| |
De Kronen trecken hoch doa aewe 'n Se.
De Metten flüggt un spinnt de Stoppel in.
So witt is doa dat Feld vun, as wir 't Rip
Un Frost un Sne. Dat blänket in de Sünn,
Grar as witt Sir deit anne Dodenkron,
De ünne Glas an den Kurpile hängt
Dicht bi de Oergel, wenn de Sünn se dröppt
Dwaß dörch dat Altoafinste Sünndag Morrns.
Krank liggt de Ird doa as 'ne schoen' jung Fru,
De se to Berk hew bröcht, as er Stunn kem,
Un de 't Melkfewe aewestan nich kann,
Tosam doaraewe breckt un starben moet
Un selig, still un gottgefällig starwt:
Se wet, er Kind dat aewelewt er doch,
Dat liggt vull Leben in sin Bündeln doa,
As inne warme Weg, in Fack un Timme.
De Kronen trecken hoch doa äewe 'n Se.
Klamm hängt dat Low un matt an Telg un Twig;
De hel oll Wold steit irnst un stumm un still,
So still un trurig doa un in sick kirt
As en, up den mit ens dat Unglück kem,
Un de nu noch sick nich to faten wet.
De Sük is braken in sin hoges Hus;
Sin Kinne fallen voer em en bi en
Un ligg' nu stiw, veschrümpt as Liken doa,
De unnor un vull Elenn storben sünd.
Un wu sonn arm lütt Blatt noch groen sick höllt,
Dat söcht so ängstlich na de Sünn, as wenn 't
Beklagen wull de boes' oll Nacht bi er,
Rurip un Frost un Hagel, Storm un Wind,
De em so nürig na de Görgel fat,
As hungrig Wülf dat Aulamm in de Hörd.
De Kronen trecken hoch doa aewe 'n Se.
De Grund de dampt, un de grag Dak de stiggt
Hochup un treckt doa aewe 'n Hellbarg hen,
As wir en Dörp doa achte aw wu brennt
Un swelt nu noch un rokt in Schott un Asch.
So matt un blek un aewenächtig süt
De Sünn up all de Starbensangst voer er,
As künn s' dat Elenn goa nich aw mit sen,
As ob de lüttst Grashalm, dat lüttst lütt Blatt,
Dat doa to Enn nu geit so led er der,
As wir 't 'n Kind, dat noch nich spreken kann
Un all sin Led man mit de Ogen klagt.
De Sünn süt in den Dot bedroewt, as en
De goa to girn, wu girn nich! helpen der,
Un den an sin warm Hart so dep dat geit,
Dat he dat mücht un doch nich helpen kann.
De Kronen trecken hoch doa aewe 'n Se,
Un wat doa schrigt dat is de Kron er Rop.
Süst du? Doa trecken s' furt in Reg un Gled,
As Mannschaft hen, de Orre kregen hett
Un de nu awmarschirt ut 't oll Quartir
Vörrwartsch de brere Landstrat lustig lank;
Se wet dat woll, er Disch is werre deckt
Un vull un riklich deckt, wuhen se gan.
Is 't ok 'n got Stück Wegs, dat voer er liggt,
Un moet doa mennigen an gloewen ok. –
Wat se torück hir lat is bitterboes,
Dat wir foer se so hart un slimm un leg,
As foer de Armot is de dür Tit,
Sonn Not, as Sük un Hunge foer üns Minschen,
Sonn Not, as sacht de Krig üns oft all bröcht,
De, wat de Freren spoart hett, rowt un frett.
De Kronen trecken hoch doa aewe 'n Se. –
Wi hak' un ploegen, meun un extern üns
Voer Däu un Dag bet in de dakig Nacht;
Wi perrn un lopen, rönnen, trizen, schuben,
De En den Annen stoet' wi, wen toirst
Ankamen deit, man wi wet sülst nich, wu?
Wir ok üns Harwst un Winte lang alldoa,
Wi don, as kem de Aust üns all noch mal,
As künn' wi nog nich aw doa All vun krigen,
Den Metten sen wi nich, de Stoppel nich,
De Kron de sen wi nich, de vörrwartsch treckt,
Un foer de Kron er Rop doa sünd wi dow –
Bet dat üns Orre kümmt. Wi sen nich to,
Wat foer de Foart üns Flünken stark nog sünd;
Kömmt Tit, so men' wi All, denn kümmt sacht Rat.
De Tit de kümmt. Hür, hür, de Kron de röppt! |
