Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

De Irrlichter

Dar gaht wul in de stille, düstre Nacht
Veel Engels 'rum, mit Steernblom hell beseit,
Dör't gröne Gras, bit nöften kummt de Dag,
Un hier un dar de fröhe Bedklock sleit.

Se snackt dar mit enanner dit un dat
Un makt wat af, wovun keen Mensch wat markt,
Wat Heemliches, – keen Menschenseel weet, wat?
Nöst gaht se wedder fort un sett't in't Wark,

Un is dar mal keen Mand un Steern to sehn,
Un süht man't ni, wo Böm un Büscher staht,
Möt gliks de lüttjen Fürlüd in de Been,
Un möt de Engeln lüchen, wo se gaht.

Un jeder hett sin lüttjen Dweersack um,
Un wenn he mö'd ward, triggt he sick en Happs,
Un gnauelt op en Swewelkoken 'rum
Un drinkt darto en hitten Füersnapps.

Nöst putzt he gau de Ös vun'n Strohwisch mal,
Hui! flackert't denn in hellilichen Flamm,
Un hui! geiht't dör' de Wischen op un dal,
Un rügg- un vorwärts öwer Bult un Kamm.

So is't ock macklicher, wenn vör de Föt
Un vör de Ogn vun sülbn de Strohwisch rennt,
Als wenn se in de Hann em drögen möt
Un sick wull gar de Fingern dran verbrennt.

Un geit dar lat en Mensch noch in de Nacht
Un süht vun feern so'n lüttjen Füersmann,
Un bed bi sik en »Vaderunser« sacht,
Un wat noch sunsten, – wuppdi! kummt een an.

Warum? – de Engel steiht un hört darna
Un freut sick dran. »Dar möt wi hin! allo!«
De lütlje Fürmann bleev wul leewer da,
Un wenn he kummt, höllt he de Ohrn sick to.

Un kummt dar een, de dun is, dör' de Nacht,
Un flükt un sapperment bi Krüz un Steern,
Un dunnerwettert, dat de Futborrn kracht,
Dat hört de lüttje Fürmann gar to geern.

Doch geiht em't nümmer gut. De Engel seggt;
»Kumm gau! kumm gau! – dat's ni vun unse Slag!«
Un als en Blitz, so sünd se beide weg,
Un lat de anner'n hölplos in de Nacht.

Doch geihst du still in Gottes Nam din Gang,
Un denkst: »Ick heff keen Mensch wat Böses da'n.
»Und kenn min Weg, un gah em still hinlank,« –
So is't dat Best, so lat se still di gahn.

Doch kriggt di mal de Nischier in de Klemm,
Un löppst du gar so'n Engel achteran,
Denn ward he dull, dat kann he garni hebbn,
Un narrt di hin un her un föhrt di an.

Eerst sä he di: »Du geihst wul sacht ganz recht,
Gah man verbi, – lik ut, is't allerbest!«
So sä he di, – un slik di ut'n Weg, –
De lüttje Fürmann nimmt en Sluk bidess.

Doch folgst du wider denn mit Unbedacht,
Wo jümmers man de Engel geiht und steiht,
So seggt he nöst: »Du Näswis, gev mal acht!
Ick weet en Ort, wo doch din Weg ni geiht.«

De Fürmann mutt vörop un lücht als dull,
De Engel achterher, – un löppst du na,
So sackst du in un kriggst de Steweln vull
Un sittst in'n Dreck, nu weest Bescheed, süh da!

Un nu, – nu mark di noch min gude Lehr,
Un schriv se di in't Bok 'rin, ehr du geihst:
To'n eersten: hölpt en Vaderunser mehr,
Als wenn du sackerlotst un flöken deist.

Mit't Flöken, dar verjagst so'n Engel man,
Noch mit en Vaderunser kummt he her;
Un wenn du meenst, de Fürmann kummt heran,
Dat's wider nix, als blots sin Lüch da vör.

To'n annern: wenn dar mal en Ehrenmann
En Warvschap hett, de heemlich is un still,
So lat em't do'n, – wat geiht di't wider an?
Un lur ni, wat din Nawer maken will.

Un wenn een vör di utbögt, lop ni na,
Un gah in Gottes Nam' din egen Weg;
Dat anner is ni recht un deit di Scha':
Süh so! nu weest't – un segg man, ick harr't seggt!