Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Fritz Reuter

Läuschen un Rimels

Tru un Glöwen.

Wenn so de Bur mal in den Kraug
Bi sinen Sluck mit Annern sitt,
Denn ward dor meistens drœhn ok naug:
Sei reden denn von dat un dit;
Bald sünd dat Läuschens, dei sei sick vertellen,
Bald reden s’ von de slichten Tiden.
Un männigmal, denn fangen s’ an tau schellen:
Sei brukten ok nich All’ns tau liden;
Un ob de Amtmann glöwt, dat sei sin Naren,
Un dat sei gor nich nödig hadden,
In Allen Orre tau pariren,
Dat sei nagradens münnig wiren.
"Ja," säd’ den mal oll Bur Pœsel,
As sei eins seten in den Kraug tauhopen,
Un em de Gall würd œwerlopen,
"Ja! Uns’ Herr Amtmann is en Esel!
Un wohr is’t, un ’t is ganz gewiß,
Dat hei en groten Swinhund is;
Un den’n, dei mi ’t nich will tau glöwen
Den’n will ick dat ok schriftlich gewen."
Na, dat würd ok so lang’ nich duren,
Dunn wüßt de Amtmann, dat de Buren
Em lästerlich utschullen hadden,
Un namentlich, dat Bur Pœsel
Hadd seggt, hei wir en wohren Esel.
Hei lett sei all tau Amt nu laden,
Un lett sei tau Gerichtsdag kamen.
Dor würden sei denn nu vernamen,
Un enzeln würd en Jeder fragt:
"Hat Bauer Pœsel das gesagt?"
"Ick weit dat nich, ick was nich dor." –
"Ih, Gott bewohr! dat is nich wohr." –
"Herr Amtmann, me! Dat ick nich wüßt." –
"Dat hadd ick doch ok hüren müßt." –
"Wi heww’n von slichten Tiden seggt." –
"Ick hür up’t linke Uhr nich recht."
Kort! Keiner wull dorvon wat weiten,
Dat Pœsel em en Swinhund heiten.
An Bur Möllern kamm tauletzt de Frag’,
Dei was man dumm un ok man zag’;
De Amtmann fohrt em eklig in de Prük
Un führt em häßlich an den Wagen:
"Wenn Hei nich deggt de Wohrheit glik,
Denn lat ick krumm un lahm Em slagen.
Wat säd’ tau Em de Bur Pœsel?
Heruter mit de Sprak! Wat wir’t?" –
"Ach ja, Herr Amtmann, ja Ick heww dat hürt,
Hei säd’, Sei wir’n en rechten Esel.
Wat wohr is, dat bliwwt wohr!"
"Hürt dat viellich noch süs wer dor?" –
"Dat glöw ick nich, dat kunn woll nich gescheihn:
Wi stunnen an den Aben ganz allein." –
"Dat is fatal! Nur einen Zeugen! – –
Nu paß Hei up un häud’ Hei sick vör’t Leigen!
Säd’ Pœsel Em ok süs noch wat?" –
"Herr Amtmann, ja! Hei säd’ noch, dat
Woll Keiner dat bestriden künn,
Dat Sei en Swinhund deden sin,
Un dat wull hei mi schriftlich gewen." –
"Er Schafskopf, Esel, Dummerjahn,
Warum nahm Er denn das nicht an?
Warum ließ Er sich’s denn nicht geben?" –
"Ih, dat ded’ ick em so tau glöwen." –