Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Kumm rin – kiek rut

Torügg betahlt.

Hans Bröcker ut Lütten-Hansdörp weer nich tofreeden, wenn he nich en lütten Spaß maken kunn. Mal harr he en halv Dutz Frünn' ut dat nächste Karkdörp to sin' Geburtsdag inlad't. As se nu all' up de lange Bank achter den groten Eekendisch, wo dat Bodderbrod in grote Hupen un de vullen Gläs mit Punsch up stünn', sik dal sett harrn, brök de Bank dal un se huken alltosam up den Fotborrn, denn he harr een Been von de Bank losmakt, dat se tom Ümkippen keemen. Awer dat se schimpen, – den Gefallen däden se em nich. As de Schaden beetert weer, eeten un drünken se ruhig wieder.

As Hans Bröcker nu dat nächste Mal to Möhl föhr, wull he sik ok gliek mal raseern laten, denn de Stoppeln weern all arig lang worrn. He sett sik also achter up sin' Wagenborrn, leet den Bartschraper rutkamen un de kratz em ok de eene Back blank. As he darmit farrig weer, güng' dat Finster apen un he würr rinropen. Dar schull sik en Unglücksfall in't Hus todragen hebben, un he schull dat Blot stillen. Hans Bröcker luer, awer de Bartschraper keem nich wedder. He söch öwerall in't Hus, awer de Mann leet sik nich hören un sehn. He müß halv raseert to Möhl un wedder to Hus föhren un mark nu, woran he weer: dat se em dat torügg betahlt harrn.

(Ut Bartheidel.)