Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

En Frag.

Segg, weest du sülbn denn ock, du leewe Seel,
Wat't Wihnachskind wul is, un hest't bedacht?
Denkst wul, ick segg di't – un ick freu mi d'rop.

O, dat's en Engel, her ut't Paradies,
Mit sanfte Ogen un en weekes Hart,
Em hett de leewe Gott vun'n Heben dal
To'n Trost un Segen für de Kinner schickt.
He steiht an't Bett un hört se Dag un Nacht,
He deckt se mit sin weeken Flünken to;
Un weiht he lis' se mit sin Aten an,
Ward hell de Ogen, un de Backen rot.
He driggt se in Gefahren op de Hann,
Plöckt smucke Blom för se op't gröne Feld,
Un steiht in Snee un Regn de Wihnacht dar,
So hangt he still in'n Kinnerwihnachtsbom
Den smucken Summer in de Stuben op,
Un lacht bi sick un hett sin söte Freud,
Un Moderleevde heet sin schöne Nam.

Ja, leewe Seel, nu gah vun Hus to Hus,
Segg Guden Dag, un Gröt di Gott, un süh,
De smucken Wihnachsbüm verrad di't bald,
Wasück als alle Moders sünd in't Dörp.

Dar steiht en Bom, ne, kik doch eenmal, kik!
In alle Telgens nix als Suckerwark,
Is ni veel nütz. De hett en narrsche Freud
An ehr'n Jung, un will em allens söt
Un leevlich maken, – deit em, wat he will.
Gev acht, gev acht, dar kummt noch mal en Tid,
So sleit se öwer'n Kopp de Hann tohop
Un seggt: »Du gottlos Kind, is dat min Dank?«
Ja, ganz gewiß, lüttj' Moder, dat's din Dank!

Nu dar, – in Nawers Hus, dar is dat anners,
O, prächtig brune Beern un welsche Nöt,
Un mennig rode Appel ut de Kamer;
En Nadelpos' sogar? – will's Gott, der Herr,
Keen Nadeln in. – Vun weeken Bessenries
En hagelnie, smuck vergollte Rod'! – –
Süh, so en Moder hett ehr Kind noch leev!
Süh, so en Moder tüggt dat ördntlich op,
Un ward min Burs mal meisterlos un meent,
He weer de Herr in't Hus, – denn bört se drist
Den Finger op un hett keen Angst un draut
Un seggt: »Weest ni, wat achter'n Spegel stickt?«
Un süh, de Jung, de ward en braves Kind.

Nu gaht wi wider lanks, na't neegste Hus.
Ja, Kinner sünd dar nog, doch wo man kikt,
Is rundherum keen Wihnachsbom to sehn.
Kumm, kumm man fort, dar blivt wi ni geern lang!
O, Fru, wat mak din Moderhart so kolt?
Erbarmt di't nich, un geiht't ni dör de Seel,
Wa di de Kinner, wa din Fleesch un Blot
Verwillern do't ahn Pleg un ahne Tucht?
Un hungrig bi de annern Kinner staht,
In Smutz un Utslag, un so schu un fremd?
Un Win un Kaffe smeckt di doch so gut! –

Doch süh, in't veerte Hus, du leewe Gott,
Wat hangt denn dar an'n grünen Wihnachsbom?
Veel spitzig Loof, un blots so twischenin
En slechten Appel un en dowe Nöt!
Se möch wul geern, se hett man nix un drückt
Ehr Kind an'n Bossen, kikt dat an un weent, –
Un Tran bringt hier de Engel för dat Kind.
O, dat is veel, dat's mehr als Suckerwark
Un Suckerarfen! – Gott in'n Himmel süht't
Un makt dar doch ut mennig arme Jung
En braven Mann, en Burvagt, oder'n Vullmacht,
Un ut de lüttje Deern en brave Fru,
Wenn't blots man nich an Tucht un Mahnung feilt.