Ens set bi't saewt Gebot ick wiß
Un künn nich rut mi trecken:
– Je, roep he dunn, all wat nich is
Doa kann 'n ok Nicks vun seggen.

Na kumm ens rut doa ut din Bänk,
Wat helpt all dat Bisinnen!
Denn wat en nich velüst, dat, denk
Ick, kann en ok nich finnen!

Sin Fust was knakendroeg un swer;
Irst hett se aw mi knuffelt,
Backst linksch un rechtsch mi nast un sär:
– Sü, aewe Krüz höllt duwwelt!

Ick schnoew un speg: man he höll fast
Grar as mit isen Klannen
Un roep doato: – Sonn Amt, sonn Last –
En Düwel 's aewe 'n annen!

Wen alltoneg an 'n Graben fürt
Is oft all 'rinne schaten, –
Un wen de Ko to egen hürt,
Moet s' ok an 'n Swanz anfaten!

Man nich so ängstlich, dreig di ründ,
Dat geit di nich an 't Leben;
Sü, Murjan was 'n stenolt Hund
Un müß sick doch noch geben.

Sonn Pott, sonn Stülp, – sonn Bom, sonn Block, –
Sonn Woar, min Saen, sonn Drüttel!
Dat Hemd is nege as de Rock. –
Nu treck ens aw din Kittel!

Un as ick dunn vespreken der,
Wat ick nu betern wull mi, –
Doa langt he flink den Tagel her
Un sloeg foer blind un dull mi.

– Sü, Wür, min Saen, de sünd nich dür,
Dat künn mi doch bilur'n;
Vespreken don de Eddellür,
Man hollen don de Bur'n! –

Ick blölkt lurrhals. Dunn schreg he: – Jung
Schri drist to, du schast blarren!
Unglück harr stets 'ne scharpe Tung,
Un de perrt Pogg' de quarren.

So het, as ick di dat upfüll,
Brukst du 't jo nich to eten;
Wenn sick din Tung vebrennen schüll,
Moest du di 't sülst bimeten! –

– Min Puckel, schreg 'k, moet gel un groen,
Min lew Herr Boars, all wesen! –
Dunn sär he: Unwennt Arbeit, Saen,
Dat 's ümme so, bringt Kwesen.

Sü Moltsprit hürt to Suerkol, –
Sonn Saeg, min Saen, sonn Farken, –
Ful Lür kam' uppen güllen Stol, –
Dat wast nu sacht di marken! – –