Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

De Feldharrs.

Achter dat Holt un den Barg, de dar reckt an de dakigen Wulken,
Vörn mit de Wischen vull Kleewer un Korn un gollige Rappsaat,
Steiht dar en Hütt dar op't Feld in Nacht un Düster versteken.
Nix als de Steerns is dar wak, un nix als de Wisch dar an'n Feldbarg,
Ock wul en Uhl noch in't Holt un de Geister vellicht un de Hirschen!
Awers dar binn in de Hütt, dar sitt un paßt op de Koppeln
Meier sin lustige Fritz un den Möller sin luckigen Hinnerk.
»Hinnerk«, seggt dar de Fritz, »um de Hütt slikt lisen de Slap 'rum,
»Süh, un he kummt all herin, un süh, wahrhaftig, he hett di!
»Frisch, kumm in't Gröne mit 'rut! – wi wüllt dar in'n leevlichen Wessel
»Fröhlich tohopen mal sing'n! – wa weiht so lustig de Nachtluft,
»Hewelt un spelt mit de Bläd' un exerzeert mit de Grashalms
»Rechtsum kehrt euch! un links! – un noch mal: rechts um un links um!«
Awers den Möller sin Hinnerk, de luckige, de mit den Kruskopp,
Reckt sick un streckt sick tohöch un langt na de prächtige Dweerfleut.
Fritzjung, wat stöttst du mi denn, un schuppst mi?! – Nu staht se tohopen,
Hier an den Beerbom de een, un de anner an'n duftigen Lindnbom,
Un probeert dar un stimmt mit de Fleut in de Höchd' un de Deepde.
Sett dar mal af un mal an. – »Du Hinnerk, nu mak du den Anfang!«
Mahnt em de Fritz, »denn ick löv, du hest dar en heemliche Brut all!«

Hinnerk.
Börrn ick det Morrns dar bi'n Sot, so halt ock min Witjen sick Water,
Wascht se des Abends Salat, so driv ick wedder na'n Sot hin.
»Guden Abnd!« – un »Schön Dank!« – un »süh, dar drap wi ja richtig
»Wedder tohopen bi'n Sot!« – un »wa weer't doch en leevlichen Dag hüt!«

Fritz.
In de Kark, dar op't Chor, un wenn de Herr Paster en Spruch seggt,
Kik ick min Trin'ken mi an, un ob se ock ördentlich acht gifft,
Kikt ock min Trin'ken na mi, un ob ick ock ördentlich acht gev,
Löppt ock daröwer de Spruch denn darvun, – wi künnt dat ni möten.

Hinnerk.
Schön schallt vun Schopfheim de Klock, wenn so tidig de Morrn in de Nacht kikt,
Söt schallt de Menschen ehr Stimm to de Karkenorgel in Schopfheim,
Schöner doch schallt mi dat an un söter geiht't mi to Harten,
Seggt mi min Mäten gud'n Dag un seggt se: »Dar drap wi uns wedder!«

Fritz.
Weiht dar dat Vörjahr in't Dahl, un löppt dar so lustig dat Water,
Kamt dar de Vageln un singt, fort müch ick ridn ut de Welt 'rut,
Wenn ick tonöst awers still dar bi Trin'ken binn in de Dönsch sitt,
Is mi de Stuv all de Welt, un – uns' Herrgott verzeih mi't – de Heben!

Hinnerk.
Teh ick bi't Möhlnspill de Steen, un bu ick di Möhl-op an Möhl'op,
Op un to – un: för mi is de Koh! – wer wull mi dar meistern?
Doch is min Witjen darbi, un hör ick ehr Stimm un ehr Spinnrad,
Oder se kikt mi man an, so warr ick di beet bi en Scholjung.

Fritz.
Kegelt wi günnt op'n Platz, un wenn Trin'ken denn jüst bi de Lindn steiht,
Smit ick di seker de Söbn, – un seggt se: »Drap mal den König!«
Smit ick den König darto, – doch seggt se: »Nu gah ick!« – un geiht denn,
Ach, un ick seeg ehr ni mehr, so smit ick di seker en Pudel.

Hinnerk.
Leevliche Ton vun de Fleut, segg, wo swevst du hin dör de Luft nu?
Swevst du vellicht dar in't Dörp un kummst an min Witjen ehr Fenster?
Weck mi ehr lisen un segg: »Vun din Hinnerk schall ick di gröten«,
Wenn se tonösten mi fragt, segg ick ne, verradt mi de Ogn ni.

Fritz.
Trin'ken, du liggst all un slöppst un drömst in din Hart wul verborgen
Ünner de Dek in de Wand, doch kam ick di eben in'n Dröm vor,
Seeg mi so fründlich mal an, un so hartlich, un gev mi en Dütjen;
Kam ick denn nösten to Hus un drap ick di, kriggst du em wedder.

Hinnerk.
Süh, Herr Persepter, o Mand, wa du plierst mit din wultigen Kopp dar
Richtig so klok als en Uhl! – un en Plaster lik op de Backen,
Folgt din lüttj' Kinner di ock? un künnt se de Spruch un de Vers' all?
Stah mi man jo ni to lang bi den Steern, de dar günnert so hell is!

Fritz.
Köhliche Nachtwulk dar babn un so hoch in de luftige Höchden
Seep mi den Scholmeister mal mit din Krüderseep ut Venedig,
Schür em den Schum um de Snut! – ha prächtig! un allemal beter,
Dat em dar babn bi de Steerns, de so smuck sünd, dat Küssen vergahn deit.

Hinnerk.
Ruscht all de Morgn in de Bläd? – un de Geister dar günd op'n Karkhoff?
Steffen, arm Steffen, du büst ja verdrunken, dar nerrn, wo de Wisch löppt,
Ach, un din Gundel wurr krank und storv dar in't heemliche Kindbett.
Awers nu kamt jüm tohop all' Nacht op den luftigen Krüzweg.

Fritz.
Fürige Geister in't Reth bi de Schedung günd, de verschabn is,
Mak sick man lustig, man to! ick weet all, wakeen als jüm opspelt!
Awers ick segg jüm on ra', dat nüms mit sin Für mi to neeg kummt!
Dat di de Hier' un de Dare! – – – du Allerweltsdeuscher vun Rotkopp!

»Fritzjung«, seggt dar de Hinnerk, »geern et ick Eier in Bodder.
O, un so Speck in de Pann! – – doch kunn ick dat allens vergeten,
Hör ick din leevliche Stimm un den smucken Gesang, wenn du singn deist,
Drivt wi tohopen in't Dörp, un wüss ick man, wat di en Freud makt,
Seker, du nimmst mi dat af, – veer nie, weltliche Leeder,
Dat nun den Sultan sin Dochder, un dat vun den lustigen Schipper,
Un vun den Schriwer in'n Korf, un vun Dokter Faust un den Düwel;
Licht to lehrn un ni lang, ick köff se ni op'n Jahrmark!«

»Hinnerkjung«, seggt dar de Fritz, »un ick will di en prächtiges Bild gebn,
Wo dar op Gold is to sehn de Mutter Maria in'n Himmel;
»Jesus!« seggt se un röppt, »wa is dat dar baben so herrlich!
Un ehr Ogen, de strahlt als de Sünn, un se lacht di so leevlich,
Dat man kathoelsch müch warrn, un weer't ock alleen man vun't Ansehn,
Bring du din Witjen dat Bild, de's just so fründlich vun Ogen,
»Segg ehr, wasück di um't Hart, un wes' doch ni länger en Bangbüx!«