De Winte – de Winte de kümmt nu,
Un wenn voer din Dönsk he nu sitt,
Dat pickelstenkolt is doa buten,
Denn krigen witt Bloemes de Ruten,
Wit Bloemes as Lilgen so witt.

Un schint denn de Vullmand doa achte,
Denn blänkern de Ruten so blank
In richtige Eddelstenpracht se,
Denn blitzen so hell in de Nacht se,
As wiren ror' Rosen doamank.

Un bullert denn lustig din Aben,
Is warm dat, wu dull dat ok frirt,
Ründüm di un ünnen un baben,
Un wußt denn den Winte nich laben,
Denn büst du sonn Winte nich wirt.

Doa prügeln de Möllegesellen
Doa baben all werre sick aw;
Nu moet ick di noch wat vetellen,
Un sünd 't ok man olle Kamellen,
Un dösch ick man lerriges Kaff.

Din Winte – din Winte de kümmt nu.
Kik, wu up din Schullern he sitt!
As wirst du 'n richtigen Mölle,
So hett all instoewt di dat Oelle,
So witt büst, allaewe so witt.

De Frost de hett snurrig vel Bloemes
Di malt üm din Ogen un Münt;
'Ne kakelsnaksche Oart Bläre
Hett tekent dat rusig oll Were
Grar aewe din Branen di ründ.

De Blomen de sen all so duff ut,
Un sär ick: smuck laten se di,
Un wat as 'n Struß se utsegen,
Denn müßt as 'n Spitzbow ick legen,
Un denn wir ken woar Wurt doabi.

Brennst achte din Ruten in 'n Aben
Du aewest dat richtige Holt,
Is hell in din Kopp di dat baben,
Denn wael' wi din Winte di laben,
Denn büst du, denn würrst du nich olt

Un gleut goa din Hart doa noch achte,
Denn blänkern de Blomen so blank
In richtige Eddelstenpracht se,
Denn blitzen so hell dörch de Nacht se,
As wir'n ror' Rosen doamank.

Doa prügeln de Möllegesellen
Doa baben all werre sick aw;
Dat müßt ick di doch man vetellen,
Un sünd 't ok man olle Kamellen,
Un dösch ick man lerriges Kaff! –