Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

As noch de Trankrüsel brenn'

Vadder Haak leet sin' Kopp affnehm'n

De Indianer hebbt en gruliche Angst vör dat Photographieren un dat Afmaln. See meent, wenn den Minschen sin Bild up Papier oder sünstwat steiht, denn is dat mit sin Leben bald to Enn'.

As noch de Trankrüsel bi uns brenn', stünn' uns' Landlüd in en ähnliches Verhältnis to diese Kunst. Erstens kost dat Geld, tweetens müß man dar lang' sitten un en Sünndagsgesicht upstelln un drüttens schull dat heel ungesund sien. Hen un wenn awer wag dat doch mal jemand, un toletz köm'n de Kerls mit ehrn groten Kasten doch in de Dörper, un de ganze Familie müß bi de Grotdör oder an'n Tensenn' von't Hus en Virtelstunn an de Wand stahn.

Vadder Haak, – he weer damals all up't Olendeel, – harr en Broder in Amerika. De weer vör dörtig Jahr röwergahn, üm dar riek to warrn, un harr dat ok richtig to en groten Farmer bröcht.

De schreev nu siet eenige Jahr jedesmal to Wiehnachten, Jochen-Broder müch em doch mal sin Bild schicken. Erst säd Vadder Haak: Dat do ik nich, leewer föhr ik mal röwer un besök em.

Toletz geev he awer doch nah un entslöt sik, de Bast to riskieren un sin' Kopp afnehm'n to laten.

As nu wedder mal so'n »Potograf« köm, sett he sik achter't Hus in'n Lehnstohl hen un kiekt stramm nah'n Wischhoff hendal. Awer grad, as de Mann de Kapsel upsteeken will, kümmt Vadder Haak dat Prusten an – fiefmal achterrad –, un da is dat Bild för de Katt.

Darup versöch he dat nochmal up't Poppenbüttler Markt. De Kerl tröck em förmlich nah sin Telt rin. Awer de twee Mark weer he ok los. Denn he harr sik dar nich vör wahrt, dat dat Bild up Glas makt weer. He schüfft dat Ding bi all' den annern Kram, den he sik ranschachert harr, Bückel, Möllnsche Tweeback, en nie Piep, in de nien Steweln, de he sik dar jedes Jahr bi Schoster Krämer ut Barmstedt köff, föhr gegen Abend mit en Nahwer to Hus, un as he dar anköm, harr he blot noch Glassplitters.

So entslöt he sik denn toletz, sik an en richtigen Affnehmer inne Stadt to wenn'. He makt denn ok endlich so'n Kerl utfünnig un stiggt mit veel Gestöhn fief Treppen nah'n höchsten Wiem'n tohöch, bet he an de Dör kümmt, wo »Atelier« anschreben steiht.

Bün ik hier ok richtig kam'n, dar steiht wat von Attelerie anne Dör?

Ja, all right! lacht de Photograph.

Dat güng'je los, un as Vadder Haak noch ümmer nahgrüwel, wat de Mann mit Aal in't Reet meen' däh, da weer't all farig. En Daler müß he anbetahln; den Rest von 4 Mark 50 Penn' – wi harrn eben dat nie Geld kreegen – för dat Dutzend würr de Post, wenn se de Biller bröch, afhaln.

Nah verlopene Tied kümmt de lütt Muskant Klas Ahnfeldt mit en dicken Breef an, lett em awer nich ut de Fingern, denn dar möt veerhunnert un föftig Mark up betahlt wardn.

Döwelja! Wo kümmt denn de Breef her? Ol Haak wüß garnich, dat he jemand wat schüllig weer, prozessen däh he öwerhaupt nich, un in'n Peerhannel weer he ok nich verwickelt.

Nee, dat betahl ik nich, so veel Geld hev ik je lang' nich mehr sehn.

Lütt Ahnfeldt tröck also wedder mit den Breef af. Den annern Dag awer kümmt he teemlich benaut wedder. De Postmeister harr seggt, dat bruken man veer Mark un föftig Penn' so sien.

Vadder Haak füll en Steen von't Hart, he harr binah de ganze Nacht nich slapen, un betahl vergnögt, wat de Mann hebben wull.

Nu bekiekt he den Breef von alle Sieden un snitt em denn mit en Schapscheer, de ümmer hoch up den Aben leeg, dat nüms Mallör darmit harr, apen. Richtig, dar is en Dutzend Biller in. He geiht darmit an't Finster un bekiekt een darvon. Wat's dat? So seh ik doch nich ut!

He besüht noch een un noch een, all' öwereen, all' en rugmuligen Kopp mit en Paar glöhnige Ogen.

So rech müch dat ja woll nich stimmen mit den Bart; denn he leet sik blot son Frees' wassen, – un de Haar harr he all sit Jahren bet up en paar in'n Nacken verloren, awer mit de Ogen, dat kann ganz un gornich stimm'.

He ward ganz armsinns, slütt de Biller in'n Kuffer, dat ehr man nüms to sehn kriggt, slöppt de Nach nich un is den annern Dag krank.

Nah dree Dag' steekt de olen Wiewer all de Köpp tosam: Vadder Haak hett sik den Kopp affnehm' laten, nu is he wunnerlich wordn un krank.

Ja, dat ol Grafiern schall ganz un gar nich god sien.

Dat lied ik nich, dat min Mann sik mit so'n Kneep affgivt, all' min Levdag' nich!

Acht Dag' naher keem de Förster ut Hasselbusch bi Vadder Haak vörföhrn.

As de Olendeelsbuer em de Dör apen mök un »Willkamen hier!« baden harr, lach de Förster un säd: Ik hev doch Recht hatt. Dat möt Biller von Vadder Haak ut Duvenhamm sien. Hier sünd se.

Vadder Haak nöhm se mit beewerige Hann' entgegen. Ik – ik – ik hev awer ja ok Biller kreegen; de Kerl ward doch nich . . . .

De Förster awer lach, as he dat hör; denn ward de Fotograf doch woll Vadder Haak sin Biller mit dat Dutzend, dat ik mi von min' griesen Pudel dar maken laten hev, üm dat Bild an Köpers to schicken, vertuuscht hebbn.

Richtig, dat is min Pudel, wie he levt un lacht. Dat givt snaksche Verwesselungen in'n Leben; de ole Dokder Wehrs verschreev, as he sik en Hus buen leet, mal en Kranken teindusend Tegelsteen un de Tegeler harr in sin Kuvert en Mixtur-Rezept. –

Denn kann ik nu ja min' Hans-Broder in Amerika endlich min Bild schicken.