Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

De Jung in de Eerdbein.

En Jung, de löppt in't Holt herin
An'n Sünndagnamiddag,
He kummt in'n Busch un finnt darin
Den schönsten Eerdbeinslag;
He plöckt, – un plöckt sick halv to Dod
Un denkt: »Dat is min Abenbrod.«

Un als he smaust, ruscht dör de Büsch
En Mann, hell-licht un klar,
He hett en Rock vun Sülwerplüsch,
En gollen Handstock gar,
He blitz dar als de Sünn in'n Snee,
Wat mak de Jung för Ogen, – Je!

Dar seggt to em de fremme Mann:
»Wat ittst? – gev mi wat af!«
»Nix!« – seggt de Jung un glupt em an,
Un tog sin Mutz ni 'raf; –
De Mann, de seggt: »Ei, ittst du nix,
»Du Ungeschick? – – denn nütz't ock nix!«

Weg is he; – – mit eenmal, süh dar,
De Büscher staht in'n Duft,
Darut en Engel wunnerbar
Swevt in de blaue Luft;
De Jung, de glupt em achteran
Un kratzt den Kopp un löppt darvan.

Un nu hett ock keen Segen mehr
Dar Eerdbeineten hatt,
Dat's rein, als wenn't so gar nix weer,
Un nümmer warrst du satt,
Un ittst se ock bi Handvulln, süh,
Se stillt di doch den Hunger ni!

Wat kannst darut för'n Nutzen tehn?
Wat meenst darto? – du muß
Vör fremme Lüd smuck fründlich we'n
Mit Wort un Red' un Gruß,
Muß tehn din Mütz to rechter Tid,
Sunst hest du Schann und kummst ni wit.