: na region ca
includeva part da la Bosnia, Croàsia, Serbia e Dalmàsia.]
1445 (return)
[ Il re di Ràsia a si
veva profitàt dal fat che la so moneda a ghi someàva a la moneda venesiana
(I “matapan” vènetos).]
1446 (return)
[ I Pirenej, ca podèvin
difìndi il re di Navàra da la Fransa.]
1447 (return)
[ Il re di Cipro,
fransèis, al era un omp coròt e crudèl, secònt Dante e secònt i
comentatòus.]
1448 (return)
[ Chej puntìns di lùcis
ca fòrmin il vuli da l’àcuila a sòn pì brilàns (= di mèrit pì grant) daj
àltris ca ghi dàn forma al rest da l’àcuila.]
1449 (return)
[ Re Davide, autòu daj
Sàlmos.]
1450 (return)
[ La sostansa di sti
rìghis a pàr ca sedi che il cjantadòu (Re Davide) al cognòs adès il grant
prèmiu risevùt pa li so òperis.]
1451 (return)
[ ’L Imperatòu Trajàn.]
1452 (return)
[ Cf.Purg. X. [Footnote
73: etc.]
1453 (return)
[ Il paradìs e ’l
infièr.]
1454 (return)
[ Ešechièl che, savùt
da Zaìja cal sarès muàrt di lì a puc, al veva domandàt di èsi lasàt vif
par encjamò un puc di timp par podej fà penitensa. (Robuschi)]
1455 (return)
[ Coma tal cašu di
Ešechièl.]
1456 (return)
[ ’L Imperatòu
Costantìn cal veva pasàt li lègis di Roma a l’àcuila, sen dal Impero, e al
veva al stes timp stabilìt Bišansio coma capitàl dal Impero.]
1457 (return)
[ Là che la sèa dal
vuli da l’àcuila a taca a zì’n jù.]
1458 (return)
[ Gulielmo il Bon, re
da la Sicilia, planzùt in taj timps di Dante, pì ’ncjamò pal fat che chej
ca lu vèvin suseguìt, Carlo e Federico, a èrin stàs governàns da nuja.
(Comentatòus)]
1459 (return)
[ A si mostra dut
risplendìnt e colòu di òru.]
1460 (return)
[ Un daj trojàns ca
vèvin lotàt cuntra i Grecs. Dante, naturàl, a si necuàrs a colp di sta
straordinaria rivelasiòn: se’l fàja un ostia di un pagan uchì in tal
paradìs?]
1461 (return)
[ Cussì Shelley cuant
che’n ta la so “To a Skylark” al sìnt tal cjantà da la lòdula un segnal di
cualchicjùsa cal è cussì tant pì bièl, pì melodiòus di cualsìasi roba ca è
di sta cjera, e che di conseguènsa a ghi tocja èsi divìna.]
To a Skylark]
Hail to thee, blithe Spìrit! Bird thou never wert, That from Heaven, or near it, Pourest thy full heart In profuse strains of unpremeditated art….]
Sound of vernal showers On the twinkling grass, Rain-awaken'd flowers, All that ever was Joyous, and clear, and fresh, thy music doth surpass….]
What objects are the fountains Of thy happy strain? What fields, or waves, or mountains? What shapes of sky or plain? What love of thine own kind? what ignorance of pain?…]
1462 (return)
[ Ogni roba tal mont a
è creada in conformitàt cul volej di Diu (il plašej eterno).]
1463 (return)
[ Dante al uša sta
espresiòn latina par significà la esènsa di na roba; e cussì i la uši
encja jò. In furlàn na peràula ca si visinarès a sarès “robitàt,” ca sarès
la sostansa di na roba, coma che in inglèis a si uša la espresiòn
“whatness” o “thingness.”]
1464 (return)
[ La viva speransa (cal
à un omp coma Trojàn) di zì a cognòsi Diu a và a “vinsi” sul volej (o
amòu) divìn, ca ghi scolta a chej ca mòstrin speransa.]
1465 (return)
[ Trajàn (la prima) e
Trojàn (la cuinta) dùtis dos colocàdis ta la sèa da l’acuila.]
1466 (return)
[ Secònt i comentatòus,
al è stàt San Gregorio a preà par che Trajàn al tornàs fra i vìfs par fà
dal ben—cal era il so dešideri.]
1467 (return)
[ Voltàs: tal sens che
in ta chistu momènt al à la nustra atensiòn.]
1468 (return)
[ Crist.]
1469 (return)
[ Tal vuli da l’àcuila,
lì cal lus cuj altri beàs.]
1470 (return)
[ Il spìrit di Rifeo il
Trojàn.]
1471 (return)
[ Da gràsia a gràsia…]
1472 (return)
[ (Pur. XXIX. [Footnote
121]-) Li tre siòris minsonàdis chì a sòn la Fede, la Speransa e la
Caritàt ca èrin cun Beatrìs visìn da la roda destra dal so cjar. Chisti
virtùs a ghi’an servìt coma batièšin al Trojàn pì di mil àis prin dal
vignì dal redentòu. Coma ca dìs l’àcuila sùbit sot, a è inùtil che
nuàltris puora zent i provani a capì il misteri da la predestinasiòn, cal
contèn in se li rašòns ca spiegarèsin—se doma i rivàsin a
penetralu—stranèsis teològichis coma che dal cašu di Trojàn. Lo stes,
però, si si ategnìn al cašu di Rifeo il Trojàn, a èše necesàri che un
pagàn, dišìn un indiàn canadèis da la epoca pre-colombiana, al vedi vùt li
virtùs teologàls (caritàt, fede, speransa) e vej crodùt al vignì di Crist,
etc., par vej podùt èsi acetàt la sù, tra i beàs? O misteri da la santa
fede!]
1473 (return)
[ Diu stes, cal è chel
cal tèn in motu duti li ròbis.]
1474 (return)
[ Par diši la veretàt,
tal originàl Dante al à “s’affina,” espresiòn ca mostra un perfèt acòrdu
fra il volej daj beàs e il volej di Diu.]
1475 (return)
[ Li sèis daj vùj a si
sbàsin e a si àlsin al stes timp, cussì coma l’intensitàt da li lùcis tal
vuli da l’àcuila a si alsava o sbasava in perfèta sintonìa cul parlà da
l’àcuila.]
1476 (return)
[ Tal originàl i vuj di
Dante a si fìsin su la “mia donna.” Purtrop il furlàn a nol somèa vej
l’ecuivalènt di chista espresiòn. La me fèmina? No. La me siòra? Nencja.
La me zovina? La me fruta? La me madona? La me biela? La me ninina? No.
No. No. No e no.Il furlàn a nol à nisùna peràula ca si visina a la “mia
donna.” La “mia donna” tal sens ušàt da Dante a è espresiòn di gentilesa,
di rafinatesa, di galanterìa—cualitàs di un mont social e romàntic che, i
cròt, a nol à maj parlàt furlàn. Il furlàn, almancu chel parlàt a San
Zuan, al è, in tal scori da la storia, stàt lenga dal contadìn e lì, a è
da amètilu, espresiòns cavalerèschis coma la “mia donna” a sòn difìsilis
da cjatàlis.]
1477 (return)
[ Semele, na amànt di
Gjove ca veva insistìt di jòdilu in tal so splendòu e, in tal jòdilu, a si
veva brušàt e di ic a no era restàt altri che un grumùt di sinìša.]
1478 (return)
[ Cualsìasi altra
fèmina (fiòla, siòra, zovina, ninùta o fruta ca sedi) a corarès il riscju
di someà una di chès ca si vàntin da li so bielèsis. Tal cašu di Beatrìs,
però, chistu aserimìnt che la so bielèsa a stà doventànt sempri pì
luminoša a no si pòl clamala vanitàt. Cussì a no è nencja just “perdonà”
Beatrìs—coma che al inisi i eri tentàt di fà. (S’a vès vùt un momènt di
comprensìbil debulesa feminìl i la varès perdonada a colp. Ma chì, sè ca è
da perdonà?)]
1479 (return)
[ Il ridi di Beatrìs.]
1480 (return)
[ Il siètin splendòu al
sarès Saturno, indà ca sòn apena rivàs. Ta la cjera adès a si sìnt il
inflùs di Saturno e da la costelasiòn dal Leòn.]
1481 (return)
[ Saturno.]
1482 (return)
[ Saturno al era il re
da la etàt dal òru, cuant che dut a era coma ca varès da èsi, no coma vuèj
cuant che dut (o cuaši) a è coma ca è, e par sigùr no coma cal varès da
èsi.]
1483 (return)
[ Beatrìs.]
1484 (return)
[ Ca jodeva dal jodi di
Diu stes.]
1485 (return)
[ Dante chistu a ghi lu
dìs a un daj spìris luminòus ca ghi stàn in front.]
1486 (return)
[ Beatrìs.]
1487 (return)
[ Ta àltris sfèris
celèstis.]
1488 (return)
[ Tant il ridi di
Beatrìs che il cjantà daj beàs al varès, uchì, na soavitàt cussì granda
che Dante, in bròut di gjùgjulis, a nol podarès apresà—ma a si insiminarès
dal dut, par sigùr!]
1489 (return)
[ Cun che infušiòn di
lus ca vèn dal alt, la lus ca stà parlànt a pol jodi in ta la esènsa di
Diu stes.]
1490 (return)
[ Il me jodi
(inteletuàl) a si adeguèa a la lus divina.]
1491 (return)
[ Coma dita sùbit sù,
nencja i serafìns a rivaràn maj a capì ducju i segrès divìns.]
1492 (return)
[ Dante a la mèt cussì:
“Tra due liti d’Italia surgon sassi….” I lu amèt: chistu al suna un puc
miej dal me mòut di esprìmimi, almancu in ta stu cašu chì. Ma se si’aja da
fà… A pensàighila ben encja Dante al varès aprovàt il pastrosès macarònic
da la me riga, cu la so mistura di furlàn “clàsic” e furlàn di San Zuan.]
1493 (return)
[ I comentatòus a no
sòn sigùrs a cuj ca si riferìs.]
1494 (return)
[ Al era cognosùt coma
Pieri Pecjadòu tal convènt di Santa Maria dal Puàrt.]
1495 (return)
[ Uchì i comentatòus a
pàrlin di un anacronišmo (par via che ai timps di San Pieri Damiàn a no si
ušava encjamò chel cjapièl che i cardinaj a pàrtin vuèj. A no è la prima
volta, a propòšit, che Dante (encja s’a lu fà par bocja di San Pieri
Damiàn) al mostra di èsi crìtic di scju minìstros da la Glišia.]
1496 (return)
[ Cefàs = Cephas: San
Pieri; il grant vasèl: San Pauli.]
1497 (return)
[ Miga mal, Dante,
cuant ca si buta a l’ironìa!]
1498 (return)
[ Cal sarès il sflameà
di San Pieri Damiàn.]
1499 (return)
[ A la mari.]
1500 (return)
[ Cf. Par. XXI. 4-
[Footnote 12]; [Footnote 57]- [Footnote 62].]
1501 (return)
[ Prin da murì.]
1502 (return)
[ Ànsi, il riguàrt cal
stà mostrànt Dante di front di scju beàs, a lu rìnt pì ’ncjamò meritèvul
di vignì ricognosùt da Diu—cal è il so objetìf.]
1503 (return)
[ Il monastèri cal cjòj
il nòn di San Benedèt.]
1504 (return)
[ Zent pagana, ca no
voleva savèighini da la nova fede.]
1505 (return)
[ San Benedèt al veva
fondàt il monasteri di Mont Casìn tal [Footnote 528].]
1506 (return)
[ Il paganèšin.]
1507 (return)
[ Salt = saldu. I
fràris uchì a ghi’an tegnùt dur a la so fede.]
1508 (return)
[ Dante al vòu jodi il
sant coma cal era, lìbar da che luminošitàt ca lu tèn, in ta un bièl sens
paradosàl, platàt.]
1509 (return)
[ ’L Empireo.]
1510 (return)
[ La sù tal Empireo dut
a è perfèt, coma cal è sempri stàt.]
1511 (return)
[ Tal Empireo il “èsi”
a nol è na roba materiàl, coma cal è’n ta che altri sfèris o uchì in tal
nustri puòr mont. I beàs a pòsin rivà fin la sù; roba ca no ghi è pusìbul
a un puòr mortàl coma Dante—almancu no a stu punt.]
1512 (return)
[ Cuant ca si veva
insumiàt di vej jodùt na scjala ca si alsava fin tal cjèl, cun ànzui ca
ghi zèvin sù e jù.]
1513 (return)
[ Puòr Svuàlt! Stu puòr
Benedetìn al era pròpit lì, a partada di man, e cussì i lu’ai ušàt. Colpa
so sa’l è saltàt fòu pròpit cuant chi zèvi in sercja di un Benedetìn cal
rimàs cun salt!]
1514 (return)
[ Convènt, o
monastèri.]
1515 (return)
[ Chel profitàsi da li
rènditis da la Glišia. (A si pensarès che la debulesa umana daj prèdis e
fràris di na volta, coma la debulesa di chej predis dal dì di vuèj, acušàs
di abùšus coma chel da la pedofilia—a si pensarès che sti pècis a varèsin
distrušùt la Glišia sècuj fa. E invènsi ic a para via—e abastansa benòn,
secònt sè ca si jòt.)]
1516 (return)
[ Se ca custodìs la
Glišia a no ghi apartèn nè ai parìncj’ daj fràris e prèdis, nè a àltris ca
vòlin scuèdi.]
1517 (return)
[ San Francesco.]
1518 (return)
[ Miràcuj bìblicos coma
il spartì da li àghis o’l fà l’aga dal Gjordàn zì cuntra curìnt a èrin pì
grandi maravèis che un pusìbul intervènt di Diu di “coreši” la corusiòn
ch’i’ai apena descrìt.]
1519 (return)
[ Par via che Beatrìs a
ghi’a permetùt di “vinsi” la so gravitàt naturàl e di zì sù svelt, coma un
spìrit.]
1520 (return)
[ Il sen dal Zodiac cal
seguìs il sen dal Toru al è la costelasiòn daj Zìmuj—e a è sot di chistu
sen che Dante al era nasùt.]
1521 (return)
[ Il firmamìnt.]
1522 (return)
[ Il gran pàs al sarès
la dificoltàt ca ghi resta a Dante di contà da li ròbis ca nol à encjamò
descrìt dal Paradìs.]
1523 (return)
[ I ànzui.]
1524 (return)
[ Dante al stà oservànt
la luna da che altra banda, la banda che nuàltris i no jodìn maj e ca no’à
li màcis ca si jòdin da chì—da la cjera.]
1525 (return)
[ Pari dal soreli.]
1526 (return)
[ Maja e Dion a èrin li
màris di Mercurio e Vènere—ca ghi zìrin atòr e visìn dal soreli.]
1527 (return)
[ Gjove al è’n tal miès
di Mars e Saturno; un cjaldòn, e ’l altri frejdùt.]
1528 (return)
[ Vandelli al nota
che’n taj timps di Dante i astronòmos a riferìvin ai poscj’ indà ca èrin i
pianès coma “cjašis.”]
1529 (return)
[ Coma la usièla,
Beatrìs a stà spetànt, duta ansioša, par cualchicjusa di luminòus cal stà
par spuntà da un momènt a l’altri.]
1530 (return)
[ Dut il frut cal vèn
fòu da la influensa daj cjèlos, cal sarès dut il insièmit daj sans dal
Empireo.]
1531 (return)
[ Parsè che li peràulis
a no rìvin a descrivi dut chel splendòu.]
1532 (return)
[ Crist.]
1533 (return)
[ Miga mal sta teoria
medievàl di coma ca nàs na saèta!]
1534 (return)
[ I si recuardàn ben
che puc prin (Par.XXI.4+ e [Footnote 62: + ) Dante a nol varès podùt jodi
Beatrìs in ta dut il so splendòu; ma adès cal à jodùt altri ròbis
brilàntis al è pì preparàt a vuardà e apresà il ridi luminòus di Beatrìs.]
1535 (return)
[ Cuanti vòltis ch’i
vìn vùt dùcjus chista esperiensa chì! Spes a susèit che cuant ch’i si
sveàn a colp, ta miès di un sun, i dišìn: èco, a bišùgna che stavolta i mi
recuardi di sè ch’i mi stevi insumiànt. Ma, nonostànt il propòšit di
recuardàsi daj particulàrs dal sun, puc dopo ch’i si sìn ben sveàs il sun
al è zùt sul’òsti e dut sè ca ni resta a è la certèsa ch’i si sìn insumiàs
di cualchicjusa ca meretava di èsi recuardada. Tal cašu di Dante, a sarès
interesànt aplicà li teorìis di Freud—o di Schachtel. (Chist’ùltin al è
chel cal dìs che la rašòn pa la cual i no si recuardàn daj suns a è par
via che i suns di sòlit a pàrtin a gala li ròbis che pròpit i vorèsin
vej—tal cašu di Dante chistu al somèa pròpit just—ma ca sarès cuntra i
precès fondamentàj da la nustra cultura di podej vej o otègni.)]
1536 (return)
[ Dante a nol rivarès a
descrivi la bielèsa inefàbil dal ridi di Beatrìs—e dal rest dal so aspièt
sant e luminòus—nencja s’al vès la asistènsa di dùcjus i poès ispiràs da
dùtis li Mùšis.]
1537 (return)
[ Ca sarès la poešia di
Dante.]
1538 (return)
[ La roša = Maria; i
gìlios = i apòstui.]
1539 (return)
[ Il so vuli a nol era
encjamò abituàt—o dal dut preparàt—a jodi višions luminòšis coma chè ca
stà par prešentasi al so vuli.]
1540 (return)
[ La cauša a sarès
Crist stes.]
1541 (return)
[ La prešensa visìna—e
di conseguensa tant luminoša—dal Signòu a ghi varès impedìt a Dante di
podej jodi i altri beàs, lòu stes esìnt luminòus.]
1542 (return)
[ Sùbit dopo che il
Signòu, cu la so luminošitàt, a si’a un puc distansiàt, Dante al pòl
concentrà il so vuli sul bièl flòu (Maria—la roša mìstica) reprešentàt dal
lustri pì intèns cal à davànt di luj.]
1543 (return)
[ In tant e in cuant:
in cualitàt e in intensitàt.]
1544 (return)
[ Chista “flama” a
sarès, secònt i comentatòus, chè dal ànzul Gabrièl.]
1545 (return)
[ ’L ànzul al
“coronava” cu la so melodìa chel gjojèl (zefìr) ca era Maria, e ic a so
volta a feva dut il cjèl risplìndi coma da la lus di un grant zefìr.]
1546 (return)
[ Il Empireo.]
1547 (return)
[ Il nonu cjèl, o Prin
Motu, cal imbràsa dut il rest dal mont. La so visinànsa a Diu a ghi permèt
di godi pì da li àltris sfèris il calòu cal vèn radiàt da Diu e da li so
asiòns divìnis.]
1548 (return)
[ Maria e la so simìnsa
(il Signòu) a sòn zùs in sù cussì a la svelta che il vuli di Dante a nol è
rivàt a seguìju.]
1549 (return)
[ Tal originàl: Sti
ànimis a èrin tal semenà “buone bobolce.” Interesanta la nota di Vandelli,
cal sugerìs che “bobolce” a deriva da “bifolca,” ca significarès “cjera” o
“cjampàgna” in ta cers dialès dal nord. Al spiegarèsia , chistu, il
significant di “bifolco,” espresiòn cal ušava me Barba Toni (puarèt) cuant
che, da frutùt, i vegnevi da luj butàt par aria. Ca la vedi ušada (coma
cal feva cun ludro) in tal sens di “contadinàt” o di “vilàn” o di
“salvàdi” par significà che un cal era coma li altri bèstis da la cjera?]
1550 (return)
[ San Pieri, cal è stàt
vitoriòus sul mal. Il “concilio” al sarès il insièmit da li ànimis beàdis
dal nòuf e dal vecju Testamìnt.]
1551 (return)
[ La nustra fantašìa a
no riva a rìndighi gjustìsia a la soavitàt celestiàl di chistu cjànt.]
1552 (return)
[ Cussì a ghi dìs San
Pieri a Beatrìs.]
1553 (return)
[ Viru = Latìn
(sanzuanišàt) par omp.]
1554 (return)
[ Dal paradìs.]
1555 (return)
[ Coma ca ni recuàrdin
i comentatòus, San Pieri “ambulabat super aquam, ut veniret ad Jesum.”
(Matt.XIV. [Footnote 25]-)]
1556 (return)
[ Un ca si prepara a
afrontà un ešàm ca ghi vierzarà la strada al dotoràt. Chistu bacelièr al à
di tegnisi pront a provà (no a determinà) la cuestiòn ca ghi vèn proponùda
dal mestri.]
1557 (return)
[ Mestri—San Pieri; la
cuestiòn su la cual al vegnarà ešaminàt: la fede.]
1558 (return)
[ San Pauli.]
1559 (return)
[ Pal significàt
medievàl e Tomìstic di scju vocabuj i sugerìs i comentatòus.]
1560 (return)
[ ’L intensiòn = il
crodi (i cròt), cal doventa sostansa, tal sens scolàstic di veretàt.]
1561 (return)
[ Ca sarès il jodi in
ta li veretàs etèrnis, aparèntis doma s’a si è in paradìs.]
1562 (return)
[ Cun vigòu, cun
pasiòn.]
1563 (return)
[ Al so stamp.]
1564 (return)
[ Gjojèl.]
1565 (return)
[ A è fede sensa lìmit
chista. I lešèvi tal Vecju Testamìnt alsèra che rìghis ca còntin di chel
puòr diàu cal và’n taj cjamps di domènia in sercja di stecùs par tègnisi
cjalt. E Diu, avìnt oservàt ca nol rispetava la domènia, a ghi dìs a Mošè:
“Copàilu. Bišùgna cal vègni lapidàt.” (Nùmars [Footnote 15]: [Footnote
32]) Èco, a bišùgna vej na fede da leòn (cussì par diši, sicòma ch’i no
soj tant sigùr di cuanta fede ca’an i leòns) par cròdighi a la gjustìsia
di chistu Diu vecju.]
1566 (return)
[ Il Testamìnt vecju e
chel nòuf a sòn chì tratàs coma componìns di un argumìnt silogìstic.]
1567 (return)
[ Tal sens di òpera
divìna.]
1568 (return)
[ In ta sta metàfora la
natura a è paragonada a un fabri ca nol è bon di scjaldà e di dàighi forma
a ròbis ca sòn aldilà da li so capacitàs—ca sarèsin i miràcuj.]
1569 (return)
[ Che ròbis
consideràdis miràcuj.]
1570 (return)
[ Il Te Deum
laudamus….]
1571 (return)
[ Secònt il Vanzèli di
San Zuan, San Zuan al era stàt il prin a rivà in tal sepulcri di Crist, ma
San Pieri al era stàt il prin a entràighi e crodi che Crist a si era rifàt
vif.]
1572 (return)
[ Tal sens che’l Spìrit
Sant su di lòu a si’a fermàt e cul santificàju a ghi’a cussì permetùt di
risevi la veretàt.]
1573 (return)
[ S’i vìn na sincuìna e
na cuindišìna, parsè no na trina?]
1574 (return)
[ Ta l’analogìa: il
siòr = San Pieri; il servo = Dante.]
1575 (return)
[ I vegnaràj incoronàt
poeta, cu la corona di oràr, tal Batisteri di San Zuan indulà chi soj stàt
batiešàt.]
1576 (return)
[ Coma che di fàt, San
Pieri al à fàt a la fin dal ùltin cjànt.]
1577 (return)
[ San Jacu al veva il
so sepulcri in Spagna (Galisia), indà che par jòdilu tàncjus a
pelegrinàvin.]
1578 (return)
[ San Jacu al veva
comentàt su la bondansa di gràsis dal cjelo (la nustra bašìlica—o la cjaša
di Diu).]
1579 (return)
[ I tre, Pieri, Jacu e
Zuan, a vègnin a raprešentà la fede, la speransa e la caritàt.]
1580 (return)
[ Cul incoragjamìnt di
San Jacu al pòl adès vuardà la granda luminošitàt daj beàs che prin i so
vuj a no èrin rivàs a sopuartà.]
1581 (return)
[ Di front di Diu e daj
beàs.]
1582 (return)
[ S’al vès rispundùt
luj al varès corùt il rìscju di someà vanitòus. Miej lasà che ic a ghi
fèdi i cumplimìns.]
1583 (return)
[ Coma ca dìs Beatrìs,
a Dante a ghi è concedùt di vignì chì, in ta sta Gjerušalem, par višionà
la so realtàt prima di tornà’n tal mont e finì il so lotà in ta la “Glišia
militànt.”]
1584 (return)
[ Aut `òus da la Bibia,
etc.]
1585 (return)
[ David.]
1586 (return)
[ Diu.]
1587 (return)
[ Salm IX. [Footnote
11]: “Sperent in te qui noverunt nomen tuum,” coma ca lešèvin na volta.]
1588 (return)
[ La speransa ca ghi è
stada istilada da San Jacu e Davide adès al pol luj stes istilala in
àltris.]
1589 (return)
[ Al sinti li làudis di
Dante, San Jacu al và pròpit in “bròut di gjugjulis”!]
1590 (return)
[ San Jacu al àrt di
chel amòu ca ghi veva permetùt di afrontà il so martìri fin al momènt da
la so muàrt.]
1591 (return)
[ Cuant che un al và in
paradìs (da sta cjera) al varà sù doj vistìs: il so spìrit e il so cuàrp.]
1592 (return)
[ San Zuan da
l’Apocalìs, cuant cal parla da la risuresiòn daj cuàrps.]
1593 (return)
[ Secònt chej ca
s’intìndin, al tramontà dal soreli (vièrs la fin di zenàr) a vèn fòu la
costelasiòn dal Cancri. E, Dante al dìs, se sta costelasiòn a varès na
stela tant luminoša coma cal è chel lustri cal spunta fòu daj beàs in ta
stu momènt—cal sarès San Zuan—alòra a sarès sempri dì par un mèis intej.
Chì jo, no volìnt èsi pignòu, i ghi làsi i particolàrs a chej ca sàn.]
1594 (return)
[ ’L usièl = pelicàn =
Crist. (Crist a ni ufrìs se stes coma che—secònt la storia—il pelican a
ghi ufrìs il so còu ai picinìns sos.)]
1595 (return)
[ Dante al tenta di
jodi se San Zuan al è dotàt di cuàrp. San Zuan al sodisfa la curiošitàt di
Dante cun sè cal dìs pì’n jù.]
1596 (return)
[ Cuant che il nùmar
daj beàs ca sù al dovènta compàj dal nùmar predestinàt da Diu di vignì
“elèt” par rimplasà i ànzui pierdùs che volta da la rivolta daj ànzui
capitanada da chel tramàj di Lusìfar.]
1597 (return)
[ Doma Crist e Maria a
sòn zùs sù’n tal Empireo cun cuàrp e spìrit—no San Zuan, al contrari da la
legenda.]
1598 (return)
[ Par via dal splendòu
di San Zuan ca lu tegneva imbarlumìt.]
1599 (return)
[ Di San Zuan.]
1600 (return)
[ Beatrìs a no ghi’è’n
tal dì di Dante: a no ghi’è pusìbul jòdila par via cal è encjamò
imbarlumìt.]
1601 (return)
[ Anania a ghi veva
ridàt la vista a San Pauli cul tocjàlu in taj vuj cu la so man.]
1602 (return)
[ Chèl cal fà contèns i
beàs uchì al è il prinsìpit e la fin di dut sè che’l Amòu (Diu) a
m’insegna.]
1603 (return)
[ San Zuan al vou savej
in maniera pì particularišada coma che Dante al à imparàt a volèighi ben
al Signòu.]
1604 (return)
[ Il ben (amòu) ca si
ghi vòu a na roba al vèn pì grant se pì granda a è la bontàt da la roba a
la cual a si ghi vòu ben.]
1605 (return)
[ Diu stes—l’esènsa
ca’a dut sè ca è di bon.]
1606 (return)
[ Aristòtil? Platon?
Àltris? I studiòus a no sòn sigùrs.]
1607 (return)
[ San Zuan.]
1608 (return)
[ Secònt i comentatòus,
chista a sarès na referensa a l’Apocalìs.]
1609 (return)
[ Ta l’Apocalìs,
l’àcuila a è minsonada coma sìmbul di San Zuan. (Apocal. IV.7.)]
1610 (return)
[ …Di sè cal voleva
ch’i contàs.]
1611 (return)
[ Dal Signòu.]
1612 (return)
[ Diu. (“Pater meus
agricola est.” Zuan XV.1)]
1613 (return)
[ Par dìšila justa, il
gran Diu prima di Adàm al veva creàt i ànzui. Ma Adàm al era sens’altri il
prin omp creàt.]
1614 (return)
[ Tal sens di “frut.”
Tal originàl Dante al uša “pomo,” intindìnt diši che Adàm al è ’l unic
frut che ’l amòu di Diu al à creàt cuant cal era zà madùr.]
1615 (return)
[ Ogni fèmina a è o fìa
di Adàm o a è so nuàra par vej spošàt un daj so fiòj.]
1616 (return)
[ Il plašej di Adàm (il
prin spìrit) di contentà Dante a si pòl jòdilu sot da la lus ca lu
inglùsa.]
1617 (return)
[ Diu.]
1618 (return)
[ Il paradìs terèstri.]
1619 (return)
[ E i ti vùs pur savej,
etc.]
1620 (return)
[ Il gustà dal frut dal
àrbul proibìt. (Se Dante al vès podùt dàighi na ocjada a che Eva ca ghi
stà in bras dal Signòu in ta che famoša pitura da la Creasiòn dal Omp, al
varès jodùt che, almancu par Michelangelo, il frut dal àrbul proibìt a
ghi’era sens’altri’n tal vùli di che cocolota di Eva lì, coma che ben a
somèa da la sberlocjada ca ghi dà a chel puarèt di Adàm.)]
1621 (return)
[ La proibisiòn di no
tocjà il frut, etc.]
1622 (return)
[ Adàm al veva vivùt
par [Footnote 930: àis. Dopo muàrt al veva pasàt in tal limbo [Footnote
4302: ajs. Cul vignì dal Signòu, Adàm al era zùt sù in tal Paradìs. Cussì
chè da la creasiòn dal omp al vignì dal Signòu a èrin pasàs [Footnote
5232: àis. S’i ghi metìn insièmit i [Footnote 2004: àis pasàs dal nasi di
Crist al dì di vuej, Adàm al è stàt creàt [Footnote 7236: àis fà. Taj
nustri timps, l’aritmetica da l’evolusiòn dal mont a è cambiada un puc pì
di un puchitìn.]
1623 (return)
[ La lenga di Adàm a
era stada parlada fin in taj timps di chel cuarantavòt di Babèl.]
1624 (return)
[ Rašonèvul.]
1625 (return)
[ “…Mobil, cual piuma
al vento” a vèn a mins.]
1626 (return)
[ A è naturàl che ’l
omp al parli, ma la lenga cal decìt di parlà a è na roba arbitrària ca
decìt la zent di chì o di là.]
1627 (return)
[ Il limbo, cal
circonda ’l infièr.]
1628 (return)
[ “I” e “El” a sarèsin
ducju doj nòns ca si riferìsin a Diu—il prin, secònt i comentatòus, al dà
da intindi cualchicjusa di cabalìstic (e il I stes a si riferìs al nùmar
un Romàn); il secònt al è Ebreo par Diu.]
1629 (return)
[ In ta [Footnote 24:
òris il soreli a si moveva tra cuatri cuadràns. La “prin’ora” chì a sarès
il prin cuadrànt, cussì che Adàm, esìnt stàt in tal Eden chel timp cal
dura dal prin al secont cuadrànt, al sarès restàt in tal Eden par puc pì
di sèis òris. (I amèt ch’i saj puc di chisti ròbis arcànis! Miej zì là di
chej ca san.)]
1630 (return)
[ Li mušis di San Zuan,
San Jacu, San Pieri e Adàm.]
1631 (return)
[ San Pieri.]
1632 (return)
[ Lusìfar.]
1633 (return)
[ Tal infièr.]
1634 (return)
[ Daj timps da la
pasiòn dal Signou.]
1635 (return)
[ La Glišia.]
1636 (return)
[ Una part: i Guelfs;
l’altra: i Ghibelìns.]
1637 (return)
[ Il Guascòn: il Papa
Clement V; il Caorsìn: Zuan XXII (no il Papa bon—Zuan XXIII—ma chel
tristàt daj timps di Avignon. (Dèit pur n’ocjada ai comentatòus.)]
1638 (return)
[ Domanda dut, sensa
platà nùja.]
1639 (return)
[ Cuant che il soreli
al è in ta la costelasiòn dal “cuar dal cjavròn” (Capricorn).]
1640 (return)
[ A mi tòcja inchinami
al furlàn di la da l’aga (ma al è doma un prestit).]
1641 (return)
[ Miej dà na ocjada ai
comentatòus par capì chista arcana oservasiòn astrològica di Dante. Pal
momènt a basta savej che Dante al stà dišìnt ca sòn pasàdis sèis òris da
cuant cal à par ùltin vuardàt la jù’n ta la cjera. (Cf. Par XXII.
[Footnote 128]—)]
1642 (return)
[ Da lì cal è Dante al
riva a jodi ta una banda il Stret di Gibiltèra, indulà che la nàf di Ulìs
a si veva infondada; ta che altra la spiagja, ta la Fenicja, indà che
Europa a veva marošàt cun Gjove. Chel can da l’ostia di Gjove a si veva
trasformàt in toru—toru gentìl, si capìs—e a ic, secont Dante, a no ghi
veva displašùt pròpit tant di vej dovùt sopuartà il so “dols car’c.”]
1643 (return)
[ La nustra cjera.]
1644 (return)
[ Una costelasiòn.]
1645 (return)
[ “Cjar umana” a
riferìs a la natura; “pitura” a riferìs a l’art.”]
1646 (return)
[ Leda, coma ca conta
la storia, a era stada sedušuda da chel scaltri di Gjove (ca li induvinava
dùtis). Savìnt che a Leda a ghi plašèvin i cìgnos, a si veva tramutàt in
ta un di chej usièj lì e da bièl usièl cal era doventàt, al veva fàt, mah,
al veva fàt sè cal veva fàt, cul rišultàt che dal òuf di Leda a ghi èrin
nasùs i doj zìmuj che adès a sòn lasù tra li stèlis. Dante, duncja, a ni
stà dišint che’n ta stu momènt la bielèsa divina daj vuj di Beatrìs a lu’a
pocàt a vuardà in alt, vièrs il Prin Motu. A è da notà, però, ’l
acopiamìnt da la soavitàt di Beatrìs (e Dante al è mat par ic) a
l’atrasiòn cal sìnt pal bièl nìt di Leda. Tant par gust i vorès sugerì che
l’atrasiòn sintùda da Dante par Beatrìs a à—o a à vùt—taj timps indavòu
cualchicjùsa ca veva in sè almancu un puc di un tacadìs sensual ma che cul
zì dal timp chista atrasiòn fišica a si veva sublimàt in ta che figura
spirituàl che Beatrìs a è doventada, e di conseguensa in tal so viàs vièrs
il Alt. A mi vèn in mins—ma cu na spunta un puc diferenta—na poešia di
John Donne. Donne a si sinteva torturàt da che do costàntis atrasiòns: il
spìrit da na banda e il cuàrp da che altra. Benòn—in ta na poešia al trata
di un tipo coma luj, che volìnt sedùši na bièla zovinùta, ma savìnt che
luj al varès da tègnisi sodisfàt di na relasiòn spirituàl, a la fin a si
rasègna di otègni pur il so cuàrp, dišìnt che, dopodùt, cuant ca si trata
dal spìrit, po, “the body is his book”!]
1647 (return)
[ Il Prin motu e il
nonu cjèl.]
1648 (return)
[ In ta cual post
particulàr di stu cjèl ca mi veva partàt.]
1649 (return)
[ ’L Empireo.]
1650 (return)
[ Stu nonu cjèl (il
Prin Motu) al è inglusàt da la lus e dal amòu ca fòrmin il pensej divìn,
coma che il nonu cjèl al inclùt in sè stes dùcjus i altri vot cjèlos.]
1651 (return)
[ “Mant” in tal sens
cal inglùsa il nonu cjèl e ducju i àltris.]
1652 (return)
[ A si jòt che il
mestri di Dante a ghi veva insegnàt ben a jodi i mistèris da la santa
aritmetica: il miès di dèis (= 5) e il cuint di dèis (= 2) a sòn dùcjus
doj circoscrìs dal nùmar dèis; ma il dèis a nol è inglusàt da chej
àltris.]
1653 (return)
[ Il timp al à li radìs
in ta stu cjèl, che dopo a si manifesta in taj àltris vot cjèlos, fin a
determinà il suseguisi da li ròbis in ta sta nustra cjera. A è da notà
coma che chistu pensej di Dante (che di sigùr al riflèt il pensej
Tomìstic) a ghi fa èco a li teorìis modèrnis su la inseparabilitàt dal
timp e dal spàsiu e dal muvimìnt. Fra ’l altri la metàfora dal timp cal à
li so radìs platàdis ta un vas a à aplicasiòn in ta cussì tanti ròbis di
ogni dì. Basta pensà ch’i sìn dùcjus partàs a pasà judìsis su sè ch’i
jodìn, ca si trati dal compuartamìnt un puc stran di un nustri amìc o una
gueruta come che dal imperatòu Bush, e via dišìnt, sensa tant pensà a li
radìs di sè ch’i stìn jodìnt.]
1654 (return)
[ Il prin sen di na
barba.]
1655 (return)
[ Parsè cal è stuf di
sìntila tontonà.]
1656 (return)
[ Se chisti tre rìghis
a’an un significàt un puc misteriòus, a sòn pì’ncjamò in tal originàl. I
studiòus a no sòn tant sigùrs sul coma interpretà il significàt da la
“fia.” A pènsin, però, ca si trati di Circe—che ostia di na maga ca varès
tant afasinàt il Ariosto cualchi sècul dopo di Dante—che Circe, fia dal
“Sol” (chèl ca si fa jodi a la matìna e al sparìs cul scur da la sera) ca
fa aparì cussì bièlis li ròbis dal mont che, par via di chès, un puc a la
volta a si resta dùcjus imbrojàs. I blancs (o inocèns) a dovèntin nèris (o
coròs). A propòšit, Dante al finìs la riga di miès cun “figlia.” Jò, encja
par esigensa di rima, i la finìs cun strea. Fašìnt cussì i ghi cjoj via un
puc dal mistèri da la tersina, che forsi a no è tant na bièla roba. Ma se
si àja da fa?]
1657 (return)
[ A mancja la guida da
la Gloria e dal Impero.]
1658 (return)
[ Zenàr = la nèjf dal
unvièr. In altri peràulis, prin che ’l unvièr al sedi dut finìt.]
1659 (return)
[ Chel centèšin dal dì
cal vegneva pierdùt prima ca si fès avànt il calendàri gregoriàn.]
1660 (return)
[ Adventus veltri qui
debe extirpare cupiditate de mundo. (Tal Vandelli.) Il Veltro al è stàt zà
minsonàt in tal Infièr.]
1661 (return)
[ Da la Glišia—che a la
fìn a zarà pa la diresiòn justa.]
1662 (return)
[ Cu la veretàt.]
1663 (return)
[ Tal originàl:
“che’mparadisa.” Sta peràula inventada da Dante a mi plàs—e a ghi và
pròpit ben encja al furlàn.]
1664 (return)
[ Chistu puntìn di lus
(Diu) al è par nuàltris fàsil da capì—abituàs coma chi sìn a magìis coma
la lus dal lašer, ca è buna da svuarbà un ca la vuarda fìs par via da la
so intensitàt.]
1665 (return)
[ Chel puntìn di lus
(Diu) metùt visìn di na stela, coma che na stela a ghi stà visìn di
n’altra stela, al somearès, in paragon, na luna.]
1666 (return)
[ Il concèt, chì, al è
dal sercli che ogni tant a si jòt atòr da la luna—e il soreli al è tant
višìbil cuant ca è l’intensitàt dal splendòu da la luna. (Pròpit do sèris
fa i’ai jodùt un sercli biel e grant atòr da la luna di Ashcroft. I sìn a
metàt mars. Il sercli al era na roba da jodi. Jò i’ai pensàt, “Se’l vòlia
diši?” E cuant ch’i mi soj levàt la matina dopo il tre di mars dal
[Footnote 04], là di fòu i’ai jodùt un cuatri centìmetros di nèif. Che il
sercli al vedi volùt diši chè? O cal vedi volùt diši che Lolli (la me
cagna) a varà fra do setemànis na sgaravana di bièj cjanùs? Cuj lu sàja.]
1667 (return)
[ Il mont, in ta stu
cašu, al è chel cal inclùt ducju i cjèlos che, concèntrics, a zìrin atòr
da la cjera, fin al Prin Motu. Cussi chè il sercli atòr dal puntìn di lus
(Diu) al zira pì svelt di dùcjus.]
1668 (return)
[ L’arcobalèn (Iris).]
1669 (return)
[ Tal so splendòu,
chistu sercli a ghi somèa pì daj àltris a la lus divìna par via di èsighi
pì visìn. E chì, coma ca ni dìšin chej ca sàn, i sèrclis apena descrìs a
raprešèntin i òrdins daj ànzui, tacànt cuj Serafìns, seguìs dai Cherubìns,
i Trònos, li Dominasiòns, li Virtùs, i Potentàs, i Principàs, i Arcànzui e
par ùltin i Ànzui (puarès).]
1670 (return)
[ Beatrìs a à sùbit
jodùt che Dante al era penseròus, ca nol veva dut ben capìt.]
1671 (return)
[ Diu. (La fišica
moderna a ghi è d’acordu a l’idea che dut a’a tacàt da un puntìn.)]
1672 (return)
[ Il centro, cal sarès
la cjera secònt il sistema di Tolomèo.]
1673 (return)
[ Ešempli: il modèl;
ešemplàr: il modelàt. Il modèl al sarès chel mont di la sù—’l Empireo; il
modelàt: il mont di ca jù—chel sensìbil. Cussì a la pènsin i studiòus—e jò
i ghi soj d’acòrdu.]
1674 (return)
[ Stu ’ntorgulamìnt di
metàforis a nol è doma colpa me; un puc di colpa a bišugna pur dàighila a
che benedeta di Beatrìs.]
1675 (return)
[ “Stu chì” al è il
Prin Motu che, coma ca è clar dal so nòn, a ghi da muvimìnt ai altri
cjèlos. E chistu a ghi corispùnt pì di dut al sercli daj Serafìns.]
1676 (return)
[ A ogni cjèl a ghi
corispùnt il so sercli ang èlic. Cussì al nonu cjèl a ghi corispùndin i
Serafìns; al otàf, i Cherubìns, e via dišìnt.]
1677 (return)
[ I comentatòus a ni
dìšin che Borèa a soflava cun tre curìns: il Maestràl, da destra; il
Tramontàn, dal miès; e il Grecàl da la banda sinistra. ìn ta stu cašu al
tira il Maestràl, il vint pì dols daj tre.]
1678 (return)
[ In tal sens, i cròt,
che il fièr cul cjalt dal cjarbòn ardìnt al doventa incandesènt.]
1679 (return)
[ ’L efièt chì al è
chèl di mostrami il stragrànt nùmar di sintìlis ca dàn fòu i sèrclis
celestiàj.]
1680 (return)
[ A tèntin pì ca pòsin
di someàighi a Diu (il punt) in tal so splendòu.]
1681 (return)
[ Tersina.]
1682 (return)
[ Il ver al vèn par
prin comprendùt dal intelèt e in sèguit dal amòu—ca lu seguìs coma che na
onda a ghi va davòu da n’altra. (Dante al uša la metàfora dal “secondà”
par esprimi chista idea.)]
1683 (return)
[ Il mèrit al è generàt
da la gràsia divina e da la buna volontàt da la creatura.]
1684 (return)
[ Sempri pì’n sù,
secònt il mèrit .]
1685 (return)
[ La gràsia a para via
a flurì encja’n tal secònt grup (di tre) ta la gerarchìa daj ànzui—e a no
svanìs, coma che invensi a smètin di flurì i flòus cul vignì dal autùn chì
di nu, cuant ca si fa jodi la costelasiòn dal Arièt.]
1686 (return)
[ I prins—chej che par
prin a cjantusèjn sul finì dal unvièr.]
1687 (return)
[ Scju òrdins a sòn
nominàs in ta la tersina ca seguìs.]
1688 (return)
[ Dionìs l’Aeropagita,
che na volta a crodèvin cal vès scrìt il libri De coelesti hierarchia.
(Comentatòus.)]
1689 (return)
[ San Pauli.]
1690 (return)
[ Apol e Diana (soreli
e luna).]
1691 (return)
[ La sostansa di chisti
rìghis a è che Beatrìs a stà sidina par un momentùt—chel tant che soreli e
luna, o li dos costelasiòns nominàdis, a sòn in ecuilibri. Pasàt il
ecuilibri, la luna a và jù e il soreli al vèn sù. E a stu punt Beatrìs a
taca di nòuf a parlà.]
1692 (return)
[ Beatrìs a à vuardàt
in ta la mins di Diu, in ta la cual a si jòt ogni post e ogni timp. E, i
dišarès, chì a si unìsin idèis medievàlis e modèrnis tal ricognòsi la
sìnteši dal spàsiu e dal timp e la impusibilitàt di separàju.]
1693 (return)
[ La bontàt di Diu a
si’a cussì espandùt. A bišugna ameti, però, che in ta la solitùdin da la
so pre-angelica eternitàt, encja stu bon Diu al veva bišugna di un pu’ di
compagnìa. Ma a bišugna sinti se cal dìs Dante in ta li rìghis ca
seguìsin: prima da la creasiòn Diu al ešisteva in ta un “ambiènt” ca nol
veva nè un prin nè un dopo—un ambiènt cal era na eternitàt fòu dal timp.
Roba, chista, ch’i faj un pu’ di fadìja a capila, ma che però—coma apena
minsonàt—a somèa ca si visìni a li teorìis di astrofišica modèrnis, ca
dìšin che il timp e il spàsiu a sòn leàs ’l un cun ’l altri; e che tant ’l
un che ’l altri a’an vùt inisi al momènt dal Big Bang, coma che il timp e
il spàsiu, secònt Dante, a’an tacàt tal momènt da la creasiòn.]
1694 (return)
[ Coma zà sugerìt, a
somèa che prin da la creasiòn Diu a nol vedi vùt il timp di stufasi.]
1695 (return)
[ Li tre frècjs a
corispùndin a scju tre elemìns: la forma sostansiàl, la materia in sè
stesa, e il insièmit “perfèt” da la forma e materia. A una mins medievàl
coma che di San Tomàs chista fušiòn a sarès stada comprensìbil e naturàl.
Par me, chi’ai doma cualchi vansadìsa dal medievàl, a mi’è fàsil capì stu
concèt s’i la pensi coma cal fà me fradi Flavio cuant cal và a sarpì in ta
la vigna. Il so impegnu al consist in tre fàšis: prin l’idea di coma cal
vòu ca sedi la vit na volta sarpìda; dopo, il sarpì stes—tac tac cu li
fuàrfis di vit; e par ultin la contemplasiòn da la vit che a stu punt a
contèn in se la forma e la materia e, tant par dìšila pì a la lungja, il
potensiàl (il bon vin cal vegnarà da l’ùa da li vìs cussì sarpìdis).
Pròpit cussì al fà chel lasù. Ma chistu a mi mèt in mins i me milusàrs là
di fòu ca àn encja chej bisùgna di una buna doše di chel tipo di forma lì.
Cussì a è miej ch’i làsi la pena e ch’i cjoli su li fuàrfis di vit! A mi
tocja amèti che chel tipo di creasiòn chì al è un bièl puc diferènt di
chel ca si stà preparànt di fà la me puòra cagna Lollipop, ca’è cussì
rotonda e sglonfa che o vuèj ( [Footnote 17: mars [Footnote 2004]) o domàn
a ti farà una sgaravana di cjanùs. E a pensà ch’an d’è di chej ca pènsin
che la creasiòn a fòs doma roba di na volta!]
1696 (return)
[ La pura forma, la
pura materia, e la uniòn pura da li primi dos, coma za spiegàt.]
1697 (return)
[ La configurasiòn, il
insièmit da li sostànsis (tal sens Aristotèlic) che in ta stu cašu a
sarèsin i ànzui.]
1698 (return)
[ Sot da la sfera da la
luna, indulà che dut a è corutìbil. Chì la materia a pol risevi forma dal
di sù.]
1699 (return)
[ Ta sta zona di miès a
è la uniòn da la materia e dal pur àt divìn, ca si bràmin il un cun
l’altri e si tègnin sempri leàs. Chiscjus a sarèsin i cjèlos. Un bièl puc
pì tars a mi par che Pico da la Mirandula al veva da vignì fòu cun l’idea
che ’l omp, esìnt tal pì alt da la zona corutìbil, al à il podej di zì in
jù o di zì in sù cuj ànzui. Mentri ch’i staj scrivìnt, però, a rìvin
nuvitàs (che par dìšila justa a’an puc di nuvitàt) che a Bagdad a si sìnt
bombardà di nòuf. Chista nuvitàt a seguìs la nuvitàt da la distrusiòn di
un hotel a Bagdad doj dìs fa, e dal masàcri di [Footnote 200: spagnòi
l’altra dì a Madrid, e via dišìnt, ad nauseam. E chista, naturàl, a mi fa
vignì in mins ch’an d’è pì di na frigùja di ironìa tal clamani “potensa
pura” nuàltris puora zent ch’i stìn garegjànt par jodi cuj cal mostra pì
furbìsia in tal distruši e copà. Encja Pico, i cròt, al sarès tentàt di
rivišionà li so idèis—se pì ca nol vès da vignì a jodi la me cagna Lolli
che stanòt pasada a’a vùt sièt Lolùs. Ic, besòla, mentri ca ti vegnèvin
fòu a ti’u lecava e sburtava e rodolava fin ca ti vierzèvin la bocjùta e a
tacàvin a cainà—i no saj pròpit se cun contentesa par èsi rivàs in ta stu
mont, o cu na lamentèla, ca sarès comprensìbi, par èsi stàs intrometùs in
ta’un mont cal à dùtis ches asurditàs ca ghi dàn cussì tant da fà a li CNN
di stu mont. Ma encja s’a vèn da pensà che i cjanùs a si stèdin lagnànt,
una roba a no’è da dubità—e chè a è il compuartamìnt di Lolli che in ta la
straordinaria maniera ca stà tegnìnt cont i so cjanùs a si stà sul seriu
levànt da “potensa pura” a cualchicjusa di angèlic.]
1700 (return)
[ San Tomàs, secònt
Vandelli, al dìs però che San Geronimo a si basava suj vècjus antìcs ca
dišèvin che “angeli sunt ante mundum corporeum creati.”]
1701 (return)
[ Tant par da un
ešempli: “In principio creavit Deus caelum et terram….”]
1702 (return)
[ I ànzui, esìnt i
“motòus” daj cjèlos, a no podarèsin èsi perfès s’a ghi mancjàs chel stes
ca sòn stàs creàs par movi. Di conseguensa, ànzui e cjèlos ( e dut il rest
ca ghi dipìnt) a’an di èsi stàs creàs tal stes timp. QED.]
1703 (return)
[ Ca sarès il stes che
diši, cun pi o mancu precišion, che chej osteàs di ànzui malcontèns a sòn
vignùs chì a ròmpini li scjàtulis.]
1704 (return)
[ Di zighi atorotòr di
chel punt cal è Diu.]
1705 (return)
[ Coma ca nòtin i
comentatòus, la supiàrbia di Lusìfar a è metùda in opošisiòn a la modèstia
daj ànzui ca sòn restàs fedej a Diu.]
1706 (return)
[ Par gràsia divina e
par mèrit so, a no pòsin pì vignì coròs dal mal. (E a Lusìfar se ghi vèvia
mancjàt? Forsi nùja. Forsi il contrari. Forsi Diu al veva vùt na debulesa
par luj, pensànt cal fòs stàt miej di chej altri ànzui—forsi al splendeva
un puc di pì par luj che paj àltris, se sàju jò. Roba chista ca sarès
comprensìbil. Dopodùt a susèit spès che un pari o na mari a vedi un
preferìt fra i so fijòj. Chista preferensa, però, a pol vej vùt un efièt
negatìf: la geneši da la supiàrbia di Lusìfar a pol ben derivà da lì.)]
1707 (return)
[ E chistu afièt
Lusìfar al à di vèilu sintùt mancu daj àltris—par via, forsi, da la rašòn
chi’ai apena sugerìt.]
1708 (return)
[ Daj insegnamìns fàs
ta li “scuèlis” minsonàdis sùbit sù.]
1709 (return)
[ Par via ca dìšin il
fals savìnt di diši il fals.]
1710 (return)
[ In altri peràulis,
dal momènt ca no pòl dàsi che na eclìs a sèdi susedùda par dut, il scurisi
dal soreli al à di èsi stàt dovùt a un miràcul.]
1711 (return)
[ Secònt i comentatòus,
Làpos e Bìndos a èrin nòns ca si’u cjatava par dut ta la Toscana daj timps
di Dante.]
1712 (return)
[ “Ignorance,” a si dìs
in inglèis, “is bliss.” Ta stu cašu a somèa ca sedi il contrari—almancu
secònt Dante. Ma jò i no soj cunvìnt al sent par sent che la pošisiòn di
Dante a è che justa. I staj pensànt a un puòr contadìn di chej timps là
che, sensa nisùna scuela, dut sè cal sà al sà par via dal plevàn dal so
paìs e di sè ca ghi conta. Se stu plevàn a ghi dìs che s’a nol vòu che la
so ànima a zèdi a finila in ta chel fòr cal è ’l infièr, alòra a bisùgna
ca ghi fedi na ofèrta al plevàn e cal otègni stu tocùt di tela che il
plevàn a lu sigùra ca è un tocùt da la vela da la barcja di San Pieri, e
che chistu tocùt di tela a bišugna ca lu impici insìma dal so armàr e ogni
sera a ghi diši un paternoster o doj. In ta stu cašu se ’l àja da fà stu
puòr contadìn? Al crompa la tela e ogni sera a ghi dìs il so paternostri o
avemaria. Adès, secònt Dante e, i cròt, secònt chej san Tomàs prima di
luj, stu contadinàt a nol và a pièrdi doma i bès ca ghi’a dàt al plevàn,
ma encja la so puòra ànima. A mi pàr che chistu puòr disgrasiàt al vèn—par
dìšila cun delicatèsa—freàt do vòltis, e a la granda!]
1713 (return)
[ Cal sarès, com’che
ben si sà: “Euntes in mundum universum praedicate evangelium omni
creaturae.” (Grasie, Vandelli.)]
1714 (return)
[ A vèn in mins una da
li storiùtis di Chaucer (“The Pardoner’s Tale”) ca conta di un di scju
predicjadòus cal fa sglinghinà li monèdis di arzènt ta li so sachètis
contànt strambolòs dal zènar.]
1715 (return)
[ Scju fràris (di
Sant’Antoni) e àltris a si profitàvin da la semplicitàt da la zent cul
vèndighi “indulgènsis fàlsis.” (“Ca jodi chì, sjòra: chistu vuesùt—che in
realtàt al era un vuesùt di na puòra bestia apena pursitada—al è na
relìcua di San chistu o di San chel altri. Chèl che, furtunàt, a lu à al
zarà a pasà di sigùr cualchi bièl àn di mancu tal purgatori. Ca lu crompi,
su, pa la salvasiòn da la so puòra ànima.” E la sjorùta, benedèta, coma
fàja a rešistilu?) A propòšit, la me puora mari a ghi voleva un ben dal
mont a Sant’Antoni, chel di Padova e chel di Versuta. A ghi voleva cussì
tant ben che cuant che, da pìsul, me fradi Esio—puarèt—al sufriva di
epilèsia, a lu’a vistìt cul àbit di un frarùt di Sant’Antòni e tegnùt
vistìt cussì par un àn a pat che Sant’Antòni a lu vuarìs. E Sant’Antòni a
lu veva vuarìt. Che volta lì la “moneda” a no somèa ca sedi stada falsa,
par via che fin in ùltin il barba Esio a no si veva pì malàt. Puòra mari e
puòr barba Esio—requiescat in pacem!]
1716 (return)
[ Il timp esìnt curt, i
vìn da sigurasi che il discòrs a si lìmiti al timp ca ni vansa.]
1717 (return)
[ La mins dal omp a no
riva fin la sù.]
1718 (return)
[ “Miàrs e miàrs a lu
servìvin; dèis mil vòltis dèis mil a ghi stevin in front.” (Danièl 7:
[Footnote 10].)]
1719 (return)
[ La infinitàt di ànzui
za minsonada.]
1720 (return)
[ Trònos, chì, al è da
intìndisi in tal sens coletìf di ànzui.]
1721 (return)
[ ’L amòu che i ànzui a
esprìmin pa la prima lus (Diu) ca ju iradièa a vària, dipendìnt da la
capacitàt di amà dimostrada daj ànzui—che coma ch’i vìn jodùt a no sòn
dùcjus compàis.]
1722 (return)
[ Encja s’a si divìt in
ta un nùmar infinìt di spièlis ang èlics, al resta sempri un—coma prin ca
ju vès creàs.]
1723 (return)
[ Il misdì.]
1724 (return)
[ Cul rivà da l’aurora
cualchi stela la sù a stà svanìnt.]
1725 (return)
[ L’aurora. Pì ca
dovènta dì e pì il cjèl a si’mpalidìs, fašìnt scomparì li stèlis, fin a la
pì luminoša.]
1726 (return)
[ Il insièmit daj
ànzui—i nòuf òrdins ca zìrin atorotòr dal punt.]
1727 (return)
[ Tal sens di
imbarlumìt.]
1728 (return)
[ Il punt (Diu) al era
inglusàt da chèl che luj stes al inglusava—tal sens ca ghi conferiva il so
splendòu.]
1729 (return)
[ La bielèsa di Beatrìs
a và cresìnt cussì tant che encja si ušàsin dùtis li làudis ch’i ghi vìn
fàt fin chì, a no sarèsin asàj par descrivi nencja na pìsula part da la so
luminoša bielèsa.]
1730 (return)
[ Da chel ch’i mi
recuardi jò, cuant che a San Zuan i jodèvin na biela fruta e i volèvin ušà
il pì grant cumplimìnt par laudala, i vegnèvin fòu cul superlatìf “Ma a è
pròpit na roba da jodi!” Chistu i dišèvin—si rivàvin a sierà la bocja ca
ni restava spalancada in tal jòdila.]
1731 (return)
[ Comic o tragic: un
scritòu di na comèdia o di na tragedia.]
1732 (return)
[ Un cal à la vista
debulùta.]
1733 (return)
[ In realtàt, che il
suridi di na fantasuta al insiminìsi un fantàt a no’a di pari roba strana.
Tal cašu di Dante, però, ’l insiminimìnt al è adiritura un
turbo-insiminimìnt.]
1734 (return)
[ ’L Empireo (il cjèl
di pur lušòu).]
1735 (return)
[ Tal Empireo Dante al
jodarà i beàs e i ànzui (li do milìsis). I beàs a ghi vegnaràn mostràs
coma ca somearàn tal dì dal judìsi universàl, cuant che li ànimis a
cjolaràn sù di nòuf i so cuàrps.]
1736 (return)
[ A si è necuàrt che
adès al veva na capacitàt di jodi tant pì granda da la so sòlita
capacitàt.]
1737 (return)
[ S’i si recuardàn coma
che la Comedia a taca, cun Dante pierdùt in ta la foresta, sensa pì la
capacitàt di cjatà la strada justa, alòra i podìn ben capì cal à a la fin
cjatada sta strada.]
1738 (return)
[ Il flun, li falìscjs,
i flòus in ta li rìvis—dut chistu al è un preavìs di sè cal vòu diši.]
1739 (return)
[ L’idea, sedi sè ca
sedi, a è chè di un cal ingropa li sèis cuant cal fa il sfuàrs di pensà, o
di jodi sè ca no è normàl di jodi.]
1740 (return)
[ A stu punt a ghi’a
parùt che l’onda a no fòs pì dreta e lungja coma un flun, ma ca vès forma
circolàr.]
1741 (return)
[ Se un a si gjava la
so mascara al somèa sè cal era prin di meti sù la mascara.]
1742 (return)
[ I ànzui e i beàs.]
1743 (return)
[ I comentatòus a ni
recuàrdin che il sìrcul al è, tra ’l altri, sìmbul da l’eternitàt, di na
roba ca no’a nè inìsi nè fin.]
1744 (return)
[ Clif = rivòn di
culina = clivo tal taliàn di Dante (Vocabolario della lingua friulana, di
Maria Tore Barbina). ’L interesànt chì al è il fat che encja in inglèis a
si dìs “cliff” par significà un straplòmp, o rivòn. A pòl dasi che la
etimologìa da li do peràulis a sedi diferenta. Il inglèis “cliff,” al
deriva dal inglèis antìc, mentri che i pensi che il clif furlàn (= clivo
taliàn) al derivi dal latìn. Ma i no esclùt che tant ’l un che ’l altri a
vèdin la stesa radìs.]
1745 (return)
[ Beatrìs a ghi mostra
il grant nùmar daj beàs ca fòrmin sta roša.]
1746 (return)
[ Il paradìs.]
1747 (return)
[ Il nùmar daj beàs al
è cuaši complèt. A mancja puc post in taj scjalìns di stu empìreo.]
1748 (return)
[ Il zì in paradìs al è
paragonàt al zì a na fiesta di nòsis.]
1749 (return)
[ Rico VII al à, di
fat, intivàt di vignì in Italia cun l’intensiòn di regolà li ròbis, ma,
secònt i comentatòus, al à cjatàt tanta ostilitàt tra i Guelfs e àltris
che i so bòis propošis a sòn zùs a mont.]
1750 (return)
[ Ta stu periodo il
papa al sarà Clement V che, par di fòu, al farà fenta di zì d’acòrdu cun
Rico VII; ma di sot al farà coma il vièr, cal guasta sè che ’l imperatòu
al vorès fà.]
1751 (return)
[ Simon Magu a si veva
meretàt un postùt tal sercli otàf dal infièr; cussì tant Clement V che
Bonifàs VIII (chel d’Alagna) a vegnaràn butàs encja pì’n sot!]
1752 (return)
[ I beàs.]
1753 (return)
[ La compagnìa daj
ànzui.]
1754 (return)
[ Descrìt chì al è un
sbušighès di às ca vàn e vègnin daj flòus e daj poscj’ indà ca làsin la so
mièl.]
1755 (return)
[ Diu.]
1756 (return)
[ Pì di chel tant dovùt
a li variasiòns dal mèrit.]
1757 (return)
[ A mi vèn in mins la
situasiòn dal Iraq che, mentri chi scrif ( [Footnote 16: di Avrìl dal
[Footnote 04]) a somèa ca stedi doventànt sempri pešu. Tant par dà un par
di ešèmplis: un daj cuatri ostàgjus taliàns al è stàt gjustisiàt qualchi
dì fa e i àltris a pòl dàsi ca vègnin fàs fòu in taj pròsins dìs; i
mericàns a’an pierdùt na otantìna di soldàs in ta li ùltimi dos setemànis,
sensa contà chel nùmar amondi pì alt di irachèns ca sòn stàs fàs fòu in
tal stes timp—un milesincsènt, pì o mancu. Èco, la comunitàt internasionàl
a vorès ristabilì ’l òrdin, la pas, in ta sta nasiòn disgrasiada e
introduši libertàt e democrasìa. Ma libertàt e democrasìa—un vivi pì o
mancu normàl e godìbil, insoma—a nol è pusìbul fin ca no vègnin
ristabilìdis il òrdin e la pas. A è par na rašòn coma chista che Dante al
dìs che il “gjoldi” in tal post celestiàl cal stà descrivìnt al pol èsi
realtàt doma se il post stes al è “sigùr.”]
1758 (return)
[ Ta stu nustri mont—in
particulàr, Firense.]
1759 (return)
[ Enìs = la orsa
granda; so fì = l’orsa pìsula. Sti dos costelasiòns a si li jòdin sempri
insièmit ca fàn il so ziru atòr da la stela polar.]
1760 (return)
[ Roma di bielèsis di
stu mont a’n d’aveva pì di ogni altri post.]
1761 (return)
[ Di Diu.]
1762 (return)
[ Stu pari al è San
Bernart di Clairvaux. Al è chì coma sìmbul da la contemplasiòn.]
1763 (return)
[ Beatrìs a è metùda in
tal ters scjalìn. Tal pì alt a è Maria, tal secont Eva, tal ters Rachel, e
cun ic Beatrìs. Chì—secont i comentatòus—a si jòt dut un incrošamìnt di
aritmetica simbolica. (Il tre al è la radìs dal nòuf; e sta radìs a
raprešenta la trinitàt, e Beatrìs a ghi fà part dal nòuf, che in ta stu
intresamìnt al à tanti corispondènsis ca sugerìsin la perfesiòn.)]
1764 (return)
[ Il paragòn chì al è
che luj al è tant lontàn da la višiòn di Beatrìs la sù in tal alt di luj,
coma che un sprofondàt tal mar al è visìn dal mont indà ca “tona.”]
1765 (return)
[ Tal Limbo, prin
sercli dal Infièr, a era zuda par suplicà Virgìlio di judà Dante.]
1766 (return)
[ Serf dal pecjàt.]
1767 (return)
[ Encjamò.]
1768 (return)
[ San Bernart di
Clairveaux.]
1769 (return)
[ Coma ca ni dìšin chej
che di latìn e di grec a s’intìndin, Veronica a vòu diši “figura vera.” Si
chè, la Veronica a sarès chel sudàri, ušàt da Crist zìnt sù’n tal Calvari,
cal à ritegnùt la imàgin da la muša dal puòr Signòu, imàgin ca è encja il
dì di vuèj conservada in ta la bašilica di San Pieri. La Croàsia ta chej
timps là a era un post na vura lontàn. Vuèj, par significà la stesa roba a
si dišarès, forsi, che par jodi sta Veronica a vègnin fin “da li
’mèrichis.”]
1770 (return)
[ A ešìst na storiuta
ca dìs che na dì un al à scuntràt San Bernàrt cal cjaminava besolùt ta la
banda di un bièl lac. “Bun dì, Siòr Bernàrt,” a ghi veva dìt stu chì. “A
nol eše amondi bièl stu lagùt?” San Bernart al veva scjasàt il cjaf e
vignìnt fòu da li nùlis al veva rispundùt: “Lagùt? Cual lagùt?”]
1771 (return)
[ Maria.]
1772 (return)
[ Ca sarès il post indà
cal va jù il soreli.]
1773 (return)
[ Una part dal scjalìn
pì alt, indà che Dante al jòt il splendòu di Maria.]
1774 (return)
[ Stu post indà ca stà
par spuntà Maria al è pì luminòus di cualsìasi altra banda dal scjalìn, o
almancu cussì a mi pàr di capì.]
1775 (return)
[ Chista, a mi par a
mi, a è una da li rari vòltis che Dante al uša un paragòn ca nol somèa
adàt a la situasiòn. Tal cašu di Maria il lustri al è una roba da
dešiderà; tal cašu di Fetòn, il lustri cal ilùmina il timòn al è un lustri
cal parta il puòr Fetòn a la so distrusiòn.]
1776 (return)
[ I comentatòus a jòdin
sta oriflama coma na antica bandiera di combatimìnt fransèsa, colorada di
ros e di zal. In ta stu cašu, la lus di Maria.]
1777 (return)
[ Ca è doma just, par
via che Bernart al era partàt a la contemplasiòn. A è da notà da l’ùltima
riga che encja Dante al stà otegnìnt chista capacitàt.]
1778 (return)
[ Gràsis a Maria, la
ferida lasada in tal omp dal pecjàt originàl a è stada metuda in via di
redensiòn.]
1779 (return)
[ Eva.]
1780 (return)
[ Il cjantòu (o
cjantadòu) al è David, cal veva cometùt il fàl di fa copà Uriah par
imposesàsi da la so fèmina, Betseba. La bišàvula di David a era Ruth.]
1781 (return)
[ La roša.]
1782 (return)
[ Il mur cal divìt i
òrdins daj beàs—chej dal Vecju Testamìnt e chej dal Nòuf Testamìnt.]
1783 (return)
[ Plen, complèt.]
1784 (return)
[ Scju poscj’ a no sòn
encjamò stàs ocupàs da beàs ca àn da vignì.]
1785 (return)
[ La separasiòn a è tra
chej—inclùšis li fèminis ebrèis—che crodùt a ghi vèvin a un Crist futùr e
chej, sot di lòu, ca ghi vèvin crodùt a un Crist zà vegnùt.]
1786 (return)
[ San Zuan Batista e i
sans ca vegnaràn sùbit nominàs a sègnin la granda separasiòn no doma fra
il Vecju e Nòuf Testamins, ma a mòstrin pur la corispundensa fra li
fèminis e i òmis.]
1787 (return)
[ Ta chel intervàl di
doj àis fra la so muàrt e la muàrt di Crist, San Zuan al veva lambicàt—se
lambicà a era pusìbul—in tal limbo.]
1788 (return)
[ An d’è di comentatòus
ca si gràtin il cjaf pensànt a stu pensej. A eše pusìbul che il nùmar daj
“elès” al sedi il stes tant par chej ca’an vivùt prin di Crist che par
chej ca’an vivùt dopo la muàrt di Crist—e ca pàrin via a nasi e a vivi in
nùmars sempri pì als? Jòi i cròt che scju comentatòus a’an ogni rašòn di
gratàsi il cjaf, ma i’ai il timòu che cul tant gratà a pierdaràn ducju i
so cjavièj, e a la fin a no ghi’n savaràn nè pì nè mancu di prima.]
1789 (return)
[ Par via di esi muàrs
prin di vej savùt distìnguj fra ben e mal.]
1790 (return)
[ Chej che pì’n bas a
sarèsin chej muàrs da frutùs che se di mèrit a’n d’àn, a lu’an par via daj
genitòus.]
1791 (return)
[ I varès preferìt il
paragon cal fa Dante fra la inevitabilitàt e gjustìsia di dut sè ca è cu
la curispundensa fra dèit e anèl. Ma stu paragon a nol à curispundùt a li
me ešigènsis di rima. E alòra a bisùgna contentàsi di cussì.]
1792 (return)
[ Di latinìšmos ’l
originàl a’n d’à encjamò di pì! (La zent imprimurida—“festinada” par
Dante—a sarès che rivada chì prima dal so timp: i frutùs.)]
1793 (return)
[ Sta peràula i no l’ai
cambiada par nùja: il furlàn a ghi è còmut encja a Dante ogni tant!]
1794 (return)
[ Diu, al spiega San
Bernàrt, al conferìs li so gràsis coma cal vòu luj. Li so rašòns a sòn sè
ca sòn. A Dante—e al rest di nuàltris—a ghi basta jodi ’l efièt da li
gràsis conferìdis: a no ocòr cal savedi li rašòns.]
1795 (return)
[ Ešau e Jacu (Gen.
XXV: [Footnote 25]) a vèvin mostràt di odiàsi cuant ca èrin encjamò dentri
di so mari.]
1796 (return)
[ Ta la prima etàt—chè
di Adàm a Abràm.]
1797 (return)
[ Coma che la
circuncišiòn a ghi conferìs virtùt ai màscjus a mi’è difisilùt capì.]
1798 (return)
[ ’L Arcànzul Gabrièl.]
1799 (return)
[ Maria, chì clamada
Augusta pal fat che ic a regna’n ta stu impero. I doj minsonàs a sòn Adàm
e San Pieri.]
1800 (return)
[ San Pieri, sintàt a
la destra di Maria, al vèn fàt rišaltà da Dante pì di Adàm, sintàt a la so
sinistra.]
1801 (return)
[ San Zuan il
Evangelista, cal veva vùt la višion daj momèns brus che la Glišia a varès
vùt da frontà in taj timps da vignì.]
1802 (return)
[ Visìn di San Pieri.]
1803 (return)
[ Mošè, sintàt visìn di
Adàm.]
1804 (return)
[ Ana, la mari di
Maria.]
1805 (return)
[ Lùsia a ghi veva
racomandàt di judà Dante in tal so momènt di pì grant avilimìnt.]
1806 (return)
[ Vùt = risevùt. Il
sartòu a si adàta a fà’l so indumìnt cu la stofa ca ghi vèn data. Cussì
San Bernàrt a si adàta a la capacitàt di scoltà e capì cal à Dante.]
1807 (return)
[ Maria.]
1808 (return)
[ Su li cualitàs di
Maria, descrìtis chì taj tre paradòs di stu tersèt, i sugerìs di consultà
i comentatòus.]
1809 (return)
[ Tu i ti sòs chè
che….]
1810 (return)
[ N’altri paradòs: il
fatòu di Maria a si a fàt fà da chè che luj al à fat.]
1811 (return)
[ La “roša càndida” dal
Empireo.]
1812 (return)
[ Tal sens di lus dal
misdì, cuant che il soreli al è’n tal punt pì cjalt.]
1813 (return)
[ Pal me jodi. San
Bernàrt, coma ca si jòt, al fà dut il pusìbul par judà Dante.]
1814 (return)
[ Ta la so maniera
sidina, encja Beatrìs e i àltris beàs a stàn suplicànt Maria, coma cal stà
fašìnt San Bernàrt.]
1815 (return)
[ I pensi che Dante al
intindi diši che Maria a gradìs il preà di dùcjus—no doma daj beàs. Ma a
pensala ben, nuàltris ca jù cuant ch’i preàn i preàn par l’intercesiòn di
chistu o di chel altri sant o beàt. Cussi chè, a la fin daj cons, i no sìn
pròpit tant lontàns ’l un dal altri. Sinò a no ni resta che sperà che
cualchi sant o beàt la sù a ni perdoni.]
1816 (return)
[ Tal alt di Diu stes.]
1817 (return)
[ La lus di Diu a è
sostansa in se stesa, mentri che ogni altra lus a no è che riflesiòn di
chista.]
1818 (return)
[ I oràcuj da la
Sibila, scrìs su fuèis, a vegnèvin spierdùs dal vint.]
1819 (return)
[ S’interna…si
scuaderna: stes vocàbuj dal originàl. La metàfora a funsiona tant ben in
tal furlàn che’n tal taliàn.]
1820 (return)
[ Espresiòns
tomìstichis: sostànsis = sè ca è in se stes; acidèns = manifestasiòns
(variàbilis) da li sostànsis.]
1821 (return)
[ La “naf” daj
argonàutos a ghi veva fàt ombrena al oceano, roba ca veva lasàt Netùn a
bocja vierta. Che tersina chì a è comentada a lunc da Vandelli e àltris.
Jò i interpreti l’espresiòn “letargu” coma na maniera di diši di Dante
che’n ta stu momènt, jodìnt la conesiòn universàl fra sostànsis e acidèns,
roba che nencja i pì grancj’ filòsofos a jòdin cun claresa, a si sìnt
cussì ešaltàt da restà sensa peràulis, a bocja vierta, coma cal era restàt
Netùn stes in tal jodi, pa la prima volta, n’ombrena insima di luj. E par
via da la straordenaria importansa di sta visiòn, Dante al pensa che un
istànt (punt) e basta di straviamìnt (letargu) al sarès ’l ecuivalènt di
vincjasìnc sècuj di straviamìnt da chel altri straordinàri momènt, chel di
Netùn e Argos.]
1822 (return)
[ Diu al restava il
stes in ta la so eterna imutabilitàt; ma jò, cul vuardalu, i rivavi a
jòdighi aspiès ch’i no vevi maj jodùt prin di adès.]
1823 (return)
[ Iris = il arcobalèn.
(Iris = il Fì; ir’s = iris = il Pari.)]
1824 (return)
[ ’L altri ziru (il
ters) al sarès il Spìrit S
End of Project Gutenberg's La Divina Comèdia, Complete, by Dante Alighieri
*** END OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK LA DIVINA COMÈDIA, COMPLETE ***
***** This file should be named 16190-h.htm or 16190-h.zip *****
This and all associated files of various formats will be found in:
http://www.gutenberg.org/1/6/1/9/16190/
Updated editions will replace the previous one--the old editions will
be renamed.
Creating the works from print editions not protected by U.S. copyright
law means that no one owns a United States copyright in these works,
so the Foundation (and you!) can copy and distribute it in the United
States without permission and without paying copyright
royalties. Special rules, set forth in the General Terms of Use part
of this license, apply to copying and distributing Project
Gutenberg-tm electronic works to protect the PROJECT GUTENBERG-tm
concept and trademark. Project Gutenberg is a registered trademark,
and may not be used if you charge for the eBooks, unless you receive
specific permission. If you do not charge anything for copies of this
eBook, complying with the rules is very easy. You may use this eBook
for nearly any purpose such as creation of derivative works, reports,
performances and research. They may be modified and printed and given
away--you may do practically ANYTHING in the United States with eBooks
not protected by U.S. copyright law. Redistribution is subject to the
trademark license, especially commercial redistribution.
START: FULL LICENSE
THE FULL PROJECT GUTENBERG LICENSE
PLEASE READ THIS BEFORE YOU DISTRIBUTE OR USE THIS WORK
To protect the Project Gutenberg-tm mission of promoting the free
distribution of electronic works, by using or distributing this work
(or any other work associated in any way with the phrase "Project
Gutenberg"), you agree to comply with all the terms of the Full
Project Gutenberg-tm License available with this file or online at
www.gutenberg.org/license.
Section 1. General Terms of Use and Redistributing Project
Gutenberg-tm electronic works
1.A. By reading or using any part of this Project Gutenberg-tm
electronic work, you indicate that you have read, understand, agree to
and accept all the terms of this license and intellectual property
(trademark/copyright) agreement. If you do not agree to abide by all
the terms of this agreement, you must cease using and return or
destroy all copies of Project Gutenberg-tm electronic works in your
possession. If you paid a fee for obtaining a copy of or access to a
Project Gutenberg-tm electronic work and you do not agree to be bound
by the terms of this agreement, you may obtain a refund from the
person or entity to whom you paid the fee as set forth in paragraph
1.E.8.
1.B. "Project Gutenberg" is a registered trademark. It may only be
used on or associated in any way with an electronic work by people who
agree to be bound by the terms of this agreement. There are a few
things that you can do with most Project Gutenberg-tm electronic works
even without complying with the full terms of this agreement. See
paragraph 1.C below. There are a lot of things you can do with Project
Gutenberg-tm electronic works if you follow the terms of this
agreement and help preserve free future access to Project Gutenberg-tm
electronic works. See paragraph 1.E below.
1.C. The Project Gutenberg Literary Archive Foundation ("the
Foundation" or PGLAF), owns a compilation copyright in the collection
of Project Gutenberg-tm electronic works. Nearly all the individual
works in the collection are in the public domain in the United
States. If an individual work is unprotected by copyright law in the
United States and you are located in the United States, we do not
claim a right to prevent you from copying, distributing, performing,
displaying or creating derivative works based on the work as long as
all references to Project Gutenberg are removed. Of course, we hope
that you will support the Project Gutenberg-tm mission of promoting
free access to electronic works by freely sharing Project Gutenberg-tm
works in compliance with the terms of this agreement for keeping the
Project Gutenberg-tm name associated with the work. You can easily
comply with the terms of this agreement by keeping this work in the
same format with its attached full Project Gutenberg-tm License when
you share it without charge with others.
This particular work is one of the few individual works protected
by copyright law in the United States and most of the remainder of the
world, included in the Project Gutenberg collection with the
permission of the copyright holder. Information on the copyright owner
for this particular work and the terms of use imposed by the copyright
holder on this work are set forth at the beginning of this work.
1.D. The copyright laws of the place where you are located also govern
what you can do with this work. Copyright laws in most countries are
in a constant state of change. If you are outside the United States,
check the laws of your country in addition to the terms of this
agreement before downloading, copying, displaying, performing,
distributing or creating derivative works based on this work or any
other Project Gutenberg-tm work. The Foundation makes no
representations concerning the copyright status of any work in any
country outside the United States.
1.E. Unless you have removed all references to Project Gutenberg:
1.E.1. The following sentence, with active links to, or other
immediate access to, the full Project Gutenberg-tm License must appear
prominently whenever any copy of a Project Gutenberg-tm work (any work
on which the phrase "Project Gutenberg" appears, or with which the
phrase "Project Gutenberg" is associated) is accessed, displayed,
performed, viewed, copied or distributed:
This eBook is for the use of anyone anywhere in the United States and
most other parts of the world at no cost and with almost no
restrictions whatsoever. You may copy it, give it away or re-use it
under the terms of the Project Gutenberg License included with this
eBook or online at www.gutenberg.org. If you are not located in the
United States, you'll have to check the laws of the country where you
are located before using this ebook.
1.E.2. If an individual Project Gutenberg-tm electronic work is
derived from texts not protected by U.S. copyright law (does not
contain a notice indicating that it is posted with permission of the
copyright holder), the work can be copied and distributed to anyone in
the United States without paying any fees or charges. If you are
redistributing or providing access to a work with the phrase "Project
Gutenberg" associated with or appearing on the work, you must comply
either with the requirements of paragraphs 1.E.1 through 1.E.7 or
obtain permission for the use of the work and the Project Gutenberg-tm
trademark as set forth in paragraphs 1.E.8 or 1.E.9.
1.E.3. If an individual Project Gutenberg-tm electronic work is posted
with the permission of the copyright holder, your use and distribution
must comply with both paragraphs 1.E.1 through 1.E.7 and any
additional terms imposed by the copyright holder. Additional terms
will be linked to the Project Gutenberg-tm License for all works
posted with the permission of the copyright holder found at the
beginning of this work.
1.E.4. Do not unlink or detach or remove the full Project Gutenberg-tm
License terms from this work, or any files containing a part of this
work or any other work associated with Project Gutenberg-tm.
1.E.5. Do not copy, display, perform, distribute or redistribute this
electronic work, or any part of this electronic work, without
prominently displaying the sentence set forth in paragraph 1.E.1 with
active links or immediate access to the full terms of the Project
Gutenberg-tm License.
1.E.6. You may convert to and distribute this work in any binary,
compressed, marked up, nonproprietary or proprietary form, including
any word processing or hypertext form. However, if you provide access
to or distribute copies of a Project Gutenberg-tm work in a format
other than "Plain Vanilla ASCII" or other format used in the official
version posted on the official Project Gutenberg-tm web site
(www.gutenberg.org), you must, at no additional cost, fee or expense
to the user, provide a copy, a means of exporting a copy, or a means
of obtaining a copy upon request, of the work in its original "Plain
Vanilla ASCII" or other form. Any alternate format must include the
full Project Gutenberg-tm License as specified in paragraph 1.E.1.
1.E.7. Do not charge a fee for access to, viewing, displaying,
performing, copying or distributing any Project Gutenberg-tm works
unless you comply with paragraph 1.E.8 or 1.E.9.
1.E.8. You may charge a reasonable fee for copies of or providing
access to or distributing Project Gutenberg-tm electronic works
provided that
* You pay a royalty fee of 20% of the gross profits you derive from
the use of Project Gutenberg-tm works calculated using the method
you already use to calculate your applicable taxes. The fee is owed
to the owner of the Project Gutenberg-tm trademark, but he has
agreed to donate royalties under this paragraph to the Project
Gutenberg Literary Archive Foundation. Royalty payments must be paid
within 60 days following each date on which you prepare (or are
legally required to prepare) your periodic tax returns. Royalty
payments should be clearly marked as such and sent to the Project
Gutenberg Literary Archive Foundation at the address specified in
Section 4, "Information about donations to the Project Gutenberg
Literary Archive Foundation."
* You provide a full refund of any money paid by a user who notifies
you in writing (or by e-mail) within 30 days of receipt that s/he
does not agree to the terms of the full Project Gutenberg-tm
License. You must require such a user to return or destroy all
copies of the works possessed in a physical medium and discontinue
all use of and all access to other copies of Project Gutenberg-tm
works.
* You provide, in accordance with paragraph 1.F.3, a full refund of
any money paid for a work or a replacement copy, if a defect in the
electronic work is discovered and reported to you within 90 days of
receipt of the work.
* You comply with all other terms of this agreement for free
distribution of Project Gutenberg-tm works.
1.E.9. If you wish to charge a fee or distribute a Project
Gutenberg-tm electronic work or group of works on different terms than
are set forth in this agreement, you must obtain permission in writing
from both the Project Gutenberg Literary Archive Foundation and The
Project Gutenberg Trademark LLC, the owner of the Project Gutenberg-tm
trademark. Contact the Foundation as set forth in Section 3 below.
1.F.
1.F.1. Project Gutenberg volunteers and employees expend considerable
effort to identify, do copyright research on, transcribe and proofread
works not protected by U.S. copyright law in creating the Project
Gutenberg-tm collection. Despite these efforts, Project Gutenberg-tm
electronic works, and the medium on which they may be stored, may
contain "Defects," such as, but not limited to, incomplete, inaccurate
or corrupt data, transcription errors, a copyright or other
intellectual property infringement, a defective or damaged disk or
other medium, a computer virus, or computer codes that damage or
cannot be read by your equipment.
1.F.2. LIMITED WARRANTY, DISCLAIMER OF DAMAGES - Except for the "Right
of Replacement or Refund" described in paragraph 1.F.3, the Project
Gutenberg Literary Archive Foundation, the owner of the Project
Gutenberg-tm trademark, and any other party distributing a Project
Gutenberg-tm electronic work under this agreement, disclaim all
liability to you for damages, costs and expenses, including legal
fees. YOU AGREE THAT YOU HAVE NO REMEDIES FOR NEGLIGENCE, STRICT
LIABILITY, BREACH OF WARRANTY OR BREACH OF CONTRACT EXCEPT THOSE
PROVIDED IN PARAGRAPH 1.F.3. YOU AGREE THAT THE FOUNDATION, THE
TRADEMARK OWNER, AND ANY DISTRIBUTOR UNDER THIS AGREEMENT WILL NOT BE
LIABLE TO YOU FOR ACTUAL, DIRECT, INDIRECT, CONSEQUENTIAL, PUNITIVE OR
INCIDENTAL DAMAGES EVEN IF YOU GIVE NOTICE OF THE POSSIBILITY OF SUCH
DAMAGE.
1.F.3. LIMITED RIGHT OF REPLACEMENT OR REFUND - If you discover a
defect in this electronic work within 90 days of receiving it, you can
receive a refund of the money (if any) you paid for it by sending a
written explanation to the person you received the work from. If you
received the work on a physical medium, you must return the medium
with your written explanation. The person or entity that provided you
with the defective work may elect to provide a replacement copy in
lieu of a refund. If you received the work electronically, the person
or entity providing it to you may choose to give you a second
opportunity to receive the work electronically in lieu of a refund. If
the second copy is also defective, you may demand a refund in writing
without further opportunities to fix the problem.
1.F.4. Except for the limited right of replacement or refund set forth
in paragraph 1.F.3, this work is provided to you 'AS-IS', WITH NO
OTHER WARRANTIES OF ANY KIND, EXPRESS OR IMPLIED, INCLUDING BUT NOT
LIMITED TO WARRANTIES OF MERCHANTABILITY OR FITNESS FOR ANY PURPOSE.
1.F.5. Some states do not allow disclaimers of certain implied
warranties or the exclusion or limitation of certain types of
damages. If any disclaimer or limitation set forth in this agreement
violates the law of the state applicable to this agreement, the
agreement shall be interpreted to make the maximum disclaimer or
limitation permitted by the applicable state law. The invalidity or
unenforceability of any provision of this agreement shall not void the
remaining provisions.
1.F.6. INDEMNITY - You agree to indemnify and hold the Foundation, the
trademark owner, any agent or employee of the Foundation, anyone
providing copies of Project Gutenberg-tm electronic works in
accordance with this agreement, and any volunteers associated with the
production, promotion and distribution of Project Gutenberg-tm
electronic works, harmless from all liability, costs and expenses,
including legal fees, that arise directly or indirectly from any of
the following which you do or cause to occur: (a) distribution of this
or any Project Gutenberg-tm work, (b) alteration, modification, or
additions or deletions to any Project Gutenberg-tm work, and (c) any
Defect you cause.
Section 2. Information about the Mission of Project Gutenberg-tm
Project Gutenberg-tm is synonymous with the free distribution of
electronic works in formats readable by the widest variety of
computers including obsolete, old, middle-aged and new computers. It
exists because of the efforts of hundreds of volunteers and donations
from people in all walks of life.
Volunteers and financial support to provide volunteers with the
assistance they need are critical to reaching Project Gutenberg-tm's
goals and ensuring that the Project Gutenberg-tm collection will
remain freely available for generations to come. In 2001, the Project
Gutenberg Literary Archive Foundation was created to provide a secure
and permanent future for Project Gutenberg-tm and future
generations. To learn more about the Project Gutenberg Literary
Archive Foundation and how your efforts and donations can help, see
Sections 3 and 4 and the Foundation information page at
www.gutenberg.org Section 3. Information about the Project Gutenberg
Literary Archive Foundation
The Project Gutenberg Literary Archive Foundation is a non profit
501(c)(3) educational corporation organized under the laws of the
state of Mississippi and granted tax exempt status by the Internal
Revenue Service. The Foundation's EIN or federal tax identification
number is 64-6221541. Contributions to the Project Gutenberg Literary
Archive Foundation are tax deductible to the full extent permitted by
U.S. federal laws and your state's laws.
The Foundation's principal office is in Fairbanks, Alaska, with the
mailing address: PO Box 750175, Fairbanks, AK 99775, but its
volunteers and employees are scattered throughout numerous
locations. Its business office is located at 809 North 1500 West, Salt
Lake City, UT 84116, (801) 596-1887. Email contact links and up to
date contact information can be found at the Foundation's web site and
official page at www.gutenberg.org/contact
For additional contact information:
Dr. Gregory B. Newby
Chief Executive and Director
gbnewby@pglaf.org
Section 4. Information about Donations to the Project Gutenberg
Literary Archive Foundation
Project Gutenberg-tm depends upon and cannot survive without wide
spread public support and donations to carry out its mission of
increasing the number of public domain and licensed works that can be
freely distributed in machine readable form accessible by the widest
array of equipment including outdated equipment. Many small donations
($1 to $5,000) are particularly important to maintaining tax exempt
status with the IRS.
The Foundation is committed to complying with the laws regulating
charities and charitable donations in all 50 states of the United
States. Compliance requirements are not uniform and it takes a
considerable effort, much paperwork and many fees to meet and keep up
with these requirements. We do not solicit donations in locations
where we have not received written confirmation of compliance. To SEND
DONATIONS or determine the status of compliance for any particular
state visit www.gutenberg.org/donate
While we cannot and do not solicit contributions from states where we
have not met the solicitation requirements, we know of no prohibition
against accepting unsolicited donations from donors in such states who
approach us with offers to donate.
International donations are gratefully accepted, but we cannot make
any statements concerning tax treatment of donations received from
outside the United States. U.S. laws alone swamp our small staff.
Please check the Project Gutenberg Web pages for current donation
methods and addresses. Donations are accepted in a number of other
ways including checks, online payments and credit card donations. To
donate, please visit: www.gutenberg.org/donate
Section 5. General Information About Project Gutenberg-tm electronic works.
Professor Michael S. Hart was the originator of the Project
Gutenberg-tm concept of a library of electronic works that could be
freely shared with anyone. For forty years, he produced and
distributed Project Gutenberg-tm eBooks with only a loose network of
volunteer support.
Project Gutenberg-tm eBooks are often created from several printed
editions, all of which are confirmed as not protected by copyright in
the U.S. unless a copyright notice is included. Thus, we do not
necessarily keep eBooks in compliance with any particular paper
edition.
Most people start at our Web site which has the main PG search
facility: www.gutenberg.org
This Web site includes information about Project Gutenberg-tm,
including how to make donations to the Project Gutenberg Literary
Archive Foundation, how to help produce our new eBooks, and how to
subscribe to our email newsletter to hear about new eBooks.