Jehann geit nu in't Dörp herin.
Un as s' em nich mihr seihen künn,
Güng in den Goren Mutter Snutsch
Un plückt dor einen Blaumenstruz
Un plückt von dit un plückt von Allen
Un lett ehr Thranen rinne fallen
Un leggt em in de Bibel rin,
Wo ok ehr Hochtidsdag in stünn
Un de Geburtsdag von dat lütte Mäten,
Dat Gott ehr eins von't Hart hadd reten,
Un schrew dortau, so gaud sei't lihrt,
Tau sin Gedächtniß dese Würd:
      Heut Nahmiddag, den ersten Mei,
      Is mein Johann auf Reisen gangen –
      Mich is mein Herze ganz entzwei –
      Gott laß ihr wieder retuhr gelangen
      Und richte Alles zu dem Guten!
      Gallin. – Die Smödfrau Korlin Snuten.«

    Jehann geit trurig sine Straten
In't Dörp herin. De Gören laten
Ehr Spill un raupen sik enanner:
»Dor kümmt hei her! Kumm, Körling Frahm!«
Un stell'n sik dichter bet tausam
Un grüßen still: »Adjüs ok, Hanner!« –
Jehann grüßt ok: »»Adjüs ok, Kinner!««
Un geit, as wir em frisch tau Maud,
Förfötsch in't lütte Dörp herinne. –
«Kik mal, Korlin, den blanken Haut!« –
»»Un ik den schönen, blagen Rock!««
»Un kik den schönen gelen Stock!
Dat is en knirkern, de is echt,
Den hett em noch min Vader sneden.«
Un oll lütt Jöching Smidt, de seggt:
»Ik wull, ik künn nu ok all smäden,
Un wir en groten Smädgesellen.« –
»»Nu weit ik wat, dat ward 'ne Lust!
Ik will Jug all,«« seggt Schulten Gust,
»»Mit »Ine, mine, mu« aftellen,
Un wer dat ward, de 's Handwarksburs,
Un wi müt em den Bündel stehlen;
Wi will'n nu Hanne Nüte spelen.««

    De Wiwer laten ehr Handtiren,
Dat Tüftenschell'n un Ketelschüren,
Un kiken äw're halwe Dör:
»Süh, dor kümmt Hanne Nüte her!«
»»Na, Hanning, geit dat nu all furt?«« –
»Herr Je, wat nu woll Mutter durt!« –
»»Du leiwer Gott! Ein hett sei man.
Min Krischan müßt nu ok mit 'ran,
Hei müßt Soldat ward'n äwer Johr,
Weck segg'n Dreiguner, weck Husor.
Na, wat weit ik! Ik weit man blot,
Wenn s' hartlich sünd un warden grot,
Denn sünd s' verlur'n för unsereinen,
Un wenn Ein olt ward, hett Ein Keinen,««
Un Mutter Snursch fängt an tau rohren.
Un geben tru em All de Hand:
»Adjüs! Un mag Di Gott bewohren!
Un kumm taurügg ut't frömde Land!«
Un as hei geit, röppt Durtig Bung'n,
De wähligst Dirn rings in den Run'n:
««Dau! Hanne Nüte! – Jehann Snut!
Un säuk Di ok wat Ordnlichs ut,
Wat glatt un schir un rod utsüht,
Süs wahn'n hir achter ok noch Lüd!«« –
Jehann will ok nu spaßig snacken,
Doch ward dat nicks, de Spaß, de bliwwt
Em dwaslings in de Kehl behacken.
Hei nickt man blot un geit de Driwwt
Ahn ümtaukiken still entlanken.
Wat kemen em för swer Gedanken,
Wat kamm em Allens in den Sinn!
Wat hei sid sine Kinnertiden
Glikgültig seihn hadd, föll em in,
Un Allens kreg vör em Bedüden.
Hei geit bet an dat Holt heran,
Wo hei in'n Abendsünnenstrahl
Sin leiwes Dörp taum letzten Mal,
Sin Vaderhus noch seihen kann.
De Schostein qualmt, de Smädess' ok,
De Abendsünn schint up den Rok.
Sin Vader smäd't in vullen Fü'r,
Sin Mutting kakt dat Abendbrod;
Wat süs so swart un düster wir,
Dat lücht't em nu so rosenrod.
Dat was, as wenn von Barg un Dal
Taum irsten un taum letzten Mal
Em jede Busch un jede Städ
So leiwlich grüßen un winken ded.
»Adjüs! adjüs!« rep Dörp un Feld,
»Du dröggst nu anner Verlangen,
Du geist nu in de wide Welt,
Jehann, ward di nich bang'n?« –
Hei smitt sik an 'ne olle Wid',
Oh woll, würd em so bang'n:
De frömde Welt is gor tau wid;
Sin Bost würd em so drang'n. –
Hei süht sik üm, em süht hir Kein.
Ach Gott! Wat is hei doch allein!
Sin Vader süs, sin Mauder süs,
De ümmer bi em wesen is –
De Thran em in de Ogen trett –
Ach, dat hei nich sin Mutting hett!
Sei hett em plegt un hegt un wohrt,
De Thran em drögt, wenn hei mal rohrt,
Wenn Vader bös was, för em beden,
Sei hett so oft em Botting sneden.