Un as s' sik endlich rute ampelt,
Dunn steit sei dor un prust un trampelt
Un smitt den Kauken in den Sand
Un hett de Schören in den Hand
Un paßt s' tausam: »So hewwen s' seten.«
Ehr heite Leiw is ganz vergeten.
Un geit nah Hus – 't is ganz egal,
Ob dörch 'ne Pütt, ob up den Drögen –
Un lett ehr Röckschen deip hendal,
Dat blot de Lüd ehr Strümp nich segen.
Un kickt up't Schündack rup un seggt:
»De dämlich Aderbor hadd Recht!« –
De äwer stunn up sinen Bein
Un kek von't Schündack höhnschen runne
Un lacht vör sik – up des' Ort kunn 'e
Sihr spaßig un sihr spöttsch utsein –
Un klappert run: »Fru Meisterin,
Dat was woll nich nah Ehren Sinn,
För ditmal laten S't man bewen'n,
Dat namm doch tau en klät'rig En'n.«
Un flüggt herunne nah dat Feld,
Wo Hanne gröwwt, un seggt tau sik:
»Möt doch mal sein, wo hei sik höllt,
Un ob de Jung' noch up den Schick.«
Un as hei nu so räwer tüht
Un Hanne em dor fleigen süht,
Set't hei den Spaden bi de Sid
Un singt dat olle Kinnerlid:
»»Aderbor, du Langebein,
Wennihr willst du weg hir tein.««
Un Aderbor, de seggt: »Dat mag ik liden,
Hei denkt noch an sin Kinnertiden;
Sin Back is rod, fri is sin Blick.
Vel Glück, Jehann, vel Glück, vel Glück,
Vel Segen is för Di upsport;
Du hest Din Unschuld Di bewohrt.«
Un nimmt sin Flücjten in de Hand
Un segelt äwer Stadt un Land,
Un wo hei kümmt, dor is't en Freu'n:
»Wi heww'n den Aderbor all sein!«
Un as hei kümmt nu nah Gallin,
Dunn freu'n sik ok oll Smidten sin:
»Aderbor, du Rauder,
Bring' mi'n lütten Brauder!
Aderbor, du Nester,
Bring' mi 'n lütte Swester!«
Un bidd'n noch üm en nigen Segen,
Du leiwer Gott! un't sünd all nägen! – –

    Fru Meisterin dacht hen un her,
Kek Hannern an un kik't ehr Schör:
»Kein Bom föllt up den irsten Hau,
Ik hau noch eins un tweimal tau;
Hei is jo jung, ik ok jo noch.«
Un halt 'ne Wust von ehren Bähn:
»Na, Meckelnburger, eten S' doch!
Un drinken S'! Hir steit Win, min Sähn.«
Un uns' gaud Hanne? Ganz unschüllig
Vertehrt hei Win un Wust gedüllig.
Un gung Fru Meistern in ehr Kamer:
«Na, Meckelnburger, nu gu'n Nacht!
Un laten S' sik wat Leiwes drömen.«
Denn hujahnt hei: »»De grote Hamer,
De hett mi hellschen afmaracht.«« –
De Bengel süll sik brav wat schämen! –

    Vir Wochen nah den Aderbor
An'n Sünndagnahmiddag, dunn stünn
In ehre Käk Fru Meisterin
Un kakt en Pöttken Schockelor.
Un wat dortau? Pannkauken deden
Ehr eklich mal eins all verleden,
Ne, Waffelkauken müßten't sin. –
Hett Ein von Jug woll mal eins sein,
Wenn so'ne jung' Fru Meisterin
Tau Mehl un Rohm de Eier rührt,
Mit't Waffelisen rüm hadtirt,
Wenn s' mit ehr runden, drallen Bein
Herümme hüppt bald hir, bald dor?
Bald springt sei nah de Schockelor,
Bald möt sei nah de Waffeln sein,
Un möt dat Isen drein un wen'n.
Wo güng ehr dat so glatt von Hän'n,
As sei ehr sauber Arbeit dahn!
So smidig gung ehr Arm un rund,
Dat Ein dorup hadd swören kunnt,
Sei künn dormit en Knuppen slahn.
De lütten Bein un Arm, de flogen
So sträwig nett, so fix un licht,
De Kahlen gläun ehr ut de Ogen
Un von ehr frisches Angesicht.
Un unner ehren witten Dauk,
Dor brennt ehr lüttes Hart so heit
Un het't so hild un puckt so sleit,
As wenn oll Schultsch ehr Stuwenklock
In jede Stun'n fiw Virtel geit.
Un dat all üm de Schockelor
Un üm de Waffeln? Gott bewohr!
Ne, dorüm ward kein Hart nich rönnen,
Binah dörch Latzenschörten brennen;
Dit Wirken all von bin'n un buten,
Dit Rümhandtiren mit Arm un Bein,
Dir Hartenpuckern, dir Ogengläun
Is all för unsern Hanning Snuten.
De Schapskopp hett dat blot nich sein. –