| |
De Mus'buck mit sin Madam Mus
Was rinne treckt in't Bäckerhus,
Un up Befehl von'n Aderbor
Mellt hei sik bi Krischäning dor.
Krischanen is dat irst nich mit,
Doch Mus'buck redt so stramm un drist
Von sinen Updrag un Befehl,
Bet hei tauletzt den Tautog litt
Un in de Eck dat Lock em wis't,
Un Mus'buck treckt nu unn're Däl. –
Dat was 'ne Lust, dat was 'ne Häg',
As Mus'buck sik sin Sloß beseg:
»Hir is dat schön, hir fehlt uns nicks,
As hir un dor noch en por Dören,
Twei noch nah hin'n un twei nah vören.
Nu Mutter, kumm! Nu ranner fix!
Nu fix heran, ji leiwen Gören!«
Das was denn Water up ehr Mähl.
Nu gnagen sei un gnagen sei
'ne tweite Husdör dörch de Del
Un nah den Kurnbähn ok noch twei.
Un Allens schorwarkt, wirkt un pusselt,
Dat Kalk un Stein herunner russelt. –
Krischäning denkt: »Wo dit woll möt?
Hir was't all slimm, as ik alleine set,
Nu geit Gottswurt jo äwerall –
Wo dit woll mal eins warden sall?«
De Winter kümmt; dat Mus'volk hett
Den Harwst lang velmals Kinddöp hollen,
Sowoll de Jungen, as de Ollen;
Un't hett en Ümfang un 'ne Grött,
Dat't äwer Winter gaud un girn
För'n richt'gen Mus'staat kann passir'n,
Up puren Row organisirt,
Un uns' oll Mus'buck as Regent
Würd Majestät un Kaiser nennt,
Un wat uns' lütten Krischan hürt,
Dat würd von em frisch annectirt,
Un güng de 's Abends still tau Bedd
Up't Lager in den brunen Rock,
Denn würd hei ut dat Bedd rut stött
Un rute drewen ut dat Lock.
Denn satt hei dor un frür un frür:
»Ach, wenn't doch ball irst Fröhjohr wir!«
Un Morgens kamm sin Vader denn
Un kloppte an de Finsterruten:
»»Du, Krischan, kumm nah't Finster hen,
Din leiwe Vader is hir buten!
Un hest Du nich en Stückschen Brod,
Bi uns is wedder grote Noth.
Sieh, lieber Sohn, die Dankbarkeit
Steht Kindern wie ein Ehrenkleid,
Du wirst Dich nicht entäußern dessen,
Wirst Deine Ältern nich vergessen.«« –
»Ach,« seggt Krischan, »min leiw Herr Vader« –
Un Thranen in den Ogen hadd 'e,
»Dat's All recht schön, doch kann 'k nix gewen;
Ik heww jo sülwst nich wat tau lewen.
Dat Takeltüg von Müs' hir un'n
Ritt mi dat Brod jo ut den Mun'n.«
Un Spatz, de schellt in't Finster rin:
»»Ji Rackertüg, ji Röwertüg,
Lat't dat man blot irst Frühjohr sin,
Denn kümmt de Aderbor taurügg,
De sall jug Rackerwohr mal lihren,
Frömd Eigendaum tau respectiren.«« –
Doch dat helpt nix. De Müs', de lungern,
As wenn s' von Gottes Gnaden wiren,
In't warme Bedd von lütt Krischanen,
Lott un ehr Jochen möten hungern,
Un lütt Krischäning, de möt friren
Un in de kollen Ecken wahnen.
Na einmal ward de Tid em lang:
Ach, hadd hei doch den halwen Ring!
Wat was dat för en schönes Ding!
Wat was de Ring so bling un blank!
Hei slickt sik an dat Lock heran,
Hei bückt sik dal un kickt herin,
Un – kik! – so vel hei seihen kann,
Ward't unnen hüt ganz leddig sin.
Hei hüppt herin un söcht un söcht
Un bringt em richtig mit tau Höcht.
Hei sitt un dor un spelt dormit,
Un as hei so vergnäuglich sitt,
Dunn kümmt de Mus'buck an un fröggt:
»Du dumme Jung', wat hest Du dor?« –
»»Gelt Di nicks an! Dat is min Ring.«« –
» Din Ring is dat? Ik glöw noch gor!
Glik giwwst em her, Du dummes Ding!«
»»Ne,«« röppt Krischan, »»dat is min eigen!««
Un ward dormit tau Höchten fleigen
Un flüggt up Fiken ehre Lad.
Un as dit schüht, kümmt Fiken grad.
Wutsch! is de Mus'buck in sin Lock herin
Un duckt sik dal un kickt denn wedder rut
Un pipt em tau in vuller Wuth:
»Täuw, lat sei man irst weggahn sin,
Du Krät, denn will'n w' uns wider spreken!« –
Lütt Fiken set't sik up ehr Bedd
Un weint, as süll dat Hart ehr breken:
»Ik kann't un kann't nich mihr uthollen,
Ik möt herut nah mine Ollen.«
Slütt ehre Lad dunn up un kriggt
Herut ehr einzig gaudes Kled, –
Lütt Krischan fix tau Höchten flüggt –
Un ihr s' den Deckel wedder slöt,
Flüggt hei hentau un ahn Bedenken
Smitt hei den Ring in ehre Lad:
»Kreg' di de Mus'buck, wir't man Schad;
Ne, leiwer will 'k di Fiken schenken.« –
Dat Ringstück föllt an eine Sid
De Lad hendal bet up den Grund,
Un Fiken würd dorvon nicks kund.
Sei treckt sik an un slütt de Lad,
Un wil dat is en Sünndag grad,
Geit sei herute nach Gallin. –
»Kik dor!« rep Smidtsch, »min Drom is ut,
Mi hett hüt drömt, dat Fiken kem,
Nu red mi Keiner gegen Dröm!
Doch, Dirn, wat sühst Du trurig ut!« –
Oll Smidt, de leggt sin Arbeit weg
Un schüwwt sin Togbenk in de Eck,
Giwwt ehr de Hand: »»Wat is Di, Fiken?««
Un ward ehr in de Ogen kiken.
»Oh, nicks nich, Vader, nix nich is't:
Ik heww mi man so ängsten müßt.
Min Herr, de lett mi nich in Freden,
Hei führt so'n sonderbore Reden...«
Un stamert wat, dat Blaud, dat stiggt
Ehr gläunig rod in dat Gesicht.
»»Man wider, Dirn,«« seggt Vader Smidt,
»»Wat wull hei Di? Man rut dormit!««
Un treckt de Ogenbran' tausamen.
»Ach Gott, ik kann jo dor nix vör!
Hüt Morgen kloppt hei an min Dör,
Un rep mi, ik süll rute kamen.
Dat ded ik denn, un as ik't dahn
Un wull an mine Arbeit gahn,
Namm hei den Bessen ut min Hand
Un säd: dat wir för mi 'ne Schand,
Dor süll 'k mi länger nich mit quälen,
Un wenn ik müggt, wat hei woll müggt,
Denn künn ik Fru in'n Hus' dor spelen.«
Un höllt de Hand sik vör't Gesicht.
»»Herr Gott doch, Dirn,«« röppt Smidtsch, »»mi dücht...«« –
»Hollt Mul!«, seggt Smidt tau sine Fru,
»Tauirst red ik, un nahsten Du.
Vertell mal wider! wider Dirn!« –
»»Un treckt mi rinner von de Del
Un as wi för sin Wandschapp wir'n,
Dun slot hei up un wis't mi Geld,
Vel Geld – ach, Vader – gor tau vel!
Un säd tau mi, dat All wir min,
Un Hus un Hof uns Gorn un Feld,
Wenn ik em wull tau Willen sin,
Un wenn ik warden wull sin Fru.«« –
»Man wider!« seggt de Oll. »Un Du?« –
»»Ik heww nicks seggt, ik heww nicks seggt,
Ik heww mi blot up't Bidden leggt,
Hei süll mi laten still taufreden;
Dunn let hei mi un säd blot noch:
»Min sallst Du sin, min wardst Du doch!
Ik ward mal mit Din Öllern reden.« –
Oll Smidt süht still sin Dochter an
Un antwurt't drup nich swart un witt,
Hei geit an sine Togbenk ran
Un set't sik hen un snitt un snitt.
De Ollsch, de kennt sin Wis' genau.
Sei hett all lang' drup paßt un lurt;
Nu kümmt sei endlich an dat Wurt,
Un't ganze Wurt, dat hürt ehr tau:
»Du büst de dämlichst von min Kinner!
Wat rohrst un rohrst un sittst un sittst?
Du büst noch dümmer as uns' lüttst!
Denn uns' lütt Riking un uns' Hinner,
De hadden sik ganz anners raden,
De hadden taulangt, wir't ehr baden.
Wat hest Du nu? Nu hest en Quark.
Meinst Du, dat s' för Di, dumme Dirn,
De Bäckerhüser an de Mark,
As Koffe up de Kindelbir'n,
Twei-, dreimal rümmer präsentir'n?
Glik geist Du nah den Mann taurügg
Un hest Di nich so zimperlich,
Un steist nich för em zipp un stumm
Un seggst tau em, Du wullst dat – ja!
Du wirst in dese Ort noch dumm,
Un ik kem des' Dag' sülwsten nah,
Denn würd dat Anner sik woll fin'n.
Doch täuw!» – un grawwelt unner't Rigel rup
Un set't 'ne olle Kapp sik up
Un ward en Dauk sik äwer bin'n –
»Am besten is't, ik gah glik mit.« –
»»Du bliwwst tau Hus««, seggt Vader Smidt
Un ward den Rock sik 'raffe halen
Un treckt de Hanschen äwr'e Hän'n,
»»Ik möt noch nah den Holt hendalen.
Kumm, Kind, ik gah mit Di en En'n.«« –
De Oll geit mit sin Dochter furt,
Hei redt mit ehr kein einzig Wurt,
Doch as sei kamen an den Holt,
Dunn makt hei Holt
Un seggt in sine stille Wis':
»»Hir, Fiken, stahn min Bessenris', –
De Förster hett mi dat vergünnt –
Nu gah tau Hus mit Gott, min Kind!««
Sin Fiken kickt em trurig an. –
»»Ne, ne, min leiwes Kind, ik kann
Up Stun'ns nich helpen, ne, ik bün't
Nich in den Stan'n; de Noth is grot,
Wi tehren von uns' letztes Brod.
Lat Di nich von den Düwel blen'n,
Denn kümmt dat All taum gauden En'n.
Un wenn Di dat nich mäglich is,
Denn brukst Du jo nich »ja« tau seggen«« –
Un ward de Hand ehr up de Schuller leggen –
»»Holl ut, min Kind, holl wiß, holl wiß!«« – |
