Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

As noch de Trankrüsel brenn'

De Fahn.

Uns' Buervagt? je, de heet Meta Peter. Dat heet, eegentlich heet he Peter Rees; awer wiel noch drei Peter Rees in unsen Dörp sünd un dissen sin Fru Meta heet, seggt wi jümmer Meta Peter to em. Dat heet, eegentlich heet he Peter Reilers, hochdütsch Peter Rehders, Rehders mit'n h inne Mitt.

Schrieben? natürlich kann he schrieben, fain, ordentlich printe Bokstaben kann he maken, un setten kann he dat, fain!

Jedes Schriftstück, he seggt Bremische Mahnung darto, fangt an: Wenn ich nicht verfehle . . . un slütt mit den Satz: Womit ich verharre . . . Dat heet, wenn he schrifft, dörft keen darbi sin; dat weet wi ok all; denn gaht wi so lang' rut. Un de Kinner sünd all von lütt up so insterweert von ehr Moder: Kinner gaht rut, Vader mutt mal schrieben.

Wi doht je ok all, wat he will. Wenn wi mennigmal nich so wüllt as he in de Buernsprök, denn ward he fühnsch, denn ward he ganz kasperat. Erst knippt he en Og to, un wenn dat noch nich helpt, denn makt he'n scheev Muul un kratzt sik mit'n Finger son beten anne Back. Un wenn wi denn noch nich wüllt, denn so haut he mit de Fust up'n Disch, dat de Gläs' man so danzen doht, un denn seggt nüms wat mehr gegenan.

Ja, he is'n ganz kloken Kerl. Fröher hett he veel inne Zeitung lest, un dicke Böcker hett he von Kopp bet to'n Steert dörlest; awer dat hett he upgeben; dar is he mal ganz aisch mit to Hus bröcht.

Da hett he mal'n Tuchsög, un as de nu Farken hemm' schall, da treckt he sik sin'n groten Schanillji an, hängt de Stallücht in'n Swienstall anne Wand un sett sik uppen Hüker darbi hen. De Sög liggt noch ruhig in't Stroh. De Buervagt kriggt en Bok ut de Tasch, en dickes Bok, ik hev dat Bok sülm sehn, dat heet Robensohn, un as he so ungefähr inne Mitt is, da is de Klock all twee, un da kiekt he mal nah de Sög, un da hett dat olle Tier de Farken all' upfreeten bet up een, – so intrisant is dat Bok west.

Awer wat dat för'n klokes Farken weer, dat glövt keen Minsch, – löp jeden Dag nah'n Haublock, de twüschen de beiden Füerherden stünn' un schüer sik dar an, un middags köm't, wenn't man jichens kunn, nah de Döns rin, un güng nah keen' annern ran as nah de Fru, nah Metavögsch, un dennso nöhm se'n Kantüffel, pedd de up'n Fotborn en beten twei, un denn freet dat Farken un wull ümmer mehr hebben un störr Meta mit sin Snut an'n Tüffel.

Un wat dat naher för'n faines Swien würr, dat glövt ok nüms; 385 Pund wög't, as't Fastlabend slacht würr.

Wenn wi den Buervagt awer mal argern wüllt, denn fragt wi: Wo weer dat man noch mit de Fahn? Denn bitt he de Tähn in'n Kopp tosam un seggt garnix.

Dat mutt in de provisorische Tied (1848) west sin, ik weet nich mehr bi wat för'n Gelegenheit; da kümmt de Vagt von Battheidel, von Amtsgeschäften torügg, en roden Kopp harr he ok, un seggt to sin Fru: »Nu rad mal, wat ik mitbröcht hev?« Un darbi fummelt he'n Paket ute Tasch, wickelt dat Papier raff, un da is't en Stück rodes Tüg.

Dat is veel to wenig för Mine, seggt de Vögsch. Se meen, dat Mine dar en Kleed ut hebben schull.

Dar schall ok gar keen Kleed ut makt warrn, seggt he, dar schall'n Fahn rut, en Fahn, blau, witt, rot. In Battheidel weih Fahn an Fahn, all' blau, witt, rot, versteihst mi. Wi wüllt hier in unsen Dörp ok nich trüggstahn, wi wüllt ok flaggen, wi möt ok wat för't Vaderland dohn. – Je . . ., seggt Meta . . .

Ik weet all, wat du seggen wullt, wat du woll meenst, en farige Fahn kost licht tein Daler. Süh, nu kamt Ji bi un sniedt din blaues Kleed utenanner, denn sniedt Ji en Stremel von'n Bettlaken af, un ünnen neiht Ji dit rode Stück an, versteihst mi?

Dat würr denn nu makt.

De Fahn weer farig, de Buervagt bindt un nagelt ehr an'n Bohnenschacht, stickt sik Hamer, Knieptang un Nagels inne Tasch, kriggt sik de grote Dackledder her, leggt de an't Dack un klattert nu tohöch. Ganz so lang weer de Ledder nu nich, awer he klasper sik doch nah de Fasten rup, ritt dar up lang un nagelt nu de Fahn' baben an de Gewelspitz fast.

Un da mök he, dat he wedder hendal köm, denn dar weih en bannigen Wind; awer de Fahn' weih nu lustig för't Vaderland, un all halv Stunn güng he mal wedder rut un hög sik, un wenn de Lüd darnah keeken, dat weer förmlich en Ehr för em. De Fahn weih ok den annern Dag un den drütten Dag.

Ik stieg nich wedder up dat Dack rup, seggt de Buervagt, dat is ja lebensgefährlich.

An'n drütten Dag awer müß he sin Knieptang bruken, he müß en Peerd en loses Isen affrieten. Wo is de Knieptang?

Ja, wo is de Knieptang? De Hamer leeg dar; awer de Knieptang hüng dar ganz nüdlich dicht achter den Fahnensticken un de Gewelspitz öwer dat Dack. Un keen Latt weer so lang, un keener kunn so genau smieten, se rünnertobringen. Se seet dar mit ehr langen Been faster as mennig Rider in'n Sadel.

So müßt he denn mit dat Peerd nah den Smid trecken un beslahn laten. Toglikertied seggt he to den Smid: Du kunnst mi mal en Dutzend Bolten von disse isern Stang afhaun, so as se de Jungs to ehrn Flitzbagen brukt. Un as he darmit nu to Hus is, kriggt he sik de Jungs ehrn Flitzbagen her un fangt an, nah de Knieptang to scheeten.

He schütt un schütt; jede drütte Bolten blivt in't Strohdack sitten, he schütt ok twee grote Löcker in de Fahn, he schütt, dat keen Lünk sik mehr sehn lett. Se schimpt un larmt in de Appelböm rüm. He dröppt ok en paarmal de Knieptang un dat seggt »klick«, awer se rippt un rögt sik nich.

Da ward denn uns' Vagt kopperig: Wer is hier Herr, ik oder de Knieptang? Rünner schast du dar, un rupstiegen doh ik dar nich wedder, un anner Lüd schüllt sik de Knaken ok nich tweifalln, un de Fahn schall ok wedder rünner, de Wind hett ehr all bannig utfrangst.

He harr de Gewohnheit alle upfälligen Steen, de he so up sin Land fünn', mit to Hus to bring'. He harr welk, wo de Hagel Löcker in slagen harr, in welke Flintsteen seeten Gewittersteens un Zuckerstang. Een Steen seeg ut as'n versteinerten Bars; en paar weeren glatt sleepen un scharp; dat weern de Riesen de vör uns hier levt harrn, ehr Bieln west. Un twüschen disse Steen, de he sik inne Mitt up dat grote Blomenblick achter't Finster upstapelt harr, leeg ok een gatlichen Fuststeen mit en Lock dweer hendörch.

Dör dit Lock bünn' he sik sin' nien Achterreep, ganz fast, un da geiht he ut de Grotdör, as wenn he wille Peer mit en Lasso fang' will.

Nu fangt he an to smieten, un mit den achten Worp glückt em dat, dat Tau öwer dat Dack un üm de Gewelspitz to sneeren. Un da röppt he den Knech, de all up de Luer stünn': So, nu fat mal mit an, winn' di den Reep üm de Fust, so as ik, un wenn ik dree tell, denn geevt wi en fixen, defftigen Stot, versteihst mi?

Un da tellt he een, twee, dree, – – un up dree geevt se en fixen Ruck, un da ward dat gneetern un breeken, de Fahn kümmt in't Wanken, un de Knieptang klappert up de Steen, un de ganze Gewel kümmt mit hendal, bauz, pardauz liggt he vör de Grotdör.

Ik will doch weeten, wer hier Herr in't Hus is! grölt de Vagt.

Dacht hev ik mi dat, seggt de Knecht, awer ik hev doch nich meent, dat so'n Gewel so'n grote Maschin is.

Wi argert em mennigmal darmit, wenn wi nah de Fahn fragt; awer fang' du dar man nich von an; di kriggt he bi'n Kanthaken un kransheistert di rut.