Doa hett se 't mit 'n Pael todeckt
Un hett 'n heten Sten
Em tenzen Foeten hen noch steckt; –
Nicks as de Snut, de rut he reckt,
Is vun em nu to sen.

De Stutenollsch kem mit er Dracht
Un Körw un Schirm dunn gan;
Se kem inne Dönskdoer rinn un lacht
Un sär: – dat harr'k all min Ler nich dacht, –
Noch sonn schoen Slerenban!

Na, Schultenmore, na wu geit?
Ne, is dat enmal kolt!
Ob dat woll ball uppen Däu werre sleit?
'N beten Mulschell hüt? Sonn Mulschell deit
Mal sacht, dat 's backt ut Smolt.

Er Körw harr dal se sett und seg
In 't Spegel na er Mütz.
Dun kek s' sik ründ un as de Weg.
Dicht bi de Aw, to sen se kreg,
Doa roep s': – All werre wat Lütts!?

Na, Schultenmore, dat 's Gott's Segen.
En nimmt dat, as en 't nimmt;
Wat Gott en schickt, dat moet en drägen . . .
Dat is woll nu all Numme negen,
Wenn en to 't anne kümmt? –

Nast güng se na de Weg ran sacht: –
Ne, dat 'is jo 'n woaren Stat!
Ne, dat harr 'k all sein Dag nich dacht –
Ne, wat de Jung na 'n Schulten slacht!
De hett sonn Snut akkrat! –