Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

As noch de Trankrüsel brenn'

Maanschien uppen Spökelbarg

Greeten, Greeten, wat mi dat Kind duert, dat kann'k di garnich seggen. Wat hett dat Kind för scheewe Been; din lütte Jochen is ja noch veel walkbeeniger as sin Vadder. Süh dar löppt de ole dumme Teckel, den doch ok nix affbrickt, em twüschen de Been dör, un dat arme Kind markt dat garnich. –

Je, wat schall ik darbi maken?

Gah du man nah de ole Brökersch, de ward woll Rat weeten; de hett all mannigeen' holpen, so'n Paar scheewe Been dat's garnix för ehr.

Annern Abend kloppt de Mudder von Lütt-Jochen denn bi Brökersch an de Dör un klagt ehr Not. Ol Brökersch stellt de Hänn' inne Siet un de Mund inne Tüt un meent: Scheewe Been von lütte Kinner sünd liggt grad to trecken; awer wo sünd twee Kerls, de swiegen künnt! Dat Kind mutt an'n Vullmandsabend dörch en junge Eek trocken warden. De Eek ward lingelang upklövt, een von de Kerls mutt de beiden Hälften as en Kranzbögel apen holn, de annere schüvt dat Kind hendörch, un ik nehm dat denn in'n Schot un spreek min' Rat darto. – Awer splitternakent mutt de Lütt-Jochen dar hendör.

Je, wenn dat denn so sien mutt . . . .

Un snacken dörft nümms, sünst helpt dat nich.

Je, dat kann denn ok ja nahbliewen . . .

Denn ward de Boom mit ungebleekten Hemp fast tosamen bunn', un wenn denn den annern Sommer de beiden Hälften von den Stamm tosamen wossen sünd, denn sünd ok de Been grad worden! –

O dat weer ja to schön!

*

Up'n Lann' möt ok noch annere Lüd mit'n Maanschien reken. Un de Windmöller, de en lütte Viertelstunn buten't Dörp wahnt, blädert ok in'n Klenner un seggt denn to sin Fru: Lat uns öwermorgen man dat erste Swien slachen; denn künnt wi ja up'n Sünnabend, wenn grad Vullmaan is, de Swiensköst affholn.

De Möllersch weer dat rech, un den annern Dag güng de Möllerbursch inne Schummerie in'n Dörp rüm – dat de, de nich inladt würden, nich vör'n Kopp stött würden – un lad sin Frünn' un Solospeelers un ehr Fruens to de Swiensköst in.

*

Annern Abend güng Hans Henk nah'n Höker, üm sik'n halv Pund Tabak to haln. Wenn he denn an Klaas Hack sin Staketten henlang geiht, rötert he dar mit'n Stock an, as sünst woll de Jungs to dohn pleggt, un denn weet Stina Hack Bescheed, dat Hans Henk dar is, un wenn de Luft rein is, denn witscht se flink mal hen un snackt en paar Wörd mit Hans.

Stina, sünd Ji to Sünnabendabend ok bi den Möller to Swiensköst laden?

Ja, Ji ok?

Dat's ja schön, wat doht wi denn?

Weest wat? wi gaht mal nah'n Spökelbarg, dat's je Maanschien; dar süht uns nüms.

*

Densülwigen Abend kloppt de Stubbenkieker bi den Muskanten dreemal an't Finster. Denn weet de Muskant, dat de Stubbenkieker dat is. Un de Muskant geiht denn nah de Wand un knippst denn dreemal mit de G-Said. Denn weet de Stubbenkieker, dat he driest rin kamen kann. Muskanten künnt ok to nachslapen Tied öwer't Feld gahn, un de Stubbenkieker verbistert mennigmal in'n Brok, wo he Schächt un Weeden snitt, so dat he nich bi Dag to Hus kamen kann.

De Buern seggt, een drifft den annern dat Wild to.

Weest all, dat Sünnabendabend bi den Möller groten Swiensfreetup is? Denn möt wi mal los, de Jäger hört ja ok to de Slukwächters. Hest wat utfünnig makt?

Ja, uppen Spökelbarg liggt ümmer en paar schöne Hasen.

Wi wüllt leewer all halwigtein anfangen; nerrn anne Brügg drapt wi uns.

*

*

In'n Sommer hött Scheper Drews dar de Dörpsschap, denn de Spökelbarg is en grote Frieweid buten't Dörp. Nu awer, en paar Dag' vör Martini, is dar nix los, alles still. Un doch, dar kamt je en paar Kerls angahn, beide hebbt en Escher up de Nack un en Sack öwer'n Arm. Wat de wull wüllt? De een is de Wewer Hans Jochen Evers un de annere is de Twietenbuer Harms; de wüllt endlich mal den Schatz anne Jack, de dar vergraben liggt. Jahrelang hebbt se dar all von ömt un drömt, snackt un klamüstert; nu schall dat mal Ernst wardn. Grad inne Mitt von de dree groten Steen hett de Wewer noch vör en paar Abende dütlich en Licht brenn' sehn; dar liggt he. Wenn se dree Stunn' gravt, künnt se grad to Klock twölv den Schatz heben; ehrer is dat nich möglich, inne Spökelstunn' mutt dat geschehn.

Un nu fangt se stillswiegends an to graben un gravt un gravt, un keener seggt en Wort; denn sünst is alles verloren.

*

Nah en halve Stunn' stött Evers sin Maaten an un wiest mit'n Dumen nah en Hümpel Minschen, de dar ganz stillswiegends wat vörhebbt. Twee Kerls, ol Brökersch, en naktes Kind, un nümms seggt en Piep!

*

Un nu kamt dar noch'n paar Kerls ansliekern, de hebbt lange Kittels an un hebbt dar wat ünner, dat blinkert un blitzt mennigmal in'n Maanschien. Achter de dichtsten Dann' stellt se sik up, dat se mit den Maanschien lang de Heid kieken künnt, wenn en Has kümmt.

*

Un nu kümmt Hans Henk mit Stina; de ward je woll vör luter Maanschien all de Dükers nich gewohr un sett sik bi disse Tied up den kolen Steen. Wat möt de för Hitt hebben!

*

Un nu kamt nah en Ogenblick de Jäger un de Buervagt. De Jäger hett den Buervagt so lang' beredt, he schull mal mitkamen; denn de Stubbenkieker un de Muskant weern up de Krupschütterie gahn, wahrschienlich nah'n Spökelbarg, un nu wulln se dar mal'n Enn' in maken un de beiden affaten.

Awer dar fallt keen Schuß un keen Wort, un toletz entdeckt se de beiden Schatzgrawers. De möt nu mit de Sprak rut, un mit den Schatz ward dat ditmal nix.

Nah un nah ward ok de annern entdeckt, un all seggt, se harrn mal sehn wullt, wat de annern wulln. De Wilddeef weern de Schatzsökers nahsleeken, ob se würklich wat fünn', un Hans un Stina weern nieschierig up den Stubbenkieker un de Muskanten west, un Brökersch harr mal sehn wullt, ob Hans un Stina sik all eenig weern, dat se bald up de Hochtied kaken kunn, un wiel se so bi nachslapen Tied nich alleen harr gahn müch, harr se ehr beiden Nahwers mitnahmen.

So bröch denn de Besök up'n Spökelbarg allerhand Glück un Unglück: De beiden Wilddeef kömen nich in't Lock, un Hans un Stina müssen nu Löv geben. Awer de Kuhlengräwers hebbt ganz den Mot verloren, un Brökersch meent, den lütten Jürn sin Been würrn nu woll scheef bliewen; denn grad as se dat Kind dör den Eeken trocken harr, weer se den Jäger wies wordn un harr »Huch« seggt.