Johann Hinrich Fehrs: Maren

Anzeige. Gutenberg Edition 16. 2. vermehrte und verbesserte Auflage. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++

KAPITTEL SÖBEN

Maria weer wieldeß in en sunnerbaren Tostand; de Gedanken schoten hin un her, un eer Hart wüß nich, ob dat trurig ween oder sik freun schull, un dat harr sien gode Ursaak.

As se von den olen Dierk mit 'n Schreck ut den schöönsten Droom weckt waar, sleek se flunklaam un mootlos na Dörp to. Sterlau, de eer bald wedder inhaalt harr, wüß woll eerst ni dat rechte Woort to finnen, eer lütt Hand leeg koolt un slapp in sien, un se seeg nich eenmal tohööcht. Un denn – wo keem dat? Se leeg op 'n mal in sinen Arm un an sien Bost un fööl sinen warmen Mund an eren un höör den depen beverigen Klockentoon eer wat in 't Oor vertellen, un denn see he ganz wat Wunnerbares, dat se dalgliden dee op de Kneen, un ut 'n Mund störrt eer dat rut in Freud un Angst togliek: »Du grundgode Gott! ik bün ja man en arm Buurdeern, un Du...?« Darbi lepen eer de Tranen von de bleken Backen hindal, un de groten blauen Ogen segen na em rop, as wullen se em anbedeln üm Erbarmen. Dat se plattdüütsch to em sprook un em »Du« nööm, wüß se nich, harr't ok nich Acht. Sterlau bück sik un heev eer tohööcht un küß eer un snack un lach un fichel mit eer, dat se toletzt eer Hart wiet apen dee un dat ganze grote Glück, wovon se bet herto blot in stillen dröömt harr, intreden leet, un denn full se em üm den Hals un tuschel em en selig Woort in 't Oor.

Goot weer 't, dat se graad in en Lunk achter hogen krusen Kratt stunnen, sünst harr en Tümp Soldaten, de keen hunnert Schritt an eer vörbi driseln, eer belopen kunnt. De beiden versteken sik un helen sik ganz still, aver knapp weren de Lüüd eer ut 'e Ogen, maak Maria sik los un leep mit flinken Foot darvon, eerst kort vör 't Huus gung se langsamer.

Un denn keem de Nacht. Krank weer se nich, dat harr se man blot to Tante Maren seggt, üm alleen to ween; aver se kunn nich inslapen – eer Gedanken flustern un küseln in 'n Kopp as Wolken in 'n Storm.

Allens funn se ni wedder tosamen, wat Sterlau eer seggt harr, aver de Brocken un Stücken lee se paßlich anenanner, un dat geev en herrlich Bild – se kunn sik ni satt daran seen. Aver dat duur ni lang, do keem de Sorg un sett sik an eer Lager. Wunnerliche Fragen dee se an Maria. Eer dodenbleke Moder heev den Kopp un seeg eer mit eer feverblanken Ogen an un froog lisen: woneem stüürst Du hin, mien lütt Maria? Un eer Vader lee eer sien sware Hand op de Schuller un see mit en dumpe Stimm, graad as he al mal daan harr: Nu wees verstännig, mien Dochter! En rike Swigersöön kunn mi noch mal ünner de Arms gripen, wenn ik ünner de Last dalbreken will – ik fööl, dat ik oolt un mööd warr. – Un denn flustern eer Gedanken na Sterlau hin un klammern sik an em. Aver wedder keem en Fraag, de eer Angst maak: wosaken kommst du los von Paul Struck? un wenn du di losriten deist, blifft Sterlau di ok tru? ok wenn sien Öllern von de Buurdeern nix weten wüllt? Soldaten mööt wannern, un eer Hart wannert ok, seggt en Leed. So joog eer de Sorg hin un her, un as toletzt de Slaap keem un mit em de schöne Droom: de Sorg smeet gliek eer grulichen Biller dartwischen.

Maria waak op, as de Sünn al hooch an 'n Heben stunn. Se fööl sik flau, un de Kopp weer eer dump, aver de Gestalten, de eer bang maakt harrn, weren mit de Nacht verflagen, Moot un selig Höpen kregen wedder de Babenhand. Se stunn noch nich op un drööm wider mit apen ogen. Sterlau weer ni to Huus, dat wüß se, sien Oom, de Oberst, harr em na Kellnhusen to Disch inladen laten.

Dat weer en Geschirrkamer, wo Maria slapen dee, un an de Wand hung noch blankes Seeltüüch, Tööm, Pietschen un allerhand Kraam, wat en Foormann bruukt; wenn Paul mit sinen Staatswagen togang wull, waar düß Kamer apen maakt, sünst weer se slaten. Se weer haben in Huus na de Gevelsiet to; Maria müß as de Höner en Trepp stigen, üm to Wiem to kamen. Darför weer de Kamer aver ok still un kölig, un keen nischirig Oog kunn eer in 't Finster luren. De Kamer leeg na 't Noorn, so kunn de Sünn blot frö an 'n Morgen rinschulen. Butenvör weer de grote Appelhoff, un de Twigen kemen so neeg, dat en langen Arm von 't Finster ut komodig plücken kunn. Dat weer en prächtig Nest to 'n Denken un Drömen.

Aver vondaag schull se ni veel Ru hebben, dat leet Maren al ni to. Maria weer ni to 'n Kaffi kamen, de Klock waar negen, tein, ölben, un ümmer fund Maren eer noch in depen Slaap. Wecken wull s' eer nich; se glööv eer dat man half, dat se ni goot op 'n Schick weer, aver se wull sik gedüllen, Maria versüüm jo nix.

As Maria so hinto Klock twölf opstunn un sik antrecken dee, gung de Döör wedder mal lisen apen, Maren weer dar. »Du hest slapen, as harrst du dre Daag waakt – wo geit Di dat?«

Maren sett sik an 't Finster, un aan de Antwoort aftotöben, trock se Maria dal op de Bettkant, dat se eer in 't Oog seen kunn. Se strakel eer över dat blanke Haar, dat eer goldgeel von de Schuller dalhung, un de brunen Ogen gleden mal över den slowitten Nacken un de runde, schöne Bost, de noch man half bedeckt weer. Denn froog se na güstern abend, un dar holp keen Utwiken un Trüchhoppen, Maren leet ni los, snack, fichel, strakel un froog so lang, bet se allens wüß. Se see eer keen böös Woort, weer lies un sachtmödig. »Ik heff dat kamen seen«, dat weer allens, denn froog se: »Wat wullt Du nu doon?«

»Den Kopp hangen laten un bang üm Di schulen bringt uns ni von de Stell, Kind! Segg kort un klaar: wullt Du Paul heiraten oder nich?«

»O wullt Du dat!« reep de lütt Deern un faat eer Tante üm un küß eer mit Lachen un Wenen; »wullt Du dat würklich doon?«

Maren maak sik lisen los. »Ik will bi gode Gelegenheit mit Dinen Vader spreken. Aver schaad üm de schöne Stell – hollst Du Paul nich ok för den rieksten Buur in 't Dörp, ja in 't Kaspel?«

»Dat is he woll«, meen Maria, verstunn aver ni recht, wo eer Tante hinstüren dee.

»De Keerl is jo ni veel weert, aver wat dar üm un an is, kann ik garni goot loslaten.«

»Dat Eten steit op 'n Disch, aver bliev man hier, ik bring Di wat rop.« Darmit gung se rasch ut de Döör, aan sik ümtoseen.

Eben na Middag keem Doortjn Holm, vellicht wull se ok en beetjen utkunkeluren. Maria freu sik, denn de ool Fru harr ümmer so 'n stüle, sachtmödige Aart to spreken un to donn, angeneem för en Hart, wat ni recht weet, ob dat wenen oder lachen schall; aver se vertell eer nix, un Doortjn froog ni wider na, gung ok bald wedder.

Maria neem nu en Book to Hand, wat Sterlau eer schenkt haar, dat weer de schöne Geschicht von Gudrun, de se nu al so oft lesen harr, dat se eer bina buten Kopp wüß. Aver se lees dat Book doch ümmer wedder un dach darbi an sik sülben. Se keem sik vör as Gudrun, de dörchut den Hartmut heiraten schull; Maren weer de böse Gerlind, de eer queel, ni mit Arbeit an den kolen Strand, aver mit Langewiel. En lange böse Tiet! Aver nu warrt dat anners! müß se vondaag denken; mien Herwig kommt un erlööst mi un makt mi to sien Königin. Se höör den Swaan singen un vertellen, seeg den Kaan un müch woll gliek instigen, üm wegtoseilen in wide Feern. –

Maren, de nerrn in de Waanstuuv to 'n Tietverdriev sik en lütten Barg Strümp ranhaalt harr, üm eer natoseen un to stoppen, keek verwunnert op, as Paul, de knapp vör en Viertelstunn weggaan weer, in de Döör kamen dee. »Na nu, Du büst doch unmööglich na'n Bookweten west?« froog se.

Paul sett sik neffen eer un strakel eer över de Backen. »Wat meenst, lütt Maren, schall ik nu en Enn maken?«

He vertell eer von Abel, leet aver allens ut, wat se em in Dullheit an den Kopp smeten harr.

»Ik wull, Du harrst dat ut Di sülben, Paul; dat Minsch mag ik dar ni mang hebben. – Maria is baben in eer Stuuv«, sett se na en kort Besinnen hinto.

»Een Beding heff ik noch; wenn Du darop ingaan deist warr ik Dien Fru, sünst nich: Du betaalst an minen Broder teindusend Mark, wenn Du em sien Dochter wedder bringst.«

Paul seeg eer an, as weer se en Spöök. »Wat... wat schall ik? teindusend Mark, dat is jo en ganz Vermögen!«

»In so 'n eernste Saak is en Spaaß slecht anbröcht! Wullt Du minen Broder de Dochter vellicht vör de Döör afladen un stillswigens wedder wegfören? Meenst Du, dat he sik sowat gefallen lett?«

Paul sprung tohööcht, as harr em en Imm steken, un leep dull in de Stuuv op un dal. »Is sowat al passeert? Du wullt mi woll eerst uttrecken un denn naakt lopen laten? He! teindusend Mark! Ik müß jo na 't Dullhuus, wenn ik sowat dee!« Denn stell he sik sparrbenig vör Maren hin un reep: »Weetst Du ok, dat ik denn üm teindusend Mark armer waar? An mi denkst Du nich, Du sorgst blot för Dinen Broder, o dat is nett!«

»Wenn Du dat deist, denn waarst Du mi üm teindusend Mark lever, Paul«, see Maren geruig un seeg em mal voll an.

Aver dat versloog nix. »Glööv ik – he! so 'n Dummbüdel is ok bina teindusend Mark weert! Nee, mien Deern, dar warrt all mien Daag nix ut!«

»Denn weet ik jo bescheed, Paul Struck«, see Maren heel koolt; »aver nu sing mi nix meer von Hochtiet vör!«

»Darvon hest Du mi vörher jo garnix seggt, garnix! Un ik heff Dinen Broder verspraken, sien Dochter to heiraten, un nu heiraat ik sien Swester, is denn dar veel Ünnerscheed?«

»Keen Woort meer, den Rest maak mit minen Broder af!« Se söch eer Saken tosamen un maak alle Anstalten wegtogaan.

Paul wööl sik mit beide Hannen in de Haar. »Dat segg ik jo!« jammer he, »dat segg ik jo! Man kann sik mit de Wiver blot mal sölen, so griept se een na de Tasch!«

»Man still, Paul Struck, de Wiver büst Du bald los«, see Maren dröög un stunn op.

Paul müß inseen, dat de Saak för em en legen Gang gung. »Van Deuvel, Maren, so bliev doch sitten, dat lett sik jo allens överleggen! Wenn ik Dinen Broder dusend Mark geev, is he ok tofreden!«

»Dat kann noch eben angaan, Paul Struck: laat anspannen, Maria un ik föört vondaag noch to Huus.«

»Gott, Du leve Gott, wat en Spillwark! Ik will mi de Saak jo geern en groot Stück Geld kosten laten – so nimm doch Vernunft an, lütt Maren!« He drück eer wedder dal un sett sik neffen eer. »Sü mal, wat Du mi weert büst, kannst Du lang weten; ik heff en junge smucke Bruut üm Di staan laten – is Di dat denn garnix? hollst Du nix von mi? hest mi dat doch seggt!«

»So nööm mi doch nich ümmer Paul Struck – dat klingt so fremd! Wenn Du wüßt, wat ik von Di holen do...«

»Du hollst wat von mi?« reep Maren un maak sik von sinen Arm los; »so bee mal wat, wat bün ik Di denn woll weert – Du mittst jo geern allens na Speetschdalers!« Se stell sik staatsch vör em hin un seeg em scharp an.

»Wat kann ik beden?« see he benaut. »Du schallst jo allens mit mi delen, wat ik heff – is dat ni noog?«

»Mien ganze Hoff, op den ik nix ni schüllig bün; un denn heff ik noch...« he begreep sik un sweeg.

Paul waar ganz flau ünner eer Ogen, de vondaag so 'n düstern Schien harrn. »Nu ja, denn will ik Di dat seggen«, see he unseker. »Ik heff noch twintig bet dörtig dusend Mark in Huus un Grundstücken staan.«

»Ach, Maren, Du fraagst een ok de Seel ut 'n Liev!« reep he mit en Toon, as wenn he wenen wull. »Ja, ik will 't Di denn seggen: ik heff to den Hoff noch enige tachentig dusend Mark.«

»Dat handelt sik jo nich üm Di, Maren! Wenn ik Dinen Broder fievdusend Mark geev, is he gewiß tofreden.«

Maren wüß, dat se wunnen Spill harr. Paul much sik winnen un drein, so veel as he wull: eren Willen sett se dörch. Un as se nu anfung, em to löben un to strakeln, waar he ganz tamm un fraam, leet sik sogar vörsnacken, dat he noch en goot Geschäft maak bi den Handel.

»Nu will ik Di ok en Gefallen doon, lütt Paul!« see se, as se em to 'n Wienkoop en Kuß geben harr; »gift mi den Ring, ik bring em an Maria.«

Paul waar ganz licht to Sinn, Maren neem em en suren Gang af. »Dat is heel nett, heel goot von eer!« mummel he, as se ut de Döör gung. – »Heff eben en hart Verhöör achter mi, verdori! Aver« – he reev sik vör Vergnögen de Hannen – »dat letzt kriggt se doch ni to weten, ik belach eer! Je grötter de Büdel, je deper warrt inlangt. Ik mutt dat weten – he, proost de Maaltiet! kannst Di wat malen! Enige tachentigdusend – nee, mien Deern, mien Oom hett in de Russen- un Franzosentiet beter tolangt, un en lütt Handvoll heff ik ok noch darto daan. Aver ik schall mi woll waren, eer allens op de Nees to binnen. Na Vermögen warrt stüürt, stalen, anbedelt un över 't Oor haut – will mi woll waren. Mien Book, wo de Posten instaat, is goot versteken, dat kriggt Maren nich, dat kriggt nüms to seen! Eenmal teindusend Mark afknööpt un ni wedder, mien Deern! Un wat Du mi ut de Hannen reten hest, dat schallst Du mi sülben wedder tohopen sparen, wees man eerst mien...«

De Döör gung, Maren weer wedder dar un lee den lütten Ring vör em op 'n Disch. »Maria ween vör Freud un dankt Di veelmal, dat Du eer loslaten wullt.«

»So is uns jo alltosamen goot topaß, lütt Maren!« see he un faat eer üm. »Wat meenst Du, schull Di de Ring woll passen? Denn bruukt wi jo nich en...«

»Du hest recht, dat is beter, wenn ik em in Verwaren neem – ni waar, dat wullst Du seggen, lütt Paul?« Se neem den Ring an sik.

Paul maak en Gesicht as en Hund, den en schöne Wust afjaagt is, aver he sweeg still.

Wieldeß husch en lichten Foot de Trepp hindal un dörch de Köök na buten. Achter in de Eck von den Gaarn stunn en hogen breden Wichelboom, de nüül sik över den Hillgenbeek, dat Water streek lies un langsam ünner em weg un wööl in Küseln an sien Wuttel. Hier weer en düstere depe Kuul. Maria lee eren runden Arm üm den Stamm un löön sik wiet vöröver, as wull se sik spegeln; denn leet se wat Blankes ut de Hand fallen in den Beek, dat wunn un weeg sik rasch mal hin un her un sack denn root as en Blootsdruppen in de Nacht dar ünnen.

Johann Hinrich Fehrs

Maren

Inhalt

KAPITTEL SÖBEN