Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Di Speackschwoart

Meih Wähs dehaam, di Schmahlzberb selig, –
Goatt geaw' 'r di ewig Rouh –
Däi woar emuol uf Noochkirb fröhlich;
Doas gong och spassig zou.

Si woar vermöhjend ean hatt Batze,
Aach lerrig owedreann.
Bei fufzig Moarje Äcker hatt se,
Kah Irwe ean kah Keann.

Doach woarsch e Speann, e krackilbanig,
Ean hatt kahn Freund ohm Blatz;
Aach woar sche meat kahm Mensche ahnig
As wäi mer ihrer Katz.

Di Wuch edorch do floucht se dichtig
Ean lästert ihr Gesinn;
Doach sonndoaks beat se fromm ean züchtig:
Verzeih mer Goatt meih Sinn.

Mer hirt se werkdoaks nix wäi dowe
Ean schealle hinnerm Heerd;
Doach sonndoaks schlehkt se hinnerm Owe
Di Biwil uf ean beat.

Si bonn ihr Schouh mear Widd ean Weire,
Ihr Muotze hatts Gereß;
Doach sonndoaks gongs ean Samt ean Seire,
As wäi di feinst Prinzeß.

Ihr Noas woar wäi d's Kaffidöppe;
Su schwoarz ean aach su gruß.
Si hatt' di fufzig uf de Reppe,
Di Berb meat ihrer Duhs.

D'r Löppse-Wahner wollt se freihje –
E Kerl meat grohe Huhr –,
Deam dear ohm Weibsmensch wenig leihje –
Ihr Äcker wollt e nur.

Doach saht d's Berbche: »Nah! beileiwe!
Für dean sein aich näit doh.
Der soll m'r voh meim Leib nur bleiwe,
Der Schnäppser, ahlt ean groh.«

»Vermöhje horr e aach kahn Batze,
Ean eaß schund scheapp ean kromm;
Der kann mich uf meim Buckil kratze, –
Di Berb eaß näit su domm.«

»Wann zwaa hübsch bei enanner basse,
Mächt nix die Läib ezwaa –.
Ean wann se sich aach ohfangs hasse –
'S gebt doach Mann ean Fraa.

'S eaß immerdoar di nämlich Leier,
Daß Läib de Haß besiegt;
Su gongs d'r Schmahlzberb meat ihrm Freier –
Doach hirt nur, wäi sichs fügt:

E Speakschwoart hatt se, ungeheuer, –
Su woar och doas e Dink,
Däi woar 'r üwer alles deuher;
Si braucht se aach näit wink.

Di Grüß voh sechs poar Stiwilsuohle,
Däi hat di Schwoart wäi Schneatz;
Si goab, d'r Henker soll mich huole,
Fürn Schmidd e learrern Schürz.

'S hatt nuh aach näit alles Nohme,
Zou woas di Schwoart all nuotzt:
Si reibt domeat ihr Bilderrohme,
Ihrn Owe, wann se buotzt.

Ihr ahlt Kommuod, di Kist beim Owe
Wurn meat d'r Schwoart bolirt.
Di Spoul ohm Speannroad ean di Klowe,
Däi hott se meat geschmirt.

D'r Kopp, der wur meat eangereawe
Wanns Berbche sich frisirt.
Ihr Ramschnoas, wann se ufgetreawe,
Ihr Uohrn, wanns weantersch frirt.

Di Sckwoart moacht gliem ihr learrern Stiwil,
Di Dihr ohm Klareschank, –
Di geale Raaf ohm Maddeküwil, –
Däi moacht se sonndoaks blank.

Si schmirt meat ihrer Schwoart d's Learrer,
Wanns sommersch spachrig scheint;
Ihr hoarte Schouh beim nasse Wearrer,
D's Schubkarrnsroad, wanns greint.

San sollt d'r Kassi gout gerore,
Se reab se meat di Kann.
Beim Zwiwil- ean Kartoffil-Brore
Do schmirt se meat di Pann.

Aach schmirt se meat d's Waffileise,
Ean aach di Oax ohm Wah.
Ean hott se weantersch Glirrerreiße,
Se reibt se meat ihr Bah.

Beim Kräppil- ean beim Kouche-Backe
Brauchts Berbche aach di Schwoart.
Beim Zuhwih reibt se meat ihr Backe,
Ean schmälzt meat ihrn Seloat.

Si reibt meat ihrn Kartoffil-Kroppe –
Do brets e knopprig Kruost –;
Ean hott se weantersch als de Schnoppe,
Se schmirt se meat ihr Bruost.

Korzim, sie braucht se allenthalwe,
Ean kann se näit entbehrn:
Si däint als Plaster ean als Salwe
Bei Schruonne ean bei Schwärn. –

Uf Noochkirb wollt se Kouche mache;
D'r Daik woar schund boaroat
Meat alle annern Siwe-Sache –
Etz fehlt 'r joa di Schwoart ...

Ihr Ärjer woar näit se beschreiwe;
Si schöllt ean floucht uf Mord:
»Meih Kouchebleach seih eansereiwe –
Nuh eaß meih Speackschwoart fort.«

Si soucht eam Stall ean ean d'r Schauer,
Ean soucht eam Hinkilhaus;
Beim Poulloach soucht se oh d'r Mauer
Ean fähkt di Hondshött aus.

Si soucht di Schwoart beim Holzplatz heanne,
Beim Stombdroak ean d'r Eck;
Doach nirjends woar die Schwoart se seanne;
Di Berb woar ganz eweck.

Etz kreucht dann durch ihrn Goartezwinger –
Ean rinnt as wäi e Gaul –
D's Moppils Hond, d'r Rattefänger –
Ean hatt di Schwoart eam Maul.

Si lääft 'm nooch durch alle Gasse
Ean kreischt: »Meih Schwoart! meih Schwoart!«
Ean will de Hond ohm Schwänzi fasse;
Ean woar ganz dischberoat.

Etz owe stuonn d'r Löppse-Wahner
Meat seine kromme Bah, –
Der Kerl woar nu su flink wäi ahner –
Ean moacht se ausenah.

Wäi nooch d's Hindche durch will schluppe,
Do dreckt e se ebei;
Etz woar d's Hindche ean de Kluppe –
Di Speackschwoart oawer frei.

Di Schmahlzberb woar nuh üwerglecklich
Ean goab och joa, näit faul,
Bei all de Leut – 's woar näit schecklich –
Aus Dank d'm Löpps e Maul.

Der keßt se wirrer uf ihr Backe,
Säi uf sein rauhe Boart
Ean saht: »Etz kann ich Kouche backe,
Etz hun aich aach meih Schwoart.«

D's Enn vom Lied, doas kann m'r rore,
Doas waaß m'r schund wäis laut: –
Bei Äppilweih ean Schweine-Brore
Goabs Bräutigam ean Braut.

D'r Schmuotz, d'r Stombschwanz ean d'r Lappe,
Däi deare gratelirn.
Zwölf Muoß mußt nooch d'r Hirschwirt zappe,
Däi Kerls se regalirn.

Aach Schmuonzler doocht sein Brand se keuhle,
Drim broocht 'r schine Grüß.
D'r Bräuem deat für Rühring heule,
Di Braut, däi nohm – e Prieß.

Versunke noochet ean Gedanke
Seuft's Berbche hinnerm Heerd:
»M'r hunn uhs Gleck d'r Schwoart se danke;
Däi bleibt uhs ewig wert.«

D'r Löpps, ihr Bräuem, saht: »Beileiwe!
D'r Speackschwoart näit elah –
D'm Moppils Hond eaß zouseschreiwe
Ean meine kromme Bah.« – –

Irscht sollt di Schwoart eam Schornstah henke,
Domeat se sich aach hählt.
Nooch wur sche dann zoum Ohgedenke
Ohs Schauerdoar genählt.