Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ole Döntjes.

I.

Blinnemöm.

Wohen? –To Jahrmarkt! kumm gah mit,
Denn's just dat Dreeblatt vull!
Dree Studiosen weern't: Herr Witt,
Herr Wipser un Herr Bull;
Herr Wipser lehn ut't Fenster 'rut
Un blas den Damp sick in de Snut.

De feil ok noch als drütte Mann,
Bi sowat jümmers dar.
Den Slaprock 'rut – de Steweln an,
Un wuppdi! weer he klar;
Un smidig, als en Regenaal,
Wipps he de krumme Trepp hendal.

Un Arm in Arm, Hot in de Nack
Mascheern se ut de Stadt;
Du harrst se holn für Bettelpack,
Harrn se de Brill ni hatt;
Dree ole Knäst! – tein Jahr studeert, –
Un dochen nix als Undög lehrt.

Dar fahr keen Bur, dar leep keen Knech,
Se mussen em vertörn;
Nix als Skandal den ganzen Weg,
Un keem mal'n lüttje Deern,
De ock vundag to Jahrmark wull,
So maken se ehr splitterndull.

Dat Karkdürp harrn se bald tofat,
Dar gung dat lustig her;
Juchhei! nu sungn se längs de Strat,
Mank alle Lud hendör',
Un ruu de golden Wiendruu hung,
Nar weer't, wo se herinner gungn.

De Gastweert awers vun de Druv
Weer slau, dar schast du lurn!
He kreeg se in sin beste Stuv,
Wat schulln s' ock mank de Burn?
De Herrn, de weern ja ut de Stadt,
Un denn mit Brilln! – dat sä' all wat.

He Wipser! pisseln Bull un Witt,
En Lüttjen un'n Glas Beer;
Wi hebbt ni veel Moneten mit,
Man jo un jo ni mehr!
Herr Wipser awers fast un stiv
Stunn op sin Stück: eerst wat in't Liv!

De Deuwel Hunger hier vundag!
Dat weer en smucken Jux!
Mi is all krumm un scheev de Mag,
Bün hungrig als en Lux,
O, Bull un Witt, wa dumm, wa dumm!
Wi lat en fixen Baren brumm'! –

Un darmit reet he't Klockentau; –
De Kellner sprung herin;
Süh dar, Herr Klas. – en Braden gau,
Un ock dree Buddel Win!
Schampanje-Win! versteihst du mi?!
En gudes Drinkgeld lohn't för di!

Un Klas, de sprung un deck den Disch
Un slep den Win heran;
Un unse Dree, de gabeln frisch
Un stötten lustig an
Un sopen schier, als weer dat Tee –
Un feddern noch mal lustig dree.

Un noch mal dree gungn glatt hendal,
Da wurrn se endlich satt;
He! Muschü Klas. deck af dat Mahl!
Segg an, wat hebbt wi hatt?!
Un Klas, de leep, un Klas, de slep
Un dach in'n Drom noch nich an Knep.

Un Klas, de rekt: för Bradn un Win –
Tein Daler is de Zech; –
Nöst deck he af un bröch na Trin
De Schötteln wedder weg;
Ach, harr he ahnt, mat binn passeer,
Als bi de Köksch he buten weer!

O weh! sä'n lisen Bull un Wich
Du, Wipser, muss betaln!
Dat wull ick geern, alleen wamit?
Vun nix is nix to haln!
Hier is wul dür de gude Rat,
Ick heff eerst recht nix op de Nat!

Nu sinnt he eerst un grüweleert;
Mit eenmal lacht he lud;
Ick heff en Plan, de is wat wert.

Ja, ja! dat Dings is gut!
Allns, wat jüm quält, man her to mi!
Wat gelt de Wett, ick mak uns fri!

Un wedder reet he't Klockentau,
Un Klas sprung in de Döhr.
He, Muschü Klas! du bist ja slau,
Nu kumm mal eben her;
Wi striedt uns hier all lang um wat,
Du kannst uns hölpen, – wullt du dat?

Gewiß, gewiß! dat will ick geern!
Wüss ick man blots, wasück?
Ja, leewe Klas, dat schast du hörn
All gliks in'n Ogenblick.
Nu, paß mal op! – hier mank uns dree,,
Verstah mi recht! – de Sak is de:

Herr Witt will allns alleen betaln,
Un dat will ock Herr Bull.
Un dat, – mi schall de Deuwel haln! –
Is't just, wat ick ock wull!
So striedt wi dree uns um de Ehr,
De keener günnt den annern mehr.

Mi dünkt, wi kunn dar denn um speln,
Wakeen sin Willn kriggt. Klas,
Mit Blinnemöm de Sak verschäl'n,
Denn giff't toletz noch Spaß!
De Stuv is rümig, grot de Dehl,
Dat paßt ja recht för so en Spel.

Ick binn min Taschendok di vör,
Dat's dicht un fast un gut, –
Un teh di nößen hin und her,
Denn grippst du een herut,
Un de toeerst sick gripen lett,
De is't, de hier den Vörtogg hett.

De schall betaln, de hett de Ehr.
Tein Daler, – un darto
En ganzen blanken Daler mehr
För unse Blinnekoh;
Un is di't nu so recht, – so kumm,
Denn binn ick di min Snuppdok um.

Herr Wipser bunn sin Dok em vör
Un fat em an; nu kumm!
He trock em dree mal hin un her
Un drei em söß mal 'rum;
Süh so! – nu geiht dat los, hallo!
Un hest du een, – so hol em jo!

Un Klas, de grabbel, Klas, de greep
Un kunn ock gar nix sehn,
Un Klas, de snübbel, Klas, de leep
Un stött sick Arm un Been;
He grapps un greep, – doch jümmers flech, –
Se witschen jümmers vör em weg.

Op eenmal mak Herr Wipser Stopp
Jüst bi de Fensterklink:
He mak ganz lis' dat Fenster op
Un geev de annern 'n Wink;
Un een, twee, dree, – sett he hindör';
Un wuppdi! – stunn he butenvör.

Ei, ei! de Kattensprung gefull
De annern beiden gut;
Dat dur ni lang, dar sett Herr Bull
Ock lisen all herut,
Un fort darop keem ock Herr Witt
Un mak datsülwe Kunststück mit.

Un Klas, de grabbel, Klas, de greep
Un kunn ock gar nix sehn,
Un Klas, de snübbel, Klas, de leep
Un stött sick Arm un Been.
Wurr he toletz ock ganz kasprat,
Kreeg likers he doch keen tofat.

Un Klas sin Herr, de schellt un brummt
Un flökt vun'n besten Enn:
Dat he sin Deenst vergitt, wa kummt't?!
Wo stickt de Esel denn?!
Ick löv, uns' Herr, – seggt Trin, he is
Dar in de Achterstuv gewiß.

Un darmit stürmt sin Herr de Döhr
Ganz splitterrasend dull,
Doch Klas, de grabbel jüst davör
Un pack em forts bi'n Pull. –
Ho, ho! ho, ho! lacht he un prahlt,
dar Heff ick den, de allns betalt!

II.

Hans Hinnerk

Hans Hinnerk weer en groten Sleef;
Hett je en Sleef de Arbeit leev
Un leev sin Fru un Kinner?!
Dreebn anner Lüd in't Feld de Plog,
So dreev Hans Hinnerk 'rum in'n Krog,
Spel Dreekart, – smök un flök un log
Un spöl sick fix een 'rümmer.

Dat's seker nog, – wenn't so eerst steiht,
Dat Hab un Gut koppeister geiht
To'n Arger un Verdreeten;
Un fleuten gung ock bald, o weh!
De Fork, de Schüffel, Hark un Leh,
Dat letzte Schap, de beiden Köh,
Hans Hinnerk kunn't ni möten.

Un leddig stunn de lüttje Stall.
Dat Brod wurr knapp, dat Geld weer all,
Kantüffeln feiln un Röben?
Dar keem de Esel an de Reeg,
De noch in'n Stall to hungern leeg,
Wat hölp dat all! gung't noch so neeg,
De Esel muss dran löben.

Hans Hinnerk harr den Halter fat,
Un tog den Esel längs de Strat,
So reisen se tohopen;
Un trurig gung dar Patt um Patt,
Se weern dar Leben beide satt;
So keemn se na de neegste Stadt,
Dar wull he em verkopen.

Un als de beiden bi de Wacht
So klötrig ankeemn, möd un sacht,
Un an ehr Schicksal dachen, –
Wat ward ut mi? – wat ward ut di? –
Dar seegn se ni, dar hörn se ni,
Un flarrn so hartbedrövt verbi,
Dat all Soldaten lachen.

Se kenn em wul, se wussen't wul,
Hans Hinnerk sop sick geern mal vull
Un mak verrückte Fahrten,
Se wussen't wul, he weer en Sleef,
Un dat keen Bok em weer so leev,
Als dat, wat mal de Deuwel schreev
Op sössundörtig Karten. –

Dar weer so een, de weer en Baas,
De mak dar nix als Jux un Spaß,
De dach all gliks: juchheidi!
Den schast du mal de Ogn verschöl'n,
Dat he för ewig lett sin Speln;
Du schast ni mehr in'n Krog 'rumnöl'n.
Hans Hinnerk, töv, nu freu di!

He neehm vun sin Kamraden een
Un mak sick sachten op de Been
Vun achtern an de beiden;
Hans Hinnerk gung un grüweleer,
Sin Esel slenner achterher,
Se keeken beid bedröv to Eer
Un dachen an ehr Leiden.

Un wuppdi! kreeg he flink un gut
Den Esel ut'n Halter 'rut,
De Kerl verstunn sin Saken!
Un wuppdi! harr he ebn so gau
Sin egen Kopp in't Haltertau
Un wuss den Esel ganz genau
Dat Lopen natomaken.

De anner awers bröch ganz sacht
Den Bur sin Esel in de Wacht,
Gott Lof, dat se em kreegen!
Un als verswunn de Esel weer,
Dar wull de anner ock ni mehr
Un stött an'n Halter hin un her
Un mak sick stätsch un egen.

Kumm, Esel, kumm! wat wullt du denn?
De Reis' de is ja gliks to Enn,
So lat di dochen trecken!
De Esel awers sett sick op
Un will ni wider, tucks un stopp,
Un als Hans Hinnerk drei den Kopp,
Beswög he meist vor Schrecken.

Herrje! o weh! ne! – wat ick seh!
Dat is de Deuwel, den ick teh!
Nu kriggt he mi topacken!
De Deuwel awers keek em an
Un fat em fründlich bi de Hann
Un sä; Hans Hinnerk, hör mi an!
Ick mutt mal mit di snacken.

Süh, malinst weer ick ock en Bur.
Harr gut min Brot un de' mi sur,
Ernähr min Fru und Kinner.
Dar wur ick awers nöst en Sleef,
Harr Snapps un Karten gar to leev,
Verbröch min Hab un Gut un dreev
Uns all in't Elend 'rinner.

Dar storv min gude Fru vör Gram.
Dar keemn de Lüd un pann' min Kram,
Weg neehmn se't all för Schulden!
Un denk di mal en Wunner an,
Wat ut en Mensch ni digen kann!
Dat hölp mi nix, – ick muss daran,
Un muss min Straf eerst dulden.

Ick seet in'n Krog un spel un damp
Un got mi just een op de Lamp
Un flök di, als en Snösel,
Op eenmal, – – rein, als mit en Wort,
Wo bleen ick af? – dar weer ick fort! –
Un nößen stunn ick bi de Port
In'n Halter, als – – en Esel!

Un weest du noch? – du seegst mi dar,
Un klapps! so weer de Handel klar,
So harrn se di bedragen.
Op disse Wis' so kreegst du mi; –
Vundag ist just min Tid verbi,
En ganzes Jahr muss ick bi di
Mi 'rum als Esel plagen.

Dat weer de Straf för all min Sünn;
Gott Lof! dat'ck ni mehr Esel bün,
Nu will ick mi ock schicken.
Uns' Herrgott mak mi to'n Soldat,
Dar lohnt't bischurns wat langs de Nat,
Dat's gut för een, de kasperat,
Un hölpt in alle Stücken.

Nu be' ick di, nu lat mi fri;
Wat nütz ick ock? – du kannst mi ni
Als Esel mehr verkopen,
Un darbi hul he, als en Gör;
Dat gung Hans Hinnerk dör' un dör'
He meen: he kunn dar doch nix vör,
Un hul mit em tohopen.

De anner awers gung darvun;
Hans Hinnerk ween noch lang un stunn
Un kunn sick gar ni faten;
De Sak de gung em bannig neeg,
He weer ja lang all ebn so leeg,
Nu keem wul ock an em de Reeg,
Dat Leben to verlaten.

He leep na Hus, so gau he kunn,
Un beter sick desülwe Stunn
Dör' dat, wat em bedrapen.
De annern awers in de Wacht
Verköffen noch densülwen Dag
Sin Esel, – un de ganze Nacht
Wurr Karten spelt un sapen.

Hans Hinnerk, den't Geweten slog,
Gung nu sin Dag ni mehr to Krog
Un keem mit sick in'n Klaren;
He weer ni mehr bi'n Snapps to finn,
He spel ni mehr un de' keen Sünn
Un keem bi Lüttjen so dahin,
En Notschüllnk all to sparen.

De Schüllnk mak bald en Daler ut,
De Daler en Teindalerstut,
So heel he't smuck tohopen;
De Esel geev em'n gude Lehr;
Dat dur ock gar so lang ni mehr,
Dat he so krall all wedder weer,
Un kunn en frischen kopen.

Dar reist he malinst denn to Stadt;
Doch op'n Mark, wer dacht sick dat!
Wo se mit Esels togen,
Dar funn he richtig op en Haar
Sin olen Esel wedder dar;
Herrje! is't möglich?! is't denn wahr?!
Wat mak Hans Hinnerk Ogen!

Du leewe Gott! – dat kann een röhrn!
Ja, ja! ick köff di wirklich geern!
Ick dörft man blots ni wagen;
Du warrrst wul wedder nöst Soldat,
Hett di ni mehr de Deuwel fat,
Un süh, min Jung, dat weer doch schad',
Würr'ck um min Geld bedragen!

Un darmit söch he'n Esel ut,
Vun den he löv, de schick sick gut
Un mak keen dumme Fahrten. –
De anner keek em trurig na
Un spitz de Ohrn und schreeg: Ya!
Hans Hinnerk awers sä: ja, ja;
Dat kummt vun Snaps un Karten!!

III.

Herr Pastor un sin Klas.

Klas, kumm mal 'rin! – Herr Paster, hier!
Hör, Klas, wi möt dat ole Tier
Doch endlich man verkopen;
Klas hört dat an, – em wurrn de Tran
Darbi in beide Ogen stahn
Un langs de Backen lopen.

De ole Swatt, – dat weer keen Spaß!
De ole Swatt un Pasters Klas,
De harrn sick leev als Kinner;
Wat weer to do'n? – weer't noch so hart,
Doch beter weer't, he keem to Markt,
Als wenn em hal de Schinner.

Un als des Morrns Klas ut'n Stall
De veelen Lüd to Jahrmarkt all
Seeg lopen, ridn un jagen,
Dar seep he sick un schrap de Snut
Un schov de ol Kalesch herut
Un spann dat Perd vör'n Wagen.

'Rin steeg Herr Paster, ganz in'n Wix,
Vun blanke Dalers stramm de Büx.
En frisches Perd to kopen;
Un hü! un ho! un hott! un hütt!
So fahrn de beiden Schritt för Schritt
To Jahrmarkt nu tohopen.

De ole Swatt funn bald sin Mann;
Dar keem so'n Kerl mit'n Knüppel an,
De Geldkatt ünner'n Mantel.
He slog darin, als weer he dull,
He bo' de veerdig Daler vull,
Un rutsch! – weer klar de Handel.

Klas lewer af un bröch dat Geld,
Un nösten gung he in de Telt.
Huchhei! dar weer't en Leben!
Dar speln de Harfendeerns, – dat klung,
Als wenn de lüttjen Engeln sungn,
De Deuscher hal! – in'n Heben!

Se weern so slank, se weern so schier!
So modig all, un harrn ehr Tier!
Klas glup se an vun widen:
He kneep sick een, – un noch mal een, –
Un noch mal een, – bit dat he meen:
Nu kunn dat ni mehr liden,

Herr Paster in desülwe Telt,
Herr Paster weer en Mann vun Welt
Un darum doch keen Sünner,
He hör dat Singn un harr sin Hög
Un dach an sin Studententög
Un spöl sick fix een 'rünner.

So seeten se dar alle beid
Un seegn den Jux un harrn ehr Freud
Hier in de Telt tohopen;
Dar sä Herr Paster: Klas, nu kumm!
Nu möt wi op'n Markt herum,
En anner Perd to kopen.

Dar leepen se wul hin un her
Den Markt hendör' mank alle Per',
En Handel, aftomaken;
Ho! wat für Peer' – wa weer dat vull,
Un doch weer keen, de passen wull,
Dat Dings, dat harr sin Haken.

De Swatt to Hus weer gneterswatt.
Un disse harr en Teeken hatt,
Weer stief un ful in't Lopen;
He harr vör'n Kopp so'n lüttjen Steern,
Un darum wull Herr Paster geern
En annern Swatten kopen.

Dar dropen se toletzt ehrn Mann;
Desülwe Kerl keem wedder an
Un kreeg se gau bi'n Kragen:
Herr Paster, gähn Se ni verbi
Un maken S' 'n Handel af mit mi,
Sunst warrn Se doch bedragen.

Ick heff en Swatt, – dat is en Perd!'
So slank sin hunnert Daler wert
Mank Bröders, ahn' to leegen!
Ganz gneterswatt un ahne Steern:
En Perd! – Se schüllt sick mal verfeern!
Wi wüllt uns ni bedreegen!

Ganz gneterswatt? – un ahne Steern?
So'n Perd wull just Herr Pasfter geern,
Dat Tier, Klas, möt wi kopen.
De Kerl, de baller mit de Swep
Em um de Been, he kenn de Knep,
Un leet em springn un lopen.

Smuck opknütt weer de swatte Steert,
De Mahnhaar flecht, de Hacken scheert,
De Kerl, de weer keen Prahler.
Uns' Klas, de funn den Swatten gut,
Herr Paster kreeg den Büdel 'rut
Un geev de hunnert Daler.

Se spann em vör, – he schick sick gut,
Se jagn in'n Draff de Stadt herut,
Em örd'ntlich to probeeren,
Un nößen gung dat Schritt för Schritt
Mit hü! un ho! mit hott! un hütt!
Em jo ni to strapzeeren.

Un als se nu to Hus ankemn
Un Klas dat Sehlntügg 'rünner neehm,
Dar mak de Swatt sick brösig;
Dar neih he ut'n Dissel 'rut,
Als kenn he all den Rummel 'gut;
Un dat, – dat weer doch dösig!

Un na de Blangdöhr leep he 'rin
Un snöker mit dat Perd dar binn,
Als snacken se tohopen;
Un ehr noch Klas mak gaue Been,
Dar weer all na de Krüpp alleen
De Swatt in Düstern lopen.

Dat weer denn doch so'n egen Sak,
De Klas gewaltig Koppweh mak
Un veel to grüweleeren;
Denn annern Morrn in'n Slaprock all
Muß forts Herr Paster 'rut na'n Stall,
Dat Dings to viseteeren.

Un als Herr Paster seeg den Kopp, –
Dar gungn em forts de Ogen op,
Dar schreeg he mank de Kracken:
Herrje! uns' oles swattes Perd!
De witte Steern is öwerteert!
Un putzt sünd blots de Hacken!

Dat hett so we'n schullt mit dat Tier,
Sunst stunn he ganz gewiß ni hier;
Dat kann een rein mal röhren!
Dar weer en högre Hand in't Spill,
Un wo uns' Herrgott anners will,
Dar möt wi Menschen hören!

Nu schall he ock bit an sin Dod
Bi uns vertehrn dat Gnadenbrod
In'n Stall un op'n Anger;
O weh! dat weer en düren Spaß!
De Deuwel hal dat Handeln, Klas!
Un alle Hestepranger!

IV.

Klas Knip

Klas Knip, de so dat ganze Jahr
To Marktdag op sin Schinnerkar
Mit Schrobbers un mit Bessens fahr,
De he sick snee' in't Moor.
Klas Knip weer'n Kerl op'n Plack
Mit Döntjes un mit Snötersnack,
He harr dat fustdick in de Nack
Un fustdick achter't Ohr.

Un doch harr ock Klas Knip sin Plag,
He harr en Elephantenmag,
De jümmers knurr un jümmers krag,
Un dat weer keen Plaseer
För so een, als Klas Knip sin Stand,
Wo allns verdeent wurr mit de Hand,
Wo alle Middag reine Kant
Un Smalhans Kocksmaat weer!

Dar weer he malinst denn to Stadt
Un harr en slechten Handel hatt
Un dach: vunmiddag snurrst di wat,
Wanebn? – is ganz eendo'n!
Un jüst, als he darömer sunn,
Wo he sin Knep wul maken kunn,
Dar harr he all den Rechten funn:
Herr Isak Levi Cohn.

Herr Cohn, – en Spitzbov vun Culör,
Stunn just mal'n beten buten vör
Un keek dar ut de Stratendühr,
Als he des Middags pleggt.
Gudn Dag, Herr Cohn! – ei süh mal dar!
Dat paßt sick ganz verdeuwelt rar!
He handelt ja mit alle Waar,
So als de Lüd mi seggt.

Nu segg He mal, wat gifft't denn Nie's?
Nur alln, ma steiht dat Gold in'n Pries!
Noch jümmers na de ole Wies'?
Ick dach, en beten mehr! –
Bischuerns hett man doch mal Glück! –
Nu segg He mal, wat kost en Stück
Nun disse Läng – un ebn su dick, –
So'n Stück vun'n Punder veer?

Doch, als ick seh, is't Middag binn',
Se dregt ja all den Braden 'rin;
Ick kann wul sacht en Goldsmid finn
Un krieg den Pries to hör'n:
Mi knurrt na dissen ock de Mag;
Gesegnde Mahltid denn vundag!
Un niz för ungut ov min Frag,
Ick will ni länger stör'n.

Der Deuscher hal! ick meen, Herr Cohn
Den steeg de Goldfrag in de Kron!
Wat Middag! Middag! – ganz eendo'n?
Geschäft geiht jümmers vör;
Min leewe Fründ, dat weer mi leev,
Wenn He vundag de Ehr mi geev,
Un forts to Middag bi uns bleev,
Wenn snack wie nösten mehr.

Klas Knip, de smunzeleer un dach:
Aha! dat is vun't rechte Slag!
Nu hett't keen Not, nu kriggst du sacht
Din Liv mal wedder vull;
Herr Isak Levi Cohn, de meen':
So'n Bessenbur, – den dreihst du een
War is in'n Slump wat to verdeen';
Scheer du em man de Wull.

Un darmit kreeg he em tofat
Un tog em 'rinner vun de Strat
Un sä: dat Eten steiht parat,
Nu wes' He man so fri
Un nehm verleev, so als wi't kakt,
He süht, uns' Disch is temlich nakt,
En lüttjen Bradn mit Ingemakt,
Un denn en Glas darbi.

So'n Middag hau he lang ni hatt,
Un denn de Win! de glee' mal glatt!
Wat füllt sick Klas vun Dit un Dat
Nich allns op't Fatt tohop!
Der Deuscher hal, he gabeleer!
Un mal sin Livwark alle Ehr;
Klas Knip, – de eet un drunk ni mehr, –
Klas Knip, – de freet un sop!

Herr Cohn, – de lang em jümmers hin
Herr Cohn, – de schenk em jümmers in,
Herr Cohn. – de harr dat gut in'n Sinn,
So weer em't grade recht!
Wenn eerst de Win wat hüger stiggt,
Un he so'n lüttjen Schweizer kriggt,
Denn geiht de Handel mal so licht,
Denn sleit he't billig weg! –

Un als denn nu de Mahltid ut,
Dar wisch Klas Knip sick um de Snut,
Stunn op un tog sin Klock herut
Un nehm den Hot sogar!
Ei, seggt Herr Cohn, min leewe Mann,
Nu kumm He mal mit't Glas heran!
Ni wahr? nu stöt wi eerst mal an?
Un makt den Handel klar.

Wa swar weer't noch? – wa dick? – wa lang?
Is't temlich rein und temlich blank?
Un is dar ni veel Kopper mank? –
Ick köp dat alltomal!
Wo funn He't denn? – hett He't all lang?
Un is't en Klumpen oder'n Stang? –
Bring He't man her! – ick lat mi hangn,
Wenn'ck ni den Wert betal!

Jana! – seggt Klas Knip, – und keek em an,
Wat meent He denn, min leewe Mann,
Dat ick dat Gold all heff in Hann? –
Dar bit Em doch de Müs'!!
Dat He mi ock so falsch verstunn!
Ick meen ja man, wenn'ck mal wat funn,
Wat denn so'n Stück wul losten kunn,
Dat meen ick man! – – – Adjüs!