Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

As noch de Trankrüsel brenn'

De Seeslacht

»De Buer in Hamborg«, dat is so'n Kapitel för de Schriftstellers. Ik weet nich, wie de Lüd dat so dohn mögt un fallt so öwer den armen Buern her, wenn he mal verbistert mank all de Hüs', wenn he mal wat in'n verkehrten Hals kriggt, wenn he en nie Erfindung noch nich versteiht. Wenn de Stadtlüd bi uns up't Land kamt, denn geiht ehr dat ok man bannig pulterig, denn is dat mit ehr grote Klokheit ut, denn is dat ok, as wenn se rammdösig un brägenklöterig sünd.

Awer wie Peter Urbrook ut Deensdörp dat in Hamburg gahn hett, dat is noch de Mög weert to vertelln.

He harr all lange Jahren mit Koopmann Brandt hannelt, un de nödigt un nödigt so lang', bet Peter Lust kriggt un sik nah de Kantüffelaarn, wo nich recht mehr wat to dohn is, to en Besök bi den Koopmann entslütt.

He kümmt so gegen Abend an. Se eet un drinkt, snackt un doht so bet Klock elben, un denn gaht se to Bett. An'n annern Dag schall dat Besehn von Hamborg losgahn.

Uns' Buer slöppt in en lütte Stuv neben de best Stuv, Salon nennt de Fru dat. Peter slöppt garnich schön, he hett en lichten Slap, un so stört em de Stratenlarm binah de ganze Nacht. He steiht also morgens Klock söß wedder up, treckt sik an – sin Steweln hett he vörsichtigerwies ünner't Bett stellt –, geiht en paarmal in dat lütte Kabuff up un dal, kiekt ut' Finster, geiht wedder up un dal, – veer Schritt, dat is em veel to eng'.

He kiekt wedder ut, dar löppt all allerlei, Brotlüd', Melklüd', Kökschen, un de Lünken sünd ok all dar.

Dat sünd ole Bekannten von em, un he kiekt ehr hier veel fründlicher an, as to Hus. Hier künnt se ja ok keen' Schaden anrichen as up'n Lann' in Arfen un Weeten. He freut sik förmlich, wie se so flietig bi de Roßappeln sünd, un nu philosophiert he sik ok rut, worüm de Lünken in de Stadt fetter sünd as uppen Lann'. Dat kümmt darvon, wiel inne Stadt so veel ole Peer sünd, de den Hawern nich mehr recht bieten künnt.

Na, dat hett he nu ja glücklich rut. Awer de Stuv is noch ümmer to lütt. He peddt sik nah den Salon rin. Dar staht noch de Zigarrn uppen Disch, nette Zigarrn weern dat gestern abend. He langt sik een rut. För Langewiel schall man ja wat upstelln; denn in't Hus slapt se noch alltosam.

De Salon hett'n Balkon. Peter kriggt dat toletz rut, woans de Dör darhen apen makt ward; süh so, nu is he buten. Awer vörsichtig peddt he dal, un an dat Gitter fat he ok erst mal düchtig an, ob dat ok brickt. Hier buten mutt de Zigarr ja schön smecken. He kriggt sin Taschenmesser rut, snitt de Spitz aff un will se wegsmieten. Awer wie dat nu kam'n is, dat weet he ok nich, – genog he stickt de Spitz inne Tasch un smitt dat grote apen Taschenmesser von'n Balkon ut de tweete Etaasch rünner up de Strat.

Unglück slöppt nich, un wenn de Bettler Unglück hedd, verlüßt he dat Brot ut de Kiep. So weer dat ok hier.

Unglücklicherwies mutt dar grad all en lütten verdreetlichen Snieder lopen, mit en Rock öwern Arm, den he en beten upstaffiert un upbügelt hett för en Herrn, de keen Utwahl an disse Bekleedungsstücken hett, un den Rock notwennig bruken mutt.

Dissen Snieder flüggt den Buern sin grotes Taschenmesser up den Rock, up de Hand, up den Stewel – dar stickt dat nu mit de Spitz mank de Fliesen.

De Snieder makt nu en groten Larm, he schriet öwer Mord un Dodslag, in'n Ogenblick is an jede Rut en Snut, de Finstern fleegt man so apen, de Strat löppt vull Minschen, un bald is en Kunstapler baben bi Koopmann Brandt un Peter Urbrook.

Na je! Dat is mal'n Mallör, dat lett sik nich ännern. De Koopmann verbörgt sik vör sin' Besök, de Snieder kriggt en Daler, un de Polizei weer damals ok noch mit Lüden, »fief Mark veertein« dat weer de Satz.

Awer argerlich weer de Sak doch. De Koopmann dach, dat kunn doch annere ähnliche Geschichten afgeben, he schütz' dringende Geschäfte vör un meen, Peter schull sik an'n Vörmiddag man mal nah'n Hawen lang pedden un den in Ogenschien nehmen.

Dat lücht em in, un he treckt af.

As he nu so inne Hawengegend üm en Strateneck bögt, wer röppt em dar an? En jungen Minschen mit en witte Schört. Go'n Morgen, Herr Urbrook!

Peter steiht still: Herr Urbrook, ja, dat is min Nam', awer wat büst du von een'?

Na, Korl Hansen weer dat un weer fröher Kohheerjung bi unsen Buern west, dree Jahr lang. Wat de Bengel sik rut makt harr. Nu weer he hier Husknecht bi Fernand Heuer, de stamm ok ut de Gegend, ut'n Bültenkrog. Nu, harr he hier en feine Wirtschaft, so »Lütten un'n Lütten«, awer anne Toonbank; inne Gaststuv geev dat ok Beer un Grog un achter in de Kajüt erster Klass' sogar Wien un Schampannje.

De Wirtschaft heet, dat köönt – Korl Hansen harr den Hamborgschen Dialekt heel bald öwernahm'n – dat köönt Se sülmst boben de Dör lesen »Zum Leviathan«, verstohn Se? Dat weer en grautes Seeungeheuer; awer de Lüd säden meistens Levi-Nathan, wat jüm geläufiger weer, un as Fru Heuern mal mit en Bessensteel mit en Hümpel Gäste, de nich betohln wulln, uprümt harr, da döffen se den Krog »Zum lebennigen Satan«.

Peter Urbrook kunn sik nu unmöglich lumpen laten. He höll sin' Intog in den Leviathan, un wiel he en Buddel Portwien bestell, würr he in de Kajüt nödigt. He frünn' sik bald mit Fernand Heuer an, un ut een' Buddel würrn dree. Darup awer wulln se mal den Hawen besehn un dat kunn man natürlich am besten mit en Boot. Un so föhrn se bald krüz un quer mank de lütten un groten Scheep, mank de veelen Segelscheep un de ersten Dampers henlang.

Fernand Heuer kreeg hier je natürlich Babenwater un speel sik als Föhrer gewaltig up, sneed ok mächtig up un vertell von Seeslachten, wo dat Schipp alle Masten verloren harr, un wies' hier sogar en Damper, de sik dreemal gegen de Seeröwers behaupt' harr. Peter Urbrook reet de Ogen apen un harr man blot noch een Wort för sin grote Verwunnerung: Verdori noch mal!

Nah en Stunns Tied sitt he wedder in den Leviathan, un se drinkt noch en Buddel, tom Affgewöhn'. So bilütten ward he denn ok möd, un de Weert höllt dat för dat Best, en Droschkenkutscher rantowinken, de unsen Buern denn richtig nah sin Herbergsvadder, den Koopmann Brandt henkutschert.

De Koopmann is noch nich wedder to Hus, un sin Fru grippt nah den eenzigsten Anker bi sone Verfatung un packt den Buern inne beste Stuv up't Sofa. Den Teppich nimmt se vörsichtswegen up, den Disch schüvt se dicht ran un von wegen frische Luft makt se en Finster apen, treckt awer de groten geelen Vörhäng to.

Peter hett woll gegen twee Stunn sin Sagmöhl in'n Gang hatt, da wakt he so halvwegs up. Buten up de Strat is en fürchterlichen Larm: de Jungs speelt Inbreker un Putz, de Deerns danzt, singt un kriescht nah en Nudelkasten, de Wagens rasselt up un dal, de Utröpers grölt witten Kohl, geele Wötteln un swatte Fleederbeeren ut, de Hunn' hult un jifft, ut en Finster nebenan schriet en Papagei, un schräg gegenöwer sünd de Steenrammers bi de Musiksteen anne Arbeit.

Wenn man disse ganze Musik in een' Putt smitt, denn mag dat ja woll en gewisse Ähnlichkeit mit dat Palschen von de Waggen von de See, dat Knarren von dat Schipp un dat Ropen von de Kommandörs hebben, – genog Peter Urbrook meen, he swömm up een von de groten Scheep, de he hütmorgen sehn harr, up hoge See.

He drus' awer doch wedder in, bet een von den utverschamten Fleegen em so lang' up de Näs' speel, dat he de Ogen wedder apen kreeg.

Toglieker Tied weer de Wind upkamen und schöv de geelen Vörhäng vör't Finster utenanner, un en Verein tröck mit en grote Bummstrummel verbi. Da weer keen Twiefel mehr, dat he sik in en Seeslacht befünn', denn he seeg de Gardinen för Scheepseils an un höll dat Trummeln för Kanonensläg. Wenn he so dör de Segels hendörplier, seeg he dütlich nich wiet von sin Schipp en groten Kriegsdamper, den Panzer, de Kanonen un de Schosteens un Fahnen. In Würklichkeit weer dat dat Dack von dat Hus up de anner Siet von de Strat mit Schieferplatten, runne Dackfinstern, Schosteens un en Fahn to Ehren von den utmaschierenden Verein. Un wenn he wegen sin' vullen Magen un benauten Kopp sik uppen Sofa hin un her wiwa', denn keem em dat natürlich so vör, as wenn dat Undeert gegenöwer sik beweg'.

Eenmal fülln em de Plinken noch mal to; awer gliek darup störr he den Disch mit de Been üm, un so harr denn en Kanonenkugel bi em inslagen. He reet de Ogen vör Schreck apen, un se müssen dat Schipp ja all kapert hebben, denn een von de Seeröwers stünn vör em un wull em grad mit en blanken Spieß dörsteeken. Da sprüng he noch eben to rechter Tied up, reet den Kerl dat Ding weg, lang' ut un harr em seeker drapen, wenn de nich torügg sprung' weer.

So awer flög den Koopmann Brandt, de Peter blot uten Slap harr vermünnern wullt, sin Handstock mit de sware sülwern Krück vörbi nah dat Schapp, dör de Glasdör un dröp dat schöne, düre Kaffeeserwis, wat von en paar befründte Familien to de sülwern Hochtied, de Brandt un sin Frue verlähnen Harvst fiert harrn, schenkt worden weer.

Minschenkind, büst du unklok?

Nee, awer min Leben mutt ik doch inne Seeslacht verdeffendieren könn'.

Du büst ja in min Fru ehr beste Stuv un nich inne Seeslacht.

Nu ward't jawoll Dag inne Kat.

As de Buer nah fief Minuten de Trepp hendaltrapp, röp em de Koopmannsfru nah: Se brukt uns dit Jahr keen Kantüffeln wedder to leewern, ehr Waren köönt Se annerswo keupen un min scheunes Kaffiserwis möt Se mi betohln, verstohn Se mi?