Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Simon Gfeller

Eichbüehlersch

15. KAPITEL

We d’Ärn vorby ischt, däicht der Buur scho wider a ’s Säje. Ou uf em Eichbüehl het men e großi Flanggen Ägerten i Agrif gno für Roggen u Chorn, het agfuhret, Mischt druuf gfüehrt u der Acherzug ygspannet. Für’sch Härdöpfelgraben isch es no wohl früech gsi, die spetere Sorte hei no grüens, gsungs Gstüüd gha u no gwachse. ’s Wätter het guet ghulfe, mi het chönne rücke.

Ums Dussewärche het si Änni nümme hert bchümmeret. Käthelis Chindbett u d’Sichlete hei’s doch herter nohegno, weder daß es afangs het welle zuegä. Meh weder öppe der Peterli uberwache u zwüschyhe chly lisme, het es nümme möge. U meh weder e gwöhnlige schofwullige Strumpf hätt es ou nid zwägbrunge. «Wo-n-i bi jung gsi, het me d’Chäppeli u Tschöpli für die Chlynne no meischtes us Tuech zwäggschnitte, drum han i dere Ruschtig nie glehrt lisme. U jetz, wo mi ’s Gseh afot ploge, brung i ersch nüt meh Fynersch fertig.» Mängischt isch es sogar bim Strumpf lisme derzue cho, daß Kätheli het müesse zwäghälfen u en ertrunnige Lätsch het müessen ufnäh. Ou der Ote het ihm afo fähle, u mängischt isch es ihm schwindlig worde, wen es scho numen ums Huus umegnepft ischt oder gäge Himel uehe gluegt het. Zum Dokter isch es destwäge nid, es het mit allergattig Husmittle gäge die Bräschte gfochte, Tee trouche, gsalbet u ygribe. Uf em Bänkli ischt e 167 ganzi Versammlig vo Doktergütterline u Selbehäfeline u im Ofenegge bständig es Teechrüegli gstange. Aber dä Balsam, die Tropfe, Selben u Theeli hei Ännin d’Johr nümme chönne wägschwemme, u’s nid wider chönne jung mache.

«’s ischt alletwäge nüt meh mit mer, i gatteren usenangere wi nen alte Steichratte, wo der Bode verlore het. Niemmere hätt i ggloubt, daß i so chönnt zwägcho. I bi en unütze Möntsch!»

«Säg das nid, Großmüetti!» het ihm Kätheli abbroche. «Du bischt is gäng no e Zueflucht! U ums Mache ghäb di nümme. Du hesch dy Teel gwärchet uf der Wält obe u’s zähefach verdienet, jetz afe chönne z’löie. Jetz muesch der’sch lo wohl sy, so guet de no chaischt u di nümmen um die Sache ploge, wo mir angere chöi verbringe. A üs isch es jetz, z’luege, nümmen a dir!»

Es het wohl gseh, daß d’Großmuetter i der Letschti starch abgno het u isch druuf bidacht gsi, ere z’tue, was es chönne het. We ’s Wätter schön gsi ischt, het ’s ere-n-albe der Lähnstuehl uf d’Tarässen use gstellt, daß sie chly meh gsej, früscheri Luft heig u nid vo de Flöige verfolget wärd. Dert isch’ Ännin am baaschte gsi. Mängischt isch ihm ’s Fyneli, die jungi gflammeti Chatz, cho uf d’Schoß hocke u no der Nodle oder nom Chlungeli tälple. Ou der Nero, der groß Bärnhardiner, hätt si welle zuehemache u Ännin der Chopf ufs Chnöi lege. Aber es het ihm abgwehrt: «Meinsch es scho guet, aber gang, gang, i cha di nid bruuche mit dym gruusige Söiferzüttel im Mulegge!» Es het’s ungermitts ou ggä, daß öppen e Nochberfrou, wo het welle go chrämere, im Vorbygang en Ougeblick isch cho abstelle u chly mit Ännin isch cho brichte. U fascht allimol sy sie ufs glyche Trom 168 usecho u hei Ännin gseit: «Wi hesch du doch es Gfeel! Daß dä Res so ne gueti Frou ubercho het u de no sövel unerchannt e rychi! U Juget hei sie ou scho. Dir het ’s Glück alls i d’Schoß gschüttet, was d’bigährt hescht!» De het Änni zueggä: «Jo, es ischt wohr, i ha Ursach, Gott z’danke u tue’s all Tag. Um e Hof u sy Zuekunft bruuche mi jetz nümme z’erängschtige. I darf jetz a mi sälber däiche u a das, wo mer bivorsteit, a mys Stärbe. Zletscht chunnt de no ’s Schwärschte. Aber i tröschte mi, alls, was i erläbt heig, syg gsi z’erträge u z’letscht guet use cho, u mit däm, wo nohe chöm, wärd es ou so sy. We ein der lieb Gott öppis uferleit, git er ein ou Chraft, für’sch dürez’fächte.» U würklig ischt ihm i de sälbe Tage unerwartet es Liechtli uf e Wäg gfalle. Einischt, wo-n-es i Spycher ubere trappet ischt, het’s dert imen alte Trog gnuschet, wo alti Papyr, Gschriften u Choufbriefe sy drinnen ufbiwahret worde. Derby ischt ihm emel ou es Gellert-Büechli unger d’Finger cho, u het es afo drinne blettere. Es het’s mit ihm gno u vo denn a fascht all Tag ufgschlage. Wen es der Spiegel ufgleit het, isch es ihm doch no mügli gsi, drinne z’läse. Es isch große Druck gsi, u vo denen alte Liedere het es no teel Strophe usse chönne. Die hei’s agheimelet u tröschtet. Wen es ds nacht nid het chönne schlofe, het es se für ihns sälber ufgseit. Das ischt öppis gsi, wo-n-es si dranne het chönne ha. Nid daß es si vor em Tod so grüüsli gförchtet hätt. Es het ne nid agluegt für ne Sündestrof, sondere für öppis, wo abselut mueß sy. Wi sötte si die Junge chönne chehre, we ne die Alte no gäng der Platzg versperrti u ne schließlig doch zuren unerträglige Lascht wurdi? U wi mänge usgläbten alte Möntsch isch zletscht am Änd froh, daß er vo syne Schmärze u 169 Bräschten erlöst wird! Was Änni gförchtet het, isch ’s Chranksy u Schmärzeha gsi, der Todeskampf, nid ’s Gstorbesy. Mängergattig ischt ihm albe dür e Chopf zoge, wen es ds nacht nid het chönne schlofe, u bsungerbar ei Wunsch ischt ihm derby am Härze gläge: Was chönnt i no tue, um em liebe Gott my Liebi u Dankbarkeit z’erzeige? Uf ene Antwort do druuf het Ännin sys Gellert-Büechli gfüehrt. Dert drinne isch der Värsch gstange:

«Wahr ist es, Gott verwehrt uns nicht,
hier Güter zu besitzen.
Er gab sie uns, doch auch die Pflicht,
mit Weisheit sie zu nützen!»

Us der Würzen usen ischt i schloflose Nächten e Stängel gwachse: der Etschluß, es Opfer z’bringe, wo ou eme wytere Kreis zguet chöm. Gäge die nöchschti Nochberschaft hei si d’Eichbüehler gäng guet ygstellt u mängem es Gfalle to. Jetz hätt Änni dä Kreis mögen erwytere u öppis tue, wo vorhär no kem Eichbüehler isch z’Sinn cho. Es het’s düecht, Res u Kätheli sygi derart mit irdische Güetere gsägnet, daß es das wohl mög erlyde. Es het fryli no öppis gchoschtet, bis si dä Vorsatz fescht u siegrych het düregwärchet gha. Er het ou mit den eigete Lüte müessen erörteret wärde. Öppis tue, wo ihne gar nid wär rächt gsi, hätt Änni doch de nid möge. Zersch sy sie chly stutzig worde. Aber wo sie gwahret hei, wi Änni a däm Gedanke hanget, hei sie-n-ihm nid abgwehrt, u äs het sy Plan wyterverfolget. «Res, du nimmscht am nächschte Sunndi d’Schese vüre, spannisch der Fuchs y u füehrsch mi z’Predig. Dernoh göh mer zum Pfarrer u lö e Gschrift ufsetze, ’s Bezirksspital söll 170 bi mym Abläbe zwöituusig Franken ubercho z’erbe.» Guet, das chönn me mache, het Res ygwilliget. Aber wi isch du das usecho?

Churz vorhär ischt e Pfarrerwächsel yträtte gsi. Dä alt Heer, wo Rese het ungerwise gha, isch gstorbe, un e junge hitzige Theolog a sy Stell cho. U däm sy Predig het du ganz angersch ustönt, weder daß Änni het erwartet gha. Es ischt e Predig gsi uber e Thägscht: «Ihr Otterngezüchte, wer hat euch gewiesen, daß ihr dem künftigen Zorne Gottes entrinnen werdet!» U sie isch scharpf usgfalle. Zerscht isch es uber die biblische Pharisäer usggange, uber ihri Gsetzligkeit u Wärkgrächtigkeit, uber ihri Hüüchelei u Schynheiligkeit, u gäng wider isch vom Zorn Gottes d’Red gsi. Dernoh isch d’Awändig cho uf die gägewärtigi Zyt u Möntschheit u darto worde, wi alls möntschlige Tue unger em Gricht Gottes stang u alls möntschlige Bravsy u Rächttue vor Gott nüt tüei gälte u niemmere chönn zur Säligkeit verhälfe. U wi d’Möntsche unverbesserligi Sünder sygi u wi z’innerischt i ihrne Härze der Judas Ischariot hocki. Hinger allem, was sie Guets tüeji, stecki d’Sälbschtsucht u der Eigenutz. Nüt chönn ne hälfe weder der Gloube, der Glouben a d’Gnad Gottes u d’Errettung dür’sch Bluet Chrischti.

Wi lenger die Predig duuret het, wi lenger ischt Ännis Gsicht worde u wi zündtiger syner Ouge. Es sy Sätz drin vorcho, wo ihns förmlig gchläpft hei; es ischt ihm vorcho, die ganzi Predig syg uf ihns gspitzt. Die Wort vom Pfarrer hei’s so ufgregt, daß es nid imstang gsi wär, am Schluß mitz’bätte u der Psalm hälfe mitz’singe. Mit rotem Chopf isch es us der Chilchen use cho. U wo’s Res gfrogt het, gäb sie jetz i ’s Pfarrhuus 171 welli, het’s rouzig der Abschlag erklärt. «Neinis gwüß gangen i zu däm, dä mieschet mer z’fascht a der Schattsyte! Dä gloubt jo nid, daß ame Möntsch no en enzige guete Faden ischt. Er weiß jo nüt az’fo, weder ein der Sündesack um d’Ohren umez’schlo. Wen i de öppis für’sch Chrankehuus tue will, isch de das der Letscht, für d’Finger drinne z’ha, dä Zorn-Gottes-Sturm! Daß mer kener Ängel sy un e barmhärzige Gott nötig hei, weiß üserein ou, ohni daß me’s ein sövel dick uf’s Brot strycht. Daß mir nume Lumperuschtig sygi, man i nid ghöre. U daß alls Awänge un alle guete Wille nüt soll gälte, soll mi dä nid cho brichte. Sövel ungrächten isch der lieb Gott nid!»

So het es i der erschte Töibi usgläärt u ischt uf der Heifahrt u ou speter ufgebrachts gsi. U wo sie ’s gfrogt hei: «Jä wi soll jetz das wärde mit der Stüür a ’s Chrankehuus?», het es gseit: «I weiß ’s sälber nid, was i no mache. Uf all Fäll isch mer d’Freud dranne gründtlig ustribe worde. Hinger allem, was me Guets tüei, hocki doch nume d’Sälbschtliebi, het er ggä z’merke. Es isch truurig, we men ame Möntsch ou gar nüt meh Guets zuetrouet. Das nimmt ein jo alli Freud am Hälfe, däwäg ma me jo nümme derby sy. U ’s Leidschte vo allem düecht mi, daß men ein de i der Chilche no wott ’s Stärbe go schwär mache...»

Die Predig ischt Ännin no lang ufghocket u het’s masleidigs gmacht. Meh weder einischt het Kätheli müesse gwahre, daß d’Großmuetter Ougewasser het u us der Trüebsäligkeit nid cha use cho. Es het allne leid to, daß sie si so het müesse ploge, u ei Tag het der Graber zu Käthelin gseit: «Weischt was? I schryben em Pfarrer vo üser früehere Gmeind, wo-n-is alben uf em Bärghof isch 172 cho bsueche. Er het mer sowiso versproche, er well de einisch cho luege, wo mer sygi u wi-n-es is gang. Un i tät ne gärn wider einisch gseh u mit ihm brichte. Dä ischt im Geischtligen u Wältlige deheime, u vilicht tät er de ou mit der Großmuetter brichte, we me ne derfür agieng. Dä wurd se de scho wider vorume bringe. Säge tät i re nüt, daß i ne heiße cho, süscht schüücht sie ne de no u wehrt ab.»

Ou Kätheli het funge, das chönnt nüt schade u wär vilicht en Uswäg, für Ännin uf angeri Gedanke z’bringe u z’sorge, daß es wider besser zgrächt chäm. «Üserein cha ou scho sy Meinig säge. Aber es het nid das Gwicht, wi wen e Pfarrer redt. Mi isch nid so biwanderet i der Bible, wi die, wo se vil Johr lang gstudiert hei.»

So het es si du zuetreit, daß einischt ame schöne Herbschttag dä Pfarrer vo der früehere Gmeind agrückt ischt. Ame Mändig isch es gsi, wo d’Pfarrer Sunndi hei u gärn tüe verschnupe. Der Pfarrer Felix isch no i de beschte Johre gsi, e rüschtige, ufgheiterete Ma, u het e große Teel vom Wäg z’Fueß zrugg gleit gha. Der Graber het ne härzlig ufgno u ghörig dorfet. U im Louf vom Gspräch het er ihm vo der Großmuetter erzellt u ne gfrogt, gäb er nid wett mit ere rede u het ihm dargleit, wo se der Schueh drück.

Der Pfarrer Felix het afangs der Chopf gschüttlet: «Es steit mer nid wohl a, emen Amtsbrueder go i sy Gmeind yhe z’pfusche. I mache das nid mit Vorliebi. Aber es wär doch schad, we si das alte Müetti müeßt ploge u we ’s Chrankehuus um die Schänkig chäm. U vilicht lot es si tue, ohni daß eue Pfarrer Ursach uberchäm, si z’erchlage. Syner Uffassige chennen i wohl vom Pfarrverein här u chönnt nid juscht bhoute, daß i düruse 173 mit ihm yverstange wär. Aber ahetue möcht i ne destwäge nid, er meint’s uf sy Wäg sicher ou rächt. Numen ischt er no wohl jung u meh uf sy Schuelsack agwise weder uf sy eigeti Läbeserfahrig. Item... so wei mer jetz die Muetter go grüeße u luege, wi re z’hälfe syg...»

Änni het wider i der Bible gläse gha. Aber wo-n-es ghört het, es syg e Bsuech do, het es se näbenume gleit. Es het nid welle fromm tue vor em Pfarrer. Sie hei mit ihm brichtet. Der Pfarrer het grüehmt, wi fründtlig u heimelig es uf em Eichbüehl usgsej, gfrogt, wi-n-es ihm gang mit der Gsundheit, u dernoh ischt er uf die Predig z’rede cho, d’Muetter heig si gloub nid rächt chönnen erboue dranne.

«Nid grad, nei», het Änni zueggä, «i cha nid bigryffe, worum men ein mit em Zorn Gottes Angscht macht vor em Stärbe u nüt weder Sünde gseht a ein!»

«Ach luegit, Muetter, i wett Ech jetz das luege z’erkläre. Daß uf der Wält obe huuffeswys Greuel u Uflätereie vorchöme, wo me si dervor mueß bsägne u derwäge mueß schäme, wärdit Dihr sicher zuegä. Es sött besser wärde u chönnt besser wärde, we me’s mit em Wort Gottes ärnschter nähm. Bis derthi sy mer allwäg alli einig. Drum tüe ou teel Pfarrer so niderha bim Predige. U gwüssi Lüt hei’s sicher nötig, ufgrüttlet z’wärde, u zwar nid nume die Gottlose, sonderen ou die, wo’s a der Ehrfurcht gägenüber em liebe Gott lö fähle. Es git ere derigi, sie luege ne öppe so für ne chummligen u gäbige Husverwalter a, so für eine, wo im bluemete Sametchäppli bständig mit em Salbipintli parat steit, für z’schmiere, we irgetwo e Tür gyxet oder e Stägetritt rugget. So für eine, wo die verdammti Pflicht u Schuldigkeit het, sofort Ote z’mache, we irgetwo e Röhre 174 verschoppet ischt u söll zwägspringen u ygryffe, we zwo Mietsparteien öppis z’striglen u z’chälze hei. Dene, wo däwäg zuetäppisch sy u ihres Fuulfleisch möchti em liebe Gott uf d’Achsle lege, schadt’s nüt, we me nen ou einisch vom Zorn Gottes prediget u d’Heiligkeit vom Schöpfer vor Ouge füehrt. Was nun d’Sündhaftigkeit vo de Möntschen anbetrifft, bin i nid glycher Meinig wi eue Pfarrer. I cha nid ygseh, daß es en Ehr wär für e liebe Gott, wen er syni Gschöpf so myserabel usgstattet hätt, daß nume Schlächts a ihne wär. So wi-n-i d’Lüt erfahre ha, stimmt das nid. Schwachheit u Torheit u Bosheit git es vil uf der Wält obe, aber alls isch der Tüüfel no nid Meischter. Mänge Chrump lot si no bruuche für Wagnerholz, u die wüeschtischte Aschtbitze gä unger em Wöschhafe die schönschti Hitz. U mit em bloße Sündevürha macht me nid gueti Gschäfti. Dormit cha me niemmere Chraft gä, mi macht ne nume schwach. Es ischt eini vo myne töifschten Erfahrunge, daß men eme Möntsch nume cha hälfe, we me no öppis Guets an ihm gseht un ihm cha es Vertroue eggäge bringe. D’Chilche darf der Glouben a d’Möntschen ou nid verliere u alli nume für Judassen aluege. I der Bible het’s unger zwölf Jüngere ei settige ggä, u der Heiland sälber het a de Lüten ou no Tugete gseh, nid nume Fähler. Er het doch no Sanftmüetigi u Fridfertigi gchennt u derigi, wo Hunger u Durscht hei nach Grächtigkeit. Er erzellt es wunderschöns Glychnis vomene barmhärzige Samariter u eis vomene liebe, versöhnlige Vatter. Er het nid nume törichti Jumpfroue gchennt u nid numen Uchrut uf em Acher gseh, sonderen ou Weize u Soomme, wo sächzig- u hundertfeltig Frucht treit het. U we a der Möntschheit nüt wär weder Schlächts u ke Ussicht, daß es mit ere 175 chönnt besser wärde, chönnt men ou nid rächt begryffe, worum är schi de derfür g’opferet hätt.»

«Äbe, das meinen i ou», ischt Änni läbhaft derzwüsche gfahre, wo der Pfarrer verschnupet het. «Das tönti mer jetz gloubliger. Daß men eme Möntsch nume Schlächts zuetrouet, het mi am meischte möge. U het mi möge, daß men ein de nume no schääl aluegt, we men öppis Guets tue möcht!»

«Nume müessit Dr Ech de ou säge, daß das alls unwüssetlig gscheh ischt. Der Pfarrer het doch nid chönne wüsse, was Dihr im Sinn heit! Daß nid alls, wo unger der Flagge Wohltätigkeit säglet, uneigenützig gscheht, wird me nid chönnen abstryte. Der Pharisäer hocket ein ou hütt no uf em Äcke, ohni daß me’s gwahr wird. Aber destwägen alli gueten Absichte z’verdächtige, gieng ou z’wyt. Vilicht tuet me si i der Beziehung am beschten a Spruch vom Salomo erinnere: Sei nicht allzu gerecht und nicht allzu weise, auf daß du nichts verderbest! Letzten Änds fallt alls, was me tuet u wi me’s tuet, uf ein sälber zrugg, syg es guet oder bös. ’s Bravsy u Rächttue, ’s Awänge u der guet Wille sy sicher nid vergäbe. We Dihr-n-Ech heit vorgno gha, em Chrankehuus e Schänkig z’mache, söttit Dr-n-Ech nid lo us de Glöise spränge dür ne Predig, wo sicher gar nid ischt uf Euch gmünzt gsi. Heit Ech lieber a das, wo der Heiland gseit het: Was ihr getan habt einem unter diesen meinen geringsten Brüdern, das habt ihr mir getan! Löt nid die Chranknen eggälte, daß Euch der Pfarrer mit syr Predig a ’s Surrbeindli gschossen ischt. Wärit Dihr grad zue-n-ihm ggange go mit ihm brichte, de hätt si sicher mängs dervo ufgklärt.»

«Das hätt i mi doch nid trouet! Wi sött ig, en eifalti 176 alti Frou, dörfe go ’s Nüüni zieh mit em Pfarrer i geischtlige Sache! We me scho rächt hätt, möcht me doch nid gcho u miech ne nume toube!»

«Aber e Dienscht tät men ihm doch erwyse! Es wär für üserein wärtvoll, z’wüsse, wi das ufgno wird, wo mir uf der Chanzel säge. Vilicht tät me si de uber dis u das no gründtliger bsinne. Mir lehrti vil derby; mir sy alli Möntsche, u wär dürhar öppis z’verbessere. Aber nid daß i meinti, mir sötti de de Lüte nume das säge, wo sie gärn ghöre. Süscht wäri mer de armsäligi Hirte.»

«So sägit mer jetz no, wi-n-i das soll yrichte, wen i em Chrankehuus öppis möcht lo zuecho bi mym Abstärbe. Mueß me do abselut e Verschrybig mache?»

«Das chönntit Dr jo. Aber we Euer Lüt mit Ech einig sy, isch es gar nid emol nötig.»

«Nei, das isch es nid», het der Graber ’s Wort ergriffe. «Res u Kätheli sy yverstange, u das, wo d’Muetter wünscht, gilt ihne wi gschribe!»

Dermit isch die Ungerredig fertig gsi, u der Graber isch mit em Pfarrer gäg em Eichehübeli uehe trappet go uberluege u d’Gäget i Ougeschyn näh. Derby isch der Durscht erwachet, u der Spaziergang het du schließlig i Grabersch Wychällerli gfüehrt. Zerscht isch der Inhalt vo de Feßline versüecherlet u biguetachtet worde. Dernoh het ou der Fläschewy müesse probiert wärde u gluegt, wi der Neueburger der Stärne macht. Derby sy die Zwee guet z’Gäggels worde u hei si prächtig ungerhalte. Nume het dä schwär Neueburger du em Pfarrer afo um d’Bei umelyre. Er het’s erscht gmerkt, wo-n-er hinger em Tisch vüre cho ischt. «Donnerli, Donnerli», het er gschwore, «hei mer jetz z’yferig Stärne ggugget! Das isch mer jetz e Gschicht, das!»

177 «Macht nüt, macht nüt!» het der Graber mit Lache versicheret un e Schelmefreud gha. «Nume nüt derglyche tue, i sorge für nes Fuehrwärch. Bis mer uf der Station sy, het de das alls verrouchnet!»

Dernoh ischt er Rese go ufsueche u het ihm mit Blinzlen u yzognem Äcke gmäldet: «Du söttsch de allwäg der Fuchs yspanne u mit em Pfarrer uf d’Bahn. Der Neueburger ischt ihm i d’Chnöi gschosse!»

Rese het das ou glächeret. «So, hescht ihm eine chönnen ahäiche!» seit er. «Nujo, gschej nüt Bösersch, i will mi go zwägmache.»

Gly druuf isch ’s Fuehrwärch parat gstange u der Pfarrer dernäbe. «Mir sy Möntsche, alli Möntsche... alli Möntsche», het er schi etschuldiget. Du het si der Nero, der Bärnhardiner, ou zue-n-ne zueheglo. Der Pfarrer het ihm der Chopf tätschlet u mit mildtem Lächle zue-n-ihm gseit: «Jo jo, Hunziker, du hesch es guet... du hesch es guet. Du chaischt uf vierne Beine stoh, hehe-hehe... uf vierne Beine...» Dernoh ischt er gstabelig ufs Wägeli uehe gchlättet u het no parmol gmugglet: «Mir sy alli Möntsche... Möntsche sy mer... alli Möntsche!»

«Gueti Heireis! Gueti Heireis! U de ’s Umecho nid vergässe!» het ne der Graber nohegrüeft, wo sie abgfahre sy. Aber der Pfarrer het mit der Hang abgwunke.

«Das hättischt jetz nid sölle mache, Vatter!» het Kätheli gschmählt.

«Ach, es isch nid so bös», het er schi useghöie, «bis sie uf der Station sy, gseht ihm niemmer meh vil a. I ha ou nid gmeint, daß er sövel weni mög erlyde.»

No minger het’s Ännin gfalle. Es het suur drygluegt u ischt ulydigs gsi. «Macht jetz das afen e Gattig! Un er hätt mer’sch de no so guet chönne! Das tuusigshagels 178 Gsuuf!» Am liebschte hätt es em Graber tüechtig d’Chappe gschrote. Das het es fryli ungerwäge glo. Aber wi töif es ihm yheggangen ischt, het er du speter gmerkt, wo-n-es gseit het:

«Eigetlig hätt i em Chrankehuus Zwöituusig welle lo vermache. Aber jetz lon i’s mit füfzähehundert lo biwände. Mira cha de der Graber der Räschte no druftue, worum het er ihm dä Dampf aghäicht!»

Wo sie das em Graber gmäldet hei, het er es wärkligs Gsicht gmacht. «Sackerlimänt, han i jetz sövel töif i Ascht gsagt! De wird mer nüt uberblybe, weder ou i Sack z’recke un es Zeiche z’tue. ’s Chrankehuus soll si mynetwäge nid müessen eggälte, we’s scho chly tüüre Neueburger ischt, wo mer zsäme tülpet hei, der Pfarrer un ig!»