Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

De Mehlbüdel.

(Frei nach Hebel.)

Süh, wa he bunt is un dampt! – nu kamt man un fett jüm um'n Tisch 'rum;
Fohlt de lütt Hann mi un bedt »Aller Augen« un langt mi de Tellern;
Et denn, un fegen ju Gott, un waßt un diht, als de Weeten
Buten dihn deit un waßt – Ju weet doch? uns' Vader, de seit em
Harsttidn dar buten op't Feld, wenn Hawer un Bokweet to Böd'n sünd,
Wenn de Kantüffeln in'n Barg, un afkregn de Appeln- un Beerböm.

Deuscher, de schall ju wul smecken! dat makt, dat ju Moder em kalt hett;
Blank steiht de Bodder darup, un swart vun de Fleegn is he rundrum.
Awers wenn Vader tovörn uns op't Feld den Weeten ni seit harr
Un em nich aarnt harr un döscht, so harr ock ju Moder den »Bunten«
Ni mit Korinthen anröhrt un kalt un mit Bodder tu Disch sett.

Allns deit ju Vader för ju! – un den ganzen Dag bi de Arbeit
Sweet he för Krischan un Trinken un Petjejung, de he so leev hett;
Wes' denn ock artig daför un flidig un lehrt in de Fibel,
Hörst du wull, Krischan? – un sla' mi jo din lüttj' Süster ni wedder!

Vader mit Plog un mit Per', mit Hans, den Brun un de Fahlntöt,
Plögt längs de Koppeln de Föern un nösten, wenn he se umplögt,
Seit he den Weeten darin un eit mit de Rundei daröwer,
Dat so todeckt un warm alleben he wassen un dihn kann, –
Nöst, wenn de Arbeid is da'n, un wenn eben wi klar sünd mit Seien,
Tüggt sick de Harst all to Enn, un rusiger ward dat un köhler;
Swart is vun Wulken de Luft, un lud klatsch de Regen an't Fenster,
Dör' de Böm sust de Wind un fegt herum mank de Bläder,
Un de Buhköh de lengt un staht un wüllt ni mehr freten. –
Awer de Körns li't dar nerrn tu lurn op dat gruliche Wedder,
Slapt sick en Stückschen un drömt un reckt un dehnt in de Dei sick,
Baben ward't nöst wedder hell un nerrn dar is't doch so düster;
Möchen so geern mal herop un ward nischierig un lüstern,
Hevt jümmer mehr sick to Höch un reckt un streckt sick na baben,
Süh, un wuppdi, se kamt, de Grönsnawels, all na de Reeg lank!
Een bi de annern tohop un freut sick un kiekt in de Welt 'rin.

Et, un segen ju Gott, un waßt un diht, als de Weeten!
Awers uns' Weeten dar buten kriggt bald betalt för de Nischier,
Weg sünd de Pipvagels all, un gehl ward dat Gras op de Koppeln,
Gau kummt de frostige Winter heran, un isiger weiht dat;
Hu! – un de Weeten de bewert vör Küll! – un Nachts, wenn de Mand schient,
Früst öwer't Water dat Is, un fallt vun'n Heben de Rugriep,
Un de Böm krigt en Pelz; – min Weeten awers en Isbart,
Dat de Näs' em verfreert un dat em trurig de Kopp hangt.
Alltohop sünd se krank un bewert un freert, als en Snider,
Jauelt un liert sick en Stückschen, als Sünndagsmorrns unse Petje
Liert, wenn sin Moder em kämmt un wascht un tonösten em smuck makt. –
Een oder anner wul seggt: hu, hu! hu, hu! wa da kolt is!
Nerrn dar leegn mi so week, un dar meer dat so warm un so lurig,
Ach, meern wi nümmer ni kamn! un harrn wi min Leben ni 'rutkiekt!
Awers wat me'n schall, mutt we'n! –

So kummt für jüm ock de Tid mal,
Just, wenn jüm gröter eerst ward, – un denn möt jüm all in de Welt 'rut,
Just, als de Weeten op't Fald, un denn stöt ju de Näs' un den Kopp sick, –
Weent ock un bemert vör Küll, denn kolt is doch jümmer de Fremm ja,
Fakeninst Regen un Storm, – un ach, so warm un so lurig,
Als in de Heimat dat weer, ward't nümmer wedder dar buten!

Et, un segen ju Gott, un lat ju den Mehlbüdel smecken!
Heel veel Jahrn sünd dat noch, un nösten, wenn mal de Tid kummt,
Hett dat doch allens keen Not; uns' Herrgott segnt ja den Weeten,
Segnt ja de Böm un de Blüm un gifft ja de Vageln ehr Eten, –
De versorgt ock min Kinner tonöst, wenn se gut man un brav sünd!

Süh, uns' Weeten dar buten, de bewert awers un weent noch;
Gau nu röppt he tohopen, uns' leewe Herrgott, sin Engeln,
All de lütt Kinner in'n Himmel dar babn, – uns' lüttje Marie ock; –
Pisselt ehr sacht wat in't Ohr, un lustig swevt se de Welt dör',
All den Platen vull Snee un streut em lis' in de Luft 'rin;
Süh, un dar flüggt he hendal un spelt un danzt, als de Vageln,
Bit he möd is toletzt, – denn söcht he sick lisen en Platz ut,
Babn op de Böm un dar nerrn op de Büscher un Bläder in'n Blomhoff,
Welk ock dar buten op't Feld, – de le't sick sacht öwer'n Weeten,
Een op de annern hendal un deckt em lisen de Köpp to,
Ganz so lurig un warm, als ju mal leegn in de Deidei, –
Un noch ju Moder ju dei – un »wiwi, eiapopeia«
»Slap, min Pöppechen«, sung; – So liggt un slöppt nu de Weeten;
Hu! dar fangt dat eerst an recht dull dar buten un unklok!
Istappen hangt an de Äs', – un Sneebargn jagt vor de Dörn op,
Binn in de Dönsch sünd bestreut mit Blom un Bläder de Ruten,
Hu! un dar buten dar pipt un knarrt de Snee an de Föt uns!
Un Gehlgöschen un Kreihn un Rotbossen kamt vör de Schündöhr.
All verhungert, verklamt, – – Gott Lof! wenn de Winter to Enn weer.

Et, un segen ju Gott, un maßt un diht als de Weeten!
Bald is Wihnachen we'n, un de Wihnachtsmann is vergeten,
Alle Not sünd vertehrt, un vertehrt sind de Appeln un Koken,
Un de Dannbom is kahl; – dar buten amer dar liggt noch
Still min Weeten bedeckt un slöppt un drömt ünner'n Snee noch.
Süh, dar is dat, als schick uns' Herrgott wedder sin Engeln
Lisen vun'n Heben hendal, so sachten kummt dat un lurig,
Warmer weiht nu de Wind, un höger stiggt all de Sünn 'rop,
Brennt Muschü Snee op'n Pelz, un smeeten mutt he un sweeten,
Langsam, bitt he toletzt in luter Drüppen verzahn is.
Bots! – dar kamt se nu all vor'n Nag de Grönsnawels wedder,
Reckt sick un streckt sick to Höch un schürt sick den Slap ut de Ogen,
Ganz verhest un verbest – un so kiekt se verbistert de Sünn an.
Awers de Sünn dar an'n Heben de schient so warm un so lurig
Nu op de Koppeln hendal, dat't rein en Dag is als Summer;
Süh, un de Adbar de kummt! un de Swülken kamt, un de Lurken
Stigt in de Wulken herin un beschütt den Kopp uns mit Leeder!
Deuscher! de Stickbein ward grün; un Bläder kamt dar an'n Ellhorn,
Mardelblom kiekt ut de Eer, un de Oschen plückt se in't Holt all;
Juchhei! dat Vörjahr is kamn! un bannig högt unse Weet sick.

Et, und segen ju Gott, un maßt un diht, als de Weeten!
Gau nu kummt he to Höch un stickt den Kopp ut de Feddern,
Gröner ward em de Büx, un länger maßt em de Steertrock;
Maidag is, – und de Kreihn könnt schier sick darünner versteken.
Süh, nu brüst he so blau un brüst so breed un so wählich,
Dat dat en Freud is un Lust, – un Nachts denn kiekt he de Steerns an,
Hört na de Nachtigal still un freut an de Pögg sick in'n Graben.

Awer des Morrns, wenn de Sünn nu als luter Für dör' de Böm kiekt,
Nimmt se ehr Knütttüg to Hand – un knütt un knütt jümmer drödig
Ganz öwer'n Heben sick lang; – nu segg mi mal eener, wat knütt se?
Nösten denn geiht se to Rau, un wenn se sacht sick to Bett leggt,
Günd achter'n Redder hindal, denn lett se torügg uns ehr Knütttüg,
Ganz vertäst un versneert, – un lisen flüggt dat als Spinnwev
Öwer de Koppeln hinlank un hangt an de Böm un de Büscher,
Ock an den Weeten sick an – un blitzert un blinkert in Drüppen;
Dat is Nebel un Daak, uns' Weeten dar buten is döstig,
Un so börnt em de Sünn un langt em des Abends sin Drinken;
Modiger ward he tonöst un jümmers wähliger waßt he,
Jümmers mehr in de Höch – un so grot all, als Krischan un Trinken'
Süh, un nu ward he so dick un so rund un so drall, als min Petje! –
Un dar babn ut de Spitz, dar krupt ganz lisen de Ahrn 'rut,
Jüst, als wee'rt en Gesicht, mit Ohrn un Näs' un en Snurrbart;
Hei! un nu ward he eerst grot un prahlt un smitt in de Bost sick!
Jümmers Sellschap un Smaus un heel veel lustige Fründschap!
Rode un blaue Blom sprekt bi em vor un besökt em,
Merrn spelt Tickert de Müs', – un babn, – ja babn is't en Leben,
Rein, als merrn in de Masch – dar swiert de Imm un de Hummels,
Fleegt de lütt Botterhörns 'rum un danzt un spelt, dat't en Lust is.

Et, un segen ju Gott, un maßt un diht, als de Weeten!
Awer uns' Weeten den ward to dull op'n Enn doch de Weertschap,
Lengt sick bi lütten na Rau un möch wul am leewsten alleen we'n,
Steiht, als Legaten, darmank un mult un lett gar de Flip hangn,
Trurig is he un still, – un swar is de Kopp em vun Wehdag,
Bleek ward sin ganzes Gesicht un immer witter de Näs' em,
Ach, un he is doch so krank! – Dar seit sick Vader in'n Grashoff,
Lehnt sick an'n Bom mit de Leh – un fleut sick en Stückschen un haart ehr;
Nösten meiht he em af un fahrt em all in de Schün 'rin,
Döscht em un bringt em to Möhl, – un Moder de kalt ju de Klütjen! –
Kalt ju den Mehlbüdel gar mit Bodder un Plumm un Korinthen! –
Et em, un segen ju Gott, – un dankt em nu, dat ju satt sünd!
Bedt »Vader unser« – un gaht – un verget mi ni Tafel un Schrivbok!
Ebn sleit de Karkenklock een, – un günd steiht Persepter in't Döhrlock. –