|
||||||||||||||
| Autoren | ∞ | Werke | ∞ | Neu | ∞ | Information | ∞ | Shop | ∞ | Lesetips | ∞ | Textquelle | ∞ | |
|
|
||||||||||||||
| Autoren | ∞ | Werke | ∞ | Neu | ∞ | Information | ∞ | Shop | ∞ | Lesetips | ∞ | Textquelle | ∞ | |
Anzeige. Gutenberg Edition 16. 2. vermehrte und verbesserte Auflage. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++
| Den sülw'gen Abend satt Jehann In'n Goren mit Fru Meisterin, Vör Beiden stunn 'ne blanke Kann, Un ut de Kann schenkt sei em in Un reckt em ok de Waffeln hen: »Na, Meckelnburger, drinken S' ut! Un seggen S' mal, wo smeckt sei denn?« – »»Heil prächtig,«« seggt uns' Hanne Snut, Un drunkt sin Schockelor un packt Den Teller sik vull Kauken vull, »»Dit's noch nich un min Tähnen hackt. Un wenn min Mutting ok woll wull, Min Vader was partuh entgegen, Dat in den Hus' würd Kauken backt. So'n Kauken heww 'k meindag' nich kregen.«« – Fru Meistern schenkt em wedder in: »Denn was Ehr Vader woll recht hart?« – »»Dat segg'n Sei nich, Fru Meisterin! Hei slog mi woll den Puckel swart Un was mi hellschen streng tau Tiden Un kunn kein Leckermüler liden, Doch heww 'k noch keinen Minschen funnen, De mi so leiw un tru was sunnen.«« – Hir würd Fru Meistern ehren Schörtenband Verlegen üm den Finger win'n Un süfzt un seggt: »Dat wir 'ne Schand! So'n Minschen ward'n Sei vele finn'n. – Ne, ne! De Öllern sünd tau hart, Dat schellt und schellt un sleit un sleit, Wenn mal so'n armes junges Hart Nah'n lütten Mundsmack janken deit. Dor was ik anners tau min Tid, As mi min selig Mann hett fri't – Ach Gott, ik was en junges Ding, Un'n halw Johr heww 'k em jo man hatt – Dor brukt dat man en halwen Wink, Denn sorgt un lep ik all, un wat Ik em von Ogen kunn aflesen, Dat müßt nah sinen Willen wesen. Ach Gott, dat sünd nu knapp twei Johr – Ik weit dat noch, as wir dat hüt – Dunn säd hei: »Kak uns Schockelor, Ik heww dorup so'n Appetit.« Un sein S', hir up dit itzig Flag – 'T was grad ok Sünndagnahmiddag – Treckt hei mi noch up sinen Schot, Un drünken Beid in Gottes Namen In Leiw uns' Schockelor tausamen, Un acht Dag' drup, dunn was hei dod.« Un fung nu 'n Beten an tau plinsen Un an tau süfzen, an tau günsen, Un würd so trurig bi em sitten Un läd, as müßt sei sik drup stütten, De Hand up Hannern sine Schuller. Den jammert dat, un trösten wull 'e, Em würd weimmäudig ok tau Sinn: »»Na, laten S' man, Fru Meisterin,«« Un strakt ehr äwer't glatte Hor. – Herrgott, wo 's nu de Aderbor? – »Ja,« seggt sei, »ik heww minen Ollen – Ik heww em as en Prinzen hollen, Un hei, hei het't mi ok vergullen, Denn Hus un Feld un Smäd un Schün – Sein S', Meckelnburger, All'ns is min; Un up dit All kein Spirken Schullen. Dat hett hei kort vör sinen End För mi All set't in't Testament, Dat hett hei Allens mit vermakt.« Un rohrt dorbi ehr bittre Thran Un hett ok gor tau kurlos dahn; Un de oll Jung', de tröst't un strakt. Sei höllt sik faster an em wiß, Un hei rückt ranne in ehr Neg'. – Ach Gott, wo woll dat Rabhaun is? Dat't Rabhaun doch tau Höchten flög! – »Ja,« seggt sei, »dat wull 'k All verdragen, Doch dat 'k in minen jungen Dagen So ganz allein stah in de Welt, Sein S', Hanning, dat is taum Verzagen! Wat helpt mi Gaud, wat helpt mi Geld? Ja, wir ik olt, denn wull 'k nicks seggen, Denn künn 'k min Geld up Zinsen leggen, Doch nu in minen jungen Johren...!« Un fängt nu düller an tau rohren Un leggt vör idel Trurigkeit Sik sacht in Hannern sinen Arm. Un de oll Jung, de tröst't un ei't, Un dorbi ward em gor tau warm – 'T is mäglich von de Schockelor. Oh Rabhaun un oh Aderbor, Nu is't de allerhöchste Tid! – Un as sei liggt an sine Sid, So trostlos tau em ruppe süht, Dunn fohrt't em so dörch sinen Sinn, Ob nich en Kuß sei trösten künn. – Wat woll so'n Jung' von Küssen weit? – Doch kik, de Slüngel bückt sik dal, As wüßt hei lang' dormit Bescheid, Un de Fru Meistern kickt tau Hög, De Lippen sünd ganz in de Neg'.... |
| Mit einem Mal, As wenn en Blitz dortwischen slög, Fohrt Hanne up, as ut en Drom: »»Fru Meisterin, de Nachtigal!«« – Un ut den bläu'nden Appelbom, Dor schallt herun en säutes Lid, Dat wedder dörch de Seel em tüht, As dunn taumal, As hei an hennen Afschidsdag Vör Jochen sine Husdör lag. – As wenn so'n Waldhurn in de Firn Weimäudig klagt, so klingt dat dal, As wenn sin leiwe lütte Dirn Em grüßt taum allerletzten Mal, As wir all Glück un Freud' verfollen, Un't süll up Irden nicks mihr hollen. Un denn mal wedder liggt dat hell Up den Gesang as Morgengläun, Wenn klore Flauthen Well up Well Dörch't gräune Land gen Morgen tein. Un nu tauletzt, nu klingt dat Lid Un jucht tau Höcht mit hellen Schall, As wenn't all in den Himmel süht, Den true Leiw mal arben sall. Wat Jeder ahn un Keiner weit, Dorvon giwwt Nachtigal Bescheid. – – Jehann steit dor, kickt vör sik dal, Wi Minschenkinner sein de Fläg' |