| |
S het einischt ame lange Summersundig
Am Himel no kes Stärndli vüre welle,
Und d Sunne het si wines sperzigs Chind,
Wo nid is Bett wil, gwehrt für under d Wält
Und het di letschte Seck voll Gold und Silber
Mit flingge Händen über d Matte gschüttet.
No jedem Halm het s öppis möge ’bräiche
Und jedem Stüdeli der Aare noh,
Und jedes Strauhus, jedes Ziegeldach
Het no es Aug voll Himelsliecht verwütscht.
S ganz Schloßdach ischt im hele Für ufgange,
Und a de blinde Pfäischtere vo dr Hütte —
Im ganze Dorf het niemer anderscht gsäit —
Isch s lödig Gold i Fäcken abeghanget.
«Mareili, lueg wi das au goldig ischt!»
Het s Anneli dr große Schwöschter grüeft,
Wo mitem uf der Stroß nüdrächts to het.
Und iez, wo s z springe chunnt und obsi längt
Und mäint, es häigs scho packt, zuckts Gold i d Höchi
Vom Pfäischter gägem Walmen und uf d Firscht,
Bis nume s Chemi no es Chränzli het.
Am Aarebort händ d Wälle gwüehlt und gwalet,
Es ewigs uf und ab, sind z gumpe cho
Vo wytem und vo nochem. Witt si neh,
So sind si scho vergangen und verruscht.
S Mareili und sis Schwöschterli sind iez
Am Ufer ghocket, händ di blutte Füeß
Is Wasser gha und no de Stäine gstupft.
«Mareili, lueg ä, wi si suber wärde!»
Het s Anni grüeft und wüetig mit de Hände
Die brune Zähje wyß und glänzig gribe.
Iez uf und s Röckli ab! Es springt im Hömli
Uf Gras und Sand und übers Aarechees,
Und d Schwöschter hets no gschwind am Hor verwütscht:
«Zieh emel s Hömli ab, wen d bade wit!
Lue, d Sunne schaffet nümmen über d Zyt.»
Wer s iez hätt chönne gseh, wi s splitternackig
I s Wasser ischt, hätt gwüß au müesse lache.
Z erscht hets nid wyter as a d Wade trout
Und ischt ab jedem Wällesprütz verschrocke,
Wo gluschtig gäg de Chneune ’gumpet ischt,
Bis s under äinischt pätsch! im Wasser lyt.
Iez het s vo Furcht und Schüchi nüt meh gwüßt.
S het d Schwöschter gsprützt und sälber anegha,
Wen sin em hampflewys uf Buch und Rugge
Und über d Hor und d Auge ’gäutschlet het.
Und wen s vor Wasser nümm het chönne luege,
So het s mit Arm und Bäinen um si gschlage
Und gschluckt und gschnüpflet für dr Ote z zieh
Und, we me gmäint het s brieggi, nume glachet.
S Tal uf het s zündt vom letschten Oberot,
Wo d Sunnen ob de Bärge het lo hange,
As d Stärne nid im Feischtere müese cho,
Und usem Wasser ischt en fyne Näbel
Dur d Stude gschliche bis a d Schachehöf.
Im Dörfli het no do und dert e Mueter
De letschte Chinde grüeft; und eusi zweu
Sind vor dr Hütte no uf s Stägli ghocket,
Wo s chüel gsi ischt und wo me d Aare gseht,
Und wo me dichte chönnt, wen s äin verstiehnd.
Me gseht, wi s Wasser us der Wyti chunnt
Und wäis doch nid wohär und nid wohi,
Und wäis nid, het me s Häiweh oder nid.
Me stunet lang und möcht au äinischt mit
Den Ufere noh, wo s Matte het und Wald
Und Stedt und Dörfer, under Brugge dur
Und schöne Mäitlene, wo drüber göhnd.
Und wyter abe bis is Niderland;
Dert göhnd di große Schiff dur tiefi Wasser,
Und s Meer lyt bräit, en Spiegel oni Rahme,
So tief as d Sunne höch. Im flache Land
Glüejht Sand und Stäi und d Müli lauft am Wind. —
«Goht s ächt no lang, bis d Mueter gchochet het?»
Het s Anni welle chähre, aber d Schwöschter
Nimmt s gschwind uf d Schoos, und säit em s Värsli uf:
«S Sünneli schynt
Und s Vögeli grynt
Und s Chälbeli zieht am Rieme,
Im Oberdorf isch niemer,
Im Underdorf isch Vogelsang:
Du alti Frau, wi läbscht so lang?
Ha gmäint, de seigischt gstorbe,
Bischt wider läbig worde.
Si hocket ufem Stüehli
Und blätzet iri Schüehli...
Scho gnue vo dem? So los, wi d Aare ruschet!
Iez singt si allne Chinden i dr Schwyz
Es Liedli für is Bett. Si lauft und lauft
Und mornemorgen isch si glych no do.»
So händ si no es Wyli zellt und gluegt,
Wi s ’blitzt het, wen e Wällen usem Schatte
Im Mon, wo chunnt, eggäge ’gumpet ischt.
Händ glost wi s gwüehlt und gsprützt het näbem Fahr,
Und wi im Schacheland vo wyt und wyters
E Fröschemusig Tänz und Lieder spilt,
Wi d Nachtluft schnufet a de Börtere noh
Und z letscht de spötischt Vögelruef verlöscht.
Iez goht s im Hus wi Blitz und Wätterschlag.
Es Gschrei, en Fluech: «Du Himelsackermänt!»
S fallt öppis schwer, e Töre chrachet zue,
Und s Liecht goht us, wo i dr Stube brönnt.
Es Pfäischter springt und win es Leueghül
Chunnt s us dr Hütte über d Aaren use.
Den isch es totestill und s Hus lyt schwarz.
Iez d Chind vom Stägli über d Stroß ewägg
Is Nochberhus: «O chömed gschwind cho hälfe!
De Vatter het es Mässer i dr Hand
Und d Mueter lyt am Boden i dr Stube.
O eusi Mueter! Hälfed, chömed gschwind!» |
