Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

As noch de Trankrüsel brenn'

Polykrates de Tweete

oder beeter

Min Vetter mit de Glücksbüx

Gedichte, je wat doh ik mit Gedichte, all nich wahr! Schiller, wat doh ik mit Schiller, nix as utdachten Kram!

Mal hett uns' Schollehrer mi en Gedicht von em vörlest, dat heet Pokra . . . . . Pokralytes . . . Polakrytes . . . ik hev den olen Nam vergeeten, mit'n Po weer dat wat. Genog, dat weer en König ut de ole Tied, de harr en utverschamtes Glück, de Kerl güng jawoll jeden Morgen nah'n Swienstall un schür sik dar an'n Trog.

Mal harr he Besök von en annern König, un da stell sik dat Glück Slag üm Slag bi Potes . . . ik kann den Nam nich beholen, lat den Kerl Pohlmann un den annern Kuhlmann heeten . . . fustdick in, so dat Kuhlmann to Pohlmann säd, dat würr to striepig, he schull man sülm dat Unglück rutfördern. Un so smeet he denn sin' gollen Beker in't Water. Nee, dat stimmt nich, dat is en annern König west; sin' gollen Ring smeet Pohlmann inne See.

Annern Morgen kümmt een von de Fischers, bringt en groten Dösch, un as de Köksch em dat Ingedöm utnimmt, is Pohlmann sin Ring darmank.

Da hett de König Kuhlmann genog, da packt he sin' Reiskuffer un seilt af.

Wie geseggt, disse Geschich is eenfach nich wahr, dar bliev ik bi.

*           *
*

Awer ik hev en Vetter, Krischan heet he, dat is en Glücksworm, so dat wi em ümmer Krischan mit de Glücksbüx nömt. Wenn min Sög tom Bispill dörtein Farken hett, so hett sin wenigstens veertein. Wenn all de annern Buern de Bokweeten verhagelt, sin blivt ahn Schaden stahn. Sin Bodderbrod fallt nümmer up de Boddersiet, un sin Höhner leggt, wenn wi kein Eier to sehn kriegt. –

Bi dissen Vetter Krischan weer'k mal, dat mutt je so Anfang April west sien, to Besök. Lat uns mal den Roggen besehn, segg ik, ob he god dör'n Winter kamen is. Ja, seggt he, dat lat uns mal dohn; denn kriegt wi ja ok to sehn, wie wiet min Knecht mit dat Plögen to de Hawersaat is; dat ward ok bald Tied; Hawern to seien. As wi bi den Knecht kamt, hölt he still un seggt: Ik hev dar eben en groten Steen funn' un em all teemlich losgravt; he is elm Fot breed un veertein lang; wenn he dat inne anner Kant ok so sitten hett, denn kunn man dar ja ein gatliches Backhus ut buen.

Dat is ja schön, seggt Krischan, swieg man ganz still von den Steen, sünst günnt de annern Buern mi em nich.

As wi nu wieder gaht, seggt he: Lat uns dar mal an den Knick henlang gahn. Ik harr dar Röben un hev in'n Harvst eenige liggen laten. Nu hebbt sik de Hasen in'n Winter dar so hengewöhnt, un ik will doch keen' Hawern för de Hasen seien.

Nu hev ik dar gestern abend en paar Sneeren upstellt; wüllt mal sehen, ob sik dar all welk in fungen hebbt.

Richtig, treckt Krischan sik dar dree Hasen ut'n Knick.

Du kannst ja woll mehr as Brod eeten, segg ik, ik kann min' Kohl ganz mit Sneern ümstelln un fang den ganzen Winter nich en eenzigen.

Un as wi nu to Hus kamt, da is dor en Peerhändler un den köfft he en Peerd af för hunnert Daler, un de Mann säd, dat weer ünner Bröder tweehunnert Daler wert. De Hälfte harr de Mann em also schenkt.

So'n Glück güng mi denn doch to wiet, un ik segg to em: Du büst ja leeger as Po . . . Pohlmann von Schiller . . . Nu seh man to, dat du ok bald mal in'n Nettel to sitten kümmst. Ik mark dat all; »die Götter wollen dein Verderben, . . . . mein Freund kannst du nicht länger sein.«

Bet hierher hett de Geschich von den Vetter mit de Glücksbüx heel grote Verwandtschaft mit Schiller sin Gedicht; awer se is natürlich un eenfach. Dat se Schiller awer wiet öwerdröppt, darför sorgt dat Enn', wo Schiller garnich an dacht hett.

As ik Krischan up't Poppenbüttler Markt dröp; wi seeten bi Maler Möller un drünken en paar Glas Grog, da frag ik em, ob de brune Wallach, den he sik in't Fröhjahr so billig köfft harr, god inslagen weer.

Dar swieg man ganz still von, seggt he, de is lang' vergeeten; de is mi damals all nah veertein Dag' dod bleben. –

Un de Hasen, hebbt de god smeckt?

God smeckt? En asigen Nahsmack hebbt se hatt. De Jäger, de ole Slieker, hett achter'n Knick leegen un allens sehn. Den sülwigen Middag hett he se mi ut't Hus halt, to Amt hev ik lopen un för jeden Hasen tein Daler betahlen müßt. Freu di, dat du di uten Stoff makt harrst, sünst harrst ok noch Nackensläg davon hebben kunnt. Dat weer ok noch nich dat Slimmste von den Unglücksdag.

Na, wat denn? De Steen is di doch woll nich uppen Fot fulln; de weer je so swar, dat du em garnich bören kunnst.

De Steen, ja, de harr mi binah de Luft affdrückt. Ik harr ja all' min annern Steen dat Föder för twee Daler an den Schosseebuer verköfft. Dissen groten, denk ik, verköffst du naher an en richtigen Steenhauer in Hamborg; dar kannst en schöne Handvull Geld för bören. Dat geiht ok los. Tachentig Mark hett he mi geben un likers noch en grotes Geschäft darbi makt. Denn as he tweislagen weer, seeten dar achtein grote Trittsteens in, achtein Stück!

Un da?

Je, un da hev ik mit den Schosseemaker, de je doch woll Wind davon kreegen harr, en groten Prozeß hatt, de mi, segg un schriev, söbenhunnert un föftig Mark Preusch Kurant kost hedd . . . . un denn snackt Ji noch ümmer von mi as den Vetter mit de Glücksbüx.