As he dunn 'ran kem, für all Reute:
– Kriggt He denn, Stoffe, ni ens nog!
De Predigt jidwemal ümgeit He,
Man ni un kenen Dag den Krog!
Vesteiht He sick denn nich to faten
Vesproek He mi nich fast un stiw:
Wenn He dat der, He künn 't ok laten –
Un werre hett He vull dat Liw?! –

Prr! sär dun Doen. De Pir de stünnen
De Wag de höll, un Stoffe schoew
Sin Hot sick vun sin Snut na hinnen
Un richt sick up un harkt un schnoew
Un hickupt irst sin Görgel kloar sick,
As ob de Frag he woll vestünn,
Man up de Antwurt nich so drar sick
Un uppe Ster bisinnen künn.

– Je, Herr Propoß! je sär dun Stoffe,
Je, wat ick seggt hew, datt hew 'k seggt!
Ick mag ken Warmbir un ken Koffe,
Un Melkgrütt is mi goa nich recht!
De Brannwin is 'n grotes Aewel,
Dat 's woar un dat is goa ken Frag, –
Man Wate mag 'k nich in min Stewel,
Un unnor nem ick 't in de Mag.

Un doabi bliw ick, wat ick seggt hew,
Un to min Wür sta 'k as 'n Mann:
Don kann 'k, ick wet woll wat ick Recht hew,
Un Gott wet, wot ick 't laten kann!
He hett man nich de rechte Kenntniß,
Herr Paste! as ick nu woll se. –
Dat is 'n rennlich Uenveständniß.
Un annes as ick ment dat He.

Un denn so en foer alle Malen:
Ick sär, Herr Paste! ick künn 't don,
Dat het so vel, ich kann 't bitalen,
Un doana kreigt nich Han noch Hon.
Un wenn ick sär, ick künn 't ok laten,
Na, Herr Propoß! je, na, dat het:
Twe Pott, denn bün 'k so vull nich gaten,
Dat ick nich noch twe Pegel let! – –