Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

En Hochtid bi de Burn.

De Dag fung eben an to graun,
Dar kunn de Olsch ni länger raun,
Se stött den Olen in de Sit:
He! Vader, dat is hoge Tid.

Wat jappst du noch? – sat an den Quast
Un denn to Höch un hol di fast,
Un mit en Wuppdi denn herut;
Süh so! dat gung ja bannig gut!

Wenn twee all lang tohopen friet,
Is't Best, dat se sick endlich kri't.
Denn gar to lang is nümmer gut,
Dat art bischuerns in Undög ut.

Gott Lof un Dank! vundag is Köst,
Un denn bi uns, – ma ward't en Fest!
Uns' Jörn un Klas sin Antj, – dat's wahr,
De beidn sünd ock en smuckes Paar.

Süh. süh! du steihst all halv in'n Wix?
Op Tüffeln in de lakens Büx?
Dat geiht ja bannig gau mit di;
Nu ward dat ock wul Tid für mi.

Un darmit sprung se ut de Pug,
Den Kopp vull Dun un pudelrug,
Un reep: he! Anna, spo di! gau!
Un kumm herut, de Tid is nau.

Stak Hans ut't Bett, man ahne Gnad,
Dat Per' un Wagen kummt in'n Staat;
För em is't ock en Dag vull Ehrn,
He schall dat junge Brautpaar föhrn.

De Olsche harr't man eben seggt,
Dar meer ock all togang de Knecht;
In alle Deeln doch sunst so trag,
En ganzen annern Kerl vundag.

Wa harrn se't hild mit dit un dat!
So hild harrn se't noch nümmer hatt,
De eene hier, de anner dar,
Als wurr dar strevt för't ganze Jahr.

Un Anna gung de Bessenstöl,
Un Anna gung de Kaffemühl,
Dat Water sus' un kak all frisch,
De Tassen klötern op'n Disch.

Muskanten weern dar ock all kamn
Un harrn de Bohnsupp to sick nahmn,
Acht Köppens jeder, – ahne dat
Noch twee för't Kragn, – dar weern se satt.

Nöst gebn se sick en wichtig Mien
Un stimm de Fleut un Vigelin:
De lütte Scheewe geev den Ton,
He kunn dat ock am besten do'n.

Denn als he streek, – so gung de Kopp,
So gung de Puckel achterop,
So gungn de Arms, so gungn de Been,
Tat meer verdeuwelt antosehn.

Klock acht, un op'n Slag. putz Bliz!
Dar stunn de Brüdigam in'n Wix,
Der Deuscher hall wa flank un schier,
Nun babn bit nerrn en degen Frier.

Sin Rock un Büx ganz hagelni,
En bunte siden West darbi:
An'n Halsdok lange Slippen dal,
En Hot noch glatter als en Aal.

De nien Steweln bannig wix,
En sülwern Uhrked ut de Büx,
De Piep, de he mal kreeg vun ehr, –
Un denn en Strusch in'n Bossen vör.

Un wuppdi! neih he forts herut,
De Strat herüwer na de Brut,
Gu'n Morrn to seggn ehr un de Oln,
Dat weer de Mod, he muß ehr holn,

Tunößen keemn de annern an,
Un wer dar Lust harr, alle Mann;
Dat ganze Dörp weer op de Been
Na't Bruthus, um de Brut to sehn.

Wa weer't en Deern so grot und slank!
Wa weer't en Deern so knepsch un rank!
Un denn en Rosenangesicht!
Mit Ogen als Vergißmeinnicht!

Se harrn ehr putzt twee Stunden lang!
Alleen de Haar, – wa krus un blank!
Un denn, Herrje! wat sunst för'n Kram!
Rein opstovt als en Edeldam!

Dar full de Frier noch wit bi weg,
Weer he all smuck, – se weer't eerst rech;
Ick meen ock. Jörn de smunzelleer!
Wa keek he jümmers scheef na ehr!

Op eenmal wurr dar prahlt: blast op!
Se sett de Krön ehr op'n Kopp;
Un darmit keem de Kron heran,
Un all Muskanten setten an.

Wa wurr dat dar en Lärm soglik!
Dat weer de Mod, – mit Hochmusik
Kriggt alle Mal en Brut de Kron,
Dat lett sick gar nich anners do'n.

Herrje! wa stunn se dar herum
Un keeken dar sick dun un dumm;
De Lütt' un Groten, jedereen,
Se kunn'n sick gar ni satt dran sehn.

Un als nu so in'n vullen Staat
De smucke Brut all stunn parat,
Dar keem ock all mit Per' und Wagn
Hans för de Husdöhr antojagn.

Wa seet he stramm, wa harr he ock
De dicken Brun' su glatt un smuck!
De Mahnhaar flecht, de Steerten knütt,
Un siden Sleufen all um't Lütt.

Nu keemn se mit Musik herut,
Toeerst de Frier un sin Brut,
Se setten in de Mitt sick hin;
Nöst steegn ehr Vaders achter in.

De tweete Wagn stunn ock all dar,
Den kreegn de Spellüd ganz un gar;
Mit Fleut un Trummel un Klanett,
Fagott un Waldhorn un Trumpett.

Un Hans, de baller mit de Blatsch
Un geev de Brun' en fixen Klatsch,
Dar slugn se lustig achterop
Un susen vörwärts in'n Galopp.

Un all Muskanten maken glik
De allerdullste Hochmusik,
Un alltohopen stunn'n se da
Un togn de Mütz un schreegn Hurra!

Un alle Ognblick gung dat: knall!
Dat weern de Brutschüss öwerall,
Bi jedes Hus ut Luk un Bö'n
Wurr schaten, dat de Fenstern dröhn'n.

Doch als se man eerst temlich wid,
Dar harr de Olsch ni länger Tid.
Denn wenn dar keem dat junge Paar,
Muß ock dat Eten gar un klar.

Acht Deerns mit mitte Platen vör,
De kaken mit un Holpen ehr,
Un jedereen harr nog to röhrn:
De Olsch harr olots dat Kommandeern.

Un op de Del mit Kränzophangn
Weer meist dat halwe Dörp togang,
Der Deuscher hal! wa wurr dat schön,
Allns hung dar vull vun Blom un Grün!

Dat dur ock man en Stunn sowat,
Dar harrn se all den Krempel hatt, –
Dar keemn se ock all wedder an,
Tohopensmeert als Fru un Mann.

Nu gung dat op de Del to Disch,
Nu drogn de Schaffers jümmers frisch.
Wat harr de Olsch to katen halt!
So'n hunnert Mann, – de leeten wat.

Wit röwer ganz an'n Böwerenn,
Dar sett dat junge Paar sick hen,
Lik ünner'n Spegel, bi se her
De Fründschap all vun em un ehr.

Nöst keem de bunte Reeg daran,
Un Mann un Fru, un Fru un Mann;
De Frunslüd pussen ut de Kapp,
Un jümmers gung dat: papplapapp!

Musik darbi un Köm un Beer,
Bi't proppenvull en jeder weer,
Un mennig een, de kneep sick een,
Dat em de Dischen wackeln de'n. –

Un als nu endlich alle satt,
Dar keemn se mit't Muskantenfatt,
De Mann en Schüllnk, – bischurns ock mehr,
All, als bi Lun en jeder weer.

Un denn to'n tweeten mal en Fatt
För Köksch un Schöttelfrun un wat
Noch sunst an'n Fürheerd weer to finn,
Un jeder smeet sin Schüllnk darin.

Nöst keem dar noch to'n drütten mal
En Fatt mit Lachen un Skandal,
Ne junge Mann wurr snacksch to Mot,
Ne junge Fru wurr puterrot.

Dat Fatt, dat weer dat Hebammfatt,
De sammel all in'n vörut wat:
Dat weer so recht de Fruns ehr Slag,
Ick meen, de Brut de kreeg en Drach!

Tonößen wurr dar smökt un snackt,
Un Disch un Bänk tohopenpackt;
Un als dar nix in'n Weg mehr leeg,
Dar kemm de Köstgav an de Reeg.

Un een bi een leep jeder dar
Mit Hochmusik na't junge Paar
Un smeet in't Fatt sin Speetschen blank
Un kreeg en Snapps – un gung sin Gang.

Un als se all den Büdel tagn,
Dar wurr de Lohdel lerrig dragn,
Un Stück für Stück tohopenrakt
Un frien Platz för't Danzen makt.

Hoch babn op den Muskantenthron,
Dar mussen't nu de Spellüd do'n
Mit Striken un mit Blasen, Jung,
Ick segg di! na, dat gung und klung!

Dat junge Paar muß eerst heran
Un tre' den eersten Walzer an;
De beiden danzen ganz alleen.
De annern stunn herum to sehn.

Als de Musik nu medder sweeg,
Dar keem de neegsten an de Reeg,
De ole Vader mit sin Olsch,
De beiden danzen nix als Polsch,

Nöst keem dar'n Stillstand mit en Köm,
Un jeder muß en Lüttjen nehmn,
Un darbi wurr dar spelt un sungn
En Stück, dat ganz verdeuwelt gung:

Dat weer uuu »Bruder Liederlich,
Schelm, bessre dich!« – mehr weet ick nich;
Dat ganze mak sick wunnerschön.
So'n Stillstand is en Lust to sehn.

Naher kunn danzen, wer dar wull,
Nu gung dat eerst för recht un dull;
De ganze Nacht bit hell-lich Dag,
Un bit de Sünn an'n Heben lach.

Toletz kemn noch de olen Frun
Un juchen rein, als weern se dun,
Un kreegen ahn Erbarm un Gnad
De arme junge Fru tofat.

Tat geev en Lachen un'n Hallo,
Un jede geev ehrn Semp darto, –
Se reeten ehr de Kron vun'n Kupp,
Un wuppdi! seet de Huv darop!