Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

De Smöltavend.

Nu brennt he, dat de Funken prußt,
De Blasbalg knarrt, dat Water sust,
Un ehr dat gar noch Abend ward,
So is de eerste Guß all hart.

De Blasbalg bröch em in de Fahrt;
Ick heff en Daler öwerspart;
Kumm Gundel, lop, un schenk mal vull,
Vun'n besten Enn, – du weest ja wul!

En fröhlich Stunn is ni verwehrt,
Wi nehmt mit Dank, wat Gott bescheert,
Un drinkt uns wedder frischen Mot,
Nöst smeckt de Arbeit mal so got.

En fröhlich Stund, en gude Stund!
Se hölt een Liv un Seel gesund,
Doch mutt dat smuck in Ordnung gahn,
Sunst bringt se ock bischuerns Schadn.

En fröhlich Mann, en brave Mann!
Nu schenkt mal in un stöt mal an.
Uns' Herzog hoch! – Hura! drinkt ut!
Un teht de Mütz un wischt de Snut.

Waneem he geiht, waneem he steiht,
Is Segen alles, wat he deit;
Ick wünsch em geern, ick weet ni, wat!
De leewe Herrgott lohn em dat!

Un op uns' Bargwark stöt mit an,
Denn mennig Börger levt darvan!
Den Herrn Inspekter holt in Ehrn,
He gifft uns all uns' Daglohn geern.

Drum schenkt mal in un stöt mal an!
De Herr Inspekter is en Mann!
Likweg, als uns' Slag Lüd, gemeen,
Un fründlich gegen jedereen.

He bringt uns sülbn den Buddel her
Un sett den Glas en jeden vör
Un schenkt darin, so veel als't fat,
Bit hoch an Rand mit streken Maat,

Dat deit ock not! – de Mann an't Für
Mutt drinken, weer't ock noch so dür,
Dar drüppt een richtig allemal
De blanke Sweet man so hindal!

Man wischt mit't Hemd sick hin un her
Un putzt, als wenn man'n Blasbalg weer,
Un mennig leewe Nacht hindör'
Steiht man an't Für un brad sick mör.

De Smölter is en plagten Mann;
Drum bringt em een un stöt mal an!
Gesegn't em Gott vör alle Dag!
Wi annern hebbt ja ock uns' Plag,

Wenn't Lohn gifft, deelt he doch mit keen;
He kriggt en Barg daför, – ick meen!
Denn kikt sin Olsch em fründlich an
Un seggt: »Ick heff en braven Mann!«

Denn sleit se Eier in de Pann
Un snitt en frische Specksit an,
Un kakt em allns, mat se man kann
Un seggt: »Nu pleg di, Hartensmann!«

Un de man arbeid tru un brav,
Den smeckt't, als weer he sülbn en Graf,
He tuscht ock nich in Leid un Leen
Mit mennig riken Galgendeev.

Dar sitt wi nu, wat wüllt wi mehr?
He, Gundel, noch en Buddel her!
Wil doch de Avnd all wedder geiht,
Un't Isen all in'n Kübel steiht.

So brenn he denn to guder Stund!
Uns' Herrgott hol jüm all gesund!
Uns' Herrgott nehm jüm all in acht,
Dat nüms en Unglück drapen mag!

Un kummt de kole Winter mal,
Un fallt de Snee vun'n Heben dal,
En armes Kind, en arme Mann
De staht an't Für un warmt sick dran.

He bringt en paar Kantüffeln her
Un bradt se sick an't Füer mör,
Un slöppt an Für, wenn't Abend ward,
Slap wol! un tröst di Gott din Hart!

Dar steiht so een, – kumm, arme Mann,
Un smeck man mal un stöt mit an!
Gesegen't Gott! un tröst din Hart!
Du liggst ni week, wenn't Abend ward. –

Un kummt dar mal en Ehrenmann
An't Für un stickt de Piep sick an
Un sett sick nösten dal darbi,
Bekam em't wol, un brenn di ni!

Doch fangt en Jung dat Smöken an
Un meent, he kun't all als en Mann,
So deit de Smölter eben recht
Un nimmt dat Gör den Brösel weg.

In't Für damit! – wat seggst du nu? –
Hest't ock all lehrt, du Driwer, du?
Sug leewers op en Hawerstöl,
Denn makst du ni de Büxen gehl! –

Dat's wahr, dar's ock noch veeles mehr!
Des Sünndags na de Kinnerlehr,
Denn löppt in'n Sand en langen Strek
Dat Isen als en Füerbek.

Gah 'rum un frag bi jedereen,
Segg: »Nawer, he, – hest't ock all sehn,
»Wasück wi't Isen makt für di?«
Wat gelt de Wett? he weet't noch ni!

Wi weet't, wasück dat Isen ward
Un ut de Form kummt, kolt un hart,
Wasück't tonösten wider geiht,
Wenn op de Stangn de Hamer sleit.

Nu schenkt mal in un stöt mal an!
De Hamersmid dat is en Mann! –
Weer he ni dar, wat denn damit?
So weer dat Isen wenig nütt.

Wa gung't den brawen Handwarksmann
Wat fung he ahne Isen an?
Wat schull dar ut de Sniders warrn,
Wenn se nich isern Nadels harrn?

Un harr dar ni de Bur op't Feld
Dat Isentügg för't leewe Geld,
Womit he grabn un hacken kann,
So weer he en verlaren Mann.

He brukt de Plog, he brukt de Egg,
Sunst gung em't mit de Weertschap slech.
He brukt den Spaden, um to klei'n,
He brukt de Leh, um Korn to meih'n.

So smölt dat denn un smedt dat dennt
Un arbeidt frisch un röhrt de Hänn!
Un makt, wat nöst de Bur bestellt,
An Reitschapstüg för Hus un Feld!

Doch nümmer makt en Sawel mehr!
Dat giff noch Wunn genug umher. –
Gifft mennig een ahn Fot un Hand;
Un mennig slöppt in'n deepen Sand.

Keen Flinten mehr un keen Kanon!
Wat schüllt wi mit de Waffen do'n?!
Wi hebb't wul hört, wasück se drehnt,
Un wa de Stackelsmenschen stehnt! –

Wi leedn, wat een man liden kann! –
Drum schenkt mal in un stöt mal an!
Op Völkerfred un Eenigkeit
Vun nu an bitt in Ewigkeit!

Un nu betalt wi smuck de Zech,
Un makt na Hus uns op 'n Weg!
Un sett uns dal, de Leh to haarn –
Morrnfröh geiht't tidig in de Aarn! – xxx