Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Dat Gespenst op'n Weg na Kandern.

Gespenster gifft't, dat's wahr! wat ick di segg!
Kumm blots vun Kandern her bi Nacht den Weg,
Un mit en Brand! – du dröppst en Platz, paß op,
Wo du verbistern deist, ick wett darop.

Vör Tid'n weer noch en Kat an'n Weg to sehn,
Darin en Fru mit Kind un Katt alleen;
Ehr Mann, de weer dar malinst vör en Telt
Um't Leben kam, op't Heltelinger Feld.

Un als se't hör: »Din Mann liggt ünner'n Sand,«
Wull se den Kopp sick inrenn an de Wand,
Doch hal se noch den Bri vun't Für un geev
Dat Kind darvun, ehr nu noch mal so leev.

Ehr eenzig Trost; – doch krüppt dar mal dat Kind
To Döhr herut, – de Moder sitt un spinnt
Un meent, dat't in de Kök is, röppt un geiht
Un süht noch jüst, wa't op'n Fotstieg steiht.

Dar kummt dar jüst en dune Kerl vun günd,
Vun Kandern her, un fallt dar öwer't Kind, –
De Moder löppt, – doch leider is't to lat,
Dar liggt ehr eenzig Kind dod op de Strat.

Nu makt se'n Graff in't deepe Holt, un da
Begrav se't Kind un sä: »Ick kam bald na!«
Un seet darbi ahn Trost un ahne Mot,
Un in de neegste Nacht, dar bleev se dod.

Un so verwesen se in Nacht un Wind,
Doch sitt de Geist noch dar un hält sin Kind,
Un för de dunen Lud nun de Tid af
Geiht noch de Weg verbi dar günd an't Graff.

Un kummt vun Kandern mal en dune Mann,
So süht de Geist em't all von widen an
Un führt em afwarts, mer't ock jümmers is, –
Un lett em nich an't Graff, dat's eenmal wiss.

He kummt vun'n Weg, he wackelt hin un her;
»Ei Deuscher!« flökt he, »geiht denn allns verdweer?«
He steiht un lurt, – em düch, dar mau en Katt,
Em düch, dar kreih en Hahn, un Gott weet, wat.

He geiht d'rop los, – un öwer Stegg un Brügg,
So maut un kreiht dat allemal torügg, –
Un wenn he meent, he is sin Hus all neeg,
So is't de Krog, wo he den »Schweizer« kreeg.

Doch wer da nüchtern geiht den sülwen Weg,
Den lett de Geist an't Graff veibi un seggt:
»Du warrst min Kind nix do'n, – – gah man verbi,
»Lik ut, den Weg to Hus! – – Verstaht jüm mi?