Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

John Brinckman

Uns Herrgott up Reisen / 1

Dat achtuntwintigste Kapitel

Wo de leiw Gott den bewußten Jemand wedder afsägeln seihn ded un em dat jo nich infallen kunn, em ne glückliche Reis tau wünschen. Wo dorup in all de Kirchen von Land Mäkelnborg Kindjes inlüddt würd, un wat dat was, dat dor unner den verkrœpelten Dannenbom dicht bi de Landstrat in de sülwstige Nacht nah den vierten Advent liggen ded, wat dat Upnähmen wiert was, süll dat nich vör de Hunn' gahn, un wat hei dormit anfung.

De leiw Gott hadd den Düwel nahseihn hatt, as hei so hoch baben em weg ut oll Land Mäkelnborg ruter un nah Frankreich hentau up den upblasten Hexenstrumpschacht dörch de Luft kutschieren ded, bet hei so lütt würd vör em in de Fiern as 'n Jöpspirken un sick achter den Blocksbarg unsichtbor maken ded.

»Is doch man 'n kläglichen ollen Düwel!« säd dunn de leiw Gott tau sick, »dat sick de Krœtendingers hier up min Ierd von den noch ümmer Brillen verköpen un von em riden laten mœgen un ehr Fleisch nich Herr warden kœnen! Väl Freud hett hei dorvon nich hatt, dat hei mi nahsläken wäsen is, wenn ick de Schadenfreud afräken dau, de hei dor achter bi dat verschullen oll Buerndörp in de Löwitz hüt Vörmiddag hatt hett. Hei ward sick nu woll fört ierst in oll Land Mäkelnborg nich wedder bedrapen laten, nu dat hei weit, wat em dor bevörsteiht, wenn hei ok ditmal noch so dorvon afkamen is. Nah de Lad un in den See rinner möt hei, wenn hei ditmal ok noch nich vör de richtige Smäd kamen is un vör en blinnen Larm lang Bein makt hett. Entgahn deit hei sin Schicksal tauletzt doch nich!«

Un dunn gung wedder de Sünn' tau Rüst vör den leiwen Herrgott, un as sei wegsackt was, dunn würd de Kimming dor unnen so deip rot gläugen as ne nig Altordeck von karmesinen Samt mit handbreide Goldbuurten rundüm infat't, un dunn fungen up eins all de Glocken von all de Kirchen in oll Land Mäkelnborg von dat lüttste Glockenhus bi dat lüttst oll lütt Filial bet up den hogen Petritorm in Stadt Rostock an to gahn un lüddten den hogen Freudendag in, an den hei sülwen sin ollen Krœtendingers tau Leiw un Nutz un Framen Knechtsgestalt annahmen un an Fleisch un Knaken as en anner armselig Minschenkind getacht was un befunnen würd. Un dunn fung dat an tau schummern, un dörch de Ruten von de Katens, wo de leiw Gott an vorbi kamm, dor blänkerten Lichters dörch, väl lütt Lichters – un dor krieschten un juchten de Kinner üm de lütten Dannenböm, de dor anstickt wiren un anstickt würden, lustig herümmer, dor sprüngen sei un hüppten sei, dor was de Freud grot, un glik grot för den, de dor gaff, un för den, de dor kreg, un was dat ok noch so ring, un was dat ok man ne lütt Kindjes-Popp von Weitenmähl mit Saffran angält oder 'n poor Kinningsappels un 'n poor oll brun Päpernœt.

De Maand süll ierst noch kamen, œwer baben an unsern Herrgott sinen hogen Häwen dor kamm ein Stiern nah den annern taum Vörschin, un dor stunn de Abendstiern so hell un blank as en jungen Maand, de noch nich utwussen is, un as de leiw Gott dunn sinen Blick achter den Abendstiern weg up de grot Himmelskoort vör em dor deip achter rinner smet an dat allerbütelste Enn', wo de Peilung von de Unendlichkeit indragen ward, dunn sach hei dat woll, wat sin drei Erzengels dor baben den nigen Kometen dor doch nich ganz richtig utklariert hadden un dat hei sülwen up jedwen Fall balldaunlichst wedder rupper müßt, dormit Rafael em ne Stiernsnupp nahschicken un em noch tau rechter Tit wohrschugen laten kunn, süs würd de nige Komet dor achter mit sinen langen Sweif in sin forsche Fohrt achter den Nuurdpol von den einen Planeten fast hacken, sick dorbi den Sweif half utriten un den Planeten sülwen so up den Kopp stellen, dat de Nuurdpol von desen Planeten dörch den Ruck, den dat gäwen müßt, mit einen Slag de Südpol warden müßt. Man dat hadd noch Tit ne halwig Stunn oder so, uns Herrgott gung dorüm doch noch nich glik wedder weg von de oll Ierd un blew dor up de Landstrat un richt't sinen Schritt up den Lehnschultenhoff tau, wo hei vörmorrntau an de Eck von de oll Feldsteinmuer noch stahn hadd, as all de Dörpkinner noch so vergnäugt von den Äuwer dor dal up den taufroren Dörpdik rupper glitschen deden.

De Maand was jo noch nich upgahn, man de Snei up dat Feld de lücht't so hell, un all de välen Stierns dor baben de smeten sonn blanken Schin dal, stickendüster wir dat nich un würd dat nich, man en bäten frisch, un dat kunn licht vörmorrntau noch en bitterlichen Frost afgäwen.

Un as de leiw Gott dunn ut de Düp wedder rupper steg dörch de ein lang Drift von kröppte Widen, woll noch an twei Mil' vör dat grote Buerndörp mit den Lehnschultenhoff, un wedder up de apen Rüm kamm, dunn süng dor wat so säuting sitaf dicht bi de Landstrat, as sonn lütten Hempling, de üm'm Pingsten ut in 'n dichten gräunen Hasselbusch sick sin lütt Nest taurecht bugt un dortau sin Hochtitsleed fläut't.

Dunn gung de leiw Gott up de Städ tau, wo dat so säut singen ded, un dunn müßt dat jo nu en enkelten verkrœpelten lütten Dannenbom wäsen, un dor satten jo woll twei lütt Minschenkinner ünner. De hadden sick dorünner tausamen dukt un rundüm fat't, as wull einer den annern recht warming hollen un sick gegensidig in recht säuten Slap rinner singen, un wat de beiden Lütten dor unner den Dannenbom singen deden, dat was dat Leed, wat de Dörpkinner dor up den Dörpdik so lustig sungen hadden vör Middag, wenn sei bunt Reig maken deden un den Äuwer rupper stegen, üm de lange Glitsch, de dor was, von baben wedder daltauglitschen, ihre de gräsige Ruklas kamm, de sick dor en Vergnäugen ut makt hadd in sin verfluchtig oll Seel, sei in ehr unschüllig Lust tau stüren, as de Gawelwih de Feldflüchters.

süng de ein lütt Stimm, un:

süng de anner oll lütt Minschenhempling dor ünner den Dannenbusch, un dat wiren jo nu de beiden lütten vermükerten Twäschens von Hasenschoorten, de dor vör Middag de leiw Gott an de Eck von den Schultenhoff drapen hadd un de dunn noch fuurt lopen wiren längs de Muer un achter den Hoff rümmer un dat feldin ut Angst vör de strenge, gewaltige Fru, de dor ut dat Schultenhus noch ruter kamm un so leif- un gottlos œwer sei schullen hadd. De hadden sick jo woll in ehr Angst von Hus un Hoff verlopen un wiren, as sonn poor lütt nackt Lünken, ut dat warm Nest ruter follen, wo sei von Gottswägt rinner hüren deden, un legen dor nu tausamen dukt dicht anenanner Arm in Arm un Hart an Hart deip ünner den Dannenbom, de ünnelsten Twig' wit œwer sick weg, as hadden sei sick dor unner verkrapen in ehr swore Angst un as lagg sick dat dor buten in dat Feld un midden in de Winternacht warmer un bäter un väl säkerer as in dat hoge staatsche Schultenhus dor achter, as ünner de kollen strengen Ogen von de gewaltige Fru dor in, väl warmer ünner den verkrœpelten Dannenbom up de apen Rüm, den witten Snei taum Pœhl un Koppküssen, as in ehr eigen Öllernhus.

So legen sei dor, de arm oll lütt Jung un de arm oll lütt Dierning, wit wit af von de Scheid von ehr eigen Dörp, fack un klamm un mäud, o wo mäud! in de heilige Kindjes-Nacht nah den vierten Advent. De Snei was so weik, de lütten Hasenschoorten hadden dat nich markt, wat de leiw Gott ranner kamm, un dunn hürt hei dat man, wo de lütt Jung tau sin Swester säd: »Vatting is gaut! De kümmt ümmer nachts un küßt uns, wenn sei slapen deit.«

»Ja«, säd de lütt Diern dunn, »un Fritzing is ok gaut, de hett mi all sin Päpernœt verspraken.«

»Un Riking is ok gaut!« säd dunn de lütt Jung wedder, »de gifft mi vörmorrntau all de Appels, de de Kindjes ehr bringt.«

»Ja, un wenn sei so hart is, denn is dat man, wil wi beiden schuld hewwen. Worüm sünd wi ok Hasenschoorten, worüm hewwen wi ehr ok de Schann' makt, un worüm hett uns ok uns Herrgott so teiknen müßt, dat uns nümms ankiken mag, ahn sick vör uns tau grugen, as sei ümmer seggt.«

Un dunn wullen de lütten Twäschens jo woll wedder an tau singen fangen, man de lütt Jung kreg blot noch den Anfang rut: »O Dannenbom« – un dunn würd dat so still dor ünner de verkrœpelt lütt Dann', as wiren sei beid nu inslapen, un wenn denn de Sünn vörmorrntau wedder upstägen was un de Lüd sei denn dor achter den verkrœpelten Dannenbom Arm in Arm un Hart an Hart un beid glik kolt un so witt as de Snei, wo sei up slepen, wedder upfunnen hadden, denn so mucht jo woll de gewaltige Fru in dat Schultenhus dor achter ehren Willen krägen hewwen un sick taufräden gäwen.

Dunn bückt sick œwer de leiw Gott dal un namm de beiden vermükerten lütten Twäschens up sin beiden Arms, un de läden in 'n Slap ehr lütten Köpp up sin Schuller un ehr lütten Hänn' üm sinen Hals, un so gung hei mit sei fuurt nah den Lehnschultenhoff hen.