Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Kumm rin – kiek rut

De Stubben.

In Wohldörp oder Ohlstäd, ik weet't nich mehr ganz genau wo, wahn fröher mal en heel örntlichen, flietigen Minschen; de arbeid un schaff von Morgen bet Abend, un in un bi sin Hus rüm seeg alles veerkantig ut.

Am meisten sorg he, dat he in'n Winter wat to brennen harr. Darüm mök he in't Fröhjahr Torf un in'n Winter rad he Stubben in't Holt. De kunn sik fröher jeder ahn Geld rutkriegen. An de Südwand von sin Kat harr he de tweimakten Stubben bet hoch ünner de Ösel upstapelt.

As't nu eenmal wedder Winter weer, keem em dat so vör, dat sin Stubben so rietend affnehmen, as wenn he woll en stillen Liekedeeler harr. He mök an de böwelsten Stubben Krüzen un Teeken, un de weern denn ok bald verswunn'.

He harr en anslägschen Kopp un harr bald en goden Infall. He bohr in mehrere Stubben en fingerlanges Lock, mök dat vull Scheetpulwer un smeer dat baben mit Lehm to, dat man dat nich sehn kunn. – Nah eenige Dag' geiht de Muermann dar vörbi, un uns' Katenbuer fragt an, wo he hin will. »Och«, seggt he, »ick schall den Hawerkamps-Buern sinen Backaben wedder upmuern, de is em gestern Morgen bi't Inböten ixplodiert. He hett mit Dannenstubben bött un de hebbt jawoll to veel Knallgas entwickelt.«

»Na«, seggt de Katenbuer, »denn weet ick nu ja ok, wo min Stubben bleewen sünd; awer de ward woll nich wedder kamen.«

Mennigmal ward de Geschicht ok so vertellt, dat de Slaumeier all up de Luer stahn hett un gliek dar weer, as de Backaben in de Luft güng'.

(Alstergegend.)