Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Kumm rin – kiek rut

Dat Deefspulwer.

In min Kinderjahrn wahn bi uns eben buten't Dörp up'n Lünkenbarg en Buer, de heet – o Minsch, dat weet ik je garnich – denn he würr nich anners as de Lünkenbuer nömt. He weer en kloken Kerl un ok flietig un sparsam, kunn awer liekers nich up'n grönen Twieg kamen, denn wenn dat Land nich gehörig mit dat Stück ut dat Vaderunser – de Kraft – bedacht würr, drög dat to de Hauptsak Hunnhaar, Bucksbart un Sührken.

Liekers harr he sik malins en lütten Hümpel Dalers tosamspart. Jedesmal, wenn he en paar Preißen öwer harr, mök he den Deckel von sin rode Lad apen und smeet se in de Bilad. He wüß awer liekers ganz genau de Tall.

As he nu eenes Sünndagsmorgens sinen Schatz von den rechten Dumen in de linke holle Hand glieden lett, fehlen em fief Daler. He jag ehr nochmal dörch de Hann', – nee, fief to wenig.

He störrt rut nah sin Fru, de ehr Klukhähn ut de Arfen dreev.

»Nee, ik hev keen Geld brukt un de Lad de ganze Week nich anrögt!«

He grüwel un simeleer, wokeen in't Hus in- und utgahn weer, awer an nümms bleev sin Verdacht hacken.

Dat kunn keener dahn hebben, as een von de beiden Knechen.

He sünn' lang' hin un her. De Pistol up de Bost setten, dat güng' nich, denn streeden se den Deefstall rundweg aff; en List müß he anwenn'.

Toletzt harr he en dägten Infall, un he smustergrien darbi vör sik hin.

As se nu middags all' üm den groten Eekendisch seeten, stünn' en grote Kumm mit frische Fleeschsupp in de Mitt, un de Husfru füll' jeden en groten Töller vull. De Klüten leewen un lachen man so, un de Fettogen lachen un leewen.

»Holt!« seggt de Buer, »erst kam ik,« kriggt en lütte spitze Tüt ut de Dischschuv un streut up jeden Töller en fienes wittes Pulwer, »ik will nu endlich weeten, ob een von ju mi dat Geld stahlen hett. Wer unschüllig is, kann ruhig anfangen to eeten; awer wer dat dahn hett, de itt sik dod!«

He fangt an to eeten, un de annern ok. Blot de Lüttknecht kiekt benaut sin Supp an.

»Na, Hinnerk, maggst du nich?«

»Och, ik will man gestahn, dat ik dat dahn hev.«

»So, du hest dat dahn? Hest dat Geld denn noch?«

»Ja, hier – hier sünd de fiev Daler; ik will dat ok nie un nümmer wedderdohn!«

»Na, denn itt di nu man satt. Dat Pulwer schad't di nich. Dat is Weetenmehl. Awer so veel segg ik di, un dat mark di: Du büst tom Stehlen to dumm!«

(Ut de Gegend bi'n Schübarg rüm.)