Grar hir bi üns oll Immenschur,
Wenn 'k doa so sitt un denk,
Un 't sümmst so dichting voer min Ur
Dat stimmt so recht to min Natur, –
Doa stell man hen de Bänk!

De Kirch voerbi un Kirchhoff kann 'k
Mi doa so wit ümsen,
De grote Wisch un Schapdrift lank,
De hel dep Grund noch aw un mank
De Helbarg beir de Se'n.

Denn wad mi goa to schoen to Mod,
As wir ken Hoar mi krümmt, –
Ick denk denn goa nich an den Dot,
Ick men denn, all wad werre got,
Noch ir de Winte kümmt.

Un wenn de Sünn denn depe stiggt
Un geit to Rüst doa still,
Denn wad mi as sonn Vagel licht,
De grar sin irst Swunkferrern kriggt,
Un se vesoeken will. –

Sünd dat de Kronen, More?
De Kronen, wat doa schrit?
Mi is, as roep en eben mal
Hoch ute Luft vun baben dal, –
Ick gloew, dat 's all er Tit.

Sünd dat de Kronen, More?
Mi droemt velegen Nacht,
Wenn irst de Kron er Orre kreg,
Wat ok min Fewe aw denn toeg,
Denn würr 'k noch bete sacht.

Un wenn 't de Kron is, More!
Boer mi min Kopp to Hoeg,
Ick will, ick moet dat sülm mit sen,
Wenn se doa hoch voeraewe ten,
Ick stürw, wu 'k dat nich seg. –

Süst nich? de gneteswart oll Spenn, –
Doa löppt s' de Eck to Hoeg –
De kickt so nürig na mi hen,
As wir 'k sonn arm lütt Fleg.

Ach, More, More! wenn du geist,
Denn schütt se glik heran
Un sett grar voer min Og mi meist
An 't Hart er Farens an.

Un mennigmal un mennigmal,
Denn wad – denn is mi so,
As boegt er scharpen Tän se dal
Un bet un bet nu to.

Ach, More, – More, ga nich furt –
Un lat mi nich allen!
De gneteswart oll Spenn de lurt
Un roegt er langen Ben! –