Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

As noch de Trankrüsel brenn'

De Knech kuriert sin' Herrn

De holsteenschen Weertshüs' an de olen Landstraten drägt wunnerliche Nams. Binah de ganze Naturgeschicht kann man an ehr Schiller aflesen. Dat givt hier en »wittes Roß« un dor en »bunte Koh«, en »brunen Hirsch« un en »roden Hahn«; sogar de utstorben »Eenhorn« un »Phönix« dukt wedder up. De »rode Ros'« un »dree Lillen« konkurreert mitenanner, un wer kann vörbifinn', wenn »Stahwedder«, »Krupünner«, »Pukaff« un »Jappup« lockt, wenn de »söte Kriegel« um de »gollen Steern« winkt un in'n »Lüchterkrog« dree Schritt in'n Umkreis de Peerkrüff belücht is.

An en Landstrat, de twee lütte holsteensche Städte mit enanner verbindt, mi is entfolln, ob dat Pinn'barg un Elmshorn sünd (Elmshorn harr damals twee Pastorn, een Kark, awer keen' Torn), steiht, wo en Dörpsweg disse Strat snitt, en eensames Weertshus. Dat Hus is all' teemlich old, awer de Nam is nie, modern, de Weert seggt gern: »Der Neuzeit entsprechend«, »Museum« heet de Krog.

Den Weert geiht dat so as de Blomen up de hogen Bargen; wiel dar so wenig Insekten sünd, möt se dar roder as rot, geeler as geel blöhn: de Weert mutt sin Gäst dör annere Mittel anlocken, he mutt mehr upbeeden as annere, un dat deiht he denn dör sin »Museum«.

Kinnerslüd, wat is dar all' to sehn. Anne Wänn' hängt Schillerazen von »Napoleon bi Austerlitz«, »Holofernes vör Bethulien«, de »grote Eek in Poppenbüttel« un »Paul Bodderbrot«. Lingelang de Wand geiht en Bort, un up dit Bort staht de wunnerlichsten Ding ut ole un nie Tied; besonners hett he twee Raritäten: Dat een is en Farken mit söß Been ut sin' eegen Stall, wat noch dree Dag' levt hett, un dat anner, he müß en Gegenstück darto hebben, is en Apen, den up't Wandsbeker Plummmarkt de Pust utgahn is un den he da den Menascheriebesitter för dree Mark affköfft hett. Uterdem harr uns' Weert, Johann Plank heet he, twee Ding', de damals noch uppen Lann' heel selten weern. Dat een weer en »Fiana«, dar seggt wi upstunns Klavier to, un dat annere weer en »Diana«, eegentlich schull dat Divan heeten, Sofa; awer he harr dat Wort in'n verkehrten Hals kreegen. De Diana schull för dat körperliche Wollbehagen von de Gäst deenen, un de Fiana schull dat Gemöt upheitern. Mehr kunn doch nüms verlangen. As Johann Plank dat Fiana en halv Jahr hatt harr, weer he in de Kunst so wiet indrungn, dat he de Melodie von dat schöne Leed von den Röwer Rinaldini mit eenen Finger afftippen un sin Gäst vördrägen kunn.

An dissen Krog kunn de Tweepeersbuer Stoffer Tews ut Negenbüttel, wenn he Sünnabends ut de Stadt köm, nich vörbi finn'. Ut een Stunn' würrn twee un ut een Glas en halve Stieg, un wenn de Klock denn tein slög, föhl he sik nah den Wagen un leet sik mit »Hü Peter!« up den Strohsack fallen.

Stoffer kunn sik disse nächtlichen Fahrten ut twee Grünn' erlauben: he weer unverheirat' un harr keen Fru un Kinner to versorgen, un tweetens weer sin ole Mudder, de em dat Huswesen föhr, stockdoof, un wiel se sik den Dag öwer fix afmaracht harr, harr se ümmer noch en goden Slap, so dat he ünner Gardinenpredigten nich to liden harr. Awer en olen Knech, Friech Münster, harr he, den würrn de middernächtlichen Intög von een Week nah de anner verhaßter, un toletz beslöt he, en Enn' in de Sak to maken un sin' Buern to bekehrn, awer forts gründlich.

Friech wüßt, dat sin Herr noch teemlich deep in'n Öwergloben steek, un so füng he denn an de Abende, wenn se tohopen bi den Trankrüsel seeten un Harkentinn' sneeden oder Bohnen pahlten, de gräsigsten Spöker- un Gespenstergeschichen to vertellen, dat een' de kolen Gräsen lang den Puckel lopen müssen. Un disse Geschichen speeln sik all' in de Müssen af, wo de Weg slecht weer un de Wagen von een Trad in de annere füll'; wo an beide Sieden Ellern un düstere Dann' stünn'. Up dit Flach, dat öhm Friech ganz seeker, würr Stoffer noch mal wat Schrecklicheres belewen.

Dat weer wedder Harvst worrn, un Stoffer sin Fahrten güng' wedder los. De ersten beiden Turen müß he Kantüffel an sin olen Kunden leewern; denn müß he Steektorf nah en paar Püttjers bringen un nahsten keem dat Korn un dat Bundholt an de Reeg.

Dat weer en düstern Abend, de Regen hüll bawen den Kopp. Un doch höll Friech, de Knech, inne Müssen Wach. Endlich hör he »Hü, Peter!« ropen un de Wagenröder plantschten langsam dör dat Water in de Traden un Tümpels. Up eenmal duk neben den Wagen en geelfüriges Gesicht mit swarte Ogen up un löp woll veertig Schritt bi den Wagen an. Da nöhm Friech sin uthöllten Körbs von de Stang, puß dat Licht darin ut un löp to Hus, üm noch vör sin' Herrn up de Hofstäd to kamen.

Mit de gliekgültigste Mien von de Welt makt he de Grotdör apen un fragt: Na, regent dat ok?

Nee, seggt Stoffer, dat regent nich; as ik in de Müssen föhr, hett sogar de Maan all schient.

Also dat Gespenst harr de Buer för den Maan ansehn. Friech sin Spök harr keen Wirkung dahn; awer he tröst sik: Dat kümmt noch beeter.

Nah acht Dag' weer Stoffer Tews wedder up de Tur, un wedder weer de Klock twüschen elm un twölf. De Wind hul in de Dann' un reet de letzten Bläder von de Ellern. Wedder luer Friech Münster inne Müssen achter'n Knick un röp, as de Buer endlich köm, mit sin schrecklichste Stimm': Un wenn ik di drap, so slah ik di dod un smiet di in den deepsten Sod!

Dat müß den Buern je doch an't Mager gahn sien, un tofreden löp Friech wedder to Hus.

As sin Herr awer vör de Dör höll, steeg he tummelig von'n Wagen un smuster sik: De ole dunsupen Hans Bestmann weer ok noch ünnerwegens un harr sik inne Müssen verbistert; he gröl dar wat von Not un Dod; du kannst em ja mal mit de Lücht nahsöken, dat he sik dar nich in de Torfkuhlen versüppt.

Ik will mi woll wahren! säd Friech vergritzt un güng verdreetlich nah dissen tweeten Mißerfolg in sin Kamer.

Nu bleev em awer nix anners öwer, as handgrieplich gegen sin' Buern vörtogahn, he müß to dat letzte Mittel griepen un den olen Sünner dat Jack vulltageln.

Dat weer en swarte Nach. Friech kunn Peer un Wagen kum kenn'. Stoffer weer an dissen Abend besonners kandidel, denn ut den Wagenkasten klüng dat Leed von Rinaldo.

As en Katt kröp Friech von achter'n up den Wagen. So, nu stünn he breetbeenig achter den Buern, den Quitschenschacht baben den Kopp mit beide Hänn' tom Slag farig.

Deine Leute sind schon muanter, – deine Leute sin schon mu–anter, – längst schon ging die Sonne au . . . Au! au! au!

So güng dat Leed inne Klag öwer, un Friech leet noch en Dutz Släg up sin' Herrn rafhageln . . . ick will di bi Sünn' upgahn!

Flink un lies sprüng he von'n Wagen, un he weer man eben nah sin Kamerfinster rinkrapen, da klapper de Wagen ok all up de Steen von de Hoffstäd.

Friech lüch den Buern in't Gesicht, den noch de Büxen bewern.

Fehlt di wat, Buer?

Ja, ja, wat mi hüt abend bedrapen is, dat kann'k di garnich seggen; ik glöv, de Bös' hett mi inne Krallen hatt. –

Du blötts ja, du hest ja Striemen un Bulen in't Gesicht un up de Füst. Wat is di eenmal geschehn?

Ja, dat schall mi nich wedder passeern, ik kam von nu an bi Dag to Hus; wat frag ik nah Johann Plank sin Fiana.

Annern Morgen wies Friech den Buern den Quitschenschacht, de noch uppen Wagen leeg. Dat de Düwel em inne Fingern hatt harr, darvon tügen de swarten Brandmaln. Friech harr em vorher en beten baben't Füer blökert.

Von de Tied an awer kunn he ok Sünnabends in sin warmes Nest liggen blieben; he harr sin' Herrn gründlich kuriert.