Dat geit nu dull un vull dre Dag,
All wat dat Lerre höllt;
Un, wen dat awhöllt, de is tag,
Un, wen nich steit, de föllt.
Den Schulten düst in' n Kopp dat so, –
Karlin de danzt noch ümme to . . .
Juchhei, juchhei un hopsasa!
Un heidilditschen dallala!

Noch is ken twintig Joar Karlin,
Smuck is s' un stramm as ken;
De Schult de künn er Vare sin
Un is man swack to Ben.
Na, he hett Allens süß foer twe,
Un, wat em felt, – na, dat hett se . . .
Juchhei, juchhei un hopsasa!
Un heidilditschen dallala!

Wat plirt ji all so hen na er,
Wat klaetert ji doa all
Un tütschelt hen un tütschelt her –
Ach, Dirns! west doch nich mall!
Wenn 't klappet gat man hen to Haw!
Karlin de sitt denn achte 'n Aw . . .
Juchhei, juchhei un hopsasa!
Un heidilditschen dallala!

Un wenn ji nast jug Kawels hackt,
In 't Fack stat, Meß upslat, –
Liggt in ern Armstol se un snackt
Mit Köste un Kandat;
Muschüken stippt s' tüm Koffe in,
Un nast kümmt de Inspecte 'rin . . .
Juchhei, juchhei un hopsasa!
Un heidilditschen dallala!

Wen wet, wu lang de Schult dat makt,
He hett Wate inne Bost, –
Mit wen sin Wittfru denn sick strakt,
Denn söcht s' sacht bete Kost,
Denn söcht s' den smucksten Kirl sick ut
Un wad noch ens 'ne lustig Brut, –
Juchhei. Juchhei un hopsasa!
Un heidilditschen dallala!