Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

As noch de Trankrüsel brenn'

Eidig

Na, seeg he denn so ut, as he up den Piepenkopp afmalt is? –

Och, wat wull he woll, awer den Kopp hol ik likers in Ehren, ik hev'n mi up'n Trittoer Harvstmarkt köfft.

Von wokeen snackt Ji?

Von Eidig, den groten Wilddeef.

Je, hett noch eener von Ju em kennt? –

Ja, Kaspar Dittmann hett ja bi em Posten stahn. –

Minsch, Kaspar, dat vertell uns doch mal.

Na, dat is nu ja all öwer föftig Jahr her, nu makt mi de Geschich ok bilütten Spaß. Denn hört mal to.

Dat weer woll so'n Wochener dree nah Martini. Ik un Friech Burmester arbeidn all eenige Dag' inne Hollenrien un möken Fadenholt. As wi nu abends to Hus gaht, en jeder en paar dröge Hesters up de Nack, da steiht Friech in't Müssenredder still un seggt: Wat snackt dar denn noch achter uns?

Och, segg ik, dat is gewiß de ole Stuten-Jochen, de kümmt von Möhlenrad trügg. Wenn de sik Een up de Lamp gaten hett, denn primßeert he ümmer bi sik sülben.

Nee, seggt he, dat is ja'n ganßen Köppel Minschen, un en paar Riders sünd dar ok bi.

So staht wi denn nu still un lat se in de Schummerie rankam'n. Vörut ritt en Landschandarm. Achter em sleevt en Kerl dörch den Slammpamp, denn uns' Weg' weern damals noch bannig slech, en slanken Kerl mit'n brunen Vullbart, den griesen Hot deep in de Ogen trocken. De Hann' sünd em up'n Puckel bunn', un de grötste von de Holtwahrers geiht blang an un hölt em an'n Hunn'keed fast, as wenn jemand mit'n stöten Bulln to Markt treckt. De Förster, en paar Jägers un en lütten duknackten Kerl gaht rechts un links an'n Weg achteran, un de annere Schandarm makt to Peerd den Besluß.

Friech Burmester fragt den een' Holtvagt, mit den he god bekannt is, wat dat to bedüden hett.

Nu hebbt wi em endlich! seggt he.

Wokeen? fragt Friech.

Eidig, den groten Wilddeef! seggt he.

Wi lat se denn nu vörut un gaht langsam achteran. Ik segg to min'n Maaten: Dat wunnert mi, dat's em kreegen hebbt.

Dat wunnert mi garnich! seggt he.

Je, he's doch bannig slau! segg ik.

De Annere hett em verraden.

Wokeen' meenst du?

De duknackte Kerl.

Wokeen is dat?

Kennst du den oln Putt-Stahmer ut de Taterkat nich? Süh, de hett Eidig spört, un wiel he sülben en groten Krupschütt is, hett he em nich in't Revier hebben wullt un hett em verraden. Dat is so klar as dicke Boddermelk.

Verdimmi, segg ik, so'n fein' Kerl, un denn so'n Judas, de em verrad't! – – –

Bi'n Buervagt würr nu Halt makt un en lang' Rat afholn.

Nah'n Stunns Tied kümmt de Buervagt bi uns an – wi wah'n damals beid in Hans Siemers sin Kat – un fragt, ob wi woll disse Nach bi Eidig Posten stahn wulln. Hütabend weer dat unmöglich, em wieder to schaffen, de Weg' weern to slech. Morgenfröh schull he denn to Amt föhrt wardn. Disse Nach schull he in'n Buervagt sin Backhus insparrt wardn. Wi weern ja en paar starke Kerls un ok halvwegs in königlichen Deenst, indem wi jeden Winter in't königlich Geheeg Fadenholt möken gegen gode Betalung un fries Stubbenraden.

Wat meenst du darto, Friech? segg ik.

Wenn he uns man keen Fisematenten makt! seggt he.

Och, wat wull he woll, seggt de Buervagt, he is ja bunn', un ji möt bedenken, dat jeder een' Daler för de Nachtwach kriggt, utslapen künnt Ji ja morgen.

Na, wi lat uns denn bereden, treckt wedder Steweln un twee Röck an un gaht mit den Buervagt af.

Moder, röppt Friech Burmester sin Olsch noch to, bring' uns man to rechter Tied, so üm Klock veer, en Putt vull Kaffee; ik glöv, dat ward en heel kole Nach.

As wi nu in de Stuv kamt, fragt uns de Öbberste von de Schandarms, ob wi de Wach bi den Wilddeef öwernehm'n wulln.

Ja, wi harrn uns darto entslaten.

Ob wi ok scheeten kunn'.

Nee, segg ik, dar geev ik mi nich geern mit af; awer Friech Burmester de kann't, de hett ja bi de Ratzbörger Jägers stahn.

Ja, seggt Friech, scheeten kann ik.

Chut, seggt de Schandarm – dat weer en Hannemann – denn ßolln Szie ßjießen, ßjießen Szie Kerl auf Pelß, wenn er ausknjeifen will.

Schön, seggt Friech, Kerl up'n Pelz.

Un Se, seggt de Förster to mi, nehmt dissen Säwel, un wenn he irgendwie ballstürig ward oder in'n geringsten wat Fluchtverdächtiges marken lett, denn haut Se em darmit bauz öwer'n Kees.

Jawoll, segg ik, bauz öwer'n Kees.

Darbi keek ik so verstahlen mal nah Eidig hen, de dar inne Eck bi sin Abendmahltied seet. Buervagts-Moder harr em en Fatt vull Klüten un Kantüffeln un en Stück Speck henschaben. De Griepers harrn em de Hann' löst, un he leet sik sin Kost god smecken. As ik segg'n däh, »öwer'n Kees«, da löp mi en Gooshut öwer; he awer keek mi an un grien mi to. – As Eidig nu satt weer, würr he wedder bunn', mit en ganz nien Strang beide Hann' up'n Puckel, un so güng'n wi denn mit em af nah't Backhus. De Knech harr en paar Klapp Stroh in'n Backaben utbreet, un dar müß he denn nu rinkrupen.

As he binn' weer, würrn em ok de Been wedder bunn', wedder mit en nien Swengelstrang.

De een Jäger hal noch en Putt mit Water un en Sneed Brod, drög Brod. Dat weer Gefangenkost, de kunn' wi em geben, wenn he darnah verlang'.

Een von uns schull nu binn' in't Backhus bliewen un den Gefangnen scharp in't Og beholen. De Buervagt stell de Stallücht so hen, dat ehr dämmerige Schien in dat Mundlock von den Backaben speel. Un de annere schull de Dör tosluten un buten mit den Scheetprügel stahn. De bruk ja keen Lücht, denn de Maan weer all an'n Heben un schien hell dör de Eschen un de Fleederbüscher. Wi harrn uns dat so afmakt, wi wulln uns dat mit binn' un buten alle Stunn' ümgahn laten, un de erste Stunn' harr ik as Swertdräger de Binn'wach. Ik stah denn erst un kiek in den Aben as de Ul in't Muslock.

Minsch, sett di doch dal, seggt Eidig, dar steiht ja 'n Haublock.

Na, ik däh dat ja, wiel mi de Been bilütten sengeln würrn.

Wo heeßt du? fragt he.

Dat kunn ik em ja gern seggn. Kasper Dittmann heet ik.

Kasper, seggt he, wat wullt du ümmer mit dat Keesmeß an de Schuller holn. Meenst du würklich, dat ik di utkniepen kunn?

Ja, dat weer man wegen den Handslag, den ik dahn harr.

Legg doch dat ol Spitt up't Gasselbrett un denn lat uns 'n beten snacken. Ik kann doch nich slapen un du dörvst dat ja nich.

Nu, vertell he mi denn, woans se em fungen harrn. De Schraffel, de ol Putt-Stahmer, harr em würklich verraden. He harr dar in'n Heisterwinkel jagt, un da harrnse dat ganze Holt umstellt hatt. He weer likers binah weg west, da harr de Förster achter en dicke Bök stahn un em den apen Enn' von de Flint hinholn: Stah, oder ik scheet!

Un denn vertell he mi von sin veelen Fahrten, un ik dach toletz: Dat's doch'n bannigen Kerl, schad, dat de nu so achter de swedschen Gardinen sin Leben besluten mutt.

De tweete Stunn müß ik buten in'n Maanschien mit den Püster stahn un up un dal gahn, un Friech seet binn'.

As wi uns nu Klock elben wedder aflösen dähn, seggt Friech: Süh, inne Gaststuv sünd se ok noch up, un ik kann sehn, dat de Köksch inne Kök Grog makt. Harrn wi ok man en Lütten in'n Buddel.

Ja, segg ik, harrn wi man.

Och, seggt he, ik gah hen un hal en Buddel Köm, – lieden kann dat ja een', un kold genog is dat ok. Bliev du hier so lang' inne Dör stahn un nimm beides, Säwel un Gewehr.

As Friech wedder kümmt, sünd all twee Finger breed ut den Buddel rut, un he seggt: Prost! un giv den dar binn' ok man 'n Lütten, dat is ja ok en Minsch, un as mi schient, keen von de slechtsten.

Ik däh dat ja natürlich.

Halv twölv kümmt de Schandarm mit den Buervagt, un se seht mal nah. Dar is ja alles in beste Ornung. Eidig liggt in't Stroh un slöppt, ik kiek in't Abenlock, un Friech steiht ja buten un lett sik von den Maan en scheev Gesich tomaken. Se harrn noch so lang' Karten speelt, seggt de Buervagt, nu wulln se ok man to Bett gahn, denn morgenfröh güng dat ja to rechter Tied los to Amt.

Wi doch nich? segg ik.

Nee, awer ik un de Schandarm.

Wo sünd de annern denn?

De sünd all' to Hus. Wi sünd hier ja ok mannsstark genog, un de dar in'n Backaben, de schall woll liggn.

As se nu weg weern, ward Eidig sik in't Ströh rögen un seggt: Kunn ik man bloß slapen. Awer ik kann nich anners slapen, as wenn ik uppen Rügg ligg, un uppen Rügg kann ik nich liggn, wiel mi min eegen Hänn' dar as'n Knutten in'n Weg sünd. Du kunnst mi ja de Hänn' losmaken un denn vör't Liev wedder tosam binn'.

Nee, segg ik, dat dörf ik nich un dat doh ik nich, dat is gegen min' Handslag.

Da seggt he garnix mehr, un nah eenige Tied günst he dar in't Stroh un klappert mit de Tähn'. Dat hett mi so duert, awer ik kunn em ja nich helpen.

Toletzt fangt he wedder an un seggt: Wer deent hier bi'n Buervagt as Knech?

Fritz Thießen heet he.

Is den' sin Vader nich in't Armhus storbn?

Ja, dat stimmt.

Na, denn is dat de Thießen, den' ik all mal Godes dahn hev. As he up sin Krankenlager leeg un nix to bieten un to breeken harr, dröp ik sin Fru in'n Wohld bi't Holtsammeln. Da klag se mi ehr Not, un da hev ik ehr inne Nach en schönen Rehbuck inne Blangdör schaben. Frag Fritz Thießen mal, ob he dat noch weet, he mutt je damals all en groten Jung west sien. Un denn segg em, he schull mi disse Nach sin'n Kittel tom Todecken geben, ik freer so gräsig. He schull doch bedenken, dat ik damals mit sin Vader ok Erbarmen hatt harr. Wullt mi den lütten Gefallen dohn, Kasper? Man to!

Na, ik lat mi je bereden, klopp an dat Kamerfinster, weck Fritz up un vertell em dat so.

Ja, seggt he, dat stimmt, un dat will ik gern dohn.

Ik deck Eidig denn nu mit den Kittel to.

Nah'n Viertelstunn' seggt he: Nu warr ik warm, nu mutt ik slapen, ik bün so möd as'n Hund.

Naher hebbt ik un Friech noch eenmal wesselt. He lang' mi noch mal den Buddel hen; awer de weer man halv mehr vull. He nehm em wedder mit nah' binn', un da is he woll up'n Haublock toslapen, denn dat würr musigstill.

Ik dach, dat weer ok ja eenerlei, ob ik binn' oder buten weer. Ik müch ok leewer den Maan ankieken as dat Abenlock. Toletz güng de Maan ünner, un dat Licht schien nich mehr dör't Slötellock; de Talgstummel weer woll dalbrennt. Ik stell den Püster an de Wand, sett mi up en Bund Bessenries, de dar legen, un so bün ik denn ok jawoll en beten indrust. As ik wedder upwök, füll de erste Snee, un so üm Klock veer köm Friech Nahwer sin Olsch un bröch en groten Putt vull heeten Kaffee.

Na, seggt se, leevt Ji noch beid?

Ja, segg ik, wer schull uns woll wat dohn. Eidig is en goden Kerl.

Wo is min Ol denn?

De is dar binn' bi Eidig; de schient beide as'n Ilk to slapen.

Ik slut nu apen, stöt Friech an un segg: Stah up, de Kaffee is hier; de Klock is all veer.

Wat makt de annere dar binn'?

O, de slöppt woll noch.

Wüllt wi em nich wecken?

Och, lat em man liggn, disse Dag ward em noch lang genog warrn.

Klock fief is inne Kök ok Licht, un bald kamt de Schandarm un de Buervagt, un de Schandarm seggt: Szo, nu ßei mal ßo chut un ßließ mal auf, nu müssen wir los mit Stackel. –

Wat is denn dar mit den Pann' los, seggt de Buervagt, dar is ja'n grot Lock in't Dack, – Ji ward doch nich . . .?

Verdori, hör ik Friech Burmester dar ok all binn' gröln, nu is he uns doch utrackt!

Un nu müßt Ihr mit ßu Amt! röp de Schandarm, un den ganzen Weg hen hett he schimpt un schandeert, dat wi em un de annern in't Leeg un üm den Pries, de up Eidig sin'n Kopp sett weer, bröcht harrn.

As wi Klock neegen vör't Amthus vörföhrn, keem de Amtmann all rut, üm den groten Wilddeef sülben in Empfang to nehm'n.

Na, also das ist er?

Nee, dat is Friech Burmester.

Wo ist denn der Eidig?

Ja, ßehn Szie, Herr Amtmann, so un so, un die beiden haben ihn ausreißen lassen.

Ja, weg weer he, un de frische Snee harr sin Spor todeckt.

Wi harrn veel to dohn, dat se uns nich statt Eidig in Johann Mus sin Fack sparrn. Se leeten uns awer doch wedder mit to Hus föhrn.

Ik seet bi Fritz Thießen up'n Strohsack, un as he de ole Pietschensnoor afsnieden will, da fangt he an, in alle Taschen to fummeln un to grabbeln. Verdummi, wo is denn min Taschenmeß, dat mutt ik ja gestern in min Kitteltasch steeken laten hebbn, as ik mi bi't Plögen en nien Plögstöker sneeden hev. Un darbi grient he so vör sik hen.

As wi to Hus weern, weer't inne Kitteltasch ok nich to finn'.

Na, segg ik, denn swieg man ganz still darvon, denn weet wi nu ok ja ganz genau, woans Eidig wedder to sin Frieheit kamen is.