Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Kumm rin – kiek rut

De kloke Fischer.

Dar weer instmals en Fischer, de stell' abends en Nett för Aal un Heek ut un läd en Isen för den Voß. As he den annern Morgen bitieds hengüng', fünn' he ünnerwegs en Büdel mit Geld. Da weer he vergnögt un säd: »Nu künnt ik un min Olsch up uns olen Dag' noch mal'n god Leben hebben.« Awer da schöt em dat in'n Sinn, wenn sin Fru dat ins nahsäd, denn kunn he to Gericht lopen, un müß he't all' wedder utdohn. Mit de Gedanken leep he wieder, un as he bi dat Nett keem, seet dar en Heek in, un as he bi dat Isen keem, seet dar en Foß up. Da nehm he den Heek ut dat Nett un bröch em up't Isen, un den Foß nehm he von't Isen un bröch em in't Nett, un den Büdel mit dat Geld läd he wedder in'n Stieg hin. Da güng' he wedder to Hus un säd to sin Fru: »Dat is so schönes Wedder; wüllt wi nich mal eben nah dat Fischnett un dat Foßisen kieken?« Ja, säd se, un güng' mit em. As se up den Stieg keemen, fünn' se dat Geld un weer von Harten vergnögt. Da scharp de Mann ehr dat in, dat se dat nich nahseggen schull, un se lav em dat, dat se dat ok nich dohn wull. Da güng' he mit ehr nah dat Nett, un da fünn' se den Foß, un as se bi dat Isen keemen, fünn' se den Heek. »Nu lat uns to Hus gahn«, säd de Mann, »denn de Amtmann is ok all up, un de Düwel kiekt em de Papieren dör.«

De Fischer un sin Fru deeden von de Tied an nicks mehr un levten dar god von. Awer up de Duer kunn de Fru nich swiegen. As se mal mit en paar Nahwerschen bi en Köppen Tee seet, verplapper se sik un säd't nah. Dat duer keen dree Dag, da wüß dat ganze Dörp, dat de Fischer Geld funnen harr, un de Amtmann hör hat ok. Da müß de Fischer to Gericht un würr daröwer befragt. He säd awer, dat weern Lögen, wat de Lüd säden. Da leet de Amtmann sin Fru haln un frög ehr, wat se Geld funn' harrn. Ja! säd se, dat harrn se. Da keek de Amtmann den Fischer ganz ernsthaft an; de Fischer awer beer, as wenn he lach un säd: »Min Fru kann woll wat seggen, de is mall.« – »Wat is dat?«, füll de Fru em in't Word, »ik weet dat noch ganz genau; dat weer densülbigen Morgen, as wi den Foß in dat Nett un den Heek up dat Isen fungen harrn.« As de Amtmann dat hört harr, füng' he an to lachen, dat he sik dat Lief fastholn müß. »Ja, Herr Amtmann«, säd de Fru, »ik weet dat noch näger, dat weer an den sülbigen Morgen, as de Düwel in Ehr Hus regeer un Ehr Papieren dörkeek.« – Sackerlot! wat mök de Amtmann da för'n Gesicht: »Pedell, kamt gau her un bringt de Fru rut; de Fru is mall.« – »Hev ik dat nich seggt, Herr Amtmann?« säd de Fischer. »Ja,« säd de Amtmann, dat is so, Ji sünd unschüllig, un Ju Fru is wiedlöftig worrn.«

(Ut Ostfriesland.)