Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Fritz Reuter

Läuschen un Rimels

As Du mi, so ick Di.

"Fritz Lemk! Fritz Lemk! oh ein por Würd’!"
"Wat sall ick, Jud’?" seggt Lemk un höllt sin Pird’.
"Na, dat is schön, dat ick Di hir getrefft.
Kannst führen mi hüt Abend nah Penzlin?
Heww ick doch dor en lütt Geschäft
Mit minen Swager Salomon Levin." –
"Hüt Abend noch? Bi so’n Weg? in’n Düstern?
Dat is so’n Sak! Wenn wi man nich verbistern.
Un denn de Weg, dei kann nich slichter sin,
Dat geiht bet an de Schinken ’rin. –
In’n Düstern un son’n Weg! Dat sünd so’n Saken,
Bi so ’ne Fohrt riskirt man jo sin Lewen." –
"Na nu! wat sall ick dauhn? wat sall ick maken?
Ick will acht Gröschen mihr Di gewen." –
"De Weg, dei is tau mörderlich!
En Daler giwwst Du mihr, süs führ ick nich."
"Wi haißt? – En Tholer mehr? Ai waih!
Das ganz Geschäftsche is en Tholer drei." –
"Du giwwst en Daler mihr, will ick Di seggen."
"Wat sall ick dauhn? Wat sall ick maken?
Heww ick doch minen Swager dat verspraken,
Möt ick den Daler tau woll leggen." – –
De Reis’ geiht los. Dat was en Weg!
De Pird’, dei künnen knapp den Wagen teihn,
Un düster was dat, na, ick segg! –
Man kann kein Hand vör Ogen seihn.
Den Juden würd’t mit Grund=Is gahn,
So lang’ hei lewt, dacht hei an dese Nacht.
Fritz Lemk ward up de Mähren slahn,
Un gung’t nich dull, so gung’t doch sacht;
De Wagen lagg jo nich ’rümmer,
Un’n beten wider gung’t doch ümmer;
Penzlin dat müßt doch endlich ’ran.
Doch horch an’t En’n! seggt Kotelmann.
So kamen s’ endlich gegen Möllen,
Wo dunnmals noch en engen Hollweg was,
As beide Mähren nah en Lock ’rin föllen.
"Nu rohr!" röppt Lemk. "Nu rad’, Scheif=As!"
De Jud’, dei kreg en dägten Schreck:
"Ai waih! wo üs? Wo üs denn gepassirt?"
Fritz Lemk, dei deiht, as wenn hei gor nicks hürt,
Un springt mit beiden Beinen in den Dreck
Un will sin Pird’ tau Höchten bringen;
Doch will em lang’ dit nich gelingen.
Un as hei so sick dor noch afmaracht,
Dunn kümmt den Hollweg ’rup en annern Wagen.
De Fuhrmann röppt: "Dau!! Platz gemacht!
Wi will’n hüt Abend noch hen nah Stemhagen."
"Ih, Brauder, sett Di doch kein Rupen in den Kopp,"
Seggt Lemk, "nimm Dine Lin un zopp
Den Hollweg ’run. Taurügg mit Di!
Hir is’t tau eng; hir geiht dat nich vörbi."
De Anner œwer will den Weg entlang;
Un’t ward en Schimpen un den Schellen;
Uns’ Jud’, dei ward sick ok noch mellen
Un schimpt un ßackerirt mit mang;
De anner Jud’, dei lett sick ok verluden –
Denn de Penzliner führte ok en Juden –
Un schimpt heruter ut den Wagen:
"Bei die Gerichten will er sie verklagen!"
Nu kümmt uns’ Moses ganz in Wuth
Un eselt den Penzliner ut,
Un schellt von Snurrer, Lumpenhund.
Dit ward den annern Fuhrmann doch tau bunt,
Hei halt sick unsen Moses denn tauletzt
Woll œwer’n Ledderbom herœwer,
Un makt sick mit de Swäp dorœwer,
Un strigelt em nu nah’t Gesetz. –
Fritz Lemk süht sick de Sak bedächtig an –
Dat Ding em woll gefallen kann –
Irst kratzt hei sick ’ne Tidlang acht’re Uhren:
"Ih," seggt hei, "wat sall ick noch länger luren?"
Kriggt d’rup den annern Juden bi den Kragen
Un fängt ganz ruhig an, up desen lostauslagen.
"Sall slahn hir warden, denn slag’ Jeder sinen,
Sleihst Du mi minen Juden, slag’ ick Dinen."