|
||||||||||||||
| Autoren | ∞ | Werke | ∞ | Neu | ∞ | Information | ∞ | Shop | ∞ | Lesetips | ∞ | Textquelle | ∞ | |
|
|
||||||||||||||
| Autoren | ∞ | Werke | ∞ | Neu | ∞ | Information | ∞ | Shop | ∞ | Lesetips | ∞ | Textquelle | ∞ | |
Anzeige. Gutenberg Edition 16. 2. vermehrte und verbesserte Auflage. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++
| Bi Köln an'n Rhein, Dor steit en Stein, Dor sitt des Dags en Judenwiw, Vull Schrumpeln is ehr oll Gesicht, Vöräwer bögt ehr krummes Liw; En düster Og', dat flammt un lücht Herute ut de witten Branen. Nah Morgen kickt sei unverwen'nt, Bet ehr de hellen heiten Thranen Dal fallen up de lahmen Händ'. Dorhen müßt hei mal von ehr tein, Ehr einzigst Kind, ehr einzigst Sähn! Wat was ehr Isaak doch schön För Mutterogen antausein! Hir up dit Flag, bi desen Stein, Hett hei mal von ehr scheiden müßt, Hir hett s' taum letzten Mal em küßt, Hir brök s' den gollen Ring vonanner; Ehr Hälft hängt noch an ehren Band Up Mutterharten. Ach, de anner, De liggt nu längst in Mürderhand! Hir sitt sei nu all Johr un Dag Un klagt ehr ewig Wei un Ach, Bi Sommerglaut un Wintersnei Klagt s' ümmer blot dat eine Wei. Un slickt sei Abends still taurügg, Denn seggt sei blot: Hei kamm noch nich! Un leggt s' sik in ehr Kammer nedder, Denn seggt sei: Morgen gah ik wedder. Hir wahnt sei so wid ganz allein, Blot dat en ollen rupp'gen Sprein In ehre Stuw herümme hüppt Un achter Kisten un Kasten krüppt. – Dat is uns' Matzen sin oll Vadder – De dumme Kirl let mal sik faten, Nu heww'n sei em in sinen Kader Den Kekelreimen sniden laten; Nu plappert hei denn furt un furt De sülw'gen Würd, De hei hett hürt; Bald schriggt hei up: »De wille Murd!« Bald fluster hei so krank un swack: »Min Isaak! Min Isaak!« Un krüs't sik up un schriggt denn wider: »Fluch! Dreimal Fluch den willen Mürder!« Un dat is ehr Gesellschaft all, Un wat de Vagel raupen deit, Dat is de ew'ge Wedderschall, Wat ehr dörch Kopp un Harten geit. – – Un neben ehre einsam Kamer, Dor swenkt Jehann den groten Hamer Mit starken Arm ut frie Bost. De schon sik nich, wenn't Arbeit kost't. Dat Swönnst is licht för unsern Hannern, Un kümmt en Stück, wat Keiner kann, Denn röppt de Meister: »Furt, ji Annern! Lat't mal den Meckelnburger 'ran!« Un ich blot in de Smäd allein, Ok up de Harbarg gelt hei wat, Dor wull kein Strid un Zank gedein, Wo Hanner in Gesellschaft satt, Un Kein, as hei, kunn sik so freu'n. Blot wenn de olle Smädgesell Ok in de Harbarg was tau Stell, Denn wull kein Freuen em gelingen, Denn was't vörbi mit Lust un Singen. – Mal hadd de wedder em verdrewen, |
| Un wat't an Elend geben deit, Dat flucht sei all Herinne in sin frech Gesicht. Un as verklungen is de Stimm, As sei tausamen sackt, dunn flüggt Noch Fluchen üm ehr Lippen rüm. Doch ihr s' tau Irden follen is, Springt Hanner tau un höllt sei wiß Un fängt sei up in sinen Armen, Dat Hart vull Grugel un Erbarmen. De Firburß äwer lacht un seggt: »Hest Di en smucken Schatz utsöcht; Un nimm in Acht un häud ok gaud, Wat Di so warm an'n Harten rauht!« Un dormit sleit hei 't Finster ran. »»Ja, Du Hallunk, dat sall geschein, Ik will sei häuden«« röppt Jehann. »»Dit is en Elend, wat den Stein Hir up de Strat erbarmen kann!«« Un bringt s' tau sik un richt s' tau Hög Un täuwt, bet s' Athen wedder kreg, Un redt ehr tau mit fründlich Red Un stüt't sei hen nah sine Smäd Un bringt s' in't Nahwershus herin – Dor hett hei s' vördem ut un in All oftmals gahn un kamen sein – Un em entgegen hüppt de Sprein: »Min Isaak! Min Isaak!« Un as hei sei so krank un swack Leggt up ehr einsam Lager nedder, Dunn krischt hei wedder: »Fluch! Dreimal Fluch den willen Mürder!« Un swor un ängstlich stähnt dat Wiw, En Schudder flüggt dörch ehren Liw; De Vagel klagt, de Vagel schriggt, Un düstrer ward dat Dageslicht, Un swore, swarte Schatten recken Sik hog un höger ut de Ecken. Jehannen is't, as wenn dat oll Gerümpel, Wat an de Wän'n herümmet steit, Em neger rückt up einen Hümpel, As wenn't em nicken un winken deit. As wenn von Kisten un von Kasten De Deckel un de Faugen basten, Un dor ut oll Geschirr un Tüg Gespenster heimlich rite kiken Un lising dörch de Kamer sliken, Un all de Klagen, all de Flüch', Un wat sei von de Undaht wüßten, Noch einmal klagen un fluchen müßten. – Jehann höllt ut un hegt un plegt Mit true Sorg' dat arme Wiw, Un fröggt ehr fründlich, wenn s' sik rögt: Wo't mit ehr steit, un wo't nu geit? Un ob't nich beter wesen deit? Dunn böhrt s' sik up mit halwen Liw Un leggt em up den Kopp de Hand Un murmelt vör sik allerhand In frömde Sprak, de hei nich kennt, Un as sei dormit is tau End, Dunn röppt sei dütlich, lud un fri: »Ja, Og üm Og un Tähn üm Tähn! Drüm segen Gott Di, leiwe Sähn! Gott Abrahams, de stah Di bi, As Du mi bistünnst in min Noth. Gerecht is uns' Herr Zebaoth!« – Un heit em gahn. Jehann de geit. Em is, as wenn em swindeln deit; Hett desen Dag taum irsten Mal Deip runnersein up Minschen-Qual, Hett in de Höll herunner sein, In de ein Minsch den annern stött; Un düst're swore Schatten tein Em üm dat junge, klore Og'; Em is, as wenn hei Deil dran hett, As wenn't em rep un runner tog. – – Un stiller würd hei sörredem, Un wenn de Fierabend kam, Denn güng hei nah de Ollsch herüm Un sach sik nah ehr Wesen üm; Hei redt mit ehr von ehren Gram, Hei halt ehr Water, haut ehr Holt, Un wo ehr Hän'n tau swack un olt, Dor hülp hei ehr in ehren Kram. Hei satt so männig Stun'n bi ehr, Un wüßt doch nich, worüm hei't ded; Dat Mitleid was dat nich allein – De olle Fru verlangt ok kein – Ok was't nich blote Niglichkeit – Sei wüßt nich mihr, as wat hei weit – Un doch tröck em dat tau ehr hen, Dat Stun'n lang hei mit heimlich Schu Bi ehr müßt sin. Dat was, as wenn Em't andahn hadd de olle Fru. Un wenn hei nich künn bi ehr sin, Denn stünn hei oft un sünn un sünn, Ob von dit gruglich heimlich Wesen Hei nich mal würd den Knuppen lösen. So was vergahn dat tweite Johr; |