Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Kumm rin – kiek rut

Brunkoken.

Wenn mi een fragt, in welke Tied ik geborn un grot worrn bün, so segg ik jümmers: In de Brunkokentied! – Denn ik müß leegen, wenn ik wat anners säd.

Wenn dree Fruenslüd bi'n Kaffee tosam seeten, dar harrn se en hüpen Töller vull Brunkoken vör sik. De Stutenfruens güng'n mit grote Kiepen vull von Hus to Hus, bet se lerrig werrn. Sünndagsnahmiddags würrn in'n Dörpskrog veele Dutzend utspeelt, in't Kortenspill un bi't Kegeln. Keen Kinddöp, keen Geburtsdag, keen Hochtied, keen Gräff kunn an disse angenehme Lebenstogav vörbi. Besonners to Wiehnachten speeln se en grote Rull.

Na, ik wull awer nich alleen von Brunkoken vertelln, sünnern von den olen Kuhlngräwer Friech Knickrehm un sin Swager Jürn Schurbom ut uns' Karkdörp. Dat weern beid so'n Paar Annerthalvminschen, de nich satt to kriegen weern. Ok in't Drinken geben se nümms wat nah. As se mal en paar Dag' vör Wiehnachten, wo mehr Minschen starvt as sünst, twee Kuhln makt harrn, güng'n se hin nah den Bäcker Lütens, de ok en Krog harr, üm sik en paar Köms up de Lamp to geeten. As se bi den Bäcker in de Dör kamt, rükt dat ganze Hus nah Brunkoken »Junge, Junge, ik wull, dat ik mi mal lingelank satt Brunkoken eten kunn; awer unsereens kann sik dat nich teemen; den Preester sin Karkswaren betahlt to flecht.« Jürn stünn' sin' Swager ümmer tru bi un meen ok: »Dar weer ik ok gern mit bi.« »O, dat is nich so slimm,« säd de Bäcker, »wenn Ji för twee Daler Brunkoken upeten doht un keen' Happen nahlat, denn schall Ju dat nicks kosten.«

»Verdori, is dat din Ernst?«

»Gewiß, wat Bäcker Lütens toseggt, dat hölt he ok.«

»Na, denn man to, awer en Buddel Köm mußt ok togeben, dat wi aff un an mal nahspöln künnt.«

»Dat versteiht sik, nahspöln möt Ji ok mal.« Dat Spillwark geiht nu los. De Bäcker leet twee Körf up'n Disch setten. In jeden Korf leegen tachentig lütte Brunkoken. Se füng'n tapfer darbi an.

»Muß langsam eten«, swiester Friech sin' Swager to, »denn kannst veel mehr laten.« As se dat viertel Deel hendaleten harrn, hölln se erst mal Pust un nehmen en fixen Sluck ut den Buddel.

De Bäcker säd »Prost!« un reev sik all de Hänn', he weer sik heel seker, dat he de Wett gewünn'.

De Beiden awer stoppen ümmer lustig wieder un keemen god öwer den Barg.

As jeder föftig an de Sied sett harr, stünn' all allerhand Minschen bi de Eters rüm un seegen sik den Bedriev an.

Bi sößtig nöhmen se wedder en fixen Hiebs. Awer Jürn würr all bannig hoch kauen un füng' an to günsen un to stöhnen.

»Güns' doch nich so«, säd sin Swager, »stah mal up, denn sackt dat beter dal.«

Bi söbentig awer säd Jürn, dat he nich mehr kunn; em weer to Mod, dat he nich leben un starben kunn. He weer mit een Wort bet an't Halslock vull.

Dree snack sin Swager em doch noch rin; da awer sack he up'n Stohl dal un bleev as en Sack sitten.

»Dat makt denn ok nix«, meen Friech, »den lütten Rest von söben Stück kann ik woll noch mit up min Part öwernehmen.«

»Dat gellt nich!« gröl de Bäcker, »dat is Bedreegeri, un Ji hebbt verspeelt.«

Friech awer leet sik nich irrig maken. Dar weer nicks von utmokt; wenn se man de Koken bedwüng'n, denn weern se de Gewinner.

De annern Lüd gewen em Recht un günn' den Bäcker, dat he mal mit sin kloke Näs' an't Fett keem.

Friech stopp de letzten Koken weg un drünk den letzten Sluck darto, stünn' up un säd to sinen Swager: »Stah up, Jürn, wi möt nu to Hus un Middag eten!«

Dat Wort is as Sprickwort lebennig bleewen bet up den hütigen Dag.

(Ut Bartheidel.)