Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Sünndagmorrn.

De Sünnabnd to den Sünndag seggt:
»Nu hess ick se denn slapen leggt;
»Ick löv, de veele Arbeit de't,
»Dat se so släprig weern un möd.
»Mi sülbn will't meist ni beter gahn,
»Knapp kann ick op de Been noch stahn!«

He seeggt't; – dar sleit dat Merrennacht,
Un in de Welt verswev he sacht;
De Sünndag seggt: »Nu ja, dat's gut!
Geiht lisen ut de Döhr' herut
Un duselt mank de Steerns darhin
Un is noch ganz kunfus to Sinn.

Un halv vermünnert, halv kunfus,
So kummt he bi de Sünn ehr Hus;
Se liggt noch still in't Bett un slöppt,
Dar tickt he an de Luk un röppt:
»Hallo! hallo! – dat's Tid! – herut!«
Se seggt: »Ick heff't all hört; – is gut!«

Un op de Töhns ganz lisen geiht,
Un fröhlich op de Bargen steiht
De Sünndag, – allens slöppt noch lis,
Un nüms wurr em so fröh all wies;
He slikt in't Dörp de Hüf'« verbi
Un winkt den Hahn; »Verra' mi ni!«

Un hett man slapen als en Pahl,
Un wakt tonösten endlich mal,
So steiht he all so hell un blank
Un blinkert op de Fensterbank!
Vun Ogen blau, vun Backen rot,
Un mit en BIomstrusch op'n Hot,

He meent dat gut, – un wat ick segg,
Dat freut em, slöppt man mal so recht,
Un denkt, dat is noch düstre Nacht,
Wenn ock de Sünn all lustig lacht;
Drum keem he ock so lis he kann,
Un kikt uns nu so lustig an.

Wa glitzert doch herum in'n Hof
Vun'n Dau de Blom vull Sülwerstoff!
Wa weiht so frisch de Vörjahrsluft
Vull Kassbeinblöt un Slöhblomduft!
De Imm sünd ock all frisch an't Wark
Un hebbt noch nix vun'n Sünndag mark.

Wa prangt dar nich in'n Gardn un lacht
De Kassbeinbom in all sin Pracht!
De Guldlak un de Tulken, süh!
De lüttjen Steernblom dicht darbi!
De Hyacinthen, Klüs' an Klüs',
Man meent, man seeg in't Paradies!

Un ruhig liggt dat wide Feld,
Un sünndagsfröhlich prangt de Welt:
Man hört in't Dörp keen Hü! un Hott!
En guden Dag! en: Dank di Gott!
Un: 't gifft vundag en smucken Dag!
Is allens, wat man hören mag.

De lüttjen Vagels sät: »Süh da!
»Dar is he all, der dausend ja!
»He schient ock in sin Himmelskleed
»Dör Struk un Busch, dör Blatt un Blöt!«
Un ock lüttj' Bokfink hüppt heran
Un hett sin Sünndagskittel an.

Mal still! – – – – – dar ward förwahr all lüdt,
Uns' Paster is wat tidig hüt;
Gah! – plöck mi 'n paar Aurikeln af,
Un misch mi jo den Stoff ni 'raf!
Un Gundel, hörst du! spo' di man
Un stek di ock en Blomstrusch an!