Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

De Geschichte vun denn Krabbenfischer.

»Ackrot soo – hebbt ji ni 'n bitten Toback bi joo? – ackrot soo, wie ick dat vertell, is dat mit em toogohn. Wat'e vun Landsmann weur, ob dat 'n Danske oder 'n Engelsmann, oder ob dat verlich 'n Hollanschmann weur – dat kann'ck ni sengn sagen.; denn snacken kunn'e jo nich, wenigstens ni, dat ick wüß.«

Wie gewöhnlich, waren mehrere in der Stube, die zu gleicher Zeit sprachen.

Sobald aber Klas Ivensen anfing, hörte das Geplauder um ihn her auf; einer rückte auf der Bank näher an ihn heran und fragte:

»Wat is loos, Klos?«

»Du hars jo man oppassen kunnt,« antwortete Klas, »denn wuß du jetz bescheed. Heß du verlich 'n bitt'n Toback bi di?«

Ja, das hatte er.

Klas kriegte Tabak und stopfte seine Pfeife. Darauf fing er wieder von vorn an. Vom »Krabbenfischer« war die Rede gewesen. –

»Süß Siehst. du, dat sünd all vele Johrn her, goode dottig weenigst'ns; doomols geev dat noch Dosch buten int Fohrwoter. Jetz kann man dor jo lingn un twee bit dreehunnert Klafter intrecken un kricht doch blooß 'n halv Dutzend Schellfisch un ni een Dosch. Ober to doomolige Tid geew dat Dosch. Na, dor weur ick also buten int Boot mit Hein Splitt un mit Jan Unn'nrum – soo nenn'n wi em – de später in Ameerikaa unnergohn is. Hein un ick stunn'n achter int Boot un trockn dat Nett rin, un Jan seet op'n Sitz un roo ruderte.. Wi harrn all meehrere Dutzend Dosch int Boot, doo treckt dat mit eenmol gans stramm de Lin dol.

»Na, treck doch an!« segg ick.

»Jo, dat is swor,« seggt Hein. »Wat mag dat wull sin?«

»Treck man in,« segg ick, »denn wars dat woll to seehn krieg'n.«

He treckt in, un ick lech den Troch torech, wo de Angeln inlecht warn fulln; denn ick dach, dat weur 'n banni grooten Dosch.

»Kieck mol, wat'n Kerl!« sä Hein, as'e introck'n harr.

Ick kom mit denn Kopp in de Heuch un kiek rut op dat Woter.

Dor keum eers 'n krum'm Arm mit 'n Hand to'n Vorrschin, un denn de Boß Brust. un 'n Stück vun't Kinn mit'n Bort an. Ober doo sacken Boß un Arm werrer trüch in't Woter; denn dor weur noch 'n Angel, de harr sick wieder un'n in denn Büxenquarrer Hosenbund. faßhokt, un nu keum'm 'n Por Stebelspitzen hooch, grod noh de Bootssid too.

»Wa's denn dat vun een,« reep Hein un leet de Lin werrer noh.

Ick säh em, hee sull intrecken, ober gans langsom. Un nu keum de Mann to'n tweetenmol hooch, stief un lang, un stunn benoh pil in En'n »pil in En'n« = aufrecht. int Woter.

»Lot em binnen!« reep Jan vun sin Platz her.

»Süllt wi em werrer sacken loten?« freug Hein un stunn mit de Lin in de Hand dor. Ick kiek mi denn Gaß Gast. nochmol an un kiek in't Boot rin, un denn sech ick:

»Na – da's doch ook 'n Minsch!«

Na, un doo treckt wi also in un fot em an un böhrt hoben. em in't Boot. Junge, wat leup dor vun Woter an em dol, un 'n bitt'n unhantierli weur'e jo ook, so slapp wi 'n dooden Fisch; ober wi slepen em doch in't Vorrerdeel vun't Boot un setten em in En'n richteten ihn auf. mit'n Rück'n geeg'n denn Steeven un dat Gesich no uns too.

Jo – un dor seet'e nu.

De Sünn stunn all tämli deep un schien em grod in de Oogen. Un während dat wi nu de Lin introcken un af un an 'n Dosch vun de Angeln neem'm, kunn'n wi dat ni nohloten: wi muss'n uns vun Tid to Tid umdreihn un 'n Blick noh em hensmit'n – wie'e dor so seet – so – mit dat Gesich noh uns too.

Jan – de seet nämli op'n Balken un roo ruderte, von dem englischen to row. – de kreeg nu gewissermoßen sunn sunnerboris Jöken Jucken. int Gnick Genick.. Hee rutsch ümmer op denn Balk'n hen un her, un denn smeet'e mol 'n Blick noh vöhrn öber de Schuller.

»Wat kieks du denn, Jan?« freug ick.

Jan sä nix un fung an to fleiten.

»'n Fischer fleit ni in't Boot!« sech ick.

'n bitten später sä Hein: »Dat schint, as wenn dee dor uns anglupt anglotzt.«.

»Dumm'n Snack!« sech ick. »Wie kann n' dood'n Mann glup'n!« –

Noh'n lüttje Tid secht Hein werrer datselbe, un Jan rutscht werrer hen un her op den Balken. Un grod as wi de letzte Partie vun de Lin introck'n harrn, lett Jan de Reem'm Riemen, Ruder. loos un bückt sick dol un nimmt sunn grooten Seestern, de op'n Borrn Boden. vun't Boot leech, un dreiht sick um un backt denn Krabbenfischer denn Fisch op'n Kopp, soo dat dat halbe Gesich bedeckt weur.

»Dat hars du ni doohn mußt, Jan!« sech ick.

»Dat kann wull sin!« seggt hee. »Ji harrn jo ni neudi nötig. hatt, em an Boord to nehm'm. Jeedismol, wenn ick em öber de Schuller ankeken hevv, hett'e mi anglotzt, un da's wahrafti keen angenehmis Gefeuhl, noch dortoo, wenn man trüchwarts fohrt!«

Na, mit Sünnunnergang fohren wi jo denn nu to Hus, un dor stunn'n an Stran'n Lüd un reepen: »Wa's denn dat vun Kammerrod, denn ji dor an Boord hebbt?«

Wi geeben jem ober gorkeen Antwoort, e'er dat Boot op Grund steut'n deeh.

Un doo sprung'n wi ut un trock'n dat Boot an't Land, un dor weur'n denn jo ook glik verschiedene, de mit anfeuten – na, eener helpt jo doch'n annern, wenn man keen Hoben Hafen. hett to'n Anlengn.

As wi nu dat Boot op'n Sand brocht harrn, sech ick too de Lüd, de dor rum stohn deehn:

»Nu künnt ji selbs seehn, wen wi an Voord kreg'n hebbt.«

Doo mussen se em notürli all ankiken. Un doo frogt de ool Klos Raff:

»Hett'e 'n Klock bi sick oder soowat?«

»Dor hebt wi noch gonni an dacht,« sech ick, un ick wull em glik de Öberjack opkneup'n; ober doo secht de Ooberloots, dat droff ick ni: eers muß noh de Polizei schickt warn, un jeedenfalls muß denn Tollschandarm eers Bescheed secht warn.

»Ick dach, dee koß keen Toll!« sä Jan un böhr em 'n bitt'n op.

Na, nu mussen se jo all lachen, un wenn de Lüd eers lacht, denn ward se jo ook ümmer utgelot'n, un soo fung denn nu Jan an un meuk allerlei Jux mit em.

»Dat mag ick ni lid'n,« sä ick, »un verlich bereus du dat noch mol.«

Doo leet'e dat ook no, un nu keum denn also de Tollschandarm un damp wie 'n Pehrd in sin Uniformrock; denn harr'e vor luter Il op'n Buk scheef tookneupt. Dee weur ümmer so fürchterli iweri eifrig., wenn dat mol wat to doohn geev; denn dat keum man selten vorr, dat'e ergend woo rumsnüffeln kunn.

»Was für Waaren haabt ihr an Boord?« reep'e all gans vun widen.

»Seehn Sie man selber nach, Herr Schandarm!« sä ick.

Mittewil harr nu ober Hein 'n Teerdook öber denn Dooden smet'n, as nämli de Loots secht harr, dat wi em ni anreuhrn droffen. Nu kummt jo also de Schandarm an't Boot un pust wie sunn Wallfisch un nießt un speet un dreugt sick de Näs' mit sin grootis, roodis Taschndook, dat hung ümmer achter ut de Uniform rut.

»Na, Leute!« secht'e doo un ward ondli gans fründli un notürli; »was haabt ihr denn heute for Kleinigkeid'n?«

»Jä – Kleinigkeid'n sünd das eigentlich nich, Herr Schandarm!« sä ick.

»Is all gut, Klas. Ihr haabt wull 'n bischen ...; aaber wenn man der König das Seinige kricht un das Gesetz nimmt man seinen Gang, denn is daa jaa auch nix Ungesetzlichis bei!«

Na – dat weur dat jo ook ni. Un nu nimmt jo de Schandarm dat Teerdook wech, un nu stunn'e dor un harr dat Dook in de Hand un bekeek sick denn Frem'm in't Boot.

De Krabbenfischer geev keen Mucks vun sick. Hee weur jo gesetzlich entschuldigt. Un de Schandarm sä ook nix; dat harr'e jo wull ni dacht.

»Pfui Teufel, er stinkt jaa!« sä 'e un doo smeet 'e dat Teerdook werrer öber em.

Dat funn' ick nu grode ni sehr heuflich, sintemaalen un alldieweilen dat doch ook 'n Minsch weur, wenn ook man 'n dood'n.

Doo sä de Schandarm, bi denn Dood'n dor muß 'n »Wache« hinstellt warn un denn muß noh de Polizei oder noh 'n Ortsvorsteher oder 'n Richter oder 'n Schrieber – oder Gott weet wen – schickt warn, dormit dat se nohseehn deehn, ob de Mann nu ook richti dood weur, un ob ook suns allns in Ornung weur, un ob 'e ook de Chullero Cholera. mitbroch oder verlich Liebisbreev oder Schuldschins bi sick harr, wo man ut seehn kunn, wokeen wer. dat eegentli weur. Keener sull sick unnerstohn, em vorrher antoreuhrn, sä de Schandarm, un dorbi keum 'e soo iweri in dat Nohdenken un Reden rin, dat 'e gans vergeet, sick dor öber to argern, dat wi em keen annere Kleenigkeit mit noh Hus brocht harrn.

Wi sulln glik selbs »Wache« holln, sä 'e, un doo kreegn wi twee Muskeeten un 'n Säbel, ondli mit'n Scheed Scheide.; de Schandarm weur nämli sunn ool'n Undroffzier, un 'n Wach ohne Gewehrn, dat kunn 'e sick ni denkn.

Wi stun'n nu also »Wache«, un allmähli, wie dat nu dunkler weur, gung'n de Lüd, de dor an Stran'n west weurn, to Hus. So ungefähr geegn halv tein keum de Schandarm, e'er hee to Bett gung, un »inspizier«. Ick, as de Ollste, stunn nu mit denn Säbel dor, un de beidn annern, Hein un Jan, de harrn de Gewehrn; un wie de Schandarm nu antomarschiern kummt, dor lot ick jem präsentiern, un dat gefull em nu banni sehr..

»Es is gut!« sä hee un fohr mit de Hand an de Mütz. »Die Verstännigung is erfolgt, un morgen vormittag werdn die Autoriteeten hier sein; nu seeht man zu, daß ihr euch orndlich betraagt un nich einslaaft; un daamit Gott befoohln!«

»Droff ick Jan noh de Wertschaff schick'n, dat 'e uns 'n bitt'n to drink'n holt?« freug ick.

»Zu'n Trinken? Unner Gewehr? Bis du verrückt?« reup 'e.

»Na soo – jo, jo!« sä ick ruhig. »Denn möt wi datt jo sin lot'n; ober sunn Harwsnach dee's lang un koold!«

»Wenn man Schildwach steeht, denn friert man nich!« sä hee. Un doo marschier hee af.

Hee weur noch kum ondli uter Sich, dor lengn Hein un Jan de Gewehrn bi denn Krabbenfischer int Boot, un Jan kreeg sick denn Buddel her un wull dormit loos.

»Woohin wills du geehn?« freug ick un holl em denn Säbel vor.

»Goh doch af mit din Keesmess!« sä Jan. »Ick goh notürlicherwis hin un hol wat to'n Woken zum Wachen..«

Hee gung also, un as hee nu trüchkeum, doo deel'n wi de Wach in dree glike Deele in, soo dat twee vun uns dree Stun'n Freewach harrn, wildeß während. dat de annere mit denn Säbel op un dol gohn sull. Mi dreup nu also de eerste Tour, un de beidn annern lechen sick unner 'n Dün' dohl un decken sick mit'n Stück Seil Segel. too. An bequemsten weur dat notürli west, sick in dat Boot to lengn un mit dat Grootseil tootodecken. Ober dor harrn se ni rech Luß too – vun wegen denn frem'm Slopkammerod.

Mittewil weur nu de Mond opgohn un schin op denn Strand un op dat Boot un op dat Teerdook, wo de Krabbenfischer unner leeg. Ick gung dor alleen op un dohl, mit denn Säbel unner'n Arm un mit de Han'n in de Tasch. Ick keek rut noh de See un noh de Wolk'n rop, um doch mol to seehn, wat vun Wind wie wull des Morgens kreegn, un noh dat Boot keek ick ook un noh denn Mann unner dat Teerdook, un dorbi harr ick nu so min eegen Gedank'n un dach dor an, wi swor dat Leb'n doch eegentli is, besonners sunn Seemannsleb'n, wo man nie weet, watt dat En'n is, wenn man dormit anfangt; un je meehr ick dor so öber nohdenk'n deeh, desto sworer wor mi de Wach, un schließli muß ick dat löben, dat Jan so vorrsichti west weur mit denn Buddel; denn nu kunn ick doch'n lütt'je Stärkung krieg'n.

Ick goh also noh Jan hen, treck em denn Buddel ut de Tasch un nehm 'n ondlichen Sluck, un wie ick denn Buddel werrer an sin Platz steken will, mokt Jan de Oogen open un secht:

»Man too, genier di man nich!«

»Ick dach, du sleeps, Jan!« sä ick. »Da's 'n koole Nach. Wie lichs du denn hier?«

»Ick lich hier slech!« secht hee. »Un an all denn Himphamp Wegwerfender Ausdruck im Sinne von »Dummes Zeug«, »Krimskrams«. is blooß de verfluchte Krabbenfischer schuld. Worum heß em ni binnen lot'n, as ick di secht hevv.«

»Mein Gott, Jan! Man hett doch 'n minschlichis Gefeuhl!«

»Jo, wenn man dor noch ergend 'n Nutzen vun harr!« meen Jan. Un doo sett'e sick in de Heuch Höhe. un wi keekn uns 'n Tidlang an.

»Weeß du, wat ick mi so dacht hevv, as ick dor so legen hevv?« sä Jan.

»Dat kann wull sin, dat ick dat rod'n kann. Weeß du, wat ick dacht hevv, Jan?«

»Du heß doch ni ook an sin Stebeln dacht?« freug Jan, un nu keum'e gans in de Heuch un fleug de Arms an'nanner nun wegen de Küll Kälte..

Wi gungn nu also an't Boot ran, un Jan bör dat Teerdook sunn bitt'n in de Heuch.

»Dat sünd gans nee'e, goode Stebeln,« sä Jan.

»Lot man sin!« sech ick.

»Ick much dor op sweurn, dat dor keen Minsch op acht hett, ob 'e Stebeln anharr oder nich!« meen Jan.

Ick gung nu 'n bitt'n weg, um mol to seehn, ob Hein sleep, un as ick nu werrer an't Boot trüchkeum un de Stebeln betrach'n deeh, wat se so rech natt un blank in'n Monschin blänkern deehn, doo – dat kann ick nu ni anners seng'n – doo keum mi dat ook so vorr, as wenn dat 'n Por rech goode Stebeln weurn.

»Nee – dat geiht ni!« sech ick. »Dat is un blivvt doch 'n Minsch, wenn'e ook man dood is; un hee hett ebenso good sin eegen Sok'n, un wenn wi em se wegnehmt, denn stehlt wi!«

»Dat is'n Minsch?« reep Jan. »Näää, mein Junge, dat wick will ick, will ich. di man vertelln: 'n Minsch is dat, wat lebenni is, so as du un ick. Wenn man dood is, denn is man gonnix – Staub un Asche, as de Paster secht. Un wenn man nix is, denn kann man doch ook nix hem'm!«

Ick grübel dor sunn bitt'n öber noh; ober ick kunn dor ni mit in't Klore kom'n.

»Süß du!« sä Jan. »Wenn wi em sin Klock wegnehmt oder sin Popiern – wenn'e öberhaup welche hett – süß du: denn weurn wi Spitzboob'n. Denn sunn Sok'n, weeß du, de möt de Putzen Polizisten. hem'm, wenn se morgn komt. 'n Krabbenfischer mutt ook in denn Antoch begrobn warn, denn'e dricht trägt., dat weet ick ook. Ober worüm wi sunn goode nee'e Stebeln vun de Wörmer opfreten lot'n süllt, dat weet ick nich!«

Ick kratz mi 'n bitten in'n Nacken un denn freug ick em:

»Wen süllt denn de Stebeln toogeheurn, di oder mi? Oder wüllt wi uns se deel'n, dat geiht jo doch ni!«

Jan keek mi an.

»Wi köönt dor jo um knoobeln.«

Hee bück sick dohl un neem 'n Handvull lüttje Steen op.

»Eff'n oder uneff'n?« gerade oder ungerade.

»Nee, ick will ni!« sä ick un gung 'n por Schred Schritte. vun em weg.

»Denn will ick!« sä hee.

»Ge gib. mi mol din Buddel, Jan!«

Ick neem 'n düchtig'n Sluck un denn gungn wi noh dat Boot un meuk'n uns an em ran. Jan trock em dat Teerdoock af un ick feut dat eene Been an.

»Meens du, dat wi se vun em runnerkriegt?« fluster ick Jan too.

»Verdammi no 'mol, wat mokt ji denn dor?« freug mit eemol Hein achter uns.

Wi sprungn beid' op de Sid un dreihn uns um. Hein weur opwokt un harr sick op de Dün sett.

»Dat geiht ni!« fluster ick Jan too. »Hein de lett dorch wie sunn dreugn Ammer; de kann dat Mul ni holln.«

»Wie kikt mol bi denn Krabbenfischer noh,« sä ick to Hein.

»Wat denn; is e lebenni worn?« freug hee.

»Nee, dat ick ni wüß!«

»Na, denn künnt wi jo widerslop'n!« sä hee und dreih sick um.

Ick keek noh Jan. Dee harr nu ober, grod sunn Schreck kregn as ick; hee gung noh de Dün hen un lech sick neb'n Hein dol un sä keen Woord. Un as ick nu denn Krabbenfischer dat Dook so werrer öberlengn will, dor schient em de Mond so grod in't Gesich, soo wie vorrdem de Sünn, un nu weur dat ackerot soo, as wenn 'e mi ankeek un as wenn'e sengn wull: Du Spitzboow!

Mi wor dor gans sunnerbor bi to Mood. Ick harr dor jo noch nie in min'n Leben an dacht, 'n Minschen wat wegtonehmen, un ick hevv dat jo ook später nie dohn. Ober sunn eeg'ne Sok weur dat jo nu ook mit em. Schließli – genau genom'm, bruk hee jo doch de Stebeln nich.

Ober eenerlei, wie dat nu weur oder ni – ick bück mi öber em un sä:

»Du muß dat ni öbelnehm'n, Kammerrod, dat ick dat doohn wull. Beholl du man scheun din Stebeln, un nu Gu'n Nach! Wenn de Dosch dütt Johr eenigermoß'n utfallt, denn ward wull noch so vel for 'n Por nee'e Stebeln for mi öberblib'n, dat ick mi keen gedrogene vun'n dood'n Kammerod'n to stehl'n bruk!«

Un dennso bree breitete. ick dat Dook werrer öber em ut un – ick weet ni, ober dat is nu mol sunn Gefeuhl – dat keum mi grod soo vorr, as wenn'e nu ruhiger lingn muß, wall'e sick sin Eegendoom sicher weur. Schließli wüllt wi jo doch all geern beholln, wat wi hebbt.

Na, un as denn nu min Wachtid um weur, doo gung ick hen un dreev Jan in de Heuch.

»Wat is mit de Stebeln passiert?« freug hee.

»Was Gott zusammengefügt haat, das soll der Mensch nich trenn'n!« sä ick to em. Un ick gleuv dat woll, dat dat Indruck op em mokt hett; denn düsse Nach sünd weenigst'ns keen Stebeln afhan'n kom'n, un des Morgens weurn glik Lüd dor, un doo weur dat to spät.

De Schandarm keum nu ook, un wi lebern de Gewehrn un denn Säbel an em af, wo wi so nüdli mit exerßiert harrn.

»Is was passiert auf Wache?« freug hee.

»Nix, wat de Red weert is!« antwoort ick for alle Dree.

Ober Jan un ick, wie keek 'n uns 'n anner an un stem'm de Tung geeg'n de Back, un dorbi kneep'n wi dat eene Oog too, un doo muß ick niesen, un Jan reep: »Prooß!«

Soo um Meddag keum denn nu 'n Wog'n vun de Strandgemeinde. Dat weur de Landrot, de harr noch 'n Schriber un twee Herrn bi sick. Man kunn jem dat wull anseehn, dat se freuhstückt harrn – dat heet: denn Landrot un de Herrn – denn Schriber nich.

De keum'n nu also an'n Strand dol, un de Landrot wies op uns un erklär, dat wie Fischers weurn. De eene Herr greep doo in de Weß'ntasch rin, un ick dach all, dat'e uns 'n Doler geb'n wull; ober statts dessen kreeg'e dor 'n Uhrglas rut, un dat steek'e sick in't Oog, un denn glup hee uns an un denn erklär hee de annern, dat wi Fischers weurn.

Nu fung denn de Landrot an, uns uttofrog'n, un öber all'ns klor hee ümmer de beid'n Herrn op, wat jo wull sehr vonnehme Gäß Gäste. vun em weurn. Ick dach mi eegentli, dat se wull vun't Utland komen deehn, wall se eers bi allns 'n besunnere Erklärung hem'm muss'n; ober se spreukn gans richti Dütsch, grod soo wie all de annern, un deshalb also nehm ick an, dat se freuer wull noch niemols 'n Fischer seehn harrn.

Ick verklor jem also nu de ganse Geschichte, woo un wie wi em fun'n harrn. Un denn muß hee unnersocht warrn. »Das benennen die Leude hier ein ›Krabbenfischer‹,« erklär nu werrer de Landrot, un de eene Herr schreev denn wat in'n Book rin, soo dat ick mi wull denken muß, dat'e 'n slechtis Gedächnis harr.

Wi dreihn nu all sin Taschen um, fun'n ober man bloots 'n Lerrerbüdl, un dee weur di soo möhr un natt, dat'e ut'nanner full. Wat dor in weur, geev ick denn Landrot, de harr sick Hansch'n antrockn, un sin Schriber schreev dat denn op, wat dor in weur. Dor weur also 'n dänsche Banknoot, wat de Landrot so op ungefähr elb'm Mark taxiern deeh, un denn 'n Stück vun'n engl'sch'n Breev, wo keen Sinn in weur, as de Landrot sengn deeh, un denn schließli noch 'n por hollann'sche Kopperstück'n.

Das wäre nich viel, meen de Landrot, un dor harr'e jo nu in Grun'n genom'n Rech in. Un denn spreuk'e noch 'n por Weur Worte. mit denn Schandarm, wat sick wull um dat Begräffnis han'ln deeh, un denn steeg'n se werrer op'n Wog'n un fohrn af.

Nohmerdochs Nachmittags. wor denn nu de Krabbenfischer begrob'n – 'n bitt'n weßli vun't Dorp, un'n op'n Strandacker, dich bi de See. Wi weurn 'n gans'n Barch eine ganze Menge. Fischers, wat wi dorbi rumstohn deehn un tookeek'n. De Paster smeet dree Schüssl'n vull Eer op em, un wi neehm'm all de Mütz'n af un keek'n vorr uns dol un sä'n nix. Un währ'nddem, dat ick soo dorstunn, dach ick mi: da's doch rech scheun, dat hee sin Stebeln mit in't Grab kreg'n hett, wenn se em ook wider ni vel nützen deehn, dor wo'e nu leeg.

Un doo gung de Paster weg; wi bleeb'n ober all stohn, un wi harrn jo wull all dennselb'n Gedank'n, nämli dat dat in Grun'n genom'm doch eegentli ni rech weur, wenn sunn arm'm verdrunk'n Seemann nich mol sin lüttje Red hem'm sull. Un Hein, de stunn nämli bi mi, de fung an un keek sick um un scheuv an sin Büx'nquarrer 'rum, un ick mark dat jo gans good, worum hee so unruhig weur, un ick stodd em so ganz lis'n an un sä: »Man hooch mit dat Stüer!«

Dor geiht 'e also een'n Schritt vorr un hett de Mütz in de Fuß, un denn seggt 'e: »Heurt mol, Lüd. Dat ischo is jo, ist ja. meuchli, dat ick dor Unangenehmis vun hevv; ober da's dat is, sprich: das. denn ook eenerlei, denn lot dat. Ick meen man blooß, dat dee, dee hier nu vorr Anker licht, doch ook 'n Gruß mithem'm sall vun deejeenig'n, de em in denn Hob'n bugsiert hebbt, un dee dor for sorgt hebbt, dat e op'n Kai kom'm is. Sunn Buer, möt ji wet'n, dee hätt sin gans Leb'n lang dat Bett, wo 'e mol in starb'n deiht, vor Oogen. Sunn Fischer ober un sunn Seemann, de kann dat niemols sengn, wo 'e noch mol to lingn kummt. Keen Minsch weet dat, wo 'e herkom'm is, de hier nu vertäut is; ober deshalb, meen ick, wüllt wi em doch ein kameradschaftlichis Andenken schenk'n, un verlich ook 'n holt'nis Krüz oder 'n Gitter oder soowat; wi künnt jo tosomscheet'n. Un wenn ick oder Jan oder Klos oder Peeter oder wer dat suns is: wenn wi verlich ook mol dat Unglück hebbt un drivt an'n frem'm Oort an't Land, denn wül wi hoff'n, dat de Fischers dor un de Seelüd dat ebensoo mit uns mokt, wie wi dat hier mit em mokt hebbt, wenn wi em ook ni kennt, un wenn wi ook ni wet, wer dat is, un wenn uns dor ook keen Minsch ›Danke‹ for secht. Un soo sall dat ümmer bi uns Fischers sin. Un dorum: Samf ru'e seine Asche.«

»Amen!« sä de Ooberloots, un all wi annern ook.

Un soo also hebbt wi em begrob'n. Un Hein, denn hett dat ümmer sehr good gohn; ober dat Johr dorop, dor weur dat, dat Jan in Ameerikaa verdrunk, hee weur dor nämli as Matroos hingohn. Un wat ick selbs bin, ick kreeg 'n swore Gich, wo ick mi nu seit dee Tid mit rumslep. Ober ick hevv dor noch manchis Mol an denk'n mußt, an denn Krabbenfischer un an sin Stebeln.