Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

An densülwigen

Antwort auf ein freundliches Schreiben, worin er sich Schatzigbleger (Schatzungsbeleger) unterschrieben hatte.

Wat hebbt Ju seggt, dat Ju sünd, als Ju seggt hebbt in Ju Epistel?
Schattbeleger? – a, ne! wat mutt man för Saken beleben!
Hebbt Ju den Schatt denn beleggt, Herr Gyßer? Jes'! so gevt acht denn,
Wenn he jungt, wa Ju't geiht! Der Deuscher, dat is to bruken!
Wat hett noch mal een seggt, de dar hört, dat de Sünn harr en Mann kregn?
'T steiht in den Vetter sin Fabeln. He hett mit sin spletigen Hann sick
Kleit in de Haar und hett seggt: »Ick meen, se makt een alleen all
»Hitt genog,« hett he seggt, »mit ehrn hitten, dunstigen Aten.
»Un drinkt, wo man en Sot, uns em ut. Würr saubere Arbeid
»Warrn, wenn se Jungen harr, un wenn se so achter de Bargen
»Keem als en Klucksche herut mit söben oder mit acht gar,«
Seht mal, so ward't gahn, wenn de Schatt so Jungens un Deerns kriggt,
Un se an't Leben behölt, de hungrigen, dörstigen Kinner,
'T ward to beschriben ni we'n, wat för en Lamento in't Land kummt,

Vetter Gyßer ock doch, wat hebbt Ju för'n snakischen Motwilln!
Ja, dat mutt ick Ju seggn, un wenn't min gnädige Landsherr
Öwer kort oder lang mal hört un hangt Ju den Brodkorf
Höger 'rop, wo Ju sülbn för bang sünd, nimmt't mi ni wunner!
Sünd Ju am Enn wul ock gar, nu dar weg de Maler Geheimer Hofrath Maler, damals Oberamtmann in Müllheim. ut Mülln geiht,
Springenfideel un meent, nu kikt Jüm nüms op de Fingern?
Hebbt Ju't meent? Ja Prost!' se hebbt all wedder en annern
In de Mak, un he ward de Zech Ju seker verlesen,
Wat hett Rehabeam seggt? » Mein Finger,« seggt he, soll schwerer
»Sein als meines Vaters Arm. Könige 1, 12, 10. Ju ward dat to sehn krign!
Sunst is't en braven Herrn un geschickt; he schrifft sick vun Speier,
Gündsit öwer den Rhin, wo nu de Prämien-Konsul,
Ock so den Schatt beleggt un mit blödige Hann dar regiern deit.
Vetter Gyßer, dar fallt mi't in, is't ni wahr? un man hett doch
Allerhand Herren in't Land vun alle Ennen un Kanten
Un wi sünd dar ock nich als de bravsten? Harr man doch blots man
Düchtig wat lehrt! Ick meen, wi hebbt dar doch ördentlich Tid hatt.

Awers nu is't to lat! Un bischuerns, wenn mal min Schölers
Mehr verstahn do't als ick un mi fragt in spitzige Saken,
Wo ick sülben niz weet, so segg ick: »Hört mal, Ju möt een
»Jümmers in glieks blameern; weer fröher anners, als't nu is
»Mit de Lehr, un dat wurr een fröher ock jüst ni so baden.
»Wat Ju wet, dat beholt för Ju un brukt dat in'n Stillen,
»Ward recht düchtig un brav, un sät, dat hebbt Ju vun mi lehrt,
»Dat ick doch ock noch Ehren belev un dankbare Tiden,«

Vetter Gyßer, un hebbt Ju Jungens, un schall de een Preester
Warrn, ick heff nix dagegn. In Ruh un Freden verlevt man
Op'n Dörpen sin Stundn. Dat is en fröhlichen Wessel
Twischen Arbeid un Rau un Kartenspeln un Studeern,
Twischen Kau'n un Verdau'n, un so geiht dat lustig dör't Leben.
Öwer em hangt dar de Heben vull Sünns, vull Steerns un vull Geigen,
Ünner em op'n Grund dar waßt un diht em de Teinte.
Op de Koppeln, de Köh, se drägt em de rahmige Melk to;
An' de Bargen, dar gras't de Schap un krüselt de Wull em,
In de Eckeln snüffelt dat Swien, un leggt em dat Speck to.
Jungt dar wo mal en Sög, hett ock Herr Paster sin Farken.
Meent de Fürst so, he hett sin Deel an Tins un an Afgav,
Mut mit'n Paster he deeln sind Innahm, oder Prozeß hebbn.

Darum, wat ick Ju segg, Herr Gyßer, wenn dar een Preester
Warrn will, lat em dat warrn, un wenn dar wider tonösten
Mit ehr leevliche Ogn en smucke Deern, de all frie'n kann,
Na den Adjunkten kikt, un he kikt wedder na ehr hin,
Lat se man, segg ick Ju, ja! – doch vör den leidigen Scholstoff
Schall em de Himmel bewahrn un Ju Kind in Gnaden behöden.
Awers ni to vergeten min Wort un Ju'n Spaß un Ju Versen.

Ja, ick heff se kregen, jawul! un se hebbt mi en Freud makt,
Ganz besunners so'n Fru. Un wa wurr mit de Fru dat toletz denn?
Hett se sick wedder verhalt? Ick günn ehr dat würklich vun Harten.
Oder is se verennt un drinkt nu dar babn all in't Blaue
Steernluft un himmlischen Dau un muttert min Dag se ni wedder?
Hölp uns Gott! Wi ward doch ock den Bündel mal snören
Un in't himmlische Land den Weg uns ünner de Föt nehmn?
Weer he licht uns to gahn, he geiht dar öwer den Karkhoff.

Na, bidess wüllt un lebn un't Leben fröhlich geneeten,
Druben eten un drinken vun'n Nie'n un Kastanjen uns braden.
Vetter Gyßer, un kummt dar en Bur sin sünnigen Winbarg
Mit de Tid op de Bol, so beed för mi un dat kummt mi
Op en Dahler nich an, un de Morgensunn, de is Gold wert.
Süh, nu mutt ick to Schol, sunst würr'ck noch allerlei snacken.
Gott mit Ju! un vergell Ju dat Gott! un kamt ock bald wedder!