Dat Dörp liggt still up de witte Plan,
As Farken in't Krümmstro;
Und der doa kreigen nich en Han,
Denn wüßt ken Minsch dat jo.

Un güng doa nich noch ründ 'ne Lücht,
Bi't Vehus lank de Dämm, –
Harr Farenholt de Hoff mi dücht,
Un de Katens utrart Stämm.