Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Kumm rin – kiek rut

De Handul.

Dar weer malins en Buerdochter, de kunn nich god sehn, un keeneen von de jungen Kerls up de Nahhand un de Ümgegend wull ehr to Fru hebben. De Mudder awer wull ehr bannig gern verfriegen un kreeg en Friewarber darup los. De keem denn ok nah eenige Tied mit en netten, liedsamen Minschen an.

Nu harrn Mudder un Dochter en slauen Trick utdacht. De Mudder säd: »Kiek, Deern, hier steek ik en Knöpnadel in de Tapet an de Wand, un wenn de junge Minsch hier denn bi uns in de Döns sitt, un du weetst nicks mehr to snacken, denn fragst du mi, wat de Knöpnadel dar an de Wand to bedüden hett.«

Na, dat dröppt denn ok so in. De Jungkerl sitt dar, un as de Mutter rin kümmt, fragt de Dochter: »Mudder, wat hett dat mit de Knöpnadel dar an de Tapet för'n Bewandtnis?« »Och, Deern«, seggt de Mudder, »de hev ik dar rinsteeken, as ik Gardinen upsteek, un hev er vergeeten; du sühst ok doch rein alles!«

Da denkt de Jungkerl: Dat is jawoll doch nich wahr, wat de Lüd seggt; se kann doch woll ebenso god kieken as annere Minschen.

Darmit geiht de Dochter rut; denn se wüllt dat Middageeten, en schönen Aantenbraden to Disch bringen. De Mudder stellt em up'n Disch, un de Dochter kümmt mit de Töllers, weet awer nich, dat de Mutter all binnen west is. As se nu wat up den Disch stahn süht, nimmt se ehr Schört un rakt dat von'n Disch: »O, nu hett Mudder de Handul noch up'n Disch liggen laten!« Darmit rakt se den Braden ganz vertörnt von'n Disch.

De Jungkerl awer is upstahn un hett sik nich wedder sehn laten.

(Elmshorn.)