Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

John Brinckman

Uns Herrgott up Reisen / 1

John Brinckman

Uns Herrgott up Reisen

Ein Stippstürken

Glossar

Dat ierst Kapitel

Wo de leiw Gott ut Frankreich fuurt gung. Worüm em dat dor nicht länger anstunn. Wecken Weg hei dorup namm, un wat dat för 'n gewissen Jemand was, de sick dat ahn Verlöf unnerfung, em up Schritt un Tritt nahtausliken.

Vördessen, as noch uns leiw Herrgott männigmal sick sülwst up de Ierd ümseihn ded, woans sin dwatschen Kostgängers dor – de oll Minschheit mein ick – mit dat Arw- un Eigendom, dat hei ehr tauwiest hadd, ümsprüng un wirtschaften mücht un wat hei dor woll wedder mal eins de Feldmarken regulieren un en Inseihn daun müßt, dat sei in sick un nich heil un ganz ut Rand un Band un in de Wicken güng un in Saat un Geilrisers upschöt, dunn so wir hei nah sin oll Gewohnheit ok wedder in Frankreich afstägen wäsen. Dat Johr lett sick nich genau angäwen, man en vull Stieg Johren vör Boneparten sin Tit sall dat wäst sin, so väl heff ick mi man seggen laten, un dat wir dat ierst Mal sörre de Bartelsnacht Anno so un so. Un so väl heff ick ok man hürt, dat dor vull tweihunnert Johr mank liggen sœlen, ihr hei sick œwerall tau de Reis entschlöt un Petrussen so lang taum Rementer dor baben insetten ded för de Tit, dat hei weg sin würd. Alltaulang würd hei sick woll nich dor ünnen uphollen, hadd hei seggt, as hei de Paradiesenpuurt achter sick in de Klink smet. Hei kunn dat dor œwersten in Frankreich nich lang uthollen, so väl müßt hei sick dor argern. Dor wull ok kein Minschenkind mihr so recht wat von em hüren un weiten. Weck wiren dor, de hadden em am leiwsten glik ganz un gor afmeiert un up dat Ollendeil sett't, un so liederlich wiren s' dor dörch de Bänk worden as Lünk un Bück, as Wätik, Gant un Kunkeldan, as Türk un Sodomiter, un wo de ollen Beisters all noch heiten daun.

»Puh – ah!« säd de leiw Herrgott, as hei sick de Rock tauknöpen, den Püttel up den Kopp setten, sinen Krüzdurn-Handstock in de Hand nähmen un wedder up de Strümp maken ded. »Puh – ah!« säd hei un makt en sihr verdreitliches Gesicht, »dit geiht hier nu jo œwer Krid un Rotstein; dit 's mi doch en lütt bäten tau stripig. So dull hadd ick mi dat doch nich dacht. De Schaden sitt all tau deip. Stillen lett sick dat nich mihr. Dat will anners nahmen un anfat't wäsen. Na, täuwt man noch en lütt bäten. Ji sœlt mi woll wedder tau Krüz krupen lihren. Juch will ick woll kriegen! Dat was dat allerwenigst! Dat Takeltüg geiht nich so ball von sülwst un gautwillig wedder in sick, dor möt ick dat so mit maken, as ick dat ehr Tit mit de Juden maken ded. Je, ick schick juch Schröters up den Hals, de juch richtig wat schrötern sœlen! Ji Krœtendingers ji! Ick ward juch mal mit sonn Holofarn up de Baud rücken, de juch den Pipp richtig eins aftrecken sall, juch un jug Kinner un Kindskinner, dat juch Hüren un Seihn vergahn deit un ji nich wedder weiten sœlt, wat dat mit dat liebliche Wäsen up sick hett, bet dat negst Johrhunnert tau Rüst geiht! Pu – ah! de ollen Sœgen de!« säd de leiw Herrgott, »ji kœnt dor up luren, bet ick mi wedder bi juch seihn lat!« Un dormit güng hei ut Frankreich fuurt un dacht bi sick: Du künnst di man leiwersten glik ok mal dornah ümdaun, wat sick dat annerwägt as bi den Franzosen ok so rug anlett un getacht is un wat dor ok Vörpahl slahn warden möt.

Wenn dor nu in Frankreich wen wäst wir, de dat mit de Angst krägen hadd un œwerhaupt Notiz dorvon namm, as de leiw Gott so unverwohrens in Frankreich ankamm, un de sick dorœwer hucheln un hœgen ded, as hei so gnäglich den Krüzdurn in de Hand namm un wedder weg gung, denn so was dat kein Minsch nich, denn so was dat de Düwel. Den sin Weiten stünn de Tit dor grad so recht in de Bläut, den sin Wicken stünnen so drang un dicht, dor kunn sick Reinhard un Aaskreih in verstäken, den sin Kuckucksblaumen bläuhten up all de Wiwer ehr Backen, un den sin Kuckuckseier hadden all hickt. De was dor ein von de öbbersten Kammerherrn bi Majestetens worrn un dremmelt ehr de Schätzens tau. Hei satt dor as Geheim-Hofrat mit in de Regierung un hülp de langen Philippsräknungen mit maken, wo kein Sinn un Verstand nich in was, un de hadd nu de Kor so recht in sinen eigen deipsten Dreck rinne hulpen, dat sei nich anners wedder rute kunn, as wenn de leiw Gott dor sülwst sin Hand mit anläd. Dor hadd hei mächtige Angst vör hatt, dat de leiw Gott dat fuurtstens daun kunn un de Schütt vör sin œwerslächtig Mœhl, de so schön in 'n Gang wir, swaps dal laten kunn. Man as de leiw Gott dortau kein Anstalt maken ded, dorgegen œwer sick tau de Afreis anschickt, dunn grint sick de Düwel un freut sick in sin verfluchtige Seel, dunn was mit eins sin Angst för sin Aust weg; denn wedder den leiwen Herrgott sin Hagelslag was hei nich versäkert.

De Düwel hadd jo nu meint hatt, wat de leiw Gott sick fuurtstens wedder in sin Paradies vertrecken würd, un würd dat nich ihre frot, dat hei sick irrt hadd, as bet hei den leiwen Gott nich mihr ögen kunn. Dunn so füll em dat mit eins bi, wat dat jo mœglich was, dat hei sick noch annerwägs up de oll Ierd ümdaun mücht un dat hei em dor wat afspenstig maken kunn. »Dit geiht nich!« säd de Düwel tau sick, »dit Reich hier ünnen gehürt mi so gaut as den Ollen tau. Dat will ick ierst seihn, wat hei mi dat wehren kann, wenn ick mi nah dat Minigte eins ümkiken will. Dat Recht heff ick! Dat steiht mit in den Kuntrakt. Dat will wi doch ierst sülwst mal mit seihn! Afpleugen lat ick mi nicks. So stillswigens dau ick dat nich. Nee, ick nich!«

Un dormit tröck de Düwel sinen Kammerherrnsnipel af, bünn sick sinen ollen roden Kutschermantel üm – denn üm de Adventen rümmer un kolt was dat up de Landstrat – un slek den leiwen Herrgott nah, kunn œwersten sin Spör noch nich glik den iersten Dag wedder finnen, de was achter em tausnigt wäst. <