Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Fritz Reuter

Läuschen un Rimels

De Schapskur.

So’n Gaudsbesitters sünd gewöhnlich
Gefährlich nägenklauke Ort,
Sei dauhn, as wenn de Weisheit ganz persönlich
In ehren Kopp wir ’rinner fohrt.
Wenn ick Fru Weisheit œwerst wir,
In ehren Kopp wir ick nich ’rinner tagen,
Ick hadd mi leiwerst meid’t in ehren Magen.
Dat’s doch en vel behaglicher Quartier. –
Na, lat’t man sin, oll Frün’n! Dat is man Spaß,
Wes’t Ji man still! Gewt Jug taufreden,
Wat schert Jug dat, wenn Hinz un Klas
So in’t Gelag herinner reden?
Wat makt dat ut, wenn so’n Stubenhucker
So’n jämmerlichen Kirl, so’n armen Slucker,
Dei nich ’ne Pip Toback wirth,
Ok mal eins an den Wagen führt?
Nemt Tint un Fedder, set’t Jug dal
Un schriwwt: "Mein lieber Moses, schickt mich mal
Gleich auf dei Stell en dausen Daler Geld,"
Jug schickt de Jud soglik dat Geld.
Wenn ick de Sak em ok mak wichtig
Un schriw mit "mir" un "mich" ok richtig:
"Mein lieber Moses, lieber Freund,
Wollt Ihr mir nich en Thaler leih’n?"
Denn paßt mal up, denn ward’t Ji seihn,
Dat hei mi nich en Daler leihnt,
Un hadd ’ck em ok wat vörgeweint. –
Na, wenn Ji dit bedenkt, oll Frün’n,
Seggt, wir denn dat woll ok nich billig,
Dat Ji mi af un an ok willig
En lütt Privatvergnäugen günnt? –
Nich wohr, Ji hollt nu up tau schellen?
Ick will Jug ok en Stück vertellen:

De Herr Karbatschky was en Ritter
In’t schöne meckelbörger Land.
Na, einstens up den Sopha sitt ’e
Un grüwelt œwer allerhand;

Na, kort un gaud! dor satt un slep ’e,
(Hei was so sachten drusselt in),
Dunn kem tau em herin sin Scheper,
Un hei vermünterte sick swin’n.

"Je, Herr, mit de verdammten Hamel,
Dat weit ick nich, wat dei regiert.
Wo dat woll möt?" seggt Scheper Zamel,
"Nu is all wedder ein krepirt."

"De Sak, dei ward mi doch tau wichtig!
Den Dunner! wedder einer dod?
Ick glöw, de Sak, dei is nich richtig,
De Hitt in’n Stall, dei is tau grot."

"Ne, dat’s nich wohr, dat kann ’ck nich glöwen,
Ne, Herr! wat ick Sei seggen will:
So’n twei Grad Warmniß dauh ’ck ehr gewen
Un denn en halwen Grad von Küll.

So’n Warmniß is nich œwerdrewen,
Un Jeder, dei dat Schapveih kennt,
Dei ward gewiß mi Recht d’rin gewen:
Dat is dat wohre Temp’rament."

"Wi ward’n üm all de Hamel kamen,
Paß du mal up! Du ward’st dat seihn.
Krank sünd de Hamel alltausamen,
Sei heww’n alltausam dat Dreih’n."

"Ja, mit de Krankheit ward dat gröter,
Un in den Stall süht’t gruglich ut.
Wo? Venus, du verfluchter Köter!
Willst Du mal ut de Stuw herut?"

Sin Hund hadd sick herinner sleken.
"Je Herr, ick weit kein Hülp nich mihr.
Min Fru ded’ ehr de Suchten breken,
Doch dat hett hulpen nich en Spir."

"Dat is doch ein gefährlich Wesen!
Doch holt mal still, dor föllt mi in:
Ick heww mal von en Mittel lesen,
Dat sall en ganz kaptales sin,

Ick les’ nich vel, dat möt ick seggen,
Un Rohlwees is min einzigst Bauk;
Dei sick so up das Lesen leggen,
Dei warden all meindag’ nich klauk.

Doch dit, dit will’ wi mal probiren
Ob ’t gaud! ob ’t slicht, is einerlei;
Denn wenn sei alltausam krapiren,
Denn kümmt’t nich an up ein Stück Veih."

"So!" seggt de Ritter nu tau Zameln,
Un geiht in sinen Schapstall ’rin.
"Nu grip mal einen von de Hameln
Un slep em hir mal ’rinner swin’n.

Paß up! Dit sall sick beter schicken,
As wenn Du ehr de Suchten breckst.
Ick ward den Kopp em ’runner drücken,
Un Du geihst hen un halst de Äxt.

Ick holl den Kopp em nu heranner
Up des’ Sid’ von de Schapstalldör,
Du geihst nu ’rümmer nah de anner
Un sleihst mal düchtig ein dorvör.

Ick tell nu "drei", Du makst Din Saken
Un giwwst em einen dücht’gen Hau." –
Un kum hett hei dat "drei" utspraken,
Bautz! sleiht denn ok de Scheper tau.

"Na, Herr, wo is’t? Is hei nu wedder beter?"
Doch unse Ritter antwurt’t nich,
Un as de Scheper kamm, dor set ’e
In ’n Meß un rallögt fürchterlich.
Den eignen Kopp hadd hei heranner hollen,
De Hamel hadd em ’ranner stött,
Un von de Drœhnung was hei follen
Un hadd sick in den Meß ’rin set’t.

Arme Ritter!
Dit is bitter!
Wer dit ok woll denken süll!
Krawwelnd in den Meß, dor sitt ’e
Un Kopphester ümmer schütt ’e,
Wenn hei sick uprichten will.

Un de Scheper!
Ach wo grep ’e
In de Hor in sine Noth!
In den Stall herümmer lep ’e,
Un wo schreg ’e, un wo rep ’e:
"Ach, ick slog den Herren dod!"

Arme Ritter!
Gaudsbesitter!
"Ach wo möt mi dit noch gahn!
Hei ward witt un ümmer witter.
Dat mi doch dat Ungewitter
Sall glik in den Grund ’rin slahn!"

Ach, dor set ’e!
Un wo let ’e!
"Ne! dit kann ick nich verstahn!
Ach, min Angst ward ümmer gröter!
Venus, Du verfluchter Köter,
Willst Du ut den Weg mal gahn!"

"Wo?" fängt de Ritter an tau stamern,
"Wo kannst Du so en Schapskopp sin
Un an de Dör so ’ranner hamern,
Wenn ick noch gor nich farig bün?

Ick bünn noch in den Kopp ganz dœsig
Un min Verstand is dœmlich schir;
Von nu an, Scheper Zamel, les’ ick
Ok in dat Dokterbauk nich mihr."

"Un dat, dat kœn’n Sei mi tau glöwen,"
Säd’ Zamel, as hei mi ’t vertellt,
"Hei les’ nich mihr in sinen Lewen;
Ein Bauk würd up dat Rigel stellt."

"Na, würd de Hamel wedder beter!"
"Ih, dei würd hei un deil gesund." –
"Un Venus, de verfluchte Köter?"
"Ih, dat ’s noch ümmertau min Hund." –

"Un hett’t sick mit den Ritter gewen?"
"Ne, Herr, dei hett dat nich verwun’n,
Un dei is ümmer düsig blewen
Un hett meindag’ sick nich besun’n."