| |
Dat was inne Aust doa froeg he er,
Wat se sin Brut sin möcht,
Dunn tröck s' er Münt tone Pünt un sär:
– Du wirst mi grar de recht!
Du hest nich Hus un du hest nich Hoff
Un du süst na Nicks nich ut, –
Din Hoar is so gel un din Fust so grow,
Soek di man 'ne anne Brut!
– – Min Fust de 's grow un min Hoar dat 's gel,
Un as ick bün, so bün 'k, –
Man ick holl vun di so vel – so vel,
As 'ne Lewark vun er Flünk.
Du büst min Irst un du bliwst min En,
Wen du mi ok vun di stöttst;
Du hest mi süß nich so stur ansen,
Man dat du 't nu vegettst.
Un Hus un Hoff is all recht got,
Dat geit so wit as 't geit, –
Doch soeg noch Ken an de Hungepot,
De wat don kann un wat deit,
Min Hoar dat 's gel un min Fust de 's grow
Un ick hew, wat en hebben moet,
De flinkste Hand up 'n ganzen Hoff
Un 'n still un tru Gebloet.
Ick wet woll wen di din Kopp vedreit,
De kriggt di noch hel in de Sner!
Wenn din Sünn hüt noch so grell schinen deit,
Din Storm kümmt morrn achteher.
He kriggt di, he is doa an na dan,
Wat büst du blind un dull!
He is all 'n halw Stig Dirns nagan
Un makt sacht dat Stig noch vull! – –
– Ga du man hen wu du henhür'n deist,
Ick wet woll wat ick wet;
Min Schatz den mag ick alle–allemeist,
Un das 's glik got, wu he het.
De kriggt toküm Joar sin Vare sin Ster,
Wenn de Swaelk ut 't Nest 'rute kickt,
De kümmt vun de Solidaten her
Un wet woll wat sick schickt.
Snack du su klok as du magst un wist,
De Sak steit nich so schlimm;
Ga du man hen wu du herkam' bitst,
Du snackst mi doch nich 'rüm! –
Doa sweg he still un sär ken Wurt,
Still harr he 't an sick nam'
Un tröck aewe dat grot Wate furt
Un is nich werre kam'.
Marik de wüßt woll wat se wüßt,
Hell schen un het er Sünn;
Se küßt ern Schatz un strakt un küßt,
So vel se mücht un künn.
Un as dat Früjoar kem dun 'ran
Un 't Somme worrn wir, –
Dunn gew s' em all wat en geben kann,
Mir as er Hart, vel mir.
Un as se em harr geben all,
Un de Swaelk 'rute kek ut 't Nest,
Doa harr he nog un Knall un Fall
Is up un furt he west.
Er Finste dat stünn up mennig Nacht,
Er würr so we, so we, –
De Wind de störr doa 'rinne sacht,
Man wen nich kem, wir he.
De Wind de sloeg de Stoppel swart
Mit scharpe Hagelswep;
De Wind de sloeg er in er Hart,
Dat de Tran in 't Og er loep;
De Storm de sloeg mit sin Hagelseiß
Do Schann er schoenes Kurn, –
De Storm de ret er de Ros ut dat Hoar
Un let er man den Durn.
So set se in er Kame doa
Un went un stent un sär:
– Wat de Anne sproek is worrn nu woar,
Min Storm de kümmt achteher;
Sin Fust was grow und sin Hoar was gel;
He harr wat en hebben moet, –
En Hart vull Lew, 'ne irlich Sel
Un 'n still un tru Gebloet! |
