Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Dat Hawermoos.

Hawermoos is torecht, so kamt denn, min Kinner, un et man!
Bedt: Aller Augen – mi nett un gev smuck acht, wo ju hinlangt,
Dat keeneen dar vun ju an den Putt de Ärmel sick swatt makt.

Et denn, un segen ju Gott, un waßt un diht in Gesundheit!
Seht, uns' Vader, de sei in de Föern den Hawer vun't Vörjahr
Sülbn mit flidige Hann un ei mit de Rundei daröwer,
Awers, dat he ock wuss un dat he nu rip murr un tidig,
Mak uns' Vader wul ni, – dat de' de Vader in'n Heben.

Kinner, denkt ock man mal, dar slöppt in't mehlige Körnken
Lüttj un heemlich en Kiem, un de Kiem, de deiht sick ni rögen,
Ne, he slöppt dar un seggt keen Wort un itt nich un drinkt ni,
Bit he liggt in de Eer dar buten twischen de Föern,
Awers tonöst in de Eer un in de fuchtige Warm nu
Wakt alleben he op ut'n Slap in de heemliche Neidei,
Streckt sick de Glieder torecht un suggt dar an't saftige Körnken,
Jüst als en Moderkind, un dar feilt man blots, dat he ween'n deit.
Gröter wart he tonöst un heemlich smucker un starker,
Witscht ut de Wickeln herut un streckt dar en Wuddel na ünnern,
Deeper dal in den Grund un söcht sick Nahren un finnt ehr.
Ja, un de Nischier, de kummt, – un weten möch he so geern doch,
Wa dat haben wul is, – un sacht, ganz sachten, un ängstlich
Kikt he herut ut de Eer, – Putz dusend, wa't em gefalln deit!
Un de leev Herrgott denn nu, de schickt dar en Engel herünner:
»Bring em en Drüppen Dau un segg em fründlich Gottswillkam'!«
Un he drinkt, un dat smeckt em so schön, un he streckt sick behaglich.
Nösten, denn kämmt sick de Sünn, un wenn se sick wuschen un kämmt hett,
Kummt se herut achter'n Barg, un in de Hann mit ehr Knüttüg
Swevt se allehen tohöch den Weg an de himmlische Landstrat,
Knütt un kikt dar hendal, – jüst als en fründliche Moder
Na ehr Kinner so kikt. Se nickt dar fründlich den Kiem to,
Un dat deit em so gut, bit deep hendal in de Wuddel.
O, so'n stattliche Fru, un doch so gut un so fründlich!«
Awers wat se mul knütt? – En Wulk ut himmlischen Duft is't,
Dar! nu drüppelt dat all! – eerst drust't, un tonösten denn regnt dat!
Un min Kiemken, dat drinkt, nöst weiht em de Luft denn un drögt em,
Un denn seggt he vergnögt: »Nu krup ick nümmermehr ünner,
Ne, um allns in de Welt! – dar bliv ick! kam dar, wat kamn will!

Et, min Kinner, un segen ju Gott, un waßt mi un diht mi!
Kummt noch en harte Tid för't Kiemken. Wulken an Wulken
Staht dar an'n Heben des Dags un des Nachts, un de Sünn, de verbargt sick,
Op de Höchden dar sniet't, un wider herünner dar hagelt't.
Hu! hu! hu! wa snötert he nu un weent dar un jauelt!
Un de Eer, de is to, un he hett man kümmerlich Nahren;
»Is se dod denn, de Sünn,« so klagt he, »dat se ni kamn will?
»Oder hett se gar Angst för de Küll hier? weer ick doch bleben
»Dar, wo ick weer, in de Eer, in min Körnken heemlich verborgen,
»Still in de düstere Föer, wo't ach, so macklich un warm weer!«

Seht mal, Kinner, so geiht't, un so kummt't ock nösten för ju mal,
Wenn ju dar buten eerst kamt na de fremmen Lüd in de Welt 'rin,
Arbeid'n möt un sick plagn un dat Brot un de Kleeder verdeen möt.
»Weern bi Moder wi doch, bi uns' leewe Moder to Hus doch!«
Tröst jüm Gott! ock dat hett en Enn, un tonösten ward't beter,
Ebn als min Kiemken dat gung. – Malinst an'n prächtigen Maidag
Weiht dat so lurig un warm, un de Sünn stiggt lustig den Barg 'rop,
Süht, mat min Kiemken wul makt, un kummt un gifft em en Dütjen,
Ja, un dar is em so wol, un he weet sick vör Lust ni to laten.

Wedder prangt dar de Wischen vun Gras un vun farbige Blom vull,
Wedder rükt dar de Kassbeinblöt un grönt all de Plummböm,
Wedder schütt da tohöch de Rogg un de Weeten un Gassen,
Un min Hawerken seggt: »Dar will ick ock ni torüggblibn!«,
Ne, un he spannt all de Bläd; – wer is't, de so prächtig se wevt hett?
Un nu schütt all de Halm, un wer drifft de wäligen Stengels?
Wer ut de Wuddeln tohöch dat Water bit in de Spitz'rin?
Endlich so schütt dar en Ahr all herut un swankt in de Luft 'rum.
Segg mi awers en Mensch, wer hung an de Fadens vun Sied' wul
Hier en Knuppen so fin, un dar, – mit künstliche Fingers?
Na de Engeln, wer sunst? – se gaht dar twischen de Föern
Op un dal un vun Halm to Halm un schafft dar so flidig.
Prächtig hangt dar un swankt all Blöt an Blöt um de Ahrn 'rum,
Un min Hawer, de steiht, als en Brut wul pleggt in den Karkstohl.
Nu sünd sine Korns all darin un waßt in de Still fort.
Un min Hawer, de markt all bi lüttjen, wat darut warrn will,
Käfers kamt dar un Fleegen un swevt hindal un besökt em,
Seht dar mal to, wat he makt un singt dar: Eia Popeia!
Un lüttj' Glöhworm kummt, der Deuscher! un mit de Lücht gar,
Nachts Klock um negn op Besök, wenn de Fleegn un de Käfers to Bett sünd.

Et, min Kinner, un segen ju Gott, un waßt mi un diht mi!
Nösten dar gungn se in't Heu, un um Pingsten dar plöcken se Kassbein;
Nösten dar schütteln se Plumm in'n Grashoff achter den Backavnd,
Nösten dar meihn se den Roggn un meihn den Weeten un Gassen,
Un de Armlüd Kinner hebbt barfot twischen de Stoppeln
Söcht un sammelt na Ahrn, un de Müs', de hebbt dar mit holpen.
Nösten so is ock de Hawer verbleekt, un vull mehlige Körns
Hett he bummelt und seggt: »Nu is't bi lüttjen verleidt mi,
»Un ick mark dat, min Tid is ut; wat do' ick alleen noch
»Twischen de Stoppelröbn un mank de Eierkantüffeln!«
Dar gung Moder to Feld mit Ann-Mariken un Dortjen,
Un dar frorn dar vör Küll all de Finger morgens un abends.
Endlich hebbt wi em bröcht un hebbt em fahrt in de Schündör,
Un dar hebbt se em döscht vun früh des Morrns bit des Abends,
Nösten dar keem dar de Esel un drog na de Möhl em heröwer,
Broch em torügg uns in't Hus, so fin un prächtig to Grütt makt;
Süh doch, un dar mit de Melk vun uns' rutbunt sprenkelte Bukoh
Hett dar ju Moder em kakt in den Pütt, – – na nu? – ob he smeckt hett?
Wischt mi de Lepeln denn af, und bedt mi »Danket dem Herrn« eerst.
Un nu gaht in de Schol, dar hangt an'n Nagel de Ranzel,
Fall mi ock nüms, gev acht! un lehrt smuck, wat ju to lehrn hebbt,
Kamt ju tonöst denn na Hus, kann we'n, dat Moder noch Plumm hett!